Relaties Relaties

Relaties

Knoet

Knoet

20-02-2009 om 11:48

Naar aanleiding van draadje depri duck: ongelijkwaardigheid


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
duifje

duifje

01-03-2009 om 09:12

Fladderbeestje

Ook alle begrip voor dit soort situaties. Maar wat verwacht je dan van reacties van anderen? Soms kan een positieve reactie je naar beneden helpen, maar soms kan het misschien ook wel een positief voorbeeld zijn?

groeten Duifje

duifje

duifje

01-03-2009 om 09:17

Tihama en kiki

Tihama, wat een vooruitziende blik had jij om de rolverdeling al vast met je partner te bespreken. Ik was tijdens mijn studie daar echt nog niet mee bezig! Ik weet wel dat ik ooit de discussie hebt gevoerd over al dan niet verhuizen voor een baan van partner. Ik moest daar niet echt aan denken.
Kiki, ik begreep wel dat je het niet echt als dwingend bedoelde, maar ik denk wel dat je soms echt moet doorzetten als vrouw, anders verdwijn je snel het figuurlijke aanrecht. Ik heb al eerder geschreven dat ik thuis een behoorlijke strijd heb geleverd over die 4 uur die mijn man vrij zou gaan nemen. Ik pluk daar nog steeds de vruchten van. In de functie waar ik nu zit had ik niet minder als 24 uur kunnen werken. Met minder als 3 dagen wordt het werk in zorg ook minder interresant!

groeten Duifje

Wil

Wil

01-03-2009 om 11:09

Ongelijkwaardigheid in eerste en tweede instantie

Volgens mij ben ik geëmancipeerd geboren en mijn hele leven heb ik alles goed geregeld, maar nu mijn man in een midlife crisis er vandoor gegaan is met een wederzijdse collega, gebeurt dat toch op een moment van ongelijkwaardigheid. En dat heeft meer met biologische redenen te maken dan met wat anders.

Wij hebben altijd alles gedeeld, mijn aanstaande ex-man en ik. Werkten allebei 80%, deelden de zorg, kregen nogal wat kinderen. Hij leek de ideale zorgman. Toen de eerste kinderen geboren werden deed hij een studie waarover hij uit pure luiheid 10 jaar deed ipv 3. Ach. Ik mocht alleen het woord studie niet noemen. Ik baarde kinderen, werkte 80% en zorgde dat hij kon studeren. Ik kon toen nog niet studeren ivm mijn biologische baaractiviteiten, maar dacht: mijn kans komt hierna wel weer.

Enfin, uiteindelijk verhuisd, andere baan, man kreeg een andere functie waarbij hij meer colbertjes moest dragen. Man kreeg behoefte aan 'borrels met collega's' moest reisjes doen voor zijn werk en kreeg andere prioriteiten in het leven. Ik was/ben nu bezig met mijn studie, die ik in drie jaar hoop af te ronden (zit nu in het laatste stukje).

Man vertelde mij als donderklap bij heldere hemel begin januari dat hij verder gaat met wederzijdse collega, mij achterlatend met veel kinderen, studie, baan, lastig huis enz. Ik werk nu 50%, hij 100%.

Deels heb ik nu nog voordeel van mijn geëmanicipeerdheid; veel zaken staan op mijn naam, we zijn op huwelijksvoorwaarden getrouwd enz enz. Maar toch heb ik op dit moment van mijn leven een vette achterstand. Ik moet wel heel veel ballen in de lucht zien te houden. En als je mij dit vijfentwintig, twintig of vier jaar geleden had gevraagd, had ik ook gezegd dat ik het prima voor elkaar had, met taakverdeling en financiële onafhankelijkheid. Ik weet dat het wel weer komt hoor, het is niet hopeloos, maar het is wel een puinhoop zo. Zelfs drie maanden geleden had ik het niet geloofd. Maar toch bleek het zo te gaan. 'Life is what's happening to you while you're busy making other plans', zoiets. En hoe het verder gaat qua werk weet ik niet. De situatie is nog oneindig complexer dan ik maar kan uitduiden hier, onwille van de (on)herkenbaarheid, maar met zijn drieën in één bedrijf rondlopen is niet zo fris. Misschien vertel ik daarover over tien jaar eens.. Of schrijf ik er een boek over...

Moraal: je kunt het nog zo goed regelen, je kent de ander nooit ten diepste....

liora

liora

01-03-2009 om 11:25

Wil

Hoi Wil,

Twee dingen snap ik niet:

1. Waarom kun je niet studeren als je zwanger bent?

2. Waarom is trouwen op huwelijksvoorwaarden een teken van emancipatie? Had jij dan veel meer geld dan hij?

Liora

Nogal wat kinderen 2

Hoezo nogal nuchter Jetteke? Je opmerking komt eerder angstig dan nuchter over.
Ook ik heb "nogal wat kinderen" en geen oud geld (overigens ook geen nieuw). Bij de keuze voor ieder kind dat er kwam was de overweging of ik het alleen zou kunnen (emotioneel, praktisch en financieel) een belangrijke. Als mijn lief zou opstappen of onder de tram zou lopen kan ik het alleen, maar het zou financieel gezien krap aan zijn.
Als ik om mijn heen kijk is een sobere levensstandaard niet de grootste probleem waar je tegenaan loopt als je partner opstapt of overlijdt.

Wil

Wil

01-03-2009 om 21:05

Nogal wat ; - )

Ja, ik noem inderdaad het aantal niet omdat de situatie erg herkenbaar is anders. En ik kan het alleen hoor, maar het was niet mijn keuze in al die jaren. Ik blijf in dat lastige huis omdat het voor het grootste deel van mij is. Daar ga ik vreemdgaande echtgenoot met nieuwe vlam niet in zetten.

Later verder. Nu even crisis hier.

Wil

Wil

01-03-2009 om 21:33

Verder

Zo, zoon gered met maken van in de virtuele ruimte verloren gegaan werkstuk...

Geld komt wel goed. Zorg deel ik niet met man en zijn nieuwe vlam/mijn huidige collega. Er is wel sprake van een omgangsregeling en kinderalimentatie.

En Liora: studeren terwijl je allebei 80% werkt, terwijl je man al studeert en terwijl je zwanger bent en al wat kinderen rond hebt scharrelen (en nee, ik heb geen makkelijke baan) vond ik niet te doen. maar dat was mijn keus op dat moment.

En verder vind ik het inderdaad een teken van emancipatie als je je zaken goed regelt. Als je niet ineens op straat staat of niet eens een eigen bankrekening hebt als je man er tussenuit knijpt...

dc

dc

02-03-2009 om 06:56

Scheidingsverzekering

ik denk dat geen verzekering dat risico wil nemen. Niet alleen een veel te grote kans dat het gebeurt, maar ook te makkelijk om mee te frauderen denk ik zo.

Verder is het moeilijk om geld opzij te zetten voor 1 persoon, en zelfs als je dat wel doet en na de scheiding meekrijgt, dan haalt dat het in de meeste gevallen niet bij een eigen inkomen.

Ik denk nog steeds dat voor een vrouw de beste economische verzekering een eigen voltijd of bijna voltijd baan is.

Sacha

Sacha

03-03-2009 om 15:51

Ontslagvergoeding

In het kader van de "gezinsbv" kun je ook PA ook als ontslagvergoeding zien....
Hier ook sluiperdewijs de situatie ontstaan dat man 80 uur per week in eigen bedrijf werkt en ik 20 uur in loondienst. Bij trouwen was de situatie compleet anders, ik fulltime baan aansluitend op universitaire studie, man geen inkomen omdat hij bedrijf aan het opzetten was.
Economisch onafhankelijk, dat ben ik gelukkig wel.
Ben goed thuis in financiele zaken en heb pensioen voor mijzelf ook goed geregeld.
Als we binnen 5 jaar zouden gaan scheiden, dan wil ik PA, omdat we samen hebben afgesproken dat ik minder werk om thuis de boel op de rit te houden. Zijn de kinderen van school (over 5 jaar dus), dan vind ik het niet nodig, hou ik mijn eigen broek wel op.

groeten,
Sacha

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.