Relaties Relaties

Relaties

vastberaden

vastberaden

01-03-2010 om 18:45

Help! ik ga in therapie

Na drie jaar "gehannes" in mijn relatie heb ik eindelijk een besluit genomen: ik ga in therapie. Morgen ga ik een afspraak maken.
Mijn man is fel tegenstander van dergelijke hulpverlening ("ik wil geen vrouw met problemen") en hij wil er helemaal niets mee te maken hebben.

Ik ga dit dus doen zonder het hem te vertellen. En ik vind het doodeng. Ik ben zo bang dat deze stap me uiteindelijk mijn huwelijk gaat kosten. Niet vanwege het verzwijgen van de therapie maar omdat ik bang ben dat ik uiteindelijk niet meer de persoon zal zijn die ik was. Dat ik niet meer de persoon ben die hij wil.

Wie steekt me een hart onder de riem?


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
MMM

MMM

01-03-2010 om 19:54

Dappere stap

die je genomen hebt...
Ik weet uiteraard niet waar het 'gehannes' in je relatie mee te maken heeft, maar eigenlijk vind ik dat de houding van je man betekent dat hij niet inziet dat je al problemen hebt. Je kunt problemen helaas niet wegdenken door geen hulp te vragen. Ik vind dat je een hele dappere stap gezet hebt door in therapie te gaan, maar ik weet niet of het echt verstandig is om hem niets te vertellen. Ik kan je ook helaas niet geruststellen wat betreft je angsten, je kan er zelf door veranderen, eigenlijk weet je dat zelf ook wel zoals je aangeeft. Dat kan juist positief werken op je relatie, maar inderdaad ook negatief.

Ik zit helaas in een enigszins vergelijkbare situatie... Mijn relatie is ook al jaren niet zo geweldig meer. De directe reden is een uit de hand gelopen alcoholprobleem van mijn man. We zijn daarvoor een paar jaar geleden in relatietherapie geweest bij een therapeute die ervaring had in de verslavingszorg, maar dat vond mijn man na een half jaar (iedere 3-4 weken) toch maar niets. Daarna heeft hij geprobeerd hulp te krijgen in de reguliere verslavingszorg, maar daar zijn we snel op afgeknapt. Gewone psychologen willen hem niet behandelen omdat hij verslaafd is. Afgelopen 2 jaar heeft hij ambulante hulp gehad van een particuliere verslavingszorg, maar dat had ook nog onvoldoende resultaat. Vandaag is hij opgenomen in een kliniek, voor minimaal 7 weken. Ik ben benieuwd en ook wel een beetje bang wat voor man ik straks terugkrijg... Er spelen daarnaast nog veel meer dingen mee zoals mogelijk ADHD of Asperger (recente diagnoses bij 3 neefjes hebben ons de ogen geopend dat dit ook bij mijn man kan spelen).
Enfin, aan mijn verhalen heb je hier nu niets, je vroeg om een hart onder de riem. Dat kan ik je maar moeilijk geven, maar wel een paar tips: bij vrijwel alle therapeuten kan je eerst een kennismakingsgesprek hebben, om te kijken of het klikt en of hij/zij iets met jouw hulpvraag kan. Ik kan je sterk aanraden om daar gebruik van te maken. Ik wens je in ieder geval veel sterkte in je therapie-traject,
Marjoleine

jacci

jacci

01-03-2010 om 20:14

Ik ook

Succes met je therapie!
Ikzelf heb pas ook de stap genomen, naar de huisarts geweest en heb vandaag de intake gehad. Het gaat goedkomen met ons, zet hem op

Paula B

Paula B

01-03-2010 om 21:43

Hart!

Alsjeblieft, hier is 'n flink hart onder je riem! *reikt hart aan*

De therapie die ik een paar jaar geleden zelf volgde, heeft mij niet veranderd. Het heeft me wel meer balans, bodem en rust gebracht.
Het kan heel goed dat je huwelijk na deze therapie niet langer standhoudt. Dat komt dan niet door de therapie, maar doordat je huwelijk al heel lang wankelt. De gebeurtenissen van de afgelopen jaren hebben allemaal hun uitwerking gehad en jou je doen realiseren dat je niet tot bloei komt in de relatie zoals die nu is.
Je man heeft geen vrouw met problemen, hij heeft een problematisch huwelijk en weigert daarnaar te kijken. Hoe beter jij jezelf kent, je eigen patronen kunt doorzien en waar nodig aanpassen, des te beter ben jij in staat om met die situatie om te gaan op een manier die voor jou oprecht goed is.

Ik denk ook dat je na de therapie niet meer de persoon zult zijn die je man graag wil. Ik denk dat je die persoon nu ook al niet bent . Je bent jezelf. Het zou ook in zijn belang zijn als hij dat zou inzien en waarderen.

Sterkte. En geniet ook van je proces. Het is opbouwend wat je nu doet!

Morgana Fata

Morgana Fata

01-03-2010 om 23:02

Uiteraard

Heel goed van je vastberaden. En inderdaad, je veranderd er heus niet door. Niet echt in ieder geval. Je leert alleen jezelf en je processen beter kennen. Niks mis mee toch? Wat betreft je man, hij staat voor zijn eigen keuzes. Als hij je niet wil zoals je bent, kan jij daar niks aan doen. Niemand blijft een leven lang het zelfde, ook hij niet.
Heel veel succes!

Verdrietig

Lieve vastberaden,

Ik word hier dus heel verdrietig van; 'ik wil geen vrouw met problemen' . Wat jammer dat je man je hier niet in kan steunen. Ik wens je heel veel succes en sterkte.

Dorry

Jade

Jade

01-03-2010 om 23:26

Vastberaden,

bravo! Wat goed van je, dat je voor jeZELF kiest. Wat triest dat je dit achter zijn rug om moet doen.

Ik wens je heel veel succes, moed en kracht toe!

Issey

Issey

02-03-2010 om 00:52

Bon courage!

Beste Vastberaden,
Wat goed dat je dit besloten hebt.
Mag ik je een suggestie doen voor je intake?
"Ik ga dit dus doen zonder het hem te vertellen. En ik vind het doodeng. Ik ben zo bang dat deze stap me uiteindelijk mijn huwelijk gaat kosten. Niet vanwege het verzwijgen van de therapie maar omdat ik bang ben dat ik uiteindelijk niet meer de persoon zal zijn die ik was. Dat ik niet meer de persoon ben die hij wil."
Kernachtiger kun je het volgens mij niet omschrijven. Ga maar op de stoel van je therapeut zitten en bedenk de vragen. Aan jou om de antwoorden te vinden.
Ik wens je veel liefde voor jezelf.
Issey

Rafelkap

Rafelkap

02-03-2010 om 10:41

Rare ideeën

Sommige mensen hebben rare ideeen over therapie. Dat is iets voor hopeloze gevallen, of voor mensen met échte problemen. Maar soms zit je in een fase waarin je even een stap stil moet staan, om weer verder te kunnen.
Je man roept het misschien ook alleen maar omdat hij bang is je kwijt te raken.
Het is wel heel jammer dat je dit niet kan delen met je man, maar ik vind het je goed recht en je doet het voor jezelf. Ik hoop dat je er sterker uitkomt!

Zo aanmodderen is anders ook maar niks

Ik heb geen therapie gedaan, maar wel wat zelfhulpboeken gelezen en een assertiviteitstraining gedaan.

Mijn huwelijk is er stukken beter van geworden. Ten eerste pik ik een aantal dingen niet meer van mijn man en ben ik niet meer bang om erover te "zeuren" omdat ik dat nu op een rustigere meer volwassen manier kan verwoorden, komt de boodschap ook beter over.

Daarnaast kies ik vaker voor mezelf. Ik werk bijvoorbeeld momenteel veel minder en doe een hele leuke opleiding waardoor ik werk hoop te vinden dat ik erg leuk vind. Ook sport ik meer en gun ik mezelf meer tijd voor sociale contacten. Daardoor zit ik beter in mijn vel.

Volgens mij waardeert en respecteert mijn man daarom nu meer en het gaat weer heel goed tussen ons.

Zet hem op! Ik hoop dat het bij jou ook zoden aan de dijk zet.

maramaria

maramaria

02-03-2010 om 13:04

Help! ik ook

Beste vastberaden, zoveel herkenning in jouw berichtje. Ik sta ook aan de vooravond van mijn therapie.
Mijn man weet nog niet dat ik de afspraak heb staan, wil hem dit wel vertellen trouwens.

Ook ik vind het doodeng, bang voor wat het wellicht allemaal los zal maken. Maar op dit punt in mijn leven is niets doen geen optie meer. Ik wil zelf weer 'in control' zijn.

Heel veel succes!

Tieske

Tieske

02-03-2010 om 23:05

Reactie hier

Ik was in therapie en ik wilde dat inmiddels ex ook in therapie zou gaan, of relatietherapie. Het ging tussen ons niet goed en met hem zelf ging het daardoor ook heel slecht. Zijn reactie was: Ik ga daar niet heen, die dame gaat mij niet vertellen hoe ik me moet voelen. Tsja, dan heb je het helemaal niet begrepen. En jouw man begrijpt het ook niet. Ga ervoor meid. Ik hoop dat je er sterker uitkomt.

Dit is erg!

Dat je niet eens aan je man durft te vertellen dat je in therapie gaat vind ik zeeeeeer kwalijk. Wat heb je dan eigenlijk nog, als stel zijnde? Sorry, maar in mijn ogen is je huwelijk al lange tijd geleden kapot gegaan.
Sterkte! (Ik hoop dat je jezelf vind...)

Gr. Poezie.

Vastberaden

"Dat ik niet meer de persoon ben die hij wil." Ongetwijfeld, maar je bent dan wel de persoon die JIJ wil!!!!!!

Liefs,
Fély

Marleen

Marleen

03-03-2010 om 21:26

Aanraden

Hoi, ik ben zelf regelmatig in therapie geweest en ik kan het iedereen aanraden. Waar ik je wel voor wil 'waarschuwen' is dat je je na de eerste paar keer soms eerder ietsje slechter voelt dan beter. Niet dat het niet werkt, maar het kan confronterend zijn om alles hardop te zeggen, en het zegt je toch aan het denken. Maar uiteindelijk helpt het (mits je een goede therapeut hebt), en ik vond het een onmisbaar onderdeel van mijn persoonlijke ontwikkeling. Je kunt er veel leren over jezelf, en waarom je de dingen doet zoals je die doet, patronen herkennen, vooral in relaties. Heel nuttig! Ik hoop dat je er wat aan hebt, en dat je het uiteindelijk wel aan je man kunt vertellen, groetjes, Marleen

vastberaden

vastberaden

04-03-2010 om 10:04

Toch maar verteld

Gisteravond heb ik mijn man, tijdens een (de zoveelste...) knallende ruzie over het huishouden, verteld dat ik een afspraak heb gemaakt voor een intake gesprek met een therapeut. Helaas is er trouwens een wachttijd van een paar weken.

Eigenlijk kan ik de avond niet eens meer echt goed reproduceren maar hij vindt het afschuwelijk dat ik dat buiten zijn medeweten heb gedaan.
Zijn reactie was als volgt: hopelijk realiseer je je welk risico je hiermee neemt, dat je hiermee ons huwelijk op het spel zet.
Hij wil er niets over horen, niet aan meewerken, niet mee gaan naar een gesprek; hij wil er niets mee te maken hebben.

Hij vindt dat ik hiermee ons huwelijk in een crisissituatie heb gebracht. Toen hij vanochtend weg ging vroeg hij me waarom ik dit nou moest doen. Hij had immers toch niets verkeerd gedaan.....

Ik heb er geen goed gevoel over. Die intake ga ik zeker doen maar ik voel me een enorme egoist en ik ben ontzettend bang dat mijn man afhaakt voor ik goed en wel begonnen ben. Hij kan hier niet mee omgaan.

De ruzie ging trouwens over het huishouden. Mijn man vindt dat ik te weinig doe in huis en dat ik geen structuur heb (dat laatste klopt wel een beetje), dat ik mijn prioriteiten verkeerd heb (namelijk niet bij het huishouden), dat het belachelijk is dat ik met 4 kinderen een part-time baan wil en hij begrijpt niet waarom ik zijn affaire na 3 jaar niet achter me kan laten, waarom ik daar nu ineens zo´n problemen mee heb.

Even voor de goede orde: elk verhaal heeft uiteraard 2 kanten en ik ben inderdaad geen superhuisvrouw. Maar ik doe ontzettend mijn best om het huishouden, de opvoeding van 4 kinderen, mijn freelance werk en mijn sociale leven in goede banen te leiden. En volgens mij doe ik dat best aardig. Alleen schiet ik altijd wel ergens te kort. En nu ga ik ook nog in therapie.

Sorry voor mijn cynisme maar ik ben op dit moment niet blij. Of eigenlijk ben ik intens verdrietig en ik ben bang voor de toekomst.

Marieke Vervoort

Marieke Vervoort

04-03-2010 om 10:19

Ohw....

Sorry, maar ik heb zo met je te doen! Wat een vreselijk afschuwelijk egoistische en vooral manipulatieve reactie van je man!!
Ik wordt plaatsvervangend boos. Hoe durft hij te zeggen dat jij hiermee jullie huwelijk op het spel zet. Wat een hork! (sorry hoor)
Hij is volgens mij zo ongelooflijk bang. Bang dat
jij met een ander over hem gaat praten. Bang dat je te sterk wordt. Want dat bevalt hem volgens mij helemaal niet, hij wil je misschien wel 'klein' houden, en vindt daarom een parttime baan niks (want oei, dan voel je je misschien ook wel sterker en onafhankelijker) en wil je vooral geen goed gevoel over jezelf geven (je bent niet goed genoeg in het huishouden)
Een paar jaar geleden ging ik zelf in therapie. De therapeute stelde toen voor dat het misschien handig was als ik en mijn man in relatietherapie gingen. Weet je wat de reactie van mn man toen was? Ik heb toch geen probleem, dat heb jij!
Nu, 2 jaar later, zijn we eindelijk wel samen in therapie. En ziet hij in dat daar waar de relatie niet goed gaat, altijd 2 mensen samen verantwoordelijk zijn.

Ik hoop voor je dat je man ooit nog eens gaat inzien dat jouw persoonlijke ontwikkeling en prettig voelen in de relatie ook in zijn voordeel kan gaan werken op de lange termijn.
Laat je niet door hem manipuleren, en blijf bij jezelf.Dan wordt je sterker. En vergeet niet, dat als je kinderen eenmaal de deur uit zijn, jij met jezelf en hem nog een heel leven door moet brengen. Kijk eerlijk of je dit wel wilt met deze man. (ik heb heel veel postings van je gelezen, bijna nooit gereageerd, maar ik denk dat je diep in je hart een antwoord hebt maar heel bang bent voor alles)
En: wees vooral heel eerlijk naar jezelf als je in therapie bent. Dat is heeeeeeel moeilijk, maar luister naar je hart.

sterkte, enne..be strong!

groetjes, marieke

vastberaden

vastberaden

04-03-2010 om 10:43

Marieke

Dank je wel voor je hartverwarmende reactie!!

Ik vind het zo moeilijk.

Weet je waar ik het aller-bangst voor ben? Dat ons huwelijk strandt en dat onze kinderen dus gescheiden ouders hebben (wat ik een vreselijke gedachte vind). En dat er dan altijd - vanuit mijn man - een sfeer omheen blijft hangen van: dit was allemaal niet nodig geweest jongens, maar jullie moeder moest zo nodig op zoek naar zichzelf terwijl we het toch allemaal zo goed voor elkaar hadden.....

Ik kan gewoon niet meer aan zijn verwachtingspatroon voldoen, helaas.

krin

krin

04-03-2010 om 10:52

Hij is bang

en ook nog te bang om toe te geven dat hij bang is, en dus speelt hij de strenge, autoritaire echtgenoot en vader. Jij hebt de voorwaarden van jullie relatie veranderd, en nu herkent hij zijn eigen huwelijk niet meer. Hij verzuipt, en vervloekt liever het stijgende water dan te leren zwemmen. Dat is best zielig voor die man, maar jij kunt niet meer doen dan blijven aanbieden hem zwemles te geven.
Maar goed, hij voldoet ook niet meer aan jouw verwachtingspatroon, denk ik zo. Jij wilt vooral getrouwd blijven, maar niet noodzakelijkerwijs vanwege hem. Meer vanwege het gezinsleven. Het is te proberen, misschien groeit hij uiteindelijk ondanks zijn weerstand toch mee.
Dat laatste zinnetje: "maar jullie moeder moest zo nodig op zoek naar zichzelf terwijl we het toch allemaal zo goed voor elkaar hadden..." Voel je dat zelf niet stiekem ook zo?

Polly Shearman

Polly Shearman

04-03-2010 om 10:56

Het aller ergste?

"Weet je waar ik het aller-bangst voor ben? Dat ons huwelijk strandt en dat onze kinderen dus gescheiden ouders hebben (wat ik een vreselijke gedachte vind). "

nee het aller ergste wat kan gebeuren is dat je GEEN THERAPIE gaat doen, en vast blijft zitten in de op zijn zachts gezegt niet heel prettig realtie.
En dat later als je kinderen het huis uit zijn jullie alsnog ieder je eigen kant op gaan en dat dan de kinderen tegen je zeggen: jeetje mam! had je dit niet wat eerder kunnen doen.
Kies voor je eigen geluk!!! dan zijn je kinderen ook gelukkig.

vastberaden

vastberaden

04-03-2010 om 11:01

Krin

Dat laatste zinnetje....

Ja, dat voel ik stiekem zelf ook zo.
Soms denk ik: we hebben het prima met elkaar, wat loop ik nou moeilijk te doen? Waarom kan ik niet gewoon gelukkig zijn en meegaan met alle verwachtingen?

Ik bedoel dus niet zozeer het materiele gedeelte (wat goed is) maar meer: als gezin. We zijn nu een compleet gezin. En als het verkeerd gaat "omdat jullie moeder zo nodig aan zichzelf moet werken", is dat gezin er niet meer. En dat lijkt me voor de kinderen afschuwelijk. Ze zijn dol op hu vader. Daar voel ik me wel schuldig over. Ook over de huidige gevolgen van mijn strijd in het opkomen voor mezelf. Ik voel me schuldig omdat mijn man er zo wanhopig en radeloos van wordt.

Dan vraag ik me af: moet dit nou eigenlijk wel? Een mens kan tenslotte niet alles hebben, toch?

Jo Hanna

Jo Hanna

04-03-2010 om 11:20

Emotionele chantage

Ik heb een leestip voor je. Ik was erg onder de indruk van dit boek en om het maar dramatisch te zeggen: het heeft me mijn ogen geopend in een heleboel opzichten (dynamiek, rol van anderen, eigen rol): Susan Forward, emotionele chantage.
Ga vooruit, niet terug!
Groet, Jo Hanna

Strijkplank

Strijkplank

04-03-2010 om 11:29

Chantage?

Hoi vastberaden,

Zoals ik het lees heeft je man zo'n sterke behoefte aan controle dat hij helemaal verstijft bij de gedachte dat jij iets voor jezelf doet. Hij begint dan van alles te roepen en daar raakt hij jou mee. Het is geen constructieve bijdrage maar het heeft wel effect: jij voelt je schuldig en krabbelt terug.
Het lijkt me heel moeilijk voor jezelf te kiezen als je in jouw situatie zit, maar kun je wel anders? Hoeveel jaar schrijf je nu al over je slechte huwelijk? Welk voorbeeld krijgen je kinderen: hun vader bekt hun moeder af over het huishouden, veel ruzie, ...
Begrijp me goed, ik heb enorm met je te doen vastberaden, maar zo kan het toch niet langer?
Ik wens je veel sterkte, het zal niet meevallen allemaal.
Strijkplank

Julie

Julie

04-03-2010 om 11:32

En wat...

...En als het verkeerd gaat "omdat jullie moeder zo nodig NIET aan zichzelf wilde werken",

?

Marieke Vervoort

Marieke Vervoort

04-03-2010 om 13:06

Zo herkenbaar

Vastberaden,

Het is zo herkenbaar voor mij, wat je schreef in je berichtje naar krin:
"Soms denk ik: we hebben het prima met elkaar, wat loop ik nou moeilijk te doen? Waarom kan ik niet gewoon gelukkig zijn en meegaan met alle verwachtingen? "
"Dan vraag ik me af: moet dit nou eigenlijk wel? Een mens kan tenslotte niet alles hebben, toch? "

Ik denk dat velen die twijfelen over hun relatie hiermee worstelen. Ik denk zelf zo vaak bij mezelf: mens, doe toch eens normaal, je hebt op zich een prima man, een gezin, waarom kan je nou niet gewoon van hem houden?? En dan voel ik me schuldig en rot, omdat het gewoon niet zo is. En omdat ik op een punt ben gekomen dat ik niet meer door kan gaan en kan blijven doen alsof. Dat was zo'n tijd het gemakkelijkste, maar geloof me, er komt een dag, dan is dat niet meer het gemakkelijkste, dan kun je gewoon niet meer. En daar is die therapie zo goed voor, om te kijken hoe het zo gegroeid is, wat jouw aandeel daar in is, kan het gevoel nog veranderd worden en wat heb je daarvoor nodig?
Het is nu natuurlijk zo, dat mocht eruit komen dat je diep in je hart niet meer met hem samen wilt leven, dat je dan alles als 1 groot doem-scenario ziet. Met voorop de pijn en het verdriet van de kinderen. Je neemt hun hun hele leven af, zo voelt het. Maar bedenk je dat je altijd de zwartste film voor je ziet. Ja, het zal moeilijk en niet leuk zijn voor de kinderen. Maar, je ontneemt ze niet de kans op een gelukkig leven. Je geeft ze wel een beeld van hoe jij als moeder opkomt voor jezelf, dat je als mens verantwoordelijk bent voor je eigen geluk. Zoals mijn moeder zei (kind van gescheiden ouders) kinderen zijn flexibel meid.

Het is de weg van de minste weerstand als je opstaat en iedereen pleziert. En op korte termijn is dat misschien zelfs het plezierigst, omdat je dan vanuit je omgeving geen weerstand ervaart, dus, minder spanning. Maar opstaan en aangeven: ho, stop, het gaat niet zoals ik wil, dat is lastig. Want daarmee maak je iedereen onzeker, inclusief jezelf, want het is heel eng. Vooral als je dan ook nog eens een man hebt die je met woorden manipuleert. Maar op de lange termijn kan het niet anders dan zijn vruchten afwerpen. Welke kant die vruchten dan ook op zullen vallen...

Sterkte, want ik weet hoe moe je ervan in je hoofd kunt worden...

Marieke

Concepcion

Concepcion

04-03-2010 om 13:25

Herinnering

Toen ik in therapie ging, was ik heel erg bang voor hoe ik zou veranderen. Of mensen me nog wel aardig zouden vinden als ik veranderd was.
Tot op een dag het licht kwam: Als de therapie effect had gehad, dan zou ik niet meer bang zijn voor de vraag of anderen me nog wel aardig zouden vinden. Mijn problemen hadden vooral te maken met dat ik iedereen wilde pleasen. Dan zou ik zovel zekerheid aan mezelf hebben dat de mening van anderen niet meer belangrijk was.
Dat was een heel rustgevende gedachte. Heel paradoxaal, maar wel geruststellend.

une femme

une femme

04-03-2010 om 14:49

Go girl!

Vastberaden je bent op de goede weg. Een terugweg is er volgens mij niet.
Ik heb enorm medelijden met je man, wat doet hij zichzelf (en jou) tekort en wat een absurde en ouderwetse opvatting heeft hij over therapie. Ik heb altijd begrepen dat je man een hoge functie geeft. Dan moet hij toch bekend zijn met dingen als persoonlijke ontwikkeling, groei en coaching. Het lijkt alsof jouw man niet bereid is zich te ontwikkelen en te leren van het leven.Therapie is gewoon een vorm van coaching. Een manier om van jezelf en van elkaar te leren. Waarom is je man daar zo bang voor?? Ik vind het knap dat je nu doorzet. Ik heb je een paar jaar gevolgd en ik denk dat dit voor jou absoluut noodzakelijk is. Als je deze stap niet zet, zing je het misschien nog een paar jaar uit, maar uiteindelijk stort het hele toneelstukje in en ben je in je eigen ontwikkeling nog geen stap verder. Succes!
Une Femme

vastberaden

vastberaden

04-03-2010 om 18:39

Maar toch.....

... het voelt zo egocentrisch wat ik nu ga doen.
De vraag die zich elke keer aan me opdringt is: mag ik dit wel eisen voor mezelf? Kan ik dit maken? Is het wel eerlijk om mezelf zo los te maken van mijn man.

Hij doet zo z´n best sinds die affaire van 3 jaar geleden. En ik kan het niet afsluiten... (niet dat we het er uberhaupt nog over hebben). Ik hoop dat die therapie me daarin kan helpen. Doe ik mijn man niet een enorm onrecht aan door me nu ineens van hem "af te keren" hiermee?
Hij vindt het ook vreselijk dat ik dit met mijn beste vriendin heb besproken. Dat vindt hij een schending van de afspraak dat ik "het" aan niemand zou vertellen.

En die vreselijke ruzies over het huishouden...... ik wil dat gewoon niet meer. Gisteravond (ik was nota bene jarig) heb ik nog overhemden staan strijken. We hadden al ruzie en op een gegeven moment pakte hij de hele stapel overhemden en die gooide hij zo, op de grond, voor m´n voeten. Dat het "GVD toch niet te veel gevraagd was om een paar overhemden te strijken". Op m´n verjaardag!!! Wat een kloteverjaardag!!!

Lieve iedereen, nogmaals, elk verhaal heeft 2 kanten en ik heb ook zeker mijn tekortkomingen. Dus dit is echt het verhaal vanuit mijn gezichtspunt en vanuit de frustraties en het verdriet die ik nu voel.

Morgana Fata

Morgana Fata

04-03-2010 om 19:09

Strijken

Het punt is natuurlijk, dat jij daarna alsnog die dingen gaat staan strijken. Geen wonder dat hij bang is dat je in therapie gaat, stel je voor dat je straks wel goed voor jezelf opkomt. Dan neem ik ook nog aan dat het zijn overhemden zijn? Echt vastberaden, laat het hem zelf doen, niks geks aan. Net als de rest van het huishouden. Als hij er nou zoveel beter in is, dan gaat hij toch een dag minder werken? Kan hij acht uur lang huishouden. De kinderen kan hij dan ook mooi opvangen, scheelt weer in de opvang kosten. Kan jij die dag lekker gaan werken.

Heb je achteraf, zoals bij dat strijken, geen spijt dat je het alsnog bent gaan doen? En zou je dat niet liever op dat moment zo sterk ervaren, dat je dat kan verwoorden? Therapie laat je heus geen keuzes maken waar je niet achter staat. Dus mocht je te kiezen om te gaan scheiden, dan sta je er tegen die tijd achter, inclusief de consequenties voor de kinderen. Maar misschien lukt het jullie om er nog samen uit te komen. Op deze manier wordt het naar alle waarschijnlijkheid toch niks. Het feit dat jij je ongelukkig voelt is genoeg he? Daar hoef je geen rationeel onderbouwd betoog bij te hebben, het gevoel is genoeg reden.

Issey

Issey

04-03-2010 om 19:20

Stel je eens voor vastberaden

dat je dochter aan jou zou de dingen zou vertellen die jij hier nu met ons deelt.
Ga jij dan tegen haar zeggen dat ze niet zo moeilijk moet doen, dat ze het goed heeft, en dat het een egocentrische actie is om tóch in therapie te willen?
Ik weet wel zeker dat je dan hele andere dingen zult zeggen.
Maar nu gaat het om jou. En het frappante is dat jij zó getraind bent in dit huwelijk, dat je telkens jezelf klein maakt en ruimte maakt voor je man als hij ergens moeite mee heeft. Zelfs als het gaat om iets waar jij NIEMAND mee benadeelt. Dáár moet jij zeker voor in therapie.
Hou vol.
Issey

Jade

Jade

04-03-2010 om 19:29

Hoezo...

...is het egocentrisch wat jij doet?

Ik vind het zo jammer dat jij over je heen laat lopen. Volgens mij ben jij meer waard dan dat jouw man laat zien en merken. Notabene op jouw verjaardag ga jij staan strijken en gaat ie als een hork tekeer.

Het is zeker de moeite waard de posting van o.a. Issey goed door te lezen: als jouw dochter dit zou overkomen wat zou jij dan zeggen?

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.