Relaties Relaties

Relaties

Ilse

Ilse

26-10-2009 om 10:58

Is ze weer...even spuien


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Niet accepteren, vers 2

"Ik wordt boos als ze zeurt dat ze de kleinkinderen al weeeeken niet gezien heeft, terwijl ze zelf alle tijd heeft om iedere dag te komen maar gewoon op ons zit te wachten tot wij naar hun toe gaan. Daar wordt ik boos van."
Dat is dus niet accepteren dat je schoonmoeder dat nu eenmaal doet. Als je nu eens wèl accepteert dat ze daarover zeurt, terwijl ... enz. Boos worden heeft immers geen nut. Verspilling van energie.
"Schoonmoeder stelde het dus de eerste keer voor en vervolgens naar mij van: "Dan bel ik wel even", Ik: "dat is prima" en heb er verder geen woorden meer aan vuilgemaakt. Een paar weken erna beloofde ze het een tweede keer aan mijn zoon en toen heb ik niet gereageerd. Ook erna niet naar mijn zoon."
Ze doet nu eenmaal zo. Boos worden helpt er niet aan, want dat heb je al jaren geprobeerd. Dus vanaf het begin rekening houden met het feit dat het waarschijnlijk zo gaat aflopen.
Ik sluit me bij voorgaand spreekkoor aan: je man is een onderdeel van het probleem. En verder denk ik dat het onderhand heel héél hoog tijd wordt om bepaalde verwachtingen los te laten, omdat ze gewoon te hoog gespannen zijn en niet realistisch blijken te zijn. Je schoonmoeder zal jouw persoonlijkheid niet gaan waarderen, ze zal jouw inzichten niet gaan delen, ze zal niet voor jouw rede vatbaar worden. AVA.

*bella*

*bella*

30-10-2009 om 15:28

Beetje anders

Ik geloof niet dat ik deze situatie vanalles van mijn partner zou gaan eisen. Hij hoeft niet tegen zijn moeder in te gaan. Hij hoeft niet voor jullie op te komen, joh, dat heb je helemaal niet nodig.
Maar net zo goed kan hij niet vanalles van JOU eisen. Ik snap best dat mijn partner het fijn vindt dat ik vaker mee ga naar zijn familie, en vaak doe ik dat ook ook al heb ik geen zin, je hoeft niet altijd zin te hebben vind ik. Maar dat is wel mijn beslissing. En zou ik het echt zo vreselijk moeilijk hebben met zijn familie, dan zou hij echt niets van me moeten eisen.
Dat zijn moeder moeilijk doet als je er niet bent, dat is toch echt het probleem van je partner. Leg het bij hem.

Julie

Julie

30-10-2009 om 17:24

Voor op een tegeltje

"Als je weet wat je kunt verwachten, wees dan niet teleurgesteld of geïrriteerd als je het krijgt."

Starry Night

Starry Night

30-10-2009 om 18:19

Pelle, tekstverklaring

"Schoonmoeder zegt te willen komen kijken naar het schooltje maar komt niet. Ilse is boos omdat ze niet komt."
Ergernis = belofte niet nakomen, wat m.n. voor een kind heel teleurstellend kan zijn.
"Schoonmoeder roept dat zoon, schoondochter en kleinkind te weinig langskomen. Ilse is boos omdat ze ook zelf langs kan komen."
Ergernis = de pot verwijt de ketel dattie zwart ziet.
Het betreft hier dus twee totaal verschillende ergernissen. In het tweede geval ergert Ilse zich niet over het feit dat ze oma nooit zien (dán zou je gelijk hebben en spreekt ze zichzelf tegen). Ze ergert zich omdat oma haar iets verwijt wat ze zelf ook niet doet. De ergernis hier is dat verwijt, niet het niet-langskomen.

Starry Night

Starry Night

30-10-2009 om 18:29

Goeie analyse (tinus)

Zij het dat ik het iets te eenvoudig vind het nu volledig op Ilse's man te gooien. Schoonmoeder lijkt wel degelijk de 'agressor', maar dit wordt kennelijk ondersteund door de rest van de familie en Ilse lijkt daar een beetje tussen te hangen. Wellicht ook door eigen karaktertrekken die niet meewerken, volgens mij geeft ze dat ook zelf ergens eerlijk aan.
Ik moet ineens denken aan het boek 'Dood van een huistiran' van Agatha Christie, maar dit terzijde
Hoe dan ook: ik denk dat jullie enigszins onderschatten wat dwingende persoonlijkheden kunnen bewerkstellingen en in welk een web ze hun naaste omgeving kunnen wikkelen.

manonM

manonM

31-10-2009 om 23:16

Ilse denk eens vooruit

Wat schoonmoeders betreft kan ik een boekje opendoen.
Veel problemen mee gehad en soms nog.

Maar Ilse je bent zelf moeder van een zoon en wordt later wellicht ook schoonmoeder.

Je zegt nu natuurlijk "zo zal ik nooit doen"maar toch zou ik er eens over nadenken.
Zoals je nu te werk gaat vrees ik dat je toekomstige schoondochter het ook niet makkelijk gaat krijgen.

Starry Night

Starry Night

01-11-2009 om 00:43

Pelle

Bedoel je:
"Vervolgens zegt Ilse dat ze niet WIL dat schoonmoeder langs komt. Wat wil Ilse nou?"
Ilse wil dat schoonmoeder haar beloftes nakomt, zeker die tegenover haar kleinzoon, en Ilse wil dat schoonmoeder haar geen dingen gaat verwijten die ze zelf ook niet doet.

herfstblad

herfstblad

03-11-2009 om 15:11

Ilse

Ik persoonlijk ging ECHT gewoon niet meer naar schoonmoeder toe!
Wie doet wie nu een plezier?
Ergernissen van beide kanten en dat zal zo blijven ook, denk ik.
Laat je man en kids gaan en wanneer ze toch de behoefte heeft om naar jullie toe te komen, doe gewoon alsof je neus bloedt, nare opmerkingen negeren en anders even naar boven lopen...KLAAR
WAAROM familiebanden ten koste van alles intact houden, wat hebben jij en je schoonmoeder met elkaar...toch helemaal niks???
Nogmaals laat je man en kids gaan, zonder te mokken uiteraard van jouw kant!
Succes

Ilse

Ilse

05-11-2009 om 09:39

Gisteren

Mijn man zat zich helemaal druk te maken over komend weekend. Zijn ouders kunnen dan niet naar ons komen en wij niet naar hun (omdat wij op beide dagen zelf andere verplichtigen hebben die al vastlagen) en dat we dan op 15 november daarheen moeten gaan of zij naar ons...want dan is het naar zijn zeggen "al zeker weer 4 weken geleden dat we ze gezien hebben".....

Echt op een manier alsof hij naar geldige redenen zocht voor als zijn moeder morgen belt. Dat bedoel ik dus. Ik krijg echt de indruk alsof hij bang van zijn moeder is. Mijn schoonouders die dus zelf totaal zelf geen initiatief tonen.

Mijn schoonouders en schoonzus wachten lekker rustig af op wat wij met ze gaan doen zoals ze dat met alles doen.....en als het te lang duurt, klaagt mijn schoonmoeder. Zo ook met de Kerstdagen wil mijn man het weer bij voorbaat voor ze gaan invullen en wil hij ze al weer uitnodigen bij ons. Alsof hij gelynched wordt als hij dat niet doet.

Het zijn echt mensen die wachten tot een ander iets met ze gaan doen en als dat niet gebeurt dan zijn ze boos (met name mijn schoonmoeder). Ik had vroeger een collega die iets zei en dat komt steeds weer in mijn hoofd..."als iemand klaagt over iets, anderen of dat ze iets willen, maakt niet uit dan had hij altijd de gevleugelde opmerking: "en begin bij jezelf". Daar moet ik steeds aan denken.

mirreke

mirreke

05-11-2009 om 10:46

Pas het zelf eens toe ilse

"Ik had vroeger een collega die iets zei en dat komt steeds weer in mijn hoofd..."als iemand klaagt over iets, anderen of dat ze iets willen, maakt niet uit dan had hij altijd de gevleugelde opmerking: "en begin bij jezelf". Daar moet ik steeds aan denken."
Goede tip van je!

Kaaskopje

Kaaskopje

05-11-2009 om 11:57

Ilse

Wij hebben een goede verstandhouding met mijn schoonouders en ik voel me momenteel ook wat schuldig omdat we al té lang geleden bij ze langs zijn geweest. Bij ons was dat augustus. Drie maanden geleden dus. Mijn schoonmoeder laat ook wel eens doorschemeren dat ze het aantal bezoeken van de kinderen wat laag vindt en dan zijn wij geloof ik nog de 'braafsten'. Ik heb totaal niets met verplicht familiebezoek eens in de zoveel weken of zelfs elke zondag. Als ik in dezelfde stad woonde als mijn schoonouders zou het makkelijk zijn. Dan fiets je even langs op zondag, bakkie koffie doen en na een uurtje weer weg. In ons geval betekent het een treinreis, een échte visite want die treinreis moet wel zin hebben en dan weer terug. Een hele middag dus. De zondag is onze enige dag waarop niets hoeft, die wil ik niet vullen met frequent verplicht familiebezoek.
Ik heb het idee dat jouw schoonmoeder erg eenzaam is, dat is naar voor haar en daar mag je als kind of schoonkind ook best rekening mee houden, maar dwang is gewoon niet gezond voor een plezierige relatie. Ik vind dat jij en je man eens van die eieren af moeten stappen en tegen je schoonmoeder moeten zeggen dat het gewoon is zoals het is. Jullie hebben een eigen leven, zij moet accepteren dat er niet altijd plaats is voor haar. Grof gezegd vind ik jullie een stel schijterds Op deze leeftijd ben je toch niet meer bang voor je ouders?! Je schoonouders ruiken die angst en maken daar misbruik van en ergens is dat nog begrijpelijk ook. Jullie laten het toe.

Ilse

Ilse

05-11-2009 om 13:50

Yep...

"Grof gezegd vind ik jullie een stel schijterds Op deze leeftijd ben je toch niet meer bang voor je ouders?! Je schoonouders ruiken die angst en maken daar misbruik van en ergens is dat nog begrijpelijk ook. Jullie laten het toe".

Daar heb je gelijk in. Mijn man sterft haast letterlijk 'duizend dooien' om dat ook tegen zijn ouders te zeggen. Ik zou dat graag doen, maar word steeds tegen gehouden door hem omdat hij kennelijk bang is voor de negatieve reactie van zijn moeder. Dat is ook steeds de strijd tussen ons.

mee1977

mee1977

05-11-2009 om 14:06

Kaaskopje

"Op deze leeftijd ben je toch niet meer bang voor je ouders?! Je schoonouders ruiken die angst en maken daar misbruik van en ergens is dat nog begrijpelijk ook. Jullie laten het toe."

Ik denk dat er onder de volwassen mensen nog altijd mensen zijn die bang voor hun vader/moeder is hoor.
Ik geloof dat de opvoeding daar erg mee te maken heeft.
Mijn moeder kwam pas op latere leeftijd los van haar ouders. Inmiddels is er dan helemaal geen contact meer. Maar mijn moeder is lang voor mijn opa bang geweest. Niet als het om ons (haar kinderen) ging, dan ging ze namelijk door het vuur, maar als het haar persoonlijk betrof, dan was ze zeer onderdanig. Zelfs toen ze al lang en breed 25 jaar getrouwd was. Ik heb dat vroeger nooit kunnen begrijpen, later toen alles duidelijk werd. Toen kreeg ik er meer begrip voor.
Ik ben dan ook trots op mijn moeder dat ze als vrouw op middelbare leeftijd het eindelijk wel kon.
AL hebben mijn opa en oma zich vroeger niet zo met ons gezin bemoeid als dat Ilse haar schoonmoeder dat doet, of zoals mijn schoonmoeder dat probeert.

Kaaskopje

Kaaskopje

05-11-2009 om 15:30

Mee1977

Ik ben door schade en schande wijs geworden. Ik heb al 12 jaar geen contact meer met mijn ouders. De oorsprong ligt bij een situatie rond ons huwelijk, maar daarom heen ook omdat mijn vader zich met zaken bemoeide die niet bij zijn 'functieomschrijving' horen, die van opa en van vader van volwassen kinderen. Dat gaat wringen en als het niet goedschiks kan dan moet daar kwaadschiks een eind aan gemaakt worden. Ik heb dat ook lang niet gedurfd, maar ook niet gekund. Achteraf gezien is het zonde van alle jaren geweest waarin ik het heb laten voortduren. Het is niet gezond om tot je 50ste of ouder naar de pijpen van je ouders te dansen. Je bent als volwassen kind meer waard dan zo'n ongelijkwaardige positie te accepteren. Het is moeilijk, maar het is verstandig dat dus vroeg te onderkennen en er niet mee door te sukkelen. De bom moet in situaties als van Ilse meestal toch barsten dus dan maar liever gelijk.

Kaaskopje

Kaaskopje

05-11-2009 om 15:32

Mee

Mijn zin was dus eigenlijk vooral bedoeld als stevige aansporing

Kaaskopje

Kaaskopje

05-11-2009 om 15:43

Ilse

Ik weet nog dat er ook tegen mij heel vaak is gezegd 'laat je niet langer op de kop zitten meid!'. Tegenover je ouders stelling innemen is héél moeilijk. Maar als je man het met je eens is doet hij er écht heel verstandig aan dit niet meer uit te stellen.

Ilse

Ilse

05-11-2009 om 16:03

Daar zeggen jullie wat

Ik had ooit een gesprek met mijn moeder over loyaliteit van kinderen naar ouders toe. Hoe vaak ze ook vernederd, gekwetst of zelfs mishandeld worden, kinderen blijven terugkomen bij hun ouders. Hoe bizar de eisen ook soms zijn van ouders en de hele wereld roept dat de situatie niet klopt en je er eens een punt achter moet zetten.

Mijn man is dat ook naar zijn ouders toe. Ik snap dat dus echt niet. Hij haalt helemaal niets maar dan ook niets uit de relatie met hun. Zij eisen en nemen alleen maar en vanuit hunzelf komt dus echt helemaal niets. Het klinkt erg hard, maar we hebben feitelijk nooit steun aan hun; op geen enkele manier. Ze zijn aanwezig, soms irritant aanwezig en daarmee is echt alles gezegd.

Ik denk dat mijn man zijn hoofd steeds harder gaat stoten en zelfs zo hard dat hij dat gaat inzien...maar wanneer....hij is erg gevoelig waar het zijn kind aangaat en dat is misschien een eyeopener (beloftes die zijn moeder maakt naar onze zoon, maar niet nakomt en laatst Sint onderuit halen bij ons waar zoontje bij zat). Dat ziet mijn man dus wel.

Jaymza

Jaymza

05-11-2009 om 17:41

Nou

"Hoe vaak ze ook vernederd, gekwetst of zelfs mishandeld worden, kinderen blijven terugkomen bij hun ouders."

Nou, ik hoor anders heel vaak dat kinderen met hun ouders/familie gebroken hebben. En soms begrijp ik dat absoluut niet. Dan bedenk ik dat die ouders toch ook weer niet zo erg zijn dat je alle contact moet verbreken. En soms zijn die kinderen degenen aan wie een steekje los is.

Jaymza

Kaaskopje

Kaaskopje

05-11-2009 om 20:39

En toch werkt dat vaak zo jaymza

Ook al worden kinderen mishandeld door hun ouders, het zijn hun ouders en daar hopen ze liefde van te krijgen en wat ze daarvoor over hebben kan extreme vormen aannemen.
Jij kan vanuit jóuw belevingswereld niet zomaar beoordelen of een kind terecht gebroken heeft met de ouders. Soms begrijp ik het ook niet, maar als je verder kijkt kan er toch een verklaring zijn.

*bella*

*bella*

05-11-2009 om 21:44

Natuurlijk!

Het blijven altijd je ouders. Ik kan hier best wel pissig om worden eigenlijk. Ik kan best begrijpen dat kinderen breken met ouders. En mensen hoeven niet te snappen als ik dat NIET doe. Maar ik ben geen schijterd, en laat niet over me heen lopen door mijn ouders. Dat slaat nergens op. Toch zou het stukje dat Ilse over haar man schreef op mij van toepassing kunnen zijn.
Ja, ik voel me ook ´verplicht´ om eens in de zoveel tijd te gaan. Terwijl nee, het mij persoonlijk eigenlijk weinig oplevert. Mijn vader is ook moeilijk en vaak irritant. En ook passief, verwacht een hoop van mij maar zelf komen ho maar. En nee, ik ben NIET bang voor de negatieve reactie van mijn vader, maar het heeft iid met een stukje loyaliteit te maken. Mijn ouders hebben op hun manier altijd erg hun best gedaan voor mij. Dat blijft voor altijd staan. Ik verwacht niet van mijn partner dat hij daar in mee gaat, of het zelfs maar begrijpt. (hoeft ook niet want wrs voelt hij gelijksoortige dingen naar zijn eigen ouders toe) maar ik zou het afschuwelijk vinden als hij mij daarin weinig ruimte zou geven.
En nee, het kwartje gaat bij mij nooit vallen. Er is geen kwartje. Ik weet precies hoe alles in elkaar steekt, en ik heb de dingen geaccepteerd zoals ze zijn. Dus nu zijn ze prima, voor mij.

Kaaskopje

Kaaskopje

05-11-2009 om 21:53

Kom er niet helemaal uit

Waarom ben je nu eigenlijk pissig?

*bella*

*bella*

06-11-2009 om 00:37

Ach, weet ik niet zo goed

Haha Kaaskopje, ik las je bericht net op het moment dat ik mezelf af aan het vragen was waarom ik nu zo fel had gereageerd.
Ik vind dat er uit bijv de posting van Ilse een hoop onbegrip en starheid klinkt, maarja da´s niet zo nieuw. Voelde me op de een of andere manier wat aangesproken. Ik vind echt dat je het moet doen met dat wat je hebt, en de band van kinderen met hun ouders is zo iets complex, daar kunnen buitenstaanders echt niets écht zinnigs over zeggen en dat is een partner van in feite ook gewoon maar...(een buitenstaander bedoel ik dus) Ik vind haar niet zo respectvol schrijven over haar partner en dat wilde ik eigenlijk alleen maar even kwijt. Als de ene terreur ingewisseld wordt voor de andere kun je je afvragen wat daarmee gewonnen is.

Kaaskopje

Kaaskopje

06-11-2009 om 00:46

Vragen aan bella

Mijn ouders hebben op hun manier altijd erg hun best gedaan voor mij. Dat blijft voor altijd staan. ===
Ik ga er ook vanuit dat mijn ouders hun best hebben gedaan. Ik weet dat zeker eigenlijk. Maar moet je om die reden alles maar accepteren? Tot waar accepteer je dat ouders nooit excuses aanbieden? Als ouders niet met een eigen mening om kunnen gaan, de boel verdraaien, constant slachtoffergedrag vertonen, enz. wordt het wel heel lastig om samen door 1 deur te passen. Vind jij dat je uit dankbaarbeid dan toch maar moet inschikken?

*bella*

*bella*

06-11-2009 om 08:25

Nee

Kaaskopje, ik vind helemaal niks. Niet voor een ander.
En dat is juist mijn punt, Ilse probeert haar parter iets op te dringen.
Juist jij moet beter dan wie ook begrijpen hoe het is om een *moeilijke* ouder te hebben. Daar is een moeilijke schoonouder niets tegen. Een moeilijke ouder blijf je ook altijd hebben. En daar doet al dan niet contact hebben niets aan af.

Ilse

Ilse

06-11-2009 om 10:41

Nee

Ik probeer mijn partner helemaal niets op te dringen. Ik zeg het gewoon zoals het is. Ik vind het soms weerzinwekkend hoe passief mijn schoonmoeder zich opstelt naar haar zoon toe als hij echt een beetje hulp nodig heeft.
Zeker in de situatie toen ik in het ziekenhuis lag vanwege een levensbedreigende operatie. Niets maar dan ook niets heeft ze voor haar zoon gedaan! Pas toen ze hoorde dat mijn moeder tegen mijn man had gezegd dat hij zijn wasgoed bij haar kon ophalen (gestreken en al) en hoorde dat ze voor hem kookte in de tijd dat ik in het ziekenhuis lag....toen voelde mijn schoonmoeder zich ineens aangesproken en kwam er een schuchter: "Ja, ik vind het niet leuk, maar ja..als het echt moet kan ik ook wel een overhemd strijken hoor.....". Echt na twee weken kwam ze daarmee. Ze ZIET toch dat haar zoon het moeilijk heeft! Maar nee, mevrouw is alleen maar met zichzelf bezig! Dat bedoel ik maar!
Ik was er echt allang klaar mee geweest hoor. En toch blijft mijn man zich loyaal opstellen naar zijn ouders toe. Dat bedoel ik dus.

Starry Night

Starry Night

06-11-2009 om 11:50

Verwachtingen

Heeft veel niet te maken met de verwachtingen die we van anderen hebben? En is het opgeven van die verwachtingen niet gewoon het begin van acceptatie?
Mijn schoonmoeder is nooit een echte 'oma' geweest. In die zin dat ze nooit iets met de kleinkinderen gedaan heeft, ze logeerden er nooit, ze deed geen leuke dingen met ze, ze besteedde nauwelijks aandacht aan hen.
Ik kan niet zeggen dat dat mij ooit gestoord heeft (noch de kinderen), want omdat die desinteresse in het omaschap zo consequent en duidelijk was (en er ook geen spoortje hypocrisie te bespeuren viel), vond ik het niet moeilijk te accepteren dat ze zo nu eenmaal in elkaar stak. Een mens is zoals hij of zij is, daar verander je niets aan.
Ik moet hieraan denken n.a.v. Ilse's verhaal van de rol van haar eigen moeder rond haar ziek zijn, en de rol van haar schoonmoeder. Wanneer je aanvaardt dat de één hulpvaardiger is dan de ander, dan is er geen enkel probleem. Het probleem ontstaat pas wanneer je gaat verwachten dat schoonmoeder zich zo gaat gedragen als jij graag zou willen (namelijk hulpvaardig). Je maakt dan van een situatie (niet-hulpvaardige schoonmoeder) een probleem (ze hoort te helpen!!).
Nog duidelijker merkte ik vroeger dit verschil m.b.t. mijn eigen oma en mijn ouders. Oma is altijd een moeilijk, onaardig, zeg maar rustig vrij kwaadaardig mens geweest. Mijn vader (haar zoon) heeft dit op een bepaald moment onder ogen gezien en had vanaf dat moment geen hooggespannen verwachtingen meer. Mijn moeder echter bleef mijn oma maar 'voor vol' aanzien (zoals ook wij kinderen dat uitdrukten). Zij had hierdoor veel meer problemen met oma dan wij. Daar waar zij elke keer weer op de kast sprong om wat oma gezegd had, daar reageerden wij met een ongeïnteresseerd 'tja, typisch oma'.

Jaymza

Jaymza

06-11-2009 om 12:37

"typisch oma"

Ik vind dat een hele goede instelling. Irritant gedrag van schoonouders vaak ook maar genegeerd en door de jaren heen zijn ze me steeds aardiger gaan vinden. Schoonvader is inmiddels overleden en schoonmoeder hulpbehoevend. Ze woont in de buurt en daardoor moet ik vaak helpen met van alles. Ze is dus ook afhankelijk van me geworden en prijst me inmiddels de hemel in .
Soms steekt het oude gedrag nog de kop op en dan denk ik ook maar: "typisch oma".

Jaymza

Ilse

Ilse

06-11-2009 om 16:05

Starry

Je verhaal over verwachtingen vind ik een hele goede. Ik snap 'm helemaal zo en ik verwacht ook helemaal niet dat mijn schoonmoeder zo wordt als mijn moeder is. Dat zie ik in geen 100 jaar gebeuren. OK, zij is nu eenmaal geen hulpvaardig mens en ze komt ook praktisch nooit bij anderen langs. Ze zit eigenlijk hele dagen samen met schoonvader op de bank met mijn schoonzus erbij. Die doet ook verder niets. Prima denk ik dan. Als ze dat zo willen.
Maar schoonmoeder moet dan niet constant zitten zeuren en zeiken dat ze haar kleinkind al weeeeeeken niet gezien heeft terwijl ze er zelf totaal niets aan doet om er ook maar iets aan te veranderen! Ze zeikt continu dat ze de kinderen van een nicht bijna nooit ziet (die een paar straten verderop wonen). Ze zal zelf niet bellen om eens langs te komen. Nee, zeiken en zeuren is veel makkelijker. Dat zet erg kwaad bloed bij mij.

Geen contact? OK, maar niet gaan zitten klagen dat mensen niet naar je toekomen als je zelf vastgeroest zit op je bank.

Dat eeuwige geklaag en gezeur om iets wat ze van anderen (ons incluis) verwacht en niet krijgt op het moment dat zij dat wil, maar zelf er totaal niets aan willen doen.....daar wordt ik echt dol van.

Tirza G.

Tirza G.

06-11-2009 om 16:06

Ach en weet je jaymza

Als ze er straks niet meer is, kijk je net precies op dát gedrag met een glimlach terug. Raar wijffie was het toch, denk je dan vertederd.

Tirza

Starry Night

Starry Night

06-11-2009 om 18:23

Ilse

Je klinkt als mijn moeder als het om oma ging, en niet als mijn vader, mijn broer en ik "Ja maar ze zegt dit!""Ja maar weet je wat ze gisteren deed!?!?" En ieder voorbeeld onderstreepte louter datgene wat wij allang wisten, dus het shockeerde ons niet. Eerlijk gezegd vonden we dat mijn moeder zat te zeuren, hoezeer ze op de keper beschouwd misschien ook gelijk had.
Het is moeilijk om uit te leggen (het is me bijvoorbeeld nooit gelukt het mijn moeder aan haar verstand te peuteren waar het om draait... In feite kun je stellen dat mijn moeder kennelijk een veel hogere pet van mijn oma op had dan wij.
Laat ik het zo stellen: als een twintigjarige boos een glas limonade van tafel maait op je dure tapijt, dan word je kwaad. Doet echter een dreumes dit, dan zal dat toch anders voelen. Het klinkt onsympathiek, maar wij zagen oma absoluut niet voor vol aan. En mijn moeder kennelijk wel.
Kun je dat ook niet proberen? Trachten je verwachtingpatroon zo om te leggen, dat je geen normaal gedrag van haar verwacht, maar precies het gedrag wat je omschrijft. Zo te lezen stelt ze je zelden teleur

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.