Relaties Relaties

Relaties

Ilse

Ilse

07-07-2009 om 12:27

Schoonmoeder asperger?

Via via ben ik op een site terecht gekomen dat gaat over het syndroom van Asperger. Toen ik de symptomen en kenmerken op een rijtje zag staan, schrok ik van de verbluffende gelijkenis met het gedrag van mijn schoonmoeder. Het zou een hoop verklaren van haar "eigenaardige" gedrag dat door schoonfamilie als gewoon wordt beschouwd en waar ikzelf steeds tegenaan bots.

Zo heeft mijn schoonmoeder ontzettend veel moeite met veranderingen in haar omgeving;

Alles gaat daar in huis op een bepaalde manier (zelfs de volgorde van wat er gegeten wordt op welke dag mag niet ineens veranderd worden dan kan ze daar eindeloos over doorzeuren zegmaar);

Ze praat altijd op een monotone manier;
Ze is redelijk traag en houterig in haar bewegingen;
Ze kan moeilijk contact leggen en gesprekken aangaan met andere mensen;
Grote sociale evenementen (een concert bijv.) met een hoop mensen gaat ze uit de weg;

Mijn schoonvader krijgt vooraf instructies over wat hij wel en niet mag zeggen en hoe hij zich moet gedragen (zodat het voor haar voorspelbaar blijft). ze is als de dood dat hij ineens iets zegt of doet in het bijzijn van andere mensen waarvoor zij zich schaamt.

Op een terrasje zitten buiten doet ze niet, want ze denkt dat iedereen naar haar kijkt.

Ze kan zich ontzettend focussen op een ding wat in haar beleving vervelend is. Zo was ze een keer uitgenodigd door een zus die haar meenam naar een nieuw aangelegd park met vakantiehuisjes in Duitsland. het enige war mijn schoonmoeder het over had waren de dunne boompjes die er stonden. Wij vonden dat logisch want het park was immers net nieuw, maar mijn schoonmoeder bleef de hele tijd zeuren over die dunne stammetjes.

Zo hoort ze ook continu bepaalde geluiden/piepjes die wij niet horen. Ze is erg gevoelig voor geluid.

Ze is erg begaan met zichzelf. Over elk pijntje en kwaaltje kan ze echt wekenlang praten, maar naar een arts gaan doet ze weer niet.

Moppen en grapjes van andere mensen snapt ze niet.

Ze onthoudt dingen ontzettend goed en weet zich bepaalde details te herinneren die anderen allang vergeten zijn.

Mijn schoonmoeder is erg intelligent.

Ze kan zich ontzettend druk maken over in onze ogen onbeduidende zaken.

Door de telefoon praat ze niet met je, maar tegen je. Ik heb altijd gezegd tegen mijn man dat het altijd lijkt alsof ze ons niet hoort. Ze blijft maar praten (zeuren in mijn ogen) over dingen die haar bezig houden zonder te beseffen of het de ander nog wel interesseert.

Ook klaagt ze steen en been dat anderen haar nooit komen bezoeken terwijl ze zelf nooit naar anderen toe gaat.

Ze denkt ook altijd dat mensen over haar roddelen terwijl ze dat zelf dus wel continu doet.

ook komt ze erg egocentrisch over.

Zo kan ik nog wel doorgaan met voorbeelden, maar het zal veel ophelderen als ze echt Asperger blijkt te hebben. Dan kunnen wij daar ook rekening mee houden in plaats van ons steeds aan haar te ergeren.
Maar hoezeer ik er ook van overtuigd ben dat ze wel erg veel kenmerken vertoont, hoe kan ik haar ertoe bewegen om eens te lezen over Asperger?
Ze is als de dood dat anderen haar voor "gek" verklaren nl.


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Rafelkap

Rafelkap

07-07-2009 om 12:34

Niet doen

Dat zou ik toch niet doen. Zeker jij niet, als schoondochter, eerder nog je man. En wil ze wel 'geholpen' worden? Ik zou ook zonder diagnose proberen om met haar slechtere kanten te leven, zonder ergernis.

mamapdd

mamapdd

07-07-2009 om 12:40

Loslaten

Hallo Ilse, als ik jouw verhalen afgelopen tijd weer terug haal, is het volkomen verloren moeite om dit idee aan haar voor te leggen. Ze is al te oud en zit al te vast in haar problemen en ze is je schoonmoeder. Niet je kind, niet je partner, niet je eigen ouder maar die van je man.
Als je iets constructiefs wilt doen, dan zou ik me verdiepen in asperger, proberen te begrijpen hoe moeilijk het leven voor haar is, hoe ze met allerlei kunstgrepen probeert om grip op haar leven te houden en te leren om haar zo te benaderen dat jouw, voor haar bedreigende, wensen en gevoelens behapbaar en acceptabel worden.

mamapdd

mamapdd

07-07-2009 om 12:41

Rafelkap

Zelfde tijd, zelfde idee...

Bellefleur

Bellefleur

07-07-2009 om 12:42

Niet doen

Wat schiet jouw schoonmoeder op met deze mededeling? Ik denk helemaal niets! Laat het toch los Ilse.

Lidie Schoonhoven

Lidie Schoonhoven

07-07-2009 om 13:10

Ilse, ilse

Wat houdt jouw schoonmoeder jou ongelooflijk bezig. Ze lijkt wel je hobby. Heb je wel iets anders in je leven? Werk of een echte hobby? Ik zou me maar eens bezig houden met de vraag waarom zij jou zo triggert. Heb je wel eens van de stelling gehoord dat wanneer iemand jou ergert, dat iets over jouzelf zegt? Iets met kernkwadranten? Als je toch gaat Googlen op wat er met iemand is, doe dat dan eens. Wat zegt het feit dat je je zo laat opstangen door haar eigenlijk over jou?
Ik zou het maar eens doen. Wie weet wat voor verrassend antwoord je krijgt.

Lidie Schoonhoven

Lidie Schoonhoven

07-07-2009 om 13:16

Acceptatie

Stel dat je schoonmoeder werkelijk Asperger heeft. Zou je dan haar gedrag kunnen accepteren? Omdat ze er niets aan kan doen, omdat het bij haar hoort?

goudvis

goudvis

07-07-2009 om 13:56

Waarom

Waarom zou je dit in de familie willen gooien, wat schiet je ermee op? En waarom jij, waarom niet je man of schoonzus?
Als je denkt dat je schonnmoeder dit heeft, zou ik het hoogstens tegen mijn man zeggen en me er verder in verdiepen wat het is, zodat je (eindelijk) wat meer je schoonmoder kunt begrijpen of dat je haar misschien op een andere manier kunt benaderen of je je er bij meer neer kunt leggen dat je schoonmoeder is zoals ze is en je alleen je eigen houding kunt veranderen en niet die van een ander (wat we allemaal al vaker tegen je gezegd hebben).
Laat gaan of doe er iets voor jezelf mee.

Ilse

Ilse

07-07-2009 om 14:09

Antwoord

Ik probeer het alleen te begrijpen en misschien is mijn schoonmoeder er ook wel mee geholpen als ze weet wat ze mogelijk mankeert. Dat kan voor haar verhelderend zijn. Ik begrijp aan de andere kant ook wel dat het misschien niet handig is om haar ermee te confronteren als zij van mening is dat zij niets mankeert. Het is immers niet niks als iemand suggereerd dat je mogelijk het syndroom van Asperger hebt en ik ben inderdaad niet de juiste persoon ervoor.
Misschien toch inderdaad beter om er zelf wat meer over te lezen om zo beter naar haar toe te reageren.

En Lidie. Je hebt gelijk. Ik ben erg met haar bezig; te erg zelfs ja. Wat zegt dat over mijzelf?! Ik heb mij die vraag zelfs meerdere keren gesteld. In ieder geval dat ik veel minder flexibel en plooibaar ben dan de rest van mijn mans familie.

Ik ben iemand die dingen graag bespreekbaar maakt en het gaat er bij mij gewoon niet in dat "eigenaardig gedrag" van iemand niet bespreekbaar gemaakt kan/mag worden omdat die persoon er nu eenmaal niet tegen kan als iets uitgesproken wordt en daarom maar haar gang kan blijven gaan. Vervolgens schikt iedereen zich maar naar haar eisen en ontstaat er een gespannen sfeer waarin iedereen zich niet prettig voelt. Maarrrrr het moet want schoonmoeder mag niet gestressed raken. Mijn man heeft daardoor jarenlang in een vacuum geleefd.

Ik ben in het verleden wel altijd geconfronteerd met mijn gedrag of dit nu leuk of niet leuk was...Alles was gewoon bespreekbaar of werd gewoon besproken. Met mijn schoonmoeder loop ik steeds tegen een muur op en krijg steeds weer te horen dat we haar gedrag maar moeten accepteren voor de goede vrede. Dat maakt me razend omdat ze andermans leven tot een hel maakt. Daar pas ik dus echt voor! Ik wil niet dat ze grip krijgt op mijn gezin.

Nu ik dat zo las over Asperger, is haar gedrag voor mij meer te begrijpen en besef ik dat ze er eigenlijk helemaal niets aan kan doen wat ze doet. Zo besef ik ook dat ik wel erg overdreven reageer op haar en kan ik voor mezelf ook meer rust vinden als ik naar haar eigenaardige gedrag kijk in plaats van steeds helemaal uit mijn plaat te gaan.

Lidie Schoonhoven

Lidie Schoonhoven

07-07-2009 om 16:30

Ilse - vier vragen.

Ik vind het goed van je dat je inziet dat je (te) veel met haar bezig bent. Ik kan me ook voorstellen dat je gek wordt van haar gedrag en dat je niet wilt dat ze anderen (je gezin) beinvloedt. Je schrijft:"Met mijn schoonmoeder loop ik steeds tegen een muur op en krijg steeds weer te horen dat we haar gedrag maar moeten accepteren voor de goede vrede. Dat maakt me razend omdat ze andermans leven tot een hel maakt. Daar pas ik dus echt voor! Ik wil niet dat ze grip krijgt op mijn gezin."

Zijn er nog andere familieleden die er zo over denken? Of hebben de anderen het al wel geaccepteerd?
Zou je meer rust hebben als haar gedrag echt ergens (asperger) door veroorzaakt werd?

Je verhaal past bij de voorbeelden die ik pas gehoord heb bij een workshop over het werk van Byron Katie (vier vragen die je leven kunnen veranderen).
Ik heb het even kort voor je opgeschreven.
Ze moet beseffen wat haar gedrag bij anderen veroorzaakt.
Is dat waar?
Ja.
Kun je zeker weten of dat waar is?
Nee.
Hoe reageer je wanneer je die gedachte gelooft?
Boos, geirriteerd, woedend, enorm gefrustreerd.
Kun je een stressvrije reden bedenken om deze gedachte te geloven?
?
Wie/wat zou je zijn zonder die gedachte?
Een stuk relaxter. Ik zou haar en haar gedrag kunnen loslaten.

Dan moet je de gedachte omdraaien. Dat kan op verschillende manieren.
Ze moet beseffen wat haar gedrag bij anderen veroorzaakt.
IK moet beseffen wat haar gedrag bij anderen veroorzaakt.
IK moet beseffen wat MIJN gedrag bij anderen veroorzaakt.
IK moet beseffen wat haar gedrag bij MIJ veroorzaakt.
Ze hoeft niet te beseffen wat haar gedrag bij anderen veroorzaakt.
(etc)
Wat voor jou het meest waar aanvoelt, dat is de boodschap die haar gedrag jou te zeggen heeft.

Het kan ook met andere gedachten zoals:
Ze moet veranderen want ik word gek van haar.
(ik moet veranderen want ik word gek van mezelf?)
etc.

Tamelijk simpel

Waarom maakt het voor jou verschil te weten of ze wel of niet Asperger heeft? Als het voor jou werkt, doe dan voor jezelf net alsof je weet dat ze dat heeft. Zij verandert toch niet en als jij er daardoor beter mee om kunt gaan, is dat voor iedereen prettiger. Ik zou het alleen zeer beslist niet zomaar in de familie gooien. Juist niet.

Rafelkap

Rafelkap

07-07-2009 om 18:17

Wel een idee

Ik vind dat er wel wat fel op je wordt gereageerd. Iedereen is hard toe aan vakantie Het is nogal wat als iemand zegt: jij moet veranderen en je doet het maar niet. Makkelijker gezegd dan gedaan. Ik vind het helemaal niet gek dat je meerdere malen je hoofd stoot. Dat mag best.
Op zich is het wel een idee: verzin een syndroom/ziektebeeld over iemand waarmee je niet kan opschieten en dan zie je in dat diegene er niets aan kan doen. Jij kan dan meer begrip hebben (ziek = ziek, ongeneeselijk) Neem alleen dat syndroom/ziektebeeld niet al te serieus en spreek het vooral niet uit!

Rafelkap

Rafelkap

07-07-2009 om 18:20

P.s.

dan heb ik ook een hele ziekelijke familie, ben zelf ook op z'n tijd gestoord
conclusie: bekijk je familie (en zeker de schoonfamilie) met wat meer humor, maar niet als behandelend arts.

Ilse

Ilse

07-07-2009 om 19:20

Tja

Asperger of niet, mijn schoonmoeder kun je nou niet echt typeren als iemand die op een gezonde, positieve manier tegen het leven aankijkt.
Zowel mijn man, zijn zus als zijn vader hebben er allemaal last van. Met de jaren zijn ze door alle ellende vastgeroest maar zo nu en dn barst de bom daar flink. Als mijn schoonvader spruiten staan schoon te maken terwijl mijn schoonmoeder sperziebonen voor ogen had. Daar kon ze dan uren over doorzeuren.....totdat de spruiten met pan en al de vuilnisbak ingekieperd werden.

Ach ja, ik pas mijn gedrag wel aan. Probeer zo min mogelijk erheen te gaan en dingen mijn ene oor in en mijn andere oor uit te laten glijden. Verder gewoon ons eigen plan blijven volgen en ons niet laten beinvloeden door haar.

Ilse

Ilse

08-07-2009 om 10:35

Fladderbeestje

Bedankt voor de tip. Mijn moeder belde net. Zij weet niet dat ik denk dat mijn schoonmoeder Asperger mogelijk heeft. Prompt vertelde ze mij dat ze op tv naar een documentaire zat te kijken over een lichte vorm van autisme en dacht: "Goh, dat lijken de schoonmoeder en ook de schoonzus van Ilse wel". Heel frappant. Ik heb haar meteen verteld van mijn vermoedens. Mijn ouders en andere familieleden viel het ook op dat ze altijd wel erg "vreemd" reageren op verjaardagen enzo.

Bedankt voor de tips van de boeken, want ik zat me ook te bedenken hoe ik daar dan mee om moet gaan. Ik vind het wel heel verhelderend hoor. Ik denk ook niet dat mijn schoonmoeder het zelf laat uitzoeken. Misschien als mijn man erover begint.

Ilse

Laat schoonma en schoonpa nou gewoon voor wat ze zijn. Als jij echt vermoedens hebt dat ze Asperger heeft, gebruik dat dan in je voordeel. Lees erover, gebruik het voor jezelf als manier om ermee om te gaan. Ik denk dat je alleen maar een boel problemen creëert als jij of je man over dit vermoeden wil praten met schoonma en schoonpa. Ze-zien-zelf-geen-probleem.
Probeer alleen maar voor jezelf of het werkt als je met haar omgaat alsof ze Asperger heeft. Werkt het, dan ben je klaar.

Tinus_p

Tinus_p

08-07-2009 om 12:04

Ja maar ja maar

Waarom negeer je die mensen niet gewoon?

Tante Truus

Tante Truus

08-07-2009 om 12:59

Misschien

kan je in al die boeken ook iets vinden over mensen die zich op een ziekelijke manier met de vermeende afwijking van een ander bezighouden? Geef toe: you love to hate her.

TT

Tinus en tante truus (mooie alliteratie)

Die stadia hadden we al 3x gehad in de eerdere discussies

Massi Nissa

Massi Nissa

08-07-2009 om 15:19

Ander voorstel

Hai Ilse, ik lees al tijden mee over je schoonmoeder. Mijn moeder heeft twaalf jaar lang naast een zeer moeilijke schoonmoeder gewoond en is toen verhuisd naar een woonplaats 50 km. verderop. Had ze elfeneenhalf jaar eerder moeten doen: het bleek DE oplossing. Is echt het overwegen waard als je er zoveel last van hebt.
Daarnaast vond ik Lidies posting heel relevant. JIJ lijdt eronder, ZIJ niet, dus JIJ moet er iets mee. Stel jezelf de volgende vraag: als ik straks in een verzorgingstehuis de balans opmaak van mijn leven, hoeveel uur/dagen/maanden/jaar wil ik dan hebben doorgebracht met piekeren/kwaad zijn/verdrietig zijn over mijn gruwelijke schoonmoeder?
Groetjes
Massi

ilse

ilse

08-07-2009 om 15:39

Antwoord

Genista: ja dat probeer ik ook maar te doen nu. Wellicht werkt dat in beider voodveel. Mijn schoonmoeder beseft heel goed dat er iets niet helemaal klopt in haar gedrag. Mijn man heeft al meerdere pogingen ondernomen om zijn moeder ertoe te bewegen om eens te gaan praten met de huisarts of een psycholoog. Mijn schoonmoeder is opgevoed met het idee dat wanneer je naar een psycholoog gaat, dat je dan gek bent en daarom gaat ze niet. We bieden het aan en als ze niet wil, prima maar dan trekken wij onze handen ervan af (mijn man communiceert met zijn moeder daarover).

Tinus: Ja, dat probeer ik en de rest ook zoveel mogelijk te doen. Is niet leuk, maar puur uit eigen lijfsbehoud doen we het wel. Dat is een van de grenzen die we trekken.

Ilse

Ilse

08-07-2009 om 15:53

Massi nissa

Wij wonen al zeker 20 km verder, maar ze neemt ook steeds telefonisch contact op. Ik laat de telefoon gewoon gaan als ik zie dat zij het is die belt en laat de boel door mijn man afhandelen.
Als we in de stad zijn waar zij woont dan verwacht ze gewoon dat we bij hun langsgaan. Ik vind dat grote onzin. Maar mijn man is dan zo bang dat ze boos wordt dat hij er toch heengaat of het maar niet verteld dat we zijn geweest zonder bij hun langs geweest te zijn. Ik vind dat echt van de zotte.

Zij lijdt er op haar manier ook onder. Dat blijkt wel uit het eeuwige geklaag aan de telefoon over alles wat haar aangaat en wat ze meemaakt waar ze zich weer boos, gefrustreerd. bang of ziek van wordt.
Als er al een grasspriet verkeerd groeit is dat voor haar al reden om gestressed te raken. Ze heeft overal pijntjes, maar naar een dokter gaan doet ze niet. Ze hoort geluiden (piepjes) die een ander niet hoort en ga zo maar door. Naar een arts weigert ze te gaan. Ik plaats daarvan belt ze ons op met haar "problemen" die ze niet opgelost wil zien maar ons ermee lastig valt. Ik lijdt daar zeker onder ja en probeer het zoveel mogelijk door mijn man te laten afhandelen.

Ik moet me er wel van afkeren want inderdaad wat je zegt....straks is ze mijn levensproject geworden en dat moet natuurlijk niet. het is diep triest dat ze nu eemaal zo is, maar ik moet me wapenen en ervoor waken dat ze mijn leven gaat beheersen en die kant gaat het wel op nu.

Ik vind jullie reacties erg fijn. Tot nu toe kan ik me goed tegen haar weren
maar soms is dat wel moeilijk ja. Zeker nu met 2 kleine kindjes waar ze aan de ene kant niet naar omkijkt maar aan de andere kant zowat wil toe eigenen als we bij hun op visite zijn. Ik vind dat soms wel erg moeilijk ja.

tonny

tonny

08-07-2009 om 16:08

Ik zou me kunnen voorstellen...

... dat Ilse beter met haar schoonmoeder kan omgaan als ze weet dat het beste mens helaas met de genoemde aandoening behept is: ze doet het allemaal niet expres zo eigenaardig, ze kun nu eenmaal niet anders.

Verder schiet zij zelf er niets mee op, met zo'n eventueel etiket, maar het maakt de situatie voor Ilse beter hanteerbaar.
Prima toch?

Ik heb mijn moeder een tijd als 'oma' betiteld om wat afstand te scheppen (heb zelf nooit een oma gekend, was dus voor mij een neutrale titel) en dat hielp me om me niet te ergeren aan dingen die mij hoog zaten.

Tonny

Tinus_p

Tinus_p

08-07-2009 om 16:32

Rel

Ilse:
"Als we in de stad zijn waar zij woont dan verwacht ze gewoon dat we bij hun langsgaan. Ik vind dat grote onzin. Maar mijn man is dan zo bang dat ze boos wordt dat hij er toch heengaat of het maar niet verteld dat we zijn geweest zonder bij hun langs geweest te zijn. Ik vind dat echt van de zotte."
Jups, maar waarom doe je dan nix aan je man? Ook al levert dat een rel op?
Kijk je ergert je al jaren. Dan maar eens en goede rel.

Tirza G.

Tirza G.

08-07-2009 om 16:41

Ilse, verander willen in

kunnen en je bent er.

Je schrijft vaak: ze wil niet luisteren, ze wil niet naar de dokter, ze wil niet dit, ze wil niet dat. Als je echt denkt dat je schoonmoeder asperger heeft (en wie ben ik om daar aan te twijfelen), vervang dan in je denkwereld het woordje willen door kunnen.
Ze kán niet luisteren, dat is geen onwil - dat is onvermogen. Als je een pasgeboren baby schoenen aantrekt en probeert op de grond te zetten, kán hij niet lopen - dat heeft niets met willen te maken. Je kúnt niet aan je eigen elleboog likken, al wil je het nóg zo graag. Soms is willen alleen niet genoeg.
Mensen met asperger *kunnen* bepaalde dingen niet, die voor ons en iedereeeeeeen heel normaal zijn. Dat is géén kwestie van niet-willen, integendeel vaak. Als ze nou maar eens voor elkaar zouden krijgen......want ze beseffen heus wel dat ze anders zijn dan een ander.

Tirza

Terpi

Terpi

08-07-2009 om 20:12

Wie? (ot)

Heeft er ook geprobeerd of hij/zij toevallig de uitzondering op de regel is die wel aan zijn/haar elleboog kan likken?
hahahaha
Groet Terpi

Kaaskopje

Kaaskopje

09-07-2009 om 01:44

Als ik kijk naar hoe het bij mijn vader is

zou je kunnen spreken van een aantal stadia die je als kind, of ik dit geval schoonkind, moet doorlopen voor het lukt er weer afstand van te nemen.
Eerst ben je kind en accepteer je het gedrag van je ouders. Als kind heb je niet door dat je eigen ouder vreemd is vergeleken bij een andere ouder. Op een gegeven moment ga je wel beseffen dat er iets niet in de haak is en dan ga je aan jezelf twijfelen. 'Ik ben toch niet gek dat ik het hier niet mee eens ben?' of vader/moeder heeft je een schuldgevoel aangepraat dat je de oorzaak bent dat hij/zij verdriet heeft. Je gaat daar over praten met vrienden of familie en wat blijkt... men is verbijsterd over het gedrag van de óuder en niet van jou. Vol ongeloof probeer je dat te accepteren. Ik ben niet gek... vader/moeder is 'gek'. Vervolgens kan het gebeuren dat je ontdekt dat vader's of moeder's gedrag wel erg goed overeenkomt met bijvoorbeeld Asperger of het narcistische persoonlijkheidssyndroom en je ervaart dat als een opluchting. Aháá, pa of moe mankéért écht wat! En of het nou echt zo is of niet doet er niet toe, alleen al de ontdekking dat het gedrag van vader of moeder niet normaal is en dat dat ábsoluut niet aan jou ligt voelt aan alsof de schellen je van de ogen zijn gevallen en je het allemaal doorhebt.
Je ziet ik kan redelijk omschrijven hoe het gaat, dankzij mijn vader. Bij ons in de familie is het helaas voor mijn ouders zo dat steeds meer mensen zich van ze afkeren door het gedrag van mijn vader. Hij heeft niet door dat hij mensen beledigt en kwetst door zijn gedrag, heeft niet door dat hij mensen dankbaar moet zijn voor wat ze voor hem gedaan hebben. Hij manipuleert, hangt de gebeten hond uit, enz. Hem confronteren met de theorie dat zijn gedrag wel eens door een stoornis met bepaalde kenmerken kan komen zou wel heel erg dom van ons zijn. Hij zou een hartverzakking krijgen van zo'n grove leugen en we kopen er verder niks voor. Bij ons is de situatie zo geëscaleerd dat we geen van allen nog contact met mijn ouders hebben. Hooguit mensen die heel oppervlakkig met ze te maken hebben zijn er nog wel eens langs geweest. Het is heel triest, voor alle partijen. In jouw geval, Ilse zou ik voorkomen dat het zover komt. Accepteer het vreemde gedrag van je moeder zoveel mogelijk en probeer het vooral heel erg oppervlakkig te houden. Beslis bovendien dat jij net zo volwassen bent als je schoonmoeder. Ze heeft niks over jou te zeggen. Wat ze zegt moet je proberen naast je neer te leggen. Ook weer uit ervaring weet ik dat dát juist nog niet zo simpel is. Blijven oefenen dus.

Kaaskopje

Kaaskopje

09-07-2009 om 01:53

Tante truus

Zouden er ook boeken zijn met tips om minder bot te reageren?

ishtar

ishtar

09-07-2009 om 09:46

Terpi (ot)

ik

Tante Truus

Tante Truus

09-07-2009 om 10:17

Kaaskopje

Zit je ergens mee? Heb de indruk dat dit niet (alleen) over Ilse gaat.

TT

Sancy

Sancy

09-07-2009 om 10:18

Terpi

Het scheelt niks! Nou ja, een centimeter

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.