Relaties Relaties

Relaties

vastberaden

vastberaden

01-03-2010 om 18:45

Help! ik ga in therapie


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Strijkplank

Strijkplank

04-03-2010 om 19:49

'hij doet zo zijn best'

Jeetje, wat een toepasselijke nick heb ik...
'Hij doet zo zijn best' zeg je. Ik ben nog even wat oude draadjes gaan doorlezen en eerlijk gezegd zie ik niet dat hij zijn best doet. En zijn laatste actie, een beetje g$%^veren om overhemden, is ie nou helemaal betoeterd?
Vastberaden, ik denk dat je alles wat je denkt eens op papier moet zetten. Ergens hou je nog van hem, maar zo kan het niet langer. Het is een totaal ongelijkwaardige verhouding, hij schreeuwt en jij pikt het. Lees het eens over allemaal en denk aan de tip van Issey, als je dochter met dit verhaal thuis zou komen, wat zou je dan zeggen?
Groeten,
Strijkplank

Wat ontzettend respectloos!

Wat denigrerend om een stapel overhemden voor je voeten geworpen te krijgen die je moet gaan strijken, nog afgezien van het feit dat het je verjaardag is. Het lijkt wel een plantagehouder met een slaaf. Kreeg je ook nog met de zweep?

Ik kan me niet voorstellen dat die man een leuke vader is. Ik denk dat je kinderen het je later alleen maar kwalijk zullen nemen dat jij niet meer tegen hem in het verweer ging, dat jij alles maar pikte en misschien zelf dat je niet bij hem wegging.

Zet hem op! Voor een goed huwelijk moet je vechten. Dat kan aan de ene kant positief zijn, aandacht aan elkaar geven, maar aan de andere kant ook ervoor vechten zo behandeld te worden als jij behandeld wilt worden.

Zet hem op vastberaden!

angel3

angel3

04-03-2010 om 21:56

Ja vastberaden

Je bent heel egoistisch...in de goede zin van het woord. Wat is daar tegenwoordig mis mee? Je zorgt goed voor jezelf. Alleen DAN kun je er zijn voor een ander (bijv je kinderen).
Is dat het voorbeeld voor je kinderen dat je man overhemden voor de voeten gooit. Wil je dat je dochter (heb je die?) zo met zich om laat gaan?

Het is tijd voor jezelf te gaan zorgen. En ja het zou je je huwelijk KUNNEN kosten. Misschien ook niet. Waar jij verandert MOET hij ook in beweging komen. Dat is onontkoombaar. Of je relatie het redt is niet te voorspellen. Maar zoals ik jou nu 'hoor' ben je 'rijp' voor therapie. En dat is niet lullig bedoeld.

Doen. Wees egocentrisch. Jij bent nu aan de beurt. Je kinderen zijn niet gebaat bij ouders die op zo'n manier met elkaar omgaan. Dan liever een moeder die weet wie ze is, waarom en keuzes durft te maken.
Probeer in het NU te zijn. De rest volgt vanzelf. Hoe erg moet het worden?

Sterkte!

Jeetje vastberaden

Ik weet niet waar ik beginnen moet. Of ja eigenlijk wel: gaat ie tegen de kinderen ook zo te keer?

Ik vind het echt ongelofelijk verbazingwekkend om te lezen hoe hij met jou omgaat.

Hoezo zou jij niet kunnen werken omdat jullie 4 kinderen hebben? Die kinderen zijn toch zeker ook net zo goed zijn verantwoordelijkheid!
En wat mankeert er aan zijn handen? Is hij te goed om af en toe eens zijn eigen overhemdje te strijken? En om daar nu zo over te keer te gaan en dan nota bene nog wel op je verjaardag. Ik vind het echt te gek voor woorden. Hij had dat strijken van zijn overhemden moeten uitbesteden en jou lekker mee uiteten moeten nemen. Is ie nou helemaal betoeterd.

Ik ben van mening dat als je samen werkt je ook samen verantwoordelijk bent voor het huishouden. Je hebt mannen die er ook zo overdenken (zoals de mijne), maar je hebt ook mannen die daar een andere mening over hebben (zoals naar alle waarschijnlijkheid de jouwe). Daar kun je tegen gaan vechten, maar dat zal waarschijnlijk een moeilijke strijd worden. Er is er maar een die kan bepalen of het de moeite waard is om die strijd aan te gaan en diegene ben jij! Mocht het je niet waard zijn dan zijn daar ook andere oplossingen voor (poetshulp, strijkhulp ( 10 euro voor een mandje!), ect.).

Ik denk echter dat de ruzies over het huishouden en de taakverdelingen staan voor iets wat veel dieper gaat, namelijk (het gebrek aan) de gelijkwaardigheid in jullie relatie. Ik heb begrepen dat je man een hoge functie heeft, en volgens mij is hij even uit het oog verloren dat hij niet je baas is maar dat jullie gelijkwaardig behoren te zijn.

En mij lijkt dat je man maar voor een ding bang is en dat is dat door die therapie jou de schellen van de ogen gaan vallen en dat je je dus niet meer zo laat ringeloren door hem.

Dat is dus niet egoïstisch van jou, maar van hem!

Meer kan ik er niet van maken.

vastberaden

vastberaden

04-03-2010 om 23:36

Huishouden

Ik denk ook dat onze ruzies over het huishouden voor iets anders staan. Ik denk dat mijn man vindt dat ik te weinig rekening met hem houd door bijv. zijn hemden niet te strijken. En ik reageer heel heftig op zijn kritiek omdat ik vind dat hij - door zijn overspel - het recht daarop heeft verspeeld.

Maar los hiervan... hij vindt dat ik het huishouden als 1e prioriteit moet aanhouden omdat we dat ooit zo hebben afgesproken. Hij werkt zich uit de naad en ik kan doen en laten wat ik wil, 3 keer per week sporten, beetje werken... En het enige dat hij van me vraagt is dat het huis schoon, opgeruimd en netjes is. Dat is toch niet te veel gevraagd.....

Op zich hebben we inderdaad wel ooit voor die traditionele taakverdeling gekozen. Toen we elkaar leerden kennen had ik gewoon een normale baan en kon ik mezelf prima redden. Voor zijn baan zijn we naar het buitenland verhuisd en toen kwamen de kinderen en nog meer verhuizingen. Ik heb een goede opleiding (op universitair niveau) en het werk dat ik nu doe vind ik leuk. Het geeft me voldoening en het gevoel dat ik meer ben dan alleen moeder en (een slechte) huisvrouw.

Wat ik zo moeilijk vind aan dit hele verhaal is dat ik er alleen voor sta. Los van zijn regelmatige, daadwerkelijke afwezigheid (ivm werk), ga ik dit proces dus ook alleen in. Ik had het graag samen gedaan. Maar dat gaat niet gebeuren.

Heel eerlijk: als ik geen kinderen had gehad was ik al lang weg geweest. Ik hou van hem en we hebben zeker onze leuke momenten maar de afkeuring kan ik niet meer verdragen. Los van de enorme teleurstelling na zijn ontrouw... ik kan het gewoon niet meer opbrengen om het vuur weer aan te wakkeren. Ik durf het niet en ik heb de energie niet meer. Als hij weg is voel ik me vrij. Afschuwelijk maar zo voel ik het nu.

Paula B

Paula B

05-03-2010 om 10:44

'n mens of een rol?

Jouw man benadert jullie relatie nogal functioneel, als ik je zo hoor. Ooit hebben jullie deze rolverdeling afgesproken, dus mag hij kennelijk van jou verlangen of zelfs eisen dat het huis schoon en opgeruimd is. 'Dat is toch niet te veel gevraagd?' Er spreekt een zakelijke benadering uit, wat op zich niet zo'n punt hoeft te zijn als die neerbuigende toon er niet zou zijn. Híj doet zo veel en jij hoeft 'alleen maar' het huis schoon te houden. Oftewel: hij doet het moeilijke, waardevolle werk en jij hebt een simpel taakje. Ik vind het niet raar dat je het zo prettig vindt dat je in je werk voldoening vindt!
Afgezien van dat gebrek aan waardering voor jouw aandeel in de BV Gezin ervaar je ook een gebrek aan persoonlijke aandacht. Hij kijkt niet naar jou als mens, als partner met eigen behoeften - hij vindt dat je er bent om zijn overhemden te strijken.

Als jullie elkaar als volwaardige partners kunnen zien, is het nu het moment om nieuwe rollenafspraken te maken. Waarom? Omdat jij behoefte hebt aan een andere levensinvulling dan zijn huis schoon en netjes houden (niet zo verwoorden hoor ! hieruit spreekt rancune). En als partners ben je samen verantwoordelijk dat ieder zijn leven op een zo bevredigend mogelijke manier kan invullen. Dus: tijd om jouw én zijn echte verlangens op tafel te leggen en gegeven jullie situatie (financiele behoeften, praktische omstandigheden) nieuwe afspraken te maken die recht doen aan jullie beiden als persoon.

Als het niet lukt om als volwaardige, gelijkwaardige en liefhebbende partners tot overeenstemming te komen, dan heb jij de dure plicht aan jezelf om zélf te zorgen dat je een bevredigende levensinvulling vindt. Dat is geen egoisme, het is essentieel voor jou. Je bent 'n geweldig persoon, vind je weg!

Cinderella

Cinderella

05-03-2010 om 11:32

Oh my god, vastberaden!

Lieve meid,
Ik volg je al jaren (Zo lang al? Nou ja, in ieder geval vanaf je eerste postings toen je je nick veranderde in vastberaden). Ik heb nooit veel gereageerd, maar nu moet ik toch echt even. Onder een gelegenheidsnick vanwege de herkenbaarheid, dat wel.
Je schrijft: "Hij werkt zich uit de naad en ik kan doen en laten wat ik wil, 3 keer per week sporten, beetje werken... En het enige dat hij van me vraagt is dat het huis schoon, opgeruimd en netjes is. Dat is toch niet te veel gevraagd..... "
Echt, het is alsof jij met mijn exman getrouwd bent. Die zei dit letterlijk tegen mij. Sterker nog: ik heb het zwart op wit! Toen wij in een diepe relatiecrisis zaten schreef hij me: "Waarom wil je alles veranderen? Je hebt alles wat je kunt willen. Een leuk huis, je werkt een paar uur per week, je kunt 3 x per week sporten, je mag zelfs een studie volgen als je daar zin in hebt! Wat klaag je nou???". Zie je hoe veel die opmerking van mijn exman lijkt op de houding van jouw man?
En weet je wat ik op dat moment pas besefte? Dat het waar was. Ik kon inderdaad al die dingen doen. En weet je wat ik nog meer besefte? Dat ik al die dingen ook zonder hem kon doen en dat wat hij schijnbaar als de kern van ons huwelijk zag, voor mij maar bijzaak was. Want ik wilde niet per se al die dingen kunnen doen ('je mag een studie doen', alsof ik zijn toestemming nodig zou hebben om mezelf te ontwikkelen! Zó denigrerend!). Wat ik wilde, was een band, een relatie, warmte, een partner bij wie ik mezelf kon zijn met al mijn onhebbelijkheden, die me verrassen kon, die mij door dik en dun zou steunen. En het enige dat hij scheen te willen was een huishoudster die zijn eten en drinken en kleding verzorgde en verder niet te lastig was. Toen ik dit inzag, besloot ik te scheiden omdat ik wist dat hij dat nooit zou zien zoals ik. Wat hij belangrijk vond in een relatie was voor mij bijzaak. Al die dingen die hij noemde als reden om te blijven (werken, studeren, sporten) waren voor mij reden om weg te gaan. Ik heb jarenlang alles gedaan om hem tevreden te stellen, ten koste van mezelf.
Paula B schrijft het ook heel treffend. Het gaat in een relatie niet om de was en het opruimen maar om persoonlijke aandacht, waardering, om volwaardigheid en gelijkwaardigheid.
Ik weet niet of ik je hiermee help of juist niet. Bij mij is het huwelijk hier op gestrand. Maar het is mijn persoonlijke redding geweest.

vastberaden

vastberaden

05-03-2010 om 12:54

Even kort cinderella

Je schrijft: "Ik heb jarenlang alles gedaan om hem tevreden te stellen, ten koste van mezelf."

Dat is het dilemma waar ik mee zit. Ik heb dit zelf natuurlijk jaren gecultiveerd, goed gevonden, er in mee gegaan. Dat waren de spelregels, zeg maar.
Mag je dan, zomaar, zonder overleg, die spelregels eenzijdig veranderen en verwachten dat je man daar in mee gaat?

Mijn man vindt het bijvoorbeeld belachelijk dat ik een baan wil zoeken. Het hoeft niet en het geld wat ik verdien is een druppel op een gloeiende plaat. En daardoor komt de belangrijkste prioriteit (het huishouden) in het geding.

Hoe heb jij dit voor je kinderen kunnen rechtvaardigen? Brak je hart niet bij het idee je gezin te moeten opbreken? Of had je toen nog geen kinderen?

mijk

mijk

05-03-2010 om 13:55

Vastberaden

In een huwelijk kan het huishouden geen prioriteit zijn. Ht huishouden heeft gewoon niets te maken met de kern van je relatie. Het is een bijzaak die je moet regelen. Dat kan niet. In een huwelijk gaath et om liefde geborgenheid aandacht en samenzijn.

Voor mij is de kern van een goede relatie: Elkaar zien... En ik vrees dat het bij jullie zo ver is dat zelfs jijzelf jou niet meer ziet.

Ga in therapie, groei en op een dag ga je weg of niet. Je relatie zal in ieder geval veranderen maar dat is maar goed ook denk ik.

Mijk

Cinderella

Cinderella

05-03-2010 om 14:17

Verdraaid

Vastberaden,
Ik had een heel lange reactie geschreven maar door een verkeerde klik is die in cyberspace verdwenen vrees ik
In het kort komt het hier op neer: nee, die spelregels kun je niet zomaar zonder overleg eenzijdig veranderen. Maar dat doe jij toch ook niet? Ik zie je al jaren wikken en wegen. Je probeert al een hele tijd je man duidelijk te maken dat er iets essentieels veranderd is, in jou, in jullie relatie, in de perceptie die je hebt... en je vraagt hem al heel lang om mee te denken hoe jullie sámen een andere basis kunnen scheppen. En hij weigert botweg. En dat is wrang, want jezelf terugveranderen kun je niet, niet als je zo in je kern veranderd bent. Dat weet ik uit ervaring, ik heb ook 3 jaar geknokt om een nieuw evenwicht te vinden in ons huwelijk voordat ik ging scheiden.
"Mijn man vindt het bijvoorbeeld belachelijk dat ik een baan wil zoeken. Het hoeft niet en het geld wat ik verdien is een druppel op een gloeiende plaat. En daardoor komt de belangrijkste prioriteit (het huishouden) in het geding."
Ik herken het (alweer). Rationeel gezien lijkt het misschien hout te snijden, en jarenlang heb je gezegd: dat klopt, het is niet nodig dat ik werk. Maar ondertussen is er iets veranderd. In jou. Deze opvatting tast nu jouw autonomie aan. Jouw man vindt het huishouden een hogere prioriteit hebben dan jouw welzijn. En alles wat jij onderneemt voor je psychisch welbevinden is voor hem een bedreiging van die status quo. En dat brengt me bij jouw laatste vraag.
"Hoe heb jij dit voor je kinderen kunnen rechtvaardigen? Brak je hart niet bij het idee je gezin te moeten opbreken? Of had je toen nog geen kinderen?"
Ik had toen al kinderen, hoewel ze redelijk jong waren toen we gingen scheiden (groep 2 en 4). En natuurlijk heb ik me vreselijk schuldig gevoeld. Maar ik bedacht uiteindelijk dat ik mijn kinderen niet wilde laten opgroeien met het idee dat een soepel lopend huishouden balangrijker was dan iemands persoonlijke ontwikkeling, of dat het acceptabel zou zijn wanneer iemand meer prijs stelt op het directeurschap in het Huishouden BV dan in de gevoelens van de ander. En ik hoopte maar dat ze niet te veel beschadigd zouden raken door de scheiding. Gelukkig kreeg ik al heel snel te horen: "Mama, nu jij niet meer bij papa woont ben je veel vrolijker en liever!".
En nu ik een nieuwe relatie heb, weet ik pas echt hoe schraal en koud mijn huwelijk was.

Cinderella

Cinderella

05-03-2010 om 14:20

Mijk

Mijk, je verwoordt het zó goed!
C.

Marielle

Marielle

05-03-2010 om 15:50

Egoist

Vastberaden, je bent geen egoist! Je hebt alle recht om je leven te leiden zoals jij dat wilt (en wie wil er nu strijken als je jarig bent?!!). Jouw man leeft nog in de Middeleeuwen als ik jouw verhalen zo hoor. Kom voor jezelf op en vecht voor het leven dat JIJ wilt leiden!

vastberaden

vastberaden

05-03-2010 om 18:32

Voor zonnetje

Dat vind ik een interessante vraag.

Het zal je misschien verbazen maar ik ben niet streng gelovig opgevoed.
Ik kom uit een gezin waarin de vader met name afwezig was. Nadat zijn buitenechtelijke affaire uitkwam zijn mij ouders gescheiden. Mijn moeder is altijd een hele zelfstandige, onafhankelijke vrouw geweest die in de breedste zin van het woord haar eigen boontjes prima kon doppen. Ze heeft mij ook altijd op het hart gedrukt dat ik nooit financieel of emotioneel te afhankelijk moest worden van een partner.

En wat heb ik gedaan? Niets van dat alles?
Ik denk dat ik heel erg lang een heel onzeker mens ben geweest. Dus toen ik mijn man tegenkwam die min of meer bepaalde hoe ijn leven eruit moest zien, vond ik dat wel prima eigenlijk.
Mijn zelfvertrouwen heeft de ultieme doodsteek gekregen toen mijn eigen man bleek een affaire te hebben. Vanaf dat moment heb ik me voorgenomen dat ik er alles aan zal doen om mezelf in ieder geval emotioneel te kunnen redden. Om mezelf niet meer zo "op te hangen" aan een ander maar om gewoon een soort autonomie te (her)veroveren.
En daar ga ik nu misschien wel een hele hoge prijs voor betalen. Niet zozeer voor mezelf maar ten koste van mijn kinderen.

Dus mijn spoeling is misschien wel een soort afzet-reactie geweest tegen de - enigszins doorgeslagen - adviezen van mijn moeder. Of misschien wel de wens om zelf op te bouwen wat ik als kind nooit heb gehad, namelijk: een echt gezin.
Mijn man doet me trouwens in heel veel opzichten denken aan mijn vader. Wellicht overbodig erbij te vermelden dat ik al 12 jaar geen contact meer met mijn vader heb. Toen ik besloot voor mezelf op te komen, haakte hij af. Dat lijkt wel the story of my life te worden......

Maar misschien hoef je niet te scheiden?

Je gaat nu eerst proberen om op een andere manier op je man te reageren. Hopelijk lukt het je met hulp van de therapeut beter met hem te communiceren waardoor hij je meer gaat respecteren en waarderen.

Scheiden doe je pas als je merkt dat niets werkt. Eerst proberen assertiever te worden. Dat is ook eerlijker naar je man toe: je moet hem wel een kans geven om zich aan "de nieuwe regels" aan te passen.

MRI

MRI

06-03-2010 om 09:28

Maar (liat)

"Scheiden doe je pas als je merkt dat niets werkt. Eerst proberen assertiever te worden." Is niet andersom? Dat Vastberaden niet assertiever durft te worden uit angst voor een scheiding? Zodat er een vicieuze cirkel ontstaat zolang ze niet bereid is ook de meest heftige consequentie van haar herwonnen ik-bewustzijn op zich te nemen?
Sorry Vastberaden dat ik over je hoofd praat maar ik blijf steeds maar het gevoel houden dat je zit te wachten tot je man verandert in plaats van voor je zelf te kiezen en maar te zien wat er van komt. Ik denk namelijk dat je het juist van die fierheid moet hebben en anders blijft het pappen en nathouden.

MR

mijk

mijk

06-03-2010 om 11:46

Emma

dat geloof ik best. Ik denk dat je zeker als je later en met kinderen in een realtie stapt je ook een praktisch lijstje hebt. Maar in een goede relatie mag je toch meer verwachten dan: Mijn huwelijk is prima, ze stofzuigt iedere dag.

Vastberaden schijnt het als een soort ontrouw te zien dat ze zich wil ontwikkelen als in plaats van strijken. Dat vind ik jammer want het is niet gek om wat meer te verwachtten!

Ik neem toch aan dat die mannen op zoek van jou er ook niet zo blij van worden om alleen als financier benaderd te worden?

MIjk

vastberaden

vastberaden

06-03-2010 om 12:15

Korte update

Gisteravond heftige avond gehad met heftige discussie over de crisis waarin we beland zijn. Door mij geinitieerd (die crisis dus). Uiteindelijk zijn we wel weer een soort nader tot elkaar gekomen maar mijn man blijft proberen om me van mijn intakegesprek af te houden. Ik ga het doen maar ik betrapte mezelf erop dat ik even overwoog om het af te zeggen. Vanwege de lieve vrede, om mijn man tegemoet te komen.

Hij blijft overtuigd van de gedachte dat mijn gesprekken met een derde partij het begin van het einde zijn. Hij zei zelfs letterlijk: "Als ons huwelijk hierdoor stuk gaat, zal ik je dat tot in de eeuwigheid voor de voeten blijven gooien."
Hij voelt zich enorm gepasseerd en gediskwalificeerd als echtgenoot dat ik "ons hele privéleven te grabbel ga gooien bij een wildvreemde die een paar boeken heeft gelezen". Hij vindt het ook absoluut verwerpelijk dat ik erover gepraat heb met mijn beste vriendin.
Hij is bang voor de uitkomst.
Dat ik het doe met de intentie om weer dichter bij elkaar te komen, om zuiverder en zelfverzekerder in onze relatie te staan, zonder wrok over wat is gebeurd, is niet relevant. Of eigenlijk ongeldig.

Hij wil ook alle leuke dingen, alle afspraken etc, afzeggen zo lang ik op de wachtlijst sta en de gesprekken heb. Als hij het me kon verbieden dan zou hij het doen (zijn woorden).
Dus dat wordt een gezellig jaar.....

Toen heb ik de meest foute en valse troef uitgespeeld die ik had: ik heb gezegd dat ik hem destijds (toen hij ons huwelijk in crisis bracht) de tijd heb gegeven om e.e.a. zelf op te lossen en dat ik het nu niet meer dan redelijk vind dat hij mij die ruimte nu ook geeft. Voor wat, hoort wat. Volstrekt oneerlijk maar zo zie ik het stiekem wel een beetje.

Het voelt wel een beetje oneerlijk om zo vast te houden aan mijn plannen maar voor m´n gevoel kan ik niet meer terug. M´n man neemt het me ook enorm kwalijk dat ik hier na 3 jaar ineens mee kom. Dat ik er kennelijk ineens achter ben gekomen dat ik het niet af kan sluiten. Ik moet de knop gewoon omzetten.......

Aan het einde van de avond hebben wel weer samen een glas wijn gedronken en uitgesproken dat we van elkaar houden. De afstand voelde wel wat minder maar optimaal is het niet.

PS
Het is wel een behoorlijke klaagzang geworden. Excuses hiervoor.

Sorry, maar na het lezen van bericht kon ik niet laten om hier op te reageren. Ik geloof mijn ogen niet dat zoiets bestaat...zo een enorme ongelijkwaardigheid tussen 2 mensen in een relatie! Het lijkt meer op vader/dochter maar dan ongezellig. En ja, misschien voelt hij dat nu haarfijn aan, dat dit nu het begin van het einde van zijn macht betekent Maar zit je hier echt op te wachten? Volgens mij is therapie het beste wat je ooit voor je zelf kan doen...jezelf weerbaarder maken, grip krijgen op je leven, want zo te lezen is dat nu ver zoek. Sorry voor de miscchien ongenuanceerde bijdrage.. liefs spatie en ga zo door, je bent op de goeie weg!

Ja maar vastberaden

Uiteindelijk is hij degene die alle mogelijke troeven uitspeelt om jou ervan te weerhouden om in therapie te gaan (die trouwens naar alle waarschijnlijkheid niet eens zoveel over jullie huwelijk zal gaan, maar meer over de wijze waarop jij daarin staat).

Ik vind het dan niet zo gek dat jij hem op zijn niveau aanspreekt. Dat is de taal die hij blijkbaar begrijpt .

Voor de rest ben ik het helemaal eens Cinderella en Paula B

Je had het trouwens eerder over het eenzijdig veranderen van de spelregels en dat dat niet eerlijk is. Maar om even op het zelfde vuile niveau door te gaan: wie is daarmee begonnen?

vastberaden

vastberaden

06-03-2010 om 13:44

Dees e.a.

Dat is treffend dat je dat zegt: "....... om in therapie te gaan (die trouwens naar alle waarschijnlijkheid niet eens zoveel over jullie huwelijk zal gaan, maar meer over de wijze waarop jij daarin staat)."

Dat is nou exact wat ik hem steeds probeer uit te leggen: dat ik het niet over hém ga hebben en wat hij allemaal "fout" heeft gedaan. Maar dat ik het ga hebben over mezelf, hoe ik het verleden achter me kan laten en hoe ik vrij en zelfverzekerd in ons huwelijk kan staan.
Maar hij heeft het er maar steeds over dat ik de vuile was buiten ga hangen bij een vreemd die daar niets mee te maken heeft.

Wat op zich ook wel interessant (kan even geen passender woord vinden) is: we hebben het gehad over het feit dat hij destijds op enige moment heeft uitgesproken dat hij niet meer verder wilde met ons huwelijk en dat hij geen gevoelens meer voor me had. Dat heeft me toen heel diep geraakt. En dat vind ik nog steeds een moeilijk punt want wie garandeert me dat hij zich niet opnieuw bedenkt als het even niet meer leuk is. Zekerheid heb je natuurlijk nooit maar ik vind het lastig om dat zomaar weer voetstoots aan te nemen. Dat is dus 1 van mijn issues.
De reactie van mijn man hierop is: "Ja, dat heb ik toen misschien wel gezegd maar ik was het nooit echt van plan." Net zoals hij vindt dat het voor m´n voeten gooien van de was een "hele normale uiting van ultieme frustratie en woede was, die er even uit moest."

Ik vertel dit niet om van jullie te horen wat een eikel het is maar meer om aan te geven dat we dus op twee volstrekt verschillende sporen zitten. Ongelofelijk eigenlijk......

jacci

jacci

06-03-2010 om 14:19

Toch

Wat steeds bij mij boven komt is dat hij blijkbaar vindt dat er genoeg niet klopt en scheef zit, maar dat jij er niet over mag praten en/of denken. Als het wel goed zou zitten, dan is er toch geen bezwaar als jij met iemand gaat praten? Sterker nog; mijn ex is tijdens het scheidingsgebeuren, dus nog voor het officieel werd, ook in therapie geweest. Prima toch, als dat goed voor hem is, waarom niet. Je wilt toch het beste voor elkaar? Tenminste, voor mij is dat een relatie. Sterkte.

Maantje

Maantje

06-03-2010 om 15:59

Maar je bent zelf ook niet helemaal eerlijk vastberaden...

Ha vastberaden,

Sorry voor de kritische noot, maar ik vind je verhaal toch iets te eenzijdig (man is de kwaaie pier) en mis in jouw hele verhaal toch vooral het feit dat je hier enige maanden geleden postte dat je zelf een affaire had...

Je schrijft nu dat je je man zijn affaire nog steeds erg kwalijk neemt, en dat je het logisch vindt dat hij je nu 'terugbetaalt' door je de ruimte te geven om in therapie te gaan.
Maar inmiddels heeft ie je -zonder dat hij het weet, waarmee je dus ook nog eens niet eerlijk tegen hem bent- ook al terugbetaalt met je de ruimte te geven voor het hebben van je eigen affaire...

Hoe kijk je hier zelf tegenaan ?

hartelijke groet,
Maantje

vastberaden

vastberaden

06-03-2010 om 16:20

Maantje

Dat klopt, daar heb je helemaal gelijk in.

Ik wil je kritische noot wel even nuanceren. Mijn probleem is niet dat ik op grond van zijn affaire dus recht heb op die ruimte. Die rekening, als je in die termen zou willen spreken, is inderdaad al vereffend. Niet om het goed te praten. In tegendeel. Wat dat betreft ben ik natuurlijk geen haar beter dan hij.
Daarom zeg ik steeds: elk verhaal heeft 2 kanten.

Ik wil ruimte om dat gedeelte achter me te kunnen laten zodat ik vrij in mijn huwelijk kan staan. Zonder de onzekerheid van het verlaten kunnen worden. Zonder het schuldgevoel over mijn eigen affaire. Zonder de behoefte om goedkeuring buiten mezelf te zoeken (in de vorm van aandacht van een andere man).

Díé ruimte wil ik, om mezelf (en hopelijk mijn relatie) te verbeteren. Het liefst samen en als dat niet kan: alleen.

Ruimte

En die ruimte zou je ook moeten hebben. Niet krijgen (want het is geen gunst), nee dat is gewoon iets wat jij wilt en gaat doen en waar jouw man eigenlijk niets over te zeggen heeft. Al probeert ie dat wel ja...

Ik vind dat het hele verhaal van de affaires er namelijk eigenlijk helemaal niet mee te maken heeft. Het is meer dat jouw man zo denkt en dat ie die taal dus het beste begrijpt. En dat zijn affaire jou dus blijkbaar de ogen heeft geopend.

Echt vastberaden, alleen al het feit dat je overweegt je man zeggenschap te geven in de beslissing om wel of geen therapie te gaan volgen is voor mij genoeg om te vinden dat je die therapie echt zou moeten doen.

Ook het feit dat je je schuldig voelt over eventuele veranderingen die je eventueel zult ondergaan door de therapie vind ik echt een teken aan de wand.

Mensen veranderen nu eenmaal. Ik ben ook echt niet meer de zelfde als degene die ik was toen mijn man en ik elkaar ruim 20 jaar geleden leerde kennen. En hij ook niet. We hebben ons ontwikkeld in de loop der tijd. Op sommige gebieden dezelfde kant op en op andere gebieden een andere kant op. Dat gebeurt nu eenmaal en dat kan relaties beter en slechter maken. Maar dat heeft niks te maken met schuld, dat is gewoon iets wat je overkomt.

Ik vind het allemaal trouwens ook een beetje haaks staan op de uitspraak van je man dat je kunt doen en laten wat je wilt. Dat kan dus blijkbaar alleen maar als het in zijn straatje past.

Cinderella

Cinderella

06-03-2010 om 21:21

Didi68

hoi,
Als dat is wat de man van vastberaden dwars zit, kan hij dat zeggen toch? Het heeft geen zin om naar zijn redenen te gissen, alleen hij kan vastberaden uitleggen waarom hij zich blijkbaar zo bedreigd voelt. Maar dan moet hij dat zeggen, en geen excuus zoeken.
Voor mij klinkt het meer alsof hij zich nu alvast indekt. Als vastberaden straks verandert hem het zint hem niet, kan hij lekker de schuld bij haar leggen en hoeft hij niet naar zijn eigen aandeel te kijken.
C.

Yvon Meijer

Yvon Meijer

06-03-2010 om 21:53

Sterker nog..

(n.a.v. Cinderella) hij legt de schuld voor de scheiding ook alvast bij vastberaden: al gaat ze maar één keer naar die therapeut en uiteindelijk strand hun huwelijk, dan komt dat daardoor. Het is dan hoe dan ook allemaal haar schuld, dat is al even duidelijk gezegd door vastberadens man.

Marieke

Marieke

06-03-2010 om 22:45

En niet alleen door hem

Het is niet alleen de man van vastberaden die de schuld voor het mogelijk stranden van het huwelijk bij de therapie legt, vastberaden doet dat zelf ook. Zij voelt zich bij voorbaat schuldig voor het mogelijk stranden van haar huwelijk omdat zij wil groeien en zich wil ontwikkelen. De dingen die vastberaden wil ontwikkelen zijn gewoon vastgelegd in de rechten van de mens en toch moet zij er heel hard voor vechten.
Ik vind het heel moedig dat vastberaden haar eigen weg gaat, ondanks dat het haar heel moeilijk wordt gemaakt en haar man behoorlijk wat uit de kast trekt om haar tegen te houden. Kortom ze doet haar naam eer aan

Haar man is faliekant tegen de therapie, maar ik ben zo benieuwd wat hij daarvoor in de plaats te bieden heeft. Zij mag niet met anderen praten over hun relatie, maar hij wil (wat ik uit vastberaden haar berichten opmaak) ook niet met haar praten. Ik ben wel benieuwd wat deze man wel wil, want er wordt vooral geschreven over wat hij niet wil. Hoe ziet hij zijn relatie over 10 jaar en over 20 jaar. Hoe ziet hij zichzelf in zijn relatie over 10 jaar?

Issey

Issey

07-03-2010 om 00:07

Vogel

Beste Vastberaden,
Je verhaal laat me niet los. Ik vind het beklemmend. Het lijkt wel alsof je je leven slijt als een mooie vogel in een kooitje. Het was nooit de bedoeling dat die vogel zou wensen de wereld buiten de kooi te verkennen.
Je posting over je 'spoeling' vind ik intrigerend. Je schrijft:
"Mijn man doet me trouwens in heel veel opzichten denken aan mijn vader. Wellicht overbodig erbij te vermelden dat ik al 12 jaar geen contact meer met mijn vader heb. Toen ik besloot voor mezelf op te komen, haakte hij af. Dat lijkt wel the story of my life te worden...... "
Beste Vastberaden, wat zal dit moeilijk voor je zijn. Het is een bekend cliché dat dochters in een man hun vader zoeken. Misschien werkt het wel zo: hoe groter de onvervulde behoeften bij de vader, hoe groter het risico dat een vrouw dit (onbewust) in een partner-relatie wil oplossen. Wat zegt dit nou over jou? Wat zag jouw man in jou?
Ik geloof dat ik nu pas begrijp hoe groot de impact is geweest van het bedrog van je man.
Veel mensen hebben je aangespoord vooral door te zetten met je therapie. Doe het alsjeblieft. Je zit in een situatie waarin je totaal vastgezet bent. Maak jezelf vrij (in je ziel).
Liefs van Issey

Is jouw man soms jaloers?

Misschien vindt hij zijn werk helemaal niet leuk en vindt hij dat jij een leuk, vrij leven hebt in vergelijking met hem. Je hoeft er "alleen" maar voor te zorgen dat het huis schoon is en verder kun je doen wat je wilt. Voor mij klinkt het een beetje dat hij zijn leven niet leuk vindt en dat hij daarom wil dat jij ook geen leuk leven hebt.

Ook lijkt hij me erg bezig met zijn status. Hij wil naar de buitenwereld overkomen als een fantastische vent en wil daarom niet dat de vuile was buiten wordt gehangen, zelfs al is het met een therapeut.

vastberaden

vastberaden

08-03-2010 om 09:38

Doorbraak

Heb jullie reacties nog eens op m´n gemak doorgelezen en ik wil iedereen in ieder geval bedanken voor de (confronterende) spiegels. Echt heel fijn en het heeft me uiteraard ook weer enorm aan het denken gezet.

Na ons heftige gesprek waarin hij alvast aangaf dat het eventuele mislukken van ons huwelijk mijn schuld zal zijn (als ik in therapie ga), hebben we alles een beetje laten bezinken.

Om een lang verhaal kort te maken: gisteren gaf hij aan dat als ik vind dat ik met iemand moet gaan praten, dat dan ook maar moet doen. Ik was zo verrast over deze ommekeer dat ik mijn tong gelukkig kon afbijten, zodat ik niet iets antwoordde in de trant van "ik heb je toestemming ook helemaal niet nodig want ik ga het sowieso doen"....

Hij wil dat het weer goed komt tussen ons en hij wil me, weliswaar met heel veel moeite, de ruimte geven die ik nodig heb.

Ik denk ook niet dat de oorzaak van zijn aanvankelijke heftige reactie is dat hij een eikel is. Hij is bang omdat hij nu geen controle meer heeft. En hij is een man van "aanval is de beste verdediging". Mijn persoonlijke theorie van de koude grond is dat hij als kind vroeger veel te weinig is gecorrigeerd door z´n ouders. Hij kwam als kind al overal mee weg (driftbuien etc.) en later ook in z´n relaties (hij is in elke relatie ontrouw geweest).
Ik geloof niet dat hij bang is dat ik er met de therapeut vandoor ga. En of hij jaloers is, heb ik heb ook wel eens gevraagd. Dan zegt hij (als het over het huishouden gaat) dat elk werk vervelende dingen heeft en dat je die dan niet maar kunt laten liggen.

Excuses voor het negatieve plaatje dat ik hier neerzet. Hij heeft echt ook hele leuke kanten, maar dat is niet waar ik nu last van heb, zeg maar.

Maar goed, ik geloof dat ik op de goede weg ben.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.