Relaties Relaties

Relaties

rotkind

rotkind

11-03-2011 om 23:50

Ik ben een rotkind (denk ik)


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
sassie

sassie

12-03-2011 om 18:49

Tja sera...

wat heb je op het verhaal van Niemands Dochter te zeggen…..zou je dan nog je emoties aan de kant schuiven en gewoon je Plicht als kind doen?

Tirza G.

Tirza G.

12-03-2011 om 19:16

Sera

Ik denk dat je ouders ook reuzeblij zijn dat je het allemaal alleen maar uit plichtsgevoel doet. Dan zou het voor mij niet hoeven.
Rotkind en Polly: nee, 'de zuster' hoeft niet van haar groep om mee te gaan naar het ziekenhuis. Als het echt nodig is, laat ze gewoon de ambulance komen, heel simpel. En als dat niet nodig is, is het dus niet ernstig genoeg om alles uit je handen te laten vallen.
Gisteren belde mijn schoonmoedertje van 90, licht dement. Ze was gevallen en had nu een bult op haar hoofd. Nee, ze wist verder niet hoe en wat. Ik heb haar op het hart gedrukt op het rode knopje voor de verpleging te drukken (dat deed ze terwijl ze aan de telefoon was, sowieso al een soort van godswonder) en dat was dan dat. Ik woon er 500 m vandaan, maar ik had geen enkele aandrang om er naar toe te gaan. Het is een volwassen vrouw die niet onder curatele staat en in een instelling woont die daarvoor is gemaakt. Vanochtend heeft de instelling gebeld dat ze een goeie nacht gehad had en dat er verder niets aan de hand leek te zijn en nog geen 10 min. later stond ze op de stoep voor de koffie. Toen kon ik het zelf ook vaststellen.

Tirza

rotkind

rotkind

12-03-2011 om 20:55

Zojuist

terug uit het ziekenhuis. Vader begreep het volkomen dat ik niet kon komen. Hij lag pas om 3 uur op zaal, had ik dan al die tijd zijn handje vast moeten houden? Heb wat spulletjes gebracht en that's it. En nog even met de zusters gepraat. Hij zal nog wel een paar dagen daar zijn, nog wat onderzoeken e.d.

Overigens Sera, ziekenhuizen kunnen voor kinderen behoorlijk indrukwekkend zijn. Mijn vader heeft al zijn hele leven veel in het ziekenhuis gelegen. De bezoeken staan mij nog steeds bij, heb er lang nachtmerries van gehad. Dat kan ik mijn kinderen gewoonweg niet aandoen.

Ilona

Ilona

12-03-2011 om 21:22

Sera

Dachten er maar meer zo over als jij. En dan ga ik uit van "normale" omstandigheden. Zoals vroeger je ouders in huis nemen kan tegenwoordig niet meer maar ze zo makkelijk aan hun lot overlaten als tegenwoordig gebeurt om wat voor reden dan ook vind ik ook triest. Ik werk ook in een zorg instelling en denk echt heel vaak; in wat voor maatschappij leven we tegenwoordig in Godsnaam? Ik zie ws teveel van een kant om nog objectief te kunnen zijn. In mijn ogen oefent de zuster druk uit omdat ze begaan is met het lot van die persoon. Zij zal als geen ander weten hoe belangrijk de aanwezigheid van naasten is op zo'n moment. Anders zou ze het wel ter kennis geving melden. Maar goed, nogmaals, ik ben niet objectief. Ik zie dagelijks teveel verdriet van "mijn" oudjes die zich met hart en ziel hebben ingezet voor hun kinderen die het nu te druk hebben met zichzelf.

Groet, Ilona

rotkind

rotkind

12-03-2011 om 21:30

Ilona

daar ligt een deel van het probleem: "Ik zie dagelijks teveel verdriet van "mijn" oudjes die zich met hart en ziel hebben ingezet voor hun kinderen"

Dat is dus hier niet het geval.

Niemands Dochter

Niemands Dochter

12-03-2011 om 21:47

Daar moet ik ook even op reageren hoor

Ik zie dagelijks teveel verdriet van "mijn" oudjes die zich met hart en ziel hebben ingezet voor hun kinderen"

Waarop baseer jij dat ze zich zo hebben ingezet? Ik bedoel: luister naar het eenzijdige verhaal van mijn moeder en je zult versteld staan van al het leed wat ik, haar dochter, haar allemaal heb aangedaan en hoe ze desondanks toch altijd voor me klaar stond. De waarheid is echter precies andersom: nooit deed ik iets goed en nooit was zij er voor mij. Ik was/ben er voor haar: om haar woede -waar ik part noch deel aan had/heb en waarvan ik niet weet waar die vandaan komt- op af te reageren. Een van de dingen die ik heel erg vind is dat men het voor zoete koek slikt. En men zich afvraagt hoe een mens (ik dus) zo kan zijn om iemand als haar te laten vallen.

rotkind

rotkind

12-03-2011 om 21:53

Manipulatief niemands dochter

dat is mijn moeder ook (voor ze weggleed in alzheimer) en inderdaad, iedereen slikt het voor zoete koek. En kijken je dus raar aan.

Niemands Dochter

Niemands Dochter

12-03-2011 om 22:17

Rotkind

Wat doet het mij goed om herkenning te lezen! Het is echt een verborgen leed: ouders die er niet voor je zijn. In feite ben je dubbel of driedubbel slachtoffer:
1. je hebt geen ouders
2. je wordt mishandeld/vernederd etc.
3. als je groot bent valt de omgeving over je heen omdat je geen goede dochter bent.

En in mijn geval gaan mijn ouders dan ook nog door met treiteren, waardoor het ook nog een sniet ongemerkt aan mijn kinderen voorbij gaat.

Tirza G.

Tirza G.

12-03-2011 om 23:03

Nou nou die oudjes

Mijn schoonmoeder van 90 is een schatje waar ik het ontzettend goed mee kan vinden, maar ze is haar hele leven een verschrikkelijke haaibaai geweest. En ja, haar kinderen heeft ze grootgebracht, maar om dat gelijk te stellen aan 'altijd alles voor over gehad', mwah, ik weet het niet. En vergis je niet: ook jij (Ilona) bent er niet elke dag de hele dag bij. De kans dat 'jouw oudjes' (m'n schoonmoeder zou je méppen als ze het zou horen) je vertellen dat er niemand geweest is, hoeft niet waar te zijn. Zo komt mijn zwager nooooooit langs bij schoonmama. Inderdaad. Twee keer per week is nooit.

Tirza

Sera

Sera

13-03-2011 om 01:23

Sassie

Niemands dochter heeft helemaal geen contact meer met haar ouders dus dat is een hele andere situatie. Rotkind heeft wel gewoon contact met haar ouders al zijn er dan blijkbaar bepaalde dingen gebeurd in het verleden waar ze nog steeds mee zit. In een situatie waarin ik gewoon contact heb met mijn ouders zou ik dus inderdaad gegaan zijn. In een situatie als dat van Niemands dochter is het anders omdat zij helemaal geen contact meer heeft. En of ik in haar geval nog contact zou hebben dat weet ik natuurlijk niet. Mijn reactie is gebaseerd op een situatie waarin er wel contact is met de ouders.

Sera

Sera

13-03-2011 om 01:26

Tirza

Wat is er mis met uit plichtsgevoel af en toe wat te doen? Ik heb zelf niet altijd zin om naar mijn ouders te gaan maar dan ga ik wel gewoon. Het zij namelijk mijn ouders en dus is het ook mijn plicht. Ik hou ook van ze dus dat maakt alles makkelijker. Ik heb alleen niet altijd zin om er heen te gaan maar dan ga ik dus wel als het moet. Net zoals als ik ook niet altijd zin heb om naar mijn werk te gaan of boodschappen te doen of mijn schoonmoeder te bellen of nog heel veel andere dingen die wel gewoon moeten.

dc

dc

13-03-2011 om 01:39

Reactie op 1e bericht

Hoe doet de instellingen dat dan met mensen die geen kinderen hebben? Ze kunnen er toch ook niet vanuit gaan dat er iemand beschikbaar is?

Ik zou me niet schuldig voelen hoor.

Ilona

Ilona

13-03-2011 om 10:48

Korte reactie

Natuurlijk begrijp ik ook dat er andere situaties zijn zoals hier boven beschreven, sterker nog; als er wat met mijn stiefvader zou zijn zou ik daar nooit heengaan. Hij was en is alcoholist en heeft mij misbruikt en mishandeld. Mijn moeder wist dit, heeft het gedoogd en na stiefvader's gevangenisstraf leefden ze nog lang en gelukkig. Ook bij mijn moeder ben ik niet geweest, zelfs niet op haar crematie. Op de vraag hoe ik weet of het zo is zoals ik het ervaar kan ik antwoorden dat ik de achtergrond van sommige mensen persoonlijk ken, dat krijg je in een dorp. Ook in mijn naaste omgeving zie ik dat. Iedereen is tegenwoordig druk met zichzelf. Het is ook de tijdsgeest waarin we leven en ik wil er verder niet over oordelen. Wilde slechts ook de andere kant belichten, een kant die ik ook ervaar.

Groet, Ilona

Begrip voor beide kanten

Ik kan Sera's eerste reactie van 'Kan het me niet voorstellen' heel goed invoelen. Ik zou ook alles uit m'n handen laten vallen, alles bijelkaar organsiseren en desnoods man van werk laten komen als ik het 'gevoel' zou hebben dat mijn vader/stiefvader of mijn broers mij 'nodig' zouden hebben.
En andersom zouden ze het ook allemaal voor mij doen
Misschien is dat een restje trauma dat we hebben overgehouden van een zwaar ongeval met dodelijke afloop in het buitenland waar we óók compleet op elkaar waren aangewezen en alleen elkaar hadden, joost mag het weten. En normaal zijn we niet eens zo 'dik',we bellen elkaar op gezette tijden, gaan zo nu en dan op bezoek en dat is het dan. Maar zódra ér wat is.........roetsen we allemaal naar elkaar toe.
Soms is het voor de aanhang wel een beetje raar. Een paar weken terug had jongste dochter van broer b.v. iets waardoor hij met kind door huisarts werd doorverwezen naar kinderarts. Zoon van broer zou hier komen (later die dag) en dat kon dus wel later worden....In plaats van dat ie eerst z'n vrouw belt (moeder van het kind toch?)....en dan mij, nee andersom. Dus heb ik hier een paar rondjes in huis gelopen me ergerend dat ik geen auto bij de hand had en heb de auto van mijn papa opgeeist en ben erheen gereden (wel uurtje rijden). Dat had broer niet gevraagd, maar hij was totaal niet verbaasd dat ik in zijn huis zit te wachten tot ie thuis komt.En zijn vrouw was ook niet verbaasd dat ik het al eerder wist dan zij....Welnee, zo zijn wij altijd, zo 'raar' kliterig als er écht wat is.
Het is ook het eerste dat in mij opkomt áls er wat is. Bel ik broer, of pa of...
Ook wetende natuurlijk dat die meteen aanvoelen of ze moeten komen of niet. Desnoods stemmen ze het met elkaar af wie kan en wie niet. Onze emotionele band is oersterk en onze drang om bij elkaar te zijn in tijden van nood ook.
Dit wetende en vanuit zo'n beleving het verhaal van rotkind lezen.............
Dan denk je inderdaad 'wat koud!', dat zou ik me niét kunnen voorstellen met de mensen om mij heen. Ook alle excuses doen er voor mij niet toe, of ze nu een reden zijn om weg te blijven of niet. Voor mij (en de andere in de familie) zou niks en niemendal een reden zijn om bij elkaar weg te blijven als we elkaar nodig hebben en als de een niet bij de ander kan komen doen we het andersom, of bieden we elkaar mantelzorg (broer 1 past op kinderen om mij naar broer 2 te sturen b.v).
Maar ik kan ook héél goed begrijpen dat bepaalde ouderlijke relaties hélemaal niet zo zijn als de onze. En dat die dus erg weinig emotionele band hebben om te doen zoals wij het doen . Die doen het alleen omdat het zo 'hoort' en ietsje plichtsgevoel. Die denken ook veel meer rationeel i.p.v. zo'n emotionele beslissing als wij nemen, bij ons is er ook niet tegenop te argumenteren wij gáán en we moeten gaan, gebeurd er wat gebeurd er, al stort de wereld in. En soms inderdaad om helemaal niks. Bij rotkind en een heleboel anderen is de emotionele band er niet of in ieder geval minder, dus die bedenken dus grotendeels met hun verstand: kan het wel, kan het niet, hoe doe ik het met de kinderen, is het het waard om zo'n spektakel te maken voor een relatief kleinigheidje als een ziekenhuisbezoekje.
En ik ken ook genoeg ouders waarvan ik nú al weet dat als het de mijne waren ik ze ook w.s. net zo 'koel' zou behandelen als hun eigen kinderen nu doen.
Dat rotkind en een aantal anderen dus anders reageren en dat ik dat zeer logisch en terecht vind moge duidelijk zijn.
Kwestie van 'gij zult oogsten wat gij gezaaid hebt' toch?
groeten albana

Liefkind

Rotkind, je bent niet rot maar ongetwijfeld gewoon een liefkind. Je doet wat je kan. En soms is dat gewoon niet genoeg. Zeker niet in jouw geval, jij zit aan beide kanten ingekapseld in de zorgplicht en je kunt jezelf nu eenmaal niet dupliceren. Dat je jezelf nu rotkind noemt komt omdat jij de gedachten van die verpleegster invult. Dat moet je helemaal niet doen. Zij, die verpleegster, doet gewoon haar werk. In zekere zin siert het haar dat ze zo betrokken is bij haar cliënten, ze heeft het best met hen voor. Het is niet aan haar om jou te veroordelen, wellicht doet ze dat ook helemaal niet maar voel jij het alleen zo, ingegeven door schuldgevoel.
En zelfs als zij jou daadwerkelijk veroordeelt: wees daar dan 'blij' mee, het betekend in ieder geval dat zij het beste met je vader voor heeft, de troost daarin kan zijn dat je weet dat er nog iemand is die daadwerkelijk voor hem zorgt. Een terechte veroordeling kan het toch niet zijn want daarvoor kent ze jou en je situatie niet goed genoeg.
Het belangrijkste is dat jij het weet, weet dat je je best hebt gedaan en nog steeds doet.
Laat los dat schuldgevoel, het brengt je niks.

Trouwens Liefkind (ik ga jou niet rot noemen) heb je nog broers en of zussen? En waar zijn die in dit plaatje?

Polly Shearman

Polly Shearman

13-03-2011 om 13:02

Ik heb makkelijk praten

Ik zorg voor mijn bewoners met liefde. Ook voor diegene die eigenlijk verschrikkelijk zijn. De alcohol verslaafde. De scheldende moeder, de vader die sloeg. Voor mij telt dat niet. Ik hoef alleen maar nu voor ze te zorgen nu ze het zelf niet meer kunnen. Ik heb geen verleden met deze mensen, en ik begrijp zo goed dat als je dat wel hebt. Als vader of moeder je keer op keer hebben pijn gedaan en teleurgesteld hebben dat je het absoluut niet kan opbrengen om voor hen te zorgen als ze het zelf niet meer kunnen.

MRI

MRI

13-03-2011 om 13:46

Er voor ze zijn en er zelf bijna aan onder door gaan.

Ik word erg emotioneel van dit draadje. Mijn moeder (in de negentig, dement, nog zelfstandig wonend maar indicatie verzorgingsflat aangevraagd) heeft behoorlijk wat zorg en omkijken naar nodig.
Ik ben haar enige familie. Ze heeft me altijd gemanipuleerd, geclaimd, gestalkt, toch ook best nare dingen gedaan tot op de crematie van mijn man aan toe. Nu ze zo oud is, heeft ze de energie tot claimen en manipuleren minder. Eigenlijk ben ik altijd wel van haar blijven houden maar ook zeer vaak gekwetst door haar manipulatieve claimende houding. Ik zet me nu over die kwetsing heen want ik vind ook dat je je ouders die laatste jaren moet bijstaan maar... ik vind het wel heel zwaar. Ik ben zelf geregeld ziek (twee chronische ziektes) en moet mijn prioriteiten heel scherp stellen. Ik heb een zorgenkind waar ik ook vrijwel alleen voor sta en ook vaak mee naar de VU moet. Ik heb geen auto, geen geld, geen broers, zussen zwagers of man die even mee kunnen om ma ergens naar toe te brengen of de boodschappen snel te halen. Elke week hang ik wel vijf keer aan de telefoon met allerlei instanties. Ik vind het zwaar om te zien hoe ze achteruit gaat en daar met niemand over te kunnen te praten... Ik vind het zwaar dat niemand ziet hoeveel je doet en dat je eigenlijk nog te weinig doet naar je gevoel.
En ja, hulpverleners kijken je dan nog aan van, 'kan je niet even dit' 'kan je niet even dat' terwijl ze niet door hebben hoeveel ik al doe en dat dingen die ik niet kan doen ampel overwogen zijn en een keus uit noodzaak. Het is zo makkelijk te oordelen. Ik vind het erg verdrietig.

Een voorbeeld: mijn moeder lijkt last te hebben van een plaatje in haar mond. Ik heb al tig keer gezegd : "Ma we moeten naar de tandarts" Dat wil ze per se niet. Ze is nog kien genoeg om te voelen wanneer ze overruled wordt. Hulpverleners (en met name vrijwilligers zijn hier goed in) gaan je dan vertellen: joh je moet gewoon gaan. Ja okay, vind ik ook wel. Maar dat moet een bijna interventie-achtige overval worden waarbij ik twee dagen achter elkaar met dus een onwillige negentigjarige met het Openbaar Vervoer moet (3 trams/ bussen van haar naar tandarts en terug en dan nog mijn reis van mijn huis naar het hare) want er is niemand met een auto beschikbaar. Dit zal ik in schooltijd moeten doen. Maar... ik moet vaak overdag slapen anders word ik geheid ziek. Dus die hele operatie zie ik enorm tegen op. Vooral omdat ze zelf niet wil. En ja, dan zegt een ouderen werker of een vrijwilliger: nou dat doe je dan toch even. Ja, als ik een auto tot mijn beschikking had en een broer waarmee ik samen voor kwam rijden, hup Ma in de auto en gaan, ja dan is er geen kunst aan. En dit is maar een voorbeeld van de tientallen. Ik heb er een tweede huishouding bij, ook nog veel zorgen om mijn kind en mijn eigen gezondheid. En ja, nooit kijkt er eens iemand naar mij of zorgt voor mij als ik ziek ben.
Goed, ik ben gevoelig voor het oordeel van anderen hierin maar ik zit zowat te janken want ik ga er zelf aan onderdoor, kan niet minder doen dan ik al doe (maar dus ook niet meer) en nog hebben anderen zoals hierboven in het draadje en IRL de moed om erover te oordelen.

MariaRosa

Kind (voorheen rotkind)

Kind (voorheen rotkind)

13-03-2011 om 14:01

Na het bezoek

aan mijn vader ben ik me al veel minder schuldig gaan voelen, want zoals gezegd, HIJ snapte het wel. Tuurlijk vond het het jammer, maar aangezien hij pas om 3 uur op zaal lag, snapte hij ook wel dat dat wel erg veel gevraagd was. Ik heb wat spullen gebracht en zal heus wel op bezoek gaan. En ontslag uit het ziekenhuis heb ik aangegeven, in overleg met ons, zodat we het goed rond werk en school heen kunnen plannen.

Er zijn meer kinderen, maar zoals gezegd, niet iedereen komt nog bij mijn ouders. Teveel gebeurd. Mijn plichtsgevoel en loyaliteit hebben dat nog voorkomen, anders had ik ook zomaar kunnen zeggen, tabee. Een broer van mij heeft zelf een lichamelijk probleem en kan dus niet komen, woont ook in een andere gemeente. Hij heeft nog wel kontakt.

Kind (voorheen rotkind)

Kind (voorheen rotkind)

13-03-2011 om 14:03

Geen kinderen

inderdaad: wat nou als je als oudere helemaal geen kinderen hebt? Wie levert die zorg dan?

fladder

fladder

13-03-2011 om 15:16

Wat mariarosa zegt!

Ook al heb je helemaal geen trauma's uit je jeugd en zijn je ouders schatten van mensen, er kunnen inderdaad omstandigheden zijn waarom je niet op stel en sprong voor elke boodschap kan komen. Een kind dat veel aandacht en zorg vraagt, eigen gezondheid, afstand, ook zoiets ordinairs als weinig geld, het zijn allemaal heel goede redenen die ervoor kunnen zorgen dat je niet (altijd) kan komen.
Als ik kon kiezen, vertrok ik weer naar mijn oude woonplaats om dicht bij mijn ouders (70+) te wonen. Het doet me echt verdriet dat ik ze niet kon helpen bij een recente verhuizing omdat ik zelf ziek was (en dan heb ik het niet over een griepje).

Ik zal over een aantal maanden zelfs nog verder van ze weggaan. Ik zal graag naar die plaats verhuizen, met betaalbare huizen waar we eindelijk de ruimte hebben die voor ons geen luxe maar pure noodzaak is. Toen ik alle voors en tegens tegen elkaar moest zetten om de knoop door te hakken waren er eigenlijk amper tegens. Ik ga dus verhuizen en wacht tot ik aan de beurt ben op de wachtlijst. Maar die ene grote tegen valt me echt zwaar: verder van mijn ouders vandaan, met een auto die nu al bijna uit elkaar valt en vermoedelijk een cashflow die het reizen ook niet bepaald makkelijk zal maken.
Ze wonen zelfstandig, maar als ze ooit in bijvoorbeeld een tehuis moeten wonen, zal ik waarschijnlijk ook gezien worden als zo'n rotkind dat niet eens effe naar het ziekenhuis kan met haar pa of ma.

Het zij zo. Ik begrijp de reactie wel, ook die van Polly en Sera, maar ik ken ook mijn eigen verhaal en kan daar helaas niets aan veranderen.

(gelukkig is het nog niet zover en ben ik gisteren bij ze geweest om hun nieuwe home te bewonderen!)

Tirza G.

Tirza G.

13-03-2011 om 18:12

Sera

Wat me tegenstaat in jouw berichtje is dit:
Het zijn namelijk mijn ouders en dus is het ook mijn plicht.
Ik zie dat gewoon totaal anders. Voor jou is het volkomen logisch, je gebruikt 'plicht' als een van buiten opgelegd iets en een woord als 'dus' omdat je het een logische conclusie vindt.
Ik zie zorgen voor je ouders (of er naar toe gaan op bezoek ofzoiets) helemaal niet als logisch en normaal. Ik vind het normaal en logisch dat ouders voor hun kinderen zorgen, maar andersom heb ik dat totaal niet. Ouders zijn volwassen mensen, die zorgen maar lekker voor zichzelf. En als ze dat niet meer kunnen zie ik mezelf echt niet als logische eerste verzorger. Ik zou niet weten waarom.

Tirza (die overigens haar beide ouders tot hun dood toe heeft verzorgd, dat dan weer wel. Omdat ik dat wílde, niet omdat ik vond dat het moest)

sassie

sassie

13-03-2011 om 19:27

Sera en tirza g.

Het zijn namelijk mijn ouders en dus is het ook mijn plicht.

Ik zie dat gewoon totaal anders. Voor jou is het volkomen logisch, je gebruikt 'plicht' als een van buiten opgelegd iets en een woord als 'dus' omdat je het een logische conclusie vindt.

Mee eens met Tirza:
Ik zie het dan als: Kind, dus je blijft je ouders verschuldigd! je hebt als kind nu eenmaal een 'schuld' omdat zij het kind op de wereld hebben gezet.

Moet ineens denken aan de mentaliteit in Derde Wereldlanden ten aanzien van het krijgen van kinderen. Je krijgt er een hele hoop (want een hoop sterven voor het eerste levensjaar)…en je krijgt ze niet omdat je ze zo schattig vind en dat je ze een fijne toekomst wilt geven (want die hebben ze niet) …Nee, puur voor je oude dagsvoorziening! Zo lijken heel wat ouderen hier in Nederland ook met hun kinderen om te gaan wat nog veel erger is omdat het geen kwestie van overleven is (zoals in die Derde Wereldlanden). Ik blijf erbij dat sommige mensen nooit kinderen hadden moeten krijgen.

Wederkerigheid

Ik kan mijn moeder nooit teruggeven wat ze aan mij heeft gegeven. Bij haar had ik geen plichtgevoel, het ging veel verder dan dat. Ik hoopte dat ik haar mocht helpen.

Maar zij zag zelf dat het soms te zwaar voor me was. Dan stuurde ze me weg. Dat vond ik aanvankelijk heel naar. Later heb ik er met haar over kunnen praten (ze kon amper meer praten, maar we hadden nog iets van een verstandhouding) en daarna ging het beter.

Ze heeft me ook op het hart gedrukt om niet te veel voor mijn vader te doen.

Dus dat kan ook nog. Dat een ouder je weg stuurt.

Ik ben vanmiddag weer bij mijn vader geweest en hij was nu wat gekalmeerd. Ik had mijn gezin meegenomen, dat scheelt.

Het is ingewikkelde materie. Zolang je het gevoel hebt dat je iets teruggeeft is het heel anders dan wanneer je voor iemand zorgt die altijd negatief doet en de dingen afkraakt, net als hij dat al je hele jeugd heeft gedaan. Dan wordt het weleens te veel.

potentieel Rotkind in wording

potentieel Rotkind in wording

13-03-2011 om 20:48

Angst en beven

Oh, wat een confronterend draadje dit. Maar om voorheen-rotkind ene hart onder de riem te steken..ik begrijp je hoor!

Ik heb geen ruzie met mijn vader maar er is eigenlijk helemaal niks. Ik heb niks met hem, onze relatie is vreselijk oppervlakkig, en hij speelt totaal geen rol in mijn leven. Ik hoop vreselijk dat als hij ooit sterft dat dat heel plotseling is, en onverwachts. Ik weet namelijk heel zeker dat als hij ziek wordt en zorg nodig heeft dat wat ik doe alleen zal zijn uit een soort plichtsbesef, 'dat dat zo hoort' en verder helemaal niks. Triest, maar waar. Ik kan me dus ook levendig voorstellen dat het me op een gegeven moment teveel wordt en dat ik veel eerder op de rem zal trappen dan een ander, met een 'normale' relatie met zijn ouders, gepast vindt

Ik hoop dat het me bespaard gaat worden, het schuldgevoel wat je daar vast van oploopt.

'Gelukkig' is de desinteresse wederzijds. Hij lag laatst onverwacht en spoedeisend in het ziekenhuis, en dat hoorden we pas 2 dagen later toen hij al geopereerd was. Hij verwacht dus ook niet echt veel van ons.

Triest. Bah. Zelfs nu ik het zo opschrijf voelt het zo kil en niksig. Maar het is wel waar. En ik zie er na ruim 40 jaar ook niet veel meer aan veranderen eerlijk gezegd.

Kaaskopje

Kaaskopje

13-03-2011 om 21:13

Het houdt me

af en toe ook wel bezig. Mijn schoonouders wonen een half uur reizen bij ons vandaan, dus ik kan er niet elke dag zijn voor hulp als dat nodig is. Misschien onderschat ik mijn schoonzus, maar ik heb het idee dat zij zich niet aangewezen zal voelen om bijvoorbeeld voor mijn schoonmoeder te zorgen. Mijn eigen ouders wonen zo'n 1500 km bij ons vandaan, dus als daar iets gebeurt kan ik alleen maar hopen dat ze de verzorging krijgen die nodig is. Ik maak me ook zorgen over degene die ongetwijfeld op een dag alleen achter blijft. Ze hebben daar niemand. Hoe slecht het contact ook is, ik gun ze geen eenzaam einde. Helaas hebben ze dat wel over zichzelf afgeroepen door hun gedrag naar ons en de familie toe.

Sera

Sera

14-03-2011 om 05:24

Tirza

Ik vind zorgen voor je ouders in principe wel de normale gang van zaken. Waarom? In verreweg de meeste culturen en maatschappijen is het al eeuwen lang de gewoonte dat kinderen een deel van de zorg voor hun ouders opnemen als die dat zelf niet meer kunnen. Dat behoort tot de cyclus van het leven. In Nederland is er inderdaad geen wettelijke verplichting maar ik weet dat in andere Europese landen er bij wet wel een verplichting is dat kinderen bij moeten dragen aan bijvoorbeeld de kosten van de instelling (was in Frankrijk altijd zo maar het kan zijn dat dat dit nu anders is). Dat het wettelijk wel of niet moet maakt voor mij overigens niet uit. Voor mij is het een ander soort plicht, gegeven vanuit cultureel en historisch besef en misschien ook wel door mijn geloof maar bovenal vind ik het logisch. Je zorgt voor je kinderen als ze klein en kwetsbaar zijn en op hun beurt zorgen zij voor jou als je oud en kwetsbaar bent geworden. Oude mensen hebben nu eenmaal zorg nodig en kinderen zijn de meeste logische mensen om die zorg (deels) te geven. Wie moet het anders doen? De buurvrouw? Die heeft misschien wel haar eigen ouders om voor te zorgen. Niet dat ze niet af en toe een boodschap kan doen of zo maar echt als primair aanspreek punt is wel heel veel gevraagd. De overheid? Ik ben er niet zo voor om alles maar op de overheid af te schuiven. Er zijn ook mensen die geen kinderen hebben of waarvan de kinderen al zijn overleden of die niet voor ze willen zorgen. Als mensen die dat kunnen meer doen voor de ouderen dan blijft er voor de ouderen die dat echt nodig hebben ook meer zorg over.

Als je als kind mishandelt bent of iets dergelijks kan ik me voorstellen dat je geen contact meer wilt en dat je dan dus ook geen zorg kan verlenen maar in situaties waarin er wel een band is (al is die dan niet heel hartelijk) dan vind ik het inderdaad een soort plicht omdat ook te doen.

Ik hou enorm veel van mijn ouders maar natuurlijk heb ik er niet altijd zin in om daar weer heen te rijden; zeker die periode dat mijn vader ziek was waren er echt dagen dat ik zo moe was en zo geen zin had om weer dat eind te rijden. Toch deed ik het dan. Net zoals dat ik hier thuis ook kook als ik geen zin heb. Liefde en plichtsgevoel kunnen best naast elkaar bestaan.

Geen kinderen

Mensen die geen kinderen hebben, hebben vaak wel een nichtje of een neef of een buurvrouw waar ze een goed contact mee hebben, die word dan gevraagd 1ste contact-adres te zijn. Ik weet zelfs een bewoonster (overigens een schat en altijd een schat geweest) die haar voormalige 'hulp in de huishouding' als contactadres heeft, die hulp komt ook regelmatig op bezoek.
Mijn ene broer heeft véél contact met een (kinderloos) nichtje van mijn moeder. Vroeger was mijn moeder close met dit nichtje, mijn broer is verhuist naar de woonplaats van dit nichtje en dit nichtje is nu een soort 'oma' voor zijn kinderen. Ze past ze wel eens op of neemt ze een dagje naar de speeltuin of dierentuin ofzo.Toen man van nichtje opeens ziek was, was het dan ook volkomen logisch dat broer hem in het ziekenhuis opzocht en b.v. voor chauffeur speelde toen hij ontslagen werd uit het zoekenhuis. Nichtje en man zijn ondertussen ook 70+, nichtje en man fungeren zeker al een jaartje of 15 als 'oma en opa', het ligt dus in de lijn van verwachtingen dat broer+vrouw ooit een stukje 'zorg' voor ze zulen gaan doen. En het is ook niet omdat broer geen eigen ouders heeft...jawel, maar die wonen niet zo dichtbij, en daar woon ik weer dichterbij. En nichtje was altijd al in ons leven omdat ze mijn moeders vriendin was, dus 'hoort' er voor ons gevoel ook bij als 'sub-ouder' of 'lease-ouder' zoals wij wel eens grappen. En het nichtje van je moeder, wat is dat werkelijk qua familieband, niks toch? Maar er ís geen andere familie aan die kant....en mijn moeder leeft ook niet meer. Wij zijn dus haar énige familie.Mijn opa was haar moeders broer. Ze heeft ook geen zussen of broers,dus mijn moeder was haar énige familielid(mijn moeder was ook al enig kind).
Wat ook meespeelt. Wie krijgt ooit de erfenis? Wie is erfgenaam? Ook als er niet zoveel te verdelen valt...Wij zijn al jaren terug geïnstrueerd door nichtje hoe ze de begravenis wil hebben...veel praten we er niet over, maar de logische conclusie is dat broer en ik w.s. erfgenaam zijn. Mensen zonder kinderen hebben vaak een grotere erfenis dan mensen die wel kinderen hebben (we weten toch wat die kosten?).
Joost mag weten waar die erfenis uit bestaat trouwens...'t is niet dat broer daarom zo met ze omgaat hoor, misschien schenken ze alles wel aan het kattenpension naast hun huis, we hebben werkelijk geen idee, alleen dat het ónze verantwoordelijkheid zal zijn de zooi op te ruimen, hahaha.
Zijn er ook nog geen nichtjes, buren, neven of huishoudelijke hulpen, dan koppelt een huis een vrijwilliger aan een kinderloos echtpaar. En neemt die vrijwilliger de mantelzorg op zich.
Ik denk ook dat die verzorgende het van jouw 'verwachtte' dat je meeging omdat jij 1ste contactadres bent. Meestal gaat het zo dat als het 1ste contactadres niet kan (is b.v. op werk) dat die dan de volgende belt of iets anders regelt (met andere familieleden). Er zijn gewoon 'taken' waar een verzorgingshuis niet verantwoordelijk voor is, die matelzorgtaken doet de familie (denk ook b.v. aan kamer uitruimen na overlijden of verhuizen) of inderdaad mee naar ziekenhuis, die vallen niet in het 'zorgpakket' maar moeten wel gebeuren. In geval van geen enkele familie worden die gedaan door vrijwilligers.
groeten albana

Eleen

Eleen

14-03-2011 om 08:56

Sera

'Ik hou enorm veel van mijn ouders maar natuurlijk heb ik er niet altijd zin in om daar weer heen te rijden; zeker die periode dat mijn vader ziek was waren er echt dagen dat ik zo moe was en zo geen zin had om weer dat eind te rijden. Toch deed ik het dan. Net zoals dat ik hier thuis ook kook als ik geen zin heb. Liefde en plichtsgevoel kunnen best naast elkaar bestaan. '

Het probleem van draadjestarter is dat er alleen maar sprake is van plichtsgevoel. En ik begrijp dat ze alles wat ze doet, uit plichtsgevoel doet. Net zoals jij af en toe vanuit plichtsgevoel je ertoe zet. Maar bij jou is dat plichtsgevoel gerelateerd aan een liefdevolle relatie. Dat is zooo anders.

En die 'mishandeling' waar jij aan refereert hoeft niet per se voor iedereen duidelijk te zijn. Dat zijn sluipende processen waar je als kind aan onderdoor bent gegaan. Sommige kunnen pas op middelbare leeftijd duiden wat hen is aangedaan (want je hebt altijd gedacht dat jij slecht/waardeloos was; dat het allemaal aan jou lag, dat je nog harder moest rennen voor je ouders). En dan -op je veertigste - sta je daar met je hulpbehoevende ouders die nog steeds denken dat je een instrumentje bent in hun bestaan.
Sera, ik denk dat je echt niet weet waarove je praat en ik prijs je gelukkig met de liefdevolle ouduers die je hebt.

Polly Shearman

Polly Shearman

14-03-2011 om 09:42

Wat ook raar is

Er was bij ons een dame overleden, die naar wij dachten geen familie had alleen een zus, die woonde ver weg.
Zus liet het regelen van crematie aan ons over, maar zou wel aanwezig zijn.
Komen we op de crematie... zit daar zo'n 20 koppen tellende familie bij een... waarvan we nog nooit 1 iemand hadden gezien, of iets van hadden gehoord, behalve dan de zus.

Eleen

Eleen

14-03-2011 om 09:49

Sera aanvulling

'Liefde en plichtsgevoel kunnen best naast elkaar bestaan. '

NOg even voor de duidelijkheid: er is geen sprake van liefde. Mijn ouders hebben nooit liefde voor mij gevoeld (al dacht/hoopte ik jarenlang dat dat wel zo was en uiteindelijk (nu op mijn veertigste) voel ik ook geen liefde meer voor hen. Het is niet ' niet zo hartelijk' het is kil. En ik heb de afgelopen jaren heel erg geprobeerd om er ondanks mijn nieuwe inzichten iets van te maken, maar het wordt me allemaal steeds duidelijker: ik ben een instrument in hun leven. Het heeft lang geduurd voordat ik dat kon toegeven aan mezelf.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.