Help broer persoonlijkheidsstoornis

Mijn broer is een aantal jaren geleden gediagnosticeerd met een borderline persoonlijkheidsstoornis. Heb daar, verder niet zo van belang voor het verhaal maar goed, wel zo mijn twijfels bij. Zou me niets verbazen als het eerder iets is van nooit behandelde ADHD oid. Altijd moeite gehad met het nemen van verantwoordelijkheden, en vooruitkijken is iets dat hij niet lijkt te kunnen. Maar ik kende hem nooit als een jongen die qua stemming niet goed zit, altijd vrolijk etc. En ook nooit ´moeilijk´in contact, iets dat volgens mij toch echt wel hoort bij bps. (heb beroepsmatig vandoen met mensen met die stoornis, maar voel me een absolute nul op dit gebied nu het me persoonlijk treft)
De diagnose is bovendien voor het eerst gesteld in een periode van zeer grote stress voor hem (moeizame scheiding etc) een fase waarin je volgens mij moeilijk iets over een gehele persoonlijkheid kunt zeggen.
Maar goed, inmiddels lijkt het niet eens meer zoveel uit te maken want hij lijkt zich zo goed geïdentificeerd te hebben met de stoornis dat hij zich nu wel overeenkomstig gedraagt. En nu gebeurt dan toch dat wat ik nog nooit in mijn leven bij hem ervaren heb: begin me een beetje gemanipuleerd etc te voelen.
Eerlijk gezegd de laatste tijd niet zoveel van gemerkt omdat we behoorlijk uit elkaar groeiden. Hij hield contact voor mijn gevoel af en misschien kwam me dat niet eens zo slecht uit. Want ik heb het erg druk, ook genoeg aan mijn hoofd, en bovendien hebben we ook weinig gemeen, leven toch een beetje in totaal verschillende werelden. Altijd al, maar hij is me erg dierbaar en vandaar dat we wel contact hadden. Maar eerlijk gezegd dus niet heel hard aan hem getrokken toen hij dat afhield, had het gevoel hem niet te kunnen helpen. Wel altijd hulp en steun aangeboden en wil er ook altijd voor hem zijn. Maar misschien klopt er dus wel iets van zijn gevoel van nu dat hij zich in de steek gelaten voelt, heel erg van harte ging het bij mij dus niet meer, maar dat is ook een stuk realiteit gewoon!? Kan het ook niet helpen, voel me wel schuldig maar dat is wel zoals ik nu to hem sta.
Nuja, zit er eigenlijk een beetje vast mee. Heb het gevoel dat het weinig tweerichtingsverkeer is. Wil hem best zo nu en dan steunen (als hij het toelaat) maar voor een meer intensiever contact wil ik zelf ook meer terugkrijgen. Of is dit nu heel erg egoistisch?
Weet het even niet meer zo goed. Misschien wil ik ook gewoon niet accepteren dat hij een stoornis heeft en denk te vaak; doe nu eens normaal?
Ervaar in mijn werk nu na jaren helemaal geen problemen meer in het omgaan met deze mensen, vind het uitdagend en leuk. Maar pffft hoe doe je dat prive?