Relaties Relaties

Relaties

Liz

Liz

25-05-2009 om 12:39

Heb ik ineens de 'ideale' relatie, maar dan anders

Raar verhaal, dat ik even van me af wil schrijven hier.

Door omstandigheden is mijn 'vaste scharrel' tijdelijk bij me ingetrokken. Twee jaar lang rommelden we ongecompliceerd en vrijblijvend maar wat aan, niet altijd tot mijn genoegen. Ik kreeg geen vat op de man, die in de ogen van veel mensen van het 'foute' type is, de man die geen commitment aangaat. Daardoor vond ik hem natuurlijk op een bepaalde manier woest aantrekkelijk en bleef ik contact zoeken. Voor dit aspect van mezelf (verlatingsangst, dus mannen opzoeken die er niet voor je kunnen/willen zijn) ben ik lang onder behandeling geweest. Langzaam maar zeker hadden we niet alleen een serial onenightstand, maar werden we ook goede vrienden.

Een paar maanden geleden raakte hij steeds dieper in de put, hij klopte steeds vaker bij me aan om dingen van zich af te praten en letterlijk uit te huilen. Ik gooide hem een lifeline toe en die greep hij, want hij kon geen kant meer op, geen werk, geen geld, geen familie en geen huis. Toen hij zich eenmaal veilig voelde en niet meer zo eenzaam, raakte hij in de vrije val. Na een mislukte zelfmoordpoging heeft hij anderhalve week in de crisisopvang gezeten, want ik kon er uiteraard niet 24/7 voor hem zijn. Dat is nu anderhalve maand geleden. Sinds dat moment logeert/woont hij bij mij. Hij heeft inmiddels wel een ander huis, maar daar moet nog van alles aan gebeuren.

Het gaat nog steeds niet goed met hem, hij is depressief en krijgt zijn ene been nauwelijks voor zijn andere. Als het goed is, start hij deze week met een behandeling. Maar zijn problematiek is uiterst complex en duurt al heel lang.

Ondertussen hebben we een soort van genoeglijk dagelijks leven opgebouwd, hoe raar dat misschien ook klinkt onder deze omstandigheden. Soms lijkt het wel alsof we al jaren getrouwd of in ieder geval samen zijn. We praten veel, over alles, en leren elkaars opvattingen over relaties kennen. We zijn niet meer zo jong (half 40 en half 50) en hebben uiteraard de nodige bagage en littekens opgelopen. Daar hebben we het over en dat is heel boeiend. Ik ontdek hoe ik over veel dingen denk en wat ik wel/niet wil.

Eigenlijk kunnen we het erg goed vinden. Ik werk hard en veel, hij dus niet, maar hij kookt en doet klusjes waar ik niet aan toekom. Na jaren alleen gewoond te hebben (met mijn kind, parttime, want co-ouderschap) geniet ik er van om weer een man in huis te hebben. Om 's avonds thuis te komen, de dag van me af te praten, een glas wijn te drinken en samen tv te kijken. Hij vindt na jaren eenzaam ronddolen bij mij een thuis, structuur en geborgenheid. We zijn erg respectvol naar elkaar toe.

Seksueel staan we op non-actief, terwijl dat was wat ons altijd samenbracht, maar door de antidepressiva staat zijn hoofd er niet naar. Dat vind ik soms best jammer, want de seks was altijd erg goed. We slapen wel in hetzelfde bed.

Conclusie: ik heb nu de 'ideale' relatie, terwijl we geen relatie hebben. Ik zie hoe het zit, heb geen illusies, weet ook niet zeker of ik een echte verbintenis met hem aan zou willen gaan (want zijn problemen zijn niet niks en zijn toekomstperspectief ook niet), maar als ik denk over wat ik van een relatie wil, zijn er erg veel ingredienten aanwezig.

Hoe hij er precies instaat, weet ik niet. Ik wil de chaos in zijn hoofd niet nog groter maken door dit onderwerp op dit moment op de kaart te zetten. Het is natuurlijk comfortabel voor hem dat ik mijn huis zo voor hem opengesteld heb, dat ik hem steun, etc. Het zou goed kunnen dat hij, als hij opknapt, weer terugkeert naar zijn oude, ongebonden leven, maar op de een of andere manier heb ik de indruk dat wat we bij elkaar vinden ook hem bevalt.

Ik heb te veel meegemaakt om nog in romantische sprookjes te geloven. Maar soms vraag ik me wel af of ik mezelf niet tekort zou doen met een relatie die op deze manier ontstaan is...

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Ankie

Ankie

25-05-2009 om 13:58

Leven in het heden

Ik zit min of meer in dezelfde situatie, al is bij ons de problematiek van een heel ander kaliber. Ook ik heb me afgevraagd of ik op deze manier mezelf niet te kort doe, of ik geen 'kostbare jaren' verspil aan de 'verkeerde' man. Uiteindelijk ben ik tot de conclusie gekomen dat dit de man is bij wie ik nu wil zijn. Ik leef in het heden en geniet van de tijd die we samen doorbrengen. Ervaring leert dat ideale plaatjes niet bestaan. Er is altijd wel wat, en dit is toevallig wat op mijn bordje terecht is gekomen. Zorg er wel voor dat je je eigen zelfstandigheid behoudt en je niet laat meeslepen in zijn (wellicht minder rooskleurige) toekomst.

Liz

Liz

26-05-2009 om 13:19

Inderdaad

Dit is voor mij inderdaad ook de man met wie ik nu wil zijn. Niet omdat ik zo verliefd ben op hem, want dat ben ik niet, maar mijn gevoel voor hem is goed. Het is op een ongebruikelijke manier op mijn pad gekomen, but so be it. Dank voor je berichtje. En mijn zelfstandigheid behoud ik wel, daar heb ik veel te hard voor geknokt. Misschien maakt mijn zelfstandigheid zelfs wel dat ik dit nu doe/kan doen. Omdat ik me sterk en onafhankelijk voel, ik heb in principe geen man nodig, er hoeft niet voor me gezorgd te worden.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.