Relaties Relaties

Relaties

Anna N`name

Anna N`name

21-05-2010 om 20:55

Help een familliefeest


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
esmee

esmee

27-05-2010 om 11:25

Anna

Nou, ik vind het knap van je om op het voorstel van je vader in te gaan. Ik ben ook erg benieuwd hoe het "feestje" is geweest als je nog van een feeststemming kunt spreken uiteraard.

Anna N'name

Anna N'name

31-05-2010 om 10:01

En zo......

ging het verder..kinderen en ik waren aanwezig, ook mee in het pretpark. Er werden af en toe van moeders kant uit stekelige opmerkingen gemaakt, waar ik niet op in ben gegaan. Vrijdagavond zijn we vertrokken en hebben nog een paar fijne dagen met ons eigen gezin verbracht.
Mijn moeder zei dat ze ons niet meer wilde zien, dat ze me niet kan vergeven wat ik haar heb aangedaan, dat ik maar moet zien hoe ik deze vertrouwensbreuk weer in orde gemaakt krijg, dat hierdoor al het vertrouwen in mij weg is. Ik heb niet de kans gekregen te reageren, want toen liep ze weg.
That's it. De kinderen hebben dit gelukkig niet gehoord. Ik ben niet eens boos, vind het alleen heel jammer en verdrietig allemaal. Mijn vader zei alleen dat ik maar contact moest houden. Op het moment ben ik gewoon blij dat er even afstand is.

Anna

Nou ja zeg

Ik heb het hele draadje gelezen en weet werkelijk niet wat jij je moeder hebt aangedaan. Je bent aanwezig geweest, je hebt je man niet meegenomen naar het pretpark en je hebt ook nog eens haar rotopmerkingen genegeerd. Tjongejonge. Ik geloof niet dat je het ooit nog goed zal kunnen doen in je moeders ogen. Echt onredelijk zeg! Ik wens je veel sterkte.

Och anna toch...

wat een verdrietig einde zeg. Ik heb echt met je te doen. Als ik je verhaal zo lees, vind ik het echt triest en het lijkt me zo pijnlijk voor je.
Ik hoop dat het lukt om alles op een rij te zetten en een goede keuze te maken hoe je hier mee wilt omgaan.

Dikke knuffel van Purk

Maartje

Maartje

31-05-2010 om 12:27

Anna (lang...)

Ook ik heb het hele draadje gelezen en oef, wat een herkenning.... Mijn ouders sluiten mijn man niet buiten maar ze zijn wel liever onder "ons". Gelukkig wonen wij allemaal in Nederland dus geen grote reisproblemen. Ik ga dus regelmatig alleen met de kinderen naar ze toe, iedereen gelukkig. Mijn man dus ook, die wordt niet echt vrolijk van een bezoek aan ze....

Ik herkende vooral ook dat ze minder van de kleinkinderen willen, als die ouder worden. Toen mijn kinderen klein waren (1-2-3 jaar), kon het ze niet gek genoeg. Dan kwamen ze regelmatig langs (we wonen zo'n 100 km uit elkaar) om te knuffelen. Nu zijn ze ouder en vooral mijn vader kijkt amper meer naar ze om. Hij weet gewoonweg niet wat hij er mee moet. Mijn oudste heeft zelfs al eens gezegd (na een logeerpartij): mama, ik vind het zielig voor je dat jij bij opa en oma moest wonen toen je klein was...hahahaha.

Verder herken ik veel van de verhalen, zo'n jeugd heb ik ook gehad. En hoe vaak heb ik me wel niet afgevraagd waarom ik niet goed genoeg was? Ik probeerde alles om maar in de smaak te vallen en te horen dat ze van me houden en trots op me zijn...

En tja, daar zit meteen ook de angel in dit verhaal. Dat zul je los moeten laten. Ga op jezelf vertrouwen, dat jij goed bent zoals je bent. En als ze je niet zo nemen, dan maar niet. Het is eenvoudig gezegd maar zo simpel was en is het niet hoor. Ik heb veel werk verricht in therapie en kan uiteindelijk zachter naar mijn ouders kijken. Ook zij zijn produkten van hun opvoeding... Dat geeft ze natuurlijk niet het recht om je emotioneel te verwaarlozen/mishandelen maar puur het besef dat ook zij hiermee worstelden, maakte het voor mij al draagbaarder.

Ik merk dat nu ik ouder word, ik ook milder wordt. Maar tegelijk maak ik me ook losser. Belde ik voorheen dagelijks naar mijn ouders (want stel je voor dat ze zouden vinden dat ik te weinig belde...), dat doe ik nu dus niet meer. In het begin was dit heel erg moeilijk, moest soms mezelf echt toespreken, maar het begint nu vanzelf te gaan. Ik heb mijn eigen leven en zij kunnen niet meer dat van mij leven.

Ik weet niet in hoeverre je dit kunt doen waar je woont maar ik heb heel veel aan familieopstellingen gehad. Dit is een soort therapie-vorm, google er maar eens op. Het heeft voor mij wel duidelijkheid gegeven. Kon ik voorheen alleen maar boos zijn, nu kan ik door het gedrag heenkijken. En dat wens ik jou ook toe...

In ieder geval wilde ik je even laten weten dat ik het helemaal herken en bij mij is het goed gekomen Niet in de zin dat ik alles doe wat zij willen maar dat ik me goed voel in mijn dagelijkse leven. Of zij er nou deel van uitmaken of niet. Natuurlijk, als ik lees/hoor over de band die mensen hebben met hun ouders, dan steekt dat echt wel eens. Maar ik heb wel aanvaard dat het nu eenmaal zo is en ik probeer in ieder geval het voor mijn kinderen heel anders te doen!

Heel veel sterkte verder. Je bent een waardevolle persoon die alle recht heeft op geluk!!!!!!!

Liefs,
Maartje

Petra Kappers

Petra Kappers

31-05-2010 om 12:30

Anna

Het is nu wel duidelijk dat niet jij gek bent, maar je moeder. Dat is het goede nieuws. Het andere goede nieuws is dat je vader wederom de deur heeft open gezet. kun je me je vader bellen op tijdstippen waarvan je weet dat je moeder zeker niet thuis is? Kun je met je vader mailen en hem foto's sturen van je kinderen?
Hoe verliep het trouwens met je zussen. Hebben ze begrip voor jou ? Dat zou fijn zijn.

Kaaskopje

Kaaskopje

31-05-2010 om 12:50

Hè wat naar!

Je kunt het dus nooit goed doen. Dat is de conclusie. Net als Maartje herken ik ook veel in het gedrag van je moeder. Ik ben in ieder geval heel erg blij voor je dat je váder er anders over denkt. Hoe dat in de praktijk uitpakt is de vraag natuurlijk. Als je vader je moeder niet openlijk af wil vallen schiet je er niets mee op.
Uit ervaring weet ik dat afstand nemen en eventueel dus zelfs breken wel rust geeft, maar voor mij geld dat bij het onderwerp 'ouders' ik letterlijk een lichamelijke reactie krijg. Dat kan lopen van een knellend gevoel ergens rond mijn maag tot door spanning beven. Het zal nóóit normaal voelen, maar het voelt wel juist dat ik geen contact meer heb.

Lidewei

Lidewei

31-05-2010 om 19:56

Anna

Ik schrik een beetje van je bericht en toch ben ik niet verbaasd. Laat het langs je afglijden, want dit maak je nooit goed. Ik heb in zulke situaties vaak de neiging om hetzelfde gedrag te tonen, om alleen maar te laten zien wat je iemand doet. Kans zit er alleen in dat dat verkeerd wordt opgevat. Ik zou je geen raad kunnen geven, maar je alleen sterkte wensen.

Lidewei

esmee

esmee

01-06-2010 om 19:32

Ohhhh

Dit is je reinste chantage zeg van moeders kant. Hier ga te toch zeker nooit op in he. Fijn om te weten dat de deur bij vader wel openstaat. Probeer dan alleen met hem contact te houden en laat je moeder verder links liggen. Wat heb je immers aan iemand die je leven alleen maar kapot maakt en je graag een rotgevoel meegeeft.
Mijn moeder kan dat altijd zo beeldend zeggen:"Je hebt een mandje (je leven) met appelen (mensen/familie/vrienden etc....). Je hebt goede appelen, maar er zitten soms ook een paar rotte tussen. Die rotte appelen moet je gewoon uit je mandje gooien (dus uit je leven). Deze appel (jou moeder) is wel erg rot dus die moet je zo snel mogelijk verwijderen om de rest (jezelf, je kinderen etc...) niet aan te steken (ziek te maken).

Anna N'name

Anna N'name

03-06-2010 om 20:55

Update

Beste allemaal,

Ik wilde jullie bedanken voor het meedenken en alle hulp en steun. Waarschijnlijk gaat dit niet meer goed komen, mijn ouders schijnen verdrietig te zijn (tegen zus gezegt) dat we niet meer langs zijn gekomen om dag te zeggen, voordat we naar huis reden. Mijn zus heeft ze gevraagt wat ze nu eigenlijk willen. Eerst roepen dat we niet meer welkom zijn en dan verdrietig zijn dat we geen afscheid komen nemen.

Op het moment hebben wij weer rust binnen ons eigen gezin. Ik denk ook dat afstand nemen de enige oplossing is. Nogmaals: dank jullie wel.

Anna

Dirkje

Dirkje

03-06-2010 om 21:46

Ach anna,

wat naar dat het zo loopt. Ik had het je zo anders gegund. Ik heb er niets zinnigs aan te te voegen, maar wil je gewoon een hart onder de riem steken.
Sterkte en groet,
Dirkje

Kaaskopje

Kaaskopje

03-06-2010 om 22:15

Verwarrend

Ik kan me voorstellen dat hier geen touw meer aan vast te knopen is voor jullie. Laat het maar even een poosje bezinken. Wie weet zijn zij de eersten die contact zoeken, ze snappen zelf ook niet wat ze aangericht hebben lijkt wel.

Lieve anna

als ik het zo lees....wat je ook doet, het zal altijd een teleurstelling voor je ouders zijn. Kies voor jezelf en wat jij wil!

dikke knuffel, want dit is gewoon ontzettend rot!

Purk

klokje 2

klokje 2

04-06-2010 om 12:04

Vader

ik wil je niet nog meer in verwarring brengen, maar ik vraag me toch af wat de rol van je vader is hierin.
Kan het niet zijn dat hij ook slachtoffer is van je moeder? Hij was n.l. wel schappelijk naar jou toe, als ik het goed begrepen heb.
Het zou toch in en in triest zijn als je je vader ook niet meer zou zien en hij daar ook onder lijdt. misschien kun je hem eens alleen spreken/zien?
maar nogmaals, misschien zit ik er helemaal naast, jij weet dat zelf wel.
Volg je gevoel en veel sterkte!
klokje

Bellefleur

Bellefleur

07-06-2010 om 10:55

Anna,

Wat fijn dat je zus het voor je opnam.
Dat moet je goed doen. Ik wens je veel sterkte.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.