Relaties Relaties

Relaties

Astrid

Astrid

31-03-2011 om 22:10

Werkster kado gekregen, maar man wil er niet aan.


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Yura

Yura

06-04-2011 om 09:12

Heb ook zo'n stel gekend

Ze zijn nu gescheiden. Daar werkte de man fulltime en de vrouw was thuisblijfmoeder. Alles vond de man onzin, vaatwasser, wasdroger, zelfs water koken moest met de fluitketel. Op een dag hadden wij een vaatwasser over en dachten we geven hem aan hun, het mocht echt niet, zelfs niet als ze hem gratis kregen. Ik denk wel dat de omgeving heeft meegeholpen voor haar om de knoop door te hakken. De dames (familieleden) in haar omgeving lachten haar gewoon uit als we dat soort dingen hoorden en zeiden dat ze niet goed bij haar hoofd was. Eens per jaar gingen we een dagje shoppen ergens en alle echtgenoten bedachten zelf die dag wat ze gingen eten met de kinderen, maar zij stond zelf extra vroeg op om alvast het eten zover klaar te maken dat haar moeder(!) dat 's avonds zo voor man en kinderen kon opwarmen. Toen we dat hoorden hebben we het het hele winkeldagje alleen nog maar daar over gehad, grapjes erover gemaakt enzo. Hij luisterde ook nooit naar haar, gingen we naar een chique feest en wilde hij in spijkerbroek gaan, al de hele dag discussies erover, tot wij hen kwamen halen en mijn echtgenoot hem zei dat hij zich nog wel even moest omkleden want zo kon hij echt niet, hij was binnen 5 minuten in pak.

Grapjes

Het klinkt niet heel aardig dat daar zoveel grappen om gemaakt werden. Als echtgenote zit je dan wel in een rot situatie, ertussenin zeg maar. Plus dat ze zoveel zorg op haar bordje kreeg.
Ik zou het zielig vinden maar daar schoot ze natuurlijk ook niets mee op..

Toen mijn schoonouders ons een wasdroger wilden geven, heb ik geweigerd, zonde van de energie en vooral: de was is hier geen probleem. De vaatwasser is wel heel relaxed

Maarre, je hebt als individu recht op vervulling van je behoeftes, natuurlijk zijn er ook compromissen als je samen in een huis woont.. Maar je partner zou je niet ZO mogen beperken.. Gelijkwaardigheid!

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

fladder

fladder

06-04-2011 om 10:25

Die houding was misschien niet eens zo gek

Het klinkt bot om de hele dag grapjes te maken over het eten klaarmaken/laten opwarmen, maar ik denk dat het wel geholpen heeft. Ik miste die spiegel enorm! Grapjes maken en zo klinkt misschien hard, maar ik vermoed dat de vrouw waar Yura over spreekt op die manier wel steeds bewuster werd van het feit dat de situatie niet normaal was. Het verhaal van "nog even snel aankleden omdat een ander het zegt" herken ik ook enorm: als een ander het zegt wordt het sneller aangenomen dan wanneer je het als vrouw zegt, want een ander geef je niet snel een grote bek.

Polly Shearman

Polly Shearman

06-04-2011 om 13:24

Hier een ex buuf

bij wie ik eens langs ging en toevallig vertelde dat ik met mijn vriendin de avond ervoor naar de film was geweest... ze verklaarde me voor gek! dan mijn man dat zomaar goed vond? en hij dan? de hele avond alleen met de kinderen... ik was niet goed snik.

jaren later, was ze gescheiden, en kwam bij me langs om te vertellen dat ze toen pas snapte dat niet IK, maar juist Zij de gek was... haar situatie klopte niet, de mijne was volkomen nogmaal.

koentje

koentje

06-04-2011 om 14:11

Pelle dc kik ☺☺☺

Ik was het al weer vergeten...... maar ja: inderdaad ...geintje!!(gelukkig wel)
(Jullie, Racisten!!!☺☺☺)

Tirza G.

Tirza G.

06-04-2011 om 16:59

Nou yura toch

Zoals jij het opsomt klinkt water koken met een fluitketel als een soort strafoefening. Ik doe het dagelijks. Dat is toch niet te vergelijken met een vaatwasser? Een elektrische waterkoker is reuze duur (ook in gebruik), onhandig en het neemt een hoop plaats in. Echt in gebruiksgemak niet te vergelijken met een vaatwasser.

Tirza

Ef

Ef

07-04-2011 om 00:56

En andersom?

Ik heb een buurvrouw en daar is het andersom: hij mag van haar echt niks: Hij mag niet sporten, want dat is te duur, hij mag niks met de kinderen want dat doet hij niet goed, hij mag zelfs geen vrienden hebben want daar gaat hij toch alleen maar bier mee drinken en dingen doen zonder haar. Het contact met zijn ouders staat op een laag pitje want die deugen niet, bovendien wilde schoonmoeder graag ook eens op de kleinkinderen passen; brrrr.
Het enige wat hij mag is werken en klussen in huis. Ik vind het doodzielig voor hem en ook een soort van geestelijke mishandeling, in ieder geval chantage. Zo dreig ze af en toe bij hem weg te gaan en reken maar dat hij zijn kinderen dan nooit meer ziet roept ze dan.
Ik laat haar wel merken dat ik het niet normaal vindt zoals ze met haar man omgaat, maar verder heb ik niet het idee dat ik me ermee moet bemoeien. Ik vind het lastig want als de buurman de buurvrouw was geweest, had ik er misschien meer bovenop gezeten.

ann

ann

09-04-2011 om 21:28

Aannemen!

Als ik heel eerlijk mag zijn,ontplof ik hiervan bijna.
Waarom vind jouw man dit nu zo erg?Heeft hij nare ervaringen gehad met de vorige werkster of wat?
Of wil hij geen vreemden in huis?
Mij lijkt het eerder dat hij niet kan hebben dat jij hulp krijgt,want hij vindt dat jij het makkelijk allemaal zelf kan!Nou ja,makkelijk gezegt natuurlijk,maar wat is zijn bijdrage in het huishouden en de kinderen?Ik krijg de indruk dat jij heel veel voor je rekening neemt.
Hij heeft het recht niet om je dit cadeau te ontzeggen,jij bent jarig toch?Jouw ouders zien dat jij het niet helemaal alleen meer aankan en willen een handje helpen,leuk,tof,héél origineel zou ik zo zeggen.
Gewoon doen,het is jouw kadobon!

Jade

Jade

09-04-2011 om 23:16

Astrid,

het is waar je voor kiest: of je kiest in je gezin voor jezelf en de kinderen (dus er komt een werkster, je gebruikt de afwasmachine en de droger) of je houdt het zo en stort binnenkort in.

Dit gaat zo door omdat JIJ niet verandert, je "laat" je gebruiken als een deurmat. Jij kunt jouw man niet veranderen (waarschijnlijk), dus zul jij dat moeten doen.

Sorry als ik hard overkom, maar dit gaat al zo lang door.......jij bent aan het eind van je latijn, jouw man ziet het niet (of wil het niet zien) en jij doet alles wat hij zegt??

ann

ann

10-04-2011 om 15:31

Aan jade

Je hebt gelijk wanneer je zegt dat Astrid zich laat gebruiken en altijd braafjes lijkt te doen wat haar man vraagt of wil en ze zou inderdaad voor zichzelf kunnen opkomen,maar...moet nu even héél diep zuchten...geloof me,het is niet zo makkelijk om de stap te zetten.
Ik zit een beetje in hetzelfde schuitje.Het is zo dat ik reeds jaren aan het opboksen ben tegen een man die zijn weggetje gaat,het waarschijnlijk niet rechtsstreeks slecht bedoeld allemaal,maar zijn idee heeft over't leven en reilen en zeilen van een huishouden én huwelijk!
Ons grootste probleem (of beter,zijn probleem)is ,dat hij met paardekleppen rondloopt.Het enige wat teld voor hem is zijn werk en centen en hoe vaak ik ook al op tafel heb geklopt om hem duidelijk te maken,dat er meer is in't leven,hij schijnt het niet te snappen.We zijn al een eeuwigheid niet meer samen weg geweest,laat staan met het hele gezin.Hij draagt ook zo van die eigenaardige trekjes met zich mee.Alles wat mij ten goede zou kunnen komen aan hulp of dingen die ik leuk vind,knalt hij gewoon van tafel,want dat zijn alleen maar zaken die geld kosten en niks opbrengen.
Alhoewel we vaak discussies hebben over het ganse probleem,het komt er telkens op neer dat hij vind dat ik ongelijk heb en hij gelijk,dus...soms denk ik,foert wat voor zin heeft het eigenlijk nog dat ik hier mijn energie blijf insteken.

fladder

fladder

10-04-2011 om 15:58

Ann

"Alhoewel we vaak discussies hebben over het ganse probleem,het komt er telkens op neer dat hij vind dat ik ongelijk heb en hij gelijk,dus...soms denk ik,foert wat voor zin heeft het eigenlijk nog dat ik hier mijn energie blijf insteken."

En wat is daarop je antwoord?

Jade

Jade

10-04-2011 om 19:26

Ann,

"maar...moet nu even héél diep zuchten...geloof me,het is niet zo makkelijk om de stap te zetten."

Dat kan ik heel goed begrijpen. Zo´n stap is zeker niet makkelijk. Al klinkt mijn posting zo (denk ik), zo bedoel ik het niet hoor

Maar als ik dan de postings van Astrid lees en nu die van jou dan rijst bij mij de vraag: "Wat maakt dat je bij hem blijft?". Is het de financiele zekerheid die je hebt (huis, inkomen)?

ann

ann

10-04-2011 om 20:28

Aan jade en fladder

Waarom ik bij men man blijf?Waarom ik mijn energie hier blijf insteken?
Raar en héél confronterend ook wel,want bij zo'n vragen heb ik nog nooit echt stilgestaan.Ik zie hem graag en wil dat mijn huwelijk lukt,ook voor de kinderen.De gedachte alleen al,dat ik weg zou gaan en mijn kinderen dit zou aandoen,bezorgt me een verdrietig en onwezenlijk gevoel.Het is een beetje een aaneenschakeling van verschillende aspecten,want alhoewel we finanieel goed zitten,vrees ik er toch voor dat hij het me op alle vlakken moeilijk zou maken,maar...de grootste reden waarom ik dit blijf verdragen is dat ik waarschijnlijk gewoon doodsbang ben om de stap in het donker te wagen,de onzekerheid,het vertrouwde achterlaten,een nieuwe start moeten nemen,de veranderingen die het voor de kinderen zou teweegbrengen en het verdriet dat ik zou ervaren om hem alleen te laten.
Ik besef dat ik stilaan uitgeblust geraak,want het is niet fijn telkens weer opnieuw moeten voor jezelf opkomen,blijven hameren op dingen die je niet leuk vindt,blijven proberen om hem duidelijk te maken dat je het anders wil zien en dan uiteindelijk toch weer moeten tot het besef komen,dat hij het niet wil snappen.
Hij kan zich niet inleven in datgene wat ik voel en hoe ik denk over bepaalden zaken.Hij wimpelt alles weg met een schaterlach,hij ziet de ernst er niet van in en dàt maakt me dan ook zo boos.Volgens hem ben ik een zaag en maak ik dus een probleem over dingen die volgens hem niet de moeite waard zijn om te vernoemen.
Nou ja,met zijn vuile besmeurde werkkledij in de leren sofa gaan zitten in de woonkamer is iets wat me stoort.Hij wordt boos als ik er wat van zeg en lacht me gewoon uit.
Weet niet hoe andere vrouwen dit zien,maar ik vind dit een teken van weinig respect en eerbied hebben voor datgene wat ik doe.We hebben een grote woning,die heel wat onderhoud vraagt en daar ik ook nog deeltijds ga werken,kom ik vaak handen tekort om alles een beetje netjes te houden.
Weet je,dat ik soms begin te twijfelen aan mezelf,dat ik begin te denken van...misschien overdrijf ik echt wel,maar wanneer ik alles nadien dan weer op een rijtje probeer te zetten,dan kom ik toch wel tot het besluit,dat ik geen slaafje wil zijn.
Dus,ik begrijp Astrid wel,maar misschien zit ze met hetzelfde dilemma als ik...de angst om er wat aan te doen.

fladder

fladder

10-04-2011 om 21:10

Ann

Het is tot in detail of ik mezelf terug hoor, voor eind 2004...

Ik heb nog heel lang geprobeerd flink te blijven, de schuld bij mezelf te zoeken (wat niet moeilijk was, maar daarover heb ik al geschreven), het goed te praten, etcetera.

Je hoeft je hier niet te verantwoorden, maar laat die vragen eens in stilte tot je doordringen.

En besef: je hebt altijd een keuze. Nou begrijp ik als geen ander hoe eng de keuze is tussen een slecht heden en een onbekende toekomst, en je legt het ook heel goed uit. Maar ook "blijven" is een keuze...

dc

dc

10-04-2011 om 21:36

Team

Voor mij is een huwelijk een soort teamvorming. Ik zou er echt de kriebels van krijgen als mijn wensen lachend onder de mat worden geveegd, als het ware. Dan zou mijn man snel z'n eigen overhemden kunnen strijken

"We hebben een grote woning,die heel wat onderhoud vraagt en daar ik ook nog deeltijds ga werken,kom ik vaak handen tekort om alles een beetje netjes te houden."

Is dit op te lossen? Bijvoorbeeld verhuizen naar een kleinere woning? Of een hoop spullen en meubels de deur uit (hoe minder spul, hoe sneller opgeruimd en schoon). Kan er minder vaak gewassen worden, etc. etc. Neem je eigen routines eens onder de loep. Verder zou ik als mijn man in z'n werkkleding binnen komt banjeren, hem een doekje in de schoot werpen om achter zichzelf schoon te maken.

Verder, als je deeltijds werkt, kun je er voor kiezen om dit te investeren in een werkster. Het levert je financiëel dan misschien weinig op, maar het kan heel bevrijdend werken!

Je leven voor jezelf weer leuk maken en voor je eigen belangen opkomen, hoeft niet gelijk te betekenen dat je je biezen pakt. Je kunt ook een tijdje gewoon precies doen wat je wilt, zonder te bespreken, en kijk eens hoe je partner daarop reageert.

ann

ann

11-04-2011 om 14:25

Niet te veranderen

Als ik alles eens goed op een rijtje zet,dan kom ik toch wel tot een spijtig besluit,dat dit al jaren aansleept,maar het nooit echt onder ogen heb willen of durven zien.Heb het altijd verborgen gehouden ook voor de buitenwereld,kennissen,vrienden,familie...omdat ik me ergens schaamde.Ik wou of wil helemaal niet dat mensen weten dat het niet zo goed zit binnen onze relatie,net omdat naar de buitenwereld toe,wij het ideale perfecte gezinnetje zijn.Mijn man is een harde werker,wordt door velen op handen gedragen.Wie ben ik dan om dit beeld van hem met de grond gelijk te maken?Waarschijnlijk zou niemand me trouwens geloven.
Hij heeft natuurlijk ook zijn goede kanten,kan best wel aardig zijn ook.Alleen,begin ik meer en meer de indruk te krijgen,dat het best leefbaar is met hem zolang hij zijn eigen ding kan en mag doen en niemand tegen hem ingaat.Door zijn harde werken en doorzettingsvermogen komen wij niets tekort.Alleen heb ik het gevoel dat ik in een gouden kooitje leef.Hij doet zijn dagelijkse taken,ik demijne en daarnaast is er een leegte die ik voel.
Diep in mijn binnenste weet ik zelfs dat hij in mij niet de vrouw heeft gevonden die hij dacht te hebben gevonden.
We komen uit twee totaal verschillende milieu's.Zijn ouders waren zelfstandigen en het stond al vast van voor we huwden dat hij de zaak ooit zou verderzetten.Er werd geprobeerd om mij dezelfde weg te laten bewandelen,maar ik vond werk in mijn eigen studierichting en dit lag me veel beter dan ganse dagen de boerenmeid te spelen.Ik vond dat ik het recht had zelf een job te hebben die ik leuk vond en hij heeft zich daarbij neergelegd.Toch vind ik het spijtig en oneerlijk ook,dat hij tijdens discussies héél vaak laat merken dat hij niet helemaal tevreden is met de gang van zaken.Mij vergelijken met andere vrouwen die hun man wél hele dagen helpen vind ik laags bij de grond en ik kan me daar dan ook enorm over ergeren.Het doet ook verschrikkelijk pijn dat ik blijkbaar nooit eens wat goeds kan doen in zijn ogen,terwijl ik reeds jaren thuis alles voor mijn rekening neem.
Hij beseft blijkbaar niet dat kinderen opvoeden,huis netjes houden,koken,wassen,plassen enz...ook veel energie vraagt.Een werkster nemen dat ziet hij dus helemaal niet zitten,want ik werk maar deelstijds en heb volgens hem dus tijd genoeg om alles te doen.
Naar een andere woning verhuizen zie ik niet meteen als oplossing,alhoewel ik het wel leuker zou vinden iets kleiner te wonen,nu de twee oudsten bijna de deur uit zijn.Meubels wegdoen ook niet,want wat we hebben wordt dus elke dag gebruikt.
Maar Astrid,hoe zit het eigenlijk met jou meid?Al een oplosing gevonden?

klaver

klaver

11-04-2011 om 14:57

Ann

Volgens mij schrijf je hier al jaren over op dit forum ... Gooi ook maar eens de knuppel in het hoenderhok zou ik zeggen.
En sterkte!

fladder

fladder

11-04-2011 om 16:31

Reacties van anderen

"Mijn man is een harde werker,wordt door velen op handen gedragen.Wie ben ik dan om dit beeld van hem met de grond gelijk te maken?Waarschijnlijk zou niemand me trouwens geloven."

Dat zou best nog wel eens mee kunnen vallen.

En stel dat ze je inderdaad niet geloven: jammer dan. Jij weet de waarheid.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.