Relaties Relaties

Relaties

Martine

Martine

12-01-2011 om 14:22

Verdriet

In het draadje van Schnee kunnen we lezen door wat voor hel zij gaat, nu haar man min of meer heeft besloten dat zij moet accepteren dat hij er een minnares op nahoudt. Bijna een onmogelijke opgave natuurlijk, maar misschien de enige mogelijkheid als ze haar gezin nog een kans wil geven voor de toekomst. Ontzettend moedig.

En daarmee kwam ik in haar draadje terecht als "die andere vrouw". Mijn ex-minnaar, van wie ik zielsveel ben gaan houden, koos voor zijn gezin. Zei hij. Nu, enkele jaren later, is hij voor de charmes van een collega gevallen. Vele malen jonger dat hij is, maar dat doet er niet echt toe.

Ik leef enorm mee met zijn vrouw en kinderen. Al het verdriet van het afscheid en het gemis de afgelopen jaren, lijkt hiermee zo zinloos geweest. Het doel (weer een hecht gezin vormen met zijn vrouw en kinderen) heeft hij dus niet gehaald en dat maakt mij verdrietig. Maar wat een dubbel gevoel, want ik ben ook verdrietig, en vooral ook JALOERS, dat hij nu verliefd is geworden op iemand anders. Want daarmee moet ik hem voorgoed loslaten. Iets dat ik in al die jaren nooit echt heb gekund. Altijd dat sprankje hoop blijven voelen...

Nu mag iedereen zeggen dat ik het over mijzelf heb afgeroepen, want een relatie aangaan met een getrouwde man (met kinderen notabene) is not done. Dat wist ik ook met mijn verstand. Mijn gevoel zegt gewoon wat anders. En het moeilijkste is nog dat ik nu met mijn verdriet nergens naartoe kan, omdat onze affaire logischerwijs tussen ons is gebleven.

Moest het gewoon even van mij afschrijven!

Liefs van Martine


Marieke

Marieke

12-01-2011 om 14:47

Weet precies wat je door maakt

Hallo Martine,
Je bent niet de enige die zoiets door maakt. Het doet heel erg pijn en geeft je het gevoel dat jouw verdriet voor niks is geweest....

Nieuw perspectief

Het geeft ook een ander perspectief op je voormalige geliefde. Maakt de pijn niet minder. Wel de vraag of je met deze man echt iets had willen opbouwen.

Tsjor

Issey

Issey

12-01-2011 om 15:13

in aanvulling op Tsjor:
"Wel de vraag of je met deze man echt iets had KUNNEN opbouwen"
Een schrale troost, maar toch iets om over na te denken.
Issey

Martine

Moet je nagaan hoeveel verdriet zijn gezin wel niet (gehad) moet hebben. Jij bent er willens en wetens ingestapt, zij niet. Sorry, geen medelijden vanuit deze kant dus.

Gr. Poezie.

Martine

Martine

12-01-2011 om 15:54

Poezie

Ik begrijp jouw reactie volkomen. Vroeg ook niet om medelijden, maar gebruikte het forum om het van me af te kunnen praten.

Zijn gezin wist overigens niet van onze affaire. Sommige familieleden en een vriend van hem wel. Die hebben het altijd afgekeurd, maar hem er niet om veroordeeld.

Groetjes,
Martine

Vergeet 'm

Ik kan me voorstellen dat het nogal slikken is als je (ex-)geliefde een nieuwe liefde vindt. Ik snap niet hoe je kan meevoelen met zijn vrouw en kinderen. Allereerst ben jij niet nogal deel geweest van hun verdriet en daarbij verkeer jij niet in hun positie en (zo begrijp ik uit je verhaal -> niet met hem getrouwd) heb je geen kinderen van hem (en dus niet in die afhankelijkheidssituatie). Daarbij weet je als minnares doorgaans beter dan als vrouw dat je ergens in stapt. Laat staat die kinderen. En dan is de hartverscheurende jaloesie niet te vergelijken met de pijn die je hebt van loyaliteiten die afbrokkelen en de afhankelijkheid die er dan ervaart.

En dan nu, met dit oprechte verdriet en misschien ook boosheid naar deze lu^h^hman, verklaar jij je solidair in het rouwproces. Liefde en verdriet is nu eenmaal egocentrisch, daar helpt jezelf op een bepaald level zetten echt niet toe bij aan genoegdoening.

Kop op. Wees blij dat jij jezelf in elk geval vrij kan maken van deze man. Zijn vrouw kan dat niet en zijn kinderen ook niet.

Ik snap dat je verdriet hebt, daarin eenzaam bent maar de redenatie volg ik niet helemaal, sorry misschien ben ik wat hard.

Goedgekeurd

Martine schreef:
"Ik begrijp jouw reactie volkomen. Vroeg ook niet om medelijden, maar gebruikte het forum om het van me af te kunnen praten."

Dat kan toch ook in een dagboek?

"Zijn gezin wist overigens niet van onze affaire."

Ach, het schadde dus niemand!

"Sommige familieleden en een vriend van hem wel. Die hebben het altijd afgekeurd, maar hem er niet om veroordeeld."

Ah, zelfs stilzwijgend goedgekeurd.

Nou, eigenlijk niets aan de hand dus. Gelukkig maar.

Ook een ex-minnares

Ook een ex-minnares

12-01-2011 om 18:19

Wees blij dat je van hem af bent

Volgens mij heb je het hoofdstuk nooit helemaal afgesloten, anders zou je niet zo jaloers zijn. Bij ons zat meneer nog middenin het keuzeproces (zij of ik) toen ik besloot het bijltje erbij neer te gooien. Zolang ik minnares was kende ik mijn plek maar ik had geen zin in maanden of jaren wachten op iemand die het liefst tot de dood van twee walletjes zou blijven eten. Als ik zou horen dat hij opnieuw verliefd is, zou ik denken: arme minnares, zij liever dan ik, ik zou absoluut niet jaloers zijn op de twijfelachtige genoegens die de nieuwe minnares ten deel vallen.

Je moet niet denken dat de nieuwe nu misschien degene wordt die er met die fantastische man vandoor gaat. Want die kans is klein. Dit is gewoon een man die de geneugten van een comfortabel huwelijk niet wil opgeven voor spannende seks. Hij zal het destijds best moeilijk gehad hebben met zijn keuze maar zal ook gedacht hebben: "Zodra ik intrek bij deze seksgodin verandert ze stukje bij beetje in mijn nieuwe moeder-de-vrouw (die t.z.t. misschien op haar beurt wordt bedrogen) dus in feite schiet ik weinig op met een breuk." Ik zeg het allemaal een beetje ongenuanceerd maar het is een samenvatting van ambivalente emoties en de vele zware gesprekken tussen minnaar en mij.

Even anoniem

Even anoniem

12-01-2011 om 18:37

Heb verdriet

Tsja, de oordelen vliegen je om de oren, maar dat maakt het verdriet niet minder. Drie maanden geleden stopte mijn 'affaire' ook en ik heb er elke dag verdriet van. Maar het slijt. Ik denk er niet meer elke minuut aan wat ik in het begin wel had. En ja, het is beter zo en al die argumenten... Maar het verdriet is er. Probeer afleiding te zoeken, niet steeds al die oude mails herlezen (deed ik in het begin en dat maakte het alleen maar erger), veroordeel jezelf niet en geef jezelf tijd. Misschien toch een persoon in vertrouwen nemen? Heb ik met een vriendin gedaan en er even over mogen praten, even ruimte bij een ander te krijgen voor mijn verdriet, helpt ook. En verder gewoon tijd geven en uitzitten. Sterkte!

+ Slimme Brunette +

+ Slimme Brunette +

12-01-2011 om 20:59

Even anoniem

Het was maar peptalk hoor, ik wil het verdriet niet bagatelliseren. Tip voor jou: gooi alles van hem weg, mij heeft dat heel erg geholpen. Het beslissen om alles weg te gooien heeft me veel moeite gekost maar daarna was het heerlijk. Een schone computer, foto's weg, telefoon leeg, vriendinnen blij gemaakt met zijn lingeriesetjes en sieraden, het was nog een hele klus.

Even anoniem

Even anoniem

12-01-2011 om 22:28

Slimme brunette

Alles weggooien?? Nee, dat nooit. Daarvoor was het te mooi. En nu wilde ik schrijven wat er zo mooi was, maar ik ben niet bestand tegen eventuele negatieve reacties van anderen die er iets van vinden dus dat laat ik. Maar het was mooi en ik weet dat ik over een poos daar ook rustig op terug kan kijken. Het was mooi, het is voorbij, ik had het niet willen missen, het heeft me verrijkt. Dat wil ik niet kwijt. Weggooien is echt niet altijd een goed oplossing

+ Slimme Brunette +

+ Slimme Brunette +

13-01-2011 om 01:01

Weggooien helpt om het verleden sneller in proportie te plaatsen

Maar de herinneringen en de beelden staan wel in mijn geheugen gegrift.

Eigen schuld dikke bult!

Had je maar niet zo stom moeten zijn om met een gebonden man zoiets aan te gaan. Dat begrijp ik trouwens nog steeds niet, waarom mensen dat doen. Je wéét toch dat daar ellende van komt?!
Nee, dit verdriet heb je jezelf aangedaan.

Gr. Poezie.

Begrip

"Hoe troost jij dan je kinderen al die van een muurtje vallen nadat hij riep \'doe dat nou niet, straks val je!\'? "
Slecht voorbeeld, maar ik reageer er toch op:
Punt 1 heeft dat kind een ander geen pijn gedaan (niet geheel onbelangrijk!!!!)
Punt 2 zal ik inderdaad zeggen dat het soms best handig is om naar mij te luisteren.
Beter voorbeeld:
Als één van mijn kinderen een beker laat balanceren op een tafel en ik zeg dat hij dat beter niet had kunnen doen en de beker valt toch laat ik inderdaad dit kind zelf de troep opruimen.

Gr. Poezie.

Petra

Petra

13-01-2011 om 09:58

Ik snap het wel

Hoe erg dit ook is voor zijn vrouw en voor jou, je moet toch wel inzien dat dit eigenlijk toch helemaal geen leuke man is/was? Zo ga je toch niet met mensen om? Inderdaad je moet het jezelf gunnen die man LOS te laten en je eigen leven starten met een lieve man die wel helemaal voor jou gaat, en niet altijd een achterdeurtje naar een ander heeft. Het zijn toch verloren jaren zo geweest, door nooit volledig een eigen relatie te hebben gehad met een man? Iemand waar je je altijd en overal mee kon vertonen? Ik heb een vriendin die zo jaren is doorgegaan, wat haar heel erg heeft geholpen is in therapie te gaan, te begrijpen waarom ze zichzelf zo op de tweede plaats kon zetten, niet open kon staan voor een man voor zichzelf. Ze heeft hier heel veel inzichten in opgedaan en is nu op de goede weg en heeft haar minnaar kunnen loslaten en haar grenzen kunnen stellen.
Ik gun zoiets iedereen eigenlijk wel, dus jou ook, niets is zo fustrerend als in een niet volledige relatie te zitten en niet te zien dat die man zou fout bezig is als het maar kan. Zorg dat je die verloren tijd (want zo zie ik dat wel als je in zo'n relatie zit) achter je kan laten en je als een vernieuwd mens in een echte relatie kan storten.

Ik veroordeel je niet, begrijp goed waarom dingen soms lopen zoals ze lopen, alleen jij bent de enige die er iets aan kan veranderen, al zou die minnaar ooit voor jou kiezen, het zal hoogstwaarschijnlijk nooit voor lang zijn geweest (zo zie je nu maar met die collega) bij dit soort mannen zal je die angst altijd blijven houden.

Sterkte en werk aan jezelf!

Hart en verstand

Ik vind Poezie's reactie wel erg hard. In het leven gaan dingen soms anders dan je misschien verstandelijk van te voren had gewild en gaat je hart met je op de loop. Wie zonder zonde is...

Jouw affaire was fout, maar het verdriet dat je nu hebt is er daarom niet minder om. Maar hopelijk is dit juist een goede aanleiding om te zien dat je met deze wankele ridder weinig kans zou hebben gehad op een stabiele relatie en kun je nu weer verder met je leven.

Kom op hoor!

Chris

Weet je wat hard is chris?

Als je relatie slecht loopt en je alles eraan wilt doen om dat weer goed te maken en dat er dan een ander is die daar misbruik van maakt. De deelnemers in die slechte relatie zijn emotioneel zeer labiel en beïnvloedbaar dus makkelijk over te halen om voor het "leuke" te kiezen.
Daar mag je NOOIT misbruik van maken!

Gr. Poezie.

Soms overkomen dingen je

Poëzie, ik snap je wel en ik ben het met je eens. Maar niet iedereen begint moedwillig een affaire met een gebonden man/vrouw. Tussen 'misbruik maken' en 'verliefd worden' zit een groot schemergebied. Niet alles is zo zwart-wit, zeker in relaties niet. Daarom is het ook zo ingewikkeld.

Chris

Verliefd worden overkomt je

Maar er iets mee doen is een keuze.

Gr. Poezie.

Zonnetje

We hebben het hier nu over de minnares die hier op het forum loopt te jammeren dat ze zo zielig is.
Over de vreemdganger heb ik het helemaal niet gehad!
Maar voor als je het weten wilt: dat is dan gewoon een slappe zak en hoeft ook niet hier op het forum te komen jammeren.
En dat je schrijft: "Of bij de vrouw die er kennelijk niet alles voor overheeft, anders had ze haar man wel beter tegen zichzelf beschermd."
Sorry, wat bedoel je daarmee? Dat het haar eigen schuld is dat die man binnen de relatie vreemd gaat? Leg dat eens uit.

Gr. Poezie.

krin

krin

13-01-2011 om 11:17

Eigen schuld doet ook pijn

Net zo goed als verdriet dat je door een ander is aangedaan. Misschien nog wel meer, zelfs. Niemand om de schuld te geven, geen kans om het slachtoffer uit te hangen, want je kunt alleen jezelf voor de kop slaan.
Ik vind ook niet dat Martine jammert, of zielig doet. Laat staat dat ze om medelijden vraagt.
Ik heb aan de andere kant gestaan, ooit, en zou destijds geen spatje medelijden met de Martine in mijn verhaal hebben gehad, maar tegenwoordig ben ik wat milder in mijn oordeel, geloof ik. Shit happens.
Overigens, Martine: die man is een groot, verwend kind, afgaand op jouw verhaal. Mis je niks aan. Het zou alleen wel even kunnen gaan duren voordat je dat ook zo voelt.

Martine

Martine

13-01-2011 om 11:36

Zo'n man niet willen?

Pfff, ik word overspoeld door emoties als ik dit lees. Want ik zie gelijk in ieders mening. Ja, ook die van Poezie, als staat zij lijnrecht (of zelfs boos) tegenover mij.

Wat betreft zo'n man niet willen: ik wist dat hij niet monogaam was. Ikzelf ook niet (ik ben getrouwd). Wilde ik een paar jaar geleden mijn huwelijk nog voor deze minnaar opgeven, nu is dat zeker niet meer het geval. Toch hoopte ik al die tijd dat ons verdriet om de breuk wederzijds was. We zetten er een streep onder om thuis te knokken voor onze huwelijken. Ik heb er nu gewoon erg veel verdriet van dat mijn liefde voor hem niet over is en zijn liefde voor mij blijkbaar wel.

Dus of ik hem zou willen als partner? Ik weet het niet. Ooit zou ik volmondig ja hebben gezegd, wetende dat ik hem niet voor mijzelf zou hebben en verblind door de liefde t.o.v. de twee gezinnen die daarmee zoveel pijn zouden moeten doorstaan. Nu ben ik gewoon de weg een beetje kwijt en ik wilde het van me af praten met anderen die mijn situatie herkennen.

Ik wist al dat ik daar ook harde oordelen mee over mij afriep, dat geeft niets, ik draai al langer mee op dit forum, dus ik vind dat dat erbij hoort.

Groetjes,
Martine

Martine

Martine

13-01-2011 om 11:39

Overigens...

...jaren zet je niet in een paar regeltjes neer. Dus de oorzaak waardoor wij in elkaars armen werden gedreven, zijn diepgaander dan een oppervlakkige flirt. Daarmee praat ik deze affaire niet goed, maar ik zit niet met schuldgevoelens over onze periode "samen". Het was een mooie tijd met heel veel pieken en dalen. Als wij in die tijd elkaar niet hadden gehad, waren onze huwelijken allang stukgelopen door de problemen van dat moment.

Groetjes,
Martine

The other woman

The other woman

13-01-2011 om 11:49

Heeft hij zijn vrouw dan nu wel verlaten?

Dat kon ik niet terugvinden in de posting van Martine. Het zou anders best kunnen zijn dat hij deze minnares ook weer verlaat voor zijn gezin.
Ik heb zelf ook heel kort een affaire gehad met een getrouwde collega (geen kinderen). Toen hij er lucht van kreeg dat ik single was heeft hij alle middelen uit de kast gehaald om mij zo ver te krijgen dat ik er op in ging. Maar niet lang, want hoe meer hij klaagde over zijn vrouw, hoe meer ik met haar te doen kreeg. Ik heb de affaire beeindigd maar mijnheer bleef maar aan mijn deur krabbelen. Zijn vrouw is toen door een anoniem iemand ingelicht en ik heb contact met haar gezocht.
We zijn zelfs bevriend geraakt. Ze zouden opnieuw beginnen. Maar dat belette hem niet om het een jaar later nog eens te proberen (huilbrieven, smsjes, zelfs een gouden ketting laten maken) wat ik ook meteen aan haar heb gemeld. Nu kijkt hij wel beter uit hier op het werk. Maar ik ben er van overtuigd dat hij elders weer zal toeslaan. En uiteindelijk weer teruggaat naar zijn vrouw, als die hem nog wil.

Kom van je roze wolk af

Martine, stap nou eens van die roze wolk af en lees alles wat je hebt geschreven nog eens terug door de ogen van een ander. Die man vond het blijkbaar allemaal véél minder diepgaand dan jij. (Hij heeft alweer een ander minnares, zo "erg" vond hij de breuk met jou.- not dus-.) Jij hebt het over geen schuldgevoel hebben, in je beginposting meld je wel hoe erg jij het vindt voor zijn gezin.... Hoe rijm je dat?
Je schrijft: "Als wij in die tijd elkaar niet hadden gehad, waren onze huwelijken allang stukgelopen door de problemen van dat moment."
O ja? Daar geloof ik niets van. Jullie hebben gewoon de moeite niet willen nemen om je huwelijk beter te maken.

Gr. Poezie.

+ Slimme Brunette +

+ Slimme Brunette +

13-01-2011 om 12:20

Ik blijf erbij: je moet alles weggooien!

Voorzover ik uit je postings kan opmaken ben je nog steeds getrouwd en is het huwelijk van jouw vreemdgaan zelfs beter geworden. Wat is er gebeurd? Heeft hij het overspel ontdekt of heb je het opgebiecht en zijn jullie daardoor weer beter met elkaar gaan praten en/of heeft de jaloezie van je man jullie seksleven opgepept? Of ben je gaan nadenken over dat je het thuis niet zo slecht hebt en dat je man een trouwe echtgenote verdient?
Hoe dan ook, of je man van je overspelige periode afweet of niet, als ik erachter zou komen dat mijn vriend/man herinneringen van een dubieuze ex koestert, zou ik dat op zijn zachts gezegd niet fijn vinden. Ik voel me nu zelfs al schuldig als ik aan die tijd terugdenk (altijd met ambivalente gevoelens en zonder seksueel verlangen). Hoe zou jij het vinden als je man foto´s en liefdesbrieven zou bewaren van een verhouding die hij achter je rug heeft gehad? Als je voor je huwelijk kiest, doe dat dan ook voor de volle honderd procent. Dierbare herinneringen bewaren van vóór de tijd van je huwelijk, dat mag, wie heeft geen fotoalbum met een plaatje van een ex? Maar voordat ik als moraliserend word bestempeld, doe het vooral voor jezelf. Sluit deze periode nou eens echt af, dan had je je de jaloezie die je nu voor je opvolgster voelt kunnen besparen.
Oja, minnaar waarschuwde me er altijd voor dat ik hem altijd op zijn best zag en dat hij zijn slechte karaktertrekjes voor thuis bewaarde. Hij vertelde daar weleens over en destijds stapte ik daar overheen ("het zal wel meevallen" of "bij mij zal hij niet zo doen") maar als ik er nu op een neutrale manier over denk, is het maar de vraag of we echt zo gelukkig met elkaar zouden zijn als we een normale relatie zouden zijn aangegaan. Naast de lusten heb je dan ook de lasten, waarmee ik niet wil zeggen dat een geheime verhouding geen lasten heeft, maar die zijn van een heel andere orde.

Roosje Katoen

Roosje Katoen

13-01-2011 om 12:21

Jeetje poezie

Wat ben jij hard aan het oordelen zeg!

Ik heb niet de indruk dat Martine zich er niet van bewust is dat een relatie met een getrouwde man 'not done' is. Ze wil gewoon het verhaal even van zich afschrijven.

Ik kan me best voorstellen dat je ooit in zo'n situatie terecht komt, iedereen maakt fouten. En ik kan me ook voorstellen dat je daar verdriet over hebt.

Ik wil Martine bij deze dan ook een hart onder de riem steken.

Primavera

Primavera

13-01-2011 om 13:10

Gezamenlijke vijand maakt nog geen vriendinnen

Nou Martine, je kunt ook overdrijven met je "ik leef enorm mee met zijn vrouw en kinderen". Je leeft helemaal niet mee, je had in de plaats van jullie nu gemeenzame vijand (die jongere vrouw) willen staan. Je had zelfs nog een sprankje hoop dat dat kon gebeuren als zij niet op het toneel was verschenen.
Ik kan met het jaloerse gevoel - voor haar wel en voor mij niet - wel voorstellen, maar eigenlijk moet je blij zijn dat je nu niet in de schoenen van zijn vrouw staat. Als jullie jaren geleden wel jullie huwelijken voor elkaar hadden opgeofferd had je nu de heel vervelende ervaring kunnen hebben dat DAT verdriet allemaal voor niets was geweest, omdat meneer een nog jonger exemplaar verkiest. Lijkt me veel erger.
Groeten Primavera

Martine

Martine

13-01-2011 om 13:38

Poezie

Misschien heeft jouw boosheid met een eigen ervaring te maken, dat kan. Maar daarmee kun je niet bagatelliseren wat er in ons leven speelde jaren geleden.

Mijn man ging er bijna met mijn vriendin vandoor en mijn minnaar bood een luisterend oor als vriend. Daar is later pas meer uit gegroeid. Hij heeft me juist meerdere malen terug "geduwd" naar mijn gezin, omdat hij zo gek is op mijn kinderen (en zij op hem). Het klinkt vreemd, maar zonder hem had ik het thuis allang opgegeven. Hij dwong mij op een andere manier naar mijn man te kijken, vanuit een helicopterview.

Dus Poezie, sommige dingen zijn in werkelijkheid echt anders dan het lijkt!

Groetjes,
Martine

Martine

Martine

13-01-2011 om 13:41

The other woman

Nee, hij heeft zijn vrouw (nog) niet verlaten, maar ik weet dat hij haar wel over zijn verliefdheid heeft verteld nu. En ik weet dat hij nu wel overweegt bij haar weg te gaan en dat is ook thuis besproken. Waarop zij logischerwijs is ingestort.

Groetjes,
Martine

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.