Relaties Relaties

Relaties

madelief

madelief

08-07-2010 om 10:19

Wie heeft er nooit alleen gewoond?

Wie heeft er nooit alleen gewoond, is meteen vanuit het gezin in een vaste relatie gestapt? Nooit op kamers geweest of zo?

Mijn twee volwassen kinderen hebben geen van twee alleen gewoond, kregen een relatie en gingen samenwonen. Ze hoefden voor hun opleiding niet te verhuizen destijds.

Mijn man heeft wel even alleen gewoond, hij was verhuisd vanwege zijn werk.
Ik ben meteen vanuit het ouderlijk gezin bij hem gekomen.

Mijn jongste zoon moet nu voor zijn studie op kamers. Hij ziet dat totaal niet zitten. Een studie beginnen in een plaats waar hij niemand kent vindt hij soswieso vervelend, 'maar dat lukt nog wel, Maar dan wil ik wél graag 's avonds mijn familie weer zien'.

Hoe daarmee om te gaan>

Madelief

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Polly Shearman

Polly Shearman

08-07-2010 om 11:03

Niet echt

Ik heb wel op kamers gewoond maar dat was in een huis met meerdere mensen samen, ik deelde met 1 meisje onze slaapkamer, en keuken en woonkamer enz was allemaal samen, daar leefde we eigenlijk ook als groot gezin, met om de beurt kookdienst enz..
dus echt helemaal alleen nooit, maar wel zelfstandig.
groet, pol

krin

krin

08-07-2010 om 11:53

Kan me er iets bij voorstellen

Op kamers vind ik iets anders dan alleen wonen, dat ten eerste. Je hebt dan vaak een gezamenlijke huiskamer en keuken, dus moederziel alleen ben je zelden. En met een beetje geluk zijn die anderen ook groentjes, daar heb je houvast aan.
Maar goed, ik snap hem wel. Het huis uit is al een stap, en dat dan tussen vreemden in een onbekende stad... Dat hij daar tegen opziet, kan ik wel begrijpen.
Hoe je ermee om moet gaan, tja. Hij moet er toch aan geloven, en hij heeft nu nog een hele vakantie om eraan te wennen. Ga met hem een paar keer naar zijn nieuwe woonplaats, uit eten, terrasje pakken, naar de bioscoop, alvast wat goede associaties maken en een min of meer vertrouwd gevoel kweken. En als het kan, zou ik niet wachten tot het begin van het studiejaar met in zijn kamer trekken. Als hij er al twee weken (minstens) zit, is het eerste wennen al gebeurd voordat hij aan de bak moet. En misschien in het begin elke avond laten bellen (of skypen?) Hem verzekeren dat het snel genoeg went en dat er altijd iemand in de buurt is bij wie hij kan aankloppen (studiegenoot, huisgenoot, mentor op school..)
Ik heb eigenlijk alleen ervaring met mensen die blij waren dat ze aan de andere kant van het land op kamers konden, en die het eerste jaar hooguit naar huis gingen voor wasserij mama.

Tihama

Tihama

08-07-2010 om 14:58

Langzaam

Ik ben op kamers gaan wonen vanwege mijn studie. In het begin voelde ik me 's avonds wel vaak een beetje vreemd. Niemand die me vertelde hoe laat we gingen eten. Niemand die ook wilde bepalen of de TV aanging, welke muziek er aan ging. Niemand die de koffie ging zetten.
Ik mocht het helemaal zelluf weten. Kort nadat ik op kamers ging, besloot ik te kappen met mijn studie. Dus ik ging werken in diverse simpele baantjes waar ik niet echt potentiële vrienden ontmoette. Ik had geen studie te doen. Dus de avonden waren lang en alleen in een vreemde stad. Geen contact met studiegenoten, geen bekenden.

Ik herinner me een moment in die periode dat ik me 's avonds enorm eenzaam voelde. Ik ben toen op de motor gestapt om naar mijn ouders te gaan. Dat was ongeveer driekwartier rijden. Op de rondweg ben ik echter weer teruggekeerd. Ik bedacht namelijk dat dit zwak was. Vluchten naar 'thuis' als je het eigenlijk ook alleen moest kunnen rooien.
Dat als ik echt volwassen wilde worden, dan ik dan ook moest leren om met dit gevoel om te gaan. Ik ben teruggegaan naar mijn kamer en heb de lokale gids gepakt. Ben lid geworden van een sportclub daar. Ik heb me aangemeld voor een cursus in het wijkgebouw. Lid geworden van de bibliotheek. Ik ben mijn kamer gezelliger gaan inrichten. Allerlei dingen om me thuis te gaan voelen in mijn nieuwe stad.

Daarna ging het veel beter. Ik begon bekenden te krijgen, waar ik ook mee af ging spreken.

Ik zou je zoon aanraden om al van te voren te kijken naar dit soort contacten. Studie of studentenverenigingen kunnen helpen. Sportclubs ook.

Tihama

Tihama

Tihama

08-07-2010 om 15:02

Krin

"Op kamers vind ik iets anders dan alleen wonen, dat ten eerste. Je hebt dan vaak een gezamenlijke huiskamer en keuken, dus moederziel alleen ben je zelden. En met een beetje geluk zijn die anderen ook groentjes, daar heb je houvast aan"

Dat hangt er van af. Ik huurde een zolderkamer bij een bejaard echtpaar. Ik mocht de keuken na 18 uur gebruiken om te koken, maar de woonkamer was gewoon van hen. Geen studentenhuis dus.

Tihama

Zelfstandigheid

Ik heb van mijn 18e tot mijn 23e alleen gewoond en ik ben heel blij met de zelfstandigheid die ik daar heb opgedaan. In die periode heb ik alles zelf geregeld (wel in het begin met mijn ouders op de achtergrond, maar toch). Het geeft mij een gerust gevoel dat, wat er ook gebeurt, ik me alleen kan redden. Een soort basiszelfvertrouwen dus. Ik had het niet willen missen en gun het eerlijk gezegd iedere jongvolwassene.
Heel eerlijk gezegd moet ik er zelf ook niet aan denken dat mijn kinderen eindeloos in huis blijven hangen en pas vertrekken als er iemand in beeld komt met wie ze een gezamenlijk nestje kunnen bouwen. Wie weet zijn ze dan al tegen de 30 of zo...
n@nny

Heel gezond

Ik heb ook vrij lang op kamers gewoond (blijven hangen na studie) en zie het voor jongvolwassenen absoluut als een zeer verrijkende ervaring.

Ik snap heel goed dat je zoon er tegenop ziet, maar voor mezelf kan ik alleen maar zeggen dat het me volwassener heeft gemaakt, mijn horizon heeft verbreed, me heeft leren omgaan met geld, me heeft leren koken en me in staat heeft gesteld me los te maken van mijn milieu en mijn 'eigen identiteit' verder te ontwikkelen.

Stimuleer je zoon hierin. Als het echt helemaal niet gaat, kan hij altijd weer terugkomen toch?

Chris

Inge M

Inge M

08-07-2010 om 18:01

Zelfstandig wonen is gezond

of dat nou in een studentenhuis is of bij een hospita of echt helemaal zelfstandig, het is gezond om jezelf te moeten zijn, je eigen beslissingen te nemen en erachter te komen wat je zelf wilt. Niemand die voor jou beslist. En die wetenschap komt je toekomstige relaties weer ten goede. Dubbelwinst dus!

Bastet

Bastet

08-07-2010 om 18:07

Tja

Ik ben op mijn 18e vanuit huis gaan samenwonen,heb niet de indruk dat ik niet zelf beslissingen kon nemen of niet weet wat ik zelf wil.Ik denk dat dat erg afhangt van de relatie die je samen hebt!
Bastet

guera

guera

08-07-2010 om 20:19

Pelle

bij jou is het 'toevallig' goed gegaan. Ik ken evenzovele voorbeelden van mensen die niet op zichzelf hebben gewoond, "lang" thuis hebben gewoond en vanaf daar zijn gaan samen wonen. Relatie naar een tijd toch uit. Dat is altijd verdrietig...maar ook zeggen. 'Had ik eerst maar een tijdje alleen gewoond, dan had ik andere keuzes gemaakt, minder afhankelijk geweest, geweten dat ik alleen 'kan' zijn (die wetenschap maakt ook sterk).
Ik heb ook een tijd alleen gewoond en ik ben daar ook blij om. Maar om mezelf niet op te hemelen...dus ook voorbeelden van mensen die er 'spijt' van hebben al is het inderdaad het loopt zoals het loopt. Maar zeg dat dan niet om goed te praten dat je nooit echt zelfstandig bent geweest ha ha ha

Kiki

Kiki

08-07-2010 om 21:13

Ik heb een jaar alleen gewoond

Ik heb het enorm naar mijn zin gehad. Mijn man is direct van zijn ouderlijk huis bij mij ingetrokken en wat hebben we een ruzie gehad het eerste paar maanden zeg.

Niets deed hij uit zichzelf, hij kon niet wassen, hij kon niet koken, hij had het euvele recht te vertellen dat zijn moeder de zuurkool anders maakte en lekkerder

Terugkijkend had ik het wel anders gedaan denk ik en man eerst een eigen flatje laten zoeken. Maar ach, we zijn eruit gekomen en al tien jaar met weinig ruzie bij elkaar.

Kaaskopje

Kaaskopje

08-07-2010 om 21:35

Op kamers

Ik ben op mijn 20ste op kamers gegaan. Ik huurde een kamer die naast het pand stond waar mijn zus een kamer huurde, dus ik heb het aanvankelijk gezellig gehad met haar als buur. Mijn kamergenoten woonden al langere tijd bij elkaar in hetzelfde huis, dus ik was de vreemde eend in de bijt. Ik moest ook nog veel leren. Daarna ging mijn zus weg en kon ik in haar kamer. Ik heb het daar leuk maar op gezette tijden ook eenzaam gehad. Als je op kamers woont wil dat niet automatisch zeggen dat je gezamenlijk eet in een gezamenlijke huiskamer. Dat hadden wij niet. We deelden de keuken, de wc en de douche en meer niet. Ik heb daar nog een paar maanden min of meer ge-LAT met een van de andere bewoners. Makkelijk hoor zo dichtbij Na deze kamer kreeg ik een flat voor mij alleen. Ik wist niet hoe snel ik een stel huisdieren in huis moest halen, heb door middel van een feest contact gezocht met flatgenoten, waardoor ik een vriendengroepje in die flat kreeg. We zochten elkaar elke dag op en als iemand niet kwam opdagen gingen we kijken waarom niet. En ondanks dat alles was ik als alleenwonende niet in mijn sas. Ik ben geen persoon voor een eenpersoons huishouden. Ik heb het nodige meegemaakt in die tijd en zie dat toch als een stukje winst op het gebied van levenservaring.
Ik keek vroeger enorm naar het moment waarop ik het huis uit kon uit. In dat opzicht ken ik het gevoel niet dat je als kind het huis niet uit wilt, maar toch snap ik de weerzin van je zoon wel. Het is een hele stap en ik kan me best voorstellen dat hij bang is voor het alleen-wonen. Daarom moet je hem echt aanmoedigen om meteen lid te worden van een studentenvereniging of sportclub. Ik neem aan dat hij in het weekend naar huis komt, dus hij slaapt 4 of 5 dagen alleen in zijn nieuwe kamer. Dat is te overzien en ik denk dat hij er sneller aan went dan hij nu denkt. Hij gaat er de lol nog wel van inzien, wedden?!

madelief

madelief

08-07-2010 om 23:06

Goed om te lezen

al jullie ervaringen.
De leuke, de eenzame, en de overwinning op jezelf (Tihama!). We zullen zien hoe het gaat.

Zelf heb ik nooit alleen gewoond, zoals ik al vertelde. Maar als mijn man een tijd weg is vanwege zijn werk, gaat het prima hoor.

Wat zoon betreft - hij is geen sportief type en het jolige kroegleven trekt hem ook al niet. Hij leest veel, computert, houdt van muziek, maar heeft geen hele bende vrienden. Wat sociale contacten betreft is 't een beetje een diesel: hij komt traag op gang en heeft dan uiteindelijk wel goede contacten.

We zullen zien hoe het gaat. Er zit een kans in dat hij toch een studie dichtbij huis kan gaan doen, maar die kans is klein. Vanmiddag zag ik dat hij rondkeek naar kamers.

Tjonge, dat heb ik zelf nooit gedaan, een kamer zoeken. Heb daar totaal geen verstand van. Ben ooit ingetrokken bij toen mijn vriend, nu al vele jaren mijn man, die een flatje had.
Hij kookte toen wel ja, maar zijn was bracht hij naar de wasserette die alles schoon en gestreken aanleverde!

Madelief

Acht jaar alleen gewoond

Bij ons in de familie is het echt de verwachting dat je uit huis gaat in je eentje. Dat hebben mijn ouders gedaan, dat heeft mijn generatie gedaan en wat mijn kinderen gaan doen weet ik niet. Ik houd er wel rekening mee dat ze het gaan doen. Van twee kanten: ik plan onze financien zo dat het mogelijk wordt om ze te ondersteunen en ik leer ze van kleins af aan om te consuminderen zodat ze leren hoeveel vrijheid je kan krijgen met een laag welstandsniveau.

Mijn man heeft ook bijna 10 jaar op zichzelf gewoond. We zijn allebei af en toe heel ongelukkig en eenzaam geweest en heel blij en tevreden in die tijd. Ik zou het niet hebben willen missen, maar ik weet dan ook niet hoe het anders zou zijn geweest. Ik heb de eerste twee jaar van mijn studie thuis gewoond en ik vond wel dat de grote verandering bij het op kamers gaan heel goed en belangrijk was. Zo heb ik dat toen ervaren, en zo kijk ik er ook op terug. Maar als je die ervaring niet hebt zul je de lessen die ik toen geleerd heb vast wel op een andere manier leren.

De overgang ging trouwens geleidelijk: eerst ieder weekend naar huis tot ik opeens de meeste weekends juist in de stad bleef.

Ik kan me voorstellen dat de zoon van madelief met andere verwachtingen is grootgeworden. Bij mij in de familie vinden mensen het ook wel eng maar ze zijn dan al 18 jaar opgegroeid met het idee en kijken er ook wel met een soort spanning naar uit, het is toch weer een stap naar meer zelfstandigheid. Dus de zoon van madelief moet nu zijn verwachtingen bijstellen en misschien een beetje een oog ontwikkelen voor de leuke kanten van het op jezelf wonen.

Overigens heb ik het ontzettend naar mijn zin gehad in een studentenhuis. Dat was echt geweldig en ik heb er de spreekwoordelijke vrienden voor het leven aan overgehouden. In mijn studentenstad was geen ballotage (wat een ramp vind ik dat toch) dus we werden gewoon bijelkaar gezet, waren heel verschillend, en moesten het maar zien te rooien. Mijn man daarentegen heeft vooral bij hospita's en antikraak gewoond. In het begin was hij heel eenzaam. Zo heeft hij weleens in zijn eentje met een biertje oud en nieuw 'gevierd', nou ja, meegemaakt. Of heeft hij erdoorheen geslapen.. ik ben het verhaal kwijt. Sein je zoon dus iig even in als 31 december eraan komt ...

Ella2007

Ella2007

09-07-2010 om 10:18

Veel bellen en dapper zijn

Hey Madelief,
Zelf heb ik vanaf mijn 18e tot mijn 28e alleen gewoond, daarna pas huidige man ontmoet en gaan samenwonen.
Ik heb mezelf in mijn studententijd (200 km van ouderlijk huis) nooit alleen gevoeld, ja, alleen als iedereen in het weekend naar hun ouderlijk huis ging en ik dat niet deed omdat ik vond dat ik op mezelf was gaan wonen, maar zou ik achteraf ook anders doen.
Toen ik klaar was met studeren en daarna echt alleen ging wonen was dat anders. Na drie maanden in een dalletje gezeten te hebben met als grootste vrienden de Tv en zak chips ben ik daarna me gaan aanmelden voor diverse cursussen en verenigingen. Dat gaf wat reuring. Daarna belandde ik weer in een huis met vrienden, en dat vond ik een stuk gezelliger. Niet zo gek dat je zoon er tegenop ziet. Ik zou henm aanraden inderdaad een kamer te zoeken waarbij je toch met andere studenten in een huis woont, en in het weekend voorlopig nog thuis te komen. Dat gaat gaanderweg vanzelf veranderen, naarmate hij meer mensen leert kennen, en bezigheden krijgt; en straks moet je hem vragen of eens een keer thuis te komen .......Vaak is het al zo dat je al gedeelde interesses hebt met je studiegenoten (waarom ga je anders die specifieke opleiding doen) en dat schept al een band(je) . Daarna die band verder ontwikkelen dus....Sterkte voor jou en je zoon ! Komt allemaal goed.....

madelief

madelief

09-07-2010 om 10:42

Verwachtingen

Inderdaad, verwachtingen spelen een grote rol. Wij (ouders) komen allebei uit niet-studerende gezinnen en daarnaast vonden wederzijdse ouders het ondenkbaar dat je zomaar op jezelf zou gaan zonder dat daar een duidelijke reden / noodzaak voor was (dus studie/baan te ver weg, of een relatie).

Verwachtingen, vaak niet uitgesproken, spelen beslist mee.

Nou, ik houd jullie op de hoogte.

Werkgever

Werkgever

09-07-2010 om 11:38

Verantwoordelijkheid

Als mijn man aan de (jonge) mensen die voor hem werken verantwoordelijkheden voor internationale projecten moet moet geven, dan doet hij dat toch liever aan degenen die in elk geval in staat zijn gebleken voor hun eigen huishouden te zorgen. Sommige personeelsleden lopen tegen de 30 en wonen nog thuis. Verder niks mis mee, maar het voelt wel wat eigenaardig als je iemand de verantwoordelijkheid over grote budgetten geeft, terwijl diegene zich nog nooit zorgen heeft hoeven maken over gas, water, licht, verzekeringen en andere kosten op kleine schaal.

Wanderjahre

In de gilden/ambachtscultuur van de familie van mijn moederskant was het gebruikelijk om als je een ambacht leerde eerst een aantal leerjaren bij een meester te gaan werken, en daarna volgden de Wanderjahre: jaren waarin je in andere steden/regio's een meester zocht om je vaardigheden en je zelfredzaamheid te vergroten. Na terugkeer leverde je dan je 'meesterstuk' en daarmee kon je opname in het gilde verwerven.

Mijn overgrootvader is zo nog op "Wanderschaft" gegaan. Hij was bakker/banketbakker en leerde in Frankrijk de fijne patisserie. Ze hadden geen geld voor vervoer, dus dit soort leerlingen liep soms wel 100-en kilometers om bij een baas te komen.
Mijn andere overgrootvader kreeg als wijnboer regelmatig jongens uit andere regio's aan de deur die een tijd bij hem wilden komen werken.

Dus niet-studeren betekent niet dat je niet huis en haard hoeft achter te laten. In Nederland is die gildestructuur veel minder geweest, ik kan er niet zo snel een vergelijkbaar fenomeen voor vinden in onze contreien. Maar je hoeft maar een paar 100 km verder te gaan, naar het ZO, en daar was het vroeger normaal. Tegenwoordig worden jonge mensen in Duitsland juist later volwassen maar dat is een ander verhaal.

Het kan gewoon een heel mooie en verrijkende ervaring zijn. Ik zou het jammer vinden als we in dit draadje een onnodige tegenstelling krijgen. Het is niet nodig om op jezelf te wonen maar als je het doet kan je er veel van opsteken... zaken die je je anders op een andere manier eigen maakt. Maar het feit dat je ze ook kunt leren zonder op kamers te gaan wil niet zeggen dat het bij voorbaat geen meerwaarde heeft om wel op kamers te gaan.

Limi

Limi

09-07-2010 om 13:45

Een verschil

Tenzij je op een minimaal inkomen op een kamertje gaat samenwonen zit er natuurlijk wel een verschil met alleen op kamers gaan, en dat is het bijstellen van je levensstandaard naar beneden: minder hebben, minder kunnen. Dat vond ik zelf toch wel een heel waardevolle ervaring. Het zal ook deels in je karakter zitten, maar toch.
Iemand die rechtstreeks vanuit de luxe van het ouderlijk huis gaat samenwonen heeft dat een stuk minder (dan neem ik even voor het gemak aan dat het gaat om een huis met meer dan één kamer en meer dan een studiefinanciering als inkomen). Die heeft heeft nooit met minder hoeven doen en nooit geschrapt tot de bare essentials.
Ik ken ze waarbij het huis dan ook gelijk goed gemeubileerd moest zijn, bijvoorbeeld. Terwijl als je op een kamertje zit en je hebt geen tafel, dan los je dat gewoon anders op en heb je die tafel helemaal niet zo nodig. Pas als je er geld voor hebt, neem je die tafel.
In plaats van opbouwen willen die dus gelijk alles wat ze bij hun ouders ook hadden. En dat kan (hoeft niet) problemen opleveren (ik ken iemand die geld leende van haar vriend voor iets duurs en niet zo nodigs en het gelijk moest terugbetalen toen het uitging). Ik denk zelf dat je zo wel minder leert om het op een andere manier op te lossen.

Limi

Daar heb je wel een punt.

Je kan natuurlijk ook prima op een houtje bijten terwijl je samenwoont, maar kamerwoners zullen het vaker moeten doen.

Het is inderdaad een vaardigheid die je opdoet in je kamertijd en die je meeneemt in het leven daarna. Ook als het niet meer nodig is kun je erop terugvallen, en daardoor meer geld vrijspelen voor de dingen die je echt belangrijk vindt. Je gaat bewuster om met je geld.

madelief

madelief

09-07-2010 om 15:05

Leren omgaan met geld

da's wel een heel belangrijke vaardigheid. Met deze zoon heb ik daar niet zoveel zorgen om, da's best een verstandig type met idee van prijzen.

Leren van weinig rond te komen is heel zinnig. Inderdaad kan een kamerperiode daarin een handige stap zijn. Veel thuiswonende jongeren hebben het zeer royaal.

Bastet

Bastet

09-07-2010 om 18:56

Ach kiki

Ik ging met mijn huidige man samenwonen toen ik 18 was,ook hij kwam vanuit zijn ouderlijk huis.Hij hoefde,nee,mocht niet eens meehelpen in zijn ouderlijk huis,maar deed dat vanaf dag 1 dus wel degelijk toen wij samenwoonden,tot op de dag van vandaag.Kwestie van instelling hoor!
Bastet

En mijn man

heeft voordat ik hem leerde kennen wel geruime tijd alleen gewoond. Hij was ongeveer 16 toen hij grotendeels uit huis ging. Toen hij alleen woonde deed hij alles zelf. We gingen samenwonen enz en hij voert geen klap uit Onzin hoor dat alleen wonen daar zo'n grote invloed op zou hebben, denk ik. Is inderdaad instelling en wrs ook een deel opvoeding. Mijn man komt uit een traditioneel (of ouderwets) Iers gezin waarbij het heel normaal is dat een vrouw alles doet. Dat zit er nog steeds in bij hem, vrees ik. Niet bewust, maar wel onbewust.
Overigens vind ik dat ik ook goed ben in het uitzoeken van mannen, want in andere opzichten is hij perfect

Rodebeuk

Het bestaat nog, de Wanderjahre. De jonge man die bij mij de keuken plaatste heeft dat gedaan. ik geloof dat hij zich 'Wandergeselle' noemde. Je mag dan drie jaar lang niet binnen een bepaalde straal van je ouderlijk huis komen, je krijgt een boekje mee waarin leermeersters over de hele wereld staan, je krijgt geen geld of zo, maar trekt elke keer voor een bepaalde periode naar een leermeester toe en leert overal weer een ander aspekt van je vak. Dat gaat de hele wereld over. Na drie jaar mag je terugkomen en kun je in je boekje aantonen wat je hebt gedaan.
Het leverde een goede vakman op. Het was voor het eerst dat ik erover hoorde en dat is nu ongeveer 4 jaar geleden. De jongeman was ergens achteraan in de 20 schat ik, dus het bestaat nu blijkbaar nog. Hij was overigens toen al klaar met zijn drie jaar.

Tsjor

Tsjor: wat leuk!

..om te horen dat het nog steeds bestaat. Ik wist wel dat het gildestelsel nog behoorlijk levendig is daar, dus het past wel dat dit dan ook nog zo gaat. Gezel... ik was het woord al helemaal vergeten.

T

Kaaskopje

Kaaskopje

09-07-2010 om 22:19

Kwestie van instelling

Ik hoefde voor ik het huis uitging nooit te koken en de was deed ik ook niet. Achteraf gezien hadden mijn ouders mij best meer zelf mogen laten doen. Toch heb ik mijzelf snel genoeg leren koken en wassen. Hetzelfde geldt voor mijn man. Daar hoef je niet eerst een training voor te ondergaan en het is zéker geen excuus om mee te strooien als je het huis uit bent. Al doende leer je, dus ook van de missers. Het is volgens mij dus echt een kwestie van instelling of je 'kanniknie' roept of 'kannikook' als je op je zelf gaat wonen al dan niet met huisgenoot of geliefde.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.