Relaties
Tutje
26-05-2009 om 13:28
Vreselijk dilemma (raad van kinderbescherming)
Nu moet ik een heel lang verhaal heel kort gaan samenvatten; daar gaat ie dan: Ik ben al heel lang getrouwd met een man die een psychiatrische ziekte heeft. Hij wist dat heel lang te verbergen, er waren telkens excuses voor zijn slechte periodes (hevige depressies, psychoses) en ik geloofde dat. Vorig jaar moest hij in een vreselijk diepe depressie/psychose acuut worden opgenomen in een psychiatrische kliniek, wat voor mij in zekere zin een opluchting betekende. Er kwam nu tenminste goede hulp voor hem, met medicatie, intensieve dagtherapie en gesprekken met een psycholoog/psychiater, en ik was vol goede hoop.
Helaas volgende na een paar maanden na zijn ontslag uit de kliniek al weer een slechte periode en vanaf het begin van dit jaar gleed hij weer vreselijk af, tot aan een serieuze zelfmoordpoging toe. Dit heeft mij zo'n klap in mijn gezicht gegeven dat ik de waarheid eindelijk ben gaan zien; de excuses waren ook alleen maar excuses, het probleem ligt bij hem. De depressies/psychoses/dwanggedachten zijn de uiting van een ziekte die hij bij zich heeft. Ik kon en kan hem emotioneel niet meer dragen en heb besloten hem, na een nieuwe opname in de kliniek, niet meer terug thuis te laten komen. De therapeute uit de kliniek stond daar achter; het 'systeem' (= het gezin) was overbelast en meneer moest maar een poosje op zichzelf gaan wonen.
Zover zijn we dus nu; ik ben met de kinderen (9 en 15) in ons huis gebleven en hij woont op een flat. We hebben ondertussen een mediator ingeschakeld om samen afspraken te kunnen maken. Zo wil hij 50/50 ouderschap, ofwel, de kinderen om de week een hele week bij hem (ik werk part-time, hij zit al 15 jaar volledig in de WAO). Ik ben het daar uiteraard niet mee eens; zijn klachten zijn nu beheersbaar, maar verre van over. Ik vind dat de kinderen daar nog steeds de dupe van worden. Vooral de oudste, die donders goed ziet dat er met papa wat aan de hand is en hem probeert te sturen, wat papa niet accepteert. Want dat is het kernprobleem waar ik nu tegenaan loop; mijn man weigert absoluut te erkennen dat hij een psychiatrische ziekte heeft en vindt zichzelf helemaal beter. Hij zal nooooit meer zo ver weg zakken. En als ik vraag wat er nu dan anders is, antwoord hij dat het allemaal aan mij lag... Tja, dan ben je uitgepraat...
De mediator weet uiteraard van mijn man's problematiek en pakt hem tijdens de gesprekken die we met z'n 3-en voeren vaak stevig aan. Maar desondanks geeft hij mij iedere keer te kennen dat vader's rechten hebben en mijn man niet ontoerekeningsvatbaar is verklaard, dus ik maar moet toestemmen in die 50/50 regeling. Al mijn argumenten daartegen (hij is nog niet goed en hij erkent zijn ziektebeeld niet, dus zal zich daar nooit op aanpassen c.q. hulp vragen) worden weggewoven. De mediator houdt mij telkens voor dat ik uiteindelijk een ouderschapsplan zal moeten tekenen (want we gaan richting echtscheiding) waarin de kinderen 50% van de tijd bij vader zijn.
Nu komt mijn dillema. Ik kan echt niet zo'n ouderschapsplan tekenen. Ik begrijp dat kinderen recht hebben op hun vader en hij mag ze absoluut een aantal dagen hebben, maar een hele week is veel te lang. Zolang hij niet erkent dat hij een risico op terugvallen loopt en zijn leven wilt aanpassen c.q. de vereiste medicijnen wilt slikken, moet ik een vinger aan de pols houden. Anders moet ik mijn kinderen 'politie-agent' laten zijn en dat lijkt me ook helemaal niet goed voor hun ontwikkeling! De mediator waarschuwt me dat als ik niet teken, de zaak voor de Raad van Kinderbescherming zal komen. Die moet dan oordelen. En dan loop ik een risico, volgens hem, omdat ik een endocriene ziekte heb (zeg maar diabetes maar dan anders) die dan tegen me gebruikt zal worden. Dan moet 'een broekie van 15', zoals hij dat zegt, beslissen wat het beste is voor mijn kinderen. En de oudste van 15 zal moeten worden gehoord, wat ik hem eigenlijk ook niet aan wil doen, want ik wil hem absoluut niet in een loyaliteitsconflict brengen.
Kortom, ik wik en weeg en weet niet wat te doen... heeft er toevallig iemand ooit met een dergelijk bijltje gehakt c.q. met de Raad van Kinderbescherming te maken gehad en kan mij advies geven?
Bedankt alvast, ook voor het lezen van mijn lange verhaal, Tutje
Fem
04-06-2009 om 10:19
Emine
"Als omgang nou eens niet zo'n groot goed was en niet consequent zou worden opgelegd in situaties die zich daar niet voor lenen, zou het probleem van het niet naleven van regelingen of veel strubbelingen rondom regelingen niet zo veelvuldig voorkomen."
Als omgang nou eens niet zo'n groot goed was?! Die vliegt echt recht in het verkeerde keelgat. Hoe kun je zoiets nou zeggen? Die omgang, daar valt of staat het ouderschap mee.
Hoewel er vast ook regelmatig misbruik van wordt gemaakt, zie ik de angst van menig ouder in een dergelijke situatie niet als een pressmiddel. Dat is het niet. Het is een gegronde angst. Maar dat wil niet zeggen dat die ook terecht is. In de meeste gevallen niet zelfs. Er zijn inderdaad situaties die zich niet lenen voor welk contact dan ook. In alle overige gevallen vind ik dat je dat je die angst maar hebt te accepteren. Want de angst mag dan gegrond zijn, het is géén gegronde reden om iemand het ouderschap te ontzeggen. Ik ben van mening dat er alles aan moet worden gedaan om dat, waar nodig in aangepaste vorm, voort te zetten. Daar hebben zowel ouder als kind recht op. En daarin kun je je eigen angst gebruiken om je scherp te houden. Om er met een wakend oog op toe te zien.
Tinus_p
04-06-2009 om 11:07
Trend
Emine:
"Als omgang nou eens niet zo'n groot goed was en niet consequent zou worden opgelegd in situaties die zich daar niet voor lenen, zou het probleem van het niet naleven van regelingen of veel strubbelingen rondom regelingen niet zo veelvuldig voorkomen."
het probleem is, dat een buitenstaander vaak nauwelijks kan beoordelen wie er gelijk heeft.
Ondertussen is de trend duidelijk: een scheiding is wel het einde van de (sexuele) relatie, maar niet het einde van de gezamenlijke kinderzorg. De trend is dat dit onderdeel steeds meer in stand blijft, ten koste van de vrijheid van de ouders om een nieuw leven op te bouwen. Tekenend vind ik de verhoging van de tremanormen, waardoor ook de KA bedragen (vaak) omhooggaan.
Fem
04-06-2009 om 11:44
Nee
Ik noem dat geen paniekvoetbal creëren, maar alert zijn. En dat mag. Dat móet zelfs! Die angst moet in een dossier meegenomen mogen worden, ook zonder toestemming van de andere ouder. Omdat het iemand die in een dergelijke psychische crisis verkeerd meestal aan ziekte-inzicht ontbreekt.
Fem
04-06-2009 om 11:48
Trend?
Dat is gewoon weten waar je plichten (en rechten) als ouder liggen. En gelukkig zijn zich daar steeds meer ouders bewust van. En gaan ze daar ook bewust mee om. Dus een trend? Ik hoop het niet. Dan zou die bewustwording slechts tijdelijk zijn...
Fem
04-06-2009 om 11:51
Zonder toestemming
maar wél in overleg met de in psychische nood verkerende ouder, dat lijkt me duidelijk!
Emine
04-06-2009 om 11:54
Gegronde angst
Miranthe,
Vind het echt heel bijzonder hoe je zorgen van de ene ouder over het wel en wee van de kinderen bij de andere ouder zonder ook maar ergens naar te luisteren neerzet als paniekvoetbal en pressiemiddel. Ik weet niet of je zelf in een shcuitje zit, maar vaak is het grootste probleem bij mensen waarbij je je zorgen maakt om de kinderen, dat ze zelf geen enkel probleem zien. Dus aanspreken natuurlijk, maar dat wil niet zeggen dat zaken bespreekbaar zijn: er is in de beleving van de ander immers niets aan de hand. Dat schrijft Tutje ook. En pas in een dossier met toestemming van de partner? Dan stond er niets in welk dossier dan ook.
Voor de duidelijkheid: ik veroordeel het zeer dat vrouwen dingen verzinnen om de kinderen voor zichzelf te houden, daar treffen ze hun ex en kinderen mee, maar ook degenen voor wie de ex/vader (kan ook moeder zijn) echt een bedreiging is: want door de vele leugens wordt heel voorzichtig omgegaan met beschuldigingen, soms (en naar mijn idee vaak) ten koste van degenen die wel beschermd meoten worden.
Je gaat er blind vanuit dat zorgen geuit worden om de ander buiten spel te zetten. Maar wat moet je dan als je echt oprechte zorgen hebt over de veiligheid van je kids en ex hetgeen er aan de hand is ontkent? Zwijgen? Mooie moeder die dat doet. En als het dan mis gaat, kwestie van jammer?
En voor Fem: ik heb nooit iets gezegd over mensen met een psychische stoornis in zijn algemeenheid, ik heb het over de gevallen waarbij je je reele zorgen maakt (bv op basis van gebeurtenissen) over het wel en wee van je kinderen als deze bij de ander verblijft. Stel je leeft met een alcoholist die half de middag van voor al niet meer weet dat hij van achter leeft, ineens kan liggen slapen omdat er zoveel drank in zit en als hij een fles ziet of kan bemachtigen alles om zich heen vergeet, je hebt al vele ongelukken voorkomen, maar ex ontkent en hij eist wel een bezoekregeling met je kleine kinderen die nog niet voor zichzelf kunnen zorgen en waar je goed op moet letten. Das toch vragen om ongelukken? Inderdaad ben ik helemaal met je eens dat er dan een aangepaste vorm van omgang moet komen. De praktijk echter is dat als meneer (kan natuurlijk ook de moeder zijn)ontkent dat er een drankprobleem is en hij geen aangepaste vorm van omgang wil omdat er 'niets aan de hand is', de rechter een standaard omgangsregeling toewijst. En dat bedoel ik dus met omgang een groot goed.
Tinus, ik ben het helemaal met je eens dat een buitenstaander vaak moeilijk kan beoordelen wat er aan de hand is. Echter dat een buitenstaander het moeilijk kan beoordelen wil nog niet zeggen dat wij niet hebben meegemaakt wat we hebben meegemaakt en ik ga mijn kinderen dan ook niet in gevaar brengen omdat het voor een buitenstaander zo moeilijk is te beoordelen welk verhaal waar is.
Emine
04-06-2009 om 12:00
Dat werkt niet miranthe
Het kan zo zijn dat een scheiding de enige manier is om jezelf en de kinderen te beschermen tegen de invloed van wat er speelt, of dat nu om bijvoorbeeld alcoholisme of agressie gaat. Degene die daar mee kampt, ziet zelf vaak het probleem niet en dus kom je er niet uit. Ik heb met mijn scheiding (waar geweld een rol speelde) maar van een ding spijt: dat ik niet veel eerder gegaan ben.
Staar je niet blind op dat ene geval in jouw omgeving. Ten eerste moet je oppassen met te stellen wat er werkelijk speelt (zo knap dat je dat weet van andermans huwelijk) en ten tweede, al is het een pure strijd om de strijd, dan is dat een geval....daarmee wil niet zeggen dat alle gevallen zo zijn.
Tinus_p
04-06-2009 om 12:11
Trend (fem)
Fem:
"Dat is gewoon weten waar je plichten (en rechten) als ouder liggen. En gelukkig zijn zich daar steeds meer ouders bewust van. En gaan ze daar ook bewust mee om. Dus een trend? Ik hoop het niet. Dan zou die bewustwording slechts tijdelijk zijn..."
Een trend is niet tijdelijk -dat geldt alleen voor trends in de mode. En ondertussen is hier wel degelijk een 'maatschappelijke verandering'. Hoe groot die is, valt pas op als je iets gaat lezen over de situatie pakweg 10-15 jaar terug in Nederland, of over die in andere landen. Wat jij nu vanzelfsprekend vind ('gewoon je rechten en plichten als ouder') was tot voor kort helemala niet zo vanzelfsprekend.
Fem
04-06-2009 om 12:44
Tinus
Ah.. zit dat zo! Ja, dat er (gelukkig!) een maatschappelijke verandering heeft plaatsgevonden, dat weet ik wel. Daarom vond ik 'trend' in dit geval ook zo naar klinken. Wist niet je daar alleen een tijdelijke betekenis aan kunt hangen als het mode betreft. Weer wat geleerd
Emine
04-06-2009 om 13:22
Miranthe
Probeer het nog een keer: het grote probleem is dat een angst (al is die gebaseerd op gebeurtenissen) vaak niet bespreekbaar te maken valt. En dan valt er ook weinig samen te kijken naar welke oplossingen er zijn. Ik vind wat jij aangeeft een hele mooie theorie, maar dan meoten er twee partijen zijn die erkennen dat er een probleem is. Als een partij ontkent dan is deze theorie al niet meer van toepassing en erger nog: wordt er door instanties makkelijk overgegaan tot gewone omgang.
Daarnaast vind ik niet dat ik mezelf blindstaar op mijn eigen verleden. Ik heb in deze draad al meermaals geschreven dat ik vind dat je voor een oplossing op maat moet gaan (of welke woorden ik ook gebruikte) en ik realiseer mij zeker (en dat heb ik ook gezegd) dat er ook gevallen zijn waarin misbruik wordt gemaakt. Heb daar persoonlijk ook veel last van, omdat men dus erg voorzichtig is als het om bedenkingen over een ex gaat en das lastig als je echt dingen hebt meegemaakt waarvan je weet dat je je kinderen er niet meer aan bloot kunt stellen.
Emine
Emine
04-06-2009 om 13:24
Stuurde hem te vroeg
Had nog een stukje tussen de 1e en tweede alinea willen schrijven.
Ken inderdaad ook gevallen waar een oplossing op maat gevonden werd en ben de eerste die dat toejuicht. Alleen de theorie werkt volgens mij alleen in gevallen waarin zaken bespreekbaar zijn en dat is lang niet altijd.
Emine
Fem
04-06-2009 om 13:52
Emine
Hoewel je formulering even behoorlijk in het verkeerde keelgat schoot, loop je bij mij niet op tegen een muur van onbegrip hoor. Hoop niet dat je dat zo voelt, want dat is niet mijn bedoeling. Maar ik blijf van mening dat het maar goed is dat die omgang gezien wordt als een groot goed. Wat niet wegneemt dat ik het heel spijtig vind dat men daar in een enkel geval, zoals blijkbaar dat van jou, hinder van ondervindt.
Er wordt te weinig (deugdelijk) gekeken naar personen en situaties an sich. Terwijl nou juist dat zo belangrijk is. De regelgeving, die in de ene situatie prima volstaat , is in een ander geval compleet misplaatst. Het is allemaal gewoon niet genuanceerd genoeg. En op zo'n kwetsbaar punt als dit is dat gewoon echt ontzettend pijnlijk.
Dat een buitenstaander maar een wazig beeld kan krijgen van wat er speelt is zeker waar. In mijn geval kwam 's middags (op verzoek van mijn zus) de huisarts langs voor visite. Die vond me hooguit wat gespannen. Achteraf bleek ik op dat moment zwaar psychotisch en diezelfde nacht nog ben ik met een IBS opgenomen. Terwijl mijn zus, die wèl in de gaten had dat het psychisch op dat moment helemaal fout zat, bij hem geen poot aan de grond kreeg.
Emine
04-06-2009 om 14:12
In een notedop..
..vertel je in de 2e alinea wat ik voel. Ik heb bedoeld dat er soms rucksichtlos omgang wordt opgelegd, de bezwaren (die er soms gewoon zijn) van tafel vegend. Er is te weinig maatwerk. Als dat er meer zou zijn, zouden er minder omgangsperikelen zijn.
Daarnaast is een probleem an sich voor mij geen reden tot nooit meer omgang, het wordt moeilijker als de persoon in kwestie het probleem niet ziet, of het allemaal niet erg vind, hoe zeer anderen er ook onder lijden.
Emine
Emine
04-06-2009 om 15:35
Miranthe, vertel me.....
...hoe ik zonder te beschuldigen aan mijn ex kan duidelijk maken dat hij mij en de kinderen sloeg, daarin niet te stoppen was, ik regelmatig tussen hem en de kinderen ben ingesprongen met verwondingen vandien of in een ander geval daarmee doorging tot we of voor dood lagen (hadden we onszelf aangeleerd), daarna (zonder bij ons te kijken) doodleuk zijn hielen lichte om te gaan sporten en vervolgens thuiskwam om vervolgens alles te ontkennen (denk dat hij idd zo doordraait dat hij het niet meer weet) en opnieuw te gaan slaan omdat we hem vals beschuldigden. Deze man ontkent tot op de dag van vandaag, haalt intussen wel alles uit de kast om mij te treffen, zet daarbij rustig de kinderen in. Dreigt ze te doden....
Hoe breng ik zonder beschuldigen over dat ik dit gedrag best wel zorgelijk vind en ik het niet zo zie zitten de kinderen daar alleen heen te laten gaan en dat contact met hem ons uberhaupt van zijn stuk brengt.
Als jij het me kunt vertellen, ik ben een en al oor.....
Emine
04-06-2009 om 16:22
......
...ach, welke site ben ik niet mee bekend? Beste site vind ik www.stichtingzijweg.nl omdat die zich ook richt op het probleem van omgang na geweld. Probleem met die begeleiding is dat die niet voorziet in wat voor mij het grootste probleem is, namelijk dat alles en iedereen naderhand van je wil dat er een omgangsregeling met de dader getroffen wordt. Zijn hele mooie plannen voor, maar als hij niet mee wil werken, hoeft hij dat niet. Maar recht op omgang blijft, ook al zijn moeder en kinderen doodsbang.
Alles blijft duwen om tot omgang te komen, ook al wil hij niks en ontkent hij ondanks veroordeling 9heeft zijn straf gehad, wie zegt dat hij het weer doet?) Wel mogen moeder en kinderen in therapie, dan krijg je zo'n domme angsttherapie waarbij jij en je kinderen moeten leren dat je angst onterecht is, want dat hij ook wel lief kan zijn. Gaat het niet om, gaat om de keren dat hij gevaarlijk is. Bedoeling is dan dat er niemand meer bang is en er omgang komt, eerst begeleid en als dat goed gaat onbegeleid. Terwijl ex niets aan het probleem heeft gedaan, gewoon blijft ontkennen. mag ook van de Raad: hij mag zeggen wat hij wil en kinderen hebben recht op omgang.....
Overigens over verwondingen op foto als bewijs: verwondingen zeggen verwondingen niets hoor, ze kunnen er zijn, maar wie zegt dat hij ze heeft toegebracht? Tkon de buurman wel zijn die het gedaan had.
Maar even verder op je theorie dat je moet communiceren zonder beschuldiging. Hoe doe je dat in zo'n geval?
Emine
Fem
04-06-2009 om 16:42
Het doorbreken..
.. van dergelijke taboes werkt heel bevrijdend. Zowel voor mezelf als voor anderen. Alleen bij openheid van zaken kan een goed oordeel worden geveld. Want beoordelen, dat doen mensen nou eenmaal. Mijn ervaring is dat, doordat ik zelf geen taboe op dit onderwerp leg, mensen me een stuk minder veroordelen. Door er zelf geheimzinnig over te doen onderstreep je juist het taboe en blijf je het als een last met je mee dragen.
Ik kan dat omdat ik, wat dit aangaat, inmiddels de schaamte voorbij ben. En dan is er nog genoeg waar ik minder graag over praat of zelfs over zwijg. Soms uit schaamte, soms uit angst voor de gevolgen. Maar dat geeft niet. Je kunt ook prima taboes doorbreken zonder je daarvoor compleet bloot te geven. Ben dan ook lang niet zo 'proud to be stout' als Heleentje
Fem
04-06-2009 om 16:51
Mijn eerste reactie
... op de post van Miranthe, over met name het aangifte doen; Werkte dat nou emotioneel gezien ook maar zo makkelijk.
Waarom zou je aangifte doen van iets dat je is aangedaan, waarvan je bent overtuigd dat het je eigen schuld is? Dat doe je dus niet. En tegen de tijd dat je beseft dat het helemaal anders ligt, is het te laat om nog echt gegrond bewijs te hebben.
Schaamte en angst nemen in dergelijke situaties helaas meestal de overhand.
Fem
04-06-2009 om 17:29
Hoho
Miranthe, zo snel laten we je niet gaan.
Het is toch ook zo dat jouw visie berust op een theorie? Een theorie die in de praktijk heel goed werkt. Meestal, want die vlieger gaat helaas niet altijd op. Al is het alleen maar omdat niet iedereen het op kan brengen daar nog (langer) naar te handelen. Het houdt namelijk wel ergens op. Als je op die manier in elkaar wordt geslagen en je vervolgens voor dood achtergelaten wordt, zijn er nog maar weinig mensen die op een neutrale toon en zonder verwijten te maken kunnen zeggen; "Ik heb liever dat je dat voortaan niet meer doet"
Fem
04-06-2009 om 18:15
Dat weet ik
Dat dat zo werkt. En ik denk dat Emine dat ook wel weet. Maar dat moet je dat ook nog maar kunnen opbrengen. En ik kan me situaties voorstellen waarin dat niet lukt.
Emine
04-06-2009 om 19:05
Misselijke reactie
Sorry Miranthe,
Maar dit vind ik nou echt een misselijke reactie. Eerst veeg je de zorgen die mensen kunnen hebben van tafel, dan vertel je dat je zonder beschuldiging meot communiceren. Voor mij komt dat over als een theoretisch iets. Want hoe je het ook went of keert, als ik op wat voor manier dan ook aangeef dat ik zorgen heb om waar hij voor in staat is, dan is dat een beschuldiging. Dus vraag ik je nog eens precies hoe je de theorie in praktijk brengt, dan verlaat je aandacht verleggend naar de ander, de discussie zonder op de vraag in te gaan want daar ga je je energie niet in steken. Neigt wat mij betreft meer naar afhaken als iemand kritisch wordt. Jammer.
Ennuh nee, bedankt voor het aanbod, maar ik hoef met jou niet buiten het forum verder te kletsen. Die energie kun je je besparen.
Emine
......
04-06-2009 om 20:50
Paniekvoetbal?
Ik las dit.. vol verbazing... dit kan alleen maar geschreven zijn door iemand die het niet heeft meegemaakt.. Weet je wat je vraagt: de partner confronteren? Zelfs nu.. jaren verder kan er niets besproken worden.. iedere poging van mij strand op gelukkig in mijn geval meestal alleen verbaal geweld..
============
""Het is een gegronde angst""
Nee, het is paniekvoetbal creëren. Roepen dat je angstig bent voor onberekenbaar gedrag en dat in een dossier willen hebben; is iemand in de rug aanvallen. Pas als je de angst uitspreekt naar de ex partner zelf en dat bespreekbaar maakt binnen de hulpverlening ben je zuiver. Pas dan ook mag een dergelijke angst; al dan niet gebaseerd op een risico taxatie, in een dossier. Uiteraard met instemming van de partner.
Emine
04-06-2009 om 23:12
Maar hoe is het nu met tutje?
Zit je hier nog en heb je al beter op rij wat je binnen de beperkte mogelijkheden kunt doen om je kids te beschermen?
Fem
05-06-2009 om 09:53
Dat klinkt niet wollig
Maar als een heel nobel streven, dat meestal de gewenste positieve uitwerking zal hebben. In jouw geval in elk geval wel, gelukkig. Maar dat wil niet zeggen dat je die uitkomst op elke situatie kunt projecteren. In sommige situaties is die mogelijkheid er niet.
Tutje (en ik meen ook Emine) spreken over een ex die een psychotische stoornis heeft/psychose doormaakt. Een ziektebeeld waarbij men, vooral in het diepst van de psychotische episode, geen enkel ziektebesef heeft. Zij hebben hun eigen werkelijkheid. Maar wèl één die staat als een huis, voor hen tenminste. Vaak kun jij de boel dan wel open willen houden, maar wordt het toch aardig éénrichtingsverkeer, omdat je gesprekspartner de deur voor jou gesloten houdt. Omdat je hem toch niet begrijpt. En met de beste wil van de wereld op dat moment ook niet zult kunnen begrijpen. Op zulke momenten is de mogelijkheid tot een open contact er niet, omdat de situatie zich er niet toe leent.
Dat is het moment waarop jij, de andere ouder, de aangewezen persoon bent om belangrijke keuzes (voor dat moment) te maken. Om dat je (ex)partner daar op dat moment niet toe in staat is. En daarbij mag je zeker je angst ventileren. Ik denk zelfs dat dat nodig is. Alleen mag je die angst niet laten regeren.
Fem
05-06-2009 om 10:05
Zonnetje
Eh.. als je de kracht zou hebben zelf tot een oplossing te komen zou je de hulpverlening daar toch niet meer voor hoeven te gebruiken? Ik begrijp dat het voor jou walgelijk voelt, maar ik denk dat het vooral zit in het voor jezelf erkennen dat je op dat moment nou eenmaal werkelijk afhankelijk van hen bent om tot een oplossing te komen. Ik denk dat je dat gevoel minder zult hebben als je voor jezelf kunt accepteren dat het niet een kwestie van falen van jouw kant is, maar dat de mogelijkheid zich op zo'n moment niet voordoet om zelf tot een oplossing te kunnen komen. Misschien is die 'afhankelijke' situatie voor jou makkelijker te accepteren als je beseft dat dat de werkelijke reden is waarom je gebruik maakt van de hulpverlenende instanties. Afhankelijk daarbij tussen haakjes, omdat je niet afhankelijk van ze bent, maar zij een aanvulling zijn op je eigen mogelijkheden. Uiteindelijk komen ze tot die oplossing samen mèt jou, niet vóór jou.
Fem
05-06-2009 om 11:46
Juist wel blijven geloven
in je eigen kracht. Maar daar wel bij bedenken dat die kracht geen toverkracht is. Je kunt nog zo krachtig zijn, maar dat wil niet zeggen dat je alles voor elkaar kunt krijgen. Soms kun je beter bij de sleutel die tot een oplossing leidt als je daar wat hulp bij krijgt.
Tutje
05-06-2009 om 12:04
Discussie
Jemig dames (neem ik aan), wat een discussie! Het gaat een hele andere kant op dan mijn bedoeling was met het posten van dit draadje. Ik zit niet te wachten op een 'welles-nietes', ik zit in mijn eigen situatie en moet daar mee om proberen te gaan. Ik heb dan ook niet zo'n behoefte om me te mengen in de algemene discussie, maar ik lees wel mee.
In de laatste stond deze:
"Als je enkel je angst ventileert zal de hulpverlening terecht alle vermoedens en angsten die je hebt terug koppelen naar jezelf. Zo wordt er een vicieuze cirkel gecreëerd waar beide partijen niet meer uitkomen. Dan worden er geen resultaten behaald maar creëer je situaties waarin inderdaad de partner waar het om gaat ruim baan krijgt."
Dat klopt, en daar moet ik uit. Ik moet proberen in de gesprekken met de mediator, de 'hulpverlening' in mijn geval, mijn idee over de zaak onder de aandacht krijgen zonder dat het wordt weggeschreven als 'overdreven angst van een bezitterige moeder'. Geloof me, ik heb het al eerder geschreven, maar ik ben er helemaal niet op uit om mijn kinderen hun vader 'af te pakken' of vv. Ik ben er alleen nog niet helemaal uit wat voor hen de beste optie is; papa meer zien maar dan in zijn ziektebeeld worden 'meegetrokken' of papa minder zien en dan dus meer rust, structuur en stabiliteit bij mij thuis hebben. Ik heb aan mijn huisarts hulp gevraagd en zij verwees met naar een psycholoog, waar ik nu 2 gesprekken mee heb gevoerd. Ik heb de psycholoog mijn dilemma uiteraard voorgelegd. Zij vertelde me iets dat ik me nog niet gerealiseerd had; niet alleen moet ik afscheid nemen van mijn huwelijk en mijn partner, mijn kinderen moeten ook afscheid nemen van hun vader als verzorger. Nu ik immers niet meer als buffer kan fungeren, die opvangt als papa steken laat vallen, valt zijn ziekte hun extra op. Ik moet dus geduld hebben om hen de kans te geven om uit te vinden wat ze het liefst hebben c.q. waar ze het liefste zijn. Tot die tijd gaan ze nog steeds volgens het week-op-week-af schema naar hun vader en probeer ik mijn angst bij mezelf te houden.
Ondertussen proberen we met elkaar te communiceren. Dat is lastig, want hij is nog steeds volledig in de ontkenning. Af en toe probeer ik daar door heen te prikken, omdat het voor de communicatie tussen ons maar ook tussen hem en de rest van de wereld zo fijn zou zijn als hij zou willen erkennen dat hij een ziekte (of althans, een probleem) heeft en daar aan werkt. De 'rest van de wereld' zijn bijvoorbeeld ook de moeders van schoolvriendjes van de jongste. Die geven hun kinderen niet aan hem mee om in zijn flat te gaan spelen. Volgens hem komt dat omdat ik hem zwart gemaakt heb, maar dat doe ik niet. Hij realiseert zich niet, of wil zich niet realiseren, dat die moeders hem argwanen. Hij is met alle toeters en bellen uit ons huis gehaald en de school is vlakbij; ze hebben het uit de eerste hand meegekregen.
Maar hij wil echt niet en toen hij zich op een gegeven moment verstrikte in zijn eigen 'andere realiteit', want 'leugens' mag je het niet noemen, en geen uitweg meer zag begon hij te beweren dat hij denkt dat ik borderline heb... en uitgepraat ben je weer. Zucht... als iemand tips heeft hoe ik een 'open gesprek' aan kan gaan? Dan graag!
groeten Tutje
Meelezer
05-06-2009 om 12:43
Uitzonderingen
Ik lees al even mee en ik wil toch Miranthe wijzen op een van de eerste postingen van Emine. Vaak zal Miranthe gelijk hebben, maar er zijn ook mannen die gewoon zwaar gevaarlijk zijn (kijk maar eens in een tbs-inrichting), ik heb sterk de indruk dat de ex van Emine er zo een is, uit eerdere postingen, maar ook uit de posting in dit draadje. Hierin schreef ze dat haar ex de hulpverlener in zijn/haar privesituatie (inclusief kinderen) bedreigde en dat de hulpverlener Emine daarom smeekte om alsjeblieft mee te werken aan omgang omdat hulpverlener voor eigen gezin vreesde. Dan is dat toch niet meer iets in het hoofd van Emine? En dan is het toch ook niet meer mogelijk om met hulpverlener tot een goede oplossing te komen? Enige oplossing is naar het buitenland vluchten volgens mij. Mijn dochter heeft een meisje in de klas gehad. Meisjes vader zat in de gevangenis omdat hij haar en haar moeder had geprobeerd te vermoorden (dat heeft ze zelf verteld en is van diverse kanten bevestigd). Op een dag was meisje op stel en prong verdwenen, geen afscheid meer van klasgenootjes niets. Ze was acuut in een pleeggezin ondergebracht. Heb nagevraagd (bij iemand die bij de kinderbescherming werkt) of dit een normale gang van zaken was dat ze niet eens meer afscheid mogen nemen. Dit gebeurt inderdaad wel eens als er acuut gevaar dreigt voor het kind. Misschien was de vader vrij gekomen? Ze bestaan dus wel degelijk deze levensgevaarlijke vaders. Volgens mij heeft het dan geen enkele zin om zelf in therapie te gaan om je angsten jegens de vader te verminderen ofzo.
Emine
05-06-2009 om 13:54
Maar wel.....
...waar Emine mee te dealen heeft! Dus of het nu merkwaardig of onprofessioneel is: het is voor mij aan de orde van de dag dat mensen naar zijn pijpen dansen uit angst voor hun eigen gezin of baan. En dit gaat dus inderdaad toe tot mensen die de rechter moeten adviseren van de Raad voor de Kinderbescherming. Hetgeen dus betekent dat ik vogelvrij ben, want rechters nemen bijna altijd over wat de Raad zegt. Ik ben bekend met een hulpverlener die puntje bij paaltje heel hard rent voor het eigen hachje en vaak zijn de kinderen en ik daarmee nog verder van huis dan voor de hulpverlener zich ermee bemoeide. Ik denk dat Miranthe een relatieve geluksvogel is met een man die stukje bij beetje is gaan meewerken. Ik denk dat het goed zou zijn om je dat te beseffen. En wat ik al eerder gezegd heb daar blijf ik bij: pas op dat je niet alles afmeet aan wat je zelf ziet of meegemaakt hebt. Ik zie dat je dat blijft doen....gevallen waar eht anders loopt bagataliserend.
Verder vind ik het berichtje van tutje heel opmerkelijk. Aan de ene kant omschrijf je een angst voor het leven van je kinderen, aan de andere kant schrijf je dat je ze gewoon meegeeft. Ik begrijp dat niet. Heb ik je verkeerd begrepen? Of is je angst eigenlijk niet reeel en weet je dat zelf ook wel? Want anders geef je ze toch niet mee? Wat wil je dan zeggen als je ze vindt? Tja, twas beter voor ze om mijn angst bij mezelf te houden? Nee, iemand die echt vreest voor het leven van de kinderen die geeft ze neit mee tegen welke prijs dan ook.
Tot slot mijn hartelijke dank voor meelezer.
Meelezer
05-06-2009 om 13:54
Onprofessioneel
Dat ben ik inderdaad met je eens. Ik weet hoe vaak dit voorkomt dat iemand prive wordt bedreigd. Ik zou denken dat daar wel een soort protocol voor is ofzo. Daarom zijn er 2 mogelijkheden denk ik, of de hulpverlener is niet geschikt voor zijn/haar werk of de ex van Emine is inderdaad zo'n extreem gevaarlijke gek dat daar geen kruid tegen gewassen is. Het lijkt me wel de grootste nachtmerrie van diverse categorien hulpverleners (ook politieagenten of rechters etc) dat je in je privesituatie aangepakt wordt voor iets dat je vanuit je werk doet. Maar als je daaraan toe geeft dan krijg je anarchie, dan geldt het recht van de sterkste.