Relaties Relaties

Relaties

Ilse

Ilse

07-07-2009 om 12:27

Schoonmoeder asperger?


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Tante Truus

Tante Truus

10-07-2009 om 14:30

Welnee benikki

Je laat misschien niet eerder los als anderen heel hard roepen dat het moet maar wel als anderen niet meer met je meepraten dat het zo verschrikkelijk is. Dat laatste houdt ws het hele proces in stand

leesmonster

leesmonster

10-07-2009 om 16:24

Uit-stand

ik lees al heel lang mee op dit forum, en wat mij geholpen heeft is wat ik ooit eens hier las: ga in de üit-stand". Reageer niet positief en niet negatief, reageer gewoon niet meer! En wees blij dat er nog een redelijke afstand is tussen jou en je schoonmoeder, bij mij zit er alleen maar een deur tussen, we wonen nl in hetzelfde huis! Als je je dan blijft ergeren, ga je er zelf aan onderdoor. Dus kies ik voor mezelf, ik ga meer m'n eigen gang zonder steeds rekening te houden met haar.
Probeer het af te bakenen. Okee, je vindt de omgang met je schoonmoeder moeilijk, maar het is hooguit 1 uur in de 3 weken als ik het goed begrijp. Zet haar de rest van de tijd dan uit je hoofd. En als je die ene keer geen zin hebt om te gaan, ga dan niet! En als je de omgang met je schoonmoeder zo moeilijk vindt, wees dan blij dat zij er niet voor kiest om jullie te bezoeken, maak daar dan geen punt van. Nu ben je zelf degene die bepaalt hoelang en hoevaak je haar ziet.

Yta Chalne

Yta Chalne

10-07-2009 om 22:58

*lacht vanonder de stoel*

Schoonmoeder by proxy!!! Behoorlijk geniale diagnose, Cobi. Misschien iets om op te promoveren?

Kaaskopje

Kaaskopje

11-07-2009 om 01:27

Tante truus

Je laat misschien niet eerder los als anderen heel hard roepen dat het moet maar wel als anderen niet meer met je meepraten dat het zo verschrikkelijk is. Dat laatste houdt ws het hele proces in stand.
Dit ben ik niet met je eens. Het loslaten is een proces en als mensen maar vaak genoeg blijven zeggen dat het écht verschrikkelijk is raak je op een gegeven moment overtuigd. Als zoveel mensen het verschrikkelijk vinden en dat maand in maand uit, jaar in jaar uit, zal er inderdaad iets niet kloppen. Maar het loslaten lukt pas echt als je daar aan toe bent en niet als anderen vinden dat je daar aan toe moet zijn.

Kaaskopje

Kaaskopje

11-07-2009 om 01:38

Toch eens een vraagje

Ik snap op zich best waarom Ilse de wind van voren krijgt van de meesten. Het is wat frustrerend als goede raad niet aan lijkt te komen, maar ik ben ervan overtuigd dat het in Ilse's hoofd buitelt van de gedachten hierover.
Maar mijn vraag: de mensen die nu zeggen 'laat los', 'ga niet meer', 'laat de bom barsten', 'verwacht niets', hoeveel van jullie heeft dat ooit zelf in de praktijk gebracht? En hoe is dat dan uitgepakt?
Bij ons zijn mijn ouders 2000 km verderop gaan wonen, zodat we ze minder verdriet konden doen. Dat is ook een manier.

Maxx

Maxx

11-07-2009 om 11:00

Frustratie

Kaaskopje schrijft dat het frustrerend is voor de deelnemers hier als goede raad niet opgepakt wordt. Die frustratie is een peuleschil in vergelijking met de frustratie die Ilse voelt.
Ik geloof ook niet zo in loslaten omdat een ander het zegt. Stoppen met roken doe je ook niet omdat anderen zeggen dat het slecht voor je is. Dat doe je op je eigen moment. Dit is net zoiets. Eerst moet je inzicht hebben in je eigen drijfveren. En inzicht in wat je wilt. En dan hoe je dat voor elkaar krijgt. En dan kun je loslaten.
Ilse wil (denk ik) graag dat haar schoonmoeder haar voor vol aan ziet. En juist omdat ze het maar niet voor elkaar krijgt bij schoonmama, bijt ze zich erin vast. Hoe kan het zijn dat je je aardig en redelijk opstelt en een goede relatie wilt en dat die ander je niet ziet staan of zelfs afwijst? Ilse: wat zegt dat over je schoonmoeder en wat zegt dat over jou? Zoek erkenning en waardering bij anderen. Niet bij je schoonmoeder. Die is niet in staat tot empathie. Ze snapt niets van relaties, niets van wederkerigheid. Alle energie die jij erin steekt om dat toch voor elkaar te krijgen is zinloos.
Het is familie. Je kunt er niet - totaal - omheen. Steek je energie dus in het zoeken van manieren om het prettig voor jezelf en je gezin te houden.
Als schoonmama belt: leg de telefoon gewoon naast je. Pak hem af en toe op en brom wat. "Hmmm" "tja" "pfff".
Zeg dan dat er wordt aangebeld en hang op. Klaar. Je hoeft je namelijk niet als oor te laten gebruiken hoor.
Groeten van Maxx

MaximeM

MaximeM

11-07-2009 om 11:29

Herkenbaar

Hoi,

Ik heb ook een situatie meegemaakt waarin ik constant het advies 'laat los' en 'je moet er boven staan' als advies kreeg. Maar ik voelde me dan zó onbegrepen... hoe kon ik nou zomaar loslaten? Snapten ze dan niet dat dat nou juist niet ging.. hoe harder ze dat riepen hoe eenzamer ik werd met mijn probleem. Met de 'loslaat-roepers' kon ik niet meer praten, want zij wilden niet luisteren. Ik had op dat moment het meeste aan mijn vriendin die me probeerde te begrijpen...dat vond ik zo fijn... gewoon een luisterend oor, die natuurlijk ook wel tussen de regels door probeerde te bewerkstelligen dat ik ging proberen los te laten, maar die wel begreep dat dat heel moeilijk was.
Ilse zoals ik de voorbeelden van jou lees begrijp ik inmiddels dat jouw schoonmoeder echt niet normaal is hoor, en wellicht iets van asperger heeft. Dat helpt jou misschien om er beter mee om te gaan, alhoewel ik inderdaad denk dat de oplossing bij jezelf ligt...zij zal niet veranderen.

Sterkte,
Maxime

Kaaskopje ea

Kaaskopje (en anderen in variatie op hetzelfde thema): "Maar mijn vraag: de mensen die nu zeggen 'laat los', 'ga niet meer', 'laat de bom barsten', 'verwacht niets', hoeveel van jullie heeft dat ooit zelf in de praktijk gebracht?"
Tenminste eentje, ik. Ik herhaal even mezelf uit mijn posting 'Talia': "Maar ik spreek uit ervaring. Daarom geef ik het eindeloos herhaalde advies ook: laat los, laat los, laat los."
Kaaskopje: "En hoe is dat dan uitgepakt?" Het heeft veel rust gebracht. In voorgaande draden van Ilse heb ik er veel sub-adviezen bij gegeven, die overigens allemaal neerkwamen op de practische invulling van Laat Los, namelijk: accepteer dat ZIJ niet verandert. Of je dat nu accepteert omdat ze nou eenmaal zo is, of omdat je ervan overtuigd bent dat ze Asperger heeft, dat maakt in principe niet uit. Het gaat om je verwachting. Het beroemde AVA-principe: Accepteren, veranderen, afscheidnemen.
Veranderen gaat niet, dat hebben Ilse en man en de hele schoonfamilie nu kennelijk al jaren geprobeerd, zonder resultaate: schoonma blijft zoals ze is. Tijd voor de keuze tussen accepteren of afscheidnemen. Als je haar accepteert, pas je je eigen gedrag erop aan. In ons geval hebben we veel duidelijker grenzen getrokken dan Ilse aangeeft. Eén keer per twee weken op bezoek bij de persoon in kwestie? Eén keer per maand? No way! Een paar keer per jaar is genoeg. Een paar uren op zo'n dag, bij voorkeur te combineren met een ander bezoek daar in de buurt. Verder nemen we dan een bak spelletjes mee en/of we hebben van tevoren afgesproken met anderen die ook met tegenzin zo'n min of meer verplicht bezoek afleggen en we gaan flink uitbundig spelletjes doen met de kinderen. Dat blijkt heel goed te werken, afleiding, afleiding, gezelligheid en geen lastige gesprekken.
Telefoontjes een beetje van hetzelfde laken een pak. Ofwel ik neem niet op, ofwel ik ga er maar even voor zitten en laat diegene eens lekker uitgebreid klagen, af en toe wat gepast "tjongejonge, gut..., nee maar!" of "jajajajaja" er tussendoor gooiend. Vooral niet inhoudelijk reageren, want dan duurt het nog langer en gelijk krijg je toch niet Ik beschouw het maar een beetje padvinderig, een goede daad doen. Dat degene aan de andere kant van de lijn dat niet zo ziet, soit.
Nu moet ik wel zeggen dat wij het eens zijn en één lijn trekken. Dát is een dik punt van aandacht voor Ilse en Ilseman. Want deze aanpak werkt alleen maar als je het samen doet. Als Ilseman steeds wel toezegt te zullen komen, dan gaat hij maar alleen.
Lukt het je niet om zaken zo aan te pakken, dan blijft er niets anders over dan afscheidnemen. Want lukt dat ook niet, dan blijft deze situatie net zo lang doorzeuren tot schoonma overlijdt.

Sancy

Sancy

11-07-2009 om 14:07

Maxx

"Ilse wil (denk ik) graag dat haar schoonmoeder haar voor vol aan ziet. En juist omdat ze het maar niet voor elkaar krijgt bij schoonmama, bijt ze zich erin vast."
Het paradoxale is, dat "laat los" hierin het beste advies is. Als Ilse kan loslaten, 'boven' haar schoonmoeder kan gaan staan hierin, zal zij eerder voor vol aangezien worden.

Kaaskopje

Kaaskopje

11-07-2009 om 15:09

Ava

Ik denk dat Ilse het AVA principe inderdaad eens serieus moet bekijken.
Mijn schoonmoeder is een best mens, ze bedoelt het allemaal zo goed, maar het komt af en toe zo rot haar keel uit. Wij accepteren dat, veranderen kun je haar niet. Dus we strekken ons tenen maar als ze krom staan en babbelen gezellig met elkaar voort.
Mijn vader maakte mij ongelukkig en omgekeerd ik hem. We hebben afscheid genomen met een eigen gemaakt kerstkaartje van mijn moeder ieder jaar ten teken dat er nog leven is daar in het buitenland.
Bij ons is de situatie ook duidelijk. Het is wij met de familie en vrienden aan de ene kant en aan de andere kant zij, mijn ouders. Heel triest. Ik denk dat mijn vader nog steeds niet door heeft hoe dat komt. Ik hoop voor mijn moeder dat ze nog wel eens iets hoort van haar zussen.
Wat je ook kiest, accepteren of afscheidnemen, de keus is nooit makkelijk en de consequenties ook niet. Bij accepteren moet je toch iedere keer weer door de zure appel heen, maar omdat je het geaccepteerd hebt kun je het wel beter van je afzetten. Je klaagt er even over zodra je weer op weg naar huis bent. Gelukkig goeie daad (precies Genista) zit er weer op, door naar je eigen stek of bezigheden waar je weer jezelf kunt zijn. Bij afscheidnemen, zoals ik gedaan heb, blijft het toch knagen. Je ouders zijn tenslotte geen vreemden die je verder links kunt laten liggen. Eens in de zoveel tijd vraag ik me af hoe hun gezondheid is, of ze überhaupt nog wel in hun eigen huis wonen of al in een verzorgingstehuis, hoe moet het als er eentje dood gaat? In die zin zal ik nooit voor 100 procent kunnen loslaten, maar dat we geen contact meer hebben geeft ook voor ons een hoop rust.

Maxx

Maxx

11-07-2009 om 17:15

Sancy

Loslaten als oplossing bestrijd ik niet hoor Sterker nog: ik ben het met je eens.
Maar loslaten is dus niet zo makkelijk als het lijkt.
Het begin is: neem het minder serieus. Dat was ook de bedoeling van mijn tip over telefoongesprekken voeren met schoonmama. Niet luisteren, hoorn ernaast, af en toe er iets in toeteren. Als je dan het gesprek beeindigt en schoonmama heeft niets doorgehad, dan is dat toch een giller?
Maak van de bezoekjes iets humoristisch. Als schoonmama een tic heeft, ga dan tellen of zo. Of bevestig haar met heeeeeeeeeeeeel veeeeeeeeeeeeeel ohs en ahs in haar eigen ellende. De cabaretier uithangen kan geen kwaad. Speel een rol. Dan komt het allemaal niet zo dicht bij jezelf - afstand houden is dan makkelijker.
Groeten van Maxx

Talia

Talia

12-07-2009 om 22:27

Op tenen getrapt

Sorry hoor. Misschien spreken jullie allen uit grote ervaring, ik lees vooral de frustratie dat Ilse nu nog niet doet wat er geadviseerd wordt. Deze laatste draai naar hoe moeilijk loslaten is, vind ik dan wel weer meer invoelend. Als je in real life nergens even kan spuien, dan moet dat hier toch kunnen? Dan maar niet alle suggesties volgen, het kan ook gewoon prettig (of onderdeel van het "loslaatproces") om het maar weer eens op te schrijven.
Ilse? Lees je nog mee? Hoe gaat het met loslaten?

Groet, Talia

Talia

Zo lang zijn mijn tenen niet hoor. En ik snap ook nog wel waarom je dat zei, want ik ben evenmin een heilige als jij of wie hier dan ook.
Maar! Als je uit ervaring merkt dat loslaten wèrkt, en jezelf rust geeft, en je geeft op basis daarvan draad na draad zulke adviezen aan Ilse, en je merkt vervolgens dat ze echt gewoon helemaal blijft hangen in precies hetzelfde denkpatroon als de eerste draad, dan vind ik eigenlijk dat ik hier nogal vriendelijk gebleven ben. Maar ja, mijn eigen "laat los"-advies werkt ook hier. Als ik dit antwoord getypt heb, ga ik over naar het volgende onderwerp en zelfs al doet Ilse er niets mee, dan misschien een ander die met een lastig (schoon)familielid zit opgescheept.
Alleen maar keer op keer spuien helpt namelijk niet om je frustratie kwijt te raken, Ilse. Het voorbeeld van wat ze deed toen jullie nog verkering hadden is bijvoorbeeld totaal niet relevant meer. Dat is heel lang geleden, misschien is ze het allang vergeten maar ze gaat er hoe dan ook zelfs over drie levens geen excuses voor aanbieden. Dat is voltooid verleden tijd, lach erom en laat het los. Iets anders zet geen enkele zode aan de dijk.

Ava

Ilse, denk nog eens aan AVA. Accepteren, veranderen, loslaten. Zolang jij nog denkt dat je haar veranderen kunt, zul je in deze situatie blijven hangen.
Kijk wat je zelf in deze draad nog schrijft: "Ik ben iemand die dingen graag bespreekbaar maakt en het gaat er bij mij gewoon niet in dat "eigenaardig gedrag" van iemand niet bespreekbaar gemaakt kan/mag worden omdat die persoon er nu eenmaal niet tegen kan als iets uitgesproken wordt en daarom maar haar gang kan blijven gaan." en "Ik ben in het verleden wel altijd geconfronteerd met mijn gedrag of dit nu leuk of niet leuk was...Alles was gewoon bespreekbaar of werd gewoon besproken. Met mijn schoonmoeder loop ik steeds tegen een muur op en krijg steeds weer te horen dat we haar gedrag maar moeten accepteren voor de goede vrede. Dat maakt me razend omdat ze andermans leven tot een hel maakt. Daar pas ik dus echt voor!"
Je schrijft het hiermee zelf al. Je ziet geen kans de accepteren, je blijft proberen te veranderen. Maar dat heeft al die jaren niet gewerkt.
Je schrijft ook: "Ik wil niet dat ze grip krijgt op mijn gezin." Doordat jij het niet kunt loslaten, krijgt ze *juist* grip op je gezin! Je geeft haar de kans grip op je gezin te krijgen door je zo in haar gedrag vast te bijten. Ilse, je kunt die muur niet omduwen. Accepteer dat hij er staat.

Ilse

Ilse

13-07-2009 om 09:05

...

Nou dat zijn weer een boel reacties. Ik had even de tijd nodig om ze allemaal door te nemen. Ben gisteren toch maar meegegaan met manlief naar schoonouders. Verstand op nul en onze grenzen bewaken.
We zijn zo'n 2 uurtjes gebleven en zijn toen weggegaan. Mijn man heeft zijn moeder het meeste te woord gestaan (en dat was een hele klus want er was weer iets waar ze zich weer helemaal over opwond en wat ze maar niet los wilde laten.....). Dat ging goed.
Het idee van: "Verwacht helemaal niets en blijf je eigen grenzen bewaken en de gedachte dat het niet aan mij ligt dat ze zo doet", lukt goed.

Talia

Talia

13-07-2009 om 11:19

Genista

Je hebt gelijk, het is ook niet leuk om keer op keer mee te denken en steeds weer dezelfde reactie te krijgen. Ik ben over het algemeen meer een lezer dan een schrijver, dus voel ik dat wellicht minder in.

Groet, Talia

Tante Truus

Tante Truus

13-07-2009 om 12:13

Ilse, twee dingen:

1. "Ben gisteren toch maar meegegaan met manlief naar schoonouders." Waarom?

2. "dat was een hele klus want er was weer iets waar ze zich weer helemaal over opwond en wat ze maar niet los wilde laten..." duh!

TT

Rafelkap

Rafelkap

13-07-2009 om 13:17

Fijn

Fijn! Twee uur is best lang vind ik, maar als je je niet te veel ergert is het fijn dat het contact dragelijk wordt.
Eh.. tante Truus: waarom niet? Ilse hoeft toch niet het contact helemaal af te kappen? Of moet ze dat van jou

Tante Truus

Tante Truus

13-07-2009 om 14:25

Nee rafelkap

ik zeg niet dat ze het contact moet afkappen. Ik vraag alleen waarom ze gaat.

TT

Ilse

Ilse

13-07-2009 om 14:42

Waarom? Omdat mijn man er toch graag heen wilde en erg graag wilde dat ik ook meega. Hij zag het niet zitten om met een kind van 3 en een baby erheen te gaan. Aan de andere kant gaat hij ook met mij mee naar mijn ouders wanneer ik het graag wil dus ergens vond ik dat ik wel mee moest. Het valt voor mijn man ook niet mee om zo'n familie te hebben en hij kan er ook niets aan doen (zijn woorden overigens).

2 uur was best lang inderdaad. Vaak is het korter. Inderdaad wat anderen al zeiden, het is afhankelijk van de situatie ter plekke of we langer blijven of niet. Bij mijn ouders zit ik rustig een hele dag; gewoon omdat het gezellig is. Bij mijn schoonouders zitten we soms echt op de klok te kijken wanneer we weer weg kunnen.....Tja, het is niet anders.

Ilse

Ilse

13-07-2009 om 14:44

Dat ding wat ze niet los wilde laten....daar klampte ze mijn man direct voor aan.....Inderdaad wat je zegt...Duh. Het is haar probleem en niet de onze...ze wil het graag ons probleem maken maar dat moeten we niet toelaten.

Rafelkap

Rafelkap

13-07-2009 om 19:34

Tt -ot

Ik vond je reactie nogal summier, alsof Ilse zich moest verantwoorden tov jou, vandaar ook

Ilse

Wat ik eigenlijk steeds mis, is hoe je man erin staat. Wat vindt hij nu eigenlijk van alle reacties hier?

Ilse

Ilse

14-07-2009 om 09:06

Genista

Mijn man beseft heel goed dat de relatie met zijn ouders erg moeizaam is. De situatie is in de jaren wel verbeterd in die zin dat hij haar niet compleet zijn leven laat bepalen, maar ik denk dat er toch een zekere angst bij hem zit (vanuit zijn kindertijd ingegeven).

Vandaar ook dat hij steeds om de 3 weken naar zijn ouders gaat. Niet omdat hij dat zo gezellig vindt (hij vindt het helemaal niet gezellig daar), maar meer om haar rustig te houden. Hij wil geen gezeur aan zijn hoofd hebben....

Hij laat het gezeur en geklaag van zijn moeder het ene oor in en het andere oor uitgaan. Hij doet daar veel minder moeilijk over dan ik, maar meer ook omdat hij zich dat van kinds af aan heeft aangeleerd. Het is echt schrijnend als ik zijn verhalen wel eens hoor. Als kind vluchtte hij letterlijk naar zijn kamertje om zijn moeder te ontvluchten, maar die ging vervolgens in de deuropening staan klagen over zaken die ze met haar man moest bespreken.
Van klein kind af aan weet hij wat er gebeurt als schoonmoeder niet ahar zin krijgt. Ze reageert het op mijn schoonvader af die dan weer een woede aanval krijgt (als kind is dat erg bedreigend).

Hij heeft ook zoiets van: Ze is nu eenmaal zo en ik kan haar niet veranderen zoals jullie zeggen. Voorheen vond hij dat ik mij dan net als hij maar moest aanpassen aan haar! Probleem is opgelost dan. Maar wat hij niet doorhad was dat dat betekende dat IK mijzelf niet meer kon zijn en dat vrat echt aan mij. Dat zag hij gewoon niet. Heel veel gesprekken hebben we gevoerd hierover. Nu zijn we wel zo ver dat we onze grenzen trekken, maar soms laat hij een situatie te lang doorkabbelen (als schoonmoeder weer eens op de klaagtour zit) in plaats van zijn jas te pakken en dan weg te gaan. Ik ben dan meer geneigd om daar korte metten mee te maken omdat ik weet dat je dan uren in zo'n situatie zit.

Kaaskopje

Kaaskopje

14-07-2009 om 10:03

Ilse

Op zich zijn je punten los van elkaar naar mijn idee niet persé kenmerken van iemand die asperger heeft. Mijn dochter is ook gevoelig voor geluidjes, wil dat zeggen dat ze ergens aan lijdt? Egoïsme is ook een menselijk trekje wat iedereen in meer of mindere mate heeft.
En nog een kanttekening: als jij als buitenstaander alleen ziet dat er iets aan schort, dan hoeft dat niet te betekenen dat de rest het niet ziet, maar het kan wel zijn dat het er niet is. Niet om nu flauw tegen je te doen hoor. Maar in mijn familie ziet de héle familie nu in dat mijn vader een vreemde man is. In mijn moeders familie was het vanaf het begin al duidelijk en reden om het huwelijk in eerste instantie niet toe te juichen.
Probeer eens realistisch te kijken of het om vervelende menselijke trekjes gaat of echt om afwijkend gedrag.

Ilse

Ilse

14-07-2009 om 16:19

Kaaskopje

Ik snap wel dat je je dat afvraagd. Echter, de rest van de familie ziet het ook. Het is niet iets wat ik alleen zie. Mijn schoonmoeder vertoont echt afwijkend gedrag en haar dochter ook. Het is triest maar waar. Mensen uit hun familie hebben ook geprobeerd erover te praten of stellen vragen, maar krijgen teevast een kwade blik of een snauw en vervolgens de kous over hun kop.

Kaaskopje

Kaaskopje

14-07-2009 om 22:30

Okee

Als ook de familie erover uit is dat het gedrag van je schoonmoeder niet normaal is dan zou ik nu echt de ingeslagen weg blijven volgen tot je echt een beslissing hebt kunnen nemen van hoe het verder moet.
Hoe ga je met een ziek persoon om? Iemand met een gebroken been zeg je niet dat hij zonder krukken moet lopen. Een vrouw met afwijkend gedrag door een 'stoornis' kun je ook niet opdragen normaal te doen, want ze weet niet wat dat is. Als ik het nog even mag vergelijken met mijn vader is mijn ervaring dat ondanks dat je weet dat hij niet normaal is je er toch door getroffen wordt als hij je onheus bejegent. Dan is de vraag: wil je je daar aan blijven blootstellen? In welke mate?
Als je je schoonmoeder wilt blijven zien omdat ze nu eenmaal de moeder van je man is moet je je instelling daarop aanpassen. Je bent daar voor háár en niet voor jezelf. Voor jezelf haal je er niets uit, dat moet je accepteren. Ga er ook niet vanuit dat jij je verhaal bij haar kwijt kunt en ga er ook niet vanuit dat het gezellig wordt. Zoals je man zich bij haar opstelt is in mijn ogen de enige manier om de tijd door te komen. Een collega zei vanavond nog 'ik heb een brede rug en afhangende schouders, daar glijdt alles makkelijk af.'
Laat je schoonmoeder maar een eind wegkletsen, inderdaad het ene oor in en het andere uit. Ik was daar vroeger ook héél goed in. Na afloop klagen jij en je man even bij elkaar over haar vreselijke gedrag en moet je het écht proberen achter je te laten. En als ze echt over jouw grenzen heengaat dan is dat het moment om te laten zien dat je dat niet meer toelaat. Moeilijk, maar ze moet toch een keer aanvaarden dat je volwassen bent.
Als je je schoonmoeder niet meer wilt zien ondanks dat het de moeder van je man is, moet die bom misschien maar barsten. Je man is uiteraard vrij om wel te gaan. Het is wel belangrijk dat je dit in samenspraak met je man doet met zijn nadrukkelijke steun. Het is niet de bedoeling dat er ruimte is waarin zijn moeder hem kan manipuleren in jouw nadeel.
Welke van de twee wordt het? Met welke denk je te kunnen en te willen leven? Als je ervoor kiest om in het belang van de lieve vrede toch maar door te gaan met de bezoeken is het echt verstandig om hier niet elke keer een inwendige strijd met jezelf over aan te gaan. Blijf bij die beslissing. Als je op bezoek bent moet je het maar even over je heen laten komen, zodra je haar tuin uit bent, ben je van haar verlost en moet je niet toestaan dat ze stiekem, tussen je oren, met je mee kan rijden naar jullie huis.

Lidie Schoonhoven

Lidie Schoonhoven

15-07-2009 om 09:26

Ilse

Het viel me op dat je schrijft: "Hij heeft ook zoiets van: Ze is nu eenmaal zo en ik kan haar niet veranderen zoals jullie zeggen. Voorheen vond hij dat ik mij dan net als hij maar moest aanpassen aan haar! Probleem is opgelost dan."

Volgens mij zit jouw weerstand tegen het accepteren van je schoonmoeder in het idee, dat JIJ dan degene bent die zich aanpast, terwijl ZIJ het zou moeten zijn.

Klopt dat?

Ilse

Ilse

15-07-2009 om 16:59

Kaaskopje en lidie

Kaaskopje: Heel erg bedankt voor je antwoord. Ik heb er erg veel aan.

Lidie: Ja en ik zal een voorbeeld geven:

Wij hebben eens een keer mijn schoonouders meegenomen naar een leuke stad in het land want daar wilde ze zo graag heen. Zij hebben geen auto en mijn schoonmoeder wilde ook wel eens ergens heen en die stad leek haar ook wel leuk.
In de auto begon het gedonder al. Schoonmoeder vond dat de keitjes waarover wij reden zo hobbelig waren (het waren kinderkopjes), ze was misselijk, het duurde allemaal te lang en ga zo maar door. Aangekomen in de stad bleek het ook niet helemaal te zijn wat mijn schoonmoeder voor ogen had en toen begon de ellende het pas echt.....

Vanaf de parkeerplaats op het station moesten we een stukje lopen naar het oude centrum (hooguit 10 min). Voor mijn schoonmoeder was het veel te ver. Ze was moe en de zon scheen te fel...het waaide te hard....een hoop gekaag dus nog voordat we goed en wel in het centrum waren.
Er was markt en daar had mijn schoonmoeder een hekel aan. Te veel mensen, dus ze wilde de markt omzeilen. Dat was weer omlopen en dat vond ze ook maar niets.
Toen begon het tot overmaat van ramp nog te regenen ook! Bleek er een leuk overdekt winkelcentrum te zijn. Mijn schoonmoeder vond het alles behalve leuk want het was te benauwend voor haar, er waren te veel mensen, ze moest zo lang lopen, wilde niet op een terrasje zitten want dan ziet iedereen je, de winkels waren niet leuk...etc..
Dat geklaag ging dus de hele dag door afgewisseld met het afbekken van mijn schoonvader.

Zowel mijn schoonvader, schoonzus en man hielden maar rekening met haar. Dat wil zeggen: Ze zeiden dus helemaal niets meer en liepen als een stel zombies naast mijn schoonmoeder die tierend door die stad liep.

Ik had het helemaal gehad met haar gedrag. Met wat voor iedereen toch een leuk uitje had moeten worden, werd door mijn schoonmoeders gedrag compleet vergald. Zij had er de pest in en dat moest iedereen weten ook! Maar niemand zei er wat van.

Ik raakte ontzettend geirriteerd door haar, maar wat zei mijn man toen: "je moet er maar niets van zeggen want zo is ze nu eenmaal".
Maar MIJN dag was compleet verziekt door haar gedrag en dat recht heeft ze niet!
Dat bedoel ik dus. Het was ook voor mij en de rest een uitje en alleen omdat mijn schoonmoeder haar dag niet had werd dat dus ook een vreselijke dag voor ons allemaal. Maar we mochten niets tegen haar zeggen! Als een drammend jengelend kind dat haar zin niet kreeg, liep ze door de straten.....

De dag erna wilde ik ook meteen naar huis (heb dat ook gedaan) en sindsdien hebben we ze nooit meer ergens mee naartoe genomen. Mijn man vindt dat soms wel moeilijk maar ik laat niet mijn dag verpesten omdat mijn schoonmoeder weer nergens tegen kan en de rest maar achter haar aan blijft hobbelen en haar niet corrigeert.

Ik weiger mijn vakantiedagen of leuke uitjes te laten verzieken door haar gedrag en al helemaal niet als ik er niets van mag zeggen.
Alles moet gaan zoals zij dat in haar hoofd heeft en als dingen niet blijken te kloppen dan zeurt en klaagt ze daar de hele dag over.

Regelmatig heeft ze het erover dat ze het toch wel leuk zou vinden om eens met ons mee te gaan naar bijv. Maastricht. Wij zeggen nu van tevoren wat we gaan doen daar en dat het dus wel de hele dag lopen wordt (iets wat ze vreselijk vindt) en op een terrasje wat gaan eten (doen we altijd). Als snel heeft ze het er niet meer over. Op deze manier laten we weten wat ze kan verwachten en dat we onze dag niet compleet door haar laten bepalen. Dan houdt ze het al snel voor gezien.....

Ze hoeft zich niet compleet aan te passen aan anderen, maar een beetje rekening houden met de ander is toch niet teveel gevraagd?! Ze hoeft voor mij echt niet ergens naar binnen te gaan als ze dat niet wil, maar je kunt dan niet van de rest eisen dat die het dan ook niet doen (terwijl die het wel willen). Zo gaat het constant als mijn schoonmoeder ergens heengaat. Mijn schoonzus en vaak ook schoonvader en voorheen ook mijn man, doen dan vaak dingen maar niet (omdat mijn schoonmoeder dat niet wil) en blijven dan bij haar zitten omdat ze anders helemaal kwaad wordt en ook de rest van de dag kwaad blijft. Ik vind dat de rest zich daarmee erg tekort doet en zich van leuke dingen onthouden die ze wel zouden willen doen.

Ik weiger pertinent om slaaf te worden van mijn schoonmoeder. Wil zij iets niet doen? Prima, even goede vrienden, maar IK doe het wel en ik zal ook niet van haar eisen dat ze het wel moet doen omdat ik dat zo leuk vind. Andersom eist ze dat dus wel van anderen.

Het is een wat lange uitleg geworden, ik weet het.

Stelle

Stelle

15-07-2009 om 21:21

Okeeeee

Ik bemoei er ook maar even mee...
Ilse, zou het je uitmaken als het irritante gedrag dat je omschrijft, idd voortkomt uit asperger of een andere stoornis? Zou je het dan makkelijker van je af kunnen zetten?
Je beschrijft hierboven redelijk waarheidsgetrouw hoe een dagje met mijn schoonmoeder (en volgens mij een heleboel andere, als ik vriendinnen wel eens hoor klagen eruit zou zien. Vermoeiend, inderdaad. Frustrerend, zeker. Maar toch vooral als je dat er zelf van maakt. Ik moet stiekem wel een beetje lachen om het 'ze heeft het recht niet jouw dag te vergallen'. Die vergalt zíj niet, dat doe je zelf door je er zo druk over te maken.
Laat lekker gallen dat mens, ga volgende keer niet mee, trek je eigen plan en stel je verwachtingen wat bij. Asperger of niet, op deze leeftijd verander je haar gedrag echt niet meer.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.