Relaties Relaties

Relaties

Tutje

Tutje

26-05-2009 om 13:28

Vreselijk dilemma (raad van kinderbescherming)

Nu moet ik een heel lang verhaal heel kort gaan samenvatten; daar gaat ie dan: Ik ben al heel lang getrouwd met een man die een psychiatrische ziekte heeft. Hij wist dat heel lang te verbergen, er waren telkens excuses voor zijn slechte periodes (hevige depressies, psychoses) en ik geloofde dat. Vorig jaar moest hij in een vreselijk diepe depressie/psychose acuut worden opgenomen in een psychiatrische kliniek, wat voor mij in zekere zin een opluchting betekende. Er kwam nu tenminste goede hulp voor hem, met medicatie, intensieve dagtherapie en gesprekken met een psycholoog/psychiater, en ik was vol goede hoop.

Helaas volgende na een paar maanden na zijn ontslag uit de kliniek al weer een slechte periode en vanaf het begin van dit jaar gleed hij weer vreselijk af, tot aan een serieuze zelfmoordpoging toe. Dit heeft mij zo'n klap in mijn gezicht gegeven dat ik de waarheid eindelijk ben gaan zien; de excuses waren ook alleen maar excuses, het probleem ligt bij hem. De depressies/psychoses/dwanggedachten zijn de uiting van een ziekte die hij bij zich heeft. Ik kon en kan hem emotioneel niet meer dragen en heb besloten hem, na een nieuwe opname in de kliniek, niet meer terug thuis te laten komen. De therapeute uit de kliniek stond daar achter; het 'systeem' (= het gezin) was overbelast en meneer moest maar een poosje op zichzelf gaan wonen.

Zover zijn we dus nu; ik ben met de kinderen (9 en 15) in ons huis gebleven en hij woont op een flat. We hebben ondertussen een mediator ingeschakeld om samen afspraken te kunnen maken. Zo wil hij 50/50 ouderschap, ofwel, de kinderen om de week een hele week bij hem (ik werk part-time, hij zit al 15 jaar volledig in de WAO). Ik ben het daar uiteraard niet mee eens; zijn klachten zijn nu beheersbaar, maar verre van over. Ik vind dat de kinderen daar nog steeds de dupe van worden. Vooral de oudste, die donders goed ziet dat er met papa wat aan de hand is en hem probeert te sturen, wat papa niet accepteert. Want dat is het kernprobleem waar ik nu tegenaan loop; mijn man weigert absoluut te erkennen dat hij een psychiatrische ziekte heeft en vindt zichzelf helemaal beter. Hij zal nooooit meer zo ver weg zakken. En als ik vraag wat er nu dan anders is, antwoord hij dat het allemaal aan mij lag... Tja, dan ben je uitgepraat...

De mediator weet uiteraard van mijn man's problematiek en pakt hem tijdens de gesprekken die we met z'n 3-en voeren vaak stevig aan. Maar desondanks geeft hij mij iedere keer te kennen dat vader's rechten hebben en mijn man niet ontoerekeningsvatbaar is verklaard, dus ik maar moet toestemmen in die 50/50 regeling. Al mijn argumenten daartegen (hij is nog niet goed en hij erkent zijn ziektebeeld niet, dus zal zich daar nooit op aanpassen c.q. hulp vragen) worden weggewoven. De mediator houdt mij telkens voor dat ik uiteindelijk een ouderschapsplan zal moeten tekenen (want we gaan richting echtscheiding) waarin de kinderen 50% van de tijd bij vader zijn.

Nu komt mijn dillema. Ik kan echt niet zo'n ouderschapsplan tekenen. Ik begrijp dat kinderen recht hebben op hun vader en hij mag ze absoluut een aantal dagen hebben, maar een hele week is veel te lang. Zolang hij niet erkent dat hij een risico op terugvallen loopt en zijn leven wilt aanpassen c.q. de vereiste medicijnen wilt slikken, moet ik een vinger aan de pols houden. Anders moet ik mijn kinderen 'politie-agent' laten zijn en dat lijkt me ook helemaal niet goed voor hun ontwikkeling! De mediator waarschuwt me dat als ik niet teken, de zaak voor de Raad van Kinderbescherming zal komen. Die moet dan oordelen. En dan loop ik een risico, volgens hem, omdat ik een endocriene ziekte heb (zeg maar diabetes maar dan anders) die dan tegen me gebruikt zal worden. Dan moet 'een broekie van 15', zoals hij dat zegt, beslissen wat het beste is voor mijn kinderen. En de oudste van 15 zal moeten worden gehoord, wat ik hem eigenlijk ook niet aan wil doen, want ik wil hem absoluut niet in een loyaliteitsconflict brengen.

Kortom, ik wik en weeg en weet niet wat te doen... heeft er toevallig iemand ooit met een dergelijk bijltje gehakt c.q. met de Raad van Kinderbescherming te maken gehad en kan mij advies geven?

Bedankt alvast, ook voor het lezen van mijn lange verhaal, Tutje


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Tinus_p

Tinus_p

26-05-2009 om 13:36

Wat dingen

"En dan loop ik een risico, volgens hem, omdat ik een endocriene ziekte heb (zeg maar diabetes maar dan anders) die dan tegen me gebruikt zal worden."
En de psychiatrische ziekte van je ex is geen probleem?

Weet je, dit klinkt als een mkediator die net iets te veel met zijn eigen portemonnee bezig is. Als jij het namelijk op een raadsonderzoek laat aankomen, zal je as ex de hele mediation stoppen, en valt zijn inkomstenbron weg...

Tut:
"En de oudste van 15 zal moeten worden gehoord, wat ik hem eigenlijk ook niet aan wil doen, want ik wil hem absoluut niet in een loyaliteitsconflict brengen."
Je oudste zit al middenin zo'n conflict. Het is eerlijker om hem de kans te geven te zeggen wat hij wil. Als hij niet wil, is het namelijk wel je machtigste wapen.

Overigens; de uitkomst van een raadsonderzoek is inderdaad nogal onvoorspelbaar, en er wordt veel over de RvdK geklaagd.

yvonne jansen

yvonne jansen

26-05-2009 om 14:08

Ja hoor!

Wil je alles vertellen...maar niet op ool...vraag mijn email maar op...bij deze , forumbeheer!

Anoniem

Anoniem

26-05-2009 om 14:15

Hoezo rvdk?

Waarom zou er een onderzoek komen van de RvdK?
En bovendien, wil je ex dat eigenlijk wel?

Op mij komt het over als chantage. Een mediator kan echt niet zomaar de RvdK bellen, een mediator mag de gespreksgegevens niet prijs geven omdat hij/zij onpartijdig moet zijn (mits je toestemming geeft voor het vrijgeven).

Ik ben zelf als kind uit huis geplaatst en geloof me, ik wilde het zelf en het heeft me jaren gekost om weg te komen thuis. RvdK is jaren van de situatie op de hoogte geweest en deed niets. Nu ik zelf moeder ben, heeft mijn ex weleens gedreigd (op basis van mijn achtergrond), maar ik heb me niet laten chanteren.

Een jongere van 15 moet worden gehoord door een rechter.

Tutje

Tutje

26-05-2009 om 14:51

Nadere uitleg

Bedankt alvast allemaal, voor de snelle reacties. Ben ik blij mee, want dit zit me vreselijk hoog.

In een nadere toelichting; ik zit er zo mee of ik door moet gaan met het mediator-proces of de zaak aan een advocaat moet gaan overdragen. Ik heb een keer advies ingewonnen bij een advocaat, die direct antwoordde dat zij er wel voor zou zorgen dat mijn man de kinderen niet 50% krijgt. Klinkt geweldig, maar zo'n advocaat praat mij natuurlijk erg naar de mond en ik wil ook geen advocaten-strijd, waarin er erg met modder gegooid gaat worden. Dat wordt een erg dure en vooral ook erg pijnlijke 'grap'. Voor de duidelijkheid; de mediator kan niet de RvdK bellen, daar zou het pas terecht komen wanneer ik een eigen ouderschapsplan ga maken.

Een puber van 15 wordt inderdaad gehoord door de rechter. Ik besef heel goed dat hij nu al in een loyaliteitsconflict zit, ik wil het echter niet NOG groter maken omdat hij dan daadwerkelijk moet gaan kiezen. Hoewel hij de situatie donders goed door heeft, papa is wel zielig en die val je niet af.

Daarnaast wil ik het geluk van mijn kinderen boven dat van mij stellen en als zij gelukkig zijn als ze papa vaak zien, dan moet ik me daar maar bij neer leggen. Maar ik wil ook hun veiligheid gegarandeerd zien, en zo zeker als mogelijk is weten dat ze geen (verdere) psychische schade oplopen door zijn gedrag.

Snappen jullie mijn 'spagaat'?

groeten Tutje

P.S. Yvonne, ik heb de forumbeheerder al jouw e-mailadres gevraagd!

Tutje

Tutje

26-05-2009 om 14:53

Aanvullend

Nog even in aanvulling: weet iemand toevallig wat voor een vragen de rechter c.q. de RvdK dan stelt aan een kind? Is dat echt rechtstreeks van 'wil je bij je vader of je moeder wonen' of wordt dat meer pedagogisch verantwoord aangepakt?

groeten Tutje

sidneysheldon

sidneysheldon

26-05-2009 om 20:48

Info

je oudste zal een brief krijgen van de kinderrechter om te vragen of hij/zij het eens is met de bezoekregeling die in het echtscheidingsconvenant staat, wat op dat moment bij de rechtbank ligt (nog ter goedkeuring). Het kind kan daar van afzien, het is een recht om als kind van 12 jaar en ouder gehoord te worden.

Verder heeft de vader standaard alleen maar recht op een weekend om de 2 weken, meer is alleen maar als jij er mee akkoord gaat, of als hij het hoog bij de rechtbank gaat spelen en dan nog zal die dat niet zo snel toekennen. Moeders hebben nog steeds veel meer rechten als vaders. Ik zou eenzijdig de echtscheiding in gang zetten als ik jou was,

groeten en succes

sidneysheldon

sidneysheldon

26-05-2009 om 20:51

die mediator klinkt mij niet gezond in de oren, hij chanteert je. Ik zou hier zo snel mogelijk de contacten mee afkappen want dit zijn geen normale argumenten die hij geeft. Hij is aan het dreigen, dat is absoluut niet normaal.
Jouw ziekte zal alleen meewegen als je daardoor niet goed/onvolledig voor de kinderen kan zorgen. Een psychiatrische aandoening van je man weegt zeker mee, en al helemaal wat je kinderen zelf willen. Waarvan alleen de oudste zelf inbreng heeft bij de rechter.

Dropke

Dropke

26-05-2009 om 20:55

Tutje

Wij hebben inderdaad met dat bijltje gehakt en dat is een hele strijdt geweest. In ons geval ging het om de biologische moeder met een flinke psychiatrische stoornis, dus dat ligt veel gevoeliger bij de rechter. De raad voor de kinderbescherming pakt het als het goed is op een verantwoorde manier aan. Bij ons ging het om een heel jong kind (toen 3 jaar) en werden er spelkamerobservaties met zowel vader als moeder gedaan, gesprekken bij moeder thuis en gesprekken bij vader thuis enz enz. Uiteindelijk werd de voogdij overgedragen aan vader en kwam mijn (stief)zoon bij ons wonen. Je kunt in principe zelf de raad inschakelen, omdat je je zorgen maakt over het welzijn van je kinderen. Wij hebben zolang mogelijk geprobeerd het contact tussen (stief)zoon en moeder in stand te houden, maar uiteindelijk bleek het voor hem het beste dat er geen contact meer was tussen hem en zijn moeder. Door jeugdbescherming is toen beslist ook elke vorm van omgang stop te zetten. Je mag evt. mijn mailadres opvragen mocht je nog vragen hebben,

gr Dropke

Inge M

Inge M

26-05-2009 om 21:56

Je onderschat je 15-jarige

Als iemand anders moet beslissen over jullie regeling, dan heeft je 15-jarige recht van spreken. Dat recht moet er zijn. Het is niet aan jou om te bepalen dat dat recht niet nodig is of te belastend is. Het is geen kwestie van ontzien. Niet bij een 15-jarige qua leeftijd en niet wat betreft alles wat al meegemaakt is.
Vraag anders aan de 15-jarige wat die wil. Meepraten of er buiten blijven. Dit kun jij niet beslissen.

Dropke

Dropke

26-05-2009 om 22:19

Huh

Een kind is altijd loyaal naar zijn ouders, ook al is het slecht voor hem of haar. Een kind in de pubertijd lijkt me zeker geen verantwoorde keuze kunnen maken. De raad voor de kinderbescherming is een objectieve derde partij. De 15/jarige zal dan ook zeker naar geluisterd worden, maar krijgt geen beslissingsrecht. Lijkt me ook een hele zware last als je ouders op deze manier afspraken moeten maken. Leg die verantwoordelijkheid niet bij je zoon neer.

gr Dropke

Tinus_p

Tinus_p

26-05-2009 om 23:14

Sidney

sidneysheldon:
"Verder heeft de vader standaard alleen maar recht op een weekend om de 2 weken, meer is alleen maar als jij er mee akkoord gaat, of als hij het hoog bij de rechtbank gaat spelen en dan nog zal die dat niet zo snel toekennen."
Je loopt een beetje achter -iets meer dan een beetje trouwens.
Je zou eens kunnen beginnen met wat te lezen over de nieuwe wet voortgezet-ouderschap-na-scheiding....

Tinus_p

Tinus_p

26-05-2009 om 23:18

Anoniem

Anoniem:
'Ik ben zelf als kind uit huis geplaatst en geloof me, ik wilde het zelf en het heeft me jaren gekost om weg te komen thuis. RvdK is jaren van de situatie op de hoogte geweest en deed niets."
Dat is een andere situatie. De RvdK adviseert van oudsher in omgangszaken, als de rechter dat advies vraagt. Nou zijn rechters vziw wat minder happig dan vroeger om een raadsonderzoek te starten (het kost veel tijd en brengt niet altijd duidelijkheid) maar het kan hier wel. Het gaat bovendien niet om uithuisplaatsing maar om de omgangsregeling.

Ellen

Ellen

27-05-2009 om 14:18

Tutje

Ik zit zelf (gelukkig) niet in dezelfde situatie; kan je dan ook geen advies geven; maar wil je wel ontzettend veel sterkte toewensen.
Wat krijg jij veel voor je kiezen zeg..

Jo Hanna

Jo Hanna

27-05-2009 om 15:21

Manipulatieve mediator

Ik zou als de wiedeweerga een eigen advocaat raadplegen. Ik vind dat deze mediator heel manipulatief te werk gaat en ik zou willen weten wat mijn feitelijke juridische mogelijkheden en beperkingen zijn als ik mijn verantwoordelijkheid zou nemen zoals ik hem zie. (als ik het zo goed verwoord)
Groet, Jo Hanna

Ervaring

Ervaring met een totaal ongeschikte man (ernstige mishandeling moeder en kinderen) en allerlei instanties die ondanks veroordeling contact en dan zoveel en zo onbbegeleid mogelijk stimuleren/afdwingen.

Die mediator die speelt een spel: het is tactiek. Hij vangt geld als er een convenant komt. En als de een niet toegeeft, probeert hij de ander te laten toegeven.

Laat je niet onder druk zetten en wees niet bang voor de raad. Het zijn keutels daar die ongeacht het achterliggende verhaal zullen vinden dat er omgang moet zijn, maar omgang an sich heb je geen probleem mee, zeg je. Het gaat alleen nog om de hoeveelheid.

Bovendien, de kinderen wonen bij jou en zijn toch al zo groot dat ze zelf kunnen zeggen wat ze willen.Kun je het niet eens gewoon aan ze vragen? Kinderen van deze grootte dwing je toch niet meer?

Keutels

Over de Raad vd Kinderbescherming: "Het zijn keutels daar die ongeacht het achterliggende verhaal zullen vinden dat er omgang moet zijn." Dat moeten ze vinden, bij wet. Vaders hebben recht op omgang, tenzij het belang van de minderjarige zich daartegen verzet.
In dit verhaal is vooral de mediator de grootste keutel, lijkt me. Wegwezen daar, naar een advocaat die gespecialiseert is in familierecht. Alleen is als ex zich verzet tegen de eisen en de rechter dus met tegengestelde eisen te maken krijgt zal hij/zij adviesrapportage bij de Raad gaan vragen. En wees niet bang voor de Raad, jouw argumenten en opstelling in deze situatie zijn volkomen redelijk.
Onyx

Naief

Naief, 'jouw argumenten en opstelling in deze situatie zijn volkomen redelijk.' Wat je zelf al zegt: ze moeten dingen vinden omdat de wet dat zegt. En dat heeft soms bitterweinig met de belangen van het kind te maken. Denk dat mijn standpunt met een mishandelende vader toch ook niet onredelijk was? Vond de raad dus wel he...'nee mevrouw, we kunnen hem niet dwingen tot therapei, u mag wel zelf in therapie om te leren accepteren dat hij recht heeft op omgang....tja mevrouw, het kan dan bewezen zijn dat hij het heeft gedaan, het is niet bewezen dat hij het weer zal doen....'

De wet zegt dat er recht is op gelijke verdeling, dus dat zal de raad vinden. Het ergste wat je kan overkomen is dus een gelijke verdeling. Waarom zou je daar dan op voorhand al voor tekenen?

En nogmaals: ze kunnen zeggen wat ze willen, ze kunnen adviseren wat ze willen, je kinderen zijn groot en als die niet gaan, dan dwing je die niet zomaar. Denk trouwens dat je ex als ie zo labiel is toch ook niet zit te wachten op kinderen die niet willen?

Tutje

Tutje

28-05-2009 om 13:27

En dat is nu waar ik bang voor ben

Dat bedoel ik nou Emine;
'Vond de raad dus wel he...'nee mevrouw, we kunnen hem niet dwingen tot therapei, u mag wel zelf in therapie om te leren accepteren dat hij recht heeft op omgang....tja mevrouw, het kan dan bewezen zijn dat hij het heeft gedaan, het is niet bewezen dat hij het weer zal doen....'

Mijn man zal met verklaringen van de kliniek komen, dat het allemaal aan een behandelfout lag. Hij is erg intelligent en kan ze prima om de tuin leiden. Het feit dat er in het verleden dan al een behoorlijk aantal 'behandelfouten' is gemaakt, doet er dan niet toe... Dat zal de Raad vrees ik ook vinden. Daarnaast is hij nu stabiel. Barst nog steeds van de dwang, want de grote hoeveelheden anti-depressiva die hij slikt onderdrukken slechts (zodat hij redelijk normaal kan funktioneren) maar halen niet weg, maar dat zien we maar als 'stabiel'. Het punt is dat vooral mijn oudste de dupe wordt van die dwang. Hij is een erg meeverend type, net als zijn moeder (..() dus hij zegt niet snel 'nee' tegen zijn vader, ook al ergert/schaamt hij zich of vindt hij het doodgewoon niet leuk. Ik ben zo bang dat hij op die manier net zo de dupe van zijn vader's gedrag zal worden als dat ik dat was...

Ik heb voor mezelf besloten dat ik, mits dat mijn kinderen gelukkig maakt, zal instemmen in een 50/50 regeling. Maar dan wil ik wel een stevige vinger in de pap kunnen houden v.w.b. mijn man's geestelijke gezondheid. Zolang hij namelijk niet in wil zien dat hij een psychiatrische ziekte heeft, zal hij geen sturing aanvaarden van mij, de kliniek, of zijn zoon ('ach zeik niet zo, je lijkt op je moeder!'). Dan zal hij ook niet willen inzien dat hij weer achteruit glijdt en misschien ook geen nieuwe anti-psychotica willen accepteren. Wat dat is een afgang, dan moet hij immers voor zichzelf accepteren dat het hem niet lukt. En wat er dan gebeurd?? Begrijpen jullie dat ik de rillingen krijg als ik weer eens in de krant lees over een 'familie-drama'??

Ik ben dus nu aan het nadenken hoe ik iets dergelijks in een ouderschapsplan krijg... Jullie ervaringen/commentaar blijven hoogst welkom...

groeten Tutje

Terecht bang

Tutje,

Niet om de boel op te dwepen, maar met mijn eigen ervaring in het achterhoofd denk ik dat jij heel terecht bang bent voor het standpunt van de Raad. Ik ze gmet nadurk voor het standpunt. Je moet gewoon denken bij jezelf: "Ze kunnen zeggen wat ze willen met hun hele dikke billen, maar ik ga niet aan de kant voor de blindheid dit land..." En daarmee bedoel ik dat advies leuk en aardig is, maar als jij het niet veilig acht, ga je er gewoon niet in mee.

Ik had en heb ook zo'n handige ex die op geen enkele manier voor kinderen kan zorgen, maar door goed te luisteren precies weet welke antwoorden sociaal wenselijk zijn en vervolgens compleet anders doet omdat niemand hem wat vertelt. Gevolg bij mij dus dat de Raad met hem wegliep of beter gezegd, wegrende. Pas toen er 1 onvertogen woord over hem werd gezegd (hij had verder het hele rapport mee, de veroordeling was weggelaten omdat hij daarvoor al was gestraft) begon voor de Raadsmedewerker het drama: klachten tegen haar gericht, maar ook dreigementen tegen haar eigen gezin. Ze belde me zelfs nog op om te vragen of ik alsjeblieft mee wqilde werken aan de omgang want meneer hield haar verantwoordelijk en anders vreesde ze voor haar eigen gezin......Toen ik zei dat het dan wel heel wrang was dat het rapport toch stelde dat er niets mis was met meneer, zei ze: ja dat weet ik nu ook, maar het onderzoek is nu afgesloten. U begrijpt toch wel dat het om een momentopname gaat?....

Het moest toen nog voor de rechter komen (raad adviseert en rechter doet uitspraak), maar denk maar neit dat er nog iets aanvullends werd verstuurd hoor. Nee het onderzoek was afgelopen en als bleek dat iemand de Raad voor de gek hield, dat kon gebeuren.....Er werd omgang uitgesproken en die heb ik altijd geweigerd....veel kleerscheuren aan overgehouden (dwangsommen, politie aan de deur etc.), maar desondanks de kinderen nooit meegegeven. En zo ettert het een beetje door, al jarenlang. Instanties weten het, maar zwijgen. Ze worden beperkt door de wet en als ze al eens iets zeggen in het nadeel van omgang, dan worden de hulpverleners persoonlijk de dupe want hij neemt ze te pakken....en voor je het weet zijn dan de rapporten weer andersom. Sosm wordt gewoon of the record gezegd dat ik de kinderen goed meot beschermen tegen deze man, maar dat ik begrip moet hebben voor de positie van de instanties. Die er vervolgens niet mee zitten dat ik de rekening krijg van hun ongemakkelijke positie. De wet voorziet op dit moment gewoon heel slecht in het beschermen van kinderen in dit soort situatioes, alles is gerciht op het behoud van contact met beide ouders. ER lijkt een soort blinde vlek te zijn.

Een ding is ecter zeker: als jij akkoord gaat, dan zal het ook zo gebeuren. Zoalng jij je verzet, is er kans. En verzetten doe je door je verhaal neer te leggen, je zorgen te uiten en als je een resultaat krijgt wat met het oog op de veiligheid van de kinderen niet kan, dan ga je daar gewoon niet in mee. Doe je dat wel, dan stem je namelijk toe. En als het dan mis gaat, dan roepen de instanties: u gaf ze toch zelf mee? U heeft een beschermingsplicht hoor!"

Het is geen leuke situatie, maar het beleid is eenmaal zoals het is. Die voorwaarden in het ouderschapsplan die gaan je denk ik niet helpen, als je ze er al in zou krijgen. Want wie gaqat bepalen of het goed gaat met zijn gezondheid? Jij? Of dacht je echt dat instanties hun nek voor je gingen uitsteken? Mogen ze niet eens, beroepsgeheim.

Zomaar een vraag (en als je een goede verstaander bent, heb je maar een half woord nodig): Hoe zit het met de afstand tussen jullie woningen. Is een co-ouderschap in praktijk haalbaar?

Dropke

Dropke

28-05-2009 om 20:10

Echt een advocaat nemen

Die 50 / 50 regeling is mooi, maar zorg eerst dat jij daar de zeggenschap over hebt. Als het dan mis gaat kun je ook echt ingrijpen. Geef die macht niet uit handen. Ik proef een beetje de macht die hij ook nog over jou heeft. Wees sterk en kom op voor jezelf en je kinderen.

Dropke

Tinus_p

Tinus_p

29-05-2009 om 11:25

Zonnetje

Zonnetje:
"Dus ik wilde een soort afspraken maken over dat een inkomensachteruitgang door eigen schuld (te weten: niet zoeken of aanvaarden van hulp als hij weer afzakt) geen reden mocht zijn voor het verlagen van de kinderalimentatie."
Ik ben het met je mediator eens, dat jij je niet meer te bemoeien hebt met je ex. Daarvoor is het je ex. Je hebt ook geen invloed meer op je ex als het gaat om nieuwe partner of ander werk.
Er is wel een ander aspect: Rechters oordelen in het algemeen, dat alimentatieplichtigen niet zomaar minder alimentatie mogen betalen, als ze minder verdienen -ze moeten wel moeite doen om inkomen te behouden.
Mocht je ex dus niet meer (kunnen/willen) betalen, dan kun je met dat argument alsnog proberen je recht op te eisen. De grote vraag is, of je daar in de praktijk ver mee komt. Vergelijk mannen, die gewoon hun baan opzeggen en aansturen op WSNP -kale kippen enzo.

Tinus_p

Tinus_p

29-05-2009 om 13:16

Moerassig

Zonnetje:
"Maar eigen schuld was dus niet te definieren als: 'ojee, ik begin psychisch door te draaien maar ik zoek geen hulp want dat is voor watjes.' Ik ben bang dat zijn baas hem er de volgende keer dat hij instort uit gaat werken, vandaar."
Het punt lijkt me: 'Bewijs het maar eens.' Ik denk dat als puntje bij paaltje komt, en het zou voor een rechter komen, je een heel moerassige discussie krijgt.

Tinus_p

Tinus_p

29-05-2009 om 22:04

Ook niet

Zonnetje:
" Ligt anders als je bijvoorbeeld een schizofrene ex hebt die zijn medicijnen niet inneemt, ik kan me een afspraak voorstellen in de trant van 'geen medicatie, dan ook geen kinderen op bezoek'. Maar zo helder was het in dit geval allemaal niet."
Nou, ook in het geval van de schizofrene ex ligt het niet zo duidelijk. Sterker nog, de enige die besluit over medicatie is hijzelf, in overleg met zijn arts. Jij kunt hem niet dwingen medicijnen te slikken (het zou trouwens ook niet controleerbaar zijn).
Meer algemeen: sommige exen, en dan vooral moeders, hebben soms nogal onrealistische denkbeelden over wat ze nog van hun expartner kunnen eisen als het gaat om de kinderzorg. Nee, je kunt je ex niet verbieden om met kinderen en de nieuwe partner op vakantie te gaan. Dat soort dingen.

Fem

Fem

30-05-2009 om 08:57

Tutje

Even vanuit mijn eigen ervaring;
De relatie die ik met mijn ex had is nooit goed geweest. (understatement) Ik ben dan ook de eerste om toe te geven dat het in ons geval ronduit naïef was om samen kinderen te krijgen. Maar goed, ze zijn er en daar ben ik heel blij mee. Zij waren ook de reden waarom ik (ex zag dat heel anders) vond dat we een punt achter onze relatie moesten zetten. Ik wilde mijn kinderen niet langer de dupe van onze catastrofe laten zijn. Nu, achteraf, weet ik dat ik de enige juiste keuze heb gemaakt. Destijds voelde dat verre van anders. Het was zo ontzettend moeilijk. Voor mij de druppel die de emmer van jááárenlange ellende deed overlopen; ik kreeg een psychose.
Op het moment dat wij onze 'scheiding' (waren niet getrouwd) afwikkelden, bleek ik zwaar psychotisch te zijn. Ben uiteindelijk met een IBS (onder dwang) opgenomen op de PAAZ, waar ik 3 maanden ben gebleven. Gelukkig was ik geen medicatieweigeraar en kreeg ik al gauw het benodigde ziekteinzicht om te kunnen herstellen. Twee weken na mijn opname ging de regeling zoals we die in het convenant, dat we hadden opgemaakt bij de mediator, van start en had ik hoofdzakelijk de zorg voor mijn kinderen. Mijn ex is ondernemer en hij wilde langzamerhand wel weer 's verder met het ruimen van zijn eigen puin, geloof ik. Zelf kreeg ik begeleiding van een ACT-team, zodat alle benodigde zorg voorhanden was.
Inmiddels zijn we drie jaar verder, ben volgende maand officiëel ex-psychiatrisch patiënt. Dan stopt de begeleiding van het ACT officiëel. Al maakte ik er eigenlijk het eerste jaar intensief gebruik van. Daarna was het vooral monitoring.
De situatie die je schetst m.b.t. je ex, herken ik. Niet geheel van mezelf, ik maakte slechts één psychose door. Maar ben er wel mee bekend. Het ontbreken van ziekte-inzicht past bij het psychiatrische beeld van je ex. Ik wil daar ook even bij zeggen dat het echt totaal geen zin heeft om hem daarvan te overtuigen. Hij ervaart de werkelijkheid op die momenten anders dan jij. Hij heeft op die momenten zijn eigen werkelijkheid. Maar ervaart die hetzelfde als jij de jouwe ervaart. Kortgezegd; geloof jij het wanneer men je ervan probeert te overtuigen dat gras rood is? Of de aarde vierkant? Nee toch?
Ik kan de toestand van je ex niet beoordelen. Weet dus niet of hij de zorg van je kinderen aan kan. Het is heel nobel dat je in wil stemmen met co-ouderschap, maar als blijkt dat hij die zorg niet aan kan ben je verder van huis. En hij ook, want dan loopt zijn zelfvertrouwen een flinke deuk op en raakt hij wellicht nog meer van slag dan hij al is. Je moet hem zéker níet buitenspel zetten. Maar gooi hem niet in het diepe, want dat is vragen om moeilijkheden. Het kan best kans van slagen hebben. Ook iemand die een dergelijke stoornis heeft kan prima funtioneren om zijn psychosen heen. Als er maar voldoende achterban is voor de momenten waarop het minder gaat.
Voor wat betreft het convenant; ik zou het toch eens grondig uitzoeken of het zin heeft op dit moment samen een convenant op te stellen bij een mediator. In ons geval moest het complete convenant namelijk achteraf alsnog herzien worden door een advocaat, omdat het anders niet rechtsgeldig was. En dat is qua kosten flink uit de klauwen gelopen.
Sterkte in elk geval.
Fem

Fem

Fem

30-05-2009 om 09:03

Familiedrama's

Ik begrijp je angst. Maar ik denk niet dat die gegrond is. Je kids hebben vele malen meer kans om dodelijk te verongelukken. Als je ex zwaar psychotisch is en geen land met hem is te bezeilen, is het vragen om moeilijkheden als je de zorg van de kinderen de helft van de tijd compleet aan hem toevertrouwd. Hoewel ook dat geen reden is om het contact compleet stil te leggen. Vooral niet met kinderen in de leeftijd van jouw kinderen, die je veel uit kunt leggen. Desnoods onder begeleiding. Op zo'n moment kan hij de zorg voor zijn kinderen niet aan. Maar dat wil niet zeggen dat hij ze gelijk vermoord ofzo. Iemand die een heftige psychotische episode beleefd is nog geen gevaarlijke psychopaat.

En toch...

...gebeuren er regelmatig familiedrama's waarbij iedereen geschokt was, omdat het 'echt niet te verwachten was...' Tot je de betrokkenen hoort....en dan zijn er toch meestal heel wat dingen geweest waar aan voorbij is gegaan. Ik neem zelf het risico iig niet. (maar mijn ex is dan ook meer dan een beetje niet goed)

Emine

Fem

Fem

30-05-2009 om 14:15

Emine

Lijkt me dat daar heel wat aan vooraf gaat, aan zo'n drama. Daar zullen buitenstaanders niet altijd weet van hebben. En dat lijkt me logisch, de meeste mensen hangen de vuile was niet buiten. En iemand met een psychotische stoornis is meestal niet die ongewassen, verwarde vrouw die nooit buiten komt of die enge man in het park.
En ik kan me heel goed voorstellen dat jij je ex niet de verantwoordelijkheid van de zorg voor je kinderen wilt geven. Dan zal hij waarschijnlijk op dit moment die verantwoordelijkheid niet kunnen dragen.
Maar dat wil niet zeggen dat er nooit meer een moment zal komen dat hij dat wel kan. Iemand met een chronische psychotische stoornis wordt vaak verteld dat ie is afgeschreven en gaat dat zelf nog geloven ook. Terwijl het gewoon niet waar is. Maar die gedachte haalt hen ondertussen wel onderuit, waardoor elk sprankje hoop de grond in wordt geboord en het inderdaad niets meer wordt.

Tutje

Tutje

30-05-2009 om 16:35

Fem

Dank voor het delen van je verhaal Fem, dat zal je moeite gekost hebben.
Het is niet zo dat ik mijn man uit maak voor alles wat mooi en lelijk is; diep in mijn hart heb ik een ziels medelijden met hem. Hij heeft immers een ziekte en kan er ook niets aan doen. Maar het voordeel dat jij had, was dat je tenminste wilde inzien dat je een ziekte hebt/had en dat je hulp nodig had. Hij wil dat ab-so-luut niet. Hij mankeert niks en ik ben eigenlijk niet goed... Tja en uitgepraat ben je. Daar is mijn angst ook op gebaseerd; dat hij zal weigeren anti-psychotica te nemen als hij die weer voorgeschreven krijgt, omdat hij daarmee geen auto kan rijden (veels te 'groggy') en dan moet erkennen dat hij, althans een tijdje, niet voor de kinderen zal kunnen zorgen. Dat ziet hij als falen en dat zal hij nooit willen toegeven. En dan ben ik bang voor de 'ik niet de kinderen, jij ook niet de kinderen' reactie. En geloof me, ik had ook noooooit verwacht dat hij zichzelf van kant zou willen maken. Dan hadden de psychen in de kliniek trouwens ook niet... Hij werd helemaal niet als suicidaal ingeschat.

Ondertussen heb ik, na lang zoeken en praten, begrepen dat ik op basis van zijn geestelijke ziekte niet verder kom. De nieuwe wet, bedoeld om het vaderschap na echtscheiding te bescherming, schiet wat te extreem de andere kant op in dit geval. Ik zal een andere manier moeten vinden om de kinderen tegen hem en hem tegen zichzelf te beschermen.

Fem

Fem

30-05-2009 om 23:46

Tutje

Eh.. nee, het delen van mijn verhaal kost me geen moeite. Begrijp wel dat je dat denkt hoor, omdat er voor veel mensen een taboe op dit onderwerp rust.
Ken jij Ypsilon? Dat is een vereniging van familieleden en betrokkenen van mensen met schizofrenie of een psychose. Op hun site www.schizofrenieplein.nl kun je heel veel informatie vinden. Wellicht dat je er iets aan hebt?
Groetjes Fem

Ach.....

.....die ex-partners die allemaal op een zijspoor worden gezet.....allemaal zonder dat er iets aan de hand is want die vervelende moeders toch.....Ze zullen er zijn hoor, maar vaak genoeg zijn er gedegen redenen waarom moeders hun kinderen niet mee durven geven. Als omgang nou eens niet zo'n groot goed was en niet consequent zou worden opgelegd in situaties die zich daar niet voor lenen, zou het probleem van het niet naleven van regelingen of veel strubbelingen rondom regelingen niet zo veelvuldig voorkomen. Niemand heeft gezegd dat iedereen met een psychiatrische ziekte een pot. moordenaar is, maar neem alsjeblieft de mensen met zorgen ook serieus zeg.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.