Relaties Relaties

Relaties

rotkind

rotkind

11-03-2011 om 23:50

Ik ben een rotkind (denk ik)

De relatie met mijn ouders is nooit noemswaardig geweldig geweest. Al heel lang. Inmiddels is moeder geestelijk niet meer op deze wereld. Vader nog wel, maar mankeert lichamelijk van alles. Voorzover mogelijk probeer ik wel mijn steentje bij te dragen in wat mantelzorg, maar ik merk dat het best een opgaaf is en ik het ook meer doe uit een soort plichtsgevoel dan uit liefde. Dat maakt ook dat ik niet op elke gril reageer. Ook niet als het zorghuis waar hij woont belt. Soms om kleine dingen, soms grote. Vanavond weer, dit keer een groot ding. Huisarts was bij vader, vertrouwde het niet, hij is benauwd, en hij moet naar het ziekenhuis. Mijn man niet thuis, kinderen nog jong, kan ze niet alleen laten. Oppas regelen is niet mogelijk gelet op de beperkingen van de kinderen.
En dus zei ik dat ik niet kon komen. Zuster snapte er volgens mij niks van, bleef maar aandringen op oppas regelen. Ik nogmaals dat het niet kon. Daarop de verzuchting, dan moet hij maar alleen.
En hoewel ik nog steeds achter mijn beslissing sta, knaagt het plichtsgevoel nu toch weer aan me. Ik vind het zo moeilijk, jong gezin, met beperkingen, en daarnaast zorg voor 2 al oude ouders. Terwijl ze allebei in een instelling zitten, juist om veel zorg uit handen te geven.


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Plicht

je doet wat je kan en dat is genoeg, volgende keer heb je weer andere mogelijkheden en keuzes en sta je weer voor een dilemma waarvan een ander niet weet hoe het zit.het is niet altijd makkelijk, sandwich, zorg voor je kinderen en je ouders.

Mijn vader X zat naast zijn demente vader die een weekje bij mijn ouders inwoonde om te kijken of dat een optie was. Zegt mijn demente opa "ja mijn zoon X die komt nooit, echt nooit". Vervolgens loopt demente opa naar mijn moeder toe, zegt dat ze er nog zo mooi uit ziet, net zoals vroeger toen de kinderen klein waren en zegt dan "wie is die vent toch die daar zo zit in ons huis".

Goh

Ik heb net een lange mail aan mijn broers gestuurd over de problemen bij de zorg voor mijn bejaarde vader. Ik heb twee kinderen met problemen op school en een nieuwe baan en mijn vader moet nu weer geopereerd worden, terwijl we net het sterfbed van mijn moeder achter de rug hebben.

Collega's zeggen dan "goh, je bent wel de Sjaak!".

De verhoudingen zijn nl. ook slecht, ik krijg echt van alles naar mijn hoofd van mijn vader. En ik denk dan ja, eigenlijk ben ik wel de sjaak. Terwijl ik me in allerlei bochten wring om het zo goed mogelijk te doen. Mijn kinderen hebben het al zwaar te verduren gehad de afgelopen tijd, en nu dit weer, en ik kan eigenlijk niet meer. Nou ja, ik voel me al wat beter, we zijn een week weg geweest. De eerste zorgeloze vakantie sinds de herfst van 2009. Maar nu moet ik weer verder.

Ik denk dus niet dat je een rotkind bent. Stel dat je over je eigen grenzen en die van je kinderen heen gaat, ben je dan een lief kind?

Nee, je zit in de Sandwich. Zo noem ik het maar voor mezelf. En dat geeft je het excuus om af en toe "cutting corners" te kiezen, ik weet even niet de NL uitdrukking. Om af en toe dingen niet te doen die mensen wel van je verwachten.

Kies voor jezelf.

fladder

fladder

12-03-2011 om 09:59

Het houdt een keer op...

Tja, die zuster kan maar vanuit één hoek denken: hoe krijg ik die man bij de dokter. Dat jij zelf genoeg redenen hebt om niet op te komen draven komt niet in haar op. Schuldgevoel is dus niet nodig.
Als moeder van twee kinderen "met uitdagingen" heb ik door heel veel schade en schande geleerd dat je het alleen redt als je grenzen stelt. En ja, dat kan soms nare keuzes geven.
De mening van de zuster begrijp ik vanuit haar werk wel, maar probeer het naast je neer te leggen. Tenzij ze actief komt met (gespecialiseerde) oppas
Sterkte ermee, het is ook mijn nachtmerrie, mijn (bejaarde) ouders zijn nog wel zelfstandig maar ik vrees de dag dat het mis gaat, want ik kan ook verdomd weinig doen

Sera

Sera

12-03-2011 om 11:39

Kan me het niet voorstellen

Ik kan me echt niet voorstellen dat als er iets serieus zou zijn met mijn vader of moeder dat ik er niet heen ga. Als ik geen oppas zou hebben dan zou ik de kinderen mee nemen. Ik kan me de verbazing van de zuster dan ook goed voorstellen. Ik vind het allemaal erg koud overkomen.

Daarnaast vind ik dat je zelfs als je het niet vanuit je gevoel kan doen dat je het dan maar gewoon moet doen uit plichtsgevoel. Het is je vader en tenzij je hele zwaarwegende redenen hebt om hem niet meer te willen zien dan vind ik dat je gewoon je verantwoordelijkheid moet nemen. Ik heb met mijn vader helaas ook geen hele warme band. Mijn vader is niet het soort persoon wat makkelijk emotionele contacten aangaat. Dat vind ik best moeilijk maar dat is nu eenmaal hoe hij is.

Echter als er nu iets is met mijn vader of moeder dan spring ik gelijk in de auto en als het avond is en mijn man is niet thuis dan maak ik de kinderen wakker en neem ik die mee.

fladder

fladder

12-03-2011 om 11:58

Sera

Geloof me, soms kán het niet. Als de band met een ouder al lastig is, ligt de grens misschien wat lager, maar ik maak uit het bericht op dat zij haar vader niet laat barsten en al e.e.a. doet. Soms lukt het gewoon niet om alles uit je handen te laten vallen, een blik oppas open te trekken en erheen te gaan.
Verder is er sprake van een kind met een beperking. Ik heb geen idee wat die beperking is, maar het kan wel een extra belemmering zijn om die mee te slepen naar het ziekenhuis.
Soms moet je grenzen stellen. Niet omdat je geen zin hebt, maar omdat je niet kán. En dat is niet leuk om te moeten beslissen, maar soms is er geen alternatief.

rotkind

rotkind

12-03-2011 om 12:31

Sera

geloof me als ik zeg dat ik mijn kinderen niet zomaar mee kan nemen naar een ziekenhuis. Dat heeft inderdaad met de beperking te maken.

Ik heb vanmorgen gebeld, de klachten zijn niks nieuws. Vader zorgt erg slecht voor zichzelf en kennelijk valt de zorginstelling dat ook niet op. De benauwdheid is niks nieuws, bij inspanning hijgt hij als een amechtig hert. Verder wat dunne ontlasting, maar hij eet niks fatsoenlijks. Wat uitgedroogd en daardoor nierproblemen. Ik vermoed dat vader het leven zelf ook wel best vind het daarom weinig moeite doet goed voor zichzelf te zorgen.
Dit weekend zal hij wel in het ziekenhuis moeten blijven. Als goed dochter zal ik vandaag wat spullen en kleding gaan brengen.

rotkind

rotkind

12-03-2011 om 12:33

O ja

en dat je het koud vind overkomen, dat klopt. Dat is door de jaren zo gegroeid. Op dit moment handel ik meer uit plicht dan uit gevoel, dat had je kunnen lezen. Het voert te ver om hier de hele geschiedenis neer te gaan zetten.

rotkind

rotkind

12-03-2011 om 12:36

Overige reacties

dank jullie, het helpt een beetje, al knaagt het nog wel. Ook in mijn directe omgeving was er gelukkig wel gewoon begrip. Ik moet me niet zo laten opjutten door een vreemde zuster die mijn situatie niet kent, maar dat valt niet altijd mee.

Sera

Sera

12-03-2011 om 12:44

Opvallend

Je geeft jezelf als nick rotkind maar eigenlijk vind je helemaal niet dat je een rotkind bent. Je vind dat je gewoon gelijk hebt door niet te gaan en je schrijft hier alleen omdat je dan bevestiging wilt krijgen dat men het met je eens is en dat je natuurlijk gelijk hebt gehad om niet te gaan en dat je echt geen rotkind bent verder.

Nou sorry ik ben het gewoon niet met je eens. Ik vind wel dat je had moeten gaan of je nou wel of geen kind met een beperking hebt. Natuurlijk heb ik er ook niet altijd zin om die hele afstand naar mijn ouders te reizen met vier kinderen waarvan een ook gehandicapt is. Mijn zus heeft twee geestelijke gehandicapte kinderen en die verschuilt zich daar ook niet achter verder.

Nu was er dus niks aan de hand waarschijnlijn maar als die instelling waar je vader zit zo slecht is dan zou ik maar eens op zoek gaan naar een andere oplossing (andere instelling of een andere oplossing) of misschien zelf vaker langsgaan om een deel van de zorg op je te nemen. Je kan niet alles aan de maatschappij overlaten.

rotkind

rotkind

12-03-2011 om 12:48

Ja sera

je hebt helemaal gelijk, ik ben ook een rotkind, dat vind ik ook. Dat is ook de reden dat ik die nick koos. En toch sta ik nog steeds achter de beslissing van gister en omdat je mijn geschiedenis niet kent en ook de beperking van mijn kind(eren) niet kun je er ook geen oordeel over hebben. Ik verschuil me er niet achter, het is gewoon een feit.
Overigens betaalt mijn vader enorm aan die instelling, dus in die zin verwacht ik daar wel een bepaalde zorg van ja. Langsgaan doe ik ook vaak genoeg, elke week doe ik al kleine boodschappen voor hem, de gehele financiele zorg ligt in mijn handen en als 1e aanspreekpunt mag ik ook fijn alle dingen als 1e aanhoren en regelen. Maar er is een grens. ook voor mij.

rotkind

rotkind

12-03-2011 om 12:49

en ook alle ziekenhuisbezoeken mogen wij met hem afleggen, en gelet op zijn gezondheid zijn dat er ook nogal wat jaarlijks.

Sera

ik moet op mijn tong bijten... nee, zelfs dan kan ik het niet laten om te reageren.

Heb jij ooit in de situatie gezeten dat je al een jaar lang voor een steeds meer achteruit gaande ouder hebt gezorgd? Ik vraag het me werkelijk af. De emotionele overwegingen staan wat mij betreft op het tweede plan, voorop staat dat 'rotkind' het gewoon niet op kan brengen.

Het klinkt schitterend hoor, de naastenliefde spat van het scherm in jouw bericht. Alleen hebben de meeste mantelzorgers ook nog kinderen of een baan of een relatie of een huishouden.

En als je al die maanden al een wissel hebt getrokken op al die fronten, dan is de koek weleens op.

Wij hebben als kinderen elkaar afgewisseld. Broer uit het buitenland heeft 's nachts gewaakt, andere broer heeft een keer een hele schoolvakantie voor mijn moeder gezorgd waardoor ze afscheid kon nemen van haar land van herkomst (ze zijn op reis gegaan), ik ben twee keer in de week geweest zodat ze regelmatig buiten kwam.

Daardoor hebben er 2 gemist dat mijn moeder haar laatste adem uitblies, 1 heeft gemist dat ze palliatief gesedeerd werd, 2 hebben gemist dat ze nog een keer in haar land geweest is... en soms waren we ook alledrie niet in staat om te komen.

Misschien vergis ik me en heb jij je hele gezin, baan, relatie, kinderen zodanig op de rit dat jij altijd en overal je vrij kunt maken voor je ouders maar alsjeblieft, generaliseer niet zo bruut.

Zoals het er nu staat is het echt apekool wat je zegt, een puur theoretische aanhankelijkheidsverklaring. Volgens mij heb jij geen benul van de uitputting bij langdurige zorg. Ik kan me vergissen hoor, maar mocht je het nooit meegemaakt hebben dan gun ik van harte dat dat zo moge blijven.

Sera

Sera

12-03-2011 om 12:57

Instelling

Als die instelling echt zo slecht voor je vader zorgt dan lijkt me dat wel een punt om aandacht aan te besteden, zeker als het een particuliere instelling betreft en jullie er apart voor kiezen.

Dat alles wat je doet (aanspreekpunt zijn, boodschappen) dat hoort er gewoon bij. Dat doen hopelijk de meeste mensen voor hun ouders. Ik weet wel dat het niet zo is. Ik kom als vrijwilliger wel eens in zo'n tehuis dus ik zie wel dat niet iedereen zo is.

Toch vind ik het opvallend dat je hier schrijft alsof het een vraag is maar dat je eigenlijk gewoon wel vind dat je gelijk hebt en de juiste keuze hebt gemaakt maar gewoon daarvoor bijval wilt. Dus dan snap ik de nick rotkind niet. Als je namelijk jezelf echt een rotkind zou vinden dan zou je het anders aanpakken. Je vind echter dat je het wel goed hebt aangepakt en dat je dus gelijk had en dus ook geen rotkind bent.

Maar wat die instelling betreft zou ik toch echt verder kijken. ik heb namelijk wel gemerkt dat er echt enorm veel verschillen in tehuizen bestaan. Zelfs in een en dezelfde stad kan het per instelling enorm verschillen hoe de sfeer en hoe de zorg is.

rotkind

rotkind

12-03-2011 om 13:01

Nou sera

ik denk niet dat vader nog wil verkassen, het heeft al veel moeite gekost hem hier in deze instelling te krijgen, hij wilde ook echt nergens anders heen als hij dan toch moest. Er zijn ook wachtlijsten natuurlijk.

De nick is zo gekozen omdat ik vermoed dat de zuster nu zo over mij denkt. Ik vind mezelf niet echt een rotkind omdat ik denk ik genoeg doe. Maar ik vermoed dat "men" de buitenwacht die mij niet echt kennen (en jij dus eingelijk ook een beetje) mij inderdaad een rotkind vinden en koud. Het is dan maar zo.

rotkind

rotkind

12-03-2011 om 13:03

En wat ik dus in deze draad zie

dat de mensen die ook veel zorg hebben moeten leveren (aan wie dan ook, ouders, eigen gezin) of een gezin hebben met geen "gewone" kinderen dit dus duidelijk wel begrijpen. En dat bevestigt voor mij alleen dat ik me niet gek moet laten maken door dat afkeurende toontje van de zuster gister.

Sera

Sera

12-03-2011 om 13:08

Rodebeuk

Mijn ouders leven allebei nog. Mijn vader heeft een paar jaar geleden kanker gehad. Toen hebben we zelf de zorg op ons genomen. Mijn moeder wilde absoluut niet dat mijn vader naar een revalidatie kliniek ging zoals door de artsen toen is aanbevolen voor de duur van de chemo therapie en bestraling. Die waren bang dat mijn moeder de zorg niet zelf aan zou kunnen. Mijn moeder echter zei dat zelfs al zou het haar dood worden mijn vader thuis zou blijven. Dus dat is ook gebeurd. het is niet haar dood geworden en mijn vader heeft het ook overleefd. Ze had wel veel hulp en ondersteuning nodig bij de zorg om mijn vader. In die tijd ging ik bijna elke dag naar mijn ouders toe. Bij de ziekenhuis bezoeken moest altijd een van de kinderen mee want dat kon mijn moeder niet alleen. Daarnaast had ik ook mijn werk en toen drie kinderen. Natuurlijk was het vermoeiend en natuurlijk was het heel zwaar maar wat schiet je er mee op om daar eindeloos bij stil te staan. Wat gedaan moet worden dat moet gedaan worden en dus ga je door. Soms uit liefde en soms uit plichtgevoel.

Als een van mijn ouders weer ziek zou worden dan zouden we het weer zo doen en ja dat zou ook heel zwaar zijn maar dat hoort bij het leven. We krijgen allemaal te maken op een gegeven moment met ouders die ouder worden en dus meer zorg nodig hebben.

Mijn moeder heeft tot op het allerlaatst voor haar ouders gezorgd en ik zal dat ook voor mijn ouders doen.

Jolanda123

Jolanda123

12-03-2011 om 13:09

Tuurlijk moet je je niet gek laten maken

Door een verpleegkundige die belt.
Er zijn namelijk verpleegkundigen die er een ware kunst van gemaakt hebben om familieleden een schuldgevoel te geven.

Maak je daar maar geen zorgen over.

Ik heb er alle vertrouwen in dat jij gedaan hebt wat je kon doen, en dat je grenzen stelt aan wat je kunt doen is je goed recht.

Ergens houdt het op.

Sera

Sera

12-03-2011 om 13:10

Rotkind

Mijn jongste zoon is ook gehandicapt dus ik weet hoe het is om een kind te hebben wat bepaalde beperkingen met zich meebrengt.

rotkind

rotkind

12-03-2011 om 13:16

Sera

dan nog kun jij niet in mijn hoofd en lichaam kijken hoe zwaar de belasting voor mij de afgelopen jaren is geweest, in de sandwich inderdaad. En het rode streepje is een paar jaar geleden al ver overschreden daardoor, waardoor ik een burn-out kreeg. Ik MOET dus wel grenzen stellen nu. Mijn gezin heeft ook niks aan me als ik instort.

Kind

"En dat bevestigt voor mij alleen dat ik me niet gek moet laten maken door dat afkeurende toontje van de zuster gister."
Zeker niet doen meid. Vergeet niet dat die zuster háár belang (nl. dat vd patiënt en/of het ziekenhuis/de instelling) voor ogen heeft, niet het jouwe, of dat van je gezin. Zíj moet iets geregeld krijgen en sommige hulpverleners halen daarvoor vanalles uit de kast (enórme vasthoudendheid, afkeurend toontje etc.). Jij maakt jouw afweging, en als je die naar eer en geweten gemaakt hebt, dan is het goed zo.
Sterkte!

Anneque zegt het veel beter

... het is idd. gewoon het metertje van de persoon in kwestie.

Sera hangt een absoluut verhaal op; haar is het gelukt om zorg te verlenen dus dan moet het iedereen lukken.
Kennelijk is bij Sera het metertje niet in het rood gekomen. Aangezien we verder niets weten over reistijden of -afstanden, mate van zorg, schoolarrangementen van elkaars kinderen, voorgeschiedenis, psychische belastbaarheid is het volkomen zinloos om elkaar de maat te nemen.

Zinloos.

rotkind

rotkind

12-03-2011 om 13:34

Inderdaad

en toch zie je dan toch dat ik me kennelijk ook hier genoodzaakt zie me te gaan verdedigen.

Rodebeuk, jij overigens sterkte. Ik zie dat het voor jou ook nog niet is afgelopen.

Sera

Sera

12-03-2011 om 13:37

Ja maar

Je hebt zelf dit onderwerp hier naar voren gebracht met een nick als rotkind en het verhaal over wat er gebeurd is. Dit is een discussie forum dus dan krijg je ook reacties van mensen die het niet met je eens zijn. Dat hoort erbij. Je kan moeilijk verwachten dat iedereen het met je eens is.

ik weet niet of je in het algemeen de zaken wel of niet goed aanpakt. Het enige wat ik wel weet is dat ik in de situatie die jij beschrijft anders zou hebben gereageerd en dat ik wel degelijk gegaan zou zijn in betreffende situatie en dat ik het inderdaad wat koud vind om op zo'n moment belangen te gaan afwegen ipv gewoon er heen te gaan.

rotkind

rotkind

12-03-2011 om 13:45

Dat weet ik

en daar kan ik heus wel tegen hoor.

Kijk, en daar is het aapje. JIJ zou het anders hebben aangepakt. En je veroodeelt mijn belangenafweging. Ik zie dat inderdaad anders. Als ik die belangenafweging niet had gemaakt, dan had dit weekend er voor ons gezin heel anders uitgezoen en de rust in huis is hard nodig voor de aankomende week. Dat kun je eenkoude afweging noemen, ik kies in dit geval voor mijn eigen gezin inderdaad.
En nogmaals, er is een hele geschiedenis aan vooraf. Een geschiedenis die ook maakt dat sommige van hun kinderen niet eens meer bij hen komen. Al jaren niet.

Ceteris paribus

...weleens van gehoord?

al het overige gelijk, wordt gebruikt in onderzoek.

Je kan pas situaties vergelijken als je weet dat alles gelijk was behalve het fenomeen dat je wilt onderzoeken.

Nou ja, en dat weten we hier niet van elkaar.

Polly Shearman

Polly Shearman

12-03-2011 om 16:35

De zuster...

wat verwacht je dan van "de zuster"? dat zij haar groep alleen laat om met jou vader naar het ziekenhuis te gaan?
Er word idd verwacht dat je als je familie hebt, dat die met je mee gaan naar het ziekenhuis.
Voor bewoners zonder familie hebben wij vrijwilligers die dat soort dingen doen.
Wij kunnen niet weg van de groep om met iemand mee te gaan echt niet!
natuurlijk is dit gewoon een finacieel probleem, want ik zou persoonlijk met liefde met al mijn bewoners mee gaan, maar geen geld... want als ik mee ga, wie is er dan op de groep? geen geld voor extra uren zoals ziekenhuis bezoek...

nog zo'n kind

nog zo'n kind

12-03-2011 om 16:43

Tja

Mijn moeder is een tijd geleden geopereerd en ik ben niet geweest. Mijn kleinste kind loopt net en luistert nog niet. Die meenemen betekent de hele tijd achter hem aanrennen. Die drie uur meenemen in de trein idem dito. Voor de extra moeite van een oppas erger ik me altijd teveel aan de zielige houding van mijn moeder als er iets is. Ze kan graag niks. Zo kon ze geen boodschappen doen, maar wel naar de stad. Dus ik heb geen oppas geregeld en ik ben niet bij haar wezen helpen.

Ik vind je volstrekt begrijpelijk.

Vic

Vic

12-03-2011 om 17:05

Relatie met ouders

Ik denk dat het allemaal te maken heeft met de relatie die je met je ouders hebt. Ik heb geen ruzie met ze, spreek ze regelmatig en doe ook wel wat mantelzorg in de vorm van administratieve bijstand. Toch denk ik niet dat ik alles uit mijn handen zou laten vallen als ik met ze naar een arts moet. Wel als het echt ernstig is natuurlijk, of als ik toevallig net niets te doen heb. Overigens moest mijn moeder laatst ook geopereerd worden. Ik ben niet meegeweest omdat ik er niet vanaf wist. Ook leuk hoor, om helemaal niet geïnformeerd te worden ;-(

rotkind

rotkind

12-03-2011 om 17:52

Polly

nee hoor, dat verwacht ik niet, ik verwacht wel dat zij er op toezien dat mijn vader fatsoenlijk voedsel naar binnen werkt en niet teveel in het glaasje kijkt. Ik snap ook wel dat zij niet mee kunnen gaan.

Niemands Dochter

Niemands Dochter

12-03-2011 om 18:20

Dan zal ik wel echt maar dan ook echt een rotkind zijn....

....er is me door mijn ouders ook nooit anders verteld, tot op de dag van vandaag niet. Altijd hebben ze mij tegengewerkt (zie overige draadjes), gekleinerd, afgebroken, geslagen. Namen ze 'maatregelen' als ik niet deed wat zij wilden, zelfs toen ik volwassen was en kinderen had. Ze accepteerden mij niet als moeder van mijn kinderen, ze wilden aan de touwtjes trekken en haalden rotstreken uit als ik het op mijn eigen manier deed. En toen ik heb gezegd dat het genoeg was, spanden ze een rechtszaak aan om mijn kinderen op te eisen.

Nou sorry, maar als ik vandaag of morgen wordt gebeld met de mededeling dat het ernstig is met pa en ma dan zeg ik 'das mooi' en hang ik op. Als ze dood zijn, zal ik schitteren door afwezigheid op de uitvaart. Ik heb geen haat, maar ook geen medelijden. Het is genoeg geweest. Ik hoef ze niet meer, ze hoefden mij ook niet. Ik zal er niet voor ze zijn, zoals ze er voor mij ook niet waren. Ik laat los. Deden zij dat ook maar, in plaats van mij en mijn gezin te blijven treiteren.

Ik vind het heel mooi als het iemand wel lukt om er voor ouders te zijn, maar als ouder oogst je wat je zaait. En moet je met je verwachtingen respect hebben voor de dingen waar je kinderen mee bezig zijn. Sera zegt het allemaal zo goed te doen, maar ik denk dan ook dat Sera een goede band heeft gehad met haar ouders. En dat het geen ouders zijn die haar in het verleden of in het nu tot wanhoop dreven. Anders kun je dat niet opbrengen.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.