Relaties Relaties

Relaties

MonieMonie

MonieMonie

07-06-2011 om 19:57

Altijd thuis en geen vrienden

Mijn probleem is misschien helemaal geen probleem en ik zou er misschien ook helemaal geen probleem mee moeten hebben. Maar ik heb er wel een probleem mee. Mijn man heeft geen vrienden en hij is bijna altijd thuis. In principe is daar niks mis mee maar het geeft mij een gedeprimeerd gevoel. Toen de kinderen kleiner waren had ik er eigenlijk geen erg in, het leven was zo druk en het was wel handig dat hij op de kinderen paste als ik op pad was met vriendinnen. En nu stoor ik mij gigantisch aan dat gedrag en ik vind dat heel erg van mezelf. Ik denk dat in principe alles bespreekbaar moet zijn maar dit vind ik een moeilijke. Kan hier toch niets van zeggen? Het is ook zijn huis en zijn leven. Van de andere kant moet hij toch ook wel weten dat het op den duur de relatie kan ondermijnen lijkt mij. Wat moet ik hier nou mee, herkent iemand dit?
Eerst ging hij nog wel eens op reis voor zijn werk maar dat doet hij niet meer, hij wil thuis blijven. pfff

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Katrien

Katrien

07-06-2011 om 20:14

Waarom

"Van de andere kant moet hij toch ook wel weten dat het op den duur de relatie kan ondermijnen lijkt mij."

Ik begrijp eerlijk gezegd niet goed hoe dit op den duur de relatie kan ondermijnen? Of heeft hij er een probleem mee dat jij regelmatig op stap gaat?

Waarom geeft het je een gedeprimeerd gevoel? Zolang hij er geen probleem mee heeft, begrijp ik werkelijk niet waarom hij zou moeten uitgaan en vrienden hebben.

Katrien

musje

musje

07-06-2011 om 20:31

Relatie ondermijnen

Je man is niet het uitgaanstype en je hebt hem altijd prima gevonden zoals ie was. Maar nu moet hij opeens de sociale jongen gaan uithangen? Ik denk dat jouw houding je relatie ondermijnt; wat wil je, dat hij doet wat jij leuk vindt?
Je vraagt of iemand dit herkent, ik herken dit zeker: ik vind het heerlijk om thuis te zijn en ik hoef de deur niet uit, ik heb zelfs een hekel aan op vakantie gaan. Ik hoop niet dat mijn man mij over vijf jaar opeens om één of andere vage reden op pad stuurt..

MonieMonie

MonieMonie

07-06-2011 om 20:55

Het zou ook geen probleem moeten zijn

Jullie hebben helemaal gelijk. Ik vind ook dat iedereen zichzelf moet blijven. Toch erger ik mij zo verschrikkelijk ik bijt tien keer op een dag op mijn tong om er niet iets van te zeggen. Ik weet gewoon niet hoe ik dat gevoel weg krijg. Misschien ben ik zelf heel erg veranderd. Ik zou het verschrikkelijk vinden als hij zou willen dat ik meer thuis bleef b.v. dus ik kan het mij andersom echt goed voorstellen.

musje

musje

07-06-2011 om 21:08

Wel goed van je dat je je realiseert dat hij niet de relatie ondermijnt; ik takes two.. Is er meer aan de hand?

Kaaskopje

Kaaskopje

07-06-2011 om 23:12

Als jij de hele dag op je tong bijt

ben je zelf blijkbaar ook thuis. Je kunt er dus niet tegen om sámen thuis te zijn. Dat is, vind ik, niet bepaald een positief teken. Als je samen oud wilt worden zul je moeten accepteren dat je man huiselijker is geworden en jij niet.

Kaaskopje

Kaaskopje

08-06-2011 om 00:19

Nog een keer gelezen

Ik heb het net nog een keer gelezen en ik wil toch eerlijk blijven zeggen wat ik ervan vind. Je man was voorheen dus ook al huiselijker dan jij, maar dat was handig. Zo kon jij je vrolijke leventje voortzetten, in je eentje. Je man is een Joris Goedbloed als je het mij vraagt. Hij heeft blijkbaar altijd geaccepteerd dat jij niet genoeg hebt aan huisje-boompje-beestje en je je uithuizigheid gegund. Ik weet niet waarom je man geen vrienden heeft, maar sommige mensen hebben genoeg aan hun gezin en aan contacten die ze dagelijks tegenkomen. Wil je dat je man verplicht naar een club gaat zodat jij een paar uur van hem af bent? Moet hij geforceerd vrienden maken?
Ik zie aan je reactie wel dat je je ook beseft dat je gedachten niet in de haak zijn. Ik zou de oorzaak van je ongenoegen dus bij jezelf zoeken en niet bij je man. Hij is zo als je hem kent. Als dat je niet aanstaat.....

stien

stien

08-06-2011 om 00:25

Herken het wel hoor

Hier ook een man die nauwelijks contacten buiten de deur heeft en ook nog werkt aan huis. Het benauwt me af en toe zeer. Ik ben zelf heel graag af en toe helemaal alleen, heb dat nodig om op te laden, en dat gebeurt dus bijna nooit. Bovendien is zijn wereldje ook zo klein, het wordt zo beperkt zonder input van buitenaf(behalve facebook en de computer in het algemeen) Wel herkenning dus, geen oplossing.

Fiorucci

Fiorucci

08-06-2011 om 08:13

Nou....

Mijn man heeft het druk op zijn werk, is blij als hij thuis is en geniet van zijn gezin, hij vindt een goed contact met zijn kinders heel belangrijk. Hij gaat zelden met vrienden op stap en heeft dit vroeger zo vaak gedaan, hij heeft die behoefte niet meer zo.

Van alles kan een relatie ondermijnen

voortdurend op elkaars lip zitten.
Of altijd maar naar de voetbal.
Altijd en eeuwig klussen bij de hele wereld.
Constant gamen.

Als je je eenmaal gaat ergeren aan de gewoontes van je naaste, dan is het einde zoek.

Het blijft van belang dat er genoeg is waar je sámen aardigheid in hebt en dat je daarnaast allebei de ruimte hebt jezelf te zijn, of je nou uitgaat of thuisblijft.

Ga op onderzoek uit naar hoe het verder kan met jullie samen, en stop nu eerst met je te ergeren.

Mijn man is áltijd áltijd aan het lezen. Als we iets te lang aan tafel zitten zit-ie al te hunkeren naar iets leesbaars verderop, daar pesten dochter en ik hem vaak mee.
Verder is-ie vaak weg, altijd werkgerelateerd, of iets wat daaruit voortvloeit.

Thuis is hij uit te tekenen: in een stoel (binnen/buiten) met een krant, boek, tijdschrift. Dan is hij heel gelukkig en ontspannen maar voor een ander ziet het er saai en suf uit

rowan1

rowan1

08-06-2011 om 10:26

Hier andersom

Mijn man is wat vaker weg dan mij. Ik vind het soms niet leuk om alleen thuis te zitten, waarop hij dan zegt " dan ga jij toch ook wat doen?" terwijl ik daar geen behoefte aan heb. Zolang jouw man niet klaagt, is er denk ik niets aan de hand. Ik ben verder tevreden met mijn leven zoals het is. Sommige mensen zijn gewoon wat huiselijker.
Wel denk ik dat vrienden je leven wat meer kleur kunnen geven. Je maakt samen dingen mee en hebt weer wat te vertellen.
Misschien kun je zelf proberen een vriendenclub op te bouwen waarin ook mannen zitten. Mijn vriendenclub bestaat bijvoorbeeld uit veel stellen, en die mannen onderling ondernemen weleens wat. Wellicht dat jij kan voorstellen aan een vriendin om eens met zijn vieren af te spreken met de mannen erbij?

Rowan

Marlie

Marlie

08-06-2011 om 11:11

Jouw behoefte

Is het misschien gewoon zo dat jij van tijd tot tijd gewoon erg de behoefte voelt om even helemaal alleen te zijn? Ik heb dat zelf wel. Heb het gewoon af en toe even nodig om helemaal alleen in huis te zijn. (of alleen met de kinderen op bed) Niet iedereen zal dit herkennen of nodig hebben. Maar wanneeer ik dit niet van tijd tot tijd heb, kan ik van binnen een soort opgeborrelde kriebel hebben. Dan kan ikzelf wel de hort op gaan, maar dan ben je nog niet alleen in je eigen omgeving.
Ik wist niet dat ik dit zo had, totdat mijn man met een burn-out thuis kwam te zitten, en hij dus ook niet meer naar sport en muziekclubjes kon gaan. Dag en nacht bij elkaar, man, hoeveel ik ook van hem hield, af en toe kon ik in mezelf wel schreeuwen: ik wil een paar uur alleen zijn! En dat was absoluut geen verwijt naar hem toe, hij kon dr niks aan doen, maar het was puur mijn behoefte.
Dus misschien dat je dat een beetje bedoelt? En dat je denkt: als hij vrienden had, dan was ik ook even af en toe alleen.

Renata

Renata

08-06-2011 om 12:42

Zo herkenbaar!

Mijn inmiddels ex man was precies zo. Net als jij vond ik het ook handig toen de kinderen klein waren.

Later ontdekte ik dat hij in ontwikkeling stil bleef staan, nooit initiatief nam tot uitjes oid. We groeiden uit elkaar en ik vond hem steeds minder leuk, eerder onwijs saai. Ik mocht altijd alles, maar dat gaf me op een gegeven moment geen voldoening. Ik kwam met verhalen thuis en hij had zeer weinig te vertellen. Op een gegeven moment vlakte ik ook wat af.

Ik besefte ineens dat ik zo mijn leven niet wilde en heb toen besloten weg te gaan. Deze keuze is de beste keus ooit geweest. Ik heb nu een heel ander leven. Een partner die ook in is voor gekke dingen, die ook gewoon echt leeft. Mijn huidige partner heeft ook geen vrienden, maar dat komt ook mede door zijn werk. Maar verder staat hij wel heel aktief in het leven en dat is wat ik bij mijn ex miste.

Dus bedenk goed wat je nou ergert en ga dat heel eerlijk benoemen. Daarna moet je bedenken of je dit kunt accepteren of niet.

De spreuk die mij de ogen geopend heeft:
Accepteer wat je niet kunt veranderen,
of verander wat je niet kunt accepteren.

MonieMonie

MonieMonie

08-06-2011 om 15:15

Bedankt

Bedankt voor de antwoorden.
In een van de antwoorden opperde iemand dat er enerzijds het probleem is van het nooit alleen zijn en anderzijds een partner hebben die geen eigen sociaal leven heeft. Dat is wel zo.

Het nooit alleen thuis zijn; ik heb wel eens aangegeven dat ik het prettig vind om wel eens het huis voor mij alleen te hebben. Hij vond dat ook prettig en omdat ik regelmatig weg ben komt dat ook nogal eens voor. Andersom gebeurt het niet. Ik kan moeilijk zeggen 'ga toch eens weg want ik wil even alleen zijn' Ik denk dat ik gewoon af en toe een paar dagen naar een vakantiepark ga buiten het seizoen om even een paar dagen alleen te zijn.

Dat hij geen sociaal leven heeft benauwd mij. Hij heeft amper contact met zijn familie (zijn familie heeft onderling wel contact) en hij heeft amper contact met collega's. Hij lift wel een beetje mee op mijn contacten maar dan soms en heel oppervlakkig. Stel dat ik weg val door scheiding of overlijden dan is hij helemaal alleen. De kinderen zijn op een leeftijd dat ze zich minder op thuis richten en meer de wereld aan het verkennen zijn. Stel dat ik het niet meer trek, ik kan zo'n man toch ook niet aan zijn lot overlaten?

Iemand anders antwoordde ook dat er misschien meer aan de hand is in de relatie. Dat is denk ik ook wel zo. Ik heb mij altijd erg aan hem en zijn interesse aangepast. Ik deed mijn best om mee te praten over zijn interesse maar ik wordt ouder en ik kan er de energie niet meer voor opbrengen, zijn interesse gebied heeft namelijk niets met mijn leef en interessewereld te maken. En dan ben je dus snel uitgepraat. Toen de kinderen kleiner waren praatte we daar wel veel over maar het leven van de kinderen speelt zich steeds meer buiten ons gezichtsveld af.

Veel antwoordde ook; ik ben ook zo; geen vrienden en ik ben altijd thuis en gelukkig. Voor diegene; gaan jullie dan ook niet eens sporten of een dagje winkelen? Wil je niet iets te vertellen hebben aan je partner dat je beleeft?

Maylise

Maylise

08-06-2011 om 16:25

Zou mij ook benauwen

Het zou mij ook wel benauwen als mijn man helemaal geen leven buiten mij en de kinderen om zou hebben. Misschien omdat ik me niet voor kan stellen dat iemand geen vrienden heeft. Vrienden spelen een grote rol in ons leven. Natuurlijk is een man die altijd thuis is ook handig met de kinderoppas en zo maar ik kan me voorstellen dat zeker als je wat ouder bent dat het ook gaat benauwen als iemand altijd maar thuis is en nooit zelf wat onderneemt. Geen herkenning verder maar ik snap wel dat het een probleem kan zijn.

Fiorucci

Fiorucci

08-06-2011 om 18:18

Ondernemen...

Nou ja, thuiszijn staat niet altijd synoniem aan niks ondernemen hoor, wij zijn hier altijd bezig met van alles, en anders speelt man veel gitaar, samen met mijn jongste zoon.

Kaaskopje

Kaaskopje

09-06-2011 om 00:47

Maylise

Je zegt dat je je het niet kunt voorstellen dat iemand geen vrienden heeft. Ik heb nog 1 vriendin over. Ik heb gedurende mijn leven meerdere vriendinnen gehad, maar daar was het na een tijd 'klaar' mee. Niet persé omdat ik dat zo graag wilde, maar dan groeiden we uit elkaar en verwaterde de vriendschap. Bij een speelt het geloof een rol in de verwatering, maar ook de afstand tussen onze woonplaatsen. Ik moet er 3 treinen voor pakken en een bus.. een wereldreis. Bij een andere vriendin was het ook vooral afstand en andere interesses, tja zo gaan die dingen. Maar mijn ene vriendin en ik blijven elkaar wonderwel trouw, al 35 jaar. Ik zou best weer een nieuw praat/klets/winkelmaatje willen, natuurlijk is dat leuk, maar ik kan ook zonder. Tenminste onder de huidige omstandigheden: man, 2 (in jaren) volwassen dochters en mijn collega's. Mocht ik ooit alleen komen te staan, dan is alleen wel erg alleen.

Primavera

Primavera

09-06-2011 om 10:56

Je hoeft toch niet weg te gaan om iets te vertellen te hebben?

Moniemonie:"Voor diegene; gaan jullie dan ook niet eens sporten of een dagje winkelen? Wil je niet iets te vertellen hebben aan je partner dat je beleeft?"
Je hoeft toch niet persé weg te gaan om de ander iets te vertellen te hebben? Wat voor een gespreksonderwerp is nou een dagje winkelen? Mijn man gaat ook wel eens kleding kopen. Komt hij terug dan zegt hij wat hij gekocht heeft, vraagt wat ik er van vind en soms waarom hij een bepaalde keuze heeft gemaakt en niet een andere. Binnen hoogstens 10 minuten zijn we er echt wel over uit gepraat. Persoonlijk veel ik veel interessanter wat mijn man denkt ipv wat hij doet. We kunnen eindeloos praten naar aanleiding van een passage uit een boek of film of gewoon overpijnzingen over liefde, god, politiek, iets uit het nieuws, het ideale schoolsysteem, zijn of mijn werk, de kinderen, onze ouders, toekomstmijmeringen, enz. Van alles eigenlijk en soms zeggen we ook gewoon niks en gaat ieder zijn gang.
Ik denk dat we juist geen behoefte voelen om alleen te zijn omdat bij ons ieder volledig zich zelf kan zijn ook als de ander daar bij is.
Je hebt het erover dat je je altijd aan de interesses van je partner hebt aangepast, maar dat nu niet meer op kan brengen. Hij heeft dus wel interesses alleen zijn dat de jouwe niet. Jouw mentale oplossing 'als hij nou maar verandert en de interesses ontwikkelt die ik eigenlijk wil' zal waarschijnlijk niet gaan werken. Als ik het zo lees is hij in jullie relatie degene die altijd zichzelf is gebleven, maar heb jij je anders voorgedaan en dat breekt je nu op.
Kijk nou gewoon of jullie relatie kan lukken als jullie nou eens allebei jezelf blijven ipv aan hem aan te wijzen om aan de beurt te zijn om 'net alsof' te moeten doen. Misschien kun je nog iets nieuws vinden wat jullie beide leuk vinden of leer er mee leven dat je nou eenmaal andere interesses hebt en die los van de ander te doen en misschien is hij niet zo'n prater. Probeer alleen niet van hem te eisen dat hij nu verandert in iemand die hij niet is om hem vervolgens kwalijk te nemen dat dat hem niet lukt. Dat is geen houden van meer, maar ergenissen zoeken en meestal het begin van een verbitterd einde van een relatie.
Groeten Primavera

Kaaskopje

Kaaskopje

09-06-2011 om 14:35

Primavera

Algemeen genomen ben ik het heel erg met je eens. Er is een tijd geweest dat mijn man en ik samen thuis waren en toen waren we enorm hecht. Het was in financieel opzicht een slechte tijd, maar voor onze relatie was het een heel belangrijke periode in positief opzicht. We zaten toen de hele dag bovenop elkaars lip. Nu nog steeds eigenlijk... we zijn collega's
Jij: Je hoeft toch niet persé weg te gaan om de ander iets te vertellen te hebben?
Ik: ik ben wel van mening dat het gezond is om buiten de deur ervaringen en indrukken op te doen. Als je alleen maar mee kunt praten door wat je leest en op tv ziet is je wereld wel heel klein, ondanks al die tele-mogelijkheden. Ik vind dat het hebben van werk en daarmee collega's, nieuwe ervaringen e.d. mijn leven heeft verrijkt.

Maylise

Maylise

09-06-2011 om 14:41

Kaaskopje

Dat vriendschappen verwateren herken ik wel (helaas). Ik ben erg trouw in vriendschappen maar soms groei je gewoon uit elkaar. Bovendien ben ik ook wel realistisch dat je soms ook een soort gelegenheidsvrienden hebt. Dat zijn dan meer kennissen misschien maar mensen die bij een bepaalde fase in je leven passen. Toen ik nog babies en peuters had trok ik veel op met vrouwen die ook kleintjes hadden. Spraken we met elkaar af in het park en zo of we konden op elkaars kinderen letten. Sommige van die vrouwen zijn uitgegroeid tot echte vriendinnen en met anderen is het contact gewoon verwaterd. Geen ruzie of zo maar we spreken elkaar gewoon nooit meer. Dat waren dan geen echte vriendinnen voor het leven blijkbaar maar in een bepaalde periode zijn we elkaar toch tot steun geweest en hebben we lol met elkaar gehad dus wel goede herinneringen. Ik ontmoet wel steeds nieuwe mensen. Ik ben hier 10 maanden geleden komen wonen en kende nog bijna niemand en inmiddels ken ik al weer een hele stoet mensen. Ik weet nog niet wie er uit zullen groeien tot echte hartsvrienden maar heb al wel een paar mensen met wie het echt heel goed klikt en waar ik hele goede gesprekken mee heb. Het kost wel veel tijd en energie om alles op te bouwen.

Ik heb maar 1 of 2 keer echt ruzie gehad met een vriendin en dat ik haar daarom niet meer spreek. Dat is wel pijnlijk.

Ik kan me voorstellen dat als je druk bent met werk en daar veel mensen spreekt je in je vrije tijd vriendschappen minder mist. Voor mezelf merk ik wel dat vriendschappen echt iets toevoegen. Met vriendinnen heb ik toch weer andere gesprekken dan met man.

Einzelganger

Einzelganger

16-06-2011 om 17:04

Even nieuw leven

Even je draadje nieuw leven inblazen. In de eerste instantie had ik niet zo'n herkenning, omdat je het mn over uitgaan had en geen vrienden hebben, maar na je reactie in echtscheiding begrijp ik het wat beter.
MIjn man doet het liefst alles met zijn allen en ik ben heel graag alleen. Op dit moment gaat dat goed omdat man een hele drukke baan heeft (meestal van 8 tot 8 weg en nog vaak 's avonds of in het weekend thuiswerken ook), maar zodra hij even tijd heeft verwacht hij dat kinderen en ik voor hem in de houding springen, alles uit onze handen laten vallen en met hem "leuke" dingen gaan doen, terwijl wij ons net hadden verheugd op een hele dag thuis blijven ofzo en gewoon ons eigen ding doen. Voorbeeld: dan zeg ik, "zo ik ga even naar de supermarkt", "oh gezellig dan ga ik mee" zegt hij dan, waarop ik denk, wat een tijdverspilling, als hij toch gaat kan ik mooi even ... (de was ophangen, de stofzuiger door het huis halen noem maar iets), maar als ik dat dan antwoord is meneer zwaar teleurgesteld, want samen naar de supermarkt is blijkbaar het toppunt van gezellig ofzo. Ik krijg het er echt benauwd van en nu heeft meneer ook nog het voornemen opgevat om over een jaar of 7 te stoppen met werken, dan zijn we rond de 50! Ik moet er niet aan denken zeg, ik zou bijna wensen dat hij niet zo'n goede baan had en dat we niet zo verstandig waren geweest met sparen, (niet) lenen en huizen kopen, dan zou hij gewoon tot 67 door moeten werken. Ik heb dus gezegd dat ik dan weer ga werken (doe ik nu niet) en had me ingeschreven voor een universitaire studie waar ik in deeltijd over 7 jaar mee klaar zou zijn. Maar goed dat bleek helemaal niet de bedoeling, want hij kan natuurlijk helemaal niet alleen zijn, dus als hij stopt met werken heeft hij wel mij nodig om hem gezelschap te houden. En ik kan nou juist zo ontzettend goed alleen zijn, vind het zelfs heerlijk. Ik weet niet of ik het ga redden om misschien nog wel 30 of 40 jaar samen thuis te zijn en alles samen te doen. Man heeft wel vrienden overigens, maar die zijn later aan kinderen begonnen en die willen en kunnen (of mogen) nooit meer iets sinds ze kinderen hebben en ja als je met 50 stopt met werken, zul je ook wel de enige van je vrienden zijn, dus zal ik hem moeten vermaken vrees ik. Mijn man is niet passief ofzo, hij heeft wel vaak plannen en ideeen, maar het probleem is dat hij graag al die ideeen met zijn gezin wil uitvoeren en niet met vrienden ofzo of desnoods met een vereniging van mensen met dezelfde hobby.
Als ik de reactie van Kaaskopje lees denk ik dat zij wel een fantastisch huwelijk moeten hebben, ik zou dat niet volgehouden hebben. Ik weet niet of ik nu echt een relatieprobleem heb hoor, misschien ben ik achteraf gewoon meer geschikt om alleenstaand te zijn. Hoewel ik met de aanwezigheid van de kinderen dan weer helemaal geen problemen heb.

MonieMonie

MonieMonie

17-06-2011 om 12:51

Reactie

Fijn dat er ook herkenning is. Goed dat er ook reacties zijn met kritiek. Over de kritiek dat iedereen zelf moet weten of iemand altijd thuis is. Dat is wel zo maar een mens is toch ook een sociaal wezen met behoefte aan anderen op zijn tijd? Nu voorzie ik in de behoefte van mijn man maar als ik er niet meer zou zijn dan zie ik niet hoe hij dat zou moeten oplossen? Er is niet ineens een andere vrouw voorhanden. Voor de gezelligheid zou hij erg op onze bijna jong volwassen kinderen gaan leunen, dat zou voor hun zwaar zijn.
Als hij eens ging sporten dan zou hij ook een betere conditie hebben en er beter uit zien.
Bij einzelganger was ook de reactie dat haar man alles aldoor samen wil doen en nooit iets alleen. Ik herken ook dat wel van naar de winkel wat veel sneller gaat alleen.
Ik vind het best een probleem en ik wil niet eindigen als twee boze bejaarden die aldoor aan het katten zijn. Pff

Geen vrienden

Hoi Moniemonie, ik herken dit ook heel erg. Wij hebben echt huwelijks problemen. Hier is ook voor mij een belangrijk punt bij dat mijn partner geen echte vrienden heeft, geen sociaal leven en dit ook niet wil. Hij gaat 1 keer in de week sporten en een biertje drinken maar verder nooit iets. Wil ook liever nergens mee naartoe, we hebben nooit vrienden op visite want die hebben we niet. Ik heb een aantal vriendinnen maar daar spreek ik meestal overdag mee af of alleen. Hij heeft ook geen behoefte aan familie. Ik voel me heel rot als je bijv met goed weer niet buiten zit met bijv vrienden of familie, kan zo leuk zijn. Hij liever alleen op de bank met tv aan. Tja dit is maar 1 van onze problemen. Hij wil liever alleen zijn en ik liever met en onder de mensen en vrienden/familie. Wil soms lekker een terrasje pikken, met de kinderen en andere ouders/vrienden op stap naar de speeltuin noem maar op. Ook als er bijv kermis is of een dorpsfeest zitten wij thuis... ik baal daar van. Maar bij ons moet veel meer gebeuren maar goed ik herken dit heel zeker. Heel veel succes en sterkte!!

Caro

Caro

02-07-2011 om 08:27

Ook erg herkenbaar

Ja ik herken het ook heel erg. Man werkt 5 dagen per week, zet 's avonds de tv aan en doet niets meer. Als ik ergens heen wil gaat ie meestal wel mee, maar uit zichzelf komt er niks meer uit. Vrienden had ie alleen in zijn jeugd, dus gezellig een avondje met vrienden bestaat hier niet.

Michelle

Michelle

09-07-2011 om 20:29

Altijd thuis

Hoi

ik herken dit ook zo goed! Die van mij zit ook alleen maar op bank en heeft geen vrienden.
Zelfs met zijn familie heeft hij geen contact, op zijn ouders na dan.
Dit gaat natuurlijk een keertje fout

Mannen

hebben volgens mij minder behoefte aan veel vrienden dan vrouwen.
Vrouwen kunnen uren kletsen met elkaar over hetzelfde onderwerp. Mannen hebben dat niet zo, die gaan liever even een potje bier drinken oid.
Heeft je man misschien geen vrienden meer?
Hoe ouder je wordt, hoe moeilijker het is om vriendschappen te sluiten. Heeft hij er wel behoefte aan? En zoja, zoekt hij het dan ook zelf op? (bijv bij een vereniging gaan oid)

MonieMonie

MonieMonie

13-07-2011 om 07:15

Nooit echt vrienden gehad

Mijn man heeft eigenlijk nooit echt vrienden gehad. Niet dat ik weet tenminste. Ik denk dat hij er ook geen behoefte aan heeft maar wat mij benauwd is dat ik die rol van contact met de buitenwereld heb. We hebben ooit een onenigheidje gehad en toen schermde ik mij wat af van hem. Hij kon zijn ei ook niet kwijt en ging toen ons probleem met de kinderen bepraten. Dat is niet wat ik wil en dat is ook niet goed voor kinderen.
Ik vind het zo benauwend. En ja ik denk niet dat het nog veranderd.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.