Relaties Relaties

Relaties

Toosje

Toosje

07-04-2009 om 13:32

Doornroosje en even niet


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
mucia

mucia

25-04-2009 om 11:00

Jip

Ik heb een mooie relatie ' erbij' gehad, met alles erop en eraan. Ben er mee opgehouden op het moment dat hij het zijn partner had verteld en erbij had verteld dat het om mij ging. Dat was niet de deal, we zouden nooit aan onze partners prijsgeven wie de ander was. Is nu 2 jaar geleden, zie hem af en toe. Doen we een drankje, praten wat bij en stellen telkens weer vast dat we het in een volgend leven echt beter moeten regelen.

Zou ik het hetzelfde doen? Eerlijk.... Ja, en ik zou alles op alles zetten om met hem evrder te gaan. Mis hem nog elke dag, hij mij.

zonnetje achter een wolkje

zonnetje achter een wolkje

25-04-2009 om 13:06

Waarom...

... gaan jullie dan niet samen verder?
Of heeft hij voor zijn vrouw gekozen?

Ik weet niet of ik het nog een keer zou doen. Ik kan nu niet zonder, maar als je de grens nog niet hebt overschreden, dan kan je op basis van zelfbeheersing trots op jezelf zijn. Nu is daar schuld voor in de plaats. En soms angst dat het uit zal komen.

M'n gevoel zegt dat ik alles zou willen opgeven om een relatie met hem te krijgen. Maar mijn verstand weet dat het niet gaat werken. We verschillen teveel van elkaar. Ik denk dat het zo zal gaan:
Ik kom er steeds meer achter dat mijn man mij alles waard is. Het nieuwe van de verliefdheid gaat eraf. Er komt een moment waarop je elkaar een keer teleursteld, een van beiden heeft er minder voor over. De vakanties en andere bezigheden zorgen ervoor dat we elkaar een poos niet kunnen zien. En dan is het moment daar dat een van beiden ermee wil stoppen. Ik denk en hoop dat ik dat ben, anders gaat het wel even pijn doen.

Ook in deze relatier erbij, blijft het allereerste moment van toegeven aan de gevoelens voor elkaar het spannendste. En ik geniet van de gezelligheid met hem, de fijne gesprekken, de lieve blikken en de sex, maar toch is er elke keer weer het afscheid. Hoe lang ik dat aankan, dat weet ik nog niet, maar ook dat doet verdriet......

Zucht..... wat is het leven toch moeilijk.

Doornroosje

Doornroosje

25-04-2009 om 18:06

Ik zou het opnieuw hebben gedaan, maar dat komt omdat ik nu achteraf weet dat het bij mij goed is afgelopen, in de zin dat mijn huwelijk het heeft gered. Als mijn huwelijk was stukgelopen, zou ik denk ik spijt als haren op mijn hoofd hebben gehad. De kans dat je huwelijk tijdens zo'n lange relatie "erbij" uiteindelijk stuk loopt is erg groot. óf het komt uit, óf je houd het niet meer vol, óf je wil je man voor "erbij" echt niet meer kwijt. Ik geloof er niet in dat het altijd kan voortduren.
Hoewel mijn relatie 'erbij" soms heerlijk was, spannend, sex etc, vond ik het meestal erg zwaar. Ik voelde me schuldig en miste mijn man voor "erbij" altijd heel erg. Dat vond ik eigenlijk nog het ergste, dat je altijd weer afscheid moest nemen en veel dingen niet samen kon doen. Nee, ik ben blij dat mijn leven weer 'normaal' is.
Groet Doornroosje

zonnetje achter een wolkje

zonnetje achter een wolkje

25-04-2009 om 22:42

Doornroosje

Ik vind het knap dat je het achter je hebt kunnen laten, zal best veel verdriet hebben gekost zeker?

Ik ken je geschiedenis niet helemaal, maar hoe heb je het kunnen beeindigen? Waarom ben je niet met hem verder gegaan?

Doornroosje

Doornroosje

26-04-2009 om 01:20

Zonnetje

Ik ben niet met hem verder gegaan simpelweg omdat ik dat niet wilde. Ik wilde mijn man en gezin niet kwijt. Dat heb ik al die tijd geweten. Hoewel mijn relatie voor "erbij" best lang heeft geduurd (15 maanden), was het voor mij een voortdurende worsteling van willen stoppen maar niet kunnen. Ik berustte niet, zoals ik bij jou en anderen hier lees, in het feit dat ik er een relatie voor "erbij" had. Ik wilde dat helemaal niet, maar ik kon mijn man voor "erbij" ook niet meer missen. Omdat het me steeds niet lukte ermee te stoppen heb ik het aan mijn man verteld. Ik wist dat er daarna iets moest veranderen, dat ik dan zou moeten kiezen. En dat heb ik gedaan. Toen kon ik het opbrengen, eigenlijk omdat mijn man nu meevocht. Natuurlijk was dat vreselijk zwaar, voor iedereen, maar ik ben dolblij dat het - nu alweer 2,5 jaar- voorbij is. Mijn man voor "erbij" heeft het wél zijn huwelijk gekost. Hij stond met lege handen. Zo kan het dus ook aflopen.
Doornroosje

watnu

watnu

27-04-2009 om 10:40

Opnieuw?

Doornroosje, je zegt dat je het wel opnieuw zou gedaan hebben, maar ook dat je dolblij bent dat het gedaan is .. dus je zou er hierna niet meer opnieuw aan toegeven als het je nog eens zou overkomen ?
Het was toch een rijke ervaring, niet ?
Voel je je slecht dat je ex-partner z'n relatie nu stuk gelopen is, of maakt dat niet veel uit ?
Bij mij is het zo dat we nogal ver van elkaar afwonen, elkaar niet 'zomaar' kunnen tegenkomen
Ik ben getrouwd, hij heeft geen partner, maar kan vanuit z'n functie het ook niet zichtbaar maken.. (meer kan ik daarover niet echt zeggen)

Doornroosje

Doornroosje

27-04-2009 om 13:34

Niet opnieuw

Nee, ik zal zoiets zeker niet opnieuw doen. Ik weet nu hoe groot het risico is dat je alles (je huwelijk) kapot maakt en hoeveel pijn je er van hebt als je afscheid moet nemen van die ander. Nee, het huwelijk van die ander, daar maak ik mij niet druk om, dat is zijn verantwoordelijkheid. Ik heb hem vanaf het begin duidelijk gemaakt dat ik niet bij mijn gezin wegwilde.

Een rijke ervaring? Ik geloof niet dat ik het zo nog zie. Het heeft veel pijn en ellende voortgebracht. Gelukkig nu alweer een paar jaar achter de rug!
Groet Doornroosje

Toosje

Toosje

28-04-2009 om 09:40

Zonnetje achter een wolkje

Jouw zin "en dan is het moment daar dat één van beiden ermee wil stoppen" raakt mij tot diep in mijn hart. Want dat is bij mij na bijna een jaar gebeurd. Alleen was ik niet diegene die de keuze maakte, maar hij. En dat doet pijn. Ondanks dat ik het vanaf het begin al heb geweten, dat hij bij zijn gezin zou blijven. Zijn kinderen gelukkig zien, is het hoogste doel in zijn leven. Dat hij daarvoor bij een vrouw blijft waar hij slechts vriendschappelijke gevoelens voor heeft, neemt hij voor lief.

Ik had het graag gewild, die tweede relatie erbij. Gewoon om aan te vullen wat we thuis missen. Af en toe genieten van elkaar. Volgens mij had de spanning dan vanzelf weggeëbt in de loop der tijd. Maar hij kon het niet (meer) opbrengen. De onrust in zijn leven, afspraakjes tussendoor, terwijl zijn zware baan veel van hem vergde. Een boze secretaresse aan de telefoon of hij nu alweer met "die Toosje" weg was, en wat zij dan tegen de klanten moest zeggen. Alles bij elkaar, sloopte het hem.

En ik? Ik begrijp het. Maar ik zie hem regelmatig in het dorp. Bij allerhande gelegenheden. En het doet zo'n pijn... Hij is me zo vreselijk veel waard. Nog steeds stromen de tranen over mijn wangen als ik eraan denk welke keuze hij gemaakt heeft. Ik mis hem gewoon.

Groetjes,
Toosje

*******

*******

28-04-2009 om 14:50

Over doen?

Al een paar dagen denk ik na over deze vraag, eigenlijk sinds ik hier schreef dat ik niet zou weten wat ik zou doen als ik alles over mocht doen. Mijn antwoord hierop: Ja ik zou het over doen, niet helemaal op precies dezelfde manier, maar ik zou er weer in stappen. Ik heb veel over mezelf geleerd en over wat ik van het leven verwacht. Er zijn momenten geweest dat het ontzettend zwaar was en veel verdriet opleverde, maar tot nu toe geniet ik nog steeds van zijn aanwezigheid in mijn leven.

Toosje

Toosje

28-04-2009 om 15:29

Volmondig ja!

Want al heeft mijn affaire mij verdriet gebracht, ik vergeet niet alle mooie momenten die wij hebben gedeeld. In tijden dat wij het beiden moeilijk hadden, vonden wij een luisterend oor, een arm om elkaar heen. Dat, samen met de gepassioneerde seks, had ik voor geen goud willen missen!

Groetjes,
Toosje (oeps, toch bijna een keer mijn eigen naam getypt...)

Zondernaam

Zondernaam

28-04-2009 om 22:24

Ja hoor zeker weten, hier ook volmondig ja. Ik heb iemand die me goud waard is, een vriend voor het leven. We leven een gek leven, maar willen elkaar gewoon nooit meer kwijt. Ik kan hem voor 100% vertrouwen, hij gaat voor mij door het vuur. Ik ben nog nooit teleurgesteld in hem of door hem.

Na verloop van tijd zal de spanning er wel af gaan zei iemand. Mwoah dat valt tegen eigenlijk. Spannend blijft het plus daarbij komt nog een ongelooflijke vertrouwdheid met elkaar. Een hele gekke maar mooie combi van gevoelens. Of op een gegeven moment zal één van de twee wel afhaken? Gaat bij ons nog steeds niet op. Wij raken juist alleen maar meer verknocht aan elkaar. En we hebben uren en uren en uren doorgesproken hoe we ons leven de komende jaren (iig samen) zullen voortzetten. Omdat we daarin helemaal hetzelfde denken kunnen we ons daaraan houden en blijft het goed gaan. Het probleem dat Toosje heeft, dus dat één van de twee het niet langer kan bolwerken, hebben wij zodoende niet.
Ik zie mijn extra relatie daardoor ook niet als een onmogelijke liefde. Waardoor ik het denk ik makkelijker heb, ik heb dat verdriet niet. De pijn van het gemis. Dat gemis is er steeds maar een paar daagjes. Ik kan me altijd weer verheugen op samen zijn, of even bellen. Ik hoop het nog heel lang zo te kunnen houden.

zonnetje achter een wolkje

zonnetje achter een wolkje

28-04-2009 om 22:48

Zondernaam

Ik begrijp helemaal wat je bedoelt, maar hoe doe je het dan als je samen bent geweest, heb je dan echt geen naar gevoel, dat je allebei je eigen weg weer gaat?

En als je dan iets leuks mee maakt, dan moet je wachten tot "een geschikt moment" om de ander te kunnen bellen.

Ook als is de verliefdheid oprecht, zo ervaar ik het echt, voel ik het toch dat ik 2e viool speel en hij ook in mijn leven.

Ik heb met mezelf afgespoken dat als ik het gevoel ga krijgen dat ik op een bepaalde manier afhankelijk ga zijn van hem, van zijn aandacht ofzo, dan wil ik niet verder.... stel dat ik alleen kom te staan, dan is hij niet alleen, hij is dan nog samen met zijn gezin. Een leven samen zit er toch niet niet, dus dat zou pas echt pijn doen.

Ook de vakantie periodes zijn niet leuk, dan moet je allebei maar afwachten wanneer je elkaar kunt spreken of mailen. En zelfs een beetje teleurstelling als er dan niet dat verwachte mailtje is omdat de ander geen gelegenheid heeft gehad.

Dit is de donkere kant van de "man erbij". Maar.... ik geniet meer van de zonnige kant, dan dat ik baal van de donkere kant, dus hier gaan we hopelijk nog even door!!

Zondernaam

Zondernaam

28-04-2009 om 23:01

Die donkere kant

Jawel joh, vaak genoeg een naar gevoel na het afscheid. Of bij vakanties, of bij wachten op een mailtje dat niet komt. Ja ik ken het ook allemaal. Maar ik weet dat die teleurstelling er andersom bij hem ook is. Het is alsof we met een draadje aan elkaar vast zitten. Dat vind ik zo'n fijn gevoel! Het is allemaal volkomen wederzijds. Als ik teleurgesteld ben omdat hij niet kan mailen, dan zit hij aan de andere kant van ons 'draadje' ontzettend te balen dat hij niet kan mailen. Want hij weet exact waar ik verdrietig van wordt en doet werkelijk alles om dat te voorkomen. En andersom precies zo.

Tweede viool, nee zo voelt dat meestal niet. Als één van ons twee alleen komt te staan zou het goed kunnen zijn dat we alsnog voor elkaar kiezen. Ik hou die mogelijkheid altijd open, we hebben het er wel eens over. Als ik van hem hoor dat dat zijn diepste wens is, dan hoef ik me toch niet de tweede viool te voelen?

Vakanties zijn inderdaad heel naar. Wij gaan dan ook echt niet weg zonder heel veel afspraken en geheime codes met mobieltjes en zo. Anders trekken we het allebei niet, erg he. Ik ga nog geen dag weg zonder iets te laten horen, laat staan twee weken.

Het is intensief allemaal, maar ik heb het er graag voor over.

Moes

Moes

29-04-2009 om 07:58

Tjee

Zondernaam, ik wil je niet veroordelen, en/maar als ik jouw berichtjes lees, moet ik helemaal niet aan jou en je gezin en je man denken, of aan jou en je minnaar, maar aan zíjn vrouw. Met name je stukje over 'veel afspraken over geheime codes' en dergelijke, poeh... Als ik toch op een dag zou ontdekken dat mijn man een vrouw heeft waar-ie als diepste wens bij heeft om bij haar te zijn, als ik zou weten dat er al jaren geheime codes heen en weer gaan in de vakanties: ik zou 'm meteen naar die vrouw toesturen.

Want het lijkt me ieders diepste wens dat iemand als diepste wens heeft bij je te zijn. En dat wil jouw minnaar bij jou, niet bij zijn vrouw. Nou, ga dan maar, zou ik zeggen, want ík wil alleen maar iemand die (uiteindelijk, want moeilijkheden zijn er altijd in een huwelijk) bij míj wil zijn.

En daarom 'vertrouw' ik (maar dat is míjn mening, míjn gevoel bij jouw verhaal) jouw minnaar en jou ook niet. Want hoe kan het dat als het jullie diepste wens is (als jouw man of zijn vrouw weg gaat, of overlijdt, want ook dát verandert de situatie) bij elkaar te zijn, je die wens niet in vervulling laat gaan? Heel pijnlijk en moeilijk, voor jouw man, je kinderen, zijn vrouw, hun kinderen (ik weet trouwens niet eens of er kinderen zijn, maar daar ga ik nu even vanuit), maar uiteindelijk zó veel eerlijker.

En zoals gezegd: als échte wens naar mijn idee niet te negeren?! Dan is het naar mijn idee toch echt 'makkelijker gezegd dan gedaan' en maken jullie elkaar daar heel bijzonder mee, maar handel je er beiden niet naar. Waarom doe jij het met 'minder' (in jouw optiek en de zijne)? Bij anderen met een minnaar lees ik wroeging, lees ik gedoe, lees ik pijn, lees ik gespletenheid. Bij jou lees ik feest, twee zielen één gedachte/wens, lees ik: éigenlijk willen we het anders.

Nou, gooi de boel dan open. Kijk wat jouw man wil, kijk wat zijn vrouw wil. Misschien vechten, misschien - als ze weet hebben van jullie diepste verlangens, en die gaan niet uit naar hen, maar naar 'de ander', zoals jullie beweren, maar (nog) niet laten zien dus - laten ze jullie wel gaan.

Dat laatste zou - als jij nu zo'n relatie had met míjn man - zijn wat ik zou doen. Want een minnares wil geen 'tweede viool' zijn, maar een vrouw, een echtgenote, zeker óók niet. Zo maar wat gedachten, zoals gezegd: niet veroordelend bedoeld, maar ik ben wél geraakt door jouw rotsvaste vertrouwen in jouw minnaar terwijl je níet voor hem kiest, en hij niet voor jou, uiteindelijk (terwijl dat wél jullie diepste wens is?!)... Groeten van Moes.

Zondernaam

Zondernaam

29-04-2009 om 11:06

Daar zeg je wat moes

Hallo Moes, ik begrijp je gedachten hoor. Tegen elkaar zeggen dat het je diepste wens is om bij elkaar te zijn, is nog iets anders dan daar werkelijk naar te handelen. Eén van mijn andere diepere wensen is namelijk ook om mijn man niet ongelukkig te maken en natuurlijk al helemaal mijn kinderen niet.

Yoep van het Hek zei eens in een conference: als ik nu zeg, sta allemaal op en ga daarnaartoe waar je nu het liefste wil zijn, naar degene bij wie je nu het liefste wil zijn, dan zit ik nu met een lege zaal.

Wat ik vervelend vind is als ik zou overkomen als iemand die er een feestje van maakt om een minnaar te hebben. Het is geen feestje. Ik wil mijn huwelijk niet kapot maken en dat van hem ook niet. Dus op je vraag hoe het kan dat wij er niet naar handelen om onze diepste wens te laten uitkomen, dan is dat mijn antwoord. Mijn diepste wensen hoeven niet allemaal uit te komen in het leven. Er spelen nog behoeftes en wensen van andere mensen mee.

Zondernaam

Toosje

Toosje

29-04-2009 om 12:00

Zondernaam

Jouw tekst had die van mij kunnen zijn, een half jaar geleden. Mijn minnaar en ik: twee handen op één buik. Continu in elkaars gedachten. Ieder vrij moment aangrijpend even iets van elkaar te laten horen. We reisden half Nederland af voor wat spaarzame momenten samen. Ook wij spraken de wens uit liever met elkaar te zijn. Als ik zag hoe liefdevol hij naar mijn kinderen keek en ik naar die van hem, dan keken we elkaar aan en zagen maar één ding: wij willen samen zijn.

Voor Moes: waarom dat dan toch niet gebeurt? Omdat de wens samen te zijn, een gevoel is. Beslissingen neem je niet puur op gevoel, maar ook met je verstand. Het verstand belemmert je soms, omdat je het beste voor de betrokken kinderen wil, en omdat je ook nog van je partner houdt, al is die liefde meer vrienschappelijk. Ook een vriend(in) wil je geen verdriet doen!

Ik denk dat mensen als Zondernaam en ik, een relatie hebben thuis, waar ze een tijd mee doorkunnen. Er mist een onderdeel, maar die aanvulling wordt gevonden in de partner "erbij". Dit is meestal de basis voor buitenechtelijke verhoudingen (als het niet gaat om een éénmalige date, puur om de seksuele behoeften te bevredigen).

Niet eerlijk naar de partner toe? Misschien. Er zijn ook partners die het diep van binnen wel weten, maar hun ogen ervoor sluiten, omdat zij hun "veilige" leven niet op willen geven. De financiële zekerheid en het sociale netwerk worden vaak erg belangrijk gevonden, waardoor mensen hun huwelijk lang kunnen volhouden! En geloof me, ik ben niet trots op mijn zwakte (die ander niet kunnen weerstaan). Ook ik heb schuldgevoelens op z'n tijd. Zoals dat moment vorig jar toen zijn vrouw langs het voetbalveld tegen me aan begon te praten en ik alleen maar kon denken aan die middag dat haar man en ik seks hadden gehad... Vreselijk! Maargoed, dat hoort er ook wel gewoon bij, als je een verhouding hebt met een getrouwde man...

Groetjes,
Toosje

Crala

Crala

30-04-2009 om 09:17

Toosje

Toosje,
Die vrouw die op het voetbalveld tegen je aan begon te praten, misschien was ik dat wel. Je kleurde zo en er kwamen niet meer dan een paar beleefdheden uit, ik weet dat aan verlegenheid. Met mijn man heb ik een oersterke band, we zijn elkaars maatjes maar ik mis de passie met hem toch ik zou hem voor geen geld kwijt willen. Omdat ik zo zeker was van die sterke band heb ik voorgesteld dat we elkaar vrij laten wat seks betreft. Van dit voorstel is hij zo verschrikkelijk geschrokken, huilen, boos worden etc. Dit kon en mocht nooit, Door de heftigheid van zijn reactie was ik ook geschrokken, de seks was daarna beter dan ooit tot het weer inzakte. Maar nu blijkt dat hij al jaren en jaren een geheime minnares heeft.

Mel

Mel

30-04-2009 om 11:16

Crala

Pffff, wat vreselijk om te lezen. Ik moet ook ook telkens aan mezelf denken als ik de verhalen van deze dames lees en dan aan mijn relatie met mijn man denk. Ik heb ongeveer de zelfde relatie met mijn man zoals jij die van jou beschrijft. Ik denk ook telkens, zou het misschien mijn man kunnen zijn met wie 1 van deze dames vreemd gaat?
Had jouw man al een geheime minnares toen jij hem dat voorstel deed? En waarom dan die reactie? Of is hij aan die minnares begonnen na het voorstel?

Toosje

Toosje

05-05-2009 om 15:48

Crala

Zucht.

Ik heb jouw berichtje nog diezelfde dag gelezen als dat jij het plaatste, maar ik kon even niet de woorden vinden om te reageren. Nu nog niet overigens, want het is behoorlijk confronterend. De pijn die spreekt uit jouw woorden, raakt mij echt. En dat klinkt nu nog eens heel hypocriet ook.

Of jij die vrouw op het voetbalveld was of niet, de vrouw van mijn minnaar zal er net zo verdrietig over zijn als het uitkomt, dat besef ik maar al te goed. Ik beweer ook niet dat het haar "eigen schuld" is dat haar man vreemdgaat, omdat zij de intimiteit in hun relatie (lees: seks) weert. Maar het is er wel mede debet aan natuurlijk.

Toch weerhoudt me een bericht als deze er niet van contact te houden met die man. Het voelt als de liefde van mijn leven, zo intens is het tussen ons. Dat hij min of meer de keuze voor zijn gezin gemaakt heeft, respecteer ik. Maar als hij af en toe (een zwak moment?) contact zoekt, kan ik het toch niet weerstaan om te reageren. Zo zitten mensen blijkbaar in elkaar.

Verstandelijk voel ik me een enorm kreng, omdat ik speel met het geluk van twee gezinnen. Gevoelsmatig stap ik daar overheen als mijn minnaar mij in zijn armen sluit. Het blijft schipperen tussen die twee. Ik krijg ze maar niet in balans. Sorry.

Groetjes,
Toosje

zonnetje achter een wolkje

zonnetje achter een wolkje

05-05-2009 om 20:13

Toosje

Och Toosje,

Wat voel ik met je mee! Ik snap dat je even nodig had om te reageren.

Ik ben het helemaal met je eens. Het al dan niet kennen van de partner van je minnaar doet niets af van het gevoel.

Ieder heeft zijn eigen verantwoordelijkheid en blijkbaar zoekt hij jou ook op, dus waarom zou je daar dan niet in mee gaan.

Ik weet dat dit vreselijk klinkt en ben er niet trots op, maar ik herken het zo. Ik weet ook dat het niet langer zo door kan gaan, maar toch ..... zucht..... die gevoelens, die zijn ook niet te negeren.

Ik wilde je even een hart onder de riem steken!

*******

*******

05-05-2009 om 21:02

Toosje

Ik heb respect voor je reactie, de meesten zouden na zo'n berichtje stilletjes verdwenen zijn. Ook herken ik zo veel in je berichtje. Op dit moment heb ik het zelf heel moeilijk, maar dat hij er voor me is troost me ontzettend. Was bang dat dit draadje nu zou verdwijnen, zou het zelf ook vreselijk vinden om misschien herkent te zijn, is ook de reden dat ik maar weinig loslaat.

Groetjes en een hart onder de riem

*

Doc

Doc

05-05-2009 om 22:32

Toch even een vraagje als ik even brutaal mag zijn

Maar het valt mij vaak op en Toosje schrijft het nu ook: "Ik beweer ook niet dat het haar "eigen schuld" is dat haar man vreemdgaat, omdat zij de intimiteit in hun relatie (lees: seks) weert"
Mijn zwager "zeurt" vaak dat hij amper tot geen sex/intimiteit krijgt, vraag ik het aan mijn zus dan zegt zij dat het minimaal 2 keer per week "gebeurt" vaak meer. Ik proef veel vertrouwen in die mannen, maar ze liegen al tegen hun partner, wie zegt dat ze niet liegen tegen jullie...?
Toosje, ik volg al een tijd je verhaal, en steeds als je het over je man hebt klinkt er steeds een stemmetje dat zegt dat hij in hetzelfde schuitje zit als jij...

Joke

Joke

06-05-2009 om 08:57

Toosje

afgelopen dagen heb ik dit draadje met veel belangstelling gevolgd,omdat ik sinds kort in een vergelijkbare situatie zit. Ik ken 2e liefde al jaren en plotseling is de vlam in de pan geslagen en blijkt dat we elkaar al die tijd meer dan leuk hebben gevonden.
Het voelt heel vertrouwd om samen te zijn. We willen beiden ons leven niet opgeven maar kunnen elkaar ook niet meer loslaten. aan de ene kant moeiljk, aan de andere kant een verrijking van ons leven, ook al weet ik dat het fout is wat we doen.

Toosje

Toosje

06-05-2009 om 13:30

Fijn

Fijn, die reacties. Dat had ik niet verwacht! Ik verwachtte een storm aan boze reacties, maar die bleven uit. Dat er begrip is voor deze situatie, doet mij goed. En nee, daarmee praat ik het niet goed.

**** zegt dat het vreselijk zou zijn herkend te worden. Dat was ook een nare gedachte. Alleen zie ik mijzelf niet blozend voor me, en verlegen al helemaal niet, dus was dat niet hetgene dat mij het meest raakte in het berichtje van Carla. Het was de pijn die uit haar woorden sprak en het besef dat het dezelfde pijn is als die van de partner van mijn (ex-)minnaar als zij erachter zou komen. Om over de pijn van mijn eigen partner maar te zwijgen.

Overigens, o.t., ik ben al eens herkend. Toen ik tijdens het chatten iets zei wat Toosje hier al eens had gepost. Hij reageerde direct: hoi Toosje! Ik schrok toen behoorlijk inderdaad. Nu was hij zelf degene die vreemdging, dus was er geen man overboord, maar toch...

Maar over dit draadje, Doc heeft misschien een punt. Ik besef ook zeker wel dat zowel mijn (ex-)minnaar als ik notoire vreemdgangers zijn. En dat dat niet echt een goede basis is voor een relatie. Misschien wil ik die relatie diep van binnen ook helemaal niet, maar wil ik hem alleen als aanvulling op mijn relatie thuis. Want dan zou ik de situatie thuis veel beter het hoofd kunnen bieden. De spanning en lust bij hem, de veiligheid en vertrouwdheid thuis. Eerlijk? Nee, dat niet. Niet ten opzichte van onze partners. Maar in dat geval zouden we niet onze gezinnen overhoop te hoeven halen.

Kortom, Doc, ik beweer niet dat mijn minnaar niet tegen mij liegt. Waarschijnlijk interesseert het me ook gewoon niet zo. Ik wil gewoon genieten van onze momenten samen, want die zijn mooi. Gespeeld of niet. Ik heb ook wel eens een one-night-stand gehad waarbij ik toneel speelde dat het bijzonder was, terwijl dat niet zo was. Het contact met die man is gewoon rustig weggeëbt, zonder dat ik daarmee zijn gevoelens heb gekrenkt. Leugentje om bestwil.

En mijn man in hetzelfde schuitje? Ik trek dat zeer in twijfel, maar sluit niets uit. Zo naïef ben ik niet.

Groetjes,
Toosje

Leven vol leugens

3 zinnetjes uit Toosjes bericht:

Eerlijk? Nee, dat niet. Niet ten opzichte van onze partners.

ik beweer niet dat mijn minnaar niet tegen mij liegt.

Leugentje om bestwil.

Partners, minnaars en one night stands; ze worden allemaal voorgelogen. Als de meest dierbare mensen in je leven al worden voorgelogen, dan zal het -vermoed ik- niet veel anders zijn met beste vriendinnen, ouders, kinderen en collega's. Al was het maar om je fake 2e leven verborgen te houden.

Charming hoor. Vreemdgaan haalt echt "het mooiste" in mensen naar boven he? Ik reageeer zo cynisch omdat ik zelf ooit (lang geleden maar toch) een keer finaal in de zeik genomen ben door een grote liefde. Ging geruime tijd vreemd met een goede vriendin. Dat ie zn lul in een ander stak was 1 ding, het maandenlang voorliegen en volslagen in de zeik genomen worden met list en bedrog, leugens en nepverhalen heeft mn mensbeeld voorgoed veranderd. Ik zou haast willen dat jullie gevoelens ooit op dezelfde manier gekwetst zullen worden. Maar aangezien ik gelukkig niet ben blijven hangen in negativiteit (en dat heeft me een flink aantal jaar gekost) hoop ik alleen maar dat er ooit een punt komt dat eerlijkheid, respect, en een zuiver mens zijn, ook ooit in jullie leven een rol gaat spelen.

Sterkte!

Joke

Joke

06-05-2009 om 23:37

Jopi

jopi, ik begrijp je reactie maar zo simpel ligt het niet. Zelf ben ik iemand die gaat voor trouw, helaas heb ik moeten ervaren dat het je overkomt. Dat had ik nooit gedacht en dat begrijp ik ook nog steeds niet van mezelf, maar helaas is het wel zo.
Ook weet ik hoe het is om aan de "andere kant" te staan, dus nu weet ik van beide kanten hoe het voelt.
ik heb hier niet voor gekozen, maar het is me gewoon letterlijk op mijn dak gevallen. Mijn gevoelens kan ik op dit moment niet ontkennen. Voor mijn "2e liefde" is dit hetzelfde.

Crala

Crala

07-05-2009 om 08:30

Eerlijkheid

Natuurlijk, het kan iedereen overkomen maar het punt is dat je niet eerlijk toegeeft aan je partner dat je verliefd bent geworden op iemand anders.
Door dat het allemaal stiekem gaat steel je iets van je partner nl. de illusie van een exclusieve relatie. Je geeft je partner ook iets nl. een onbehagen, zelftwijfel, gevoel dat er iets is maar niet de vinger er op kunnen leggen. Nee schat er is niets, je bent de liefste van de wereld. Je pakt ook het vermogen van je partner om mensen te vertrouwen af als het uitkomt.
Neuk lekker rond, wordt verliefd, doe het maar zeg het thuis even. Ik zou verbaasd en ook geschrokken zijn maar zou dat heel goed kunnen accepteren maar de leugens, die hebben mij kapot gemaakt. Ik had best een open relatie gewild.

*******

*******

07-05-2009 om 09:08

Crala

Ik vind jou berichtje een beetje tegenstrijdig, je praat over de illusie van een exclusieve relatie en eindigt je berichtje met dat je best een open relatie gewild had.
Er zijn trouwens maar weinig mensen die een open relatie willen, ze willen zelf wel alles mogen, maar als hun partner iets in die richting gaat doen, dan is het ho even, dit is niet de bedoeling! In deze situatie zijn er dus wel 4 mensen die daar voor open moeten staan en dat is meestal waar de angst ligt en waarom er gelogen word, als ik jou verhaal zo lees dan vind ik in mijn gevoel jouw man of ex-man? gewoon dom.
Zelf ben ik van mening dat als iemand denkt dat diegene exclusief recht heeft op de liefde van zijn of haar partner, dat die persoon dan behoorlijk egoistisch is

Doc

Doc

07-05-2009 om 09:58

Misschien moeten we eens beginnen

Met te vertellen wat we willen, hoe we het zouden willen en wat we verwachten. Samen bekijken hoe je een gezamelijk leven zou willen invullen, met altijd ruimte om dit opnieuw te kunnen en willen bekijken.
Ja dat zou mooi zijn....

Miss Anonymus

Miss Anonymus

07-05-2009 om 11:03

Inderdaad doc en crala

Eerlijk zijn is voor mij ontzettend belangrijk. Ja, ik ben na 20 jaar relatie verliefd geworden op een ander. En ja, daar heb ik een affaire mee die nu grotendeels voorbij is. Maar dat zou ik nooit achter de rug van mijn partner om gedaan kunnen hebben. Wij hebben ooit afgesproken dat we elkaar niet laten vallen voor de eerste de beste verliefdheid en we hebben eerlijkheid afgesproken. Dat is een leuk idee maar moet in de praktijk werken. En het bleek te werken. Van twee kanten overigens. Maar: Mijn minnaar weet ook hoe belangrijk ik eerlijkheid in een relatie vind. Naar mij toe is hij dan ook 100% eerlijk. Maar zijn nieuwe vaste vriendin die hij nu een jaar kent weet van niets. Dus daar gaan mijn principes. Als we elkaar nu zien moet het alsnog heel stiekem en met liegen en bedriegen.
De eerlijkheid is in mijn geval alleen naar mijn partner toe. De omgeving weet van niets en de kinderen ook niet. Dat wil mijn partner niet en dat respecteer ik.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.