Relaties Relaties

Relaties

hoe

hoe

19-12-2010 om 09:25

Autisme vriend

Ik heb een vriend met autisme, hij laat voelen dat hij blij is met wat hij ontvangt, wat ik doe, maar geeft zo weinig (ongewild) terug. Ik vind dat zo moeilijk, wil daar niet teveel over zeuren, maar het is zo moeilijk, hopen op een fijne reactie ed, maar uiteindelijk moet ik daar altijd zelf naar vragen, Het lukt hem blijkbaar gewoon echt niet om uit zichzelf iets naar mij uit te zenden,( wel om positief te zijn op wat hij van mij ontvangt.) Het is een intelligent persoon met goede wil, maar hoe pak ik dit best aan ?? Ik las ergens dat er mogelijkheden zijn om bruggen te bouwen tussen de 2 werelden, kan iemand mij daar wat tips ingeven ? Zijn er positieve verhalen over vriendschappen met autistische personen ? of vraagt het altijd meer dan dat je uiteindelijk krijgt ??
Deze vraag is dus positief opbouwend bedoeld, graag ervaringen en tips (in feite ben ik meer een nemer dan een gever in relaties, laat mij graag soigneren, deze persoon zou duidelijk wel willen geven, maar blijkbaar 'kan' hij het gewoon écht niet, hij 'ziet/voelt' het niet aan....

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Autismecoach

Mischien dat het werkt als je ambitie hebt om autismecoach te worden. Niets mis mee maar je staat er nogal alleen in, mischien kun je dat in elk geval aan de ervaringen hier zien. Het zou al een stuk makkelijker zijn denk ik als het gewoon bespreekbaar was met vrienden en familie en dat die dat dan ook gewoon begrepen hoeveel energie zo'n relatie van beide kanten vraagt. En hoe ga je ermee om als er dan kinderen zijn en je denkt allebei zo verschillend. Een voordeel kan zijn dat je nooit een saai leven hebt.
En de kennis over autisme kan ook je begrip van je relaties met anderen verdiepen.
Ze noemen het de 'autibril' opzetten en dat kun je leren. Niet in 3 zinnen op een website maar dat groeit wel.

hoe

hoe

19-12-2010 om 20:12

Geen kinderen

de leeftijd van kinderen zijn we al voorbij, hij heeft slechts enkele heel korte relaties gehad, (als ik niets van autisme zou weten,zou ik ook niets van hem snappen) Denken jullie dat het alleen maar moeizamer zou worden in de toekomst ? hoewel ik weet dat hij zijn best heel erg voor me doet, komt hij toch nog 'koud' over, maar ik vind het ook wel zielig voor hem. Voelen zij emoties van zichelf wel hetzelfde als wij, als ik hem nu helemaal los zou laten, zou dat hem evenveel pijn doen als mij, of zetten ze zich gemakkelijker over dat verdriet (of voelen ze dat bij zichzelf even pijnlijk aan ??) ik mis wel de wederkerigheid...

Maria

Maria

19-12-2010 om 21:50

Wat doet het jou

als je je bedenkt dat het over vijf jaar er precies hetzelfde voorstaat tussen jullie?
Zeg je: okay, want met zoals het nu is ben ik eigenlijk wel blij.
Of zeg je: nou nee, ik hoop toch echt dat er dan wel het een of ander veranderd is.
Ik heb zo'n gevoel dat als je het laatste voelt, je nog eens goed moet overwegen of je wel wilt doorgaan met deze persoon. Want hij zal niet veranderen. Voel je het eerste, dan zou ik lekker genieten van hoe het nu is.

Maria

T&T

T&T

20-12-2010 om 10:16

Emoties

Toen ik te horen kreeg dat mijn kinderen autisme hebben raakte ik best in paniek. Ook als je eenmaal helemaal "bijgeschoold" bent over wat autisme inhoud blijft het in de praktijk heel ongrijpbaar. Ik dacht dat ze bepaalde emoties niet hadden, dat ze geen liefde of vriendschap konden voelen, niets is echter minder waar! Het zit er wel in, het komt er alleen anders (of vaak niet) uit!
Autisme is geen sociale stoornis, al word daar wel vaak de nadruk op gelegd, de problemen op sociaal gebied zijn een gevolg van het autisme! De informatieverwerking is verstoord, en daardoor zijn reacties dus ook anders.
Als je weet dat het probleem van je vriend niet is het al dan niet hebben van bepaalde emoties, maar het uiten daarvan, helpt dat dan een beetje?
Ik leef in een autistisch gezin, mijn man heeft geen diagnose maar herkent zichzelf ook erg in de kenmerken van autisme die bij onze kinderen nu naar boven komen. Hij heeft er echter geen problemen mee. Wij herkennen het intussen bij meer familieleden, ik heb eigenlijk dus niet veel keuze of ik al dan niet met een autist zou willen omgaan ze worden me in de schoot geworpen! je doet het er maar mee, het zijn je kinderen
Zie je vriend niet als autist, maar gewoon om hoe hij is, MET zijn goede kanten en ook zijn eigenaardigheden.
Een breuk met mijn man zou voor hem overigens niet minder pijnlijk zijn dan voor een ander, eerder meer! het loopt bij deze mensen vaak niet over aan sociale contacten, en de contacten die ze wel aangaan zijn dan ook vaak heel hecht en belangrijk! eigenlijk is het extra bijzonder dat hij jou vriend is.
groetjes, Tess

Gonzo

Gonzo

20-12-2010 om 11:59

Moeilijk

Ik zal de laatste zijn die zegt dat een relatie met iemand die autisme heeft makkelijk is. Ik knok momenteel zelf erg om de relatie weer goed te laten werken.
Maar het is wat Tess schreef, het is wel bijzonder dat hij zich aan jou heeft gehecht, tenminste dat denk ik. Mijn man vertrouwt bijna niemand en mij blindelings. Ik wil Tess dan ook bedanken dat ze dit schrijft, want dat was ik even helemaal vergeten! Probeer uit de stand te krabbeelen dat ik alleen maar de nadelen zie van hem. Maar autisten hebben ook voordelen. Mijn man is heel betrouwbaar, hij zal nooit liegen en dat ik ook heel prettig. Daarnaast heeft jij veel ruimte nodig voor zichzelf en zal dus nooit moeilijk doen als ik met vriendinnen weg wil of zo.
Maar het is de kunst om te zien wat hij teruggeeft, omdat mensen met autisme dat vaak op heel andere manieren doen dan wij gewend zijn. Mijn man is erg van het doen. Dus als ik in een boze periode zit, gaat hij de heg snoeien, sneeuw ruiment etc. Ik kan het dan negatief benaderen, zo van dat moest toch gebeuren, maar dat probeer ik af te leren. Het is zijn manier om te laten zien dat hij van em houdt.
Verder probeer ik me aan te leren te zeggen wat ik nodig heb. En ja, het is niet romantisch om te vragen, ik wil nu heel graag even worden vastgehouden, maar als ik het vraag doet hij het met overgave. Hij ziet die dingen niet, dat je steun nodig hebt, maar als je even op dat knopje drukt (even aanzetten denk ik dan) dan ziet hij het wel.
Ik heb me het afgelopen jaar ook wel eens afgevraagd: zou ik 20 jaar geleden (zolang zijn we al samen)voor hem hebben gekozen, met alles wat ik nu weet? Ik denk toch wel, want ik vond het toen een leuke man. En in elke relatie ga je op een gegeven moment de leuke dingen minder zien en de dingen die je irriteren des te meer. In elke relatie is het de kunst je te focussen op de leuke, goede en mooie dingen en de negatieve dingen aan te pakken of te accepteren. Moeilijk, maar zo is het denk ik wel.
Wat zegt jouw gevoel? Want verstandelijk een relatie beredeneren, daar geloof ik niet zo in. Als je antwoord gevoelsmatig direct ja is, dan kom je uit alle moeilijke dingen wel uit. Het is geen makkelijke relatie, dat wordt het nooit, maar welke langdurige relatie is dat wel?
Sterkte!
Gonzo

hoe

hoe

21-12-2010 om 11:17

Wederkerigheid is bijna nul

ik weet het niet zo goed...Als ik het vraag zegt hij wel telkens hoe belangrijk ik ben, Maar eens zomaar een reactie op mij geven kan hij blijkbaar echt niet ! Dan heb ik net ervoor zo lieflijk mogelijk gezegd dat ik mij soms ontwijkend ed.benaderd voel, maar dan kan hij blijkbaar niet uit zichzelf toch de klik maken daar wat aan te veranderen...Tegelijkertijd vind ik dan mijn ergernis naar hem toe wel spijtig omdat ik weet dat hij het gewoon niet 'kan' of snapt (hoewel hij een sterk universitair diploma heeft
Soms liegt hij wel eens om zich te excuseren (zegt bvb dat hij zijn GSM enkele dagen niet gezien heeft en daarom niet terug kon reageren, terwijl dat echt onmogelijk is owv zijn werk) leugentjes zijn altijd zo duidelijk dat het bijna grappig is
Langs de andere kant hebben waarschijnlijk alle mannen van die leeftijd al een behoorlijke rugzak, zo heeft hij geen echte ex-vriendinnen ed
ach..jullie reacties daar heb ik wel al wat aan, (zou ook wel graag het verhaal van autist zelf eens horen...)

2 tips

Niet formuleren wat hij niet doet maar wat je wel van hem verwacht. Kort en concreet, niet zeuren over waarom en hoe wat hij niet doet, dat kun je gewoon weg laten.
Stel de vraag wat je van hem verwacht en geef hem wat tijd om dat te verwerken. Stel de vraag zonodig na 5 minuten nog een keer. Maak daar een gewoonte van zodat hij weet dat hij de tijd van je krijgt en niet stressvol direct hoeft te reageren.
Dat geeft rust en handvaten.
Werkt tenminste bij zoon heel goed.

Gertrudis

Gertrudis

21-12-2010 om 12:13

Verwachtingen

Ik herken het wel hoewel ik niet durf te stellen dat mijn vriend autisme heeft, ook hier een heel hoog diploma dus van daaruit is het makkelijk om te denken: dat moet hij toch kunnen, hij is zo intelligent. Maar zo werkt het niet.

Zolang ik de energie had veel te investeren ging het super goed, ik ben dan ook extravert, praat veel en hij luistert liefst. Tot ik me een inzinking werkte en steun verwachtte, steun die pas na een jaar op gang kwam omdat ik toen genoeg verteld had hoe slecht ik me voelde, wat zou helpen en hij begon in te zien dat het niet zomaar vanzelf zou overgaan (gesteund door het feit dat ik effectief naar de dokter moest want dat een gegeven, geen gevoel.)

Zoals je zegt is er weinig wederkerigheid. Als ik in de sneeuw vast sta in de file, laat ik iets weten. Hij niet. Net of hij denkt dat ik gedachten kan lezen. We zijn zo bereikbaar vandaag de dag maar hij zal zelden de eerste stap zetten, niet via sms, via chat, mail. Ik mail maar krijg niks terug. Hij kan heel moeilijk inschatten wat hij kan doen en vraagt dat ondertussen gewoon. Als hij naar de winkel gaat heeft hij dingen mee voor zichzelf, als de kinderen in hun haar krabben kan ik maar beter zeggen dat er misschien luizen zijn.

Naar ik hoor zijn wel meer mannen zo en is de grens tussen een stoornis en gewoon mannelijk nogal dun dus vandaar dat ik niet besluit dat er echt wat is maar het voelt soms eenzaam. Na al die jaren samen kan ik dat gewoon zeggen en dan komt er wat meer actie. Of ik beveel wat er moet gebeuren, omdat hij het niet goed weet heeft hij liever dat ik simpel zeg wat er moet gebeuren in huis bijvoorbeeld, dan dat hij achteraf te horen kreeg dat werk was dat bleef liggen (met een daling van mijn humeur tot gevolg)

Dat daadwerkelijk dingen vragen en duidelijk stellen wat ik wil was niet zo eenvoudig, ik vraag namelijk niet graag. Maar het werkt wel dus dat is een beetje mijn advies: maak zoveel mogelijk duidelijke afspraken, al is het met tekens of signalen. Zo heb ik met zoon (ASS) een handgebaar afgesproken dat betekent dat hij moet stil zijn.

Als je graag verder wil met deze man zou je dat kunnen bespreken en uittesten want het is een andere manier van denken en communiceren dus wie weet vinden jullie een mooie middenweg.

Succes!

Hoe

Hoe

23-12-2010 om 04:23

Komt koud over

Ik denk eigenlijk toch dat hij het op een bepaald vlak te ernstig heeft om relationeel te kunnen...maar omdat ik wel weet dat jk toch wel veel beteken, wil ik het wel vriendschappelijk houden. Ik vraag mij altijd af hoe iets aankomt bij hem, hij reageert meestal of niet of zijn antwoord komt zo koud over, Als ik iets al grappend (of met een andere emotie) bedoel, lijkt dat niet aan te komen,. Zou hij wel aanvoelen wat ik zeg ? Zou hijzelf aanvoelen of beseffen dat ik er een andere emotie bij bedoelde ? Hoe komt een grapje bij hem aan ? ik weet het niet, kan hem daarin niet volgen, de koude reactie grijpt mij dan steeds aan. Ook bvb als ik hem pas zie glimlach ik automatisch, zijn gezicht blijft dan bvb heel strak, alsof hij niet blij is mij te zien, terwijl ik weet dat dat wel zo is....Het is zo onduidelijk allemaal. Kon ik maar eens binnen in hem kijken

Van binnen kijken

Tsja, dat zou ik ook wel willen, een dag zijn hoofd zodat ik kan zien hoe hij de wereld ziet
Helaas... Iedereen is anders en mijn man snapt veel grapjes wel maar grapjes zijn heel moeilijk voor mensen met autisme. Mijn dochtertje wordt vaak boos van grapjes want zij begrijpt ze nooit en voelt zich dan uitgelachen. Zos ze gisteren over de film Dik Trom vertelde aan mijn man. Toen zei ze: en de film is met echte mensen gemaakt. Mijn man zei: zou wat zijn als ze de film met echte zwanen had gemaakt. Daar begrijpt ze niks van, zij bedoelde alleen te zeggen dat het geen tekenfilm was.
Het is leren te begrijpen hoe ze communiceren. En dat gaat anders dan anders.

Zo ben ik gisteren wezen squashen. Doe ik al jaren met een goede vriend die veel beter is dan ik. Maar gisteren won in een keer en vertel dat trots bij thuiskomst. Mijn man rammelt wat in zijn digitale agenda en zegt op 11 feb 2009 won je drie keer en op 3 feb 2010 won je zelfs een keer met 9-0. Heel auti vind ik dat en het is zijn manier om betrokkenheid te tonen. Je moet het alleen willen zien. En als ik goed in mijn vel zit, zie ik dat, anders niet.

Dus Hoe, hoeveel houd je van hem en hoeveel zelfstandigheid en onafhankelijkheid kun je opbrengen in een relatie? Als beide antwoorden veel is, heb je een kans. Maar ik proef twijfel, dus misschien is hij niet dé man voor jou.
Groetjes
Gonzo

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.