Hoe sluit ik die woede af?
Ik ben een paar jaar geleden gescheiden, waarna ik weer een nieuwe relatie heb gekregen. Een (goede?) vriendin van mij, werd mijn schoonzus. Leuk ! dacht ik. Nou niet dus.
Zij raakte jaloers, omdat ze de aandacht bij de schoonfamilie moest gaan delen, omdat haar kinderen niet meer de enige kleinkinderen waren (mijn nieuwe schoonouders namen mijn kinderen binnen de familie op als hun kleinkinderen), omdat het "suiker"oompje nu een vriendin (ik dus) had en niet meer met giga dure cadeau's aankwam, en ga zo maar door.
In haar jaloezie / boosheid heeft ze mij heel erg zwart gemaakt naar andere mensen toe en me met een heleboel dingen gekwetst (teveel om op te noemen)
We hebben het proberen uit te praten wat niet gelukt is. Ik kreeg overal de schuld van.
Maar goed, we zijn nu een paar jaar verder en ik blijf zo ontzettend boos om wat er allemaal gebeurt is en nog steeds gebeurt. Ik heb een hele grote hekel aan haar, die alleen maar groter wordt. Maar ja, het is wel familie geworden. Zij is de vrouw van de enige broer van mijn man.
Ik weet het, ik heb alleen mezelf er maar mee en daarom wil ik het o zo graag afsluiten voor mezelf ... maar hoe ...??
Tip
Ik heb wel eens de tip gehoord: schrijf een brief, gooi daar alle verwensingen in die je kwijt wilt en post hem niet. Verscheur of begraaf de brief/tirade (of stuur hem naar sinterklaas oid in ieder geval zo dat het niet in verkeerde handen komt) en probeer daarna het contact kort en "zakelijk" te houden. Niet meer over het verleden hebben, je hebt je gal al gespuit.
Wel heel lastig dat je haar veel tegenkomt, met familiebezoekjes e.d., sterkte!
Tja
Wat mij heeft geholpen is toch wel de relatietherapie; als is dat nu de niet-meer-een-relatietherapie.
Daar heb ik wel ingezien dat ik zelf ook klaar ben met de situatie zoals die was en dat ik óók door moet. Die woede komt soms nog wel op, dan probeer ik het onderwerp te veranderen of loop een ommetje. Ik heb geleerd me terug te trekken en een potje te gaan janken.
Ik heb wel ervaring met 'woede loslaten'. Het scheelt misschien dat ik toen al heb ervaren hoe bevrijdend dat voelde (ging om mn stiefmoeder). Ik heb toen op een dag bijna letterlijk tegen mezelf gezegd: ik offer mijn woede op, ik kan die wel blijven koesteren, maar de ander is ook maar een (onvolmaakt) mens.
Het werd beter toen ik beter voor mezelf ging zorgen (dingen doen met vriendinnen, twee avonden per week de stad in, amsterdam heeft een fijne bieb daarvoor). Zoek vooral een praatpaal... ik vind het nog de grootste opgave om in moeilijke tijden 'gewoon door te gaan' voor de kinderen. Die merken écht wel dat ik in opperste wanhoop ben af en toe. Het helpt me nu wel om hen voor ogen te houden en me op mijn eigen (best wel gezellig ingerichte) toekomst te richten. De praatpaal helpt me om me te uiten en mezelf weer bij elkaar te rapen.
Het helpt als je van jezelf niet alles alleen hoeft te dragen.
sterkte.
