Relaties Relaties

Relaties

rotkind

rotkind

11-03-2011 om 23:50

Ik ben een rotkind (denk ik)


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Kind

Kind

16-03-2011 om 20:56

Net nog even kontakt

met 1 van mijn zussen. Het blijkt dat veel van de huidige problemen (ook het warrige e.d.) te maken heeft met.........het overmatige drankgebruik van vader. En ws ligt hij er nog wel een week of 2.

fladder

fladder

16-03-2011 om 23:38

Pffff...!

Ik hoop dat die persoon die jou een schuldgevoel probeerde aan te praten dit ook te weten komt en een beetje beter begrijpt waarom jij niet á la minute de boel uit je handen liet vallen om pa naar het ziekenhuis te brengen.
Weet ze überhaupt wel dat pa zo drinkt?
Zo zie je maar weer... Niet elk zielig oudje heeft egoïstische rotkinderen. Soms (vaak?) blijken er twee kanten aan een verhaal te zitten... Bijvoorbeeld een kind dat echt niet kan, maar ook een kind dat al genoeg heeft meegemaakt...!

Sera

Sera

17-03-2011 om 01:08

Fladder

Wat maakt het uit of vader drinkt of niet? Zo van dan is het dus je eigen schuld? Een drankverslaving is ook een ziekte. Vaak geen ziekte waardoor mensen meeleven met de verslaafde. Immers het is 'je eigen schuld' en 'je hebt er zelf voor gekozen'. Maar hoe zeer kies je daar bewust voor? Mijn vader is altijd verslaafd geweest aan drank. De laatste jaren speelt dat niet meer zo. Hij drinkt nog wel en ook nog behoorlijk maar een stuk minder dan 20 jaar geleden toen wij jong waren. Die ziekte een paar jaar geleden is vast ook mede veroorzaakt door excessief drankgebruik. Had hij daarom minder zorg nodig? Hadden we dus moeten zeggen het is je eigen schuld laat maar? Of vroeger was je zo'n kl*tzak dus nu hoeft het niet meer? Of konden we hem laten zien juist door voor hem te zorgen en hem te steunen dat we hem vergaven voor de fouten van vroeger? Ik heb er altijd voor gekozen om dat laatste te doen; Elke dag opnieuw beginnen en iemand een nieuwe kans te geven want wat als hij op een dag die kans aan wil nemen?

Verslaving in het algemeen is zo moeilijk; Je wilt iemand daarvoor behoeden maar dat kan niet. Ik zie mijn broer ook in die valkuil vallen. Wij staan er machteloos bij. ik weet dat hij te veel drinkt. ik ben bang dat hij wel eens wat anders gebruikt naast drank. Nu heeft hij alles nog redelijk onder controle maar wat als het straks helemaal uit de hand loopt? Toch weet ik dat als we hem op een dag in de goot vinden waar hij geheel zelf is in gaan liggen door zijn eigen gedrag we hem er weer uit zullen halen en zo goed als het gaat zullen helpen. Zelfs al is dat met de wetenschap dat hij twee weken later weer in dezelfde goot ligt. En weer en weer want zo gaat het vaak.

Ik schrijf dit overigens niet zozeer tegen jou verder maar het is mij heel vaak opgevallen dat mensen heel hard kunnen zijn naar bijvoorbeeld verslaafden en zwervers onder het mom van het is hun eigen schuld.

Dochter van

Dochter van

17-03-2011 om 07:29

Sera

Het helpen va verslaafden is vaak water naar de zee dragen. Ik wil daarmee niet zeggen, dat ze niet geholpen hoeven te worden, maar voor iemand die een emotionele band heeft met die persoon, kan het wel te zwaar zijn. Juist omdat het gaat om personen waarvan je zoooo graag wilt dat ze gelukkig zijn EN omdat je van die persoon ook liefde verwacht.

Je ziet ook dat ouders zich uiteindelijk van volwassen verslaafde kinderen afwenden. En dat begrijp ik dan weer wel.

Marijke

Marijke

17-03-2011 om 10:00

Niet professioneel

Ik vind het gewoon niet professioneel van de verzorging dat die keuze voor al dan niet naar het ziekenhuis helemaal bij familie wordt neergelegd. En het lijkt me ook niet bevorderlijk voor de gezondheid van een ouder, zwak iemand om de nacht op de SEH door te brengen, al wachtend op de dokter. Als iemand niet dreigt dood te gaan, kun je daar lekker blijven zitten tot acht uur 's morgens. Of ze sturen je weer terug. Bij de SEH hebben ze wel wat beters te doen.
Ik snap de emotie wel, maar bij dit soort dingen is het handiger als je rationeel bedenkt wat op dat moment te beste oplossing is. 's Avonds laat twee kinderen in een auto proppen om een al dan niet doodziek iemand naar het ziekenhuis te rijden, is niet de beste oplossing. De beste oplossing is A. ambulance voor noodgeval en B. ochtend afwachten met niet-noodgeval en elk kwartier checken. Jammer dan als dit meer werk is voor de verzorging, maar daar zijn ze voor. En dan wil ik de volgende ochtend best naar het ziekenhuis rijden met zieke familie, geen probleem. Maar je zal midden in de nacht maar met twee kinderen en een stervend iemand achterin de auto tegen de vangrail rijden van de stress/paniek... Daar heeft echt helemaal niemand wat aan.

fladder

fladder

17-03-2011 om 11:50

Verslaving, eigen schuld of grenzen stellen?

Iemand die te maken heeft met een verslaafde, moet grenzen stellen. Niet wegens "zijn schuld" maar omdat je je eigen grenzen en energie in de gaten moet houden. En verslaafden vreten energie en grenzen door hun ziekte.
Applaus voor degenen die het volhouden. Blijkbaar is de grens nog niet ver genoeg overschreden. Respect voor hen die hun grens hebben gesteld ondanks druk van buitenaf.

Fiorucci

Fiorucci

17-03-2011 om 19:15

Ik denk...

Ik denk dat elke mantelzorger zijn grenzen en energie in de gaten moet houden.

Kind

Kind

17-03-2011 om 19:38

Ok sera

ik ga er niet tegenop zitten bieden, dat het bij mij erger was dan mij jou. Kennelijk ben jij vergevingsgezinder dan ik. Mijn hele jeugd en tot aan vertrek stond in het teken van drank en alle ellende die daarmee samenhing. Vergeving is hier niet meer aan de orde. Ik "zorg" zo goed en zo kwaad als mijn eigen leven dat toelaat voor mijn ouders, en meer niet. Vandaag op het werk bleek maar weer hoe snel je aan het rode streepje kan komen. Het werd me even teveel allemaal toen ik zag wat een achterstallig werk daar nog lag.

Ef

Ef

17-03-2011 om 23:26

Marijke,

De beslissing om iemand in te laten sturen naar het ziekenhuis ligt niet bij de verpleging maar bij de arts. Als die het nodig vind heb je je daar als verpleging gewoon in te schikken. En blijkbaar was het insturen terecht anders was de vader van Kind allang weer terug in het verzorgingstehuis. De situatie was dus wel ernstig. Verder is er een drempel om iemand in te sturen met de ambulance omdat een een ritje enorm duur is, wordt wel vergoed door de ziektekostenverzekeraar.
Ik herken ook wel de "zuster", zo heb ik ook wel eens aan de telefoon gehangen met familie. Het gaat dan wel meestal om patienten die angstig of in war zijn en waar gewoon iemand bij moet blijven. Het personeel voor begeleiding is al lang geleden wegbezuinigd.
Ik zou alleen nooit zeggen dat iemand maar een oppas moet regelen, dan ga je te ver als verpleging vind ik, Kind kan niet met haar vader naar het ziekenhuis, dat is vervelend, maar de reden waarom daar heb je je als verpleging niet mee te bemoeien.

Marijke

Marijke

18-03-2011 om 12:03

Precies

Omdat de zorg niet goed is geregeld en een ambulance te duur is, wordt de familie onder druk gezet. En dan schuif je dus taken af op iemand die daarvoor helemaal geen kwalificaties heeft. Een taxicentrale zou er vriendelijk voor bedanken, maar familie komt altijd want tja dat is familie. Ook als ze halverwege de ringweg een noodstop moeten maken om vader of moeder te reanimeren. Op z'n Amsterdams gezegd: nou, lekker dan. Ik snap dat de verpleging soms ook niet anders kan, maar dan blijft het nog steeds slecht geregeld.

Ef

Ef

18-03-2011 om 13:03

Zeg dat wel,

Het is niet goed geregeld en de verpleging kan daar niks aan doen, het is het directe gevolg van het uitkleden van de zorg. Het is ook gewoon beleid dat er steeds meer "extra's" in de zorg op de schouders van de mantelzorgers komen, anders zou de zorg onbetaalbaar worden is de boodschap. Als verpleging ben je wel de boodschapper van het slechte nieuws naar de familie: wij hebben hier geen mensen of geld voor, kom het maar overnemen.
Als er helemaal geen familie is die wil of kan komt er wel een oplossing, maar die gaat vaak wel ten koste van iemand of iets anders. Niet om zielig te doen, maar ik heb meerdere keren tot ver buiten mijn dienstijd met een patient op de eerste hulp gezeten, en ja, ik heb ook kinderen dus dan moet ik ook alles en iedereen uit de kast trekken om ze op te vangen. Of er gaat bijvoorbeeld een stagiare mee van 17 die dat eigenlijk helemaal niet aankan.

fladder

fladder

18-03-2011 om 17:32

Fio

"Ik denk dat elke mantelzorger zijn grenzen en energie in de gaten moet houden."

Klopt.

Jammer dat er altijd weer mensen zijn die je vervolgens een draai om de oren menen te moeten geven... (sorry, deze zin klinkt krom, heb effe geen puf om 'm te verbeteren)

fladder

fladder

18-03-2011 om 17:38

"Niet om zielig te doen, maar ik heb meerdere keren tot ver buiten mijn dienstijd met een patient op de eerste hulp gezeten, en ja, ik heb ook kinderen dus dan moet ik ook alles en iedereen uit de kast trekken om ze op te vangen. Of er gaat bijvoorbeeld een stagiare mee van 17 die dat eigenlijk helemaal niet aankan."

En dat zuigt ook. Maar de verantwoordelijkheid dáárvoor ligt niet altijd bij het weigerkind van zo'n ouder (hoewel ik het met Polly eens ben dat er exemplaren tussen zitten...), maar buiten ons, vrees ik.

Hoe doen ze dat eigenlijk in andere landen? Er zijn landen waar ze oma en opa in huis nemen of in ieder geval in de buurt hebben, maar vaak zijn dat culturen waar de vrouw niet werkt maar zorgt. Er zijn landen waar je als ouders flink wat kinderen moet "fokken" om een beetje redelijke oude dag te hebben, dus dan ben je als kind ook verantwoordelijk voor je ouders. Er zijn landen waar je als kind het bejaardenhuis o.i.d. voor je ouders zelf moet betalen (België ook, als ik me niet vergis). En hoe zit dat bijvoorbeeld in de landen waar van gezegd wordt dat alle vrouwen daar fulltime werken? Zijn daar supervrouwen of is het toch anders geregeld? Ben ik eigenlijk wel benieuwd naar!

De familie kan niet worden verplicht!

Toevallig kreeg ik vandaag een folder over AWBZ-zorg. Daar stond dat de instelling gehouden is om je naar de dokter te brengen als je dat zelf niet meer kunt. Het mag wel aan de familie worden gevraagd, maar die mag weigeren. Het is niet verplicht voor de familie om dan in te springen. Dat stond expliciet in die voorlichtingsfolder.

het was een folder die van WC-papier tot afleggen na het overlijden en van rolstoelen tot kookplaten precies afbakende wat wel en niet onder AWBZ-zorg valt.

En ik weet ook wel dat als er geen geld of geen personeel is, dat je dan de tering naar de nering moet zetten.... maar, Kind, los van alle morele rommel: je staat dus gewoon in je recht.

En terecht.

Ef

Ef

19-03-2011 om 00:01

Nee, niet verplicht

Familie is niet verplicht om mee te gaan. De instelling heeft zorgplicht en moet dus zorgen voor adequate zorg, dus ook voor begeleiding naar het ziekenhuis.
Het probleem is alleen dat de bezetting zo krap is dat er geen ruimte is voor calamiteiten. Zeker in de avonddienst, als er geen zorgmanager meer te bekennen is in huis, heb je als verpleging een groot probleem, En dan krijg je dus wanhopige telefoontjes naar de familie. Dat is niet om jou een schuldgevoel aan te smeren, maar gewoon omdat de verpleging een oplossing zoekt.

Ik zeg dus niet dat Kind of dochter zich schuldig moet voelen, ik vraag begrip voor de "zuster"

Fiorucci

Fiorucci

19-03-2011 om 09:31

Ik sta perplex

Toen ik in het verpleeghuis werkte, was het volkomen normaal dat wij als personeel meegingen als iemand naar de specialist moest of naar de SEH. Immers, iemand woont daar en besteed de zorg uit aan het verpleeghuis. We gingen nooit uit van het feit dat familie dat deed, want familie hebben is helemaal niet vanzelfsprekend. Daarbij,de meeste bewoners waren hulpbehoevend, familie kreg dat helemaal niet voor elkaar. Zie iemand die niet kan lopen maar eens op een behandeltafel te krijgen...

Kind

Kind

19-03-2011 om 12:45

Volgens mij

was het niet de bedoeling dat ik vader zelf naar het ziekenhuis reed, maar dat kan ik verkeerd begrepen hebben. Hij is namelijk gewoon met de ambulance daarheen gebracht, dus kennelijk moest ik of mee in de ambulance of zelf met mijn auto er achteraan.
Nogmaals, ik heb echt niet de verwachting gehad dat een van de verzorging mee ging. Maar het kon gewoonweg niet anders.
Voorlopig ligt hij nu een week, ik weet niet of zijn delier al minder is. Ik denk dat ik morgen even op bezoek ga en dan de was meteen weer meeneem (komt er nu dus ook extra bij, wordt normaal door het verzorginghuis gedaan.)

Niemands Dochter

Niemands Dochter

19-03-2011 om 17:28

Gevalletje jammer......

....ik blijf er zo ontzettend bij dat je als ouder oogst wat je gezaaid hebt. Nee, zelfs een bezoekje en de was meenemen zou voor mij te veel zijn. Praktijk zal in mijn geval zijn dat een van mijn ouders tezijnertijd lang zal moet wachten om naar de eerste hulp gebracht te worden als er te weinig personeel is. Ik zal er niet zijn. En hetgeen na mij komt denk ik ook niet, want die hebben altijd alleen maar gebruik gemaakt van de lof die mijn ouders voor hen hadden, terwijl het vuile werk voor mij was. Deden verjaardagen af met een telefoontje, maar wisten wel de weg als er uitgedeeld werd. Dat soort dingen.

Nou ze wachten maar, ze zijn maar eenzaam. Hebben ze mooi de tijd om eens te overdenken hoe dat komt. Ik moest het ff kwijt.

Fianna

Fianna

19-03-2011 om 22:13

Dat veroordelen altijd

Ik snap niet waarom mensen nou weer veroordeelt moeten worden als zij duidelijk hun eigen grenzen trekken in belang van henzelf en daardoor ook hun gezin. Juist goed, zouden meer mensen moeten doen.
Ook al denk je dat je zelf in een vergelijkbare situatie hebt gezeten, wrs is dat niet zo, dus de vlieger: ik kon het, dus jij ook, gaat niet op. Er spelen zo veel factoren mee.
Je kan bijv wel roepen dat je ook een kind met een beperking hebt, maar het ene kind is niet het andere, de ene beperking niet de andere. Bij de een kunnen dingen wel, bij de andere wordt het een ramp. Dat kun je niet voor een ander beoordelen.
Ik heb een redelijk goede verstandhouding met mijn moeder, maar weet niet wat ik gedaan had, als ik 's avonds met haar naar het ziekenhuis moest, man niet thuis en geen oppas voor mijn 4 kinderen tussen 1 en 7 jaar oud. En dan de halve nacht daar blijven?

Fianna

Fianna

19-03-2011 om 22:16

Ennuh

zo'n verzorgster van een verzorgingstehuis kan het wel erg vinden dat je niet komt opdraven, maar stel dat je gekomen was met je kinderen die weer voor overlast in het ziekenhuis hadden gezorgd, was dat je weer niet in dank afgenomen. Zo zie je maar weer, je doet het noooooit goed

Sera

Sera

20-03-2011 om 14:50

Kind

het gaat er niet om bij wie thuis het vroeger erger was. De enige reden dat ik dit soort dingen heb verteld was omdat in de eerste berichtjes aan mij is geschreven dat ik dan vast wel een goede band met mijn vader had. Ik heb dus uitgelegd dat dit niet zo is en dat het niet altijd afhankelijk is van die band of het verleden welke zorg mensen willen verlenen.
Dat van die verslaving had ik ook nooit vermeld als Fladder niet had geschreven:

'Ik hoop dat die persoon die jou een schuldgevoel probeerde aan te praten dit ook te weten komt en een beetje beter begrijpt waarom jij niet á la minute de boel uit je handen liet vallen om pa naar het ziekenhuis te brengen.

Weet ze überhaupt wel dat pa zo drinkt? '

Daar trok ik de conclusie uit dat Fladder redeneerd zoals veel mensen redeneren: verslaving = eigen schuld = normaal dat je dan geen hulp meer krijgt van de familie.

Ik zeg niet dat Fladder zo denkt maar ik weet dat heel veel mensen zo denken. Dat raakte mij persoonlijk omdat ik het daar niet mee eens ben & omdat het ook om mijn vader en vooral ook om mijn broer gaat. Mijn vader heeft zijn verslaving redelijk onder controle de laatste jaren maar mijn broer gaat echt de verkeerde kant op. Ik zou het zo erg vinden als mensen hierom hem af zouden wijzen. Zelfs al zegt hij kwetsende dingen, zelfs al steelt hij van ons, zelfs al is hij agressief. Hij is een gebroken mens zoals wij allemaal gebroken zijn. Alleen bij hem is het duidelijker. Hij wordt er om veroordeeld door de hele harde buitenwereld. Net zoals de rest van de familie vroeger mijn vader niet uit wilde nodigen op feesten want stel voor dat hij verkeerde dingen zou zeggen of agressief zou reageren. Zijn eigen broers en zussen wezen hem af terwijl ze wel allemaal beweerden Christenen te zijn. Daar reageerde ik dus op.

Het gaat mij er helemaal niet om wie het zwaarder heeft verder.

Kind

Kind

20-03-2011 om 15:39

Ja sera

maar onbewust geef je daarmee naar mij aan dat ik mijn ouders ook maar moet vergeven. En ik zeg je, ik KAN dat niet meer. Er is teveel gebeurd, te vaak en te veel heeft het mijn dagelijks leven als kind beinvloed. In mijn jeugd merkte ik daar misschien nog niet eens zoveel van, maar later, als je zelf volwassen bent, ga je die dingen anders bekijken. Te vaak en te veel heb ik bij mijn ouders in de auto moeten stappen terwijl ze eigenlijk al meer gedronken hadden dan goed voor ze was. Te vaak en te veel heeft er een ambulance voor de deur gestaan om vader weer op halen vanwege de drank en daarmee samenhangende andere problemen van zijn gezondheid. Dat laat zijn sporen na, Sera. En diep.
Hoe vaak heb ik niet gewild dat mijn ouders er voor mij konden zijn.
En het toppunt is nog wel dat hij in het ziekenhuis gewoon beweerd geen druppel te drinken! Terwijl ze het gewoon in zijn bloed zagen! Bloed in zijn alcohol zullen we maar zeggen. En het dan glashard ontkennen!!!
Als je 10 flessen drank in je koelkast hebt liggen, dan denk ik dat je een groot probleem hebt. En ik pas daarvoor. Wil ook niet dat mijn kinderen daar al te vaak mee geconfronteerd worden.

fladder

fladder

20-03-2011 om 16:34

Sera, over wel/geen schuld...

"Daar trok ik de conclusie uit dat Fladder redeneerd zoals veel mensen redeneren: verslaving = eigen schuld = normaal dat je dan geen hulp meer krijgt van de familie."

Close but no cigar

Niet "eigen schuld", maar wel dusdanig ernstig dat familie/naasten wordt aangeraden: kies voor jezelf en bewaak je grenzen. Dit is niet mijn verzinsel, maar een serieus advies vanuit de hulpverlening. Ik heb er zelf (godzijdank) niet mee te maken gehad, maar een vriendin heeft in de verslavingszorg gewerkt en we praten regelmatig over dat soort dingen, omdat verslavingsproblematiek en -zorg me interesseert.
Dus het gaat niet om "eigen schuld, dus dumpen", maar om grenzen bewaken. Omdat niet alleen de verslaafde een probleem heeft, maar ook zijn omgeving. Of, zoals jij zegt: "Hij is een gebroken mens zoals wij allemaal gebroken zijn."
En ja, dat is keihard, als een moeder van een verstokte junk te horen krijgt dat ze hem niet in huis moet laten als hij volledig aan lager wal voor de deur staat. Of als de echtgenoot van een drinker te horen krijgt dat zij hem niet meer ziek moet melden op zijn werk en hem in zijn sop moet laten gaarkoken. Niet alleen omdat het de verslaving dan in stand houdt, maar ook vanwege hun eigen grenzen.
En ik heb als niet-deskundige zomaar het idee dat Kind die grens nu heeft gesteld, gecombineerd met het feit dat ze sowieso al niet in staat was op stel en sprong naar het ziekenhuis te gaan vanwege haar eigen gezinssituatie. Iets dat in dit topic toch een beetje ondergesneeuwd raakt omdat het ook gaat om een problematische ouder-kindband.
Mijn excuses als ik je met mijn mening (die slechts een mening is en geen evangelie ) heb gekwetst, dat is niet mijn bedoeling geweest. Ik hoop dat ik een beetje heb kunnen uitleggen wat ik ermee bedoelde.

fladder

fladder

20-03-2011 om 16:40

Kleine correctie

"omdat het de verslaving dan in stand houdt"...

In plaats van "dan" had ik "anders" moeten schrijven... Sorry!

Niemands Dochter

Niemands Dochter

20-03-2011 om 17:32

Vergeven

Vergeven is iets anders dan je ondanks alles wat je is aangedaan voor iemand uit de naad blijven lopen en wellicht weer stank voor dank krijgen. Vergeven is dat je er niet perse op uit bent iets terug te doen en dat je je woede los kunt laten. Dat kan juist zijn door een persoon los te laten. Zoals ik met mijn ouders doe. Ze hoeven voor mij niet te lijden, ik zal ook niet proberen hen te laten lijden, echter wanneer zij toch lijden, zal ik niet degeen zijn om dat leed te verzachten. Omdat dit tot nieuw leed bij mezelf zal lijden. Daar pas ik voor.

Kind

Kind

20-03-2011 om 23:03

Niemands dochter

ik snap je zo goed! En soms wilde ik dat ik jaren geleden ook die stap gemaakt had. Maar een sterk loyaliteitsgevoel maakt dat ik toch steeds weer blijf komen, ook al weet ik dat dankbaarheid niet in hun woordenboek voorkomt. andersom blijven zij wel dingen aandragen waar IK dankbaar voor moet zijn

Rotkind

Mijn moeder is lang geleden overleden en ik was dol op haar. Als zij nog leefde zou ik alles voor haar doen, simpelweg omdat zij van mij hield en ik van haar. Zij voegde iets toe aan mijn leven, zij droeg bij aan mijn geluk. Haar moeder [mijn oma] was een ander verhaal.

Voor het oog van de wereld een devoot katholiek, privé een dictator en manipulator. Mijn moeder liep de benen uit haar lijf voor haar moeder en reageerde op elke hulpvraag. Deels omdat het plichtgevoel was [het was tenslotte haar moeder] en deels omdat zij de enige van de 6 kinderen was in een straal van 150 kms van haar moeder woonde.

Pas jaren later begrepen wij [mijn broers en ik] waarom die andere kinderen zo ver weg woonden: ze wilden allemaal weg van haar, weg van haar eisen, weg van haar dwingende en eisende “liefde”. Ze zijn gevlucht, gewoon weg van haar.

Mijn moeder was het bokje. Nimmer kreeg ze enige waardering voor haar zorgen, het was altijd onder de noemer van dat dit nu eenmaal haar plicht was. En als 1 van de 5 andere kinderen eenmaal per jaar de moeite nam om langs te komen, werd je er gewoon misselijk van.

Mijn moeder, die jaar in jaar uit minimaal tweemaal per week naar haar moeder reed om voor haar te zorgen kreeg geen waardering, alleen maar klachten en negatieve aandacht terwijl dat jaarlijkse bezoek van een broer/zus bejubeld werd.

Kom bij mij aub niet aan met familie verplichtingen zeg. Prachtig dat sommigen op dit forum dat kunnen, maar laat aub degenen die dat niet kunnen of er voor kiezen om dat niet te doen uit puur zelfbehoud in hun waarde.

Niemands Dochter

Niemands Dochter

23-03-2011 om 17:07

Bevrijding

Kind,

Voor mij is het echt een bevrijding geen contact meer te hebben met mijn ouders. Helaas echter leggen zij zich hier niet bij neer en blijven zij ons lastig vallen. Niet alleen ons, ook de kinderen. Ons gezin moet hiermee zien te leven en soms is het moeilijk. Toch zou ik het niet meer willen verwisselen voor een contact zoals mijn ouders dat vorm wensen te geven. Ik mis mijn ouders niet, al zou ik wel ouders willen hebben.

Kind

Kind

23-03-2011 om 21:29

Weet je wat het is

ik "mis" inderdaad OUDERS. Die mensen zijn familie, maar ouders? Ik heb respect voor je keuze hoor!

Kind

Kind

26-03-2011 om 22:26

Weer thuis

en het geclaim is al weer begonnen. Er is ook een vochtinname-beperking omdat zijn nieren niet goed meer werken. Dat geldt ook voor alcohol. Je had hem moeten zien toen de verzorging hem dat voorlas! Ik verwacht dus binnen een paar maanden wederom een belletje. En ook dan zal ik, indien ik dus weer alleen ben, niet gaan!

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.