Check onze 10 slimme tips om geld te besparen op je volgende gezinsvakantie
Relaties Relaties

Relaties

xx-je

xx-je

14-01-2010 om 10:26

Agressie in gezin

Hallo,

Op welk punt in je relatie besluit je aangifte te doen tegen je man. Als hij kind en mij lichamelijk in gevaar brengt, pijn doet, of lichamelijk vernederd.

Ik ben bang voor de beerput die ik open trek als ik naar de politie stap. Raak ik dan de kinderen zelf kwijt door de kinderbescherming?

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Marianne

Marianne

14-01-2010 om 10:50

Huisarts

Wij kennen jouw situatie niet, maar het lijkt me sterk dat je jou kinderen kwijt zou raken. Misschien is het een idee om eerst eens met de huisarts te gaan praten, die heeft zwijgplicht en kan je helpen je gedachten op een rijtje te zetten. Ook heeft de huisarts ideeen over wat je nu beter wel en niet kunt doen.
M

xx je

xx je

14-01-2010 om 11:37

Zwijgplicht en meldplicht

Maar de huisarts heeft toch wel meldplicht naar de kinderbescherming toe...?

Xx-je

Lieve xx-je
Ik heb echt geen idee van deze dingen maar ik wil je wle veel sterkte wensen want dit is wel heel moeilijk zeg.
liefs

Fem

Fem

14-01-2010 om 14:43

Xx-je

Allereerst; niemand heeft het recht jou of je kind geweld aan te doen. Dat is een hele goede reden om naar de politie te stappen. Politie heeft overigens bij aangifte (of vermoeden) van huiselijk geweld wel meldplicht bij het AMK. Zij starten altijd (vaak pas enige tijd later) een onderzoek in naar het wel en wee van je kinderen. Dit doen ze d.m.v. gesprekken met jou, school of eventueel consultatiebureau. Wordt er op dat moment geconstateerd dat er geen sprake meer is van huiselijk geweld, dan wordt het onderzoek weer gesloten.
Maar je kunt ook wat doen zónder dat je aangifte doet. Ga eens over je zorgen praten met een maatschappelijk werker bijvoorbeeld. Of een andere hulpverlener. Maar praat alsjeblieft. Jij hebt het over de angst die je voelt voor het opentrekken van die beerput. Maar erover praten is je enige kans dat je niet in die beerput ten onder gaat. Er moet iets gebeuren. Deze situatie kan zo niet blijven, want daar ga je vroeg of laat aan onderdoor.
Fem

Fem

Fem

14-01-2010 om 14:46

Amk

Die meldplicht wil overigens niet zeggen dat je je kinderen kwijtraakt. Het is een beschermmaatregel voor je kinderen. Dat klopt, maar als jij kunt laten zien dat je er alles aan doet om je kinderen uit deze situatie te halen, is er geen reden om je kinderen bij je weg te halen.

Het gaat ook om jou

Het gaat niet alleen om de kinderen. Het gaat ook om jou.

Ik zou in elk geval eens informeren bij de politie of in jullie gemeente daders van huiselijk geweld een huisverbod kunnen krijgen. Als dat zo is zou je man vier weken uit huis moeten en wordt in die vier weken hulp gestart. Dat zou mooi zijn, omdat je dan zelf met je kind in huis kunt blijven wonen.

Huisarts inlichten kan, huisarts heeft meldingsplicht bij ernstig vermoeden van kindermishandeling. Maar de huisarts zal niet elke zorg gaan melden. Gelukkig.

Ik weet niet of je familie of vrienden hebt, maar die zou ik ook inlichten en bespreken wat ze voor je kunnen doen.

In elk geval veel sterkte, blijf hier niet alleen mee zitten.

Tsjor

·´¯`·­» Evy-Leigh «­·´¯*

·´¯`·­» Evy-Leigh «­·´¯*

15-01-2010 om 12:00

Xxje

lieve meid,

ik wens je moed toe,
om te doen wat nodig is om jou en je gezin te beschermen.

Ik geloof NOOIT dat ze je kids bij je weghalen.
Ze zullen hulp moeten bieden om jou en je kinderen te beschermen.

Ik hoop zo dat je de moed kunt vatten meid...
pas goed op jezelf.

En de eerste stap is al gezet door hier om raad te vragen.
Liefs en knuffel voor jou

·´¯`·­» Evy-Leigh «­·´¯*

·´¯`·­» Evy-Leigh «­·´¯*

15-01-2010 om 12:00

Ehhhh

ik schreef kinderen maar t gaat zo te lezen om 1 kind.

sterkte !!!

Amy

Amy

15-01-2010 om 18:23

Iets

Best xx-je,

Het allerbelangrijkste is volgens mij dat je iets doet. Gevolgen van geweld bij (jonge) kinderen zijn veel erger dan je waarschijnlijk beseft. Niet alleen nu maar ook in de toekomst.

Het gaat inderdaad niet alleen om je kind maar ook om jou. Met het verschil dat jij een keus hebt en je kind niet.

Heel veel sterkte, want het is vreselijk moeilijk.

Amy

Morgana Fata

Morgana Fata

16-01-2010 om 13:14

Actie

Het meeste is al gezegd, maar ik kom toch nog wat mosterd na de maaltijd brengen.
Je berichtje is kort, maar het lijkt erop dat het niet zo is dat hij één keer 'uitgeschoten' is. Dus ik wil je erop wijzen dat het in 99% van de gevallen vanaf hier alleen maar erger wordt. Uit eigen ervaring en ervaring van anderen weet ik dat zodra de grens echt overschreden is, het telkens een stapje erger wordt. De beerput waar je het over hebt, wordt dieper en dieper, en uiteindelijk moet hij wel open. De shit die er dan allemaal uit komt is dan alleen maar meer.
Jij hebt ook verantwoordelijkheden naar je kind. Als je zo'n situatie door laat gaan, laat je het toe dat hij/zij in deze situatie blijft. Juist door te handelen bescherm je hem/haar. De huisarts kan je helpen met inschatten hoe ernstig de situatie is. Dat kunnen wij, zeker uit zo'n kort berichtje, niet inschatten. Misschien moet je wel meteen weg, misschien is er ruimte om samen met je man tot een oplossing te komen. Hoe kan ook, de huisarts kan je helpen. Voor de kinderbescherming zou ik nu niet al te bang zijn. Ze zijn er om in het belang van het kind te handelen. Als je nu actie onderneemt werk je samen met hun, tegen de gene die je kind in gevaar brengt. Als je wacht en de situatie erger laat worden, staan ze tegenover jullie. Neem je verantwoordelijkheden en bescherm je kind. (en jezelf natuurlijk!)

xx je

xx je

16-01-2010 om 19:46

Hmm

ik was gisteren nog bij de huisarts voor totaal iets anders en ze vroeg me hoe het ging. Ik had de kinderen bij me, dus kon er niet op ingaan... Maar iets in me voelde dat ik wat moest zeggen. Ik vind het zo moeilijk. Mijn man lijkt niks te willen en voelt zich nergens verantwoordelijk voor en ziet het allemaal niet zo zwaar. We hebben nu afgesproken, na veel aandringen, dat we hulp krijgen bij de opvoeding, via school. Zodat we handvaten aangereikt krijgen in hoe we onze oudste kunnen opvoeden. Ik denk op een bepaalde manier dat mijn man moeite heeft met de opvoeding en dat daardoor de bom bij hem barst. Mijn man wil en denkt door streng te zijn dat hij dan bereikt wat hij wil bereiken bij onze zoon. Onze zoon kan erg ver gaan, logisch dat doen meer kinderen. En dan is bij mijn man de maat vol. Ik hoop dat het daar aan ligt en dat als we hulp krijgen mijn man zijn manier van uiten kan veranderen daardoor.

Snappen jullie wat ik probeer te zeggen en klinkt het logisch?

Morgana Fata

Morgana Fata

16-01-2010 om 20:24

Xx-je

Dat ligt maar helemaal aan de ernst van de situatie. Als dit een vriendin van je betrof en je wist alle ins en outs, wat zou je haar dan adviseren?
Dat je man het allemaal niet zo zwaar ziet en geen verantwoordelijkheid wil nemen, vind ik nogal verontrustend. Met opvoedhulp wordt er wel een trigger voor je man aangepakt, maar het daadwerkelijke probleem natuurlijk niet...

Issey

Issey

16-01-2010 om 20:27

Hou je bij de feiten

Beste xx-je. In je allereerste bericht schrijf je: "Als hij kind en mij lichamelijk in gevaar brengt, pijn doet, of lichamelijk vernederd."
In je laatste bericht gaat het alleen nog maar over kind. Hoe zit het dan met dat geweld jegens jou?
Verder heb je het erover dat je kind "erg ver" kan gaan. Wil je daarmee zeggen dat je er begrip voor hebt dat je man hem aanvliegt?
Waaruit bestaat eigenlijk die beerput waar jij het over hebt? Ben je zó bang geworden dat je (als vanouds) gevlucht bent in gladstrijken, wegmoffelen en goedpraten?
Alsjeblieft xx-je. Hou je bij de feiten. En neem iemand in vertrouwen om je te helpen onder ogen te zien wat er in jouw gezin gebeurt. Iemand die ook de juiste hulp kan regelen. Met doormodderen bewijs je niemand een dienst.
Issey

xx je

xx je

16-01-2010 om 21:09

Nee

Nee natuurlijk heb ik daar geen begrip voor. Maar ik kan me wel voorstellen dan hij het bloed onder zijn nagels vandaan haalt. Dat hebben we allemaal wel eens en is niet meer dan menselijk.

Hij is hem niet aangevlogen!!! En heeft hem ook niet in elkaar geslagen.

Die beerput bestaat uit dat ik bang ben wat dit voor gevolgen heeft voor mij en de kinderen. Ik vertrouw de kinderbescherming voor geen meter. Kijk maar naar het nieuws ze maken meer gezinnen kapot dan dat ze de kinderen helpen. Ïk ben ervan overtuigd dat mijn man kan veranderen, omdat hij vroeger zo nooit geweest is. Op sommige momenten vecht ik als een wolf en wil ik dat hij uit de buurt blijft van de kinderen. En op sommige momenten denk ik dat hij gewoon wat sturen en houvast nodig heeft om te leren hoe hij onze zoon op kan voeden. Want het is een kind met een pittig karakter, die misschien een andere aanpak nodig heeft dan mijn man denkt...

Misschien moet ik toch nog eens naar de huisarts en kan zij ervoor zorgen dat we heel gauw dergelijke hulp krijgen. Misschien sneller dan dat school dat kan starten.

Misschien had ik dit draadje niet op een dergelijke manier moeten starten. Maar op dat moment voelde ik me zo.

Huisarts

XX-je, ik zou zeggen: volg je gevoel, maar een afspraak met de huisarts zonder dat de kinderen erbij zijn en vraag om een dubele afspraak, zodat je wat meer tijd hebt om te praten.
Via school kan wellicht één punt worden aangepakt (relatie man-oudste zoon), maar ik denk dat je een plek nodig hebt waar jij het hele plaatje compleet kunt neerleggen en bespreken. De huisarts verwijst je overigens weer verder, als dat nodig is, maar ik vind het belangrijk dat je één god aanspreekpunt hebt waar je je zorgen, vragen en aanpak kunt bespreken. In mijn ervaring zijn huisartsen daar goede personen voor (behalve de huisarts die ik nu heb), omdat je gemakkelijk voor een kort gesprekje bij ze terecht kunt, omdat ze goed kunnen luisteren en het geheel overzien en omdat ze geen belang hebben bij welke hulpverlening dan ook. Bovendien kennen ze meestal de kwaliteiten van hulpverleners in je omgeving.
Daarnaast zou ik je adviseren om ook iemand anders (vriendin, familielid) in je omgeving in vertrouwen te nemen, zodat je een praatpaal hebt voor de langere gesprekken. Wees open tegen je man: ik vind dat er dingen niet goed gaan en ik ga daarover praten et andere mensen. Dat kan boosheid oproepen, maar het kan ook als een alarmbel gaan werken. Wees ook duidelijk dat het zaken zijn die met zijn gedrag te maken hebben. Dus niet te vaag 'in ons gezin' of zo, want dat zal in zijn denken hem alleen bevestigen dat hij wel op de goede weg zit. De boodschap: jij hebt een probleem (met je temperament of met agressie of met opvoeden) moet hem heel duidelijk worden gegeven wil hij dat zo kunnen zien.
Beschermn jezelf ondertussen wel voldoende, en je kinderen, hou je bij de feiten en ga niet teveel vergoeilijken. Nu is het even geen tijd om goed te praten, nu is het tijd om de confrontatie aan te gaan met de harde problemen.

Veel sterkte, Tsjor

Jo Hanna

Jo Hanna

17-01-2010 om 11:20

Verantwoordelijkheid nemen

De belangrijkste vraag is m.i. hier: neemt hij of gaat hij binnen afzienbare tijd verantwoordelijkheid nemen voor zijn gedrag. Het kan zijn dat zoon hem het bloed onder de nagels vandaan haalt maar dat onstlaat hem niet van de verantwoordelijkheid voor zijn eigen reactie daarop. Dit onderscheid is ontzettend belangrijk omdat, als hij hem niet neemt, jij hem gaat nemen. En dan ga je hem dus ontzien en excuseren, waardoor hij in feite eerder meer dan minder ruimte krijgt om zich te misdragen. Als ik jou was, zou ik zelf professionele hulp zoeken om helder te krijgen wat jouw verantwoordelijkheid is in deze situatie en wat niet.
Ik heb zelf met een vergelijkbaar bijltje gehakt dus ik weet dat de dynamiek ontzettend moeilijk is. Je hebt altijd het idee dat huiselijk geweld anders is dan het gefrustreerde gedrag van jouw partner. En als iemand dit of dat zou doen of laten dan zou dat wel kunnen ophouden. Nou, precies dit is huiselijk geweld. Je zit echt in de gevarenzone!
Succes en groet, Jo Hanna

xx je

xx je

17-01-2010 om 16:27

Rug tegen de muur

Dames ik heb jullie postings wel 3 keer gelezen en het dringt nog niet echt door. Wat een zwaar onderwerp.

Ik heb een aantal weken geleden hiervoor bij de huisarts geweest en die heeft aangegeven dat als mijn man niet geholpen wil worden dat ik kansloos sta. Het enige wat ik kan doen is melding maken bij de kinderbescherming vertelde ze me. En dat is nou juist iets wat ik niet wil..

Mijn man doet alles af met het zal allemaal wel meevallen en jij (ik dus) maakt het er zelf naar. Ik hoef dus absoluut geen verwachtiging te hebben dat hij zelf hulp zoekt. Wat hij ziet het niet zo zwaar als ik.

Ik voel me alsof ik in een put zit met water en niet bij de grond kan en moeite moet doen om boven water te blijven. Hoe overtuig ik hem dat hij degene is die hulp moet hebben en dat hulp als in de vorm van opvoedkunde niet voldoende is en wellicht te laat. Omdat zoiets vaak weken duurt voordat je geholpen wordt.

Daarnaast kan ik vanwege het feit dat we 2 huizen hebben niet bij hem weg. Ik zit financieel aan hem vast todat in ieder geval 1 huis verkocht is. Het is overigens niet iets wat ik echt overweeg maar wat ik meer proef uit jullie reacties. Hetgeen ik wil is dat mijn man hulp krijgt. Er moet een reden voor zijn dat hij zo verandert is. Maar hoe krijg ik dat voor elkaar als hij niet wil.

mirreke

mirreke

17-01-2010 om 17:25

School?

Heb je een goede band op school, met de juf of iemand van de directie? Kun je niet eens met hen praten? En dan echt alles op tafel leggen?
Het advies blijft dan misschien wel hetzelfde (naar de huisarts en dan verder...) maar je kunt praten met mensen die jullie situatie wat beter kennen, die het kind kennen, en die jou af en toe wat steun kunnen bieden.
Ik weet natuurlijk helemaal niet of dat mogelijk is in jouw geval, maar onze (vorige) basisschool nam ook de sociale verantwoordelijkheid ten opzichte van de kinderen erg serieus en heeft veel hulp kunnen bieden en advies gegeven in moeilijke situaties. Ook bv. bij gescheiden ouders investeerden ze veel tijd.
Veel sterkte!
Oh, en ook al heb je twee huizen, je hebt ook je kinderen. Gewetensvraag: waar zul je later meer spijt van hebben, dat je je kind(eren) te lang in een onveilige situatie hebt gelaten vanwege de financiën, of dat je een periode langer het financieel niet zo gunstig hebt gehad maar je kinderen wel in een veilige opvoedingssituatie hebt gebracht?

amk

amk

17-01-2010 om 18:12

2 huizen is een luxe in deze

want jij kunt nu in het ene wonen en hij in het andere.
Betaald moet het toch.
Een van de grote problemen bij een scheiding is namelijk het vinden van woonruimte.

Kies dan niet voor jezelf, kies dan in elk geval voor je kinderen.

Jo Hanna

Jo Hanna

17-01-2010 om 21:15

Crisis

Als jullie in een situatie zitten waarij 'hulp in de vorm van opvoedkunde ... wellicht te laat is omdat zoiets weken kan duren' zitten jullie in een ernstige crisis!

Ik begrijp heel goed dat jij wil dat jouw man hulp krijgt en verandert. Maar hoe reeel is die wens? Lees je eigen postings nou nog eens terug: agressie is schuld van kind, schuld van jou, jij neemt het te zwaar, niks aan de hand. Maar dit is een fundamentele denkfout. Als je met een vrouw getrouwd bent die een groot probleem met jou heeft, bagatelliseer je dat niet. Dat neem je serieus. Je vraagt: schat, wat is er dan dat jij er zo mee zit! Wat kunnen we daaraan doen? Alleen al het feit dat hij jou hierin totaal niet serieus neemt, staat iedere oplossing in de weg en is een teken dat hij jou in wezen niet ziet staan. Je schrijft ook: "Er moet een reden voor zijn dat hij zo veranderd is." Mijn wedervraag is: Schiet je daar wat mee op? Iemand is tot vervelens toe tegen mij blijven zeggen: Je moet je niet afvragen waarom hij het doet. Je moet zien dat hij het doet. Oftewel: zie de realiteit zoals die is. Hoe krijg je voor elkaar dat een man hulp accepteert als hij niet wil? Niet natuurlijk. Tenzij hij zich zo schadelijk gedraagt dat je hem gedwongen kunt laten opnemen. Maar ik zou het zover maar niet laten komen.
Dus ik vraag het je nog maar een keer: hoe groot is de kans dat je man inziet dat hij niet goed bezig is en hulp gaat accepteren?
Sterkte, Jo Hanna

Tijgeroog

Tijgeroog

18-01-2010 om 11:31

2 huizen

Behalve dat je nu allebei al een huis hebt om in te wonen kun je ook allebei de huizen te koop zetten, de kans dat je dan een huis verkoopt wordt dan ook groter.

Heel veel sterkte, en denk aan jezelf en aan je kinderen!

·´¯`·­» Evy-Leigh «­·´¯*

·´¯`·­» Evy-Leigh «­·´¯*

19-01-2010 om 18:38

Lieve xxje

je verhaal raakt me.
Met name omdat je blijkbaar al bij de huisarts bent geweest en deze je heeft angeraden hulp te zoeken bij de kinderbescherming.

Ik zou je echt zo graag willen verzoeken heel eerlijk te zijn naar je zelf en je kind toe.

Vraag om hulp!!!!!!!!!!!!!!!
een man die tegen zijn vrouw zegt dat ZIJ het er zelf naar maakt dat ie haar wat aan doet,
dat is geen relatie waar je veilig bent.
En je kind ook niet.

Ik moetdenken aan het verhaal van de rups in zijn cocon
die zich daar terug trekt maar zo bang is voor de grote verandering de ze moet onder gaan.

http://www.xs4all.nl/~leanjans/Preken/20050327%20sterven-leven.doc

hier kun je dat lezen.

ik wens je alle moed toe.

Geen idee of je gelovig bent of niet maar ik ken een mooi gebed waarin staat:

schenk me de kalmte om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen.
De moed om te veranderen wat ik kan veranderen.
En de wijsheid om het verschil te herkennen tussen beiden.
Dat is wat ik je toewens.

yelle

yelle

22-01-2010 om 11:05

Nou...

Ik zie niet in waarom jij je kind zou kwijtgeraken.Jij bent toch niet degene die het pijn doet he.Jij bent het als moeder verplicht tegenover je kind om het in veiligere omstandigheden te brengen.Wanneer je dit doet dan toon je meteen aan dat je het beste met je kind voor hebt.Als je klacht neerlegt tegen je man,dan moet
je wél een grondige reden hebben en dit kunnen aantonen.Maar,praat er eens over met iemand die je kan vertrouwen.

Ik denk

Als je voor jezelf en je kind opkomt kan ik me niet voorstellen dat dat tegen je gebruikt wordt.Dan krijg je juist meer hulp.

Damajo

Wijsheden

Ik heb dit draadje nu pas gelezez en het treft me dat er zoveel goede adviezen worden gegeven.
Ik zie alleen geen reactie meer van de poster. Hoe gaat het nu met haar ?
Ik ben benieuwd of ze deze adviezen gaat opvolgen. volgens mij is ze nog niet zover om in te zien dat mensen alleen kunnen veranderen als ze het zelf willen en dat het verspilde energie is om hiermee doorte gaan. Waarschijnlijk ziet haar man echt wel dat hij "fout" bezig is maar zal hijhet gewoon niet toe geven.
Zo'n " bijna ex" man heb ik ook. Tja, je zal toch eens moeten toegeven dat je fout zit en aan jezelf moet werken. Dat is voor sommige mensen heeeel moeilijk !

Als ervaringsdeskundige.....

....wil ik het volgende kwijt.

Als jij niets doet of het geweld niet kunt stoppen maar toch blijft, dan kun jij je kind kwijt raken. Dan kan je kind omwille van de fysieke en emotionele veiligheid uit huis worden geplaatst. Dat klinkt oneerlijk omdat jij geen dader bent, maar ik denk dat het gekeken naar de schade die geweld een kind brengt heel terecht is.

Als je de beerput opentrekt betekent dat dat je bereid moet zijn het geweld te stoppen, wat dat ook kost. Dus ook als je weg moet, anders kost het je inderdaad je kind. Er zijn opvanghuizen, je kunt naar familie gaan, dat red je nog wel.

Een veel groter probleem is wat mij betreft echter het na-traject dat niet geregeld is. Vanaf het moment dat je weg bent, staat voor de instanties niet de veiligheid van het kidn centraal maar het zogezegde gegeven dat 'een kind recht heeft op contact met beide ouders'. Je verwacht dat ze je zullen helpen je kind veilig te houden, neits is minder waar, rechters en instanties richten zich blind op het tot stand komen van omgang. Aangeven dat sprake was van geweld wordt gezien als beschuldigingen die in scheidingstijd gedaan worden en dus niet serieus genomen moeten worden, danwel 'tot het verleden behoren en het gaat om de toekomst'.

Ik wil je niet ontmoedigen, maar als ik dit had geweten, dan had ik beter kunnen vechten voor mijn kindjes. Tips om toch zo serieus mogelijk genomen te worden: aangifte doen, met hulp een tijd proberen en als het dan nog niet gaat naar het BLIJF en niet naar familie (er wordt gedacht dat het dan niet ernstig genoeg is). Hoe moeilijk die aangifte ook, er zal later door instanties weinig begrip zijn als je het niet doet en dat kan het verschil maken tussen je kind wel moeten afgeven aan iemand die het mishandeld of niet moeten afgeven. Vertel ook geen smoesjes (meer) als er verwondingen zijn, dat nekt je mocht het zover komen dat je weg moet. Ze gaan nl af op wat je nu verklaart, dus voor de scheiging.

Ik vecht al jaren voor de veiligheid van mijn kids, mijn ex is agressief en blijft bedreigen, maar kan ook heel goed instanties manipuleren. De ene keer zijn de instanties voor me de andere keer tegen, soms leven we, soms overleven we. En mijn ex is de lachende partij, die heeft gezegd dat zijn enige bedoeling is dat ik een moeilijk leven heb, nou dat heb ik. Maar alles beter dan nog bij hem in dat huis. Weet niet of wij dan nog geleefd hadden.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.