Relaties Relaties

Relaties

Eerste hulp bij ludduvuddu


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Ondersteboven

Ondersteboven

04-10-2009 om 23:06

Fély

Lieve Fély, wat voelt het beroerd he als je over je eigen grenzen heengaat, dingen doet waar je je beste vriendin misschien voor zou afraden het niet te doen....

Hier idem hoor, na mijn sms vannacht kreeg ik pas rond 19:15 een sms terug van ILOVEYOU(de afz.= hij)"sorry dat ik zo laat pas reageer, waar ben je nu?" ( mijn gedachte; Oh dan moet hij aan de deur geweest zijn anders kan hij niet weten dat ik weg was, misschien wilde hij komen praten en heb ik dat weer gemist) en een email dat hij het ook allemaal zo moeilijk vindt, maar de woorden niet kan vinden om het uit te leggen.(mijn gedachte;moeilijk? Gaat het nu weer om hem? Wat vindt hij moeilijk om uit te leggen?)

Zoals ik al zei ik ben wat dingen voor mijzelf gaan doen, maar omdat ik de hele dag geen sms terug kreeg was ik toch bezig om het pingeltje van mijn telefoon te horen dat ik een sms zou moeten krijgen...ik verwachtte dus tegen beter weten in toch zijn zorg op mijn sms in verwarde toestand...nu kwam die uiteindelijk wel, maar meer dan dat en dat hij het allemaal zo moeilijk vindt ( ja wat dan???)was het niet.

Ik moet me vasthouden aan mijn oefeningen en het desnoods 10000 keer herhalen, het is namelijk zo hardnekkig.
Vaak ook als mensen zeggen "jij verdiend beter, laat hem los of ga verder met je leven"roept dat vaak juist bij mij het omgekeerde op. Ik snap de goede bedoeling en nogmaals ik zou hetzelfde tegen mijn beste vriendin kunnen zeggen maar voor mijzelf komt het vaak aan alsof ik nog harder vast ga grijpen in mijn verkeerde denkpatroon..alsof ik niet wil horen, hardleers ben, eigenwijs...you name it...kortom mijzelf weer manipuleer, zijn gedrag goed ga praten...ohh die verdomde veiligheid ook ik heb er zo'n behoefte aan!
Goed nog maar eens mijn oefening uitschrijven:
Wat is de gebeurtenis?
Wat is mijn gedachte?
Wat zegt mijn gevoel?
Wat is mijn gedrag?
Conclusie en hoe kan ik het volgende keer voorkomen om beter voor mijzelf te zorgen?

Liefs,
Ondersteboven

knof

knof

05-10-2009 om 14:15

Snap er niks van

Misschien heb ik het draadje niet zo goed gelezen hoor, maar ik snap niks van de algehele opinie dat je ex niet deugt en dat je moet wegwezen. Als ik een beetje goed lees dan begrijp ik toch echt dat dit spel van jullie van beide kanten komt, en dat jij minstens zo hard meedoet. (je vertelt na afloop van een afspraakje trots hoeveel sjans je had?? Mijn partner zag snel de deur dan!)
Niet dat het een ramp is, doe vooral wat je wilt, je moet je ergens mee amuseren, toch? Maar ik snap dus niet waarom het zo erg is wat hij doet, jullie doen het toch samen? En nee, je komt er niet met struikelen enz. Behalve als je dit spel niet wilt missen, en volgens mij wil je dat ook niet. Als je van hem afwilt dan zoek je gewoon geen contact meer. Punt. Lijkt me niet zo moeilijk te verzinnen. En al dat gewentel in emoties, sorry, zal dit niet snel zeggen, maar je houdt het echt in stand zo allemaal.

Fély

Fély

05-10-2009 om 19:48 Topicstarter

Ja,

Knof, dat weet ik zelf ook wel. En kan ook goed verklaren waarom. Ik wil niet zonder die kicks, dus ook niet zonder die terugvallen. Op de een of andere manier kies ik er steeds weer voor om deze situatie niet los te laten. En het wentelen in die emoties, het brengt me een stuk verder. Als ik het helder zie dan.

Het leidt zo lekker af van de dingen die echt vreselijk diep zitten en die ik al mijn hele leven zorgvuldig heb verborgen onder andere moeilijke situaties. Jaren therapie hebben me wel leren inzien wat er allemaal dwars zit, maar het is te moeilijk om daar op eigen kracht echt bij te komen en dienovereenkomstig mijn gedrag te veranderen.

Maar gelijk Ondersteboven en Zonnetje, we're getting there. Je hoeft het niet te begrijpen, er zijn meer mensen in mijn omgeving die eerder dan ik in dit soort situaties zijn beland, en voor mij was het ook zo klaar als een klontje. Het doet je niet goed, je doet het zelf, stop er dan mee. Punt. 't Is kennelijk toch anders als je er zelf in zit.

Fély

Fély

Fély

05-10-2009 om 19:53 Topicstarter

Zonnetje

Ja, dat klopt precies. En zoals je kon lezen in mijn proces waren er momenten dat ik die energie lekker in mezelf stopte. Maar jeetje, wat is dat moeilijk. Dat vergt veel concentratie. En ik houdt de oude pijn van vroeger fijn op een afstand op deze manier. Want die is te heftig.

De regressies waar zij over schrijft, kan ik niet op eigen kracht. Daar heb ik hulp bij nodig. Maar om nu alles in het Duits te vertellen aan een therapeut, is een beetje teveel van me gevraagd. Ik zoek nog naar een oplossing om toch verder te komen met dit proces. Tenminste ik zoek ernaar op de momenten dat ik niet met Dave bezig ben........

Liefs,
Fély

Ondersteboven

Ondersteboven

05-10-2009 om 21:38

Oude pijn

Dat is het inderdaad...dit soort relaties laten je in een spiraal zitten maar leiden af van waar het eigenlijk om gaat. Een pijn die veel dieper zit en die velen malen heftiger is. Ook ik heb zo vaak al therapie gehad, doorzag waar het in zat maar ik stopte altijd de therapie op het punt dat ik verandering in mijn gedrag moest aanbrengen...ik vind het namelijk doodeng het onbekende. Bang dat het dak eraf gaat, de deksel van de put... Ieder ander zal zeggen "ik vind het doodeng hoe jullie met relaties omgaan, je kunt het beter ruilen voor een volwassen partner relatie". Graag is dan mijn antwoord, maar ik zal eerst de weg ernaar toe moeten zien te vinden...

In mijn geval is er sprake van zowel ik als een getraumatiseerde vrouw als hij een getraumatiseerde man. Beiden ongeveer hetzelfde meegemaakt. Dat bracht ons ook bij elkaar door herkenning van elkaars patronen, we konden begrip hebben voor elkaar en zolang we het konden vergeten was het zalig samen, maar trauma's steken altijd de kop weer op bij allerlei triggers en in die gevallen ontstaat in zo'n relatie onveiligheid want beiden willen die oude pijn niet meer voelen...dan komt er afstand en ontstaat vervolgens het trek en duw spel zoals in dit draadje omschreven.
Zo'n relatie kan overleven als je samen in therapie gaat en samen die pijn doormaakt, het kind in onszelf een stem geeft onder zeer goede professionele begeleiding. Maar daar moet je beiden de ruimte voor voelen.

Deze man is van islamitische komaf, uit een groot gezin (hij is de jongste dus veel druk van oudere broers en zussen en tantes die zijn moeder weer manipuleren) die mij helemaal geweldig vonden maar die door tradities de voorkeur geven aan een vrouw voor hun zoon en broer uit het eigen land, zodat hij terug zal komen en de gemeenschap trots op hem kan zijn, zodat hij kan tonen wat hij allemaal bereikt heeft en waar hun dan daar ook weer wat aan hebben, een eigen gezin met eigen kinderen. In hun opvatting voldoe ik onvoldoende doordat ik een dochter heb uit een eerdere relatie. Het staat los van het geloof, want de profeet Mohamed huwde juist vrouwen die een zwakkere positie hadden. Het gaat om tradities. Tradities die dwang als ongenoemde leidraad heeft ( het geloof kent namelijk geen dwang is zelfs verboden. Hij wordt dus weer gedwongen dingen te doen die hij eigenlijk niet wil ( net als dwang gold in zijn trauma) en afwijzing voor mij, niet geaccepteerd worden, niet voldoen terwijl ik zoveel liefde draag ( ook een onderdeel van mijn eigen trauma).

Na mijn sms en zijn email van gisteren bleek hij vanmorgen vroeg rond kwart over zes al op mijn stoep te zitten, hij rookte er twee sigaretten en belde toen aan. Ook hij heeft het er moeilijk mee omdat hij in een mangel zit tussen zijn eigen wil en de wil van zijn familie. De man is er volkomen van in de war geraakt met allerlei verslavingen ter afleiding, vlucht. Hij is te zwak om te roepen dat hij mij kiest, dat hij mijn liefde niet wil missen. Het is not done binnen zijn cultuur en daarnaast is hij bang zijn familie kwijt te raken als hij dat wel zou doen. Het blijft het nestje dat hij kent met alle narigheden erbij.

Vanavond hebben we er een emotioneel gesprek over gehad, over hoe het begon tussen ons, ons beiden trauma verleden, wat er nu gebeurd is en hoe dit kon gebeuren. Het is zo complex te voelen dat iemand van je houdt en niet van hem te mogen houden en hij niet van mij.
Voor het eerst sinds weken durfde hij mij bij het afscheid tegen zich aan te trekken en drukte me stevig vast, allebei zeer verdrietig namen we afscheid voor nu...

Ik huil en verlang zo naar stabiliteit. Ik heb mijn therapeut vooraf ingelicht dat ik dreig af te haken als hij verandering van mij verwacht, ik heb hem gezegd dat hij dan zich in mij mag vastbijten, me door mag zagen omdat ik ervan af wil van al die ellendige patronen...ik moet dus terug naar de allereerste pijn die ik op mijn 10e voor het eerst tegen kwam en die ik jarenlang in me meedroeg en negeerde....voor nu voelt het zo complex en zijn familie beschouw ik als een enorme contra indicatie om hier samen aan te kunnen werken...
Ik voel me in de rouw in mijn eigen verlies, verlies van mijzelf en van de man van wie ik zoveel houdt...hij was en is mijn maatje...maar kan dat waarschijnlijk niet blijven...of ik niet de zijne.

Ondersteboven

Fély

Fély

06-10-2009 om 13:13 Topicstarter

Ondersteboven

Joh, da's een heftig verhaal. Maar eigenlijk doen alleen het begin en een deel van het einde van je bericht er echt toe.

Zijn situatie leidt je enorm af wat datgene waar je echt je energie in moet steken. Sprak de pot tegen de ketel

Ik ben zelf nooit lichamelijk mishandeld, maar vanaf mijn geboorte ontkend en stelselmatig genegeerd door mijn vader. En ik heb tot aan zijn dood toen ik 12 jaar was, gebedeld om zijn aandacht. Het was geen kwaaie man, maar door zijn eigen problemen en verleden eenvoudigweg niet in staat om een kind (dochter) te geven wat het nodig heeft. En mijn moeder ging daarin mee. Moest mij en mijn broer op afstand en rustig houden. Veiligheid, bevestiging, liefde en geborgenheid is ons dus vreemd geweest. Op mijn 4e ben ik door een neef misbruikt en dat is altijd onbesproken gebleven in de familie. De langzame en voor mij traumatische dood van mijn vader heeft er ook flink ingehakt, maar was ook een grote opluchting voor ons mij. Wat natuurlijk ook weer schuldgevoelens veroorzaakt.

Dat is in het kort wat ik meesleep, zorgvuldig ingepakt en steeds weer bedek met een ander drama. En bij elke moeilijke situatie die ik zelf opzoek c.q. in stand hou, komt die oude pijn weer naar boven. Maar ik kan maar heel sporadisch die pijn plaatsen bij het meisje in mij. Dan stik ik bijna van verdriet en onwillekeurig richt ik mij weer op het heden, met die pijn. Ik ben al een heel stuk verder en met terugvallen zal ik ook steeds verder komen. Langzaam. Ik ben me er meestal (!) van bewust dat geen enkele relatie mijn pijn kan wegnemen. En dat hoeft ook niet als ik in staat ben die pijn te plaatsen waar hij hoort. Bij mij, maar wel daar in het verleden.

Nu ben ik veilig. En zodra ik dat zo voel, kan ik pas weer aan een relatie beginnen te denken. Voor ik zover ben, zal ik verkeerde keuzes blijven maken.

Dit is de eerste keer dat ik mijn verhaal doe. Het is nu voor mij officieel. Ik kan het steeds teruglezen. Zonder gevoel overigens, maar het staat er en ik kan er niet meer omheen. En elke keer als ik weer zit te griepen om Dave, zal ik het opzoeken.

Lieve Ondersteboven, ga door met jezelf. En blijf ook schrijven over je vriend.

Heel veel liefs,
Fély

knof

knof

06-10-2009 om 13:44

Snap ut wel

Fély, mijn verbazing was meer gericht naar de algehele opinie hier, dan naar jou toe. Het verbaast me altijd weer hoe er over*empatisch gereageerd wordt, en ik vraag me af of dat een vraagsteller hier wel altijd helpt. De man deugt per definitie niet, en de vraagsteller is per definitie slachtoffer.
En ik vraag me gewoon af of je wel zo erg een slachtoffer bent. Ja, van jezelf en je verleden, maar zijn we dat niet allemaal. Ik geloof er toch heel erg in dat ieder mens ieder moment van zijn leven weer opnieuw keuzes maakt.

Fély

Fély

06-10-2009 om 17:43 Topicstarter

En dat geven de meeste toch ook toe? Wij maken die keuzes zelf! Het Waarom is een ander verhaal. Degene die zelf in zo'n relatie zitten of zaten, zien zichzelf volgens mij niet als slachtoffer en weten verdraaid goed dat ze zelfvernietigend bezig zijn. Daarom schrijven ze hier ook.

De reakties van anderen dat die man niet deugt snap ik ook wel, en mij heeft het gewoon even lekker goed gedaan in mijn buien van zelfmedelijden.

Ik heb altijd gekozen voor de weg van afleiding van de werkelijke problemen en neem het mezelf ook niet kwalijk. Het is een overlevingsstrategie. En ik ben heel dankbaar dat door deze kleine gebeurtenis, zo'n onbegrijpelijk uit z'n verband getrokken heftige reactie van verdriet naar boven is gekomen. En het besef dat het niets met de man zelf te maken heeft.

Maar nogmaals, even bevestigd worden in de foutheid van de ander, tegelijk met medeleven voor jezelf, is soms het enige wat je op dat moment nodig hebt om weer even op adem te komen.

Liefs,
Fély

Ondersteboven

Ondersteboven

06-10-2009 om 19:39

Knof

"En ik vraag me gewoon af of je wel zo erg een slachtoffer bent. Ja, van jezelf en je verleden, maar zijn we dat niet allemaal. Ik geloof er toch heel erg in dat ieder mens ieder moment van zijn leven weer opnieuw keuzes maakt."

Ik geloof daar ook in. Enkel dan de juiste keuzes maken blijkt dus tot nu toe keer op keer een nieuw terrein dat door mij in ieder geval heel voorzichtig verkend wordt. Ik ben best o.a. trots op wat ik zelfstandig daarin aan vorderingen heb gemaakt want ik kom van ver. Zo ben ik op latere leeftijd gaan studeren als enige in mijn familie en heb ik die studie met succes afgerond. Ik wilde studeren om nooit meer afhankelijk te voelen op financieel gebied van een man, van de staat or whatever, om een baan te hebben waar ik iedere dag met enorm plezier naartoe kan gaan.
En ik onderzoek mijzelf en zoek naar de manier waarop ik ook betere keuzes kan maken m.b.t. mannen.

Mijn slogan "wie met zijn gezicht naar het verleden staat die staat met zijn rug naar de toekomst" en dan toch in relaties piept het kleine meisje in mij om aandacht, om liefde, om erkenning en veiligheid en raak ik van slag en verlies ik de weg van "goede"keuzes.

Dat mannen per definitie niet deugen vindt ik te ongenuanceerd. Ik denk dat ieder mens op een bepaalde manier een gekwetst kind in zich meedraagt. Dat meer mannen dit misschien niet doorhebben/ niet willen weten (past niet bij het rolmodel dat mannen vaak aangepraat krijgen)en dus in een soort kinderlijk gedrag blijven hangen- slachtoffertjes- maakt hen voor mij niet direct ondeugdelijk...het heeft alles met patronen te maken, opvoeding, algehele opvattingen binnen bepaalde culturen etc. Ik vind dat ieder mens ook de plicht heeft als hem/ haar duidelijk is dat dit kind het leven steeds zo verstoord dat het ongelukkig maakt dat je dan op enige manier een weg moet zoeken ermee om te leren gaan.

Maar ik snap wat je zegt...ik neem het mee...

Voor mij geldt dat het vinden van herkenning hier mij steunt. Op geen enkele wijze voel ik me aangemoedigd door te gaan waar ik mee bezig ben in het verkeerde. Maar dat er ruimte bestaat om open te zeggen wat me bezig houdt maakt dat ik ruimte ervaar om er ook eens vanuit een andere hoek naar te kijken...wat het maken van een nieuwe keus minder eng maakt...en dat is een proces, al zou ik het liever in een vingerknip willen kunnen..

Ondersteboven

Ondersteboven

Ondersteboven

06-10-2009 om 20:16

De weg van afleiding

"Ik heb altijd gekozen voor de weg van afleiding van de werkelijke problemen en neem het mezelf ook niet kwalijk. Het is een overlevingsstrategie. En ik ben heel dankbaar dat door deze kleine gebeurtenis, zo'n onbegrijpelijk uit z'n verband getrokken heftige reactie van verdriet naar boven is gekomen. En het besef dat het niets met de man zelf te maken heeft."

Nou meid alsof je de woorden uit mijn hoofd haalde! Zo beschouw ik dit ook. Door de tijd heb ik geleerd dat diep zitten maakt dat je enkel beter kunt worden...ik ben geen type dat onder een trein zou willen liggen...ik wil wel altijd weer vooruit. Maar dit verdriet, deze rouw moet ik eigenlijk gewoon accepteren dat het er is. Soms voel ik enorme frustratie dat ik alweer dat verdriet voel en die frustratie blokkeert juist zo...ik moet het eigenlijk welkom heten, want vanaf hier kan het enkel weer beter worden.

Goed dat je net je verhaal hebt opgeschreven. Erg overeenkomstig met mijn eigen jeugd, behalve dat mijn vader nog leeft, mijn ouders gescheiden zijn toen ik 5 was ( god wat heb ik hem gemist en trok ik me terug in mijn eigen eenzame wereldje, tekenen en paarden waren mijn alles). Jouw neef is in mijn geval een stiefvader die mij vanaf mijn 10e tot mijn 14e dagelijks als zijn speelgoed beschouwde...hoe vaak of hoe lang is totaal niet relevant voor een slachtoffer van seksueel misbruik, het verknipt altijd je zelfbeeld, al door de schone schijn ophouden, twijfelen aan jezelf, de veiligheid en vertrouwen in mensen dat je afgenomen werd etc.
Ik kan er ook over praten alsof ik het verhaal vertel van een ander, dissocieër dus na jaren nog steeds op een bepaalde manier...

Maar héé we willen ook leuke vrouwen zijn, aardig gevonden worden, vlot in het leven staan, hebben vaak een vlotte babbel of hebben de lachers snel op de hand. We weten precies wat een ander vaak wil en spelen erop in...mensen overschatten me vaak voor mijn gevoel, vlot, ad-rem, altijd vrolijk, behulpzaam, altijd een goede raad in mijn zak om uit te delen terwijl ik me vaak eenzaam voel en soms snap ik dingen niet door een gebrekkige basiskennis door een turbulent school verleden dan ben ik vreselijk onzeker en dan ga ik grapjes maken, haal ik me charmes uit de kast en sla ik als het moet door naar flirten om mijn eigen onzekerheid maar te maskeren.

Vandaag met dikke wallen, een knotje in mijn haar en een stijve nek de therapeut bezocht...we deden even het placebo- effect...ik moest terug naar het begin in mijn leven dat ik herinnerde me ooit zo verdrietig gevoeld te hebben. Het was een lange sessie waaruit kwam waarom ik altijd wilde zorgen voor anderen, op mijn tenen ga lopen en hoe lang ik dat al doe, over mijn interpretaties die ik als kind had en waarom ik die als volwassene nog steeds droeg als de absolute waarheid. Die ik spiegel binnen mijn relaties en dan steeds in die spiegel weer teleurstelling vind, altijd bij het geven van zorg of liefde binnen een relatie waardering of liefde terug wil zien. Kijk er maar eens als vrouw van bijna 36 naar zei de therapeut, een vrouw die over de nodige kwaliteiten beschikt en het gereedschap om anderen te helpen, waarom zou je jezelf dat ook niet gunnen. Je bent vrij om dat te doen...kook eens voor jezelf iets lekkers. Heb je ooit jezelf getrakteerd lekker ergens te gaan eten? Nee nog nooit...ja in een hamburgerketen misschien even snel hapslik en weer weg...voor vriendinnen kook ik zonder terug te verwachten dat zij mij liefhebben en bij clienten heb ik dat ook, maar een man is dan ineens ander terrein ofzo dan wil ik ineens van alles terugzien in waardering, in liefde etc...ik zoek nog even verder hoe ik dit varkentje kan wassen

Ik ben blij met jou want ook jij bent een onderdeeltje in mijn weg van herstel, ik herken, voel en zoek...ik krijg steeds meer zin in wijn en hapjes je bent een prachtig mens. Je durft kwetsbaar te zijn en in je kwetsbaarheid te zoeken naar wat beter voor je is...!

Liefs,
Ondersteboven

knof

knof

06-10-2009 om 22:43

Sterker

Fély, ik bedoel niet alleen zelfvernietigend, volgens mij ga je ook niet zo aardig met je ex (?) om. Maar alla, het is een volwassen man natuurlijk, die dat dan ook laat gebeuren. En even helemaal los van de manier waarop hij met jou omgaat, misschien ook niet zo aardig.
En tsja, in deze draad wordt toch aardig vernietigend over de man in kwestie gesproken, iets dat je je toch laat aanleunen. Terwijl ik meer lees dat jullie dit spel helemaal samen spelen, op z´n minst.

Fély

Fély

07-10-2009 om 13:41 Topicstarter

Knof

Het gaat ook allemaal nergens meer over. Ik heb geprobeerd hem duidelijk te maken wat mijn redenen waren, waarom ik deze bevestiging steeds opzocht, maar ik wist dat dat niet over zou komen. Hij heeft natuurlijk in zijn omgeving ook zijn verhaal gedaan, en dezelfde negatieve reakties gekregen op mijn gedrag, als ik hier op het zijne.

Ik heb mezelf hier vind ik niet mooi gepraat en hem ook niet (al te) zwart gemaakt want hij is een lief persoon. Daarom mis ik hem ook.

We houden elkaar aan het lijntje, kennelijk hebben we daar allebei behoefte aan. Willen we het niet helemaal loslaten. Maar het lijntje wordt wel dunner. Het contact is weer frequenter maar steeds oppervlakkiger.
Voor nu is er rust tussen ons. En uiteindelijk zullen we ook beiden zijn uitgespeeld. Ik heb veel geleerd over mezelf, en zal daar mee bezig blijven (Ondersteboven, ik hoop dat we daar contact over zullen blijven houden). Van hem denk ik dat hij ook geleerd heeft: zijn grote liefde heeft hem bedrogen en volgende keer zal hij voorzichtiger zijn iemand zijn vertrouwen te schenken.

Ondersteboven

Ondersteboven

07-10-2009 om 20:09

Fély

(Ondersteboven, ik hoop dat we daar contact over zullen blijven houden)...zeker meid!

Fély

Fély

08-10-2009 om 10:51 Topicstarter

Einde in zicht

In de zin van contact. Gister schreef ik nog dat het contact frequenter wordt, maar sindsdien is het eigenlijk van zijn kant stil, behalve een kort goedemorgen en dat hij zo'n hoofdpijn heeft.

Moeilijk om hem niet te bombarderen met berichten...

knof

knof

08-10-2009 om 13:42

Ja maar fély

Wat ik niet zo goed snap is dat je hem probeert duidelijk te maken waarom je zo hunkert naar de aandacht van mannen, ook andere. Sorry, daar kom ik helemaal niet bij, vind het eigenlijk wel erg ongevoelig en egocentrisch. Als iemand met zo´n verhaal bij mij zou komen zou ik me erg gekwetst voelen.
Kijk, je bent niet uniek. er zijn heel veel mensen die op wat voor manier dan ook met anderen flirten, het is fijn als je uit respect naar je partner weet waar de grens ligt. Mensen gaan bij bosjes over die grenzen heen, sommige relaties overleven dat. Maar ik vind het erg veel gevraagd van je partner om zich te verdiepen in je diepste gevoelens hierover. Ga daarvoor maar naar een therapeut.

Ondersteboven

Ondersteboven

09-10-2009 om 18:15

Knof en fély

Knof, ik snap wat je zegt,alleen schreef Fély dat zij niet naar een therapeut gaat omdat zij in Duitsland woonachtig is en zich dan lastiger kan uiten om daar aan het onderliggende probleem te werken, ze zou het wel graag willen zo las ik...dat lijkt me op zich ook al een handicap om het duw en trekspel te doorbreken.

Fély je neiging tot bombardementen ken ik ook...al weet ik mijzelf redelijk rustig te houden met het idee dat er toch geen toekomst is voor ons( hij en ik)...niet nu en misschien wel nooit, ik ontvang hem als hij langskomt, we praten wat, we lachen en huilen samen maar het blijft een zeer ongezonde situatie want ik ben steeds van slag daarna.
Ik heb naar hem geroepen op het laatst toen ik voelde dat er van alles speelde dat ik niet alleen oud wilde worden en dat wil ik nog steeds niet, maar samen oud worden op deze manier schrikt me nog veel meer af...zie vandaag een iets ouder stel in de trein en die vrouw streelde haar man even over zijn schouder, die door plaatsgebrek aan de andere kant van het gangpad naast haar zat, toen er een plekje naast haar vrij kwam ging hij tevreden naast haar zitten, ik zei "zo lekker weer naast je meisje zitten"en ze glimlachten beiden tevreden...dat wil ik ook, ik wil mijn maatje naast mij in het leven, maar mijn maatje en ik zijn verward geraakt op een enorm kruispunt, hij is afgeslagen en ik weet niet of we elkaar ooit nog zullen treffen. Ik vraag mezelf steeds weer af waarom ik de nachten wakker lig, waarom ik overdag zo vaak de behoefte heb om hem even te horen...terwijl we elkaar vasthouden met sms'jes en korte bezoekjes en er ondertussen zo'n enorm gat is ontstaan. Ik stel me voor als ik hem nooit meer zal zien, niet weet hoe het met hem gaat...zou het dan beter zijn voor mij?
Ik heb vandaag sterk het gevoel gehad dat ik nooit over mijn verdriet heen ga komen als ik steeds maar in de kleine momentjes blijf geloven, hopen op betere tijden ( hij komt toch niet voor niets, hij smst toch niet voor niets met ILOVEYOU en xxx-jes)het voelt zo kinderlijk en ik besef me steeds harder dat het ook mijn kleine ik is die dit zo waardeert. Mijn volwassen ik zegt : kijk naar jezelf, je hebt zoveel kwaliteiten en zoveel te bieden, je hebt recht om ook een volwaardige relatie te hebben, eentje waar je volledig jezelf mag zijn en je de waardering voelt als oprecht...en die kleine en volwassen ik zijn dus constant met elkaar in dialoog...een nieuwe relatie heb ik nog niet op mijn verlanglijstje staan...eerst maar een nieuwe start met mezelf aangaan..

Liefs, Ondersteboven x

mirreke

mirreke

12-10-2009 om 15:09

Wat ik eerlijk gezegd heel prachtig vind

is hoe dit draadje is geworden tot een soort therapie-verslag. Ik vind het heel boeiend om te lezen hoe jullie stap voor stap een ontdekkingsreis in jezelf aan het maken zijn, en hoe je telkens een beetje verder komt. Mooi ook hoe eerlijk jullie zijn.

Gemma

Gemma

14-10-2009 om 18:40

Fely hoe is het nu?

Hoe gaat het nu? Ben je al wat meer van hem los en meer bij jezelf? Of juist niet en weer de "fout" ingegaan?
Ben benieuwd, ik volg dit al vanaf het begin en heb er veel aan gehad moet ik zeggen. Het heeft mijn ogen geopend.....

Fély

Fély

14-10-2009 om 21:13 Topicstarter

Allebei

Ben een stuk dichter bij mezelf gekomen, maar desondanks weer de fout in gegaan vandaag. Weer gemaild dat ik hem mis en waarom hij geen liefdesmededelingen meer schrijft.

Na een huilbui voel ik me nu weer normaal. Ben een paar dagen naar "huis" geweest en dat heeft een beetje afstand geschept, maar nu zit ik weer alleen thuis. Kinderen bij hun vader en ik eenzaam. Maar toch is het niet zo pijnlijk als een paar weken geleden. Heb een paar fijne gesprekken gehad (dank je Ondersteboven) en ben weer een stapje verder. Mijn hemel, wat zit er een hoop dwars en dat heeft allemaal niets met hem te maken. Maar toch blijf ik hem en het bijbehorende verdriet weer oprakelen. Om bekende redenen voor de lezers van dit draadje.

Morgen ga ik toch een therapeute benaderen. Ondanks het taalverschil. Ik moet gewoon verder met mezelf, anders wordt een volgende relatie eenzelfde drama.

Liefs,
Fély

Fély

Fély

15-10-2009 om 13:13 Topicstarter

Zou het dan toch....

zijn einde naderen? Na gisteren ben ik gestopt met hengelen. Hou het maar oppervlakkig. Natuurlijk heb ik nog knikkende knieen als ik een mailtje van hem krijg, maar ik reageer nu opdezelfde toon. De heimwee naar het begin en de leuke tijden worden minder heftig. Heel, heel langzaam begin ik het te zien zoals het was en is. Ik bedoel, ik zag het altijd wel, maar voelde het niet. Dit weekend zou ik gelegenheid hebben gehad om naar München te rijden, maar dat is bij een vaag plan gebleven. Wordt wel moeilijk omdat mij kinderen met hun vader mee zijn op een korte vakantie. Smsen doe ik niet meer en ik kijk niet meer met een bonzend hart steeds op mijn mobiel of er al een bericht is.

Kan mijn zinnen met meer overtuiging verzetten. Het is waar dat ik het verdriet en frustratie zelf aktief steeds opzoek door proberen tot hem -tevergeefs- door te dringen, maar er is ergens een knopje omgezet dat het proces van loslaten langzaam in gang brengt. En nu maar van dat knopje afblijven!

Ondersteboven, voor jou is het moeilijker omdat hij dicht bij je woont èn jullie veel langer "samen" zijn. Maar ik geloof dat we onszelf en elkaar uitvergrotende spiegels hebben voorgehouden. Mij heeft het heel goed gedaan, hoop jou ook!

Ben benieuwd of in mijn volgende posting deze stijgende lijn zich voortzet.

Liefs,
Fély

Ondersteboven

Ondersteboven

15-10-2009 om 18:46

Gestolen rust

Ik heb sinds afgelopen weekend een heimelijk gevoel van gestolen rust...ik kan namelijk bijna niet geloven dat ik me eindelijk rustiger lijk te voelen.
Ik heb hem emotioneel een aantal malen ge-emaild in de afgelopen periode maar kreeg steeds geen respons, precies eender als Fély...gek werd ik ervan...want ik schreef mijn diepste gevoelens op en voelde me reuze kwetsbaar omdat het maar niet beantwoord werd. Afgelopen maandag kreeg ik op 4 emails antwoord...beknopt weliswaar en hij hield het heel breed was weinig concreet in hoe hij zich om ons voelde. Ik maakte het zo moeilijk voor hem, voor ons, hij wil geen afstand nemen of niemand verliezen waar hij om geeft, hij kon zo geen beslissingen maken en hij wilde zo ook niet verder leven en wilde zijn hart volgen...uiteraard gaf mij dit allemaal nieuwe vragen die ik beantwoord had willen hebben, maar ik besloot dat mijn laatste woorden voorlopig even genoeg waren. Ik hou van hem en verder is het een drama. Houden van een man die zich door zijn familie onder druk laat zetten en niet duidelijk genoeg is in zijn liefde voor mij is iets dat mij kapot maakt. Ik ben het waard om voor te kiezen dus heb ik besloten de komende tijd volledig voor mijzelf te kiezen...stabiliteit vinden en hem even op afstand houden.
Iedere keer dat we elkaar zagen in de afgelopen weken was ik ondersteboven, want het was zo gek...duidelijk gesteld op elkaars aanwezigheid, af en toe een stoeipartijtje, eenmalig een knuffel...maar ik wil zoveel meer wat hij mij nu niet kan geven...en misschien wel nooit...dit laatste vond ik steeds het meest bedreigende gevoel...nooit meer dit of dat met de man van wie ik houd.
Ik denk dat de duur van de relatie of de afstand die tussen beiden zit een klein onderdeel is van het vastklampen/loslaten. Het zit meer in mijn verleden, in de manier waarop ik in elkaar gekneed ben door opvoeding en ervaringen.
Ik heb nooit een Hollands vriendje gehad en ben al 20 jaar ( meer dan de helft van mijn leven)tussen Arabische mensen. Ik spreek/versta de taal redelijk, ken het geloof en de normen en waarden en kan me prima aanpassen tussen hen...uitgangspunt:acceptatie vinden. Startpunt:een stiefvader die enorm afgaf op buitenlanders, zwaaiend met zijn luchtbuks dat hij ze allemaal wel zou willen doodschieten ( wat natuurlijk niet kan met een luchtbuks maar intimiderend was het wel) en mij ondertussen jarenlang misbruikte...onrecht gevoel en wrok jegens mijn stiefvader maakte dat ik juist bij voorbaat buitenlandse mensen om mij heen verzamelde in de afgelopen jaren...ik vond vaak in de eerste plaats een warme deken, ze waren gek op me, vonden mij één van hen ( ik had ineens een familie!). Maar puntje bij paaltje is dit inmiddels de 2e lange relatie die eindigt omdat de familie een vrouw van eigen land wenst en ik net niet goed genoeg lijk...ik ben er even klaar mee op deze manier, ik gaf het beste van mijzelf. Wat mij juist bond naar deze mensen was onrechtvaardigheid en uiteindelijk voel ik me door zowel mijn ex als door zijn familie onrechtvaardig aan de kant gezet en mag ik me door dat rotgevoel heen worstelen. Ik moet mezelf herstellen van deze klap en kan dat niet door intensief in contact te blijven en dan toe moeten zien hoe hij straks leuk een vrouw van daar haalt en ik "een"vriendin blijf...nee ik ben geen jaloerse vrouw maar het zou me niet vullen met geluk. Ik hoop dat hij het geluk vindt ( hij zoekt in wezen acceptatie bij zijn familie)maar ik kan nu al voorspellen dat als hij iemand vindt dat ze eventjes blij zullen zijn en dan mag hij zich alweer voorbereiden op de volgende wens, want ontevreden mensen zullen altijd snel gewennen en nieuwe doelen stellen waar hij zich aan mag gaan confirmeren. Geen "eigen"leven leiden dus...wat juist de reden was waarom hij naar Nederland kwam, weg van die groepsdruk...en nu wil hij het weer opzoeken...het is duidelijk zijn stuk wat hij moet doorlopen en niet het mijne.
Fély ik vond het super fijn afgelopen weekend en ik geloof dat we aardig wat patronen hetzelfde hebben...stabiel worden in onszelf is geloof ik waar we nu de weg een beetje naartoe lijken te vinden.Vandaag je intakegesprek gehad? Ik ben benieuwd hoe het verliep..

Veel liefs,
Ondersteboven

Fély

Fély

15-10-2009 om 19:50 Topicstarter

Rust?

Nee, geen intakegesprek gehad. Gaat hier in Duitsland nog heel wat aan vooraf. Maar ik ben ermee bezig.

Meid je boekt vooruitgang! Je schrijft weer heel veel over hem, wat hem beweegt, zijn situatie enzenzenz. Maar bent gelukkig ook druk aan het analyseren wat jouw achtergrond is. Leve de therapie zou ik zo zeggen. Ik weet hoe groot de verleiding is tijdens je ontwikkelingsproces, steeds weer terug te glijden naar het vertrouwde patroon je bezig te houden met zijn wereld en het door hem miskend worden.

Ikzelf schijn dit keer echt het knopje "uit" met rust te laten. Heb hem vanmiddag geschreven dat hij kan bellen als hij zich verveelt, zo niet ook prima. De afstand lijkt nu een voordeel te zijn. Ik heb mijn wereld hier en hij maakt daar steeds minder onderdeel van uit. Ook de avonden alleen gaan langzaam wennen. En dat er hulp onderweg is in de vorm van therapie maakt me ook een stuk rustiger. Jij noemt het gestolen rust, maar probeer het jouw eigendom te maken.

Heel veel liefs,
Fély

Fély

Fély

16-10-2009 om 16:07 Topicstarter

Help is on the way!

Heb een afspraak kunnen maken met een therapeute die volgens zeggen erg goed is en gespecialisseerd in wankele vrouwen met een laag zelfbeeld (welke therapeut is dat niet

Is duur, mijn verzekering betaalt het niet, maar het zal het waard zijn!!

Fély

Ondersteboven

Ondersteboven

16-10-2009 om 21:57

Go for it girl!

Uitglijers maak ik ook nog steeds en het moment dat ik "gestolen rust" schreef voelde ik al heerlijk een paar dagen rust...geen paar uur later maakte de vreselijke onrust weer meester van me en zat ik weer met mijn duim op mijn telefoon te sms'en...je hebt gelijk ik zit nog steeds enorm in hem, in wat hij doet, waarom hij iets doet, hoe hij iets doet...ondanks dat blijf ik enigszins een beetje meer controle-gevoel-over-mijzelf houden dan voor de gestolen rust...ik ga het mijn eigen rust maken...en jij ook!
Mijn therapeut kondigde afgelopen week aan dat hij me om de week wil gaan zien ipv elke week...brbrbr paniek! Maar gelukkig merkte hij dit op...over 2,5 week mag ik weer en dan toch nog even wekelijks...ik kom steeds zo blij van hem vandaan, vol poweren dat gun ik jou ook zo!

Liefs Ondersteboven x

een moeder

een moeder

18-10-2009 om 13:05

Tijd zal de pijn doen verzachten

Hier ook liefdesverdriet,maar dan van onze dochter.Na een stukgelopen relatie van jaren,leerde ze iemand anders kennen.Een lieve jongen op't eerste zicht,maar met een verleden.(drugs)
Alhoewel wij hier wel even schrokken,hadden we toch zoiets van...hij verdient een tweede kans.Ondertussen is het echter stukgelopen en is dochter ontzettend boos op kennis,omdat deze de jongen kende en dit meldde aan ons.Hij voelde zich daar niet goed mee,maar wij stelden hem gerust,dat het voor ons niets uitmaakte wat anderen denken en zeggen.Hij was hier dus nog steeds welkom.Toch zagen we hem niet meer en een paar dagen geleden zette hij er een punt achter.Dochter is verbitterd en vindt dat het de schuld is van die kennis.
Volgens mij onzin,maar leg dat maar eens uit aan iemand die liefdesverdriet heeft he.

Fély

Fély

20-10-2009 om 16:40 Topicstarter

Update

Nee, dat gaat niet goed. Het contact begint weer frequenter te worden en minder oppervlakkig. Hij is wat toegankelijker, spreekt weer over elkaar ontmoeten, ben zijn droomvrouw. Minder vaak begint hij over het voorval, maar af en toe steekt het weer de kop op. Bespreekbaar is het nog steeds niet. Wat ik met de situatie aanmoet weet ik absoluut niet. Enerzijds ben ik blij dat we weer contact hebben, anderzijds wil ik meer dan dat, maar derderzijds................ wil ik doorgaan met waar ik aan begonnen ben: zelfanalyse, -ontwikkeling en klare lucht.

Fély

Ondersteboven

Ondersteboven

20-10-2009 om 18:29

Optie een andere volgorde?

enerzijds:wil ik doorgaan met waar ik aan begonnen ben: zelfanalyse, -ontwikkeling en klare lucht.
anderzijds:wil ik meer dan dat.
derdezijds:ben ik blij dat we weer contact hebben.

En zouden de mannen waar wij ons zo voor door het stof werken nou ook die volgorde aanhouden dan kan het contact misschien eens écht leuk worden!een volwassen-partner relatie met gelijkwaardigheid, respect en zonder dwangmatig duwen en trekken....heerlijk lijkt me dat! Ik schoot altijd in mijn zorgrol, nam het op me omdat ik het ken, van oma op moeder op mij overgeslagen...maar in alle uren dat ik zijn voeten masseerde, zijn thee of koffie inschonk, hem begeerde in de liefde ging alle aandacht toch naar hem (hij kon ook wel geven hoor in dit alles maar gelijkwaardig was het niet)hij is namelijk minder sterk in oplossend gericht denken, ziet beren op de weg die er niet zijn, blijft hangen in fout gedrag...en daar kan hij dan uren over praten zonder dat er ook verandering komt. Terwijl ik altijd wil zoeken naar een oplossing, risico's durf te nemen en bereid ben tot zelfreflectie...dat heb jij ook Fély! Hoe heerlijk de momentjes ook zijn dat zijn aandacht wel voor jou is. Zolang hij wantrouwend is of nog andere dingen heeft die hem belemmeren om jou de aandacht te geven die je zo verdient dan zou ik zeggen lekker doorgaan met je zelfanalyse-ontwikkeling. Je beschikt over een super sterk zelf-reflecterend vermogen en ondertussen kan contact bestaan maar op jouw voorwaarden. Als jij zijn droomvrouw bent, maak dan bespreekbaar naar hem hoe jij de afgelopen weken hebt geworsteld met intense gevoelens zonder dat hij zich een winnaar kan voelen omdat jij je zo rot hebt gevoeld over alles/om hem. Maar gewoon dat dit proces wat los gemaakt heeft bij je, dat je hem graag ziet en dat je ziet wat er gebeurt tussen jullie twee/en in jou. Iets dat je betreurt omdat het zoveel fijner zou zijn als er eindelijk eens rust zou komen in jullie koppies...zodat jullie ook echt van elkaar kunnen leren genieten met de tijd...Ik gun het je zo!
Mijn ex en ik hebben dit ook besproken met de uitkomst dat we nu voorlopig al 2 weken geen contact hebben. Blijkbaar ziet hij niet wat ik zie wat er voor nodig is om echt gelukkig te kunnen zijn. Ik ben er treurig om, maar heb meer dan ooit het gevoel dat ik zelf wel verder moet...met of zonder hem...en nu voorlopig zonder.
It takes two to tango!

xx Ondersteboven

Fély

Fély

21-10-2009 om 10:18 Topicstarter

Ja maar..

"Als jij zijn droomvrouw bent, maak dan bespreekbaar naar hem hoe jij de afgelopen weken hebt geworsteld met intense gevoelens zonder dat hij zich een winnaar kan voelen omdat jij je zo rot hebt gevoeld over alles/om hem. Maar gewoon dat dit proces wat los gemaakt heeft bij je, dat je hem graag ziet en dat je ziet wat er gebeurt tussen jullie twee/en in jou..."

Dat gaat dus niet. Hij heeft een hele andere manier van denken, heel rechtlijnig, zwart/wit. Bijna kinderlijk oppervlakkig. En ik ben niet zo. Daarom weet ik dat deze relatie c.q. deze man, niet de ware is. En dit wetende, is het dus heel curieus dat ik zo aan hem blijf hangen.

Ik heb niet (meer) de behoefte om hem -tevergeefs- in mijn denkwereld rond te leiden. We hebben gisteravond er weer lustig op los gecamt. En het ging steeds over dat ik een droomvrouw ben (niet zijn), zo mooi, zo spectaculair. Maar geen woord van diepgang of zelfs liefde. Wel hebben we samen met een half oog een film gekeken waar een man verliefd werd op de vrouw van zijn beste vriend. En hij zei "erg hè, zij is bezet en ze doet het met een ander!" Toen heb ik geantwoord "ik wil ook weer bezet zijn". En zijn reaktie was "dat was je ook, en toch ben je bijna vreemd gegaan". Ik ben daar niet met woorden op ingegaan, alleen heftig nee geschud en -jawel- gejankt. Toen ik zei dat ik van hem hield, zei hij alleen maar "I know". Na een tijdje treurig naar elkaar gestaard te hebben, zijn we offline gegaan.

Zoals ik al eerder heb gezegd: het gaat nergens meer over. Maar het was zo fijn hem weer te zien. Hem weer virtueel bij me in de kamer te hebben.

Jouw laatste zin is veelzeggend. Je weet meer dan ooit dat je zelf verder moet.......... met of zonder hem ......en voorlopig zonder. De deur staat dus ook nog op een kier.

Liefs,
Fély

Ondersteboven

Ondersteboven

21-10-2009 om 19:34

De wel bekende kier

Lieve Fély,

Zouden wij behekst zijn?...hebben deze mannen spreuken over ons uitgeroepen of iets door ons eten heen geflikkerd op een moment dat wij ergens op een roze wolk verbleven?
Het is absoluut curieus hoe wij mooie dames aan deze niet-veel-zeggende-mannen blijven plakken.

Vanmorgen heb ik de kier weer wat dichter gemaakt. Zijn laatste reactie via sms was weer zo niet juist en gaf mij zo'n onbegrepen gevoel dat ik nu maar eens heb uitgesproken dat ik mijzelf moet realiseren dat we elkaar al langer kwijt zijn. Zijn niet concrete praatjes vullen bij mij absoluut geen gaatjes...sterker ik voel me er leeg bij en niet gelukkig...in elk woord zoeken of het over ons gaat, een "xx"als een veelzeggend iets beschouwen ( ken je die reclame van die telefoonprovider WAT GEEN KUSJES? haha zoiets..)...en na dit laatste smsje dat ik gisterenavond ontving had ik zo iets van "nee Ondersteboven, je hebt het beeld van hem mooier gemaakt in je gedachte dan dat het daadwerkelijk is. Hij is vreselijk aantrekkelijk door zijn mooie kop en lijf, zijn humor en creativiteit met hier en daar een toontje van gevoel, maar er is zoveel mis met deze man...waar hoop je op?.. je hebt jezelf in hem vastgebeten, je hele hebben en houwen aan deze man geschonken, je nachten, weken, maanden verwaarloosd, slecht eten en slapen om dan nu het resultaat te hebben dat hij je via sms zo niets-zeggend te woord staat?" ...ik wil er klaar mee zijn...helemaal...tot ik er klaar mee BEN.

Wat jij schrijft "een droomvrouw"...niet ZIJN...zo was ik "de ideale partner"en ook niet ZIJN...hoe graag heb ik al die tijd willen geloven dat hij gezegd had dat ik "zijn" ideale partner was? het leken magic words...jaja we gaan al beter luisteren, horen al niet meer enkel wat we willen horen en gaan tussen de regels door lezen..YES we're making progresse!

Als ik er van een afstandje naar probeer te kijken dan zijn we beiden onjuist bejegend door deze mannen ( we voldeden niet naar hun maatstaven, we waren te zelfstandig wat hen onzeker maakte) en is ons vastbijten erop gericht te bewijzen dat we wel deugen, hij dit keer op keer uitlokt door jou te wijzen op wat jij fout deed in zijn ogen...we hebben onszelf laten manipuleren door in dat spel nog mee te gaan ook...nou lieve Fély jij en ik deugen meer dan die twee mannen bij elkaar...onze kiertjes worden steeds nauwer tot de deur helemaal keihard dichtvalt, wij onszelf weer op de rit hebben, voor onszelf zorgen zoals we dat verdienen en hun niet langer nodig hebben...er zijn er maar twee die dan het nakijken hebben...

Liefs, Ondersteboven x

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.