Relaties Relaties

Relaties

snoes

snoes

26-01-2010 om 09:22

Wie herkent dit ook? [man met autisme?]

Mijn partner en ik gaan uit elkaar.
We hebben gelukkig geen ruzie en tot nu toe verlopen de stappen die we nemen in redelijke harmonie.
Wij hebben een zoontje met een autisme stoornis en ik denk al heel lang dat mijn partner dit ook heeft. Maar dan in een andere vorm. Veel aspecten van autisme zijn ophem van toepassing, en niet in mindere mate.
Zo heb ik het een en ander aan sterfgevallen meegemaakt van mijn zijde van de familie. : moeder en stiefvader.
Ik had totaal geen steun aan hem. Aan zijn kant geen kwaadwillendheid, maar hij wist volgens mij gewoon niet hoe hij moest reageren. En zei vervolgens dus ook maar niets. En hetgeen wat hij zei raakte kant nog wal.
Veranderingen zijn heel moeilijk en stuiten altijd op negatieve reacties van zijn kant.
Bij een ruzie of discussie gaat hij schreeuwen en loopt het liefst weg of gooit en smijt met spullen. Slaat tegen dingen aan. Scheld tegen mij met de meest verschrikkelijke ziektes.
Vrienden heeft hij niet, en als we met vrienden van mij weg gaan dan heeft hij nagenoeg geen contact met de mannen. Hij weet gewoon niet wat hij moet zeggen. Staat er maar een beetje bij voor spek en bonen.
Zijn logica is heel anders dan wat ik van andere mensen zie. Initiatief nemen doet hij nooit.
Inzicht in zich zelf heeft hij niet. En de schuld ligt altijd bij een ander. ( niet alleen bij mij maar ook op het werk)
Voor de buiten wereld is hij " toch een leuke man en aardig" maar er is heel moeilijk mee samen te leven omdat ik ook het idee heb tegen een muur aan te lopen.
Een gesprek voeren met hem is moeizaam en heel oppervlakkig. En grapjes begrijpt hij vaak niet waardoor hij weer boos wordt.
als ik terug kijk op onze relatie heeft hij dit eigenlijk altijd al gehad maar pas de laatste jaren ga ik het koppelen aan een autisme spectrum stoornis.
Of is dit gewoon bij alle mannen zo??


Morgana Fata

Morgana Fata

26-01-2010 om 09:50

Alle mannen

Nee, volgens mij zijn niet alle mannen zo. Of het een autistische stoornis is weet ik natuurlijk niet, maar dat maakt ook niet zoveel uit. Jullie gaan al uit elkaar toch? Dat hij dat soort gedrag vertoont is genoeg reden om niet verder te willen. Zeker als hij er niks aan wil/kan veranderen. Waar het dan vandaan komt is eigenlijk niet meer zo belangrijk.
Succes met je scheiding!

Ellen Wouters

Ellen Wouters

26-01-2010 om 09:53

Nee maar...

Wat ik me altijd oprecht afvraag bij dit soort topics (je bent nl niet de eerste) is hoe het komt dat je getrouwd raakt met zo iemand.
Zoals je het opschrijft lijkt het me namelijk geen leuke man om je leven mee te delen. Maar ooit heb je het besluit genomen: met deze man wil ik oud worden, wij gaan elkaars steunpilaar zijn in goede en in slechte tijden. Wat maakte dat je toen die beslissing nam?
Sorry, je hebt er niks aan, dit is geen bijdrage aan de oplossing van jouw probleem en je hebt geen verplichting om mijn nieuwsgierigheid te bevredigen. Maar nieuwsgierig ben ik wel.

Tihama

Tihama

26-01-2010 om 10:53

De mysterieuze zwijgzame man

Ik herken die vragen, Ellen. Maar wat ik inmiddels begrepen heb, is dat diezelfde man in het begin vaak als mysterieus en zwijgzaam gezien wordt. Dat mysterieuze maakt hem dan interessant. Het voordeel voor zwijgzame mannen is dat ze niet zo snel dingen verkeerd zeggen. Het nadeel voor hun partners is dat ze het zwijgen vaak als positief uitleggen. Ruwe bolster, blanke pit. Een rots in de branding. Vooral een rots die niets zegt. In een relatie tussen een empathische vrouw en een autistische man kan het lang goed gaan. Als zij hem goed kent en inspeelt op zijn nukken, dan kan veel ergernis onder de oppervlakte blijven. Ongemerkt zorgen empathische vrouwen er prima voor dat er weinig aanleidingen zijn. Geen onverwachte verrassingen, geen ruzies aangaan, ingewikkelde discussies vermijden. Er zijn veel manieren om dit te voorkomen.
Pas als er kinderen komen, dán komen die sluimerende problemen naar boven.
Kinderen zorgen namelijk voor veel onvoorspelbaarheid, leggen druk op tijd en energie en ze houden al helemaal geen rekening met de speciale onuitgesproken wensen van papa.

Tihama

snoes

snoes

26-01-2010 om 11:08

Tja

Ik had voor deze relatie een vriend gehad die heel anders was. Ik vond wel een stukje rust bij hem. Hij was vrij rustig. Toch ook wel vrij kinderlijk. Problemen waren er natuurlijk nog niet.Zijn " ware " aard kwam inderdaad naar boven toen de problemen begonnen met onze autistische zoon.
Hij kon hier heel moeilijk mee omgaan en schreeuwde vooral tegen hem . dat is eigenlijk het eerste wat mij opviel. Ook dat hij geen interesse of moeite nam om zich in te leven in onze zoon. En om te leren er mee om te gaan. Steeds duidelijker werd het dat hij " onmachtig" was. Ik ben een ondernemend typetje en in het begin organiseerde en regelde ik onze uitjes, leuke dingen doen, enz. Dat maakte ook helemaal niet uit.
In de loop van de jaren bemerkte ik dat hij eigenlijk nagenoeg niet mee groeide in het leven. Hij blijft " hangen" zeg maar. Achteraf gezien zijn de problemen inderdaad begonnen toen we kinderen kregen. Daarvoor miste ik wel iets bij hem maar had daar niet zo veel moeite mee. alles ging zijn gang en het ging wel goed. Hij hobbelde overal wel achteraan. Inderdaad zie je de tekorkomingen op het moment dat er problemen ontstaan ( met zoon bijv.) als er een intens verdriet is ( overlijden) Daar kan hij niet mee overweg.
Verder is het namelijk geen slechte man. Hij doet en deed veel voor ons. Maar alles op praktisch vlak. De steun die ik zocht bij hem en de gezelligheid heb ik eigenlijk nooit gevonden.
Nu we uit elkaar zijn ( gaan) is er wel een last van mijn schouders gevallen. Maar ergens ben ik nog steeds nieuwsgierig of dit gedrag nou mannen eigen is.

Dagarada

Dagarada

26-01-2010 om 11:14

Tihama heeft gelijk

In ieder geval in ons geval: mijn man was een zwijgzame, interessante man die zijn eigen gang ging. We hadden ook veel raakvlakken, dachten en denken over veel voor ons belangrijke kwesties hetzelfde, en konden het goed vinden. We werden oprecht verliefd, en dat is uitgegroeid tot een diepe band, we houden van elkaar. Dit er illustratie voor Ellen, hoe je "verzeild" kunt raken in een relatie die uiteindelijk ook (soms té) veel van je kan eisen. Later nl. werd het moeilijk, idd, toen er kinderen kwamen. Mijn man had altijd al eigenaardigheden (een gesprek zeer plotseling afkappen, echt míddenin een zin, moeilijke zaken werden niet of nauwelijks besproken, er was/is geen kritiek/reflectie mogelijk, enfin, communicatie iha is een moeilijk punt en een sociaal leven hebben we verder niet), maar nu er kinderen zijn, wordt de druk enorm opgevoerd. De structuur die mijn man zo nodig heeft, is niet altijd te realiseren. Het is onmogelijk een prikkelarme omgeving te creëren met 3 kleine en drukke kinderen.
Eigenlijk gaat het er hier precies zo aan toe als Tihama beschrijft: ik wéét inmidels waar hij wel en niet tegen kan, en probeer veel vóór te zijn. Vaak voelt het alsof ik 4 kinderen heb om rekening mee te houden, voor te zorgen. Vaak is dat slikken, nog meer slikken en op eieren lopen. Gelukkig houd ik nog steeds van hem, en zie ik hoe intens veel onze kinderen van hem (en hij van hen) houden. Zo zullen we het misschien wel redden.

Dagarada

Dagarada

26-01-2010 om 11:20

Snoes

Uiteraard zijn er meer mannen die zo in elkaar zitten (zoals je ziet herken ik wel het een en ander). Oha wordt gezegd dat mannen met een aan autisme verwante stoornis extreem "mannelijke" mannen zijn. Veel mannen zijn geen wonderen van communicatie en empathie, tenminste niet zoals wij vrouwen dat graag zouden zien Bij ass'ers is o.m. dat sterk uitvergroot. Dus sommige aspecten zul je bij (veel) mmeer mannen tegenkomen, of het problematisch wordt hangt af van de mate waarin het gedrag voorkomt (en dan doet het er in feite niet toe of er een diagnose ligt).
Sterkte!

Eiland

Eiland

26-01-2010 om 11:34

Een relatie is een project; de partner een tool

Mannen met Asperger zijn zeer onhandig in versieren. Ze weten totaal niet hoe ze het moeten aanpakken. De enige manier is om de kunst af te kijken. En dan al het geleerde perfect toe te passen.
Tony Attwood, een autoriteit op het gebied van Asperger, heeft er zeer helder over geschreven.

their pursuit, allowing them to pursue other interests.
The courtship may not provide an indication of the problems that can develop later in the relationship.The person with Asperger's syndrome may have developed a superficial expertise in romance and dating from careful observation, and by mimicking actors and using the script from television programmes and films. Some partners have explained that they never saw the real person before they were married, and after their wedding day, the person abondoned the persona that was previously so attractive. As one woman said: 'He had won the prize and didn't have to pretend any more'.
There are many potential problems in the relationship. Often, what was endearing at the start later becomes a problem. The initial optimism that the partner with Asperger's syndrome will gradually change and become more emotionally mature and socially skilled can dissove into despair that social skills are static due to limited motivation to be more sociable. This can be due to the intellectual effor neede to socialize, subsequent exhaustion, and fear of making a social mistake. Joint social contact with friends can slowly diminish. The partner with Asperger's syndrome does not want or need the same degree of social contact they enjoyed as a couple when they were routing. The non-Asperger syndrome partner may reluctantly agree to reduce the frequency and duration of social contact with family, friends and colleagues for the sake of the relationship.
(te vinden in: The Complete Guide to Asperger's Syndrome Door Tony Attwood).
• Their courtship style is almost “too good to be true”.
• After marriage the partner with AS often seems to lose
motivation to keep working on the quality of the
relationship as though the wedding day has “completed”
(te vinden in: Asperger's syndrome in Marriage van http://www.aspia.org.au/information.html#articles).
Mijn partner had diverse relaties gehad toen in hem leerde kennen. Zijn aangeboren onhandigheid wist hij op geraffineerde te maskeren. Ik ben daar volledig ingetrapt. Heel lang heb ik dat ontzettend stom van mezelf gevonden. Vooral omdat ik tot dusver altijd op mijn goede inzicht in mensen had kunnen vertrouwen. Het was pijnlijk om er achter te komen dat ik het zo mis had.
Aspergers blinken uit in obsessief gedrag. Vooral bij hobbies. Dat vermogen om zich zo te kunnen focussen en daar veel energie in te steken buiten ze uit om een partner aan de haak te slaan. Dat is dan een tijdelijk doel dat ze sterk motiveert. Als het gelukt is, dan is het inderdaad direct over met de aandacht, de gespeelde empathie.
Snoes, ik kan je geen raad geven. Ik heb er zelf voor gekozen om te blijven tot mijn kinderen oud genoeg zijn.
Eiland

Eiland

Eiland

26-01-2010 om 11:42

Maar dagarada

Beseft jouw man dat hij Asperger heeft? Valt daar over te praten? Dat maakt het beter hanteerbaar.
Ik heb te maken met iemand die alles vooral buiten zichzelf legt. Als hij overprikkeld raakt, hebben anderen dat gedaan. Als hij iets als kritiek ervaart (en dat doet hij nogal snel), dan valt hij de ander aan op negatief gedrag.
Hij heeft ooit eens zo'n misselijk coachingstraject gehad van de een of andere geflipte positievo en sindsdien MOET alles hier positief worden gecommuniceerd. Hij had namelijk ontdekt dat dat een briljante manier is om niet langer te worden aangesproken op zijn gedrag. Je kunt namelijk niet alles 'positief labelen'.
Eiland

Nuances

Het lastige is natuurlijk ook dat de uitersten makkelijk te omschrijven zijn, maar er zijn veel grijs-in-grijs gevallen.

Mijn man voldoet aan sommige kenmerken (kan niet tegen veranderingen, geen vrienden), maar weer niet aan andere (initiatief, troosten).

En hoe moet je dat idd allemaal in het begin van elkaar onderscheiden...

Om antwoord op de oorspronkelijke vraag van snoes te geven: ik herken dus gedeeltes, en hier lukt het prima om een goede relatie te hebben.

De crux zit daarbij in het prille begin. Toen zag ik al dat hij sociaal weinig initiatief toonde. Maar ik zag ook een aantal trekken die ik enorm waardeerde. En ik heb toen de afweging gemaakt. Ik heb nooit geprobeerd om dingen te veranderen of zelfs maar bij te sturen. Dat met die veranderingen werd inderdaad wel lastiger toen we kinderen kregen, eigenlijk al daarvoor, toen we samenwoonden. Maar daar is hij een heel stuk in opgeschoven. Ik geef hem ruimte om te wennen aan onverwachte zaken en hij maakt vaart met het wennen. Dat werkt. We benoemen dat soort situaties ook heel expliciet. ("ik weet dat je je er niet op hebt kunnen instellen, maar ik wil nu graag... of we moeten nu...)

Dagarada

Dagarada

26-01-2010 om 12:44

Eiland

Nee, niet echt, geloof ik. Het is ooit ter sprake gekomen, toen hij per ongeluk een site over ass in mijn favorieten zag staan. Hij herkent het niet echt, maar wil zich er ook niet in verdiepen. Het is voor hem vrij abstract waar ik tegenaan loop. Zijn inlevingsvermogen is zeer beperkt, dus hij snapt ook echt niet dat ik er moeite mee heb als hij middenin een zin een (voor mij belangrijk) gesprek afbreekt. Of 's ochtends de deur uitgaat met een formeel "tot ziens"
Hij heeft een externe locus of control: reflecteert niet, kan geen kritiek verdragen en zal altijd de oorzaak van een probleem elders zoeken (of zo opzichtig en overdreven bij zz dat dat niet geloofwaardig is).
Nou ja, voordat dit een gevalsbeschrijving van mijn man wordt: nee, tis niet goed bepreekbaar. Maar wel vind ik het leven met hem makkelijker te dragen nu ik veel van zijn voor mij onbegrijpelijke en moeilijke gedrag wijt aan onvermogen, ipv hem te zien als een enorme egoïst.

Anonima

Anonima

26-01-2010 om 14:21

Neen, niet alle mannen

zijn zo, snoes.
Gelukkig maar! Dat heb ik intussen al mogen ondervinden.
Maar ik herken een heleboel van wat jij en anderen hier schrijven. Sommige vrouwen kunnen daarmee leven, ik kon het niet en ben na een relatie van 28 jaar weggegaan. Het is de beste beslissing geweest die ik ooit maakte! Ik raakte mezelf helemaal kwijt en zoveel was het me uiteindelijk niet waard. Wat het precies was, weet ik niet, het etiket (ASS, ADD, Asperger, autisme, ...) is ook niet belangrijk. Wat de doorslag gaf, is het feit dat hij er niets wilde aan verhelpen, geen therapie of wat dan ook. Hij was zo en dat moest ik maar accepteren....
Ook voor de kinderen was dit de juiste beslissing, maar het doet wel pijn als je dochter van 18 zegt dat ze thuis met 2 pubers zit, haar broer van 13 en haar vader .... Gelukkig loopt het co-ouderschap wel goed, dat dan weer wel.
Sterkte!

dc

dc

26-01-2010 om 15:10

Antwoord op je vraag

"Of is dit gewoon bij alle mannen zo?? "

nee, mijn man is absoluut niet zo. Mijn man heeft verandering nodig, bijvoorbeeld.

Ellen Wouters

Ellen Wouters

26-01-2010 om 15:47

Aha

OK. Sorry, ik heb nog steeds geen bijdrage of herkenning, maar dankzij de uitleg van oa Tihama is het wel wat duidelijker geworden. Merci.

snoes

snoes

26-01-2010 om 16:45

He gelukkig

Ook ik ben mijzelf in de loop van de jaren kwijt geraakt.
Het gevoel, mijzelf zijn, lekker uitbundig, blij, optimistisch, gewoon genieten van kleine dingen enz.
Ik kon door omstandigheden even een poosje alleen zijn met de kinderen en ik merkte toen pas dat ik dat een beetje kwijt was. Heel langzaam kwam het terug !
En toen ging ik nadenken. Hoe komt het dat ik zo niet meer ben?
En met deze man lukt het mij niet om mijzelf weer terug te krijgen. Er gebeurde te veel. Veel negatieve lading in huis.
Ook deze man ziet absoluut niet in hoe het anders kan. En ik kanh et hem ook eigenlijk niet kwalijk nemen. Hij heeft van huis uit ook niet veel mee gekregen.
Hij zal zich nooit laten testen, ( hoeft van mij ook niet) Wat me vooral dwars zat , is dat hij voortdurend probeerde mij het gevoel te geven dat het aan mij lag.
Inderdaad, de schuld ligt altijd ! bij een ander. Ik heb ook geprobeerd om hem mee te krijgen naar relatietherapie : dat wil hij niet.
Eigenlijk wilde hij niets.
Met de kinderen kan hij ook niet opschieten. De jongste accepteert hem nog wel maar heeft weinig band met hem. De oudste ( pdd-nos) is bang voor hem, heeft weinig tot geen respect voor hem, en luistert totaal niet naar hem. Wat tot gevolg heeft dat ik de schuld krijg als zij problemen hebben omdat ik niet ( op tijd )ingrijp. Eigenlijk moet ik zijn problemen oplossen. terwijl hij zelf al heel lang zou kunnen weten hoe hij met zijn zoon moet omgaan.
Inderdaad, of je een puber in huis hebt die je voortduren moet sturen en mee moet slepen.

We wachten nu tot hij een huis heeft, dan gaat hij in de buurt wonen. Ik ben erg benieuwd hoe de nieuwe situatie in ons kleine gezinnetje dan is. En of ik mijzelf weer terug vind.

jacci

jacci

26-01-2010 om 19:57

Ook ik

Kon er niet meer tegen en ben gescheiden na 17 jaar huwelijk. Er was met hem niks aan de hand, wat ik hier ook lees bij anderen, het lag allemaal aan mij. Bovendien wist ie van niks (?) Ik had het wel eerder mogen vertellen. Dat deed ik al jaren, dan bespraken we dat ik ongelukkig was en dan beloofde hij weer beterschap. (voor even) En dan was alles weer goed en was er niks aan de hand. Tenminste zo komt het dus over. Tot hij voor familiebezoek een paar weken naar het buitenland was. Heerlijk, rust in huis. Alles liep ineens op rolletjes. Toen kwam wel heel duidelijk naar boven dat hij eigenlijk een kind in huis was. Toen hij terug kwam vroeg hij; en heb je me gemist. Mijn antwoord was nee en dat heb ik uitgelegd. Nog kon ie er niks mee. Toch heeft het nog een aantal jaar geduurd voordat bij mij het besef kwam dat ie ws ook ass had (net als onze wel gediagnosticeerde zoon). Toen was het aan mij; kon ik hier mee leven. Het antwoord was nee. X stond nergens open voor en ik had duidelijk problemen, dus lag het aan mij. En nog beweerde hij dat ie van niks wist.
Ik hoop voor jou dat de hele echtscheiding goed blijft lopen en dat ie mee blijft werken, bij mij was dat niet het geval. En dat je met je nieuwe gezinnetje de nodige rust vindt. Dat zal wel, was hier gelukkig wel zo.

Anonima

Anonima

26-01-2010 om 20:12

Snoes en jacci

Ik herken heel veel in wat jullie schrijven...
Het lag altijd aan mij; hopen excuses die geen mens geloofde behalve hijzelf; honderden keren beterschap beloven, ....
En dan bij de proefscheiding vaststellen dat ik hem vanaf dag 1 niet gemist had! Hoe duidelijker kon het zijn.
Nu vind ik mezelf beetje bij beetje terug, en dat merk ik ook aan mijn omgeving. Ik kan weer lachen, lekker spontaan doen, mensen reageren anders op mij... het doet zo'n deugd.

Snoes, ik wens jou heel veel succes met je scheiding en veel geluk in je nieuwe leven!

ass-vrouw

ass-vrouw

27-01-2010 om 00:36

Ellen

Bij mijn partner is het zo dat het gevoel er heus wel is. Hij wil heus wel bij me zijn, contact hebben, aandacht aan me geven. Alleen is die behoefte er blijkbaar slechts af en toe, en heeft hij het vaak gewoon te druk met zichzelf. (en dan bedoel ik niet werk of hobbies oid) Dat viel helemaal niet op toen we nog niet samen woonden. Als we samen waren had hij alle aandacht voor mij, wrs wel iets van hyperfocus.
Het is lastig uit te leggen, maar ik had bij hem sterk het gevoel dat we erg naar elkaar toe zouden kunnen groeien. Toen voelde dat heel positief. Nu kan ik dat gevoel verklaren, ik denk nu dat het iets te maken heeft met zijn aanpassingvermogen, hoewel dat niet helemaal het goede woord is. Hij past zich teveel aan aan mij, heeft weinig ´eigens`. En anderzijds kan hij zich absoluut niet aanpassen.
En idd, problemen komen met kinderen enz. Dat vereist zoveel stevigheid en eigenheid van jezelf, dat heeft mijn partner weinig. Tegelijkertijd moet je flexibel zijn en je aanpassen. Ook dat kan hij slecht. Hij kan opvoedingssituaties van mij afkijken, maar slecht iets zelf verzinnen.
Dan komen de problemen. Want een relatie met iemand met ass hoeft niet perse problematisch te zijn. Er zitten nl ook ontzettend veel leuke en goede kanten aan.

Mathilde

Mathilde

27-01-2010 om 10:00

Tuurlijk zijn niet alle mannen zo

Stel je voor!

Mathilde

Mathilde

27-01-2010 om 10:18

Oeps

Te snel gedrukt, sorry.
Om je een hart onder de riem te steken: er zijn heus wel hele lieve, empathische en zorgzame mannen op de wereld die uitstekend kunnen communiceren. Mijn man bijvoorbeeld scoort op al die gebieden een stuk beter dan ik en heeft ook meer behoefte aan sociale dingen. Hij grapt dan ook wel eens dat ik een beetje autistisch ben . Wat mij opvalt, is dat jullie schrijven dat jullie man in het begin interessant en mysterieus leek en laat dat nou iets zijn dat ik ook wel eens te horen heb gekregen (van mannen). Ik vond dat altijd maar raar, want ik ben helemaal niet mysterieus haha, wat een grappig idee. Maar ik ben wel erg introvert en dat geeft blijkbaar aanleiding voor anderen om daar van alles op te projecteren.
Wat ik wilde zeggen, is dat er dus echt nog wel mannen rondlopen zonder stoornis op dit gebied. Maak voortaan een wijde boog om 'mysterieuze' mannen en heren die overdrijven en kies er eentje uit die je aan het lachen maakt.

Tihama

Tihama

27-01-2010 om 11:30

Projectie

Mathilde
"Maar ik ben wel erg introvert en dat geeft blijkbaar aanleiding voor anderen om daar van alles op te projecteren. "

Inderdaad, dat is zo verraderlijk. Als mensen zwijgzaam zijn, dan gaan anderen allerlei eigenschappen projecteren.
Anais Nin zei ooit: We zien mensen niet zoals ze zijn, we zien mensen zoals we ZELF zijn.

Als iemand veel praat en veel zegt, dan krijg je niet de kans om te projecteren, want het object van je liefde logenstraft verkeerde aannames direct. Bij zwijgzame types gebeurt dat niet.

Nog een uitspraak, ditmaal van Oprah Winfrey: "Als een man zijn ware gezicht voor de eerste keer laat zien: geloof hem dan". Dat sloeg in dat geval op mishandelende mannen, maar je kunt die breder trekken.

Tihama

Eiland

Eiland

27-01-2010 om 11:45

Over mysterieus en zwijgzaam (ellen en tihama)

Het gevaar bestaat dat je met dit criterium alle introverte karakters tot potentiële aspergers verklaart. Er is toch echt meer aan de hand.
In mijn geval klopte het niet trouwens. Ik kreeg gedichten, werd overladen met attenties. En voor iemand die ik als introvert had leren kennen, was hij als hij met mij alleen was opmerkelijk spraakzaam. Dit is dus wat ik bedoel met het "project verleiden". Pas later kom je er achter dat het strategie was. Dat het hem vermoedelijk allemaal weinig deed, maar dat zulke rare fratsen nou eenmaal nodig zijn om een partner aan je te binden.
Het mechanisme van de empathische en de autist waarin de een aldoor rekening houdt met de ander (en daarbij zichzelf dreigt kwijt te raken) snijdt hout. Dit is het stuk waar ik later in mijn relatie in terecht gekomen ben.
Eiland

Anonima

Anonima

27-01-2010 om 11:48

Tihama

Tihame: "Inderdaad, dat is zo verraderlijk. Als mensen zwijgzaam zijn, dan gaan anderen allerlei eigenschappen projecteren. .... Als iemand veel praat en veel zegt, dan krijg je niet de kans om te projecteren, want het object van je liefde logenstraft verkeerde aannames direct. Bij zwijgzame types gebeurt dat niet. "

Klopt in mijn geval voor een deel. Bijkomend probleem was dat mijn ex ervan uitging dat ik wel wist wat hij dacht of waarmee hij in zijn hoofd zat, 1) omdat hij dat zelf wist (!) en 2) vaak dacht dat hij dit of dat wel aan mij had gezegd, of het van plan was, maar niet dus en bovenal 3) omdat hij meende dat als ik van hem hield, dat ik dan wel wist wat hij dacht. !!!!!
Als ik vroeg wat hij van iets dacht ofzo, kon hij het niet formuleren (heeft hij wel gedachten,kwam dan wel eens in me op), en als ik dan probeerde te formuleren "is het dit?" of "is het dat?", dan werd hij boos, want "ik zat er telkens naast, en als ik van hem hield, dan wist ik het toch wel?" Euh, niet dus.
Wie projecteerde dan?
Ach, ik snap het nog steeds niet, en jullie wellicht ook niet. Ik vrees dat mijn bijdrage heel erg verward is, maar zo was mijn relatie met hem ook.
pffffff

Tihama

Tihama

27-01-2010 om 11:51

Eiland

Ja, je hebt gelijk. Mijn laatste posting had niet meer te maken met autisme, maar vooral met de valkuil om introverte personen eigenschappen toe te dichten.

Want diagnosticeren van autisme is een vak apart.

Tihama

Anonima

Anonima

27-01-2010 om 11:52

Eiland

Eiland: "In mijn geval klopte het niet trouwens. Ik kreeg gedichten, werd overladen met attenties."
Nu ik eraan terugdenk, was dat bij mijn ex ook wel zo. Dat verdween toen we getrouwd waren, en al helemaal toen de kinderen er waren.

"En voor iemand die ik als introvert had leren kennen, was hij als hij met mij alleen was opmerkelijk spraakzaam."
Nou, mijn ex was niet spraakzaam bij mij, maar kon het wel goed uitleggen aan anderen, tenminste, zolang het over dingen buiten hemzelf ging."

"Het mechanisme van de empathische en de autist waarin de een aldoor rekening houdt met de ander (en daarbij zichzelf dreigt kwijt te raken) snijdt hout. Dit is het stuk waar ik later in mijn relatie in terecht gekomen ben. "
Ik dus ook....gelukkig maar, alhoewel ik soms nog boos kan zijn dat de helft van mijn leven hierdoor voorbij is...

snoes

snoes

28-01-2010 om 08:53

In het begin

Inderdaad , als ik terug kijk naar het eerste jaar kwam hij ook met lieve briefjes, een knuffelbeest.. Eigenlijk vond ik dat toen best kinderachtig (het knuffelbeest) en ook de briefjes waren vrij kinderlijk geschreven. Maar ik vond het ook wel schattig en lief onhandig. Maar hij was 25 ! Ach, ik kwam uit een relatie die heel anders was ( een behoorlijk egoistische man) en ik vond de aandacht die hij me gaf wel heel leuk. Daarnaast zag hij er ook nog eens heel goed uit. Tja, ik was wel verliefd. Ons eerste kind kwam al na anderhalf jaar en was een makkelijke baby. Pas toen het autisme boven kwam ( rond zijn tweede jaar) begon manlief te " veranderen".

Ik vind het heel knap dat sommige vrouwen een weg hebben gevonden om met hun man met vermoedelijk autisme, om te te gaan.
Mijn partner heeft nagenoeg geen inzicht in zijn eigen gedrag en gelooft niet dat hij een vorm van autisme heeft. ( of hij wil er niet voor uitkomen)
We hebben een oudercursus gedaan ( voor ouders met kinderen met autisme) . Dat is eigenlijk het eerste dat hij doet om zich te verdiepen in autisme. En ik herken zoveel van die cursus in onze zoon, maar ook in hem ! En dan niet het punt dat iedereen autistische trekjes heeft. Maar :
sociaal onhandig : heeft geen vrienden, onderhoud vriendschappen ook niet. Weet zich geen houding te geven of wat hij moet doen in situaties met anderen.
Of je hoort duidelijk dat het aangeleerde taal is.

Inlevingsvermogen: nagenoeg niet. En weet ook echt niet wat hij moet doen als iemand verdriet heeft. Zegt dan precies het verkeerde waardoor je nog boos op hem word dat hij zo bot doet.

inzicht: ziet de wereld en de dingen die gebeuren anders dan de gemiddelde mens die ik ken. herkend emoties niet.

Wat mij dan vervolgens ook irriteert is dat hij op de cursus heel " wijs" aan het praten is over hoe wij het thuis aan pakken. Maar eigenlijk doet hij er nagenoeg niets aan thuis. Hij houd zich niet aan de structuur die ik heb ingevoerd voor onze zoon,oa middels lijstjes.
Hij gebruikt ze meestal gewoon niet. Maar ondertussen op de cursus vertellen dat het zo goed werkt en dat het zo belangrijk is enz..
Later sprak ik hem daar op aan, dat als hij het zo goed vind werken en het zo belangrijk is, waarom hij zich dan niet ook aan de structuur voor zoon houdt.
Daar reageert hij dan niet op.

Ook het opvliegende karakter, het schelden als er iets gebeurd...onze zoon doet dat ook. En tja, probeer er maar iets van te zeggen. Zoon zegt dan : papa doet het toch ook.
Het goede voorbeeld geven is heel erg belangrijk, maar daar houdt hij zich ook niet aan. Alsof hij het gewoon niet kan.

Ik ben blij dat het einde nabij is. Ondanks dat ik echt wel van deze man houd. Het leven is heel moeilijk met hem. En ik kreeg het gevoel dat ik alleen de kar trok en hij alleen maar tegen werkte. ( zoals met de structuur aanbrengen) Dat breekt op, en ik hem dan ook een poosje overspannen thuis gezeten.
Maar ik zal hem heus wel missen ! en het blijft moeilijk om de stap te nemen, en door te zetten !
Maar zoals iemand wel eens tegen mij zei : ik hou van hem, maar nog meer van mijzelf en mijn kinderen.

Sorry voor het hak op de tak verhaal

Anonima

Anonima

28-01-2010 om 09:47

Snoes

Ik vind helemaal niet dat je van de hak op de tak springt, integendeel, ik snap het allemaal erg goed.
Voel je asjeblief niet schuldig dat het jou niet lukt om met deze man om te gaan; er zijn er nog meer, meer dan je denkt. En inderdaad: hou ook van jezelf en van je kinderen!
Als ik alles lees wat je hier opschrijft, word ik heel verdrietig omdat ik zoveel herken, en ook wel boos, op mijn ex, en op mezelf, hoe het toch mogelijk is dat ik het al die jaren niet eerder heb gezien. Maar ach, dat levert natuurlijk ook niets op, ik weet het wel, maar toch wil ik die boosheid en dat verdriet er wel laten zijn. En ook komen door jouw verhaal een hoop dingen terug naar boven, en denk ik: "Ja, zo was het bij ons ook. Wat ben ik blij dat het nu achter de rug is!". Ik hoop dat jij dit over enige tijd ook kan denken!

Snoes:"En ik kreeg het gevoel dat ik alleen de kar trok en hij alleen maar tegen werkte. ( zoals met de structuur aanbrengen) Dat breekt op, en ik hem dan ook een poosje overspannen thuis gezeten."
Ook dit is herkenbaar! Ook ik ben overspannen geweest, met bovenop nog enkele peesonstekingen en als kers op de taart een whiplash, waardoor ik gedwongen thuis zat en voor het eerst de zaken op een rijtje heb kunnen zetten.
Moeilijk is het zeker, maar ga voor je keuze! Je zal er later blij om zijn, voor jezelf en voor je kinderen. Hopelijk lukt het jullie om alles op een redelijke manier af te handelen! Ik duim voor jou!

snoes

snoes

29-01-2010 om 11:28

Lief

dank jullie wel voor de lieve reacties !

Ik vind het trouwens ook wel verhelderend dat er meer vrouwen kampen met deze problematiek.
Waar ik eigenlijk ook wel benieuwd naar ben is hoe jullie omgeving reageert. Herkennen zij de problemen rondom jullie ( ex ) partner ook?
Hier is het heel verschillend. Een vriendin die met autisten werkt vind zelf ook dat hij duidelijk trekjes vertoond van autisme. Maar dat hij zich wel redelijk goed staande kan houden in de maatschappij.
Maar anderen zien alleen een man waarvan ze zeggen dat het toch een aardige jongen is.
Dat het met die aardige jongen best moeilijk samenleven is , zien ze niet.
Ik bedoel, dat hij in de normale dagelijkse gang van zaken niet opvalt dat hij anders is. Maar in de thuis situatie laat hij zich gaan ( is hij zich zelf) en is hij toch echt heel anders.

Iris

Iris

29-01-2010 om 14:56

Moeilijk, moeilijk, en vraag aan eiland.

O, wat herken ik veel! Waarom ik op deze man ooit, meer dan 25 jaar geleden ben gevallen was, omdat hij anders dan andere mannen was. intelligent, vreemde humor, praatte nooit over mannendingen zoals voetbal, vrouwen, auto's politiek. Maar...toen de kinderen kwamen kwam ik er achter dat er wel degelijk iets mankeerde. Op internet vond ik een site over Asperger en ik schrok. Want dat was het dus helemaal. Mijn man heeft ook geen vrienden, praat niet, zegt niet gedag, neemt never nooit initiatieven als het gaat om sociale dingen, kan niet tegen veranderingen. Vandaar dat het zo begon op te vallen toen de kinderen er waren. kan niet tegen drukte en heeft een heel strak schema. Als hij daar vanaf wijkt krijgt hij migraine.
Ik zelf keeg het er steeds moeilijker mee en kwam er achter dat ik in m'n eentje de kinderen opvoedde, het huishouden deed en dan had ik ook nog mijn werk en zo. Als ik geen initiaief neem, gebeurt er niets. Gaan we niet op vakantie, geen dagjes uit, en nu, sinds 3 jaar of zo hebben we ook geen sex meer, want ik heb geen energie meer om er steeds mee te beginnen. Gesprekken helpen niet, dringen niet door, zelfs niet met professionele hulp. Ik ben helemaal op en wil mijn energie steken in de kinderen en mezelf, niet meer in one relatie.
Ik heb het min of meer opgegeven en blijf ook maar bij elkaar tot de kinderen op eigen benen staan.
Het is erg moeilijk, want de buitenwereld ziet ons gewoon als een gewoon gezin, behalve enkele vriendinnen die het weten.
Zelf heeft hij ogenschijnlijk nergens last van, isa tevreden.
Vraag aan Eiland; hoe ga jij dat doen? Weet je man dat je er zo over denkt, dat je hem gaat verlaten? Ben ik erg benieuwd naar.

snoes

snoes

29-01-2010 om 17:10

Iris

Iris , ik vind het heel knap dat je bij je man blijft voor je kinderen.
Als je kinderen verder nagenoeg geen hinder ondervinden van je man kan dat ook best wel.
Maar iemand in mijn omgeving zei tegen mij :
" Je doet jezelf te kort. Waar sta je over tien jaar ?
Kinderen het huis uit, zelf opgebrand en een relatie die niets voor stelt."

Wil je dat ? Of wil je nog iets van het leven maken ( ik vind mij zelf met 40 jaar nog best jong . )
Voor de kinderen zal het best moeilijk zijn, maar ook die zijn flexibel ! En het ligt ook aan ons hoe zij de scheiding ervaren toch?

Ik wil mijzelf weer VOELEN. Terug naar mij zelf. Dan ben ik een veel leukere moeder !
En daar hebben de kinderen ook veel meer aan.

Wij hebben ook al 2.5 jaar geen sex. En daarvoor was het ook niets bijzonders meer. Altijd hetzelfde begin ( nee, he daar komt dat handje weer onder de dekens )
Geen afwisseling, geen passie . Ik had daar ook geen zin meer in. Ik wil weer leven ! Sex hebben ! gezelligheid en een luisterend oor. En vooral iemand met wie ik weer kan lachen !
Heel de relatie bij elkaar gezien, is het geen relatie.
Al heeeeel lang niet. Dalijk ben je 80 en kijk je terug op je leven. Wat wil je dan zien van jezelf ????

Eiland

Eiland

29-01-2010 om 19:24

Iris en snoes (lang)

Mijn partner kan totaal niet omgaan met kritiek. Hij kan er zelfs niet mee omgaan als in een gesprek blijkt dat ik een andere mening heb. Dan zegt hij letterlijk dat ik hem aanval. Het is kind-denken. Wie niet voor je is is tegen je.
Hij heeft zo'n onvoorstelbare angst om naar zichzelf te kijken dat dat uitsluit dat we het ooit gaan hebben over asperger gedrag. Hem mankeert niets. Juist omdat het zo beladen is, kan ik niet instaan voor zijn reactie. Hij heeft zijn drift niet in de hand.
Ik heb het losgelaten dat we het hierover gaan hebben. Dat komt omdat ik inzie dat het zinloos is en dat hij niet gaat veranderen. Dus steek ik daar geen energie in.
De relatie vind ik ontzettend zwaar. Regelmatig check ik bij mezelf of ik nog achter mijn besluit sta om te blijven tot de kinderen groot genoeg zijn.
Wat daarbij een rol speelt is dat ik heel zeker weet dat het een vechtscheiding gaat worden. Zijn doel daarbij is om mij maximaal uit het leven van de kinderen te bannen. Wat daarbij een rol speelt is dat hij zijn onvermogen zich op een dieper niveau met vrouwen te verbinden, projecteert op vrouwen. De ervaring van een paar mislukte relaties bewijst dat. Vrouwen deugen niet.
Ik heb op dit punt niet veel vertrouwen in de uitgangspunten van de rechtspraak van tegenwoordig. Het zal me niet lukken om duidelijk te maken hoe ons gezinsleven in feite is. En mijn tegenstander is een bijzonder hoogintelligente man, die in zakelijke situaties heel vaardig is (geworden).
Intimiteit hebben wij ook niet meer. Ik breng het niet meer op. Ja, ook ik moest steeds de kar trekken op dat punt. Ik ben ermee gestopt toen hij eisen ging stellen die mij de indruk gaven dat ik steeds meer moest gaan lijken op een passieve pornodame met een kleuterdoos. Daar lag een grens voor mij. Ik denk dat hij porno veiliger vindt dan the real thing trouwens.
Ernstig vind ik dat hij onze zoon meent te moeten voorlichten met beeldvorming die rechtstreeks afkomstig lijkt uit pornofilms. Vrouwen zijn dingen met een gat erin. Zoiets. En dat wordt een beetje stoer lacherig gebracht. Het kost me veel moeite om daar niet onmiddellijk op te reageren. Dat zou een enorme rel veroorzaken. Ik pak het later op door met mijn zoon te praten over de emotionele aspecten van vrijen. En ik leg uit wat de verschillen zijn met porno.
Zo lang deze dingen gebeuren geeft het mij een heel sterke drijfveer om te proberen de relatie in stand te houden. Ik moet er niet aan denken dat ik in dit soort dingen niet meer kan bijsturen omdat ik er niets van weet. Eenmaal gescheiden is het de realiteit dat je kinderen een heel leven hebben dat zich compleet aan je waarneming onttrekt.
Tja en waar blijf ik zelf. Ik sta op de waakvlam. Mijn sociaal leven is verdwenen. Mijn blije levensgevoel ook. Een positief perspectief zou dat veranderen, maar dat is in deze fase niet haalbaar. Verwachtingen hebben zou me ontzettend bezeren op termijn dus ik probeer ze niet te hebben.
Ik weet dat ik een leuk, origineel, hartelijk, eerlijk en oprecht mens ben. En een doorzetter. Ik ben slank, ben redelijk tevreden met mijn uiterlijk. Ik doe mijn best om dat van mezelf te blijven vinden. Wat zo'n relatie ondermijnt je zelfvertrouwen en je zelfrespect enorm. En het gebrek aan wederkerigheid, het besef dat je voor die ander niet meer bent dan een meubel, dat is echt heel zwaar. En weten dat het niet aan jou ligt maar aan het onvermogen van je partner helpt maar gedeeltelijk. Elk mens heeft het nodig om te worden gezien, te worden erkend, te worden gewaardeerd, te worden geliefd. Aangezien ik nauwelijks een sociaal leven heb, is de kring van mensen die in dit soort behoefte voorziet beperkt.
Snoes, ik wens je heel veel succes. Let maar eens op, je krijgt vast vleugels! Van al die energie die je niet meer hoeft te besteden aan je partner.
Eiland

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.