Relaties Relaties

Relaties

Vriendin

Vriendin

02-01-2011 om 21:44

Wat kan dit zijn (gedragsproblemen?)


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Vic

Vic

18-01-2011 om 20:33

Narcist

Kun je omschrijven wat de essentie is van het boek 'het drama van het begaafde kind'? Ik trof mijn ex (die ook narcistische trekjes heeft) een keer met dat boek. Ik kende het niet dus ik vroeg of hij dat las i.v.m. onze dochter (een begaafd kind). Dat was niet het geval, het was voor hemzelf. Dat vond ik ik weer zo typisch, dat het weer over hem ging, het 'miskende genie' die door niemand op waarde geschat wordt. Trok ik daar voorbarige conclusies, en is het boek juist bedoeld om zelfinzicht te krijgen?

Wiebe Nik

Wiebe Nik

18-01-2011 om 23:30

Vic: inderdaad veel te voorbarig

Vic, je conclusie was inderdaad fout. In dat boek wordt heel iets anders met "begaafd" bedoeld: kinderen die "begaafd" zijn om verwachtingen van andere op te pikken en zich aan te passen, en hoe daardoor hun "echte ik" verborgen raakt. Daarvoor is wel enige intelligentie of gevoeligheid nodig, maar het gaat absoluut niet over hoogbegaafde kinderen of genieën.

Het gaat ook om kinderen waarbij de ouders/verzorgers te weinig respect hebben gehad voor hun behoeften. Bij de voorbeelden die ze geeft dacht ik wel van "oeps dan doen de meeste ouders het waarschijnlijk fout"?! En als ouder denk ik wel "o jee is het niet onmogelijk om het goed te doen volgens Alice Miller?! En is de schade echt zo groot?!" Ben benieuwd hoe anderen denken over dit boek vanuit de positie als kind en als ouder.

Alice Miller, de schrijfster, heeft een uitgebreide website:
www.alice-miller.com/
http://www.alice-miller.com/books_en.php?page=7

Uitlachen

Na het boek gelezen te hebben vond ik het vooral instructief: je gaat niet lachen als een kind zijn ijsje heeft laten vallen, dat is voor het kind helemaal niet leuk en eigenlijk snap ik niet waar je dan om lacht. En daar ben ik nu ook scherp op bij mijn kinderen. Die televisiefilmpjes waar mensen lachen om dieren die zich verstappen of kleine kinderen die uit vensterbanken vallen zijn in het echt helemaal niet leuk, dus als kinderen staan te lachen om een ander kind dat zich pijn doet dan maak ik daar een eind aan.
Dat vond ik vooral het voordeel van de boeken van Alice Miller, dat ze je meer inzicht bijbrengt in het perspectief van een kind en hoe je moet voorkomen dat je vanzelfsprekend dysfunctioneel volwassenengedrag, zwarte pedagogiek eigenlijk, kunt doorbreken.

+ Slimme Brunette +

+ Slimme Brunette +

19-01-2011 om 16:28

Nars, blijf vooral schrijven hier!

Schrijven op een forum en gelezen worden heeft inderdaad iets narcistisch maar op dat moment ga je op een onschuldige - correctie: constructieve! - manier met je "kwaal" om. Zelf heb ik in elk geval veel aan de paar dingen die je hier tot nu toe hebt gepost, het geeft me inzicht in hoe mijn vriend in elkaar zit. Er bestaan natuurlijk ook allerlei informatieve websites maar dat (bij mij althans) minder goed dan persoonlijk contact, al is het maar via een anoniem forum.

Als vriendlief weer eens tijdelijk in een weerwolf verandert zal ik proberen me minder te ergeren en meer te denken aan het gekwetste kind in hemzelf, hopelijk dat ik dan beter het geduld kan opbrengen om niet uit mijn slof te schieten, op zulke momenten zeg ik weleens dingen die hem bovengemiddeld kwetsen, waardoor hij nog bozer wordt, en ik dus ook, enz. enz. Het kan soms wel meer dan een week duren voordat we uit zo´n negatieve spiraal komen, het gaat dan om ruzies om niets, die bij een normaal stel niet langer dan een dag zouden moeten duren.

Vic

Vic

19-01-2011 om 20:55

Brunette

Pas je wel op dat je er niet teveel in mee gaat, en hem niet teveel gaat ontzien. Ik mag eigenlijk geen andere draadjes aanhalen, maar elders zeg je dat hij jou een slappe opvoeder vindt en jij het daar wel mee eens bent. Dat is typisch de tactiek van een narcist. Net zolang op je inpraten tot je aan jezelf gaat twijfelen, en dan nog zeggen dat hij het voor je eigen bestwil doet.
Ik vind het heel bijzonder om hier een narcist met zelfinzicht te zien. De meeste narcisten zijn er van overtuigd dat zij volkomen normaal zijn, en de rest van de wereld niet.

+ Slimme Brunette +

+ Slimme Brunette +

19-01-2011 om 23:06

Vic

Hahaha, het is me niet ontgaan dat je "slimme" hebt weggelaten. Ik snap je bezorgdheid wel en waardeer die ook, maar al vóórdat ik deze man leerde kennen vond ik mezelf een nogal gemakzuchtige moeder. Ondanks mijn laissez-faire opvoeding is mijn dochter geen probleemkind maar ze is wel erg vrijgevochten en luistert slecht. Dat ik daar iets aan moest gaan doen was al een tijd duidelijk (ze is zeven). Een vriend met een stabiel, rustig karakter zou ook over dingen gevallen zijn als: niet zonder te vragen bij tafel weglopen, geen fruit willen eten, te veel tv/pc, onze slaapkamer binnenlopen, niet opruimen, enz. Met horten en stoten komen we tot een gezamenlijk opvoedingsbeleid en net zoals bij veel ouderparen (hij is stief maar geeft veel om haar) is de ene nu eenmaal strenger dan de ander en dat botst wel eens. Ik heb inderdaad de neiging mezelf aan een ander aan te passen en ben daarin bij anderen te ver in gegaan dus ben op dat punt echt wel alert.

+ Slimme Brunette +

+ Slimme Brunette +

20-01-2011 om 00:36

N. arcist

Waarschijnlijk beseft mijn vriend ook heel goed dat ik goede dingen in hem losmaak door hem veel te complimenteren, ik geef graag complimenten (aan iedereen) en die vallen bij hem in zeer vruchtbare aarde, wat me aanmoedigt om er nog een schep bovenop te doen. Dus een positieve spiraal is er ook.

Op het forum gaat het vaak over problemen dus daardoor kan een trouwe bezoeker de indruk krijgen dat ik met een hopeloze vent aan het modderen ben maar hij heeft óók een andere kant, hij is loyaal, geestig, gul, is een toegewijde minnaar en noem maar op.

Wat je zegt is waar: ik moet hem soms niet al te serieus nemen. Ik zeg het ook wel dat hij me met een bepaalde opmerking kwetst. Als hij nog in de weerwolfwave zit walst hij daar gewoon overheen en zoekt excuses voor die opmerking maar is de bui overgewaaid dan merk ik heus wel dat hij er spijt van heeft. Als ik het me goed herinner heb je een paar dagen geleden gezegd dat je in het verleden aan schizofrenie hebt gedacht, ik kan me daar wel iets bij voorstellen. Hij zegt van zichzelf dat hij een nerveus type is dat snel ontploft maar noemde er geen oorzaak bij. In de loop der tijd ben ik aan een narcistische persoonlijkheidsstoornis gaan denken maar zo ziekelijk is het niet, daarvoor heeft hij net te veel zelfkennis en zelfspot. Narcistische trekken heeft hij natuurlijk wel. Voorlopig houd ik het er maar op dat het een man is met een ingewikkelde gebruiksaanwijzing die ik nog niet helemaal heb gelezen.

Ik weet niet of je een relatie hebt en zo niet, of je daar behoefte aan hebt, maar zo wel, dan hoop ik dat je jezelf kunt zien als iemand met een zwak punt/slechte eigenschap (niemand is perfect) en niet als kneus/kat in de zak; door je postings krijg ik het idee dat de therapie de scherpe kantjes van je narcisme heeft gehaald.

Issey

Issey

20-01-2011 om 11:45

Zelfhaat

Schrijven op een forum voedsel voor de narcistische kant? Euh ... er schrijven hier heel veel mensen. En sommigen ook werkelijk heel erg vaak. Zullen er maar het NOL forum van maken? Narcisten On-Line dus.
Nouja, dit is natuurlijk een beetje dollen. Wat je schrijft is complexe materie. Je was een gevoelig kind. Je bent gekwetst geraakt. Je strategie om jezelf te beschermen was/is om je groter/beter/sterker voor te doen dan anderen.
Wat ik bedoelde met mijn eerdere bericht is dat het in mijn ogen niet verkeerd is om een beetje van jezelf te houden in plaats van jezelf te verdelgen. De nuance is dan dat je je narcistische GEDRAG wilt intomen. Of uitroeien. Wie weet hoe lief en aardig het mens IS dat daar onder zit!
En nu maar hopen dat ik gelezen word, want daar ben ik narcistisch genoeg voor
Issey

+ Slimme Brunette +

+ Slimme Brunette +

20-01-2011 om 13:43

Een stukje aandacht

Ach, we hebben allemaal narcistische trekjes, de een meer dan de ander en bij een enkeling wordt het storend. Nars - mag toch wel, zo´n koosnaampje? - moet zichzelf zien als haar kinderen (ik neem aan dat ze die heeft, anders zat ze niet op Ouders Online), van wie ze vast heel veel houdt maar die ze soms achter het behang zou willen plakken. "Je bént niet slecht maar je gedráágt je slecht".

Narcisme in een notendop: mijn vriend heeft nogal de neiging mij af te kraken ten opzichte van hemzelf, dat lukt hem lekker niet want daar heb ik te veel zelfvertrouwen voor, hoewel het natuurlijk wel irritant is. Maar soms verraadt hij zichzelf. Laatst keek hij me aan met een peinzende, liefdevolle blik. Ik grapte dat hij zeker dacht: "Wat zie ik eigenlijk in dat mens?" Zijn antwoord: "Nee, ik dacht juist aan wat jij in godsnaam in míj ziet." Achgossie.

+ Slimme Brunette +

+ Slimme Brunette +

20-01-2011 om 15:59

Af laten glijden is inderdaad het toverwoord

Oh, dat wantrouwen, ik herken het zo. Toont meneer zich onzeker over zijn seksuele kwaliteiten, zeg ik dat hij een prima minnaar is, zegt hij weer dat ik dat alleen maar zeg om hem te sussen. Wat betreft het erger worden met de jaren: mijn Narcissus is 51, veel erger zal het wel niet worden en waarschijnlijk ben ik de eerste vrouw die er een vinger achter krijgt (met dank aan een vriendin die me wees op mogelijk narcistisch gedrag).
Je wantrouwt je man niet meer als hij zegt dat je echt wel leuk bent. Mocht je soms toch stiekem twijfelen: neem maar van mij aan dat een geliefde wel héél erg leuk moet zijn om die nare narcistische kant voor lief te nemen. Voor de goede orde: ik ben geen vrouw die opbloeit als ze in een relatie de maatschappelijk werkster kan uithangen.

Sb en n.arcist

Ik ben helemaal stil van jullie postings. Kan nu weinig schrijven maar ik kom er zeker op terug.

Fély

Narcissa

Nou, ik herken heel veel van mezelf in jou. Met dat verschil dat ik altijd relaties heb gehad met mannen die dezelfde trekjes vertoonden. Dus de een zocht bevestiging van de ander, terwijl de ander snakte naar goedkeuring van de een. Och en ik heb alles al de revue laten passeren aan net-niet diagnoses: manisch-depressief, chronisch depressief, borderline, geen bodem-syndroom, onveilig hechtingssyndroom. Maar op narcisme ben ik nog nooit gekomen. Ik heb er ook al diverse therapien opzitten, maar pas sinds anderhalf jaar merk ik dat er zich iets beweegt en wel positief. Mijn huidige vriend is zoals Slimme Brunette. Hij laat zich niet uit het veld slaan door mijn soms spastische neigingen om de boel overhoop te halen. Als ik echt te ver ga, laat hij merken dat hij bepaald gedrag niet heeft verdiend en dat brengt me weer bij zinnen.

Al mijn vorige relaties leidde me altijd af van datgene wat bij mij echt scheef zit, omdat ze zelf heftig terugreageerden. Er onstonden dan wel eens dramatische taferelen, waar beide partijen zeer emotioneel werden.
Probeer maar eens iets constructiefs te vinden in een relatie waar 2 onzekere personen hun eigenwaarde bij elkaar proberen te verkrijgen. Ik zeg niet dat (de reacties van) mijn vriend mijn eigenwaarde bepaalt. Ik was al een heel eind op weg die zelf te ontwikkelen voordat we een relatie kregen. Daardoor kon ik dit keer ook zien wat ik wilde en verdien. Maar het is wel een heerlijk toetje dat hij me ongevraagd steeds weer bevestiging geeft. Uiteraard vind ik als ik wil weer iets dat het tegendeel bewijst, maar ik kan heel snel de dingen weer zien zoals ze zijn.

Ik hoop dat je een beetje wijs kunt uit mijn verhaal. Heel globaal concluderend: jij bent mij en Slimme Brunette is mijn vriend

Fély

+ Slimme Brunette +

+ Slimme Brunette +

21-01-2011 om 14:49

Narcissa en fély

Fély, ik heb veel aan je zin: "Uiteraard vind ik als ik wil weer iets dat het tegendeel bewijst, maar ik kan heel snel de dingen weer zien zoals ze zijn." Ik ga er vanuit dat het bij mijn vriend ook zo werkt, hij slaat regelmatig als een blad als de boom om en daar verbaasde ik me altijd over, dat hij een thema waarover hij ontzettend zit te zeuren zomaar ineens als onbelangrijk beschouwt.

Narcissa, ik ben blij dat je iets aan mijn opmerking hebt (de mantra). Ik ben weer een heel stuk verder in het herstellen van de misstanden in relatie met mijn vriend, dank daarvoor. Ervaringsdeskundigheid komt bij mij veel overtuigender over dan het lezen van allerlei theorieën van experts. Eigenlijk heb ik op dit moment niets meer te vragen maar ik zal dit draadje nog wel blijven volgen voor als iemand nog iets van me wil weten.

Narcissa herkenbaar?

Alles in orde, knuffelen in bed, liefdesbetuigingen. En dan vraag ik:
"was je ooit zo verliefd?"
"jawel hoor"
Ai! Niet de bevestiging waar ik op uit was. Mokkend draai ik me om, mijn verwrongen brein draait op volle toeren. Fatalistische gedachte om hem mede te delen dat ik dan wel op zoek ga naar een man die ook nog nooit eerder zo verliefd was. Ik dwing mezelf te realiseren met wie ik te maken heb en draai me op mijn rug. Vraag hem om zijn hoofd op mijn borst te leggen en hij hoort hoe mijn hart tekeer gaat. Alleen maar om hem te tonen wat een dergelijke onbetekenende uitspraak met me doet.

Morgen ben ik het vergeten en ergens volgende week zal ik hem er weer ongenadig mee confronteren. Wat is hij toch een fantastisch mens met zijn stabiliteit en geduld. Ik ben soms zo verschrikkelijk vermoeiend.

Gelukkig heb ik een flinke dosis humor en zelfspot, maar makkelijk is het niet.

Fély

O jee ja,

Tot in den treure. Echter weten waar het vandaan komt, elke emotie analyseren, helpt je wel iets maar het is hard werken om ook iets aan gedrag te veranderen. Bij mij is het een kwestie van teruggaan naar waar het gevoel vandaan komt. Heeft alles met mijn jeugd te maken (klinkt afgezaagd). En dit los te zien van de situatie nu. Het lukt me af en toe om die pijn toe te laten maar dat is heel erg moeilijk. Het is gewoon makkelijker om een nieuw probleem te scheppen wat me afleidt van datgenen waar het echt om gaat.

Fély

+ Slimme Brunette +

+ Slimme Brunette +

28-01-2011 om 00:30

...

Ik lees nog steeds mee, het blijft interessant. We zijn een beetje met het draadje van Vriendin op de loop gegaan. Hoe zou het inmiddels met haar vriend zijn?

Vriendin

Vriendin

28-01-2011 om 19:35

Het gaat niet goed

maar details geef ik liever niet i.v.m. de herkenbaarheid. Vriend heeft alle mogelijke diagnoses gehoord van mij, en ook mijn eigen mening. Hij gaat ermee verder.
Ondertussen volg ik dit draadje met veel interesse (en pijn in het hart i.v.m. de herkenbare punten).
Toch mooi dat dit draadje niet alleen mogelijkheden heeft opgeleverd op de vraag maar ook een interessante uitwisseling over narcisme.
Voor mij persoonlijk levert het in ieder geval meer begrip op voor de situatie waarin beide partners dan leven.

Ik ga nu uit deze discussie maar praat rustig verder!

Bedankt allemaal.

Massi Nissa

Massi Nissa

30-01-2011 om 17:42

Narcissa

Jouw beschrijving over je reactie 'nog niet zo lang geleden' n.a.v. het woordje gezeur vond ik eigenlijk stiekem erg herkenbaar. Zulke schromelijk overdreven emotionele reacties heb ik op het moment namelijk ook op allerlei onbeduidende opmerkingen en voorvallen (ben zeven maanden zwanger). Het is bij mij een hormoonkwestie, maar ik schrik er soms wel van (en kan er later enorm om grinniken, vooral als ik me heb weten in te houden). Ik heb inderdaad bij wijze van spreken de boedel ook al verdeeld bij de kleinste opmerking van mijn man. Het lijkt me loodzwaar als je die reactie altijd hebt op kritiek of vervelende voorvallen. Superknap dat het jou is gelukt om er anders tegenaan te leren kijken, dat is lang niet iedereen gegeven.
Groetjes
Massi

+ Slimme Brunette +

+ Slimme Brunette +

06-02-2011 om 18:56

Wie heeft een tip voor me?

Deze dagen heftig met vriend gediscussieerd. De aanleiding doet er even niet toe maar als hij mijn pogingen tot analyse van wat er misging weer eens afkapt met "oh, krijg ik weer overal de schuld van" dan heb ik de neiging om het bijltje erbij neer te gooien en de relatie te beëindigen, het schiet gewoon niet op zo. Ik erken vroeg of laat mijn fouten altijd wel maar hij heeft de grootste moeite om zijn eigen aandeel in te zien. Mijn filosofie bij ruzies is altijd dat waar twee kijven, twee schuld hebben. Dus ik, maar hij ook. En daar wil hij niet aan.

Hmm

ik heb afgeleerd om het te hebben over fouten, afgeleerd om gelijk te willen hebben of halen. Ik bedenk wat ik wil en hoe ik het wil, wat ik nodig heb en dat communiceer ik. Zit dat er niet in, om logistieke redenen of andere dan probeer ik een workaround. En ik probeer m;n mond te houden tot hij erover begint. Ik trek niet meer, ik duw niet meer. Heb hier en daar wat eisen bijgesteld en de rest is blijven staan. Ik moet zeggen dat het mij veel rust geeft, hem veel rust geeft en hij doet de dingen nu eerder en vaker vanzelf.

Enne,, vaak complimenten geven!
Anders neem je een hond , die luisteren tenminste.

Lastig

In ieder geval, even ophouden met discussieren want met zo'n dooddoener kun je niets. Jij kent je vriend en zijn gebruiksaanwijzing het beste. Heeft hij tijd nodig om het punt van discussie te laten bezinken of is het een definitieve blokkade? Als het het laatste is, kun je je inderdaad afvragen of dit ergens toe leidt.

Ik kan van mezelf zeggen dat ik uiteindelijk echt wel voor rede vatbaar ben en zaken objectief kan benaderen. Maar het duurt even voordat ik bereid ben mijn koppige "o dus het is mijn schuld"-houding wil laten varen.

Fély

+ Slimme Brunette +

+ Slimme Brunette +

06-02-2011 om 21:23

Judith

Gelijk hoef ik niet te hebben maar misschien is het verstandig om zijn fouten te accepteren in plaats van hem die telkens in te wrijven. Wat bedoel je met een workaround? Complimenten geven doe ik wel. Een hond wil ik niet, al zal het geblaf me vertrouwd in de oren klinken.

+ Slimme Brunette +

+ Slimme Brunette +

06-02-2011 om 21:29

Fély

Hoe gaat dat in zijn werk, het laten varen van je koppige houding? En hoe lang doe je daarover? Ik merk namelijk regelmatig dat hij heeft nagedacht, daar gaan vaak dagen overheen, maar een uitleg geeft hij nooit. Een excuus kan er ook niet vanaf, dat heeft hij in het jaar dat wij elkaar kennen één keer gedurfd, terwijl het vergeten van een ruzie vaak zoveel vlotter gaat als iemand inzicht geeft in wat er in hem omspeelt. Zelf zeg ik vrij snel sorry, al duurt het soms ook weleens een aantal dagen.

Vic

Vic

06-02-2011 om 21:32

Mijn idee

Volgens mij heb je nog geen jaar een relatie met deze man. Als het nu al zo vaak mis is, en je regelmatig ruzie hebt, gaat dit je uiteindelijk meer ellende dan plezier opleveren. Je kunt wel besluiten to agree to disagree, maar dat is uiteindelijk ook niet bevredigend meer. Ik zou ermee kappen. Juist het eerste jaar moet je alles van elkaar nog leuk vinden. Werkt het dan niet, dan gaat het nooit werken.

+ Slimme Brunette +

+ Slimme Brunette +

06-02-2011 om 22:29

Vic

Mijn verstand zegt dat je gelijk hebt maar mijn koppige gevoel zegt dat er ook relaties zijn die met vallen en opstaan zijn begonnen maar uiteindelijk toch goed en stabiel zijn geworden. Misschien moet ik daar maar eens
een draadje over openen.

Vic

Vic

06-02-2011 om 22:56

Ken jij ze?

"mijn koppige gevoel zegt dat er ook relaties zijn die met vallen en opstaan zijn begonnen maar uiteindelijk toch goed en stabiel zijn geworden."
Ik denk niet dat die er zijn, ik ken ze in ieder geval niet. Mijn ex en ik hebben ook vanaf het begin 'gevlamd'. Op onze trouwdag stapten we met ruzie in de auto op weg naar het gemeentehuis. Een teken aan de wand, en ik vraag me ruim 15 jaar later nog steeds af waarom ik toen niet inzag dat dat niet goed zat.

+ Slimme Brunette +

+ Slimme Brunette +

07-02-2011 om 00:02

Ja, ik ken ze.

Zojuist belde een hartsvriendin en toen ik mijn relatieproblemen met haar besprak zei ze dat zij en haar vriend de eerste jaren ook niet lekker draaiden. Inmiddels zijn ze een hecht stel, ze kennen elkaar al acht jaar.

moeten soms idd een paar dagen nadenken!

"Ik merk namelijk regelmatig dat hij heeft nagedacht, daar gaan vaak dagen overheen, maar een uitleg geeft hij nooit."

Mijn ervaring is dat je vooral niet te diep op in moet gaan. Misschien is het iets genetisch of toch opvoeding of beiden. Er heeft een tijd geleden in J/M een stuk gestaan over hoe je het beste met zonen kon praten versus hoe het beste met dochters (niet te lang, niet te moeilijk, vooral praktisch). Aan de andere kant denk ik ook dat onze generatie en daarvoor jongens nooit heeft 'geleerd' hoe zich sociaal te verhouden. Dat de een het beter kan dan de ander ligt misschien wel meer aan de voorbeelden die hij wel of niet heeft gehad. Maar ik weet dat ik als dochter meer ingewijd werd in het sociale verkeer dan mijn neven bijv. Geef 'm de tijd (niet trekken of duwen) en geef hem ruimte om zonder gezichtsverlies ergens op terug te kunnen komen: wrijf het er niet in.

dc

dc

07-02-2011 om 08:27

Ik ook

Ik weet nog dat mijn zus in het begin regelmatig aan mijn deur stond na een heftige ruzie, en haar toenmalige vriend dan na een half uurtje haar weer kwam ophalen

Ze zijn inmiddels zo'n 15 jaar samen en maken nog maar zelden ruzie. Echt een heel gezellig hecht stel.

Vic

Vic

07-02-2011 om 10:01

Tja

Ik denk dat je zelf wel aanvoelt wanneer je grens bereikt is. Er worden hier wat voorbeelden genoemd van ruziënde stellen die uiteindelijk harmonieus verder gaan, maar ik denk dat dat andersoortige situaties zijn. Jouw vriend is waarschijnlijk iets ouder, en jullie beginnen niet met z'n tweeën.
Ik vraag me ook af of je vriend getrouwd is geweest of lang heeft samengewoond. Waardoor is die relatie verbroken?

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.