Relaties Relaties

Relaties

2-ling: eentje lief en eentje stout

Ik heb een tweeling van 5 jaar, een jongen en een meisje. Over het algemeen kan ik rustig stellen dat van de 2 er meestal eentje lief en eentje stout is. Vooral met mijn zoontje heb ik het momenteel erg moeilijk. Thuis is er veel spanning, mijn man werkt en ik ben moeder en huisvrouw en...piespaal. Alle taken van opvoeding, feestjes, halen, brengen, spelen, gebroken nachten, zieke of verdrietige kindjes komen op mij neer.
In de afgelopen 5 en een half jaar heeft mijn man nagenoeg geen enkele zorgtaak op zich genomen en dat begint bij mij wrevel te scheppen. We hebben er veel gesprekken over gevoerd, maar feit blijft dat ik de zorgende ben en blijf. Mijn kinderen wisselen elkaar meestal af, zoals ik dit berichtje begon, vaak eentje lief en eentje stout, maar de laatste tijd gaat mijn zoontje alle grenzen te buiten. Hij vraagt steeds negatieve aandacht van mij en zijn vader. Als we visite hebben stoort hij ons met veel lawaai en negatief gedrag. Ook als er andere kindjes zijn om te spelen. Ik ben de laatste weken af en toe ten einde raad en mijn lontje wordt korter en korter, ookal probeer ik steeds met hem te blijven communiceren. Het is net of het niet help. Hij wil ook helemaal zijn best niet doen omdat mama dat fijn zou vinden, vindt het normaal om voor elke prestatie een kadootje te vragen en als dat uitblijft gaat meneer zitten sippen. Ben echt ten einde raad.....

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Rafelkap

Rafelkap

12-09-2009 om 19:40

Poeh

dat is een heel verhaal. Het eerste wat in me opkomt, misschien kan je weer gaan werken, nu de kinderen naar school gaan. Goed voor jezelf, je voelt je nu immers de piespaal. Jouw korte lontje helpt het gedrag natuurlijk niet te veranderen, dus jij kan misschien ook proberen wat rust in te bouwen (of te gaan werken).
Dat je huisvrouw bent, wil nog niet zeggen dat je man alles van de opvoeding op jouw bordje moet leggen. Ik neem aan dat hij ze ook wel eens ziet, dan moeten jullie het wel eens zijn hoe jullie dingen willen aanpakken. Dus in gesprek blijven.
Bij negatieve aandacht, vooral ook als je zoontje lief speelt dit complimenteren. En heel consequent blijven, dus geen cadeautjes meer (als je ze een vinger geeft..)en voldoende rust in de week. Zo'n schoolweek is heel vermoeiend en als kinderen moe zijn..
Gaan je man en zoon wel eens samen op pad? Je zoon moet natuurlijk altijd al de aandacht delen, misschien eens wat vaker 1 op 1 contact.

Guinevere

Guinevere

13-09-2009 om 13:25

Vraag om aandacht

Het gevoel dat bij mij opkomt is dat het "stoute" gedrag een manier is om aandacht te vragen. Liever negatieve aandacht dan geen aandacht! Vermoedelijk wordt dit veroorzaakt door jouw oververmoeidheid en de spanning in jullie relatie.
Wat me verder opvalt in je bericht: "Hij wil ook helemaal zijn best niet doen omdat mama dat fijn zou vinden, vindt het normaal om voor elke prestatie een kadootje te vragen en als dat uitblijft gaat meneer zitten sippen.". Ik weet zeker dat hij dat wél wil. Maar wat vraag je dan aan hem? "Wil je nu ophouden met je geklier, want mama wordt hier niet blij van?", of zeg je "Wat is er met je aan de hand, maatje? Zit je iets dwars? Zullen we eens kijken wat we eraan kunnen doen, jij en ik?". Best mogelijk dat hij zich dan beter gehoord voelt en daardoor minder frustraties opkropt. Ik kan dit gedrag ook helemaal niet stout noemen, ik hoop dat jij de kinderen thuis ook niet zo noemt. Daar krijg je een self-fulfilling prophecy mee: ik ben toch stout, en daar krijg ik tenminste aandacht mee, laat ik er maar mee doorgaan....
Voor je oververmoeidheid zou ik in elk geval één avond in de week de benen nemen. En één nacht némen dat jij geen nachtdienst hebt met de kinderen. Doe lekker oordoppen in en ga een nacht op de bank slapen bijvoorbeeld. Oververmoeidheid is zo slopend, kan me voorstellen dat je dan prikkelbaar bent en aan het eind van je latijn.
Vraag me af hoe deze rolverdeling tot stand is gekomen trouwens, en wat jouw wensen zijn over de invulling van je tijd. Is dit wel echt wat je wil?

Ankli

dat klinkt niet alsof je het allemaal nog zo leuk vindt dat moederschap. Je zit er momenteel gewoon doorheen denk ik. Even een vraag wat betreft de "nachtdiensten", zijn je kinderen op deze leeftijd ook nog veel in de weer 's nachts of gaat het dan om een enkele keer als ze ziek zijn?? Als het nog steeds veel voor komt zou ik als eerste dat aan proberen te pakken denk ik, gebroken nachten zijn slopend. Verder super consequent zijn en veel structuur inbouwen en zorgen dat hij geen negatieve aandacht hoeft te vragen om "gezien" te worden. Is makkelijker gezegd dan gedaan ik weet het, maar mijn gevoel zegt me dat daar een groot stuk van het probleem ligt. (maar misschien zit ik er wel helemaal naast)

ankli

ankli

14-09-2009 om 11:02 Topicstarter

Reactie

Dank voor jullie reactie. Ik zal een aantal dingen proberen te verduidelijken.
De relatie tussen vader en moeder is helaas ronduit slecht te noemen. Op 1 lijn zitten is vaak onmogelijk. In gesprek blijven met elkaar betekent vaak strijd (en ik heb de strijd opgegeven....). Mijn man doet helaas geen leuke jongensdingen met mn zoontje (hij doet zowiezo weinig dingen met de kinderen) en thuis horen mijn kinderen van hem maar al te vaak wat ze fout doen en niet wat ze goed doen. Ik kan dit niet allemaal rechttrekken voor mijn kinderen....
Ik denk dat ik wel weet waarom mijn zoontje aandacht vraagt door negatief gedrag, gewoonweg omdat dat het meeste impact heeft binnen het gezin. Ik probeer goed met hem te communiceren, benoem hem niet als stout (!), probeer de redenen van zijn gedrag boven tafel te krijgen, maar hij antwoordt altijd steevast: ik weet het niet. Het is net of ik geen vat meer op hem kan krijgen. Let wel: dit is een fase, het is niet elke dag gedurende een lange periode zo met mijn zoontje! Vorig jaar heeft ie ook een dergelijke fase doorstaan. Sinds ze weer naar school gaan heb ik het idee dat hij weer zijn plekje in de klas moet zien te vinden. Mijn dochtertje heeft daar minder last van, maar die kan weer erg van slag raken van al te veel gedoe en drukte rond sinterklaas en kerst enzo.
De zware gebroken nachten die ik heb doorgemaakt vonden voornamelijk in de eerste 4 jaar plaats, de kinderen zijn veel ziek geweest (niet ernstig, oorontsteking, pseudokroep, griep, vaak verkouden etc.). Over het algemeen slapen mijn kinderen goed door, maar er zijn tijden dat ze 's nachts wakker worden vanwege een ongelukje (plasje), ze willen nog een kusje of een enge droom. Ze komen hiervoor altijd bij mij, nooit bij mijn man. Ook niet als wij hierover afspraken maken, ze willen altijd hun moeder als er wat is.....
Onze rolverdeling is zo gegroeid in de loop der jaren. Mijn man is eerder getrouwd geweest en heeft kinderen uit een vorig huwelijk (waar hij geen contact mee heeft) en vanwege sterilisatie hebben wij onze kinderwens in vervulling kunnen laten gaan via ivf. Ik ben op mijn 40ste moeder geworde, ben gestopt met werken en heb de kinderen moeilijk uit handen kunnen geven. Mijn man vond dat wel prima, wel de lusten maar niet de lasten. Sinds de kinderen naar school gaan ervaar ik het als een gemis om overal alleen voor te moeten staan: zwemlessen, speelafspraakjes, halen, brengen, schoolcontacten etc. Als ik hem vraag hierin ook een bijdrage te leveren heeft hij het druk met zijn eigen zaak, of hij zegt doodleuk dat hij achteraf te oud is voor jonge kinderen, of dat hij in zijn vorige huwelijk het nodige heeft gedaan als het gaat om de kinderen.
Diep in mijn hart weet ik heus wel waarom mijn kinderen momenteel uit balans zijn, mijn zoontje uit zich middels dwars gedrag en mijn dochtertje wijkt niet van mijn zijde. Ik weet dat het aan de ouders ligt, aan de thuissituatie en dat daar de nodige veranderingen moeten plaatsvinden. Ik ga af en toe 's avonds met een vriendin naar de bioscoop of uit eten en dan vind ik het niet gemakkelijk om 2 kinderen in tranen achter te laten. Een baan buitenshuis kan ik alleen maar aannemen als mijn partner ook meer thuis zou willen doen (i.c. meer met de kinderen ondernemen). Ik ben wel vrijwilligerswerk gaan doen voor gemiddeld 1 dag in de 2 weken en heb daar veel plezier in.

Guinevere

Guinevere

14-09-2009 om 11:30

Dat is echt erg, ankli

Ik ben erg geschrokken van je verhaal, Ankli. Is dit wat je wilt met je leven? Wil je dat je kinderen hier de dupe van worden? Ik heb het idee dat er NU iets moet gebeuren, anders lopen ze echt schade op. Nu ik je verhaal heb gelezen kan ik reuze goed begrijpen waarom ze zo reageren: onmacht, onzekerheid, angst, overspanning....
Als er nog iets van het gevoel voor je man over is, dan zou ik 'm zo snel mogelijk meenemen naar een relatietherapeut. En als hij dat niet wil kan je er alleen heen gaan. Als je alleen vanwege de kinderen nog bij hem bent, zou ik overigens eieren voor mijn geld kiezen! Misschien kom ik nogal kort door de bocht over, maar ik vind dit echt zorgelijk, ook zoals hij zich opstelt richting de kinderen.

Sluit me aan bij guinevere

Dit klinkt me zeer ernstig in de oren, niet alleen voor de kinderen maar ook voor jezelf. Hierdoor raak je oververmoeid. Niet zozeer door wat je allemaal moet doen maar je hebt dus totaal geen steun aan je man, ook niet als klankbord. Ga het gesprek zo snel mogelijk met hem aan, dit is niet meer vol te houden als ik het zo lees. Heel veel sterkte gewenst en laat nog eens iets van je horen.

ankli

ankli

14-09-2009 om 20:57 Topicstarter

Eieren voor geld

Dit is helemaal niet wat ik wil met mijn leven, laat staan met het leven van mijn kinderen. Ik heb een paar jaar geprobeerd om er toch mee te leren leven, maar constant jongleren om de ballen in de lucht te houden, dat hou ik niet meer vol. Ik ben al in gesprek met een advocaat en met maatschappelijk werk. Mijn man wil niet scheiden, ik wel........maar ik zie als een berg tegen alle ellende op die er op me af zal komen. Wat me op de been houdt is dat ik ooit mn eigen vrijheid tegemoet zal gaan en ik zal al het mogelijke doen om mijn kinderen door de ellende heen te loodsen. Zit nu al met een schuldgevoel, omdat deskundigen beweren dat kinderen altijd nog het beste af zijn bij beide ouders thuis, hoe slecht het huwelijk ook is. Deze deskundigen zouden eens moeten proberen het leven te leiden dat ik al jaren leid......

Ankli

lieve ankli, als jij een deskundige kan vinden die zegt dat de situatie die jij beschrijft het beste voor hen is, dan eet ik hier nu direct mijn toetsenbord op.

Dit klinkt niet gezond. Niet voor jou, niet voor je kinderen én, maar eigenlijk boeit me dat niet zo, zelfs niet voor je man.

Ik zal het niet snel schrijven of zeggen, maar ik ga het nu toch doen. Kies de beste weg voor jou en je kinderen. De weg zal niet makkelijk zijn, maar je komt er wel. Echt.

Veel liefs en sterkte van Purk

ijsvogeltje

ijsvogeltje

14-09-2009 om 21:50

Ankli

Tips heb ik helaas niet voor je, maar ik wil je wel heel veel kracht en wijsheid toewensen. Meid, zet 'm op!

Guinevere

Guinevere

14-09-2009 om 22:11

Ankli

Ik denk dat je de goede stap gaat zetten, Ankli. Heb je steun uit je omgeving? Maak gebruik van alle hulp die je kunt krijgen, praktische hulp maar ook van alle luisterende oren.
Wat zegt het maatschappelijk werk van de situatie voor je kinderen? Kunnen die iets meer betekenen?

ankli

ankli

15-09-2009 om 08:25 Topicstarter

Dank

Dank voor jullie steun en hart onder de riem. Ik verzamel zoveel mogelijk steun om me heen, maar moet daar wel voorzichtig mee omgaan. Het is een kleine wereld......donderdag ga ik naar het maatschappelijk werk en kijken wat ze daar voor me kunnen betekenen. Een eigen inkomen heb ik momenteel niet, dus ik kan ook geen huurcontract aangaan. Nu een baan zoeken kan/wil ik niet, gezien de zware periode die we tegemoet kunnen gaan. Nou, liever bijstand in vrijheid dan gevangenschap in weelde!

Ankli

Wat je uiteindelijk ook gaat doen/beslissen. Heel veel sterkte gewenst en alle goeds voor de toekomst (die zeker in eerste instantie niet over rozen zal gaan). Degene die jou wil wijsmaken dat het áltijd beter is voor kinderen als de ouders bij elkaar blijven hebben denk ik zelf nooit de hoogspanning gevoeld die dit soort problemen met zich meebrengen. Je schrijft dat je man niet wil scheiden, maar wil hij wel zich nog 100% inzetten om te veranderen?? en er voor jou en de kinderen te zijn?? Zo niet dan heeft hij vrees ik niet zo heel veel te willen.
Sterkte!

Guinevere

Guinevere

15-09-2009 om 10:29

Artikel van nu.nl

http://www.nu.nl/wetenschap/2076157/stabiliteit-voor-kind-belangrijker-dan-twee-ouders.html
Kortom, een éénoudergezin hoeft niet slechter te zijn dan het traditionele gezin. Het gaat om de stabiliteit en die lijkt me nu bij jullie ver te zoeken.
Veel sterkte met alles, Ankli! Als jullie in een rustiger vaarwater komen, komt alles hopelijk weer goed met je kinderen. Geef ze elke dag maar een extra knuffel en verzeker ze dat het niet aan hun ligt; dat zij lief zijn!

Sterkte

Ankli,
heel veel sterkte. En schroom niet om hulp te vragen, ook evt. voor de kinderen (kindertherapie/interne begeleiding op school). Je kunt niet alles alleen. Het kan fijn zijn als je tips krijgt van een ander over hoe je ook iets aan kunt pakken.
Maar als je moe bent en er doorheen zit lijkt het vaak allemaal niet te overzien.
Ik hoop voor je dat er snel duidelijkheid komt en dat je rust vindt.
Sterkte van wiggie

Rafelkap

Rafelkap

16-09-2009 om 07:28

Blok

Ik vind het lastig om uit je berichtjes te concluderen: meid, ga maar zo gauw mogelijk scheiden. Kijk, dat je kinderen altijd om hun moeder roepen 's nachts vind ik niet raar, ze zien jou de meeste tijd. Zeg tegen je man dat het je kwetst dat hij zegt te oud is voor de kinderen. Dit zijn ook zijn kinderen! En dat je het idee hebt dat je zoon onder jullie relatie lijdt en dat je daar wat aan wilt doen. Kan je hem anders niet voor het blok zetten: scheiden of relatietherapie.

Lief & stout

Je zit er duidelijk doorheen. Probeer wat rust te pakken als het kan.
Als men naar tweelingen kijkt heeft men meer dan met welke kinderen dan ook de neiging om ze met elkaar te vergelijken. Dat is vreselijk moeilijk en oneerlijk naar het kind toe. Tweelingkinderen zijn, op 1-eiig na, gewoon twee kinderen die toevallig dezelfde leeftijd hebben. Stop dus met vergelijken. Hang er iig geen waardeoordeel aan. Je zoon is niet stouter, hij is anders. Dat je je dochtertje beter begrijpt heeft waarschijnlijk ook veel te maken met het feit dat ze van dezelfde sexe is. Mannen en vrouwen verschillen nu eenmaal, ook als ze nog zo klein zijn.
Als je kind problemen heeft heeft dat ook z'n weerslag op de relatie tussen jou en je man. Het kan zijn dat de fase waar jij en je gezin nu in zitten een cumulatie is. Misschien is opvoedingsondersteuning zoeken ook wel de oplossing voor je problemen.
Het is me niet helemaal duidelijk hoe jij en je man communiceren. Wat vind hij van de problemen van je zoon?
Overigens vind ik zijn opmerking van dat hij achteraf te oud is voor kinderen en dat hij in zijn vorige gezin al zoveel heeft bijgedragen van de zotte. Kom op zeg. De kinderen zijn er nu! En ze verdienen het beste dus er zit maar 1 ding op: de schouders eronder, doorgaan en er iets moois van maken.
Blijft de vraag: hoe staat je man erin? Wil hij er nog wat moois van maken?

Tineke

Tineke

20-09-2009 om 10:46

Minitipje

Bij het welterusten zeggen, zeg je: "dag allerliefste kinderen van de hele wereld", wat er die dag ook voorgevallen is. Echt hoor, het helpt!

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.