Relaties Relaties

Relaties

Eerste hulp bij ludduvuddu


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Morgana Fata

Morgana Fata

03-09-2009 om 19:41

Treuren

Als je dan toch aan het treuren bent, treur er dan meteen om, dat je helaas verliefd bent geworden op een persoon die het niet voor je is. Want zo klinkt het, eerlijk gezegd. Veel sterkte...

Fély

Fély

03-09-2009 om 20:15 Topicstarter

Moeilijk

Nu schrijf ik hem al de hele dag in gedachte brieven. Moet oppassen dat ik geen contact zoek. Zou hem willen overtuigen van het feit dat ik niets fout heb gedaan, dat zijn liefde toch sterker zou moeten zijn als zijn pijn, dat we het toch niet zomaar kunnen weggooien, dat ik hem zo mis, dat we het zo fijn hadden, dat hij toch moet weten dat ik van hem hou enz. Hellupppp! Wat is dit toch vervelend. Dacht dat ik zoiets niet meer hoefde mee te maken.

F.

Yta Chalne

Yta Chalne

03-09-2009 om 20:26

Fély

"Hij hield me altijd voor dat het juist het bewijs is dat hij zoveel van me hield dat hij zo bang was me kwijt te raken. Anders kon het hem toch niet schelen?"

Typische redenatie van mannen die bijvoorbeeld hun vrouw mishandelen. Ik geloof ook echt niet dat dit nieuw gedrag voor hem is. Ik vind het een rood alarm soort man. Je bent nu veilig voor hem, ik hoop dat je ook veilig bent voor je eigen acties. Niet mailen, niet bellen. Op je handen blijven zitten

Jade

Jade

03-09-2009 om 20:39

Ho stop!

Ga nu niet de slachtofferrol op je nemen door hem ervan te overtuigen dat je niets fouts hebt gedaan......want dat heb je niet.

Ik vind het geen normaal gedrag, jij begon het van hem over te nemen, terwijl jij niet zo bent.......je leverde al een stukje van jezelf in. Ga inderdaad op je handen zitten en bel of sms hem niet (ook niet schrijven nee

Tuurlijk mag je de goeie dingen ook niet vergeten, dat zou niet eerlijk zijn. Maar lees je postings maar eens goed door, wat je over hem geschreven hebt......

Sterkte....

Fély

Fély

03-09-2009 om 20:42 Topicstarter

Yta

Ben even van mijn handen afgegaan om te reageren. Ja, vind het ook klinkklare onzin. Maar ik heb hem nooit ervan proberen te overtuigen, en die neiging heb ik nu dus wel.

Het is een hele zachte vriendelijke guitige man. Daar ben ik ook voor gevallen. Maar een slachtoffer type. Die rol neemt hij graag aan en nu dus ook. He verdorie, zit in mijn hoofd steeds zinnen te vertalen die ik hem wil zeggen.

Kinderen gaan zo naar bed en dan zit ik hier alleen. Heb nog geen nederlandse tv, want anders zou ik lekker kunnen chillen op de bank. Een boek is ook geen optie, dan dwalen mijn gedachten maar af. Dit wordt een moeilijke avond.

Fély

Emotionele chantage

Jeetje Fély, heftig stuk om te lezen!

Je ex vertoont erg veel trekjes van emotionele chantage, 'als jij niet had gelogen had ik nu geen pijn gehad'
'als jij niet was uitgegaan met kennis, was dit niet gebeurt'

Je probeert aan veel kanten het goed te praten, want hij is ook zo lief, teder en attent.
Het is zijn probleem dat hij zo onzeker is en dat hij moeite heeft dat jij naast jullie relatie door leefde!
Hij probeerde van zijn probleem het onderhand ook jouw probleem te maken.
Nog nooit had jij je sms-jes laten lezen aan een partner, nog nooit had jij verantwoording moeten afleggen wat je wel allemaal deed op avonden als jullie niet samen waren. Maar bij hem deed je het wel!

Een aanrader om eens te lezen is het boek 'emotionele chantage van Susan Forward'.
Voor mij was dat boek een echte eye-opener.

Succes en sterkte voor de aankomende tijd, lekker uithuilen bij je vrienden en vriendinnen.

mirreke

mirreke

04-09-2009 om 10:25

Fely, vraagje

Oh, ik zie het al. Ik was benieuwd hoe je exvriendje jouw uitgaande mail kon hebben gelezen, maar lees nu net pas goed dat je het via een soort openbare profielsite hebt gedaan. Dus hij heeft daarop ingelogd en gekeken.
Opvallend trouwens dat jij zelf direct die mail hebt gewist, dat maakt het wel vreemd voor hem. Met opvallend bedoel ik dat jij zelf dus al wel bedrieglijk gedrag begon te vertonen en dat terwijl je zelf eigenlijk helemaal niet zo bent. Dus je was je al een beetje aan het verdedigen tegen zijn ingrijpend alles-willen-weten.
Als ik heel eerlijk ben denk ik dat hij wel altijd heel bezitterig is geweest. Je kent zijn ex zeg je. Heb je wel eens van haar zelf gehoord hoe hij was, of hoorde je het alleen maar uit zijn eigen mond.
Hoe dan ook, ook al is dit gedrag alleen bij jou ontstaan, blijkbaar zijn jullie niet goed voor elkaar. Het is pijnlijk en vreselijk dat het uit is, maar niet zo slecht, voor beiden niet.
Volhouden Felÿ, en knap dat je slechts een weekje rouw inschat. Nu is die week al half voorbij, je bent er bijna!
Probeer echt niet toe te geven, hoezeer je ook hunkert naar zijn aandacht. Wat je schrijft over een slachtofferige man... klinkt toch niet best hoor, hoe lief hij dan ook voor jou is geweest, naast alle bezitterigheid... Het komt op mij meer over als manipulatie, hoewel ik hem niet wil zwartmaken of zo. Maar vaak kun je zelf, als je ergens in beland bent, niet meer helder kijken, en is een situatie voor jou normaal geworden die voor buitenstaanders heel beangstigend kan zijn.
Probeer eens naar jullie relatie te kijken alsof wij het hier zijn, vreemden. Hoe ziet het er dan uit?

Fély

Fély

04-09-2009 om 11:00 Topicstarter

Mirreke

Zegt de term W-K-W jou iets? En ja, ik zie de relatie zoals anderen hem zien. Altijd al gedaan. Maar het was zo heerlijk me te wentelen in zijn warmte, aandacht en ook zeer aandoenlijke bezitterigheid. Diep van binnen wist ik ook dat dit niet eeuwig zou duren, maar ik wou er zo lang mogelijk van genieten. Heb al teveel naar gister en overmorgen gekeken zonder van de momenten zelf te genieten. Hij heeft me weer geschreven hoe erg hij me mist, hoe fijn onze tijd was, wat ik hem allemaal heb gegeven, hoe zeer hij van me hield, maar.... die pijn, die vreselijke pijn.

Mij gaat het maar af en toe zo. Ik bedoel, ik kan me op mijn werk concentreren, denk niet 24 uur doorlopend aan hem. Het zijn momenten waarop het me naar de keel grijpt dat ik hem zo mis, en het naar huis gaan en de avonden zijn moeilijk. Gelukkig zijn de kinderen bij mij tot ze zondag weer voor de helft van de week naar hun vader gaan. Voor maandag en dinsdagavond heb ik ook wat gepland: uitsluitend met vrouwen. En dan hoop ik dat ik volgende week eindelijk weer 's avonds voor de Nederlandse buis kan hangen. Dat genasynchroniseerde komt me mijn neus uit.

Liefs,
Fély

Tinus_p

Tinus_p

04-09-2009 om 11:22

Eerlijk en tolerant

Tihama:
"Ik pleit er hier altijd voor om eerlijk en open te zijn naar je partner toe."
Ja. En de keerzijde van openheid is inderdaad vertrouwen en een vorm van tolerantie.

Fély

Fély

04-09-2009 om 15:25 Topicstarter

Dag 3, begin van de gevarenzone

Ja, daar zit ze dan. Het weekend staat voor de deur, eenzaam en vol herinnerigen. Wordt heen en weer geslingerd tussen 't is goed zo en ik wil hem terug! Koste wat kost!

Hoop dat het laatste snel weer wegebt!

Fély

Fély

Fély

04-09-2009 om 19:15 Topicstarter

Red alert!

Ja hoor! Sinds een paar uur weer vol in de hete pijnfase! Heb gemailt, gesmst. Verdorie, ik wil niet dat het uit is. Alles wat in de koelkast staat hebben we samen gekocht, een oud broodje in de oven die hij vorig weekend heeft gebakken. Het doet zo'n vreselijke pijn. Kan niet helder meer denken. Had me zo verheugd op een lekker maaltje maar kan geen hap door mijn keel krijgen. Ben zwak ik weet het, maar het is zo eenzaam, zo leeg zonder hem.

Yvon Meijer

Yvon Meijer

04-09-2009 om 20:43

Waarom?

Sorry als ik naar iets vraag wat al een antwoord op is maar ik heb niet alles gelezen, maar waarom zijn jullie nou precies uit elkaar gegaan? Dat hij je claimde? Dat hij jaloers was? Dat jij één leugen verteld hebt en dat was de druppel? Jij schreef eerder toch ook dat hij zei dat hij je zo miste? En jij nu hem? Waren de problemen echt niet op te lossen? Groetjes.

Snif

Snif

04-09-2009 om 21:03

Weekend

Join the club, ik zit ook zielugjes alleen dus dan zitten we samen alleen Altijd weer die eenzame rotweekenden!
Van mij mag er snel een einde aankomen

mirreke

mirreke

05-09-2009 om 17:01

Oh, fely

wer kennt wen?
Ik ken het verder niet, hou niet van hyves-achtige sites.
Is hij Duits? Ik vind veel Duitsers (althans hier, ik heb geen ervaring met grote steden) toch vrij conventioneel. Dat kan ermee te maken hebben, niet gewend dat je mannen- en vrouwenvrienden kunt hebben zonder dat dat wat hoeft te betekenen...
Wees niet zwak, koop een lekkere zak chips en zoek dan een goede (Duitse) film uit.

Holiday

Holiday

05-09-2009 om 19:59

Gesprek

Ik denk een beetje hetzelfde als Yvon Meijer. Als het jullie allebei zo'n vreselijke pijn doet, waarom dan direkt uitmaken zonder nog enig verder kontakt. Dat vind ik wel heel snel gaan allemaal. Je kunnen je problemen toch samen bespreken? Er is geen misdaad begaan, niemand is vreemdgegaan of andere acute zaken waardoor het gerechtvaardigd zou zijn om direct alle kontakt te stoppen. Dan lijkt een goed gesprek me meer op zijn plaats. En kom je er dan niet uit, dan kun je alsnog in goed overleg besluiten dat het hem niet meer gaat worden. Maar dan kun je er ook meer vrede mee hebben. Dit is gewoon niet af.

Fély

Fély

06-09-2009 om 09:56 Topicstarter

Holiday en zonnetje

Leuke combinatie trouwens, kan allebei goed gebruiken.

Een goed gesprek is niet mogelijk. Hij is nogal beperkt in het uiten van zijn gevoelens, dat moge duidelijk zijn. Voor hem is het zwart-wit: als je van iemand houdt, ben je jaloers, en als diegene ook van jou houdt, doet ie de ander geen pijn. Alle redenen of tussenliggende mogelijkheden zijn voor hem onbegrijpelijk. Ik weet waarom ik hem belogen heb, ik weet waarom ik nog met "andere mannen" uit ben gegaan, zonder vreemd te gaan trouwens. Heb het hem diverse malen geprobeerd uit te leggen, maar hij blijft bij het zwart-wit.

Zijn manier om zijn jaloezie te tonen was treurig doen. Hij begon zelfs tijdens gesprekken over vreemdgaan te huilen. Het idee was ondraaglijk. Wie of wat ik ben was eigenlijk niet zo belangrijk, alleen dat hij zo gek op me is en ik op hem. Zo eindigde elk gesprek.

O lieve medeforummers, het doet me zooooo goed om hier alles te spuien en jullie reacties te lezen.

Please don't stop.

Fijne zondag allemaal en ik zal me op deze moeilijke dag nog melden.

Liefs,
Fély

Holiday

Holiday

06-09-2009 om 10:11

Maak er een mooie dag van fély!

"Zijn manier om zijn jaloezie te tonen was treurig doen".

Ik begrijp het helemaal Fély. Met het schaamrood op de kaken moet ik opbiechten dat ik ooit net zo was. Wát een rotgevoel als je jezelf zo slachtofferrig voelt. Gatver!Oh wat erg.

Je hebt veel geduld en begrip getoond denk ik, maar het heeft niet geholpen. Hij blijft star in zijn zienswijze en leert hier niks van.

Dan heb je nu groot gelijk dat je niet met hangende pootjes naar hem teruggaat. Hij zal niet veranderen. Hoewel..ik ben wel veranderd maar ik wilde dat zelf ook heel graag, mijn probleem zat me dwars. Hij heeft dat niet he? Vergeet die 400 kilometers, laat je autootje maar lekker staan, bel een vriendin en ga eropuit met je kinderen. Iets leuks doen, het wordt mooi weer!!

Ik leer heel veel van deze postings voor mezelf

Jo Hanna

Jo Hanna

06-09-2009 om 12:26

Says it all

Je zegt het zelf beter dan iemand anders het kan zeggen: "Wie of wat ik ben was eigenlijk niet zo belangrijk, alleen dat hij zo gek op me is en ik op hem." Oftewel: op wie is hij eigenlijk gek? Niet op wie jij echt bent maar op degene die hij wil dat je voor hem bent. Dat betekent dat je voortdurend bezig moet zijn je aan te passen aan het beeld dat hij van je heeft.
Ja, nu doet het pijn. Maar op termijn word je van zo'n relatie diep ongelukkig. Tenzij je bij hem ruimte ziet om dit open te bespreken is het maar beter dat je nu even doorbijt.
Hoe is je weekend?
Groet, Jo Hanna (ook zo'n lamme)

Fély

Fély

06-09-2009 om 13:38 Topicstarter

Jo hanna

Ben heel erg bezig met denken, meer dan voelen. We gaan zo met z'n drieen naar buiten, even onder de mensen zijn.
Ja, hij zag me als een beeldschone, warme, intelligente, superlieve en zeer gewilde vrouw die hem had uitgekozen. En was als de dood dat hij me zou verliezen. Dat ik vreselijk onzeker ben, wat mijn persoonlijke problemen zijn en dat ik mezelf (nog steeds) van binnen als een geslachtsloos grijs dom wezen zie, was voor hem onbegrijpelijk. Heb hem zo vaak verteld over mijn verleden, mijn ervaringen en waarom ik me zo voel.

Ja, alleen bij hem voelde ik me zoals hij me zag. Hij waarschuwde me altijd voor mijn collega's en andere mannen in mijn omgeving, dat alle op de loer lagen. Het is voor mij echter heel fijn om met mensen om te gaan (mannen en vrouwen) waarbij ik het gevoel heb dat het om mij als persoon gaat. Wat ik te vertellen of te luisteren heb. Waarmee ik plezier kan hebben, ervaringen kan uitwisselen, zonder erbij stil te staan hoe ik overkom, hoe ik eruit zie. Het heeft mij jaren gekost om die drempel te overwinnen. Heb jaren gevochten om zover te komen. Ik wil me helemaal niet meer bezig houden met hoe ik overkom, maar genieten van gezelschap. Ben nog lang niet klaar met mijn "ontwikkeling", but I'm getting there and enjoying the hell out of it. Dit gevoel met hem delen is helaas onmogelijk. Het kwam altijd neer op zijn angst. Hij had wel deels gelijk, want er zijn een paar mannen die meer verwachtten, maar daar ben ik nooit op ingegaan. En dat heb ik hem altijd gezegd, en getoond. Behalve dan afgelopen maandag. Ik wist dat hij het niet zou begrijpen dat ik een hapje ging eten met een bekende, waarvan hij altijd riep dat hij meer van me wilde. En ja, de man in kwestie maakte toenaderingspogingen en toen ik dat afwees, was er ook niets aan de hand. We hebben gepraat, over relaties, onze kinderen, onszelf. Geen gevoelens wederzijds. We kennen elkaar al jaren en hadden altijd veel te kletsen.
En ik heb hem dus per mail bedankt voor een leuke avond en "kus" geschreven. En het mijn vriend niet verteld. Het was me wel duidelijk dat hij deels gelijk had voor wat betreft de toenadering. Dat heb ik hem ook verteld, en gezegd dat ik wat beter op zou letten met wie ik afspreek in de toekomst. Maar dan in een leugen dat ik tot dat inzicht ben gekomen door een avondje uit met een vriendin.

Alleen hij geeft me het gevoel dat ik een vrouw ben, wat ik jarenlang niet heb gehad. Dat gevoel zal ik missen, want het was heerlijk. Maar niet van levensbelang. Het doet wel pijn, maar nog meer pijn doet het dat hij niet naar me wil luisteren. En dat is de oude pijn die in het boek is omschreven wat ik hierboven heb genoemd. Ben ik het -weer- als persoon niet waard om gehoord te worden?

Voor jullie misschien een warrig verhaal, maar voor mij is het weer een stukje verder in het verwerkingsproces. De drang echter om s nachts naar hem toe te rijden en het uit te leggen blijft. Maar het zal niet helpen.

Dank voor je "lamme" reactie!

Liefs,
Fély

Primavera

Primavera

06-09-2009 om 17:21

Onzekere liefde (heel lang)

Hallo Fély,
De beschrijving van de man doet me erg denken aan de vriend die ik tijdens mijn studententijd had en waarvan het een hele tijd geduurd heeft voordat ik begreep waarom die relatie eigenlijk geen gezonde relatie was. Misschien heb je wat aan mijn ervaring.
Jaloezie op zich was het probleem niet. In het land waar ik woon (Italië) is een beetje jaloers normaal, een uiting van erom geven en zelf ben ik waarschijnlijk ook jaloerser aangelegd dan de gemiddelde Nederlander.
Het ging erom wat er in dit geval achter zat. Bij mijn vriendje was het één van de vele symptomen van zijn verschrikkelijke onzekerheid en laag zelfbeeld. Hij hing alles op aan de liefde en iedere stemming, gedrag of blik werd omgetoverd tot een teken van mijn liefde (of gebrek aan liefde) voor hem. Dit sloop er langzaam in.

In het begin was hij alleen maar jaloers als ik aandacht van andere mannen kreeg en was jaloers op mijn liefdesverleden. Hij vond het heel vervelend dat hij niet de eerste was geweest voor mij, terwijl het andersom wel zo was. Om hem niet te kwetsen ontweek ik ontwerpen of gebeurtenissen waarin ex-vriendjes voorkwamen. Het voelde wat geforceerd als ik bijv. aan de ene kant leuke restaurantjes, plekjes en de weg in een toeristenstadje wist, terwijl ik aan de andere kant de indruk moest wekken dat ik daar met een vriendin of zo geweest was. Dit ook nog zonder dat echt uit te spreken, want dan zou het een leugen zijn geweest en dat was ook niet goed. Maar ja, hij was altijd zo gekwetst als er ook maar zijdelings een ex-vriendje in beeld kwam en zo belangrijk was het nou ook niet met wie ik nou ergens geweest was, dus deed ik maar aan het circus mee denkende dat dat een uiting van mijn liefde voor hem was. En daarmee bewoog ik mij op het hellende vlak van de onzekere liefde.
Steeds kwam er ongemerkt een aanpassing meer bij uit naam van de liefde. Als hij er zoveel moeite mee had dat ik de aantekeningen van een mannelijke student leende, dan deed ik dat toch niet? Ik kon ze net zo goed van een vrouwelijke lenen. Het was toch geen blijk van liefde als ik hem onnodig jaloers maakte? Mijn garderobe paste ik langzaam aan door de meest sexy-kledingstukken niet meer te dragen. Als hij het idee had dat ik daardoor teveel de mannelijke aandacht op mij vestigde, waarom deed ik dat dan? Was zijn liefde niet genoeg dan, als ik nog naar andere mannelijke aandacht lonkte? Nou ja, natuurlijk was het voor mij niet echt belangrijk om minirokjes of zeer diepe v-halzen aan te hebben, er bleef genoeg over wat we beide leuke vond en nieuwe kleren kochten we altijd samen.
Op een één of andere manier verloor ik mannelijke vrienden en kennissen uit het zicht (hoe zou dat nou zijn gekomen?) en toen waren de vrouwelijke aan de beurt. Niet expres, maar hij was jaloers op de aandacht en moest altijd overal bij zijn. Het was toch immers niet mogelijk dat ik als ik een ware liefde voor hem had ergens anders liever was dan bij hem?
Een vriendin kwam me opzoeken uit Nederland. Ik was al klaar met mijn tentamens, maar hij was nog aan de studie en dus vroeg die vriendin of we samen naar Venetië zouden gaan. Ik ben toen gegaan, maar mijn vriendje was er diep ongelukkig onder dat ik hem alleen liet blokken. Na 3 dagen Venetië stelde mijn vriendin me voor om verder te reizen, de colleges begonnen toch voorlopig nog niet, maar ik had het idee dat dat geen blijk van liefde zou zijn tegenover mijn vriend, die het er toch al zo moeilijk mee had en ben teruggegaan. Het is de laatste keer geweest in die relatie dat ik alleen met een vriendin ergens naar toe gegaan ben. Hij heeft het me net zoals met de voorgaande dingen nooit expliciet gevraagd, maar hij 'leed' er zo onder dat ik uit 'pure liefde' besloot hem dat niet meer aan te doen.
Daarna werd de focus gelegd op mijn lijn. Hij was er altijd trots op geweest dat hij zo'n mooie vriendin had met blond haar, blauwe ogen en een goed figuur. Maar dat figuur kon nog wel ietsje beter. Hij was doodsbang dat ik later dik zou worden zoals met een oudere nicht van hem was gebeurd. Als ik hem werkelijk liefhad wilde ik toch zeker wel mijn best doen om zo mooi mogelijk te zijn voor hem? En zo geschiedde dat mijn kilo's omgekeerd evenredig werden gekoppeld aan het bewijs van mijn liefde voor hem. Hij leed aan een soort geprojecteerde anorexia, waar niet zijn kcal onder controle stonden, maar ieder hap die ik in mijn mond stopte. Ik begon stiekem te eten en te snoepen met vervelende schuldgevoelens en vroeg me af of dat betekende dat ik niet genoeg van hem hield. Hij wilde toch immers het beste voor me. Ik herinner me hoe we een keer op Corsica hierover knallende ruzie kregen. Na een gezellig etentje wilde ik graag nog een verrukkelijk kaasplankje bestellen met locale kazen op aparte wijze bereid, maar hij vond dat ik al teveel calorieën ophad, want ik had toch al aanleg om dik te worden. Als ik werkelijk van hem hield zag ik van het toetje af...
Op een keer was ik met het gezin van mijn vader mee naar Tunesië en natuurlijk zouden we elkaar elke dag bellen. Vanuit daar bellen was echter lastig omdat dat op een één of andere in het hotel de internationale gesprekken gereserveerd moesten worden en niet altijd lukten. Hij probeerde mij te bellen, maar doordat ze verkeerd doorverbonden rinkelde de telefoon steeds in de kamer naast ons en kon hij me niet te pakken krijgen. Toen het na een paar dagen eindelijk lukte, was hij woest en dacht dat ik hem expres ontlopen had en naar andere jongens/mannen lonkte. Om te 'bewijzen' dat dat niet zo was moest ik gelijk terugkomen. Stom als ik was heb ik zelfs nog geïnformeerd, maar de annuleringsverzekering vergoedde natuurlijk niet voortijdige terugkomst vanwege pathologisch jaloerse vriendjes. "Nou, als ik werkelijk van hem hield dan kwam ik maar per boot, want echte liefde overwint alle obstakels", was zijn antwoord toen ik hem uitlegde dat ik echt niet eerder terug kon komen. Wat hem betreft was het uit. Ik heb een shitvakantie gehad de dagen die nog resteerden en toen ik terugkwam was het natuurlijk niet uit, maar stond hij me op te wachten op het vliegveld. Na die keer ging hij voortaan altijd mee op vakantie.
Als je zo de opeenvolgende gebeurtenissen leest, dan denk je die is hartstikke gek dat ze daar in meegegaan is. Dat was ik natuurlijk ook, maar aan de andere kant, was ik ook onzeker en geloofde steeds meer dat dit liefde was. Dit proces heeft zich over jaren tijd voltrokken en ik merkte niet dat ik mijn persoonlijke vrijheden 'uit liefde' steeds een stukje verder indamde. Het was verder een doodgoede jongen, intelligent, had humor, niet onaantrekkelijk, die oprecht verschrikkelijk veel van mij hield, maar door zijn onzekerheid dit een op de verkeerde manier uiting gaf. Het was een kluisterende verstikkende liefde geworden.
Pas toen ik door studie te veranderen stage ging lopen en fysiek niet steeds bij hem was, begon het tot me door te dringen dat het ergens niet goed zat. Eerst onbewust, maar op een gegeven moment realiseerde ik me dat ik liever in het ziekenhuis zat en overwerkte dan dat ik thuiskwam in de verstikkende omgeving waar werd gelet op alles wat ik at, mijn verhalen niet al te enthousiast mochten klinken (vooral weinig mannelijke namen noemen) en ik zelfs niet een keer gewoon chagrijnig mocht zijn, want zijn aanwezigheid moest mij al gelukkig en dus blij maken.
Met veel moeite, twijfelend en op een rot manier heb ik het uiteindelijk uitgemaakt. Ik heb daar veel verdriet van gehad, de verleiding om op mijn beslissing terug te komen was groot, maar de opluchting was net ietsje groter.
Zo'n 3 maanden later ben ik hem nog eens tegengekomen op een feestje van een gezamenlijke kennis van ons. Hij kwam naar me toe en zij dat ik er goed uitzag (ik was erg afgevallen doordat ik fanatiek was begonnen te sporten om het liefdesverdriet te verwerken) en hij niet boos op mij was. Maar ik was wel boos op hem, boos op dat hij onze liefde door die ziekelijk onzekerheid van hem in iets lelijks had veranderd. Boos om zijn onvermogen om dat te veranderen en voelde werkelijk greintje zin om het weer eens te proberen met hem. Achteraf begrijp ik dat hij gewoon niet anders kon en waarschijnlijk psychologische hulp nodig had. Ik vraag me af of hij ooit nog eens een keer emotioneel volwassenen is geworden en met iemand anders wel gelukkig is geworden.
Het is mij wel gelukt en heb uiteindelijk geen spijt van de jaren met dit vriendje, omdat het me wel veel geleerd heeft over hoe het NIET moet.
Pas met mijn man heb ik ontdekt hoe heerlijk het is als niet alles aan de liefde wordt opgehangen. Als ik chagrijnig ben, dan ben ik gewoon chagrijnig, misschien is het mijn PMS of iets anders, maar het wordt ik ieder geval niet geïnterpreteerd als een gemis aan liefde. Als ik een ijsje wil eten wordt dat niet gezien als dat mijn liefde voor ijs groter is dan dat voor hem, maar gewoon dat ik trek in iets zoets en kouds heb. Ik kan weer aantrekken wat ik wil, ergens naar toe als ik daar behoefte aan heb, en hoef niet steeds bang te zijn dat mijn woorden of handelen verkeerd, d.w.z. als blijk van te weinig liefde, geïnterpreteerd worden. Kortom ik kan gewoon helemaal mijzelf zijn en heb iemand gevonden die van me houdt zoals ik ben en me niet wil veranderen in een ideaalbeeld van hem en andersom geldt hetzelfde.
Wat ik wil zeggen aan Fély en ieder die zich in dezelfde situatie bevindt, is dat soms liefde alleen gewoon niet genoeg is voor een gelukkige relatie. Je bent dol op deze man en hij op jouw, maar de relatie is niet gezond en zal dwingen om één van jullie te veranderen (waarschijnlijk jij) en dat werkt niet. Relaties waarin al van het begin duidelijk is dat iemand 'uit liefde' zal moeten veranderen zijn gedoemd om te mislukken. mensen veranderen niet uit liefde, maar alleen als ze het zelf inzien en zelf willen en slechts dan maar een klein beetje. Soms pas je gewoon niet goed bij elkaar en dan is liefde niet genoeg.
Sterkte Primavera
p.s. als je nog horrorstory's nodig hebt waartoe dit soort liefdes kunnen leiden, ik heb nog jarenlang ervaringsmateriaal.

Fély

Fély

06-09-2009 om 17:55 Topicstarter

Primavera

O jee ja,ik weet waar dit soort liefdes toe kan leiden. In mijn omgeving en uit zeer ruime eigen ervaring heb ik dat gezien. Ik heb mij echter nog NOOIT aangepast aan mijn liefde. Integendeel, ik ben juist wat provocerender gedrag gaan vertonen. Maar dit keer juist niet. Ben mezelf gebleven. Gewoon, niet te uitdagend, niet ingetogen, ben mijn eigen ding blijven doen. En vond dat ik niets had gedaan om me voor te schamen. Behalve dan afgelopen maandag? Die vraag stel ik me steeds. Waarom heb ik toen juist niet de waarheid vertelod? Had misschien veel discussies opgeleverd, maar geen abrupt einde aan de relatie.

Door zijn heftige en dramatische reactie twijfel ik erg aan mijn bedoelingen. Normaal was ik altijd open, waarom dan nu keihard liegen? Heeft hij dan toch gelijk met zijn angsten, ben ik niet te vertrouwen?

Nou ja, het maalt maar door in mijn hoofd.

Liefs,
Fély

Primavera

Primavera

06-09-2009 om 19:00

Fély

Misschien heb je het toen voor hem verborgen gehouden omdat je juist de eerste stap zette om je aan te passen? Misschien had je geen zin in een onnodige discussie en wilde hem niet onnodig jaloers maken. Misschien voelde je de behoefte aan een stukje helemaal zelf beslissen zonder verantwoording af te hoeven leggen. Misschien wist je eigenlijk wel dat degene met wie je uit ging eventueel avances zou maken, maar vond dat geen reden om er helemaal van af te zien, terwijl je dat nooit aan je vriend zou kunnen uitleggen? Misschien een aantal redenen bij elkaar.
Wat ik me afvraag is, als hij er nou niet achtergekomen zou zijn, hoe zou je je dan in een volgende situatie gaan gedragen? Zou je dan gelijk de discussie aangaan, weer niks zeggen of zou je ongemerkt er steeds meer van afzien om niet telkens die discussie te hebben en ongewild je jaloerse vriend pijn te doen? Dat laatste gebeurde mij dus. Ik had niet het idee dat ik me aanpaste, op het moment zelf en de eerste keren maakte ik er ruzie over en overtuigde hem dat ik toch ging, at of waar de jaloersheid ook maar op gericht was. Alleen kostte dat zoveel energie dat ik er ongemerkt vanaf begon te zien of de discussie uit de weg ging. En na verloop van jaren had ik mijn vrijheden dus behoorlijk ingeperkt.
Het probleem is dat als je een kans van slagen wil hebben in deze relatie hij zijn jaloersheid zou moeten overwinnen door zekerder te worden en ik denk dat dat niet gaat lukken. Hij zoekt zijn zekerheid in jouw gedrag in plaats van in zichzelf. Ik denk dat zo wie zo een relatie beginnen waarin de één (of beide) wezenlijk zal moeten veranderen geen kans van slagen heeft, hoe dol je ook op elkaar bent, maar misschien zijn er uitzonderingen. Ik heb alleen teveel ongelukkige relaties gezien vanwege deze reden om daar in te geloven.
Mijn moeder vertelde me eens over kanten van het karakter van je partner die je niet leuk vindt: je begint met het idee dat hij wel zal veranderen. Je denkt dat het dankzij de liefde wel beter zal gaan. Ze moest echter uit bittere ervaring concluderen dat vervelende karaktertrekken echter nooit verbeteren, maar dat ze met verloop van tijd alleen maar erger worden.
groetjes Primavera

Fély

Fély

06-09-2009 om 21:48 Topicstarter

Primavera

Het schrijnende is, dat we elkaar nog te kort kenden om het als vervelend te ervaren. Ik was nog vol in de genietfase. Alhoewel het me wel af en toe irriteerde, en met name zijn slachtofferige houding, ook met andere dingen, vond ik het heerlijk dat zo duidelijk geliefd te worden. Ik dacht ook dat ik dat nodig had.

Nog steeds mis ik hem verschrikkelijk, het is hartkapotverscheurend een lied te horen van een concert waar we samen naar toe zijn geweest. Krijg het benauwd van verdriet. Nu zit ik de eerste zondagavond sinds 7 heerlijke maanden alleen thuis. Ik heb hem al een paar smachtende smsen gestuurd maar geen antwoord gekregen. Zwak, maar het moest eruit. Geloof niet dat hij zich zit te verkneukelen, denk eerder dat het voor hem heel pijnlijk is omdat het hem eraan herinnert hoe gek we op elkaar zijn. Maar ja, ik heb het al eerder gezegd en dat voel ik gelukkig steeds, al dan niet op de achtergrond: als het van zijn kant echte liefde was geweest, had hij me gehoord en niet gezwolgen in zijn gekwetst zijn. En dat het van mijn kant geen echte liefde is geweest, ach dat was me al duidelijk. Oei, dat was een spontane doch ware uitspraak. Ik wil hem gewoon terug, wil het weer gezellig, romantisch en erotisch hebben....... sprak de verwende puber.

Fèly

Fély

Fély

06-09-2009 om 22:22 Topicstarter

Weer een mail gekregen

tril als een rietje. Hij heeft me een mail geschreven. "Je hebt zeker veel mensen ontmoet op het straatfeest, nieuwe en oude bekenden, zoals jij er uit ziet!"

En dat hij ook een líedje in de auto heeft gehoord en een brok in zijn keel kreeg. Hij sloot af met "tot ziens". Als was IK een oude bekende.

Heb hem teruggeschreven. Treurig maar waar.

Ben er stuk van. En ik was op de goede weg.

Ben alleen maar bezig met hoe ik hem terugkrijg, hem van mijn liefde kan overtuigen. 't Is dat ik zo moe ben en net een Mai Tai heb gedronken, anders was ik in de auto gestapt en 400 kilometer zuidelijker gereden. Verdorie, zo kan ik het niet afsluiten en verwerken. Maar dat ligt hoofdzakelijk aan mezelf. Zo blijf ik in fase 1 hangen. Ongeloof en snijdende pijn.

Wou dat ik hem nooit had ontmoet! Maar dan had ik ook nooit het genoegen mogen smaken van overweldigende liefde, van op handen gedragen worden. Van genietend van zijn liefde in slaap vallen.

Zucht, diepe, diepe zucht.

Fély

Primavera

Primavera

06-09-2009 om 23:49

Ach fély

Niemand kan van een afstand zeggen wat je moet doen, wel je waarschuwen om niet in bepaalde patronen te vallen. Vooral de gedachtegang als het echte liefde was dan zou hij..., dan zou ik... is gevaarlijk. Jaha, jullie zijn in ieder geval nog steeds verliefd, maar of het uit kan groeien tot houden van?
Zou jij kunnen leven met zijn slachtoffergedrag, zijn jaloezie, zijn ietwat erg snel gekwetst zijn en eventueel constant moeten verantwoorden wat je doet, wie je ziet, waar je heen gaat? Zou hij kunnen leven met jouw behoefte om een eigen leven te houden, om niet overal eerst zijn goedkeuring voor hoeven te vragen, om mannelijke vrienden en kennissen te hebben en te houden?
Enne, hij zou ook 400 km noordelijker kunnen rijden.
Groetjes Primavera

Minet

Minet

07-09-2009 om 07:49

Fély

Fely, je schrijft: En dat het van mijn kant geen echte liefde is geweest, ach dat was me al duidelijk. Oei, dat was een spontane doch ware uitspraak. Ik wil hem gewoon terug, wil het weer gezellig, romantisch en erotisch hebben....... sprak de verwende puber.

In je volgende berichtje schrijf je: Ben alleen maar bezig met hoe ik hem terugkrijg, hem van mijn liefde kan overtuigen.

Probeer vandaag eerst eens voor jezelf helder te krijgen welke uitspraak nu de ware is.
Daarna kun je pas verder met verwerken
Sterkte!

Fély

Fély

07-09-2009 om 08:02 Topicstarter

Minet, eenvoudig

Allebeide uitspraken zijn waar. Ik wil hem van mijn liefde overtuigen. Hij moet weer bij me zijn, hij moet me weer willen. Dat wil ik, dan heb ik geen pijn meer. Maar ik weet wel beter. Dit heeft geen toekomst, tenminste als hij niet openstaat voor mij als persoon. Maar toch wil ik hem. Gewoon typisch heen en weer geslinger van een vers ludduvuddu-lijder. Ik laat het beide gedachten maar met elkaar strijden. Als ik geforceerd het verstand naar voren dring zal het rouwproces langer duren. Ik voel dat ik dat nodig heb om straks verder te gaan.

Zullen nog wel meer tegenstrijdige berichtjes volgen!

Liefs,
Fély

Lita

Lita

07-09-2009 om 08:51

Omgekeerde wereld

Beste Fély.
Jij wilt hem van jouw liefde overtuigen. Tsssssss.
Hoe meer hij (doet alsof) hij jou niet vertrouwt, hoe harder jij gaat lopen om zijn ego te strelen.
Laat hij maar moeite doen om jouw liefde te wínnen en te behouden.
Hoewel, ik zou écht niet door gaan met deze meneer. Lijkt me een behoorlijke narcist. Die willen aanbidders, alle aandacht voor zichzelf. Kappen dus!
Sterkte, Lita

Jade

Jade

07-09-2009 om 09:28

Fely,

"Als ik geforceerd het verstand naar voren dring zal het rouwproces langer duren. Ik voel dat ik dat nodig heb om straks verder te gaan."

Als je dat zo voelt dan is het goed

Hij ziet alles in het leven zwart-wit, voor hem zijn er geen grijstinten aanwezig. Zo iemand zuigt de energie uit je, omdat hij alleen de dingen wil zien zoals hij ze wil zien. Er blijft dan niks van je eigen-ik over als je hierin meegaat.......niet doen dus

Manon

Manon

07-09-2009 om 15:22

Wil je hem wel?

Of wil je alleen dat gevoel dat hij je geeft?
Sterkte met de ldvd.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.