Relaties Relaties

Relaties

Huwelijksproblemen...

Hoi, ik ben nieuw op dit forum... Ik (wij) zitten in een heel moeilijke situatie... Ik ben getrouwd en we hebben twee kinderen. Onze relatie is al heel lang heel slecht en dan bedoel ik niet dat we ruzie hebben maar we zijn giga ver uit elkaar gegroeid. We hebben nooit goed kunnen praten samen terwijl ik dat met eigenlijk iedereen wel kan.. Door alles alle jaren door te hebben laten gaan, nergens over praten, lijkt er een kloof die niet meer te dichten is. Ik ben sinds enkele weken hulp gaan zoeken bij een psycholoog. Ik kom er zelf niet meer uit en wil niet zomaar een einde maken aan de relatie.
Nu ben ik hier thuis inmiddels zover dat we af en toe wel praten maar nu ben ik erachter dat mijn man op deze manier nog wel 10-15 jaar door had kunnen gaan terwijl er van een huwelijk laat staan een gelukkig huwelijk geen sprake is. Er is geen gezelligheid, vriendschap, interesse, inleven en liefde... Ik weet niet wat ik moet doen, wil ik te veel??? Heeft iemand dit ook meegemaakt of zit in een zelfde situatie?

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Tja

het ziet er niet naar uit dat deze relatie door wat dan ook gaat veranderen. Ik zou vooral mijn eigen plan gaan trekken, financieel zelfstandig zijn, kijken naar huizen, werken aan je zelf etc.

"Er is geen gezelligheid, vriendschap, interesse, inleven en liefde..."

Tja dat is wel zonde van je leven vind ik. Aan de andere kant, er is beweging te zien van zijn kant, trek hem nou eens mee naar die therapeut.

Fruit&co

Fruit&co

24-05-2011 om 08:12

Mannen

"Nu ben ik hier thuis inmiddels zover dat we af en toe wel praten maar nu ben ik erachter dat mijn man op deze manier nog wel 10-15 jaar door had kunnen gaan terwijl er van een huwelijk laat staan een gelukkig huwelijk geen sprake is. "

Of hij zegt het maar omdat hij geen idee heeft wat er in hem leeft (omdat hij nooit geleerd er stil bij te staan). Of hij zegt maar wat om maar geen ruzie te hoeven. Of erger nog: praten. Liever alles dan niet hoeven praten. Veel vinden dat dooooodeng. Dan is de bedoeling dat je vanalles op tafel legt en vervolgens maakt iemand gehakt van je. Hoe, waarom en waarvoor; geen idee hebben sommigen ervan. En voor praten heb je de samenwerking van 2 hersenhelften nodig. Daar zit je dan met je y-chromosoom. Das best lastig. Maar niet onoverkomelijk.

Ja zo zijn er veel hoor, heel veel. En er zijn er ook die dat heel anders doen. Maar volgens mij hebben sommige mannen niet in huis (of niet geleerd of niet aangereikt gekregen in de opvoeding). Ik heb ook gemerkt dat er mannen zijn die zich niet verantwoordelijk voelen voor het behouden van een goede onderlinge verstandhouding. Ook daarvan denk ik dat het een deel van de opvoeding is. Hopelijk is dat tegenwoordig anders, voor jongens. Het maakt je in het volwassenleven toch eenzaam. En voor je het weet, heb je het als patroon door aan je nageslacht.

Als wij visite kregen moesten de meiden de jassen aannemen, thee zetten, vragen wat iemand wilde of er nog wat bij moest, hoe het ging etc... De jongens mochten buiten spelen. En daarbij ook vaak zonder het volwassendeel van de visite. Dus als er enig moment was geweest voor een volwassen mannenvoorbeeld, was die ook dan afwezig.

Kijk, zie het vooral ook zo: hij was niet van plan om weg te gaan. Ik neem even voor het gemak aan dat hij werkt: hij was voor het gezin blijven zorgen. En dat is, als je kijkt naar wat er leeft binnen een groot deel van gescheidengezinnen, een groot goed. Zo laten mannen op hun manier hun zorgzaamheid zien. Mochten jullie ooit weer wat op redelijke verstandhouding willen raken, is dat iets waar je hem voor kan prijzen. Ookal lijkt het voor jou (nu) iets kleins. Hij doet dat in stilte, elke dag weer en brengt het geld naar huis, voor jullie.

Maar ik snap heel goed je verdriet hoor. Het is ook een deel van het rouwproces waar je door moet. Je doet er nu wat aan. En misschien met de juiste hulp, doet hij op een dag op de gepaste manier mee.

Redrose

Redrose

24-05-2011 om 11:54 Topicstarter

Zucht

Bedankt voor de reacties. Ik vind het heel moeilijk. Hij heeft ook gezegd dat als er iets niet is of dingen op een bepaalde manier gebeuren hij denk van oh dat is zo nou ja dan accepteert hij dat. Dus een huwelijk is niet meer dan man zorgt voor geld en de klusjes in huis en de vrouw voor de rest. Maar dan is er tussen man en vrouw dus ook helemaal niks! Geen houden van, respect eigenlijk meer een tolereren van de ander. Dat is toch niet normaal of gezond. Hij zei zelfs dat wat ik wilde en miste er niet bestond! Ik weet niet of ik hem meekrijg naar de therapeut maar dan nog weet ik helemaal niet of iemand (hij dus) dusdanig kan veranderen zodat het een gezonde gelijkwaardige relatie kan worden. Wellicht voor het eerst! zucht dit vreet wel heel erg veel energie en vooral omdat ik het gruwelijk erg voor de kinderen vindt. Ook zij zien nu geen liefdevolle relatie tussen hun ouders maar anders kind van gescheiden ouders... helaas ben ik dat zelf ook. Ik moet weer veel nadenken over hoe ik nu verder moet...

Merel

Merel

24-05-2011 om 12:15

Voorbeeld

Hoe gingen jouw schoonouders met elkaar om? Dat is het voorbeeld wat jouw man heeft gekregen denk ik? Wellicht weet hij gewoon helemaal niet wat de bedoeling nu is en bij de meeste mannen moet je met concrete voorbeelden komen, hem op gang helpen. Ik neem aan dat jullie wel praten over hoe was je dag vandaag? Zo nee, begin met dat soort dingetjes, je kunt niet na 15 jaar ineens in het diepe spingen met hem hij moet het leren. Verder kan je misschien weer iets samen gaan doen? Uhm, bijvoorbeeld ga 1x in de week samen op skeelerles, stijldansen, fietsen...weet ik veel, iets wat je samen doet en waar je naderhand nog eens over kan praten. Langzamerhand kan je de gesprekken diepgaander maken.

Het begin

"Dus een huwelijk is niet meer dan man zorgt voor geld en de klusjes in huis en de vrouw voor de rest. Maar dan is er tussen man en vrouw dus ook helemaal niks! Geen houden van, respect eigenlijk meer een tolereren van de ander. Dat is toch niet normaal of gezond."

Ik denk dat het in de fase van het hebben van kleine kinderen, bij redelijk wat mensen gebeurt. En wat nu is, kan anders worden. Mannen nemen het vaak zoals het komt en hebben geen idee hoe je aan iets kan werken. En wat het ook is waar jullie aan gaan werken, tzt, het begint met elkaar op dit soort kleine dingen waarderen. Je hebt meer basis dan je denkt dat je hebt. Je wilt meer, logisch maar dat kan echt niet van vandaag op morgen of volgend (half)jaar.

"Ook zij zien nu geen liefdevolle relatie tussen hun ouders maar anders kind van gescheiden ouders... helaas ben ik dat zelf ook. Ik moet weer veel nadenken over hoe ik nu verder moet... "

Stapje voor stapje. Ze zien wel 2 ouders die er nog zijn. En niet die het moeten opgeven of gaan opgeven. Dat is ook heel wat waard: ookal zie je dat nu niet of waardeer je het nu niet. De liefde begint waar de waardering voor elkaar groeit.

Tegeltjeswerk

"De liefde begint waar de waardering voor elkaar groeit."
Kan gewoon op een tegeltje..
Maar dat geldt wel voor meer dingen die waar zijn .

Oh, wat erg, een tegeltekst.. lol!

Redrose

Redrose

27-05-2011 om 17:30 Topicstarter

Moe

Tja het begin... ik ben wel al heel blij dat we iig af en toe praten over de dingen waar het omgaat. Waar ik heel erg van geschrokken ben is dat ik echt diep ongelukkig ben over veel dingen en hij dat eigenlijk niet ziet. Hij zegt ook dat ik dingen wil die niet bestaan. Ook zie ik steeds meer (of voel ik steeds meer) hoe ver we uit elkaar zijn gegroeid. De allereerste basis is als ik terug denk al niet helemaal goed geweest. Door ook de gesprekken met de psycholoog ben ik dingen in gaan zien in bijv. de keuzes die ik heb gemaakt. Door de hele situatie heb ik helaas niet veel vertrouwen in onze relatie... pffff ik ben moe het vreet energie hoor... Ik heb ook echt het gevoel dat we als twee goeie bekenden bijelkaar leven. Hij zorgt voor het inkomen en ik voor thuis maar verder is er helemaal niks. Dus die plaatsen zouden ook ingevuld kunnen worden door iemand anders waar je wel veel mee zou delen. Zoals hobbies, vriendschappen, waar je mee kunt kletsen, noem maar op.... sorry maar ik moet dit gewoon kwijt. Op naar het weekend... en dan ook nog die vragen over de vakantie waar gaan we heen??? Tja 2 weken in een warm land, op een camping zonder gezelligheid... tja

Herkenning

Ik herken het wel Redrose.
Zelfde verhaal: getrouwd, 2 kinderen. We zijn, of misschien beter: waren, altijd soulmates. Maar nu na jaren ontdekken we eigenlijk allebei dat we uit elkaar gegroeid zijn. Uit elkaar gaan willen we eigenlijk niet, maar is dat omdat het anders teveel geld kost of omdat we niet zonder elkaar willen? Ik ben bang om de stap te zetten, hij ook denk ik. Maar voor nu is er niets tussen ons, ik zie geen levensvreugde op dit moment, maar meer een broer/zus relatie. Moeilijk he.

Dina2

Dina2

05-06-2011 om 20:36

Dezelfde miserie

Dag Redrose,

Ik zit in net dezelfde situatie, ik heb twee zoontjes van 4 en 5 jaar oud. We leven naast elkaar sinds 5 jaar, misschien al langer. Ik ben nog niet naar een psycholoog geweest, maar heb wel mijn naaste familie en vrienden op de hoogte gebracht. Verder wil mijn partner niet naar een therapeut. We praten er dus wel over maar het komt volgens hem wel weer goed.
Ik voel me gevangen in mijn eigen huis, ik heb geen privacy en slaap naast hem als broer en zus.
Ik ben doodongelukkig, ik vrees dan ook dat wij uit elkaar gaan, ik weet alleen nog niet wanneer. Ik kan mijn kindjes niet missen.
Het wordt een zware periode, ik hoop dat je iemand hebt die je bijstaat.

sannie

sannie

06-06-2011 om 17:25

Hier ook

Ik sluit me aan. Ook hier ellende. Ook ik heb twee kids. Misschien kunnen we elkaar er doorheen trekken. Misschien later meer maar nu is het nog te vers. Ik leef in ieder geval met jullie mee.

Sterkte, Sannie

Risama

Risama

08-06-2011 om 08:33

Sannie

Wat verdrietig om jou hier tegen te komen. Vergeet niet dat de eerste jaren met kleine kinderen gewoon echt pittig zijn en je snel op de automatische piloot terechtkomt en elkaar wat uit het oog verliest. Ik weet natuurlijk helemaal niet wat er speelt, maar herken die ellende uit mijn vorige relatie waar mijn oudste 2 kinderen uit voort zijn gekomen. Mijn huidige relatie met weer 3 kleintjes gaat gelukkig goed, maar ik ben me dan ook zeer bewust van deze valkuil.

Sterkte! (natuurlijk ook voor de anderen met problemen in dit draadje)

Risama

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Gerdina

Gerdina

08-06-2011 om 21:22

Sannie

Ben je de Sannie waar ik in 'zwanger worden' heb geschreven? Als je dat bent, dan hebben jullie samen ook wel veel meegemaakt de laatste jaren. En misschien die periode ook heel verschillend beleefd en nu alles wat dat betreft een beetje tot rust komt, je erachter komt dat je elkaar onderweg een beetje bent kwijtgeraakt. Ik hoop dat jullie hier samen doorheen komen en er sterker uit te voorschijn komen.
En dat hoop ik natuurlijk ook als je een andere Sannie bent!

Redrose

Redrose

13-06-2011 om 12:26 Topicstarter

Erg moeilijk

goh dames tja ik herken heel veel van jullie reacties helaas! Ik ben de laatste maanden heel veel na gaan denken en aan het onderzoeken wat er is gebeurt in de laatste jaren. Waarom ik me zo ongelukkig voel en waarom onze relatie zo is verandert en of dit laatste eigenlijk wel zo is. Iedere relatie en situatie is anders maar hier is het wel zo dat ik denk er eigenlijk al veel mis was aan de basis. Ik heb zelf al het een en ander meegemaakt in mijn jeugd thuis en hierdoor ook sommige keuzes gemaakt. Helaas veel te lang de situatie geaccepteerd als zijnde het komt wel goed of het zal wel zo moeten en niet ingegrepen en opgekomen voor mijn gevoelens van onrust of ongelukkig zijn en missen van heel belangrijke dingen. Mijn man wil de situatie accepteren zoals die is mede denk ik ook door de veranderingen die er anders ontstaan. Maar ik ben er wel uit voor wat betreft het gevoel. Ik wordt zo niet meer gelukkig zoals ik zou moeten zijn met een partner( en kinderen),heel jammer is wel dat mijn man dat niet zo ziet en wij er dus heel moeilijk of niet met zn tweetjes over kunnen praten. Ik ga proberen om hem toch mee te krijgen naar een therapeut om zo iig zijn gevoelens te weten en ook die van mij helemaal aan hem duidelijk te maken. Hij zegt dat ik te veel wil maar dat is echtniet zo. Een echte broer zus relatie al zo lang en je zo alleen voelen in een relatie is niet goed. Het is zover dat ik niet eens echt bij hem wil zijn en hij volgens mij ook niet bij mij tenminste het zou ook iemand anders kunnen zijn. Maar dan kom je natuurlijk in een situatie en nu? Tja dat wordt een hele moeilijke tijd voor de kinderen, mijn partner maar zeker ook voor mij. Ik ben de zwarte piet om zo te zeggen want ik wil niet meer. En tja ervoor vechten? Waarvoor als houden van er niet (meer) is... natuurlijk geef ik wel om hem maar dat is vind ik niet genoeg voor de rest van mijn leven....

Dina2

Dina2

18-06-2011 om 22:29

Zorg voor jezelf

Ik heb het advies gekregen om beter voor mezelf te zorgen en te stoppen met mezelf weg te cijferen voor de kinderen, mijn vriend en het werk (via sociaal werker op m'n werk). Ik ga nu één maal per week op stap met vriendin(nen) of alleen (iets eten, cinéma, evenementen, bezoekje brengen aan mijn broer, ed.) Ik hou ook minder rekening met de mening van mijn man ivm aankopen, de kinderen, het huishouden. Ik probeer gewoon mezelf terug te zijn, en eis mijn vrije tijd op. het doet me goed, maar lost "au fond" natuurlijk niks op. Het helpt wel om hem te laten inzien dat ik niet gelukkig ben.
Ik voel me nog steeds niet goed in mijn relatie met mijn vriend, maar ga er nog wat tijd overheen laten gaan, misschien verandert er nog iets, maar denk het niet. Ik voel me zo vaak alleen.

Redrose

Redrose

19-06-2011 om 20:56 Topicstarter

Hetzelfde

Beste Dina, Ik doe precies hetzelfde. Ben weer gaan sporten, probeer vaker eens een avondje weg te gaan, heb weer carnaval gevierd sinds misschien wel 15 jaar en probeer meer aan mezelf te denken. Ben aan het solliciteren. Maar heb niet veel vertrouwen meer in de relatie, omdat er heel veel niet is... Ik wil ook proberen toch op vakantie te gaan en kijken hoe het loopt maar vrees het ergste. Heb wel besloten hoe moeilijk ook niet in een ongelukkig huwelijk te blijven. Ik leef maar 1 keer en dat wil ik niet zonder liefde, zorgzaamheid en plezier. Want ook dat laatste heb ik niet of heel zelden en dat is dan als we niet samen zijn...
Jij heel veel sterkte. Ik vind het fijn om met "lotgenoten" te kunnen praten en elkaar steunen.

Sannie

Sannie

23-06-2011 om 14:36

Inderdaad moeilijk

lieve allemaal, Inmiddels ben ik ook weer een beetje geland, dus weer even tijd voor een berichtje. Pittige tijden. Gelukkig zijn wij 'on speaking terms'. Heb alleen heel veel verdriet en pijn. Tot in mijn botten. Ben doodmoe en tot weinig in staat (voor mijn doen). Gelukkig heb ik veel lieve vrienden om me heen. Maar ondanks dat voel ik me ontzettend alleen. Mijn partner en ik willen en beiden voor gaan en gaan in relatietherapie. Op zich fijn maar zie er ook tegenop, tegen de confrontaties nog meer pijn en ellende.

Redrose herken veel in je verhaal ik lees en leef mee, oom met de anderen. Eens zal het weer beter zijn. Tussen alle ellende door heb ik in ieder geval ook nog lol en zie ik zelfs ook positieve kanten aan dit alles.

Sterkte allemaal.

Redrose

Redrose

24-06-2011 om 19:01 Topicstarter

Werk

Hoi, ik heb afgelopen week te horen gekregen dat ik een baan heb! Heeft gelukkig niet lang geduurd, heb na een aantal jaren thuis te zijn geweest voor oa de kids binnen eigenlijk 1,5 mnd weer werk gevonden. Omdat mijn man en ik niet kunnen praten over alle gevoelens heb ik hem een brief geschreven met veel dingen in die ik iig wilde zeggen. Geen verwijten, gevraagd of hij het met ook niet kwalijk wil nemen maar dat het zo niet meer kan en we niet weg moeten lopen voor de problemen. Verder de dingen die ik mis en die niet kloppen. Het was heel moeilijk maar luchtte ook op. Hij heeft de brief gelezen maar de eerste twee dagen vreselijk gereageerd. Niet direct maar indirect op de brief. Hij negeerde me, was soms zelfs gemeen/verwijtend naar mij toe maar naar de kinderen juist vol begrip. En nu heeft hij er nog steeds niks over gezegd. Het moet dus weer van mij afkomen maar ik wil het nog een paar dagen de tijd geven ook omdat ik er in had gezet dat hij er nu over moest beginnen. Ik wil ook weer een keertje alleen op stap en weer eens lol maken, eerlijk gezegd ben ik (en ook de kids) rustiger als we zonder hem op stap zijn.. Tja en er is helemaal geen aantrekkingskracht van mijn kant uit naar hem toe. En volgens mij van hem uit ook niet.. Al vele vele jaren niet. Zegt ook iets, en we zijn nooit soulmates geweest zoals een andere schrijfster wel was met haar partner. Het is moeilijk maar we komen er wel doorheen. Voel me alleen soms zooo alleen en verdrietig. Ook toen ik hoorde dat ik de baan had, hij heel koel via de telefoon gefeliciteerd en toen hij thuis kwam niks meer. Ook weer een bevestiging: ik moet alles regelen en beslissen voor de kinderopvang...hij vraagt en regelt niks!!!

Klinkt

Het klinkt alsof hij bang en onzeker is om je kwijt te raken. En als jij alles regelt, ben je in elk geval nog betrokken. Daarnaast kan hij moeite hebben om eea bij zichzelf te zoeken. Dat is een lastige combinatie. Zeker als iemand niet kan communiceren. Ik weet dus niet of je het moet zoeken in dat hij geen interesse heeft, jou alles laat doen (hoewel het er wel zo uit kan zien). Zeg je wel eens dat je van hem houdt, hem waardeert? Daar ontdooien veel mannen al van. Hij lijkt mij totaal verkrampt. Ook lastig voor jou hoor

Redrose

Redrose

30-06-2011 om 20:59 Topicstarter

Nee helaas

Hoi Judith,
Klopt wat je zegt. Is heel moeilijk voor ons allebei denk ik. Het is alleen al zoooo lang slecht dat ik niet meer tegen hem kan zeggen dat ik van hem hou... ik voel het nl. niet meer . En dit is iets waar ik niet om kan liegen. Ik probeer ook wanhopig te zoeken in mijn gevoel of ik het nog echt langer een kans moet geven of dat er echt niets meer is. Ik weet dat communiceren moeilijk kan zijn maar hij zoekt geen hulp of toenadering. Hij doet wel zijn best met de kinderen nu (eerst helemaal niet), de eerste 6-7 jaren en bij mijn zoon 4 jaren heeft hij alles bij mij gelaten. Hij wilde geen late of nacht voedingen overnemen, liet altijd het troosten, helpen dingen aanleren aan mij over. Tja heb vaak gezegd dat ik het ook niet allemaal wist want er is geen school voor en je krijgt geen handleiding. Door de jaren heen heb ik zoveel alleen moeten doen, ik voel me niet meer verbonden met hem. Er is niets tussen ons, behalve een verleden en wellicht vriendschap. Ik heb hulp gezocht, praat met mensen en prof. hulpverl. probeer het met praten, brieven zelfs maar hij geeft uit zichzelf geen enkele reactie. Dan wordt het wel heel moeilijk hoor. De vakantie komt eraan en ik heb net werk gekregen. Hij was niet eens oprecht blij. Toen hij thuiskwam niet gefeliciteerd en verder over de baan gevraagd. Hij weet er bijna niks van, gisteren toevallig vroeg hij wat ik ging verdienen. Eerder heeft hij alleen de dagen en uren opgeschreven. Dat is toch heel erg oppervlakkig of niet. Pfff het is heel erg moeilijk hoor...maar bedankt voor de reactie!

GooischeVrouw

GooischeVrouw

04-07-2011 om 15:35

Herkenbaar

Wij zaten in het zelfde schuitje....By ons was t al zo ver dat manlief 'gezelligheid' by een ander ging zoeken....

Ik ben toen een tydje van huis geweest,moeilijke keuze ivm kinderen en omgeving die toch vragen gaan stellen. Maar na een paar dagen kreeg ik al een sms...zyn ogen waren geopend,kan niet zonder my,waarderde my niet genoeg...! Doel bereikt! Nu zyn we samen in therapie,dat is echt een MUST als je er samen uit wil komen! Het gaat nu steeds beter met ons,dankzij de therapie leren we eindelijk praten met elkaar! Een paar dagen Parijs doet ook wonderen

Veel sterkte,ik weet hoe dit alles je hele leven kan beheersen!

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.