Relaties Relaties

Relaties

Astrid

Astrid

31-03-2011 om 22:10

Werkster kado gekregen, maar man wil er niet aan.


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Autisme

Zo klinkt het. Los daarvan kun je proberen of je het op kunt lossen. Man heeft kennelijk het idee dat je een mening moet zijn, zijn mening. Je kunt zonder discussie, neutraal, aangeven aan man dat er zaken zijn waar je zelf over gaat.
Jij doet de schoonmaak dan regel jij de werkster. Jij doet de was dan beslis jij over de droger. Jij doet de afwas en beslist over de afwasmachine. Iedereen beslist zelf welk gereedschap er nodig is. Dat is een persoonlijke zaak. Zeker als je dit ook nog eens zelf kunt financieren.
Niet alles direct over man heenstorten. Maar per geval concreet bedenken wat jou helpt.
Ik heug me dat ik van ex altijd cadeautjes terug naar de winkel moest brengen, het voldeed niet aan wat hij ervan bedacht had. Pas toen ik meldde dat hij er niet over ging, het waren mijn cadeautjes, al waren ze bedoeld voor zijn familie, liet hij het aan me over. Geduldig redeneren bleek hier de optie. Zo jammer dat ik dat niet eerder doorhad.

Kiki

Kiki

03-04-2011 om 13:44

Oooo ik krijg hier zo de kriebels van

ik ben dermate anarchistisch ingesteld dat als iemand tegen mij zegt dat ik iets niet mag ik het direct zou doen en dan voor diegene zijn/haar neus.
Ik mag alles, ja kan misschien iets niet willen, maar dan praten we erover en IK beslis of ik dan wel of niet iets doe en dan alleen omdat IK dat wil.

En als mijn man zou zeggen dat we de vaatwasser niet mogen gebruiken wegens energie verspilling zou ik hem veel plezier met de afwas wensen

Kom op Astrid, in je andere berichtjes kom je toch over als een sterke vrouw, je laat je toch niet ringeloren door je partner.
Ik zou gewoon echt in staking gaan.

klaver

klaver

03-04-2011 om 14:37

Energieverspilling

als je een vaatwasser goed vol laadt verbruik je minder energie dan wanneer je alle afwas met de hand doet. Je met dan niet met de hand voorspoelen/wassen, maar alle etensresten met een papiertje in de vuilnisbak vegen.

dc

dc

03-04-2011 om 16:38

Man hoeft niet om

het is jouw cadeau. Ik zie niet in waarom hij het er mee eens hoeft te zijn. Hallooo, je bent zijn vrouw, niet zijn kind.

Of mag hij van jou bijvoorbeeld niet met de auto naar werk, want dat kost te veel, hij fietst maar? En hij gaat daar mee akkoord? En hij doet alle boodschappen? Lopend, want dat is milieuvriendelijker?

Vind je dit nou echt normaal? Mijn man wilde ook geen droger en vaatwasser. Hij had inderdaad de keuze om dan voortaan de afwas te doen en de was op te hangen. We hebben een vaatwasser en een droger nu.

Ik zou niet kunnen leven met een man die mij verteld hoe te leven hoor.

Herken het wel

zo is het bij ons ook lang gegaan. Man vindt schoonmaken niet nodig, strijken onzin, droger en afwasmachine slecht voor het milieu en een werkster geldverspilling. Overigens is alles qua franje geldverspilling. Dat veranderde pas toen ik veranderde. Veel duidelijker grenzen aangaf. En me niet meer emotioneel liet chanteren: "dus jij wil echt 10 euro uitgeven voor badschuim? Weet je wel dat je dan 9 euro aan de marketing van dat merk uitgeeft? Het goedkoopste huismerk komt hws uit dezelfde fabriek. Weet je wel niet hoeveel schoon drinkwater je verspilt met in bad gaan?" etc. Ik voelde me altijd heel dom en vond achteraf altijd dat hij gelijk had. Ben nog steeds blij dat ik een jaar of tien geleden de boel op scherp gezet heb en sindsdien een veel gelijkwaardiger relatie heb. Zet hem op Astrid, sta op je strepen.

klien

klien

03-04-2011 om 17:30

Herken het ook

Mijn vader was zo ook. Vooral die van de shampoo met 9 euro marketing. Mijn vader wilde ook nooit bouwvakkers over de vloer (Help mijn man is een klusser). Dat deze mannen een dergelijke mening zijn toegedaan, daar kun je natuurlijk niets aan doen. Maar dat ze die mening (met conform gedrag!) willen opleggen aan anderen is gewoon dictatoriaal (of het zijn patienten (autisme lijkt me een reeele optie, zou zeker advies van Cobi opvolgen).

ook

ook

03-04-2011 om 18:14

Ook zo'n man

Ik heb ook zo'n man die flink dominant is. En ik dus niet. We hebben therapie gehad waarin dat bleek. Maar het veranderen valt niet mee hoor.
Dat van die afwas herken ik heel erg. Man vindt ook dat er maar weinig met de machine mag, anders is het verspilling. Nu was ik dus niet meer af, als hij vindt dat het met de hand moet, mag hij het zelf doen..

Astrid

Overleg even met je ouders over een ander voorstel:
- de helft van het geld is voor een geweldige vakantie voor jezelf, zo lang mogelijk weg.
- in die periode (minstens één week, liefst tien dagen), moet je man het huishouden doen. Daarbij de volgende spelregels:
- hij mag twee dagen vakantie opnemen, niet meer (jij werkt ook drie dagen);
- hij mag geen ouders of schoonouders inschakelen;
- je maakt vooraf foto's van het huis en het moet er naderhand ongeveer net zo uitzien;
- als je terugkomt is in elk geval alle was gedaan, is er elke dag gekookt, zijn alle afspraken van de kinderen doorgegaan, is het huis minstens één keer goed schoongemaakt, inclusief badkamer etc., en zijn alle voorraden op peil. Hij krijgt het huishoudgeld waar jij het mee moet doen.

Na de vakantie praten jullie verder. Je hebt dan nog de3 helft van het geld, dus daarvan kun je een half jaar betalen. Het andere halve jaar gaat uit de huishoudpot als een soort boete voor het weigeren van inzichten.

Ondertussen ga je echt lekker relaxen in een hotel of iets, mét roomservice.

Tsjor

Marielle

Marielle

03-04-2011 om 20:19

4 dagen werken

Als jij 4 dagen werkt en hij 5 dagen hoe hebben jullie dan ze zorg voor huishouden en kinderen verdeeld? Het klinkt alsof jij bijna alles doet en hij bijna niks. Ik zou streven naar een gelijkwaardiger verdeling en wel gewoon die werkster nemen. Is je man nou helemaal betoeterd!

krin

krin

03-04-2011 om 21:03

Och lieverd

Wat een boel regels noem je daar. En ze maken je leven geen van alle makkelijker. Wat gebeurt er als je het doet? Je bestelt een werkster, vertelt hem nog een keer waarom, meldt dat je volwassen bent en zelf beslissingen mag nemen over je eigen werk, en het feit blijft het feit en de werkster komt?
Waar ben je bang voor?

Valkyre

Valkyre

03-04-2011 om 22:26

Jeetje

Het eerste wat ik dacht toen ik dir draadje las was "hoezo, mijn man wil het niet?" Hij heeft er niks over te zeggen!

En toen ging bij mij een lampje branden... Mijn ex heeft Asperger's, maar die diagnose werd pas na het einde van onze relatie gesteld. Ik herken heel veel in wat je over je man vertelt, en ook ik heb me veel teveel aangepast in die relatie. Zoek hulp, praat erover met je man (vertel hem dat je niet gelukkig wordt van het naleven van ZIJN regeltjes). En leg hem inderdaad uit dat hij hierover niets te zeggen heeft: het is JOUW cadeau; het water staat JOU tot aan de lippen.

Sterkte.

pool

pool

04-04-2011 om 09:32

Uitleggen iid

Hier een partner met licht autistische trekjes. Hij maakt de regels niet in huis, maar dat zal ook wel komen omdat ik vrij bepalend en dominant ben daarin haha. Want dikke kans dat hij meer zou bepalen als hij de kans kreeg.
Maar vaker zitten we toch opeens in een krisis omdat iets net niet zo is gegaan als hij het bedacht had, zonder het naar mij te communiceren uiteraard. Dan kan hij bijv flippen alleen maar omdat ik op gewone wijze mijn mening ergens over geef. Hij luistert dan niet goed, hoort een stukje van mijn mening en gelooft dat er niet meer over te praten is, en voelt zich zwaar tekort gedaan. En ik ook, want ik krijg de volle lading alleen omdat ik mijn mening ergens over geef, en voel me plostklaps in een dictatuur gevangen.
Het enige dat helpt is partner heel duidelijk aangeven hoe ik me eronder voel. (en wat opfrisinformatie over hoe relaties gaan anno 2011) Hij snapt dat hoe dan ook niet uit zichzelf en is alleen maar met zijn eigen beleving bezig. Pas als ik heel rationeel alles aan hem duidelijk kan maken valt het kwartje. (deels) Het is denk ik ook een stuk veiligheid, hij houdt zich vast aan starheid omdat hij de zaken niet helemaal goed kan plaatsen. Pas als ik heel veel info geef en hem help het plaatje compleet te maken, is er weer ruimte voor felxibiliteit.
Wat ik dus geleerd heb de laatste jaren: veel uitleggen en snel op zaken anticiperen. Doordat ik in een vroeg stadium mijn mening geef, neemt hij die vaak over. Maar heeft hij al zijn eigen plaatje bij elkaar gepuzzeld (dat zelden helemaal realistisch is) dan ben ik te laat, dan kost het veel meer moeite daar nog iets in geschoven te krijgen.
In jouw verhaal klinkt iets soortgelijks door. Het lijkt alsof je partner jou hierin niet ziet, hij heeft alleen zijn eigen belevingen. Misschien kán hij uit zichzelf jouw deel niet zien. Of ook niet goed voor zichzelf beargumenteren wáarom hij precies de werkster niet wilt, daar kun je hem bij helpen. Blijkbaar heeft hij wél een knopje dat omgezet kan worden, hij heeft immers geen moeite met de hv. Hij moet alleen dat knopje zien te vinden.

Ik snap er niets van

"Nou was ik zelf ook wel vaak met de hand af omdat ik weet dat hij het energie verspilling vindt. Ik gebruik \'m alleen als hij er niet is of ik haast heb, dan mag het weer wel. De droger wil hij met dit weer ook niet aan hebben. "

Jeetje wil je dit leven met hem uberhaupt wel ? Het klinkt als slavernij, toestemming vragen of jij als slaaf wel de vaatwasser aan mag zetten. Je eigenaar/baas zegt nee, dus doe jij het met de hand.

Nou ja, zeg dat is toch van te pot gerukt. Ben je zwaar gelovig, streng gereformeerd ? Vanwaar die slaafsheid, komt dat verder in de relatie nog voor, word je ook op andere manieren bevolen en verboden dingen te doen te willen en te ambieeren, is het op seksgebied wel prettig voor jou verder ?

Dat is voor mij zo onzettend absurd, dat je kan leven in zo'n relatie.

fladder

fladder

04-04-2011 om 10:16

2 centen

Ik weet niet of het autisme is, pas op met het makkelik rondstrooien van diagnoses! Maar inderdaad, qua starheid herken ik meer dan me lief is. En ik zie bij ex dat het met de jaren alleen maar erger wordt :S
Er zijn al goede tips gegeven om hiermee om te gaan. En soms lukt ook dat niet (is helaas mijn ervaring, maar hoeft niet jouw ervaring te worden).
Hoe dan ook, ik vraag me af of je dit tot je dood wil volhouden. Jij poetst je lam en hij smeert de boel weer dicht. En jij poetst weer, op zijn voorwaarden. Hier is iets enorm scheef gegroeid!
Manda, ja, echt, dit bestaat. Meer dan je denkt. Dat kan, maar nu spreek ik voor mezelf, het gevolg zijn van een laag zelfbeeld (met name: je eigen mening minder belangrijk vinden dan dat van een ander), gecombineerd een grote bek van de partner. Dan kruip je vanzelf wel. Fout, maar niet zeldzaam. Bij mij kwam er een eind aan toen ik me realiseerde dat misschien toch niet alles waar ik voor op mijn donder kreeg, terecht was. Maar geloof me, dat is supermoeilijk. Wees blij dat jij dat niet hoeft te ervaren.

Nou fladder

ik heb een dominante vader en een onzekere moeder, die hielden dat dan ook lekker samen in stand. Iets wat ik als kind heb geobserveerd en toen al van de pot gerukt vond. Ook het gebrek aan iniatieven van mijn moeder om haar eigen leven breed en diep en interessant te ontwikkelen heb ik als kind en volwassene als storend ervaren. De opstand die ik tot op de dag van vandaag nog steeds voel als ik niet mijn mening van een ander mag geven of als ik op welke andere manier dan ook maar het gevoel krijg door een ander in een hokje geduwd te worden, gecensureerd of gestuurd te worden komt daar voor een deel uit voort (verder natuurlijk mijn wat 'passionele' karakter

Ik vind dit dus ook helemaal geen fijn voorbeeld voor kinderen. Het is dat mijn vader van zijn dochters ook verwachtte dat zij zelfredzaam waren en zich dus totaal anders gedroegen dan zijn vrouw (wat ik nooit echt heb begrepen... moeilijk moeilijk) anders was ik denk ik echt gillend gek geworden.

Om maar even open kaart te spelen, nu ik ouder ben snap ik mezelf steeds beter, goh zeg, wat een mooi cirkeltje is dit.

fladder

fladder

04-04-2011 om 12:15

Manda

"ik heb een dominante vader en een onzekere moeder, die hielden dat dan ook lekker samen in stand. Iets wat ik als kind heb geobserveerd en toen al van de pot gerukt vond."

Jij hebt in ieder geval van je ouders geleerd hoe het niet moet, dat is duidelijk!
En dat de balans dan wel eens doorslaat, ach, dat herken ik bij mezelf ook wel (alleen is dat dan n.a.v. mijn eigen "verleden" als deurmat, en niet dat van mijn ouders ).

ook

ook

04-04-2011 om 13:27

Moeilijk

Ik denk dat het voor assertieve mensen moeilijk voor te stellen is dat je je laat koeieneren. Maar het begint vaak met 1 ding, en dan breidt het langzamerhand uit. Op een gegeven moment ga je dan zelf twijfelen of je de dingen fout doet. Heel vervelend. Vaak is het in het begin ook niet zo'n probleem om dingen om 'zijn' manier te doen, soms is het ook handiger, maar dan gaat hij tzt verlangen dat je alles op zijn manier doet. En het dan allemaal terugdraaien lukt niet zomaar.
Dat klinkt misschien slap , maar als jezelf niet zo heel stevig in je schoenen staat gebeurt het wel.
Mijn man kan ook erg overtuigd zijn dat ik het helemaal fout doe als ik het op mijn eigen manier doe en erg afkeurend reageren.
Als een ander dit zou schrijven zou ik zelf ook geneigd zijn te zeggen: kom op zeg, dat laat je toch niet toe, maar het sluipt er stiekum in...

Fransien

Fransien

04-04-2011 om 13:51

Wat een lieve ouders heb jij!

Zij zien dat je het ontzettend zwaar hebt. Zij weten dat je je toch al schuldig voelt naar de kinderen omdat je er niet iedere middag met een kopje thee zit. Zij zien dat je je schuldig voelt als je huis niet schoon is. Pffft, en je voelt je dubbel schuldig omdat je niet alles tegelijk kunt en niet alle aandacht aan de kinderen kunt besteden als je er wel bent.
Tsja, en je man ziet het niet. Zoals wel meer mannen heeft hij last van selectieve blindheid tov het huishouden. Is wel mee te leven, vooral als je voltijds thuis bent en de kinderen gaan overdag naar school, dan lukt het wel. Maar ja, jou lukt het niet. Nou heb je een vaatwasser, scheelt niet alles in tijd, maar toch wel wat. Nou heb je een droger, scheelt behoorlijk, maar is inderdaad een stroomvreter. Nou heb je als cadeau een werkster gekregen, kijk dat scheelt nou heel veel. Het zou jou lucht geven om weer moeder te kunnen zijn in plaats van huisvrouw.
Ik zit redelijk in hetzelfde schuitje, tegen overspannenheid aan, baby slaapt nog niet door, gedonder op het werk met reorganisaties, twee kinderen die niet lekker gaan op school, zwemles, muziekles, speelafspraakjes. Ik heb in overleg met manlief mijn prioriteiten bepaald. Op nummer 1 staan de kinderen, op nummer twee ikzelf, op nummer 3 het huishouden. Manlief heeft dezelfde prioriteitenlijst. Gevolg hier was dat ik een heel stuk minder aan het huishouden doe. Manlief is hier ook tegen een vaatwasser, maar neemt nu de afwaskwast regelmatig zelf ter hand en vindt het hoe langer hoe minder leuk. Manlief is ook tegen een droger, maar komt er nu achter dat 4 kinderen en geen plek voor meer dan twee droogtorens errug goed plannen is met de was, zeker als je nog regelmatig het beddegoed verschoont en de baby in de katoenen luiers hebt. Hij begint na te denken over een droger alleen voor in de lente en de herfst, dan droogt het namelijk niet zo snel in de ruimte waar de cv staat en is het buiten zo regenachtig dat dat ook niet wil. Tsja, en dan moeten de boodschappen ook gedaan worden, en is hij mede verantwoordelijk voor het voorraad beheer. Is hier een keertje mis gegaan toen hij de kinderen moest halen en moest koken. Dan maar eens superonverantwoordelijke pizza's, de kinderen vonden dat niet erg.
Het nu ook echt gezamenlijk doen van het huishouden duurt hier al een maand en in die tijd is de droger van absoluut onbespreekbaar naar misschien gegaan, de vaatwasser van absoluut onbespreekbaar naar misschien gegaan, en een werkster van nooit van mijn leven naar kan eventueel wel een hoop schelen.

dc

dc

04-04-2011 om 15:57

Ook - assertiviteit

Mijn vader heeft het me eens mooi uitgelegd dat het van 2 kanten komt. Hij zei als mijn vrouw nooit mijn schoenen poetst, zal ik niet verwachten dat ze gepoetst klaar staan als ik een belangrijke vergadering heb. Maar als ze altijd mijn schoenen poetst, en ik heb een belangrijke vergadering en zie dat ze niet gepoetst zijn, dan word ik boos op haar. Ze heeft me dan het "recht" gegeven te verwachten dat ze ervoor zorgt.

Ik denk inderdaad dat het heel erg moeilijk is om dit soort scheve verhoudingen recht te trekken. Zonder dat beide partijen erachter staan en hulp ingeschakeld wordt lijkt het me vrij onmogelijk. En dan is de vraag, wil je de rest van je leven zo leven?

Verantwoordelijkheid nemen

over je eigen leven, dat is wat elk mens volgens mij moet doen om een prettige relatie te hebben en houden.

Als een partner aangeeft ongelukkig te zijn dan moet dat besproken worden en als je van iemand houdt dan ga je ver om dat gevoel van ongeluk te veranderen, dat doe je uit liefde, willen dat die ander (ook) gelukkig is.

Iemand als deurmat gebruiken is geen liefde en je eigen verantwoordelijkheid bij een ander neerleggen vind ik ook niet eerlijk en liefdevol. Klagen en slachtofferig roepen "hij doet dit hij doet dat hij zegt dit " dat vind ik ook helemaal niets, daar heb je zelf een stuk verantwoordelijkheid in.

Ik beweer helemaal niet dat een gelijkwaardige relatie op alles bediscussieerd dient te worden maar een kernfactor in een goed gelukkig leven is het gevoel hebben dat jij er geheel in al je ideeen en gevoelens er toe doet.

Wisse L. Nik

Wisse L. Nik

04-04-2011 om 17:41

Zuinige wasdrogers

Een beetje o.t., want hier gaat het natuurlijk niet wezenlijk over... Voor degenen die nog geen wasdroger hebben maar dat wel graag willen: er zijn ook energiezuinige drogers, nl. warmtepompdrogers. Zie http://www.aeg.nl/Products/Wasruimte/Droogautomaten Deze zijn wel flink duurder in de aanschaf maar schijnen erg veel energie te besparen t.o.v. gewone drogers, de hogere aanschafprijs haal je er zo ruimschoots uit. Wij hebben er een, maar de getallen heb ik niet paraat. Nadeel is dat ze er langer over doen en meer lawaai maken. Voordeel is dat de was minder slijt en minder krimpt, door de lagere temperatuur.

Overigens: klein behuisd in de stad wonen is ontzettend milieuvriendelijk t.o.v. een aparte eensgezinswoning met tuin buiten de stad. Ik heb bijv. geen auto, ook niet nodig, doe alles met de fiets en o.v. Huis is erg energiezuinig. Maar met een kleine woning zonder tuin is een droger wel erg handig! Dus: je moet naar het geheel kijken en tegen elkaar afwegen.

Asa Torell

Asa Torell

04-04-2011 om 20:42

Fladder (enigszins ot)

Heb jij eigenlijk het idee dat het bij jou nog iets heeft uitgemaakt wat derden over je relatie hebben gezegd? Of is het echt helemaal uit jezelf gekomen dat je er mee moest stoppen? En in het algemeen, kan je als buitenstaander iets doen als je iemand in zo'n relatie ziet zitten? Gelukkig ken ik op het moment niemand voor wie dat geldt overigens, maar een aantal jaar geleden wel. En dat was inderdaad maar moeilijk toezien, van buitenaf leek het zo overduidelijk fout.

fladder

fladder

04-04-2011 om 21:43

Asa (lang)

Dat is erg gecompliceerd en ik kan het niet in enkele zinnen uitleggen zonder wat achtergronden te vertellen hoe het zo ver heeft kunnen komen. De enige die in mijn omgeving lieten merken dat het niet spoorde waren mijn ouders. En pas veel later een kennis, maar toen waren mijn ogen al aan het open gaan.

Ik ben vrij vroeg getrouwd, ten eerste omdat ik bang was over te schieten, ten tweede omdat mijn gebrek aan zelfvertrouwen mede te danken was aan het feit dat er in de ogen van mijn moeder weinig goeds aan me was. TOen ik verkering had zei mijn moeder af en toe dat mijn vriend (later man, nu ex) me wel gauw in de steek zou laten, want zijn vorige vriendin was veel leuker dan ik.
Al van klein kind af aan moest ik horen dat ik er nooit eens leuk was, nooit gezellig deed, andere kinderen wél leuk waren, kortom, ik had het gevoel dat ik de vleesgeworden teleurstelling van met name mijn moeder was. In de basisschool kreeg ik een heel foute juf, die me mishandelde (niet alleen mij), maar dat werd lang niet serieus genomen (pas na 2 jaar begon mijn vader te vermoeden dat ik misschien toch gelijk kon hebben, al lachte juf elk vermoeden hard weg... Toen werden er wel maatregelen getroffen, en kort nadat ik naar een andere school was gegaan, werd juf ontslagen).

Ik wil met klem zeggen dat mijn zelfbeeld later wel bijgetrokken was, maar toen was ik al in de veertig. Dat het verregaande gevolgen heeft gehad omdat ik voor mezelf tamelijk spartaans ben geworden, is de meesten hier ook wel bekend, ik zit nog middenin het leerproces.
Ik wil het mijn moeder overigens niet meer kwalijk nemen, er zit een veel groter verhaal aan vast en zij handelde uit een soort angst. Ik heb het haar vergeven.
Maar het is wel een heel belangrijk gegeven geweest die als een rode draad door mijn leven heen loopt. Ik voelde me minder dan anderen, wat ik zei was niet belangrijk en ik moest keurig doen wat anderen zeiden. Dat was de boodschap waarmee ik volwassen ben geworden...

Blij dat ik min of meer onder het directe juk van thuis uit was, schoof ik mezelf enthousiast onder het juk van mijn echtgenoot. In mijn onnozelheid dacht ik dat alles wat hij zei (en heel anders was dan wat ik van huis uit had meegekregen) wáár was. Ach, wat voor beoordelingsvermogen had ik, als te beschermd opgevoed meisje dat op haar 21e al wilde trouwen om in godsnaam voor vol aangezien te kunnen worden...!

Mijn vriendinnen die stuk voor stuk de deur werden uitgekeken zeiden niets en hielden geen spiegels voor, maar verdwenen geruisloos door de achterdeur. Eerlijk gezegd weet ik niet hoe ik had gereageerd als ze wel hadden laten merken dat de situatie niet normaal was. Ik kan het hen niet kwalijk nemen, ik weet niet wat ik had gedaan als ik in hun schoenen had gestaan, als jonge vrouw.

Ik heb ooit professionele hulp gezocht toen de alarmbel in mijn hoofd te luid werd, maar toen-nog-echtgenoot wist het zo te draaien dat het allemaal aan mij lag en ik het allemaal maar verzon of in ieder geval overdreef. Een truukje dat hij later ook zou toepassen toen ik hulp zocht omdat mijn kinderen zich niet ontwikkelden zoals het hoorde; pas na de scheiding lukte het om gehoord te worden, en dan nog alleen dankzij een juf die zich ook zorgen maakte...

Pas toen ik er echt niet meer omheen kon begon ik me geleidelijk los te weken. Er was toen ook een kennis die te maken kreeg met de zwarte kantjes van mijn man, ja, hij viel een keertje uit zijn rol! En zij heeft mij daar toen wel rechtstreeks mee geconfronteerd. Toen besefte ik nog meer dat ik misschien minder gek was dan ik dacht en kort daarna barstte de bom definitief.
Maar er waren inmiddels wel dusdanig bizarre dingen gebeurd dat ik er ook echt niet meer omheen kon (o.a. ik moest stiekem naar een gynaecoloog want hij beschouwde zoiets als vreemdgaan... zulk soort dingen!).

Als iemand eerder in die 20 jaar zijn of haar mening over mijn huwelijk had gegeven... Ik weet niet hoe ik had gereageerd. Misschien dat ik heel boos was geworden, omdat ik zelf maar al te graag wilde geloven dat hij okay was en dat het allemaal aan mij lag.
Maar misschien ook, dat ik wél eerder was gaan nadenken. Dat is ook heel goed mogelijk.
Eigenlijk waren het ook best heel eenzame jaren, waarin ik weinig mensen om me heen had, behalve mijn ouders. Mijn moeder uitte haar mening liefst in steken onder water en dan heb je sowieso al de neiging om je hakken direct in het zand te zetten. Vriendinnen had ik niet meer. De directe omgeving (buren en zo) wilde weinig van ons weten (en achteraf weet ik dat dat direct te maken had met de afstotende houding en het eeuwige geschreeuw van ex en mijn "sorry dat ik besta"-houding).

Als je me heel eerlijk naar mijn mening vraagt: ik vind het toch jammer dat er niemand rechtstreeks de confrontatie was aangegaan. Zonder aanvallend te zijn of steken onder water te geven. Hoe moeilijk ook.
Die kennis die me destijds aansprak en zei dat ze mij niets kwalijk nam, maar dat ze toch haar ervaring met me wilde delen, hebben mijn ogen, die al langzaam aan het openen waren, met een flinke ruk verder geopend.

Maar ik was inmiddels al wel 20 jaar getrouwd. Geen idee hoe ik had gereageerd als ze 10, 15 of 20 jaar eerder was gekomen...

fladder

fladder

04-04-2011 om 21:47

Aanvulling

Na pakweg 1998 had ik wel vriendinnen per mail, waar ik af en toe mijn hart luchtte, maar ik hield me groter dan ik was en vertelde niet alles. En zij konden het via de computer ook niet zien natuurlijk

Annet

Annet

04-04-2011 om 21:59

Wow, fladder

Ik heb me geregeld afgevraagd hoe alles zo kon gaan in jouw leven, maar nooit gevraagd.
Heftig wat je nu vertelt. Wat goed dat je uit deze situatie bent gekomen. En wat jammer dat het misschien ook eerder had gekund.
Stiekem denk ik dat het had geholpen als je toen al geregeld op OOL was gekomen, als dat toen al zover was geweest. Want de reacties hier kunnen je heel erg helpen op dit gebied (heel erg ergeren komt ook voor.....

fladder

fladder

04-04-2011 om 22:38

Annet

Ik moet bekennen dat ik toen al regelmatig op Ouders Online kwam, maar waarschijnlijk niet de juiste signalen uitzond. Pas op het laatst deed ik dat beter, maar ik vermoed eerst toch nog in bedekte termen, en waarschijnlijk ook niet op de goede toon...
Eigenlijk zou ik eens een heel eind het archief in moeten gaan om dat nog eens uit te zoeken hoe dat nou precies zat. Maar ik ben al héél lang online hier

Asa Torell

Asa Torell

04-04-2011 om 22:47

Lieve fladder

Dank je wel voor je uitgebreide antwoord. Ik kende het verhaal wel enigszins maar ik had bijvoorbeeld geen idee dat je al die tijd zo eenzaam bent geweest. En dat er dus inderdaad bijna niemand was die er iets van kon zeggen. Ik ben er zo ongelofelijk van onder de indruk dat je hier zelf uit bent gekomen, en hoe ook. Ik hoop dat je dat zelf ook nog regelmatig bedenkt als je je verhaal weer zo vertelt!

fladder

fladder

04-04-2011 om 22:52

Asa

Dank je. Ik moet er wel bij zeggen: toen ik eindelijk wakker was en de scheiding begon, heb ik wél durven praten en ook veel hulp gekregen! Als ik eerder écht mijn mond had durven open doen, had ik die steun ook eerder gekregen, dat weet ik nu zeker! De mensen willen best helpen, is mijn ervaring, maar dan moet je wel om hulp vragen. Helderziendheid is namelijk niet voor iedereen weggelegd

Vera*

Vera*

05-04-2011 om 09:08

Fladder

Amen.......
Ik krijg steeds meer bewondering voor je. En het is heel mooi om te zien/lezen dat je tijdelijk verblijf je goed doet, een opstapje naar een mooie toekomst.

Vera

Astrid?

Waar ben je gebleven?

Je krijgt nogal wat voor je kiezen hier. Best confronterend lijkt me. Maar ik hoop wel dat je nog iets van je laat horen.....

Ingrid

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.