Relaties Relaties

Relaties

Ilse

Ilse

26-10-2009 om 10:58

Is ze weer...even spuien


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
mee1977

mee1977

27-10-2009 om 12:14

Ik begrijp

het wel. Ik heb mij zelf ook super lang druk lopen maken over schoonmoeder. Die erg veel lijkt op schoonmoeder van Ilse. Inderdaad ook een man die dan met haar eisen mee ging om vooral haar niet boos te maken. Dus als zij zei spring, dan sprong mijn man. Ja dag fijn dat hun zo leefde toen iedereen nog thuis woonden. Maar niet nu op die manier in mijn gezin! En ja het heeft bijna 10 jaar geduurt eer dat ik dat los kon laten.
Het heeft gewoon veel goed gedaan dat man zijn mond ging open trekken, eindelijk zag ik dat hij stond voor onze ideeën, dat hij opkwam voor zijn vrouw(ik dus) en voor zijn kinderen.
Je kan het pas los laten als je steun van je man krijg.

Nou probeer mijn schoonmoeder het op een andere manier, die eigenlijk nog erger is, dus we zijn er niet zo heel veel op vooruit gegaan. Maar toch heb ik meer rust.

En als je zo'n relatie heb met je schoonmoeder, en je kan het nog niet naast je neer leggen. Dan kunnen andere nog zovaak met tips en goed bedoelde adviezen komen. Het blijft een probleem, waar je je eigen onzettend aan erger.
En hier komen zoveel draadjes langs, weer een man die vreemd gaat, weer een vrouw die geen sex wil. Een man die liever op de bank zit dan iets leuks onderneem met zijn kinderen. Enz. Dus ach ja waarom niet elke keer een draadje over schoonmoeders. Laat Ilse toch haar verhaal doen, als zij het van zich afschrijf, is er misschien meer rust inhaar hoofd?! Je kan er ook voor kiezen er niet op te reageren. Volgens mij wil Ilse een luisterend oor, misschien iemand die haar helemaal begrijp, dus wat erkenning.
Ik spuwde mijn gal bij een nicht, en die heeft dat jaren lang elke keer weer aangehoort. Met tips, en soms met een spiegel naar mijn zelf. Maar ik kreeg nooit te horen dat ze het nou wel wist. En als ik niets met haar tips wilde doen, dat ze er dan wel klaar mee was.. Nee ze luisterde elke keer weer opnieuw. En Ilse schrijft het graag hier van zich af.

Ilse ooit komt een tijd dat je haar woorden wel naast je neer kan leggen. Dat je je schouders ophaal en lekker je aandacht op je zoon richt. Entot die tijd, veel sterkte!! Schoonmoeders kunnen je het leven soms bemoeilijken. Maar schoondochters gaan ook niet altijd vrij uit ;-(

Yvon Meijer

Yvon Meijer

27-10-2009 om 13:28

Ilse, mag ik nog een keer?

Mag ik je nog eens vragen waarom je überhaupt nog contact met haar hebt? Voor je zoontje hoeft het blijkbaar ook niet?

Ilse

Ilse

27-10-2009 om 13:29

Mee1977

Wat lief van je. Bedankt! het vervelende is dat het inderdaad al jaren en jaren speelt dus het is dan heel moeilijk om het even naast je neer te leggen. Steeds wanneer je denkt, "he, nu gaat het weer lekker", dan gebeurt er weer iets waardoor je weer helemaal bij af bent. Je moet steeds op je hoede blijven bij mijn schoonmoeder en dat zou toch helemaal niet hoeven te moeten, toch?

Ik heb altijd zoiets van: Als je iets wilt, dan doe je er moeite voor al dan niet met een beetje hulp. Mijn schoonmoeder heeft altijd de houding van: Ik wil iets en de ander moet het waarmaken voor mij. Als ze niet krijgt wat ze wil of iets anders dan ze wil dan slat ze helemaal door. Ze snapt niet dat als ze iets wil dat ze moeite ervoor moet doen. Niets komt je zomaar aanwaaien. Zo wil ze haar kleinkind dus vaker zien. Prima, maar bel dan en kom dan langs he. Mijn schoonouders werken allebei niet, ze zijn medisch gezond, ze kunnen elke dag komen. Maar nee, wij moeten met kind naar hun toe en dan nog klagen dat ze hem al weeeeken niet gezien heeft. Ik snap dat gewoon niet, maar dat kan aan mij liggen hoor! Ze wil er voor mijn gevoel gewoon geen moeite voor doen en als ze komt dan waait het bij ons te hard, of het regent of meer van die stomme verzinsels zodat we de volgende keer toch weer naar hun toe gaan en daar steekt het bij mij heel erg.

Ilse

Ilse

27-10-2009 om 13:33

Yvon

omdat mijn man nog aan zijn moeder hangt en zich moreel verplicht voelt om erheen te gaan; ook met samengeknepen billen want hij vind het ook helemaal niet gezellig daar (zie het als de loyaliteit naar zijn moeder toe).

Als het aan mij had gelegen, zie ik haar nooit meer. Echt, zo erg is het al. Mijn man kan het niet uitleggen aan zijn moeder als ik niet meekom, dus ik moet mee van hem. Ergens heb ik het gevoel dat hij bang van zijn moeder is. Ik heb het hem wel eens gevraagd, maar krijg geen antwoord.
vaak wilde ik niet mee, heb gezegd dat hij maar moet zeggen dat ik mij niet goed voel ofzo...(van mij had hij mogen zeggen dat ik geen zin heb, maar dan zit ze daar weer weken en maanden over te zeiken...).

Tinus_p

Tinus_p

27-10-2009 om 13:42

Ava

Ilse:
"vaak wilde ik niet mee, heb gezegd dat hij maar moet zeggen dat ik mij niet goed voel ofzo...(van mij had hij mogen zeggen dat ik geen zin heb, maar dan zit ze daar weer weken en maanden over te zeiken...)."
AVA Accepteren, Veranderen, of Afscheidnemen.
Veranderen (van je schoonmoeder) werkt niet, dus KIES: Accepteer je schoonmoeder en de loyaliteit van je man, of Neem afscheid van hun tweeen.

Yvon Meijer

Yvon Meijer

27-10-2009 om 13:49

Of tussenweg

De AVA van Tinus: misschien is er een tussenweg mogelijk? Namelijk afscheid nemen van je schoonmoeder.
Wat gebeurt er als je met je man erover praat en tegen hem zegt dat je hier ongelukkig van wordt en dat deze situatie je leven verpest? Kan hij er dan echt niet mee leven en besluiten dat hij voortaan zijn moeder alleen bezoekt? Kan hij er wel mee leven dat zolang jij contact moet hebben met zijn moeder je zo ongelukkig wordt?

Mees

Mees

27-10-2009 om 19:08

Hier heb je niks aan, maar

ik moest denken na het lezen van je berichtjes:
erger u niet, verwonder u slechts.
Ik hoop voor je dat er een moment komt waarop je al haar opmerkingen direct kan deleten (zie het als spam, ha ha) en waarop hetgeen wat ze zegt je ook niet meer raakt. Visualiseer voordat je haar spreekt/ontmoet een soort van eitje om je heen, waarbij alles wat ze zegt/doet tot daar komt, en niet verder.
Want waarom zou je je druk maken? Je hebt toch allang geleerd dat het verspilde energie is?

groet, Mees

*bella*

*bella*

27-10-2009 om 23:51

Serieus

Ik snap daar echt niets van, roepen dat je een ernstige psychiatrische stoornis vermoedt en daar dan vervolgens niets mee *doen*. Bedoel je het dan slechts als een grap, of als scheldwoord, net als stom mens ofzo? Kwetsend hoor.
Los van of je ´diagnose` klopt schets je een beeld van een nogal beperkte vrouw, die problemen ondervindt in tal van levensgebieden. Jammer dat je daar niet naar kijkt (een zeer gemiste kans voor iedereen, ook jezelf! lijkt me ) maar tevens lijk je juist verblind door haar gedrag en lijk je de mens erachter niet te zien.
Kijk, dat schoonmoeders soms niet meevallen dat weten wel meer mensen denk ik, ik ook hoor! Maar de combi mijn schoonmoeder en ik, dat wil vooral niet zo. Dat wil helemaal niet zeggen dat dat aan haar ligt, ze functioneert trouwens opperbest verder, en lijkt reuze happy. Nu ben ik dat weer als ik niet al teveel met haar hoef. Daar zorg ik dan voor, iedereen happy. Hoeft ook niet want mijn kinderen hebben verder wel een zeer intensief contact met haar, dus ik voel me, zoals iedereen hierin denk ik, gelukkig met hoe het gaat. Bij jou lijkt het anders.
En ooit had ik een schoonmoeder waarbij ik me echt heel erg ongelukkig voelde. Dat lag vooral aan mij, want ik was erg onzeker en makkelijk te kwetsen. Dan kies je voor afstand, lijkt me. Mijn eigen ouders zijn ook niet makkelijk, en ik kan best een kleine portie kritiek van mijn partner verdragen want dat snap ik best, maar zeker niet teveel want het zijn en blijven toch mijn ouders, hoe ze ook zijn. Kritiek mag ik eigenlijk alleen geven. (maar goed, partner hoeft van mij niet perse mee)

Ilse

Ilse

28-10-2009 om 10:28

Nee bella

Het is niet als grap bedoeld.

'Los van of je ´diagnose` klopt schets je een beeld van een nogal beperkte vrouw, die problemen ondervindt in tal van levensgebieden. Jammer dat je daar niet naar kijkt (een zeer gemiste kans voor iedereen, ook jezelf! lijkt me )'

Wat bedoel je precies met een "gemiste kans iedereen en voor mijzelf?"

Ik denk dat ik zelf erg bang ben om haar gedrag te accepteren want dan ben ik bang dat ze compleet mijn leven gaat runnen zoals zij dat wil hebben. Mijn man heeft nl. erg de neiging om mee te gaan in het gedrag van zijn moeder om de rust te bewaren. Dan ben ik dus echt bang dat ze iedere week bij ons zit en dat ik dingen moet doen die ik absoluut niet wil . Toen ik mijn man net leerde kennen moest ik ook gedwongen voor de goede vrede erin meegaan. Het was verschrikkelijk om de hele tijd op eieren te moeten lopen.

Ik ben dus erg bang dat wanneer ik toegeef dat mijn man weer steeds meer en meer de zin van zijn moeder zal doen omdat ik dan toch niet klaag....

Starry Night

Starry Night

28-10-2009 om 14:49

Lara

Als ieder mens op aarde de problemen van andere mensen overnam, dan had niemand meer een probleem zeggen ze wel eens. Oftewel: de beste stuurlui staan aan wal

mee1977

mee1977

28-10-2009 om 15:11

Nou lara

"Om je schoonmoeder nou een stom wijf te noemen omdat je het niet met elkaar eens bent. "

Ika kan hier niet neer zetten hoe ik vaak over mijn schoonmoeder DENK en heel erg soms het ook weleens uit flap, maar dat is echt wel even erger dan stom wijf hoor.

Waarom moet iemand accepteren dat iemand zo is? Tuurlijk je kan haar toch niet veranderen, dat zou je niet eens moeten willen. Maar daarom loop je wel vaak tegen dezelfde dingen aan. En dat hoef je niet te accepteren.

Mijn schoonmoeder probeer op zeer gemene manier haar zin door te drammen. Ze speelt graag mensen tegen elkaar uit. Ze manipuleert mijn man op emotionele manier. Heel erg laag bij de grond. Sorry hoor dat hoort bij die vrouw maar daarom accepteer ik dat niet!! Want man klapt op zo'n moment dicht, weet zich even geen raad met zijn emotie's, geef haar dus haar zin. En als ik dit dus accepteer heb ik dadelijk een wrak als man.. Dus nee, je kan en moet niet altijd iemand accepteren zoals ze zijn. Ja ze is zo, maar dan doet ze dat maar bij haar "vriendjes" niet bij ons.

Ik vind een groot verschil tussen iemand accepteren zoals hij/zij is, en haar/zijn daden accepteren.
Mijn schoonmoeer is zo, nou helemaal fijn voor haar. Maar haar daden accepteer ik niet..
Zoals ik al eerder schreef, ben ik al een stuk verder dan Ilse hierin. Ik laat het van me af glijden. Trek bijna altijd mijn schouders op.. Maar soms dus ook niet... En eigenlijk zo ik dat ook niet willen, als ik bij alles mijn schouders zou optrekken, zouden mijn gevoelens erg vlak worden, en ik denk niet dat ik dat prettig zou vinden.. Dan zou er namelijk met mij iets mis zijn.

mee1977

mee1977

28-10-2009 om 15:29

Bella

kan je mij misschien uitleggen hoe je dit bedoel?
"schets je een beeld van een nogal beperkte vrouw, die problemen ondervindt in tal van levensgebieden. Jammer dat je daar niet naar kijkt (een zeer gemiste kans voor iedereen, ook jezelf! lijkt me ) maar tevens lijk je juist verblind door haar gedrag en lijk je de mens erachter niet te zien." ?

Als iemand manipuleer, mensen tegen elkaar uitspeel om haar zin te krijgen. Als iemand vervelend en kwetsend word als ze haar zin niet krijg... Wie zou er dan achter dit gedrag zitten? Welk geweldig mens gaat hier achter schuil?? Ik zou dat wel willen weten, hoe kom ik bij de persoon terecht die wel meelevend is, die iets voor de ander over heeft, die ook onze 3 kinderen ziet staan. Die mijn man niet over de rug van zijn overleden vader toch in haar maat wil laten lopen.. Ik ben erg benieuwd hoe ik bij die vrouw terecht kom?? Waar zit dat mens verstopt??

En uiteraard ook ik heb mijn aandeel in het probleem tussen mijn schoonmoeder en ikzelf. Ik weet ook echt wel waar mijn fouten liggen.

Starry Night

Starry Night

28-10-2009 om 16:20

Pelle

Ik kan me daar eerlijk gezegd wel een beeld bij vormen. Iemand die niet op een ontspannen, gezellige manier aanwezig kan zijn, maar heel erg haar stempel drukt. Als je daarin meegaat, is de angst, zul je volledig ondersneeuwen.
Klagen dat iemand zelf nooit op bezoek komt, maar wel commentaar heeft als jij niet langskomt is natuurlijk iets anders. Dat gaat over dat onterechte klagen, niet over het langskomen.
Ik heb wel eens een collega gehad die op een filiaal werkte en de ene na de andere collega overspannen 'wegjoeg'. Als collega op afstand kon ik me niet voorstellen dat ik daar geen afstand van zou kunnen nemen en zadelde die collega's ook op met allerlei wijze tips en raadgevingen, zoals ik ze in deze draad tegenkom. Tot het moment dat ik iets intensiever met haar te maken kreeg. Toen dreef ze ook mij tot wanhoop, en konden al mij relativerende praatjes de afvalbak in. Sommige mensen zuigen je werkelijk leeg, hoe moeilijk dat vanaf een afstandje ook is in te voelen.
Zij is nu weg, gelukkig.

Starry Night

Starry Night

28-10-2009 om 16:41

Knurf

"Tja, blijkbaar vind jij dat iemand straf verdient omdat diegene een leuk Sinterklaasvoorstel doet."

Eerlijk gezegd lees ik nergens dat het voorstel in eerste instantie van oma kwam en over 'straf' lees ik al helemaal nergens iets.

Ik lees: "wij zeiden dat we net als vorig jaar dit jaar ook de binnenkomst van Sinterklaas vieren bij ons. Mijn zoontje zat erbij. Merkt mijn schoonmoeder zeer sarcastisch op dat ze bij ons nog geen water ontdekt had en of die boot dan wel een stoomboot was want zij hebben een echte stoomboot!!"
Even los van wie het eerst over Sinterklaasvieren waar begon: ik heb geen idee of dit kind nog in Sinterklaas gelooft, maar als dat zo is vind ik het inderdaad erg ver gaan.

Julie

Julie

28-10-2009 om 17:38

Accepteren is niet hetzelfde als goedkeuren

Ik lees hier weerzin om andere mensen te accepteren zoals ze zijn. Dat snap ik wel, maar realiseer je goed dat accepteren niet! hetzelfde is als goedkeuren.
Accepteren is: beseffen dat je er niets aan kunt veranderen. Zoals wanneer het regent op je vakantie. Het is niet leuk of goed, maar er iets niets aan te doen. En dat accepteren, dus niet het gedrag, daar heb je zelf het meeste profijt van.

mee1977

mee1977

28-10-2009 om 18:22

Julie

Jij heb helemaal gelijk zoals jij accepteren omschrijf.
Maar wat heb je eraan om die persoon zo te accepteren, als je continu tegen het zelfde gedrag aanloop.

Ik accepteer dat mijn schoonmoeder zo is, maar ik accepteer haar gedrag dus totaal niet.
Mijn man en schoonzus zijn dus geneigt, omdat ze nou eenmaal zo is, het gedrag dan ook maar te accepteren.
Ik hoor van beide (man en schoonzus) dus zo vaak, ja zo is ze nou eenmaal. Laat dus maar. Maar omdat ze zo is, hoef je het toch niet te accepteren??

Tegenwoordig zeg ik dus ook niet meer ik heb een hekel aan mijn schoonmoeder. Ik zeg: ik heb een geweldige schoonmoeder, alleen op de dagen dat ik haar zie dan even niet!
Nou dat klinkt een stuk positiever toch??

Kaaskopje

Kaaskopje

29-10-2009 om 00:07

Ik heb ook zo'n poging gedaan

Ik heb al heel lang problemen met mijn ouders. Er is altijd wel wat geweest maar het begin van de huidige situatie ligt in 1988. Er zijn in die jaren twee momenten te noemen waarop ik heb gezegd dat het genoeg was geweest en het me eigenlijk geen bal kon schelen als we gewoon maar weer bij elkaar op de koffie konden. Streep eronder en de blik weer op de toekomst. De eerste keer is dat in zekere zin gelukt. Ik kwam weer bij ze langs, inmiddels met een baby, en dat ging in redelijke harmonie. Na een poosje zijn ze uit Nederland weggegaan en in de jaren erna is het weer helemaal misgegaan. Ik vind dat erg, dus ik heb op een gegeven moment wéér voorgesteld om een streep te trekken. Mijn ouders zijn inmiddels hoogbejaard en wat is er nu eigenlijk belangrijk genoeg om die laatste jaren door te laten verzieken? Mijn ouders wilden echter eerst alles uitpraten, maar uitpraten is bij hun 'ons gelijk geven en excuses aanbieden'. En dat ging me een stap te ver. Ik was dus wel bereid ze te accepteren, maar door het gedrag van mijn vader is dat niet gelukt. Hij zal dat van mij zeggen.

Ilse

Ilse

29-10-2009 om 10:24

Nee knurf

Mijn schoonmoeder doet geen leuk "Sinterklaasvoorstel", die kraakt alles af wat wij doen in onze woonplaats om vervolgens een boekje open te doen dat bij hun alles beter en leuker is. Zij is altijd degene die begint!

Dat mag ze best vinden maar dan gaat ze toch lekker in haar eigen woonplaats Sinterklaas vieren? Ik laat onze manier van vieren en onze woonplaats niet "afzeiken" om haar vervolgens gezellig bij ons uit te nodigen voor Sinterklaasavond.

Ilse

Ilse

29-10-2009 om 10:32

Accepteren

accepteren in de zin van: accepteren dat je haar nu eenmaal niet kan veranderen want ze is nu eenmaal zo, prima, in dat geval accepteer ik haar
want dat besef ik wel. Maar dat gedrag van haar accepteer ik dus totaal niet
en ik vind het dus heel moeilijk om haar om mij heen te dulden. Iedere keer denk ik en met mij de rest: OK, ze weet niet beter, maar ondertussen komt ze er wel steeds mee weg en blijft ze haar nare gedrag aanhouden.
Dus dan accepteer ik het dus niet?!

Yeeltje

Yeeltje

29-10-2009 om 11:40

Hoe vaak zie je haar?

Met zoveel moeite en ergernissen, zou ik het bezoek tot het absolute minimum beperken, je man vaker alleen laten gaan. En ook al vind je man dat niet leuk, jammer dan. Maar zo gaat het ook niet echt lijkt mij.
Trek een grens voor jezelf op, waar jij je het prettigst bij voelt en blijf daar bij. En wie weet na een tijdje erger jij je misschien al een stuk minder...

Niet accepteren

Jij komt aan accepteren totaal niet toe. "maar ondertussen komt ze er wel steeds mee weg " Ja, dat is het gevolg van accepteren. Accepteren is namelijk aanvaarden dat dat gedrag niet verandert. Je kunt niet "accepteren dat zij niet verandert" en tegelijkertijd "haar gedrag dus niet accepteren". Dat is in tegenspraak met elkaar.

*bella*

*bella*

29-10-2009 om 22:32

Angst

Ilse, ik snap dat je bang bent, dat zal ook wel het probleem zijn. Maar wellicht is schoonmoeder ook bang. Angst is een slechte raadgever.
Een voorbeeld; je gaat bij haar sinterklaas vieren. Daar kun je over denken:´heeft dat &%%$!w**f tóch haar zin, zo krijgt ze altijd haar zin`. Ook kun je denken: ´ik kies er zelf voor haar hierin tegemoet te komen, het is belangrijk voor haar, dus waarom niet`. Ik zou het dus niet doen uit angst voor haar, of om strijd te voorkomen, ben niet vies van strijd. Maar ik zou het zelf doen omdat ik het haar zou gunnen sinterklaas met kleinkind te kunnen vieren. Het is tenslotte haar kleinkind en wie weet is ze volgend jaar dood.
Op die manier heb je zelf heus wel de regie, veel meer juist. Je overwint je eigen angst en kijkt verder dan je eigen kleine plekje, dat bedoel ik met ook een gemiste kans voor jezelf.
En als ik in jouw schoenen zou staan, zou ik partner met kind sinterklaas laten gaan vieren bij haar. Zo erg is het niet om een keertje (een deel) te missen, en je hebt dan geen last van haar.

Ilse

Ilse

30-10-2009 om 10:16

Nou lara10

Wat jij nu zo schrijft is precies zoals ik gereageerd heb.

Schoonmoeder stelde het dus de eerste keer voor en vervolgens naar mij van: "Dan bel ik wel even", Ik: "dat is prima" en heb er verder geen woorden meer aan vuilgemaakt. Een paar weken erna beloofde ze het een tweede keer aan mijn zoon en toen heb ik niet gereageerd. Ook erna niet naar mijn zoon.

Ik wordt boos als ze zeurt dat ze de kleinkinderen al weeeeken niet gezien heeft, terwijl ze zelf alle tijd heeft om iedere dag te komen maar gewoon op ons zit te wachten tot wij naar hun toe gaan. Daar wordt ik boos van. Van dat oeverloze gezeur wordt ik gewoon erg kribbig en dat gewijs naar anderen (oa naar ons) dat ze die zo weinig zien terwijl ze zelf nooit uit de ankers komt.

Ilse

Ilse

30-10-2009 om 10:23

Bella

Het is tenslotte haar kleinkind en wie weet is ze volgend jaar dood.

Nou, die gaat echt niet dood hoor. Ze klaag steen en been om elk verkoudheidje en elk prikje, maar die wordt 120!! Het spreekwoordelijke: "krakende karren lopen het langst" gaat zeker op voor haar. Hoewel het niet bij haar om de krakende karren gaat, maar om de zeurende karren...ha,ha,ha.

En als ik in jouw schoenen zou staan, zou ik partner met kind sinterklaas laten gaan vieren bij haar. Zo erg is het niet om een keertje (een deel) te missen, en je hebt dan geen last van haar.

Zou een prima optie zijn, maar dat wordt niet geaccepteert door mijn man. Die familie zit zo ongeloofelijk gefrustreert in elkaar. Hij moet dan gaan uitleggen aan zijn ouders waarom ik er dan niet bij ben. Daar wordt dan ook weer uren en uren over gezeurd en geklaagt en dat wil mijn man niet. Hij wil mij dwingen om mee tegaan om lastige vragen/opmerkingen van zijn moeder te ontwijken. Dat is ook het hele lastige. Hij flipt gewoon haast als ik het ook maar voorstel en laat staan met Sinterklaas!
Kerst is ook al zo'n verplicht nummer want hij is gewoon haast panisch om zijn ouders niet uit te nodigen of om er niet langs te gaan. Zal wel met zijn jeugd te maken hebben ofzo....

*bella*

*bella*

30-10-2009 om 12:03

Ja maar

Dan heb je een relatie probleem met je partner en niet met je schoonmoeder.

Tinus_p

Tinus_p

30-10-2009 om 12:12

Partner van ilse

bella tegen Ilse:
"Dan heb je een relatie probleem met je partner en niet met je schoonmoeder."
Exact. En Ilse moet dat probleem onder ogen durven zien. Daar zit ook de echte frustratie, en die wortd wel op schoonmoeder losgelaten, maar het gaat eigenlijk om haar partner. Alleen is een confrontatie met haar partner aangaan ook voor Ilse blijkbaar heel eng.....

Online diagnoses

Ik wil best meedoen met de rage hier op Ouders Online van het online stellen van diagnoses door volkomen ondeskundige leken. Niet de schoonmoeder van Ilse heeft Asperger, Ilse zelf is een Borderliner en/of een hysterische persoonlijkheid. Zij heeft geen enkel belang bij of interesse in welke oplossing dan ook. Ze zwelgt in dit door haarzelf opgeklopte probleem, de opgezweepte emoties en de aandacht die het haar oplevert. Als haar real life netwerk het weer een tijdje zat is komt ze hier haar aandacht halen.
Dit hele conflict/gedoe gaat helemaal nergens over en de kwalijkste factor in het geheel is Ilse zelf.

TanteTruus

TanteTruus

30-10-2009 om 12:31

Ja precies: ilses man

Daar ligt het eigenlijke probleem + zoals Tinus zegt dat Ilse de confrontatie niet met haar man aangaat. Man zit lekker in het midden en laat de vrouwtjes het uitvechten. Dat houdt hem buiten schot.
Ga het aan met je man Ilse. Hij kijkt blijkbaar zijn moeder nog steeds naar de ogen.

TT

mio

mio

30-10-2009 om 13:32

Klopt

Het probleem is niet zozeer de schoonmoeder en haar Asperger, maar Ilse zelf en ook haar relatie tot haar man. Als ze, net als hier, van alles erbij haalt om haar man maar te laten zien wat zijn moeder fout doet en als ze dat ook geregeld doet, dan kan ik mij voorstellen dat haar man geen zin heeft daar naar te luisteren en daar naar te handelen. Het gaat tenslotte om zijn familie en het is niet leuk om steeds tussen moeder en vrouw in te staan. Ik zou daar, als zoon en man, ook helemaal geen zin in hebben.

mee1977

mee1977

30-10-2009 om 14:11

Ilse

Ik ben het wel in grote lijnen eens met mijn voorgangers.
Je zal echt met je man moeten gaan praten, want alleen hij kan verandering brengen.

ZOals ik dus al aangegeven heb hier ook problemen met mijn schoonmoeder. En dat is pas veranderd toen mijn man eindelijk zijn mond ging opendoen.

Ook mijn man hield voor de lieve vrede zijn mond, danste op haar maat. Dat dat hier thuis voor problemen zorgde,tussen ons, dat nam hij voor lief. Tot ik er dus helemaal klaar mee was, mijn kinderen gingen er onder lijden.
Oma beloofde costant van alles maar niets werd tot uitvoer gebracht. Kinderen hadden daar veel verdriet over. Eerst vertelde ik altijd nog een leugendje, oh oma heeft het te druk, oma kan niet, opa is misschien wel weer niet lekker. Maar als de kinderen dan zien dat neefjes en nicht wel mogen dan is er volop verdriet.

Toen er dus weer eens zoiets was voorgevallen. En er zal ook wel weer een sneer naar mij zijn uitgedeeld, toen was ik zo ontzettend boos.
Thuis ben ik tegen mijn man verschrikkelijk te keer gegaan, of hij kon nu voor zijn vrouw en kinderen opkomen, of ik ging het doen. En dan niet meer zoals ik het dus al die tijd had gedaan. Op en rustige manier.
De eerste keer dat ze weer zou beginnen zou ik mijn mond open trekken en hem ook niet meer sluiten. Als dat dan was wat hij wilde??

Nou dat wilde hij dus duidelijk niet, vanaf die tijd is hij zelf zijn mond open gaan doen, en schoof het niet meer af op mij.

Het was zeker voor hem moeilijk, en natuurlijk ging het vanaf toen niet allemaal goed. Maar hij gaf eindelijk mij het gevoel voor mij en zijn kinderen op te komen. En dat was alles wat ik wilde.
Zijn moeder zal nooit veranderen, en we blijven steeds tegen hetzelfde aanlopen. Maar mijn man ziet dat, trekt zelf zijn mond open. En dat geeft hier rust.
Ook belt hij haar regelmatig tijdens zijn werk dan word ik niet met haar geconfronteerd. Van tijd tot tijd gaat hij even op een zondag bij haar langs. Ik blijf dan vaak lekker thuis. De kinderen willen heel soms wel mee, vooral als neefjes of nicht er is, Anders blijven ze liever thuis. Ze vinden oma niet zo heel geweldig. Ze zijn op een leeftijd (oudste twee dan) dat ze niets meer van haar verwachten. En op deze manier lukt het om op dagen dat ik wel mee moet, het ook gezellig te houden. We praten dan wat over koetjes en kalfjes.

Praat met je man, hij is de sleutel in dit verhaal. Alleen hij kan er iets aan veranderen. Niet zijn moeder, maar wel dat jij het gevoel heb dat hij jouw steun. Dat hijzelf tegen haar zeg, dit doen we wel en dat willen/doen we niet.

Succes.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.