"bij jezelf blijven"... hoe doe je dat eigenlijk?
Sinds 2 maanden heb ik wekelijks gesprekken met een psychotherapeut. Reden hiervoor is dat het tussen mij en mijn man niet goed gaat. Het belangrijkste doel van die therapie is dat ik een autonomer persoon wil worden, minder afhankelijk van het oordeel en de goedkeuring van anderen in het algemeen en van mijn man in het bijzonder.
Wij hebben jaren een huwelijke gehad waarin ik mij volledig aanpaste aan zijn wensen en grillen en daar heb ik geen zin meer in. In zekere zin wil ik mij emotioneel "losmaken" van mijn man.
Maar goed, naar aanleiding van gesprekken met vriendinnen (en de adviezen op dit forum) probeer ik nu een manier te vinden om "dicht bij mezelf" te blijven. Om in mezelf een soort anker te zoeken van waaruit ik de wereld om mij heen benader. Dus niet meer voor anderen denken, niet meer steeds op zoek naar bevestiging van anderen, etc. Maar eerlijk gezegd heb ik geen idee hoe ik dat moet doen. "Nee" zeggen tegen dingen waar ik geen zin in heb (binnen sociaal acceptabele grenzen uiteraard)? Het probleem van iemand anders netjes daar laten? Het OK vinden dat iemand niet blij is met jouw plannen? Kritiek aanvaarden voor wat het is?
Is dat het? Hoe voelt dat: bij jezelf blijven...?
Misschien een hele rare vraag maar ik stel hem toch lekker 
Je eigen toetssteen zijn
dat is het, denk ik. Maar ja, een antwoord van iemand die echt niet begrijpt hoe "kwetsbaar opstellen" werkt, laat staan wat men ermee bedoelt, is misschien niet zo zinvol.
Ik vat 'bij jezelf blijven' op als steeds maar weer je afvragen wat je er zelf van vindt, ipv je afvragen wat de rest van de wereld hoopt dat je ervan vindt. Jezelf serieus nemen. Niet in het wilde weg nee roepen om het nee roepen, dat heet assertief
Een eerste vereiste is weten wat je wilt en daarvoor uit durven komen. Maar ja, voordat je het weet moet je je daarvoor weer kwetsbaar opstellen 
((.
Jouw mening telt, daar gaat het om. Dat is iets anders dan jouw mening doordrukken.
in het begin zal het voelen als dat je asociaal bezig bent om anderen niet hun zin te geven. Maar dat komt omdat je al die tijd over je eigen grenzen heen ging. Als je daarmee gaat experimenteren zul je waarschijnlijk ook wel eens over een grens van iemand anders heen gaan. Maar dat is helemaal niet erg, daardoor leer je je grenzen kennen.
Je bent zo gewend om het anderen naar de zin te maken dat je misschien niet eens meer weet wat jij wilt. Dat je je eigen gevoel niet meer voelt omdat je het te vaak genegeerd hebt. Dus het is moeilijk om bij jezelf te blijven omdat je niet altijd weet wie je eigenlijk bent. Maar gewoon proberen alles wat je voelt serieus te nemen. Sat is stap 1. En als je echt niet bij gevoel kan: zonder jezelf af en neem steeds even de tijd om bij jezelf na te gaan: wat voel ik, wat wil ik. Probeer echt van binnen te kijken, er komt een moment dat je terugkomt bij jezelf.
Bodem krijgen
Vastberaden, natuurlijk weet ik niet hoe het nu voor jou voelt. Wel kan ik je mijn ervaring vertellen, de ervaring van iemand die meestal deed wat anderen belangrijk vonden in de veronderstelling dat ik dat zelf ook vond.
Ik had geen idee hoe dat voelde, 'bij jezelf blijven'. Ik voelde helemaal geen ijkpunt in mezelf. Het kostte tijd, moeite (en begeleiding) om te ontdekken wat werkelijk 'ik' was. In mijn gevoel is het zo dat ik jarenlang geen bodem had, geen vaste kern. Inmiddels is dat veranderd en voelt 'bij mezelf blijven' als contact maken met de bodem die ik inmiddels heb. Ik zie die bodem voor me alsof hij onderin mijn buik zit, rustend op m'n bekken - maar dat is maar een beeld. Een beeld dat me overigens wel helpt. Als ik merk dat ik weer te veel mijn omgeving als richtlijn neem, mijn eigen kern kwijtraak, dan kan ik die bodem visualiseren en er zo weer contact mee maken.
Ik ben nogal 'n symbiotisch persoon. Geneigd om op te gaan in een ander, in te tunen op een ander. Een paar jaar geleden heb ik die bodem gelegd en sindsdien ben ik aan het ontdekken wat ik echt zelf ben, voel en vind. Op eigen kompas. Het wordt steeds leuker.
Bij jezelf blijven is ook
anderen niet willen veranderen. Je verantwoordelijkheid nemen, maar ook weten waar die ophoudt.
Precies deze vraag stelde ik een tijd geleden ook
Misschien heb je ook wat aan de reacties daar?
Dank!
Wat een fijne reacties! Als ik zo lees denk ik dat ik op de goede weg ben.
Ik heb onlangs een hele belangrijke stap genomen in dit proces (denk ik). Vorig jaar werd ik verliefd op een andere man en we zijn een keer over de grens gegaan (geen sex maar toch). Van schrik afstand genomen maar uiteindelijk is dit contact verworden tot een soort aantrek-en-afstoot spelletje. Hartstikke spannend en leuk voor m'n ego maar uiteindelijk werd ik er zo verdrietig van. Voortdurend de gedachte over "wat had kunnen zijn", voortdurend op zoek naar zijn bevestiging en helemaal verdrietig als ik die niet kreeg (wat steeds vaker gebeurde). Ik werd er zo gek van en het vertroebelde zo ongelofelijk mijn kijk op mijn huwelijk.
Dus.... ik heb deze meneer afgeschaft. Gewoon gezegd dat ik hem erg leuk vind, dat als het anders was geweest er misschien wel mooie dingen zouden kunnen gebeuren maar dat ik geen zin meer in heb in dit spelletje. Gewoon: geen zin meer. Telefoonnummer gewist, mailadres gewist, uit m'n social networks ge-ontvriend. Alles gewist.
Ik mis het wel maar mijn hemel, wat een bevrijding!!! En ik heb ineens zo veel tijd en ruimte over in mijn hoofd. Het heeft me zo'n rust gegeven. Ongelofelijk.
Als "bij jezelf terugkomen" zo voelt dan voelt dat echt heel erg goed.
Mijn theorie
is dat iedereen voor zichzelf op moet komen. Niemand kan dat voor je doen, en je hebt net zoveel recht op je eigen mening als een ander.
Dus in eerste instantie moet je de tijd nemen om te bedenken wat je wilt, en je niet laten overdonderen. Oefen dus de zin "ik moet er even over nadenken".
En verder eerlijk zijn naar anderen toe over wat je wilt en niet wilt. Ze kunnen niet in je hoofd kijken, en jij niet in hun hoofd, dus probeer niet te intepreteren over wat ze er wel niet van zullen denken. Dat is voor mij het belangrijkste onderdeel van dingen bij mezelf houden.
En verder is het oefenen. Als je nee zegt, zul je zien dat er vaak geen oorlog uitbreekt, en iemand ook niet hartverscheurend zal gaan huilen. De eerste keer zal het wel minder snel geaccepteerd worden dan de keren erna, da's een kwestie van gewenning dat je ook opeens een eigen mening hebt!
enne, het voelt heel fijn. Het scheelt bergen energie, gewoon lekker doen wat je wilt!
