Relaties Relaties

Relaties

Esc

Esc

24-01-2011 om 10:56

Werk en relatie...

Ik twijfel een beetje bij welke rubriek dit hoort, maar ik gok hier. Ik werk drie dagen, mijn man vier, onze dochter (4,5 jaar) gaat twee dagen naar de BSO. Mijn man maakt op dit moment wel negentig uur per week, is directeur, is overal verantwoordelijk voor, bladiebla. Ik heb een HBO-functie in de ICT in de zorg. Veel kantoorwerk, maar ook lesmateriaal ontwikkelen, lesgeven, komende tijd veel 'op locatie', wat dan meer dan drie kwartier reizen is, etc. Ik voel me altijd een beetje geremd omdat ik op m'n werk altijd als eerste weg moet, altijd op tijd weg moet, altijd kook door de week, altijd onze dochter ophaal, soms ook breng en dan dus laat aankom, etc. Als m'n dochter en ik 'sochtends beneden komen en we elkaar allemaal maar een half uurtje zien, zit m'n man met z'n rug naar ons toe te werken. Tijdens het avondeten valt hij al in slaap, slaapt of werkt de hele avond en staat 'sochtends om vijf uur op om verder te gaan. Ik doe 6 avonden per jaar een cursus voor mezelf (ja je leest het goed: 6 avonden per jaar) en nu daarvan eentje gesneuveld is door een werkafspraak van hem, ben ik me gaan beseffen dat ik me niet alleen altijd wegcijfer, maar ook eigenlijk al een hele poos geen man meer heb, om het even kort door de bocht te zeggen. Hij beweert dat we niet in dit huis kunnen blijven als hij een andere baan zou nemen, en ook geen pensioen meer op zou bouwen, etc. Ik geloof daar niks van, zo duur is dit huis helemaal niet, wat moeten andere gezinnen dan waarvan alleen de man werkt? Naar mijn berekeningen wil hij niet kijken en in gesprek met een onafhankelijk adviseur wil hij ook niet. Wie geeft me raad?


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Shift

Shift

24-01-2011 om 11:12

Esc

Ik zou als eerste om de tafel gaan zitten om een goede agenda samen te stellen, met duidelijke afspraken. Hier geldt: wat NIET in de agenda staat, bestaat NIET. Dus het moet erin staan. En wie als eerste de afspraak heeft staan, heeft voorrang. (er zijn natuurlijk uitzonderingen, maar die zijn zeer zeldzaam) Wij gebruiken google agenda, die kan je overal bijwerken en dit gaat heel goed hier.
Daarna zou ik afspreken dat met de 2 maaltijden gezamenlijk, ook gezamenlijk gegeten wordt. Dus niet werken, niet slapen, maar met elkaar.
Dan zou ik kijken of man toch niet wat ophaal of breng mogelijkheden op zich kan nemen. En zo 1 keer in de maand/per 2 maanden een afspraak samen (dus echt samen op stap)
Dus om de tafel en praten en goede afspraken maken. Je maakt veel uren, misschien kan hij toch 5 dagen werken, meer verdelen en dan toch meer halen en brengen van jullie kind en nog eens fris aan de tafel zitten.

Wat wil je nou eigenlijk weten?

Wij kennen jouw man niet, en kunnen je dus niet vertellen hoe je hem aan moet pakken. Of is dat je vraag niet?

Gr. Poezie.

koentje

koentje

24-01-2011 om 12:55

Nou ja, poezie

dat impliceert dat we hier niemand kunnen helpen omdat we elkaar allemaal niet kennen.....

Volgens mij zijn er verschillende problemen in jouw gezin en moet je eerst kiezen waaraan je wil werken.
-je man neemt geen deel van je huishouden/kindverzorging op zich
- je man overwerkt zich
- je man besteedt geen aandacht aan zijn relatie met jou....

en dit alles met de 'smoes' dat jullie anders deze manier van leven niet kunnen volhouden.
Hoe lang is deze situatie al zo? Het is vast zo gegroeit, dus moeilijk te zeggen, maar ongeveer? En, klopt het denk jij... dat jullie anders niet zo kunnen leven?
Hoe zijn de weekenden?
Wat zou jij precies willen?

Ja maar

Wat is dan precies de vraag?????

Gr. Poezie.

Jade

Jade

24-01-2011 om 13:18

Esc,

je zou alles eens op kunnen tellen wat jullie kwijt zijn aan de hypotheek, aan alle vaste lasten en aan boodschappen.

Dan beide salarissen bij elkaar optellen (en dan het salaris wat hij zou verdienen bij een volledige werkweek en niet het salaris wat hij nu krijgt met deze uren), de uitkomst van bovenstaande er vanaf trekken en dan kijken wat jullie over houden.

Shift geeft al goede tips en Koentje stof tot nadenken

Niet willen praten

Je echtgenoot geeft aan niet te willen praten, niet met jou en niet met een ander. Hij vindt het wel prima zo. Jij doet jouw dingen en hij de zijne.. hij heeft een voor hem comfortabel leven, jij vindt jouw manier van leven niet comfortabel (genoeg). Je kan iemand die niet wil praten, dwingen te praten *en* dan ook nog -in goed overleg- mee laten denken aan een oplossing die voor jullie allemaal prettig is. Ik zou zeggen: hij moet het voelen, niet met woorden maar met daden. Zo zei mijn man op een gegeven moment dat hij fijn voor een week naar het buitenland ging voor een conferentie. Voor mij vond hij het wel spijtig *maarja* ik moest dat maar accepteren. Ja hoor, heb ik gezegd, prima. Kan ik eens echt oefenen hoe het is om alleenstaand moeder te zijn! Niet boos en niet verdrietig, gewoon constatering. Ik keek hem niet eens aan. Ik heb dat ook omgezet in daden: ik vroeg niet meer of hij mee ging, ik kookte niet meer voor hem etc.. Dat heeft een tijdje geduurd en hij is bijgetrokken. Hij besefte dat hij ook afhankelijk is van mij(n inzet) en dat ik die van hem, omdat die inzet toch altijd ondermaats was of afwezig, wel nodig had voor een gezamenlijk leven maar het alleen ook kon.

Judith

Judith

24-01-2011 om 15:59

Concreet

Het helpt bij mannen als je het erg concreet maakt wat je van ze wilt. Met opmerkingen als " Ik heb geen man meer" " Ik offer mij altijd op" etc. kunnen ze doorgaans weinig. Je man komt ook met een heel concreet bezwaar terug; Hij kan het huis en de hypotheek niet betalen.
Dus wat wil je; 6 dagen per jaar naar cursus, een (of 2 of 3) avonden in de week je man thuis ZONDER dat hij werkt, dat is niet werken tussen 7 en 11 uur en ook geen in slaap gevallen man. Of ben je bang dat je man binnenkort een burnout heeft, of vind je dat hij meer met jullie kind moet optrekken; concreet; zaterdag voetbal, donderdag zwemles en de hele zondagmiddag gezinsactiviteit (ik verzin maar wat, het is belangrijk om het als afspraak in zijn agenda te krijgen). En dan mag hij uitrekenen waarom jullie vanwege deze afspraken de hypotheek niet meer kunnen betalen, maar beter nog negeer je het hele argument.
Ik ken je man niet, misschien voelt hij zich gewoon te verantwoordelijk en wil hij te goed voor jullie zorgen. Misschien is het gewoon een smoes om lekker zijn eigen ding te doen. Aan het feit dat jij jezelf wegcijfert kan alleen jij wat doen, daar moet je van hem geen oplossing voor verwachten.

dc

dc

24-01-2011 om 16:03

Tja

Ik ben degene die nu niet werkt, en ik heb mezelf verantwoordelijk gemaakt voor de financien. Ik weet dus precies hoeveel we nodig hebben.

Mijn man werkt trouwens zo rond de 60 uur per week. Ook management baan, met regelmatig reisjes naar het buitenland enzo. MAAR, hij vertrekt vaak vroeg, zodat hij om 6 uur voor het eten thuis kan zijn. Dan is hij beschikbaar voor mij en de kinderen tot een uur of 8, en dan gaat hij vaak weer verder werken. Wel gezellig naast me op de bank, of aan tafel, waar ik ook zit.

Toen ik ook voltijd werkte, bracht hij de kinderen 's ochtends, en ik haalde ze 's middags op. Hij werkte toen wel nog vaker 's avonds.

Het kan dus wel, veel werken en er zijn voor je gezin. 90u per week is jezelf om zeep werken, dus als het echt nodig is (krijgt hij overuren uitbetaald?), dan zou ik met hem overleggen of naar een goedkopere locatie verhuizen kan helpen.

Maar je moet met je vuist op tafel slaan en laten zien dat jullie niet zo door kunnen gaan hoor!

Rosase

Rosase

24-01-2011 om 16:34

Stel nou

Dat je man gelijk heeft en jullie dit huis echt niet kunnen betalen als hij minder gaat werken.

Wat wil je dan liever? Zo leven in dit huis of het roer radicaal omgooien en genoegen nemen met meer man en minder luxe?

Wat je man zou willen lijkt me zo op het eerste gezicht wel duidelijk. Maar kan hij het huis ook blijven betalen zonder jou?

Deze situatie kan alleen voortblijven bestaan als jij hem ook in leven houdt. Als je dit niet wil moet je met de vuist op tafel slaan en hem klip en klaar vertellen dat je zo niet verder wil.

De agenda-tip vind ik een hele goeie, daar kun je natuurlijk ook in vastleggen wie wanneer brengt en haalt.

Herken het wel een beetje, al is het hier niet zo extreem. Meer pieksgewijs eigenlijk. Soms zie ik hem de hele week niet en soms slaapt ie 's morgens uit en helpt mee om de kinderen op tijd op school te krijgen. Wat ook wel scheelt is dat mijn man het altijd heel voorzichtig vraagt. En ik dan eigenlijk geen nee meer kan zeggen. En dat als er echt iets is, hij er wel is.

Janna3

Janna3

24-01-2011 om 19:59

Moeilijk hoor

Hier ook een man die zeker 80 tot 90 uur in de week werkt. Hij is weinig thuis, vaak ook weekends weg. Ik werk ook veel, maar mijn kantoor is thuis, zodat ik zeker 90% van mijn uren thuis draai. Ook hier liepen we in de valkuil van verwijten en gedraai, dat ik alles voor mijn rekening nam, slechte afspraken en een man thuis die met z'n gedachten overal leek te zijn behalve bij zijn gezin. We hebben een aantal maatregelen getroffen die het probleem heus niet in een week hebben opgelost, maar die wel geholpen hebben.
We hebben een goede gezamenlijke agenda (digitaal) waarbij ik dagdelen kan blokkeren. We hebben een oppas gezocht zodat mijn bezigheden niet hoeven te lijden door zijn deadlines. Dat maakte mij niet meer afhankelijk van zijn werk, want dat was echt funest voor mijn gevoel van eigenwaarde. We hebben, en dat vond ik de belangrijkste afspraak, afgesproken dat als hij thuis is, hij er ook echt voor ons is. Dus niet tijdens het eten met zijn blackberry naast het bord. In slaap vallen mag best, maar dan op de bank met een stel kinderen bovenop hem. En dat werkt heel goed. Zeker voor de kinderen.
Ik denk dat het probleem niet zozeer ligt bij zijn drukke baan maar bij het feit dat hij zijn werk boven jou en de kinderen stelt. Dat maakt je relatie er niet makkelijker op.

Esc

Esc

24-01-2011 om 20:00

Wat ik wil?

Ik ben blij met elke reactie want ik weet inderdaad niet precies wat mijn vraag is. Ik ben blij met de praktische tips (dat van die agenda is echt een heel goed idee. we zitten nu altijd met onze online agenda's naast elkaar en dat werkt toch niet goed. ten eerste al omdat je dan allebei thuis moet zijn.), en ik ben blij met de verhalen. Waar ik echt iets aan heb, is hoe je mannen moet benaderen, en dan tegelijk hoe ik me opstel. Want als ik inderdaad niet duidelijk ben en het allemaal maar een beetje laat gebeuren, dan ben ik net zo schuldig eigenlijk? Natuurlijk wil ik het allerliefst meer man, de rest maakt me geen snars uit. Maar nogmaals, dit huis is helemaal niet duur, dus er gaat toch ergens iets mis. Ik heb ooit hele berekeningen gemaakt, die ben ik helaas kwijt, maar goed, globaal heb ik die zo weer opgezet. Ook een goede vraag is: wat wil mijn man? Wil hij te goed voor ons zorgen? Of vindt hij dit leven en deze status en dat gezeur dat hij zoveel weg is juist wel egostrelend? Ik weet het eigenlijk niet. Misschien ligt het toch wel meer aan mezelf dan ik dacht. Toen onze dochter er nog niet was, ging ik me na 4 avonden per week alleen altijd heel zielig en misdeeld voelen. Sinds ze er is, werkt hij minder avonden buitenshuis, maar des te meer thuis, en gaat vrijwel alle tijd aan haar op. Daar voel ik me niet zielig en misdeeld over, maar wel een beetje triest. Ik heb het zelf ook erg moeilijk met mijn eigen baan sinds dochter naar school gaat, ik vond 'naar de crèche' veel makkelijker dan dit. Twee dagen in de week maakt ze veel overgangen mee (BSO, school, overblijf, BSO) en daar voel ik me schuldig over. Ik weet dat het onzin is en dat we allebei niet gelukkiger worden van vijf dagen samen thuis tussen de middag en 'smiddags, ik zou mijn baan ook echt niet willen missen, al is het alleen maar omdat ik hele leuke collega's heb en er heel veel kan. Zucht.

Esc

Esc

24-01-2011 om 20:03

Thuiswerken

En daar kaart Janna een punt aan dat ik zelf ook al een paar keer heb gedacht: dat thuiswerken is misschien helemaal zo handig niet.

dc

dc

24-01-2011 om 22:42

Onderhandelen

Ik zou beginnen met voor jezelf op papier te zetten hoe je je leven het liefste zou zien. Hoevaak zou je samen met je man uit willen, hoe vaak samen eten, hoevaak zou je man je kinderen weg moeten brengen, etc.

Wanneer je de dingen voor jezelf wat duidelijker hebt, zou ik hem vragen hoe hij zijn leven het liefste zou zien.

Ik zou proberen geen verwijten te maken, maar echt proberen te luisteren, en dan beide op papier zetten, en onderhandelen en zoeken naar oplossingen samen.

Probeer een teamgevoel te krijgen, in plaats van jij tegen hem. Ik ken je man niet, maar mijn man haalt toch wel veel eigenwaarde uit z'n werk, en vind het maar wat leuk als ik hem ervoor prijs. Dat doe ik ook geregeld, maar ik trek wel een aantal keer per jaar aan de bel als het de spuigaten uit begint te lopen! Maar omdat hij weet dat ik positief tegenover zijn werk sta, neemt hij dat ook aan.

En dat financiele plaatje, echt doen hoor!

Beweging naar voren of juist achterover leunen

Ik hoor iedereen zeggen dat met meer energie, moeite en tijd het vast zal lukken. Mijn ervaring is met mijn man was dat hij nog meer achterover kon leunen. Tot ik zelf achterover ging leunen, niet een week maar weeeeken lang, en daarvan ook wat heb overgenomen op de langere termijn. Wist je dat het veranderen van een patroon van mensen die dat heel graag willen, al een half jaar duurt voor iets min of meer geautomatiseerd is ? Nu kan je een half jaar gaan trekken en misschien moet je dat ook doen om te ontdekken waar het 'm precies in zit maar daarvan verandert hij zelf niet. Hij krijgt pas die noodzaak als jij wat achterover gaat leunen en een keer iets in hte honderd laat lopen.. Hoe en wat, das voor een ander draadje. De kunst ervan is dat je het zonder agressie doet.

mijk

mijk

25-01-2011 om 14:45

Mijn vader heeft jarenlang zo'n 80/ 90 uur gewerkt

en vroeg me laatst of hij ons tekort gedaan heeft...maar mijn vader was er als hij het beloofd had. Hij heeft ooit een afspraak over een miljoenendeal laten lopen omdat hij beloofd had bij mijn afzwemmen te zijn (Zijn secretaresse had hem dubbelgeboekt). Heeft het ook zo afgezegd en de contracten werden een paar dagen later alsnog getekend.

En de zaterdag was papadag en dan had mama haar eigen tijd. Dit betekende dan wel eens dat wij meegesleept werden naar een beurs een verkoopbijeenkomst of een netwerkmiddag maar hij was heel goed in staat om dat ook leuk voor ons te maken (hij verzon allemaal gekke spelletjes. Wie er de meeste stickers bij elkaar bedelde enzo). Maar wegingen ook wel naar de stad en dan eten bij de mac. MIjn moeder hield het door die afspraak goed vol. De zondag deden we dingen met zijn vieren. Even goed werd er dan vroeg opgestaan om stukken te lezen en ging hij na tienen nog een paar uur door.

Mijn moeder was er niet altijd blij mee maar we hebben hem ooit twee jaar thuis gehad door ziekte en dat relativeerde de zaken erg goed. Mijn moeder bleek dat helemaal niet gezellig te vinden Ze zijn nog altijd bij elkaar en nu gaan ze af en toe samen een weekend naar een vakantiehuisje en dan blijft de telefoon en de laptop thuis!

Moraal van het verhaal> afspraken maken maar die ook afdwingen!

Mijk

dc

dc

25-01-2011 om 18:01

Judith

"Ik hoor iedereen zeggen dat met meer energie, moeite en tijd het vast zal lukken. Mijn ervaring is met mijn man was dat hij nog meer achterover kon leunen."

Dat zelf achterover leunen klinkt leuk, maar is in de praktijk erg moeilijk, omdat dan vooral de kinderen eronder zullen leiden.

Je kunt natuurlijk stoppen met het wasgoed van je man te doen, maar of dat nou leidt tot een verbetering van zijn houding??

Ik weet niet waar je uit haalt dat iedereen zegt dat je meer energie etc erin moet steken, maar dat zeg ik niet. Wel dat je zelf eerst moet weten wat je wil, voor je kunt onderhandelen. En daarna moeten er gewoon duidelijke afspraken gemaakt worden. Met "ik wil dat je meer doet", kan men over het algemeen weinig. Met "jij brengt de kinderen maandag, dinsdag en woensdag naar school" ofzo, kan haar man plannen.

Zoals mijn man zegt, een goede manager moet ook zijn kind-taken er goed bij in kunnen plannen, als hij maar weet wat wat die taken zijn!

Esc

Esc

25-01-2011 om 18:47

Bezinken

Ik vind het echt fijn dat jullie zo meedenken, het maakt een hoop los. Ik merk echt dat ik me er veel te lang bij neer heb gelegd maar het ook veel te lang heb laten gebeuren. En dat ik dus ook nog steeds twijfel aan mijn 'eigen' situatie, en dat ik daar ook eens mee af moet rekenen (ik bedoel tevreden zijn met mijn werk en met de BSO en accepteren dat daar ook minder leuke kanten aan zitten en daar dan niet steeds over zuchten), want op deze manier leef ik drie levens tegelijk, en krijgt die van mezelf de minste aandacht. Het klopt dat ik het mijn man te makkelijk maak, dat zag ik helemaal niet; het is ook zo dat ik sommige dingen moeilijker maak dan ze zijn. En dat als ik mijn eigenwaarde van het werk van mijn man laat afhangen (in de zin dat ik wel heel belangrijk zal zijn als hij een afspraak voor mij afzegt, wat trouwens nooit gebeurt), dan ben ik toch ook verkeerd bezig. Ik moet wel nog even kwijt dat mijn man geen enkele afspraak zou laten lopen voor afzwemmen oid, ook al zou er een dubbele afspraak zijn of de privé-afspraak eerder geboekt. Dan is het jammer dan. En daarmee kom ik het volgende punt dat iemand van jullie maakte: mijn man stelt zijn werk boven ons. Hij combineert het wel, maar werk gaat altijd voor, en dat geeft mij altijd een onbetrouwbaar gevoel. Ik kan niet van hem op aan, ik twijfel er echt aan wat hij zou doen als het erop aankomt. En daarbij is hij zichzelf inderdaad over de kop aan het werken, de grote hoeveelheid uren is dan maar het eerste probleem (die hij overigens niet betaald krijgt), maar dat vind ik aan de ene kant meer zijn eigen probleem, even kort door de bocht. Ik ben zelf een keer overwerkt geweest en weet heel goed wat wel en niet kan, en dat werk echt alleen maar werk is.

Janna3

Janna3

25-01-2011 om 19:52

Dat weet ik nog zo net niet

Voor mij is het thuiswerken juist wel ideaal. Ik kan veel meer uren draaien dan wanneer ik mijn kantoor buitenshuis zou hebben. Ik denk dat je er alleen voor moet waken dat je eigen afspraken niet ten koste gaan van zijn slechte planning. Vandaar onze digitale agenda en goede oppas. Als ik thuis zou zitten met het idee dat mij iets door de neus wordt geboord zou ik daar niet vrolijk van worden. Je kunt daarin zoals je in je laatste bericht zelf ook al zegt, beter je eigen verantwoordelijkheid nemen. Dan heb je een leuker leven en raak je niet verbitterd. Dat zou zonde zijn van al je jaren...
Wat betreft je man en zijn werk als prioriteit: Ik had dat inderdaad opgemerkt en ik denk dat je daar heel duidelijk en hard in moet zijn. Soms moet je als man daarin worden wakker geschud, misschien is het voor je man wel net het zetje dat hij moet hebben. En zo niet, dan ben jij in ieder geval duidelijk geweest en kun je oprecht je consequenties trekken.

dc

dc

25-01-2011 om 20:31

Kosten huis enzo

"de grote hoeveelheid uren is dan maar het eerste probleem (die hij overigens niet betaald krijgt)"

als hij die uren niet betaald krijgt, dan heeft hij dus geen enkele financiële reden om zoveel uren te draaien. En dan vind ik hem persoonlijk een erg slechte manager!

Ik denk dat hij echt serieus eens moet kijken hoe zijn werk efficienter kan, en hij nog een leven ernaast kan hebben. Kort door de bocht is hij over 10 jaar waarschijnlijk dood. En wat heeft hij dan aan al die overuren? Veel collega's bij z'n begravenis?

DC schreef:
"Dat zelf achterover leunen klinkt leuk, maar is in de praktijk erg moeilijk, omdat dan vooral de kinderen eronder zullen leiden."

Ja en nee. Het hoeft niet alles of niets te zijn maar wel consequent. Ik wilde ook graag dat hij met ons mee at maar ik kon daar afspraken over maken, in agendas zetten, er over willen praten maar hij vond dat onzin. Een beetje zoals ik proef uit de originele posting. Op een gegeven moment ben ik ermee gestopt. Maakte wel eten, bewaarde het deel voor hem. Tot hij daar commentaar op had (was niet lekker genoeg), toen ging ik alleen nog eten maken dat iedereen die wel gezamenlijk kwam eten, lekker vonden. En toen dat ook commentaar opleverde, ben ik gestopt om voor hem te koken op die avonden. Nu is het zo dat als ik iets geplanned heb met de kinderen en hij gaat niet mee, ik hem niet inlicht wat we gaan doen. En toen ging er iets bij hem dagen; als *hij* niet zorgt dat *hij* mee doet, doet hij niet mee. Als hij wil meedoen is het niet alleen een kwestie van er zijn maar ook van investeren.

Iemand die met je wil praten, wil ook naar je luisteren en dan kom je er samen wel uit, ergens in dat grijze gebied. Maar als het leven zo comfortabel is dat hij niet vindt dat er geluisterd moet worden want dan is zijn leven niet meer die luchtige wolk die het nu is, waar hij precies kan doen waar hij zin in heeft, dan kan je wel heel veel energie stoppen in het hem tot praten aanzetten en dan ook zorgen dat het adequaat praten is. Met iemand die dat niet wil, ook niet na uitleg waarom, verklaring dat het te lastig is op deze manier...
Hij zegt dat niet wil, niet dat hij niet snapt waarom of niet begrijpt waarom of etc..

want verder op zeg je:
"Zoals mijn man zegt, een goede manager moet ook zijn kind-taken er goed bij in kunnen plannen, als hij maar weet wat wat die taken zijn!"

Tja, mi zegt hij duidelijk dat hij niet wil praten. Daarbij is passiviteit geen ziekte waar hij niets aan kan doen waardoor de rest vanalles moet doen, Hij kan ook vragen wat de taken zijn. Maar dat doet hij niet want praten zal niet inhouden voor hem dat de verdeelde taken anders worden ingevuld maar dat de taken eens verdeeld worden. Misschien vindt hij wel dat hij net alle leuke taken heeft.

Mijn manager zei ooit: je mag nooit alleen de kranten uit de pap hebben en de rest de pap. Een goede verdeling is misschien niet 50-50 maar wel om en om de leuke en minder leuke dingen.

Als hij nu zou zeggen dat hij niet weet hoe of wat. Maar juist dat zegt hij niet. Hij moet zijn vrouw serieus nemen maar zijn vrouw hem ook.. en hij zegt het zelfs hard op.

dc

dc

25-01-2011 om 22:08

Judith

Je laatste posting was erg duidelijk. Ik vind dat je erg creatief en ik geloof ook met een goeie portie humor ermee om bent gegaan. Petje af hoor!

En je hebt gelijk dat ik eigenlijk niet kan meepraten. Mijn man is echt een familieman, ook al werkt hij veel, en ik kan me gewoon zo moeilijk voorstellen dat er gewoonweg onwil is om je gezinsverantwoordelijkheden mee te pakken. Ik denk niet dat ik er zo goed als jij mee om zou kunnen gaan, ik denk dat hier de bom al vrij snel zou barsten eerlijk gezegd!

DC schreef:
"Mijn man is echt een familieman, ook al werkt hij veel, en ik kan me gewoon zo moeilijk voorstellen dat er gewoonweg onwil is om je gezinsverantwoordelijkheden mee te pakken. Ik denk niet dat ik er zo goed als jij mee om zou kunnen gaan, ik denk dat hier de bom al vrij snel zou barsten eerlijk gezegd! "

Ik vind het ook zo moeilijk voor te stellen dat er -in dit draadje- vaders zijn die een gezin prettig vinden maar er niet in willen investeren cq hun verantwoordelijkheden niet oppakkken. En die bom.. ja die barst ook regelmatig in dit soort gezinnen. Er zijn dan ook heel veel gebroken gezinnen. In 'echtscheiding' kom je niet voor niets veel van dit soort verhalen tegen. Mijn man heeft ook heel veel leuke kanten maar toen de kinderen kwamen liep ik hier wel hard tegenaan. Het enige dat ik zeggen kan is dat hij gelukken geen 80 uur in de week werkt, Meer dan 40 maar zeker geen 80!

Enne, ja met humor hou je het in elk geval voor jezelf luchtig . Maar goed, hij begint nu door te krijgen dat zijn investering in ons en de mate waarin hij ons soms mist, niet met elkaar in overeenstemming zijn. Sinds ik met het praten (en trekken) opgehouden ben.

Esc

Esc

26-01-2011 om 10:38

Heftig

Ja heftig. Ik snap je helemaal Judith, en het is eigenlijk vreselijk dat je dit moe(s)t doormaken. Ik leer er echt een heleboel van. Vooral dat ik dus niet meer moet proberen drie levens tegelijk te leven. Ik herken eerlijk gezegd ook heel veel. Een voorbeeld: op een gegeven moment waren we het er allebei over eens dat we minder vlees wilden eten. Maar mijn man wilde geen bonen en geen vleesvervangers en vis lust hij eigenlijk ook niet. En toen mocht ik het uitzoeken en elke dag zijn commentaar doorstaan. Tot ik dit aan een collega vertelde, stond die met haar ogen te rollen: 'Jij ben echt stapelgek.' Vanaf dat moment beslis ik gewoon wat we eten, commentaar ene oor in, andere oor uit. Pffft. Maar goed. Wat voor mij nu belangrijk is, is gewoon accepteren dat hij zoveel uren maakt. Het is zijn baan, het is zijn leven, hij wil dat leven om de één of andere reden absoluut niet kwijt, ik ga er heel simpel gezegd geen energie meer aan kwijtmaken.

Maarruh

Jijzelf dan? Is dit ook het leven dat jij wilt? Je kunt wel proberen te accepteren dat hij een workaholic is, maar daarmee doe je jezelf volgens mij tekort.

Als je geen energie meer investeert in elkaar wat blijft er dan op den duur nog over?

Chris

Trekken of achteroverleunen

"Als je geen energie meer investeert in elkaar wat blijft er dan op den duur nog over?"

Als je heel erg aan iemand trekt, letterlijk, gaan bij sommige mensen de hakken in het zand. En dan is het zinloze energie. Het is uitputtend voor jezelf en je bereikt niet alleen niets, de ander raakt misschien ook wel geïrriteerd. Stel nu dat je ophoudt met trekken en je concentreert op het prettig maken van je eigen leven. De ander zal in het begin denken, ah wat heerlijk, rust aan mn kop en mn lijf.. en na een tijdje misschien wel denken, goh, ik doe niet meer mee, ik word niet meer gevraagd.. waarbij hij misschien tot de ontdekking dat hij een beweging uit zichzelf moet maken. En dat is het begin van betrokkenheid. En ook dan moet je neutraal en vriendelijk zijn, je lippen verbijten als er iets gigantisch mis gaat.. Hij heeft jouw verantwoordelijk gemaakt voor alles dat goed moet gaan en passend moet zijn. De onderliggende boodschap: jij moet zorgen dat het niet mis gaat, daarin heb je 'vrijheid' maar eigenlijk is het een beregrote taak in de praktijk.
Voila de jij-bak in de praktijk.

Maar het anders eigenlijk: iedereen heeft recht op zijn eigen fouten en hoort daarop beoordeeld te worden. Ook deze mannen. Anders leren ze niets. Hallo, ga dan terug naar (schoon)moeders

Esc: ik vind het knap dat je nog voor hem kookt. Je kan ook zo neutraal mogelijk zeggen: goh ik merk dat mijn kookkunsten jou niet kunnen bekoren, dat is jammer. Maar kook anders zelf. En dan moet je loslaten of het gezond is of volgens de afspraak of dat iedereen het wel lust (of alleen hij). Of je zegt, goh mijn kookkunsten kunnen jou helaas niet bekoren, dat is jammer en ik merk dat ik tegenzin krijg om te koken. Dus ik kook een potje en als jij niet mee wil doen, ook goed. Liefst zo neutraal, tussen neus en lippen door.. en *niet* ingaan op elke zin van hem.. hij gaat proberen iets aan jou te ontlokken en daarmee de verantwoording voor zijn (non)acties bij jou te leggen. Je herhaalt dat je het spijtig vindt dat hij jouw kookkunst niet lekker vindt en dat accepteer je. Aan die acceptatie zit wel wat vast.. maar dat leg je niet uit.

Kijk, hij kan ook zeggen dat hij eens wil koken of dat hij vooral waardeert dat hij samen met jullie eet, wat het dan ook is. Nee dat zegt hij niet.

Esc

Esc

26-01-2011 om 15:47

Gaat werken

Ik denk inderdaad dat het gaat werken. In ieder geval moet ik accepteren dat hij deze baan wil, want ik kan het niet veranderen. Ik denk dat dat voor mezelf een boel rust zal brengen: als ik onze werk-situatie accepteer. Pas daarna kan ik bepalen wat ik er wel en niet leuk aan vind, wat ik persé anders zou willen, of ik misschien de hele situatie niet meer wil, of dat ie misschien nog niet eens zo slecht is.
Verder trek ik me tot nu toe veel te veel aan. Met dat kook-gedoe ook, ik liet veel te veel met me sollen en dan gaan anderen ook met je sollen, omdat dat veel te makkelijk gaat. Nu hebben we nooit meer issues over koken, en iedereen is tevreden. In 80% van de gevallen gaat het ook niet om de inhoud, maar om het 'macht-spelletje'. En bij heel veel dingen zal ik dus meer grenzen stellen, en niet meer eeuwig twijfelen aan mezelf. Dat is dan voor iedereen duidelijk en kan mijn man vervolgens voor zichzelf bepalen wat hij ermee doet. Er zijn ook onderwerpen waarvan ik het moeilijk vind om duidelijk te zijn, daar moet ik dan eerst zelf nog iets mee.
Woei, ik klink nu wel als een enorme kneus

fladder

fladder

26-01-2011 om 17:58

Wat ik niet snap...

...en corrigeere gerust! Maar klopt het dat hij zo'n 90 uur per week werkt, dat hij zegt geen ander week te kunnen nemen omdat jullie anders het huis niet kunnen betalen, maar dat hij al dat overwerk niet krijgt uitbetaald? Dat snap ik niet...

En verder begreep ik dat je niet echt inzage in de inkomsten en uitgaven hebt. Vind je dat niet een beetje onverstandig? Om diverse redenen. Tenslotte ben je medeverantwoordelijk, maar ook: wat, als hem onverhoopt wat overkomt en jij moet dat overnemen?

Esc

Esc

26-01-2011 om 19:41

Fladder

Mijn man is directeur, dus wat moet gebeuren, moet gebeuren. Ik denk inderdaad dat hij geen fantastische manager is als het allemaal zoveel moeite kost, maar goed, da's een andere discussie.
En ja, ik had keurig op een rij waar ons geld aan opgaat, maar ik ben het ook net zo hard weer vergeten. Ik weet zeker dat het me wel gaat lukken mocht er iets gebeuren, maar ik zal binnenkort weer een overzicht gaan maken. Inmiddels geloof ik inderdaad niet meer dat dit een echt argument is, anders zou hij niet zo hard er niet op in willen gaan. Ik denk dat er redenen zijn dat hij deze baan wil houden die ik niet weet.
Ik was zo hard van plan om te proberen de situatie te accepteren maar ik denk toch niet dat het gaat lukken. Ik kan me gewoon niet voorstellen waarom het zo belangrijk moet zijn, en hij daardoor nul belangstelling heeft voor mijn leven en denkt dat het automatisch allemaal wel losloopt. En als het me al zou lukken om het me niet te laten raken, dan voelt dat echt alsof we inderdaad geen interesse meer voor elkaar hebben en rap uit elkaar zullen groeien.
Ik weet wel dat ik niet mijn eentje de boel bijelkaar kan houden, ik heb nu al een beetje het idee dat ik er overspannen van aan het worden ben, maar langs elkaar leven in één huis lijkt me ook niet goed voor ons kind. En uitelkaar gaan... onze dochter is echt gek op 'm en hij op haar natuurlijk, ik zou het echt niet aan kunnen om ze uit elkaar te halen, ik zou echt bij de eerste snik weer terug rennen. Maar ik weet echt niet hoe ik het hem duideljk moet maken dus dan ben ik weer terug bij af.

vlinder72

vlinder72

26-01-2011 om 21:27

Mijn man ook

Mijn man werkt ook veel. Hij werkt ongeveer 60 - 70 uur per week. En zit regelmatig voor een een week tot een paar dagen in het buitenland. Ook hij is directeur.

Ook mijn man klaagt wel eens dat hij niet echt carrière kan maken omdat hij dan toch echt meer uren moet werken. Mijn reactie daarop is maar jij bent getrouwd en je hebt vier kinderen. Als je naar die mannen die zoveel uur werken wat voor relatie hebben die dan. Dan is hij meestal stil want dat hebben ze vaak niet of ze zijn gescheiden of de relatie verloopt erg moeizaam.

Dat van ons niet. Wij spreken elkaar vaak genoeg. Thuis is thuis bij ons. Alleen af en toe een telefoontje vind ik goed maar de laptop blijft uit. Werken doe je op kantoor of in ieder geval weg van huis. Ondanks zijn drukke week brengt mijn man de jongste 's morgens naar het kinderdagverblijf. Hij is trainer van het sportteam van een van onze kinderen. Op zaterdag volgen wij de wedstrijden van de kinderen. En de zondag is altijd werkvrij. Dat is onze dag voor bezoek, uitstapjes of thuis wat rond hangen.

Bij ons heeft het trouwens ook best lang geduurd om een goede balans te vinden tussen werk en privé. Ik weet dat mijn man geen 9 tot 5 persoon is. Daar zou hij doodongelukkig van worden. Hij wil graag een verantwoordelijke baan hebben. En dat brengt de nodige verplichtingen met zich mee. Geeft niets dat wist ik van te voren maar nu wij kinderen hebben zal hij zich ook met hun bezig moeten houden. Dus hij komt naar de 10 minuten gesprekken (ik mail ze gewoon naar zijn secretaresse), hij loopt mee in de avondvierdaagse, hij blijft thuis als een kind ziek is etc.

Eens denken of ik tips voor je heb. Ik zou je man voor het blok zetten. Gewoon hem opgeven voor schoolactiviteiten met de kinderen en hem dan doorgeven dat hij dan en dan er zo laat moet zijn. Kinderen een studiedag. Zijn probleem. Jij werkt en je kan die dag geen vrij nemen. Geef het op tijd door. Zet het op de kalender.

Als jij iets hebt dan geef je het aan hem door. Hij moet er dan voor de kinderen zijn. Is hij er niet dan is het zijn verantwoordelijkheid om voor alternatieve opvang te zorgen. Neem niet altijd alles uit zijn handen. Dat doe ik ook niet. En nooit maar dan ook nooit excuses voor hem maken. Is hij een verjaardag vergeten, vergeet hij een 10 minuten gesprek of iets heel anders. Geen excuus maken dat is zijn probleem. Laat het hem maar zelf uitleggen waarom hij er niet is. Als mijn man niet naar een verjaardag komt dan geef ik tegenwoordig gewoon aan dat hij aan het werk is. Komt hij dan toch later opdagen dan mag hij zelf uitleggen waarom zijn werk belangrijker is dan een verjaardag.

En voor jezelf. Misschien kunnen jullie inplannen om één keer in de maand 's avonds samen uit eten te gaan. Hoeft niets bijzonders te zijn. Gewoon naar een brasserie. Maar wel samen. Zonder je dochter erbij. Even bijkletsen. En toon dan ook belangstelling in het werk van je man. Wat doet hij nu, waar loopt hij tegenaan, wat zou hij nou in de toekomst willen, hoe gaat het met zijn collega's.

En het werkt hoor. Bij ons loopt het nu eigenlijk best goed. Mijn man brengt meer tijd door met de kinderen. De kinderen zijn ondanks dat zij hem door de week weinig zien echt gek op hem (en ik eerlijk gezegd ook nog steeds). Ik eet altijd 's avonds alleen met de kinderen maar 's morgens is hij er wel altijd. Hij helpt dus wel 's morgens met het aankleden en het ontbijt. En als hij weer eens een week in het buitenland zit dan merk ik dat ik zijn aanwezigheid echt mis. Opeens moet ik helemaal alles in huis alleen doen. En dat is dan toch nog best veel.

fladder

fladder

26-01-2011 om 22:50

Esc

Bedankt voor je reactie. Lijkt me inderdaad een heel lastige, moeilijke situatie. Dit wil en kan je eigenlijk niet meer, maar weggaan is ook meteen weer zo'n stap...
Ik vermoed wel dat jij al schrijvend al heel wat voor jezelf op een rijtje krijgt, als ik je zo lees. Sterkte!

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.