Relaties Relaties

Relaties

bolly

bolly

03-12-2011 om 00:35

Wat moet ik toch met mijn ouders

Ik match niet zo goed met mijn ouders. Mijn vader is vrij lastig in de omgang, mijn moeder niet maar we matchen gewoon slecht. De laatste jaren heb ik dat wat opgevangen door het contact te minimaliseren, en de aandacht werd wat verschoven naar mijn kinderen, zijn met z'n allen dol op elkaar dus dat wilde wel.
Maar nu, ze worden langsaam ouder en ik begin me toch wat zorgen te maken, hoe gaat alles lopen als ze meer zorg nodig hebben etc. Mijn ouders zijn recent verhuisd en dat riep het nodige op. Ik ben veel daar geweest om te helpen, iets dat ik erg lastig vond, om zoveel bij ze te zijn. Ik merkte dat ik het erg lastig vond met ze om te gaan. Samenwerken met mijn vader lukt nooit en was nu wel nodig natuurlijk. Verder ben ik wel geschrokken van hun zelfredzaamheid; er is ongelofelijk veel mis gegaan bij de verhuizing. Waardoor ik enerzijds de behoefte sterk voelde daar te zijn, om zaken op te vangen en te steunen (willen ze ook) maar anderzijds kan mijn vader ontzettend slecht hulp accepteren; alles moet op zijn manier en dus de manier waarop dingen mis gaan. Ik kan er dan bij staan kijken; je ziet het allemaal misgaan en het is zo simpel te voorkomen, maar ik kan gewoon niets.
Nu ja, goed, de verhuizing hebben we allemaal wel overleefd. Ik kan weer meer afstand nemen etc. Maar daar blijft het natuurlijk niet bij; er komt een dag dat ze meer steun en hulp gaan gebruiken en ik zie er enorm tegenop. Behalve mij is er eigenlijk niemand op wie ze terug kunnen vallen. Familie en vrienden worden zelf steeds hulpbehoevender. Hoe kan ik het contact leuk houden als de dag daar is? Hoe houdt ik het zelf vol? Ben zelfs bang dat ik het helemaal niet ga trekken; al weet ik ook wel dat ik gewoon zal gaan doen wat nodig is. Maar daar voel ik me ook al weer schuldig over; dat ik het misschien slechts uit plichtsbesef ga doen ipv uit oprechte liefde. Ik houd echt wel van ze maar als ik bij ze ben kost het contact me zoveel dat ik altijd blij ben weer weg te gaan.


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Limi

Limi

04-12-2011 om 08:55

Vervelend

Ik match helemaal niet met mijn moeder en houd ook niet van haar, dus ik ben inmiddels wel zo ver dat ik niets doe als ik denk dat het me teveel ergernis gaat opleveren. Dan denk ik ook wel weer 'zou ik niet moeten...?' maar ik ben geen enig kind, dus dat heeft zich altijd wel opgelost.

Misschien moet je wat harder naar je vader zijn? Zo van, als jij niet naar me luistert en het op een foute manier blijft doen, ben ik weg? En het dan ook echt doen.

Oprechtheid

Ik lees in je bericht een sleutelwoord: oprecht. Het lijkt zo logisch, maar schijnt in jou geval ingewikkelder te liggen: je kan alleen maar oprecht van je ouders houden als het ook oprecht is wat je voelt en als je handelen overeenkomt met die gevoelens.

In jouw geval is dat naar mijn mening niet zo. Je toont geen vertrouwen en weinig respect voor je ouders. Wat jij voelt is ongeduld en kritiek.

Het lijkt me een goed idee om afstand te houden, en niet ineens tegen wil en dank te gaan ‘helpen’ als het nodig is in jouw ogen.

Je ouders doen misschien naar jouw idee van alles heel onhandig en worden misschien ooit hulpbehoevend. Maar zij zelf schijnen geen last te hebben van hun levensstijl. In ieder geval maak ik nergens uit op dat zij jouw hulp hebben gevraagd,nu of in de toekomst.

Als je er echt mee zit dat je er eigenlijk niet onvoorwaardelijk voor hen wil zijn, dan moet achter je eigen beslissing staan en ze vertellen dat ze op jouw hulp tzt niet kunnen rekenen. Als dat deining geeft, dan zal je die deinig ook moeten accepteren als een gevolg van jouw beslissing.

Jouw beslissing heeft wel tot gevolg dat jouw ouders hun zorgbehoefte zelf moeten invullen zonder jou daarbij te betrekken. Dat lijkt me zo te lezen niet zo’n probleem, want je ouders lijken me zelfstandige mensen. Maar ze moeten natuurlijk wel in de gelegenheid zijn om dit te doen, en dus niet op jou gaan rekenen omdat je op de een of andere manier suggereert dat jij er zal zijn.

Zelf zorgbehoefte invullen?

Klinkt prachtig Zofia, zelf je zorgbehoefte invullen, maar in de praktijk alleen weggelegd als je geld hebt om zelf zorg in te kopen. En ook met geld kan je niet bepalen hoe hulpbeheovend je wordt.
Je bent niet verplicht als kind voor hulpbehoevende ouders te zorgen, maar je laat ze dan wel erg aan hun lot over. Er is weinig zorgpersoneel om ouderen echt goed te verzorgen.
Ik zou nooit vantevoren dingen afspreken hierover. Als de tijd komt dat zorg nodig is, kan je een of twee vaste dagen in de week afspreken dat je komt helpen. Maar reken erop dat jij als dochter automatisch door zorgverleners als de mantelzorg wordt beschouwd.
Maak je nog niet te druk. Komt tijd, komt raad. Wie weet blijven je ouders krasse oudjes die zichzelf wel redden op hun eigen(wijze) manier.

Marja

Marja

04-12-2011 om 10:53

Oprecht (zofia)

"je kan alleen maar oprecht van je ouders houden als het ook oprecht is wat je voelt en als je handelen overeenkomt met die gevoelens."

Tja, dat vind ik een nobele opmerking en ik kan er ook respect voor opbrengen als iemand zo handelt, tot op zekere hoogte. Want moet je dan, als je minder nobele gevoelens voor je ouders hebt, het er maar bij laten zitten? Mijn moeder heeft me mijn hele leven gemanipuleerd en geclaimd dat het een aard had, niet bepaald een match dus. Nu is zij dement. Alles komt op mij neer (met wat prof. hulp maar die zien mij idd als de centrale hulpverlener). Wat moet je dan? Zeggen 'ja ik wil oprecht zijn, ik volg mijn gevoel en daarom moet mijn negentigjarige moedertje maar verkommeren? Dat lukt mij dus niet. Aan de andere kant is deze zorg vaak ook heel zwaar (heb geen broers of zussen)
Ik vind dit een groot dilemma. Ik begrijp Bolly dus zeker hoewel het nu nog geen zin heeft je er praktisch druk over te maken. Ze kan haar handen er nog wel wat van af trekken. Maar op een gegeven moment is het een haarscherpe keuze: volg ik heel oprecht mijn antipathieën of word ik toch tegen mijn zin de primal caretaker. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen een mensje van 90 te laten verkommeren maar doe ook niet alles van harte. Ben oprecht benieuwd Zofia, hoe jij dit ziet.

Marja

tonny

tonny

04-12-2011 om 12:04

Het valt bepaald niet mee

als je oud wordt, merkt dat je steeds onhandiger en langzamer wordt. Om je heen zijn mensen die alles sneller maar ook anders doen dan je zelf zou willen. Het is een hele kunst daarmee wijs om te gaan, voor de ouderen en voor de helpers.

In het verleden heb ik het ook weleens geschreven hier: op momenten dat ik vol ongeduld en ander negatief gevoel zit, doe ik net of mijn moeder niet mijn moeder is maar mijn oma. (Heb ik nooit gehad, een oma, dus dat is voor mij een vrij neutraal begrip). Dat geeft een beetje afstand en het relativeert.

Verder, wat anderen ook al zeggen: maak je niet te snel zorgen, probeer wat bij de dag te leven en maak van elk bezoek zoveel mogelijk iets goeds.
Neem de mensen serieus, ook al vind je hun manier van doen omslachtig of onpraktisch (en natuurlijk is een verhuizing op zo'n moment een megaklus die het uiterste vereist). Zoals een ander al schreef - wederzijdse irritaties zijn normaal. Maar laat ze je bezoeken niet bepalen. Trek de deur dicht en laat los.

Leg helder vast wanneer je komt. Kom niet tussendoor. Houd de verwachtingen duidelijk.

Moontje

Moontje

04-12-2011 om 13:01

Je hoort het vaak

Goh, ik hoor het de laatste tijd best vaak. Vrienden met (in mijn ogen) altijd heel leuke ouders, maar op een gegeven moment wordt het voor de kinderen toch vervelend. Mijn vriendin kan zich echt soms dood-irriteren aan haar ouders, terwijl ze vroeger een goede band had. Komt denk ik inderdaad dat zij dingen minder snel begrijpen, toch nog steeds hun eigenwijze ik zijn, dingen doen zoals zij gewend waren in een heel andere tijd. (dingen niet meer op een computer kunnen of willen doen, terwijl het soms niet eens meer anders kan)
Mijn moeder trekt zich enorm terug en zegt bij alles, dat kan ik niet hoor! Heel irritant, zelfs even een paar letters typen op de laptop omdat mijn dochter haar een facebook filmpje wilde laten zien, dat "kon" ze niet. Dochter helemaal verbaasd, ja maar oma, je kan toch wel wat letters typen??
Bij andere vriendinnen speelt het ook ineens de kop op. Dingen veranderen, je ouders veranderen toch ook.
Ik moet nu ook veel mee met ziekenhuis bezoeken, vader kan niet rijden ivm oogdruppels, moeder "kan niet" rijden. (heeft wel een rijbewijs maar het bewust laten verslonzen, dus wil niet meer rijden) wel makkelijk dat dochter dan maar op moet draven (ik merk ook geeneen moment dat ze dit vervelend vind, maar ik dus wel, zo veel vrije dagen heb ik niet)
Uiteindelijk heb ik ze wel uitgelegd hoe het OV werkt 'konden ze ook niet' ... want ik wil ze zo zelfredzaam mogelijk houden, uiteraard wel in de gaten houdend wat ze nog wel en niet zouden kunnen.
Ik bekijk het maar met de dag, het gaat nu nog prima, maar ze worden ouder en ouder en hun wereldje kleiner en kleiner (ze praten veel over hun ziektes en kwaaltjes, terwijl ze ooit riepen dat ze dat nooit zouden doen)
P.s. ben enig kind... dus alles komt op mij neer.

Oudere ouders

Zijn gewoon bejaarden waar je veel geduld mee moet hebben en dat kan lastig zijn in een periode dat er bij jezelf altijd gespurt wordt vanwege al die verplichtingen. En je kunt kleine oplossingen zoeken. Of je doet iets op jou manier of ze doen het zelf met jou hulp op hun manier meldt dat gewoon. Samenwerken is het moeilijkste dat er is zeg ik dan weleens. Hier nogal wat eigenzinnige types in mijn eigen gezin, ben ik zelf misschien ook wel, eigenzinnig. En dat kan lastig in de omgang zijn. Dat vereist afstemming maar vooral ook mensen toch zoveel mogelijk zelf laten doen en er dan maar wat omheen redderen, zonder je te ergeren.
Ik kon me ook zo ergeren aan kleine dingen. Eerst moet de suiker in de voorraadkast in de gang, dan moet die in de suikerbus en dan moet er nog een suikerpotje mee gevuld worden die op een theeblad staat. Daar heb ik zelf in mijn gezin helemaal het geduld niet voor. Schep hier gewoon uit de suikerbus en de voorraad staat zo dicht mogelijk bij de hand. Maar nu ze er niet meer zijn heug ik me toch die zorgzaamheid voor de dingen uit een tijd die veel minder jachtig was en ben ik zelf ook weer een suikerpotje begonnen. Het is net als met je kinderen, afstemmen op hun tempo, het is voor hen veel moeilijker, zo niet onmogelijk, om af te stemmen op jou tempo.

Maylise

Maylise

04-12-2011 om 15:36

Hoort erbij

Er is een soort beeld onstaan inderdaad dat het allemaal maar leuk moet zijn en dat we als familie elkaar allemaal even aardig en leuk moeten vinden. Dat is gewoon in de praktijk niet zo. Naar mate mensen ouder worden en hun wereld kleiner worden sommige karakter trekken duidelijk zichtbaar, veranderen prioriteiten en de manier waarop je in het leven staat. De lichamelijke en geestelijke aftakeling is pijnljk voor de persoon zelf en ook voor de omgeving. De band veranderd in sommige opzichten. De zorg wordt groter maar het comfort van de band wordt soms minder groot. Dat is gewoon moeilijk maar het overkomt veel mensen.

En wat je ermee moet doen? Helemaal niks. Gewoon accepteren dat het zo is, dat het nu eenmaal vaak niet leuk is en proberen er het beste van te maken. Je concentreren op de goede en leuke dingen.

Voor iemand zorgen uit plichtsgevoel is beter dan helemaal niet voor iemand zorgen dus soms is dat alles waar je genoegen mee moet nemen. Fake it untill you make it. Hoewel dat laatste misschien nooit komt.

Accepteer je ouders met hun moeilijke en lastige kanten. Probeer je niet te veel te ergeren aan kleine en onbelangrijke dingen. Luister veel naar ze, probeer het op hun manier te doen en geef ze veel gelijk. Dat klinkt wat overdreven maar bij schoonmoeder heb ik gemerkt dat het zo allemaal veel makkelijker werd voor alle partijen. Geen moeilijke gesprekken aan gaan, gewoon ja knikken op wat ze zei, afleiden bij te veel zeuren en als het enigszins kon dingen op haar manier te doen. Daardoor werd zij ook makkelijker en ik kon er meer ontspannen mee omgaan.

Verwachtingen loslaten en accepteren dat jullie band en relatie niet perfect is of zelfs maar goed is maar dat het is wat het is. Daar mee moet je doen en er maar het beste van maken.

Als liefde niet genoeg is dan is plichtsgevoel een goede aanvulling. Je kan in elk geval dat aan ze geven.

MinkeMinke

MinkeMinke

04-12-2011 om 16:05

Alles wat je doet is meegenomen

Hallo Bolly,

Er zijn veel bejaarde mensen zonder kinderen of naaste familie, die moeten het ook allemaal maar zien te rooien. Die gedachte maakt het wel makkelijker vind ik.
Het contact met mijn hoogbejaarde moeder is ook nogal gecompliceerd. Mijn ouders hadden een slecht huwelijk en zijn gaan scheiden toen ik een tiener was. Mijn moeder heeft mijn vader altijd helemaal zwart gemaakt en daar plukt ze nu eigenlijk de wrange vruchten van. Ik heb mijn vader nooit meer gezien maar uit gesprekken met zijn tweede vrouw en mijn halfbrusjes kwam toch een heel ander beeld tevoorschijn dan dat mijn moeder schetste. Zij heeft het er trouwens moeilijk mee dat ik contact heb met de brusjes, dat is niet loyaal.
Het contact met mijn moeder houd ik oppervlakkig maar ik ben net als jij ook bang dat als ze meer hulp nodig heeft dat ik dat moet doen. Ik kan dat gewoon niet. Misschien wordt ze wel 100, ze is kwieker dan dat ik ben pfff.

Tirza G.

Tirza G.

04-12-2011 om 16:11

Het wordt nooit meer beter

Ze worden er niet jonger op, ook zo'n dooddoener. Maar ga er van uit dat het nooit meer vóór uit gaat. De afhankelijkheid wordt niet mínder en als dat al gebeurt, is dat hooguit tijdelijk (medicijnen of therapieen die niet meer hoeven ofzo). Alles wat je nu overneemt, gaan ze nooit meer zelf doen. Zoals de voorbeelden hier in het draadje al illustreren: als je gaat halen en brengen, gaan ze nooit meer met het OV. Typen op een laptop gaan ze nooit meer leren. En ja, er zullen uitzonderingen zijn, maar ga er maar van uit dat het bij de meeste mensen alleen maar verder achteruitgaat.
En wat er ook nooit meer beter wordt: je band. Die verandert pas (soms!) als een van beide ouders overlijdt. Echt, de BlueBand reclame is niet echt, maar al die Amerikaanse films waar een ouder met een kind betekenisvol over een meer zit te staren en diepe gesprekken voert en Alles Wordt Vergeven: die zijn ook niet echt. Ze komen niet tot diepe, rijke, gefundeerde inzichten. Welnee. Ze hobbelen gewoon door zoals ze waren, net als wij trouwens Het afscheidnemen is in feite begonnen. Afscheid van de wens/droom dat er ooit een dag komt dat Alles Goed Komt.
Accepteer het en laat het los. Diepe zucht, net als bij je weeen: deze dag komt nooit meer terug.....

Tirza

bolly

bolly

05-12-2011 om 11:29

Dank

Ik zie tips waar ik wel iets mee kan. Duidelijk zijn iig bijv, geen verwachtingen scheppen die ik niet waar kan maken. Dat is wel een goede, dat gaat soms wat mis. Mijn ouders vragen wel degelijk een hoop aan me, maar zijn daar tegelijkertijd heel dubbel in. Verder kunnen ze maar moeilijk direct communiceren, alles gaat omslachtig en met dubbele bodems etc. Wat ze precies willen kan ik soms maar moeilijk naar vissen. (maar blijkt bijv uit wat ze over andere mensen communiceren) Ik probeer altijd zelf wel open en direct te blijven, maar daar hebben ze dan vaak wel moeite mee. Bovendien gaan ze ervanuit dat ik net als zij ook niet altijd even eerlijk ben, dus proberen ze mijn verborgen verwachtingen op te sporen die er niet zijn. Dit is allemaal overigens altijd al geweest, en in verleden heb ik veel moeite met het contact gehad. Met onoprecht heeft het weinig te maken, ik wil er wel degelijk voor ze zijn al vind ik het moeilijk. Maar de laatste jaren hadden we een goede modus ontwikkelt om met elkaar om te gaan, en een voor mij ook best comfortabele. Ik heb weinig tijd om bij ze te zijn en dat komt me goed uit. Maar nu ben ik hard geconfronteerd met feit dat ze toch aardig wat hulp kunnen gebruiken, gezien wat er allemaal mis ging met verhuizing. Dit zet de boel weer op z'n kop.
Het raakt me wrs ook allemaal nog veel teveel. Doen alsof ze grootouders zijn ipv ouders is wellicht een goeie.

Oprechtheid

Oprecht wil niet zeggen dat je DUS niet voor haar wilt zorgen. Oprecht is voor mij dat je staat voor je eigen gedachten, beslissingen en handelingen. Hoe ze ook uitpakken. Als je eigenlijk niet de zorg op je wilt nemen, dan kan je daar niet om heen. Ik vind het niet oprecht als je het in zo’n situatie op zijn beloop laat en je moeder straks tracteert op een bittere en chaggerijnige ‘hulp’ door haar laatste dagen heen.

Misschien had ze de kans gehad een spaarpotje te maken als ze had geweten dat ze niet op haar dochter hoefde te rekenen.

Ik vind het ook niet oprecht als de zorg voor je ouders vooral alleen op jouw manier en voorwaarden blijkt te zijn. Het is zelfs in Nederland niet meer zo’n vetpot, kinderen móeten soms voor hun ouders zorgen, maar deze ouders zijn dan ook overgeleverd aan de zorg van kinderen zonder dat ze daar de keuze in hebben.

Ik denk dat ouderen maar al te vaak snel als onmondige incapabele lastposten worden gezien. Het uiten van je moeite met de manier waarop zij hun zorg willen hebben, of de levenswijze van je ouders, hoeft niet direct te betekenen dat zij dan dus ook maar moeten veranderen.

Misschien is het mogelijk dat je, ondanks het feit dat je zeker weet dat jij de dingen veel handiger, beter, etc ziet, je ouders op hun oude dag meer tegemoet komt. Je kan je mening rustig ventileren, maar dat wil nog niet zeggen dat het dan dus volgens jouw mening moet verlopen.

Misschien zou je juist op het moment dat je ouders kwetsbaarder en afhankelijker worden, tot een verdieping van je relatie kunnen komen, ipv tot een nog grotere verwijdering.

Vaatdoek

Vaatdoek

05-12-2011 om 14:12

Niet?

Ik hou niet van mijn ouders, en zij (denk ik ) ook niet echt van mij. Ze wonen ver weg, heb ze 2 jaar geleden voor het laatst gezien. In de afgelopen 10 jaar 2 keer denk ik. Dus: ik ga niet voor ze zorgen, te druk met mijn eigen leven. En op zo´n afstand dat het toch niet gaat... Ze redden zich wel, altijd gedaan toch?

Relevantie?

Maakt het uit of ze zichzelf redden, en of ze dat al dan niet altijd al gedaan hebben? Je vraagt dit, maar wat zou je er van zeggen als het antwoord was: nee, ze redden het niet, nee daarmee hebben ze het al jaren moeilijk.

Verandert dat dan iets? Ga je dan wel voor ze zorgen? Waarschijnlijk niet dus. Waarschijnlijk stel je je vraag alleen om je eigen geweten te sussen.

En áls je die vraag echt hebt gesteld om je mening te herzien en toch voor ze te gaan zorgen als ze zich niet zouden redden, gaat dat dan een fijne tijd worden voor jou en voor hen? Zal die zorg naar tevredenheid van je ouders zijn en doenlijk voor jou?

Misschien zou het je geweten meer rust geven en je ouders een helderder en betere toekomst als je je mening met ze zou bespreken, en eventueel zorg voor ze in zou huren.

tonny

tonny

05-12-2011 om 20:01

Vaatdoek

moeten we dit nou lezen als 'Wat niet weet, wat niet deert?'
Ze redden zich wel, altijd gedaan toch?

Wat weet je daar nou van? Jullie spreken elkaar niet, wat weet je dan van elkaar?

Er zit vast een lang verhaal achter je ontboezeming. Het zou best kunnen dan je meer op (een van) je ouders lijkt dan je op dit moment beseft - en dat het juist daardoor in het verleden moeilijk was.
Los van je ouders kun je nooit zijn. Het zijn de wortels waaruit te voortkomt, dat negeren is struisvogelpolitiek ook al lijkt het nu logisch.

Affijn, dit is enorm off topic, excuus.

Marja

Marja

06-12-2011 om 11:59

Tja zofia

Het is oprecht mooi bij elkaar bedacht maar het komt op mij nogal theoretisch over. Ik ben altijd eerlijk tegen mijn moeder geweest, heb haar meer gezien dan ik zelf wilde weliswaar maar veel minder dan zij wilde.
Ze heeft altijd gewerkt en zuinig geweest maar niet zodanig kunnen sparen dat er hulp ingekocht kan worden en ik heb die marge ook niet.
Het feit dat ik van de zorg die ik moet opbrengen baal, verhaal ik nooit op haar. Daar ben ik te gewetensvol voor. Maar misschien maakt dat het er alleen maar slechter op. Ik voel mij verplicht dingen te doen die ik eigenlijk niet op kan brengen en ik ben nog hardstikke lief en voorkomend ook. Daarmee ga ik dus tegen mijzelf in en ben niet altijd oprecht naar mezelf. Maar wat moet ik dan? Ik kan haar ook niet laten stikken, toch?

Marja

Marja

Het is ook niet zomaar op te lossen met een soort van formule, en ik heb de waarheid ook niet in pacht..

Maar om terug te komen op jouw posting Marja: het zou een stuk gemakkelijker zijn als alles inderdaad voor iedereen bereikbaar was.

Geld, om zorg in te kopen naar hartelust, of liefde, om die aan je ouders uit te delen in overvloed, Tijd en fisieke kracht, zodat je zelf of je eigen gezin niet in het gedrang komt.

Maar het is niet luilekkerland. En je moet door met de situatie hoe die zich dan ook manifesteert.

Daarom lijkt het mij tenminste belangrijk als dat zo open en eerlijk mogelijk kan. Praten met je ouders zolang ze nog helder genoeg zijn om je te begrijpen. Ook al is dat niet de liefdevolle boodschap die je zou willen geven.

Als je er tegen op ziet om straks voor je moeder te zorgen, zeg dan: mam ik zie er tegen op om straks voor je te zorgen. Spreek elke tegenzin die je voelt uit. Misschien kunnen jullie elkaar ergens in het midden vinden. Misschien totaal niet, maar dan weet je (en zij!)ook waar je aan toe bent.

Als het onvrijwillig zorgen je echt te veel is, en je bent echt niet (meer)in staat om die zorg op te brengen, dan denk ik niet dat de Nederlandse staat je moeder in haar sop laat gaar koken.

Afgezien van het feit dat alle ouderen een aow en meestal ook nog een pensioen tot hun beschikking hebben en er ook nog bejaardencentra zijn voor ouderen die zichzelf niet meer redden en niemand hebben om ze te verzorgen.

In de basiszorg zal dan wel voorzien zijn. Verre van ideaal, en misschien liefdeloos naar je ouders, maar daar zal je dan allebei mee moeten copen, en waarom zou dat zo moeilijk zijn als jullie toch al niet veel met elkaar hadden of van elkaar hielden?

Marja

Marja

06-12-2011 om 19:43

Tja 2

natuurlijk moet je copen met hoe de werkelijkheid zich aandoet, maar dat is natuurlijk een dijk van open deur die ik allang wist. Het gaat erom dat de werkelijkheid veel gecompliceerder is dan je voorstelt. Ik heb zo de indruk dat jij hier zelf nog niet mee te maken hebt gehad, of heb ik het mis?
Je voorstel is dus gewoon mijn moeder te laten stikken omdat de Nederlandse staat het dan wel over zal nemen? Omdat we toch al niet zoveel hadden? Dat vind ik dus een simplistische manier van denken. Het blijft je moeder ook al ben ik zelf ziek en alleenstaande ouder van een zorgenkind, ik kan zo'n oud mensje niet aan haar lot overlaten. Dat ik intussen zelf gemangeld word door zorgvragen van mijn moeder en mijn kind is dan dus die realiteit waarmee ik moet copen?
blijf ik toch een soort van moeite mee hebben. Eigenlijk zeg je: ja dat is nu eenmaal zo. Ja zover was ik al voordat we over oprechtheid begonnen te praten. Het is nu eenmaal zo. Maar het is niet altijd oprecht naar mijzelf toe. En dan?

tonny

tonny

06-12-2011 om 20:12

Oprecht, oprecht...

als iedereen de hele dag open en oprecht zou zijn, dan was de wereld niet leefbaar meer. Je moet die oprechtheid ook niet overwaarderen hoor!

Heb vandaag de hele ochtend besteed aan een oogartsbezoekje met mijn moeder van 91. Met veel geduld, soms geveinsde vriendelijkheid. Ik had me erop ingesteld en dan is dat best te doen. Er zijn vervelender klussen dan de oogarts (al baalde ik wel toen bleek dat de verzorging van het huis waar ze verblijft al tig weken geleden zich heeft vergist met het bestellen van de juiste oogdruppels, maar ala. Het leverde wel weer veel gepieker bij (o)ma op.

Tegen je kinderen ben je soms ook geduldiger dan je je diep vanbinnen voelt, of zeg ik nu heel rare dingen?

Als familie zorg je voor elkaar, ook als je dat niet 100% zo voelt of als je vindt dat iemand zeurt.

Ik heb nooit voor mijn moeder schoongemaakt, omdat zij veel preciezer is dan ik; ze heeft jaren een alphahulp gehad. Nu ze in het verzorgingshuis woont, neem ik eens per jaar de tijd om op zeven gemakken haar kasten te doen, keurig met kastpapier (watisdat??) want daar hebben ze daar in huis heus geen tijd voor.

Dat je als moeder soms gemangeld tussen de diverse zorgvragen zit - tja het is niet anders. Maar niks duurt voor eeuwig en dan geniet je weer extra van je rust

Marja

Marja

06-12-2011 om 21:03

Groot deel met je eens tonny

Ik vind ook dat je voor je familie moet zorgen en dat doe ik ook. Maar ik vind het niet altijd leuk, mede doordat ik er zo alleen voor sta (ook door enig kind zijn, eigen ziekte en zorgenkind). En als dan iemand hier zegt 'je moet oprecht je gevoel volgen' wil ik uitleggen dat dat dus niet altijd kan.

Marja

Marja

Marja

06-12-2011 om 21:56

Nog even tonny

Ik vind dus ook, met jou: je zorgt voor je ouders zoveel als in je vermogen ligt. Maar hoeveel er in je vermogen ligt is soms ook afhankelijk van het verleden dat je samen had. In de beginpost heeft stelster het over 'geen match zijn'. Ik weet niet zo goed wat dat inhoudt maar mijn moeder heeft mij erg geclaimd en gemanipuleerd. Althans dat altijd geprobeerd. Ik weet niet hoe jouw relatie met je moeder is maar dat maakt mijn positie dubbel. Net zoals stelster van de draad. Ik weet en vind diep in mijn hart ook: je moeder heeft zoveel voor je gedaan, daar moet je echt wel wat voor over hebben. En dat doe ik zoveel ik kan. Maar tegelijkertijd heeft ze dingen gedaan ... anderen hebben wel om veel minder de relatie met hun ouders verbroken. dat is dus een gevecht in mijzelf temeer daar ik al zo weinig tijd en energie heb en er ook niemand voor mij is.

Marja

Fiorucci

Fiorucci

07-12-2011 om 07:12

Marja

Maar als je weinig tijd en energie hebt, en er niemand is voor jou om op terug te vallen, is het reden temeer om je grenzen te bewaken. Als je overspannen raakt heb je pas een groot probleem. Dan zul je de zorg geheel uit handen moeten geven en moet je ook nog zien dat je er zelf weer bovenop komt. Juist nu kun je nog grenzen opstellen en die bewaken. En als dat als consequentie heeft dat je de zorg deels uit handen moet geven, dan is dat maar zo, dan zul je dat,hoe moeilijk ook, moeten accepteren. Je perfectionisme en het graag goed willen doen ondanks alles, is een grote valkuil.

Marja

Ik vind het heel erg knap dat je ondanks het nare leven wat je hebt gehad door je moeder, toch kunt opbrengen wat je doet. Sterker nog: het lijkt me een topprestatie die niemand kan volhouden. Vooral omdat je aangeeft dat je zelf ook nog eens ziek en alleenstaande moeder bent.

Het lijkt me dat je een geweldig actrice moet zijn om op zelfs maar een beetje overtuigde manier zorgzaam te zijn voor je moeder, als je in jouw schoenen staat.

Bovendien vraag ik mij af of dit eigenlijk nodig is. Gezien jouw ziekte heb je deste meer reden om de zorg over te laten aan de professionelen. Voor situaties als de jouwe voldoet het Nederlandse zorgsysteem. Je laat je ouwe moedertje dus niet aan haar lot over.

Ik stel de situatie simplistisch voor, juist om uit te vergroten hoe scheef ik het vind. Aan de ene kant geef jij je onwil, en zelfs onvermogen aan om in de zorg van je moeder te voorzien, aan de andere kant neem je het toch (maar vol verwijt naar je moeder) op je.

Ik spreek over oprechtheid, omdat ik dit een oneerlijke houding vind. Naar jezelf, maar ook naar je moeder. Je doet het puur uit plichtsbesef omdat een fatsoenlijke dochter dit nou eenmaal hoort te doen. ‘het is toch je moeder’, etc. Je vind dat je goed doet, maar je zit vol verwijt en wrok naar je moeder die wel volledig afkhankelijk is van jou.

mantelzorg voor wie dan ook die daarmee afhankelijk van je is, zou liefdevol moeten zijn. Vanuit overtuiging, niet slechts uit plichtsbesef, en zeker zonder gevoelens van wrok.

Je gaat je pas beter voelen(en je moeder ook) wanneer je jezelf uit de spagaat haalt waar je nu in zit en hopelijk, ooit die hulpbehoevende vrouw los kan zien van die traumatiserende manipulator die je moeder ooit was.

Juist door afstand te nemen van de postie van mantelzorger, maar óók van de rol van kind(dus niet: het is toch je moedertje) ben je misschien in staat om iets te gaan vergeven, of tenminste los te koppelen van het hier en nu. Misschien kan je dan voor haar écht iets gaan betekenen.

Persoonlijk zit ik niet in deze situatie, daar heb je gelijk in. Mijn moeder woont 1000km verder op, en ook mijn volwassen dochter.

Ik ben ook ziek en zou ook niet in staat zijn om lijfelijk hulp te verlenen aan mijn moeder of te ontvangen van mijn dochter.

Mijn moeder en ik zijn hierover helder tegen elkaar, we hebben beiden gezorgd voor een spaarpotje om een leuke oude dag te hebben.

Mijn dochter was op het moment dat ik hulpbehoevend werd en we nog dicht bij elkaar woonden, heel duidelijk: zij zou beslist nooit mijn mantelzorger willen worden. Daarvoor had ze tijd noch geduld.

Dit was wel even slikken op dat crisismoment, ik had het graag anders gehad en natuurlijk wer ik daar toen erg verdrietig van. Maar ik moet er niet aan denken dat ze het wel had gedaan, louter uit plichtsbesef.

Je moet wel heel sterk zijn om dan niet door de dagelijkse routine de bitterheid te laten siepelen die er in je stroomt. Het idee dat mijn dagen vol afhankelijkheid in haar bittere handen zouden zijn dan..brr.

Maylise

Maylise

07-12-2011 om 11:26

Plichtsbesef

Wat is er mis mee om iets te doen uit plichtsbesef? Het is misschien niet oprecht en authentiek maar soms is het alles wat je hebt. Marja kan uit plichtsgevoel toch nog opbrengen om haar moeder wat te helpen. Ze kan dat ook niet doen en nee haar moeder zou dan niet verhongeren. Maar haar moeder heeft dan ook niet meer de illusie die ze nu misschien wel in stand kan houden over de relatie met haar dochter & alle extra dingen waar de verzorgers geen tijd voor heeft vallen dan ook weg in de meer praktische zin.
Als iemand al zo oud en hulpbehoevend is dan is het misschien beter om gewoon de illusie in stand te houden. Het moment om op een andere manier met elkaar om te leren gaan is dan eigenlijk al geweest. Het is maar heel zeldzaam dat je verhoudingen die al zolang zo moeilijk liggen nog ten goede kan veranderen.
Plichtsbesef kan je net dat laatste zetje geven om toch iets te doen voor een ander ook al wil je het zelf niet. En het houdt voor haar moeder iets in stand wat misschien niet oprecht is maar waar ze misschien wel troost uit kan halen.
Ik heb zelf ook lang niet altijd zin om iets voor een ander te doen. Toch doe ik het dan vaak wel. Dat is dan ook uit een mengeling van plichtsbesef en schuldgevoel. Misschien niet oprecht maar in elk geval wordt het dan gedaan.

Marja

Marja

07-12-2011 om 11:38

Zofia

okay, ik begrijp nu hoe het zit

Marja

Marja

07-12-2011 om 11:44

Fiorucci

Maar ik zeg nergens dat ik geen hulp ingeschakeld heb hoor, die is er weel. Maar het overzicht en het leeuwendeel komt op mij neer. Ik zou meer willen doen maar trek wel degelijk een grens (ook omdat ik er voor mijn kind moet zijn) maar dan blijven dingen liggen die de hulpverlening niet oppakt. Ik zou mijn moeder meer gunnen. Daar zit ook frustratie natuurlijk. Maar het is inderdaad moeilijk voor mij om te zetggen 'bekijk jij het maar, dan gebeurt het maar niet" want het gaat niet om het perfect voor haar hebben, Het gaat om hele basale dagelijkse dingen die ik moet laten lopen en waar niemand anders voor is.

Marja

Marja

07-12-2011 om 11:47

Maylise

Ben het met je eens, in sommige situaties spring je gewoon in. Het leven is minder maakbaar dan veel mensen denken. Ik vind dat ik het soms best moeilijk mag hebben met hoe dingen uitpakken. Maar dat betekent niet dat ik dan alles maar opzij gooi en doe of het mijn pakkie an niet is.

Stenna

Stenna

07-12-2011 om 12:19

Er wordt enorme druk op je uitgeoefend

tjonge wat herkenbaar, jouw verhaal Marja. Ik heb de afgelopen jaren mijn vader achterna moeten lopen, hoeveel professionele hulp er ook was (eerst thuiszorg, later verpleeghuis). Er zijn talloze dingen die toch bij de verwanten terecht komen hoor. Ik werd bijna elke dag wel gebeld door de zorg, iemand moet toch de beslissingen nemen (dat mogen zij niet als er nog direkte familie is) en wat denk je van de hulp op zich al aanvragen?
Het viel me zwaar, niet alleen door de combinatie met fulltime werk en zorgenkind, maar vooral doordat de relatie met mijn vader moeizaam was en hij, net als jouw moeder, enorm manipulitief etc. was. Ik had ook het schrikbeeld voor ogen hoe hij mijn moeder altijd voor zich heeft laten sloven (voor ze stierf) en haatte hem werkelijk als hij die opoffering ook als vanzelfsprekend van mij verwachtte. Ik trok meestal duidelijk mijn grens, maar die accepteerde hij vaak niet en speelde dan anderen tegen mij uit (ging de buurvrouw opeens naar mij bellen en verwijten maken, of de thuiszorghulp). De psychische druk uit de omgeving, ook van de zorgverleners, is onvoorstelbaar groot hoor, als je de enige mantelzorger bent. En zeer ouderwets, qua verwachting naar dochters toe, die behoren natuurlijk niet hun werk voor te laten gaan. Mijn -ver weg wonende- broers zeiden ook altijd zo makkelijk: doe het dan gewoon niet, trek je grens, laat de zorg het uitzoeken. Maar dat lukt gewoonweg niet. Er is een niet aflatend beroep op je, of je nu wilt of niet. Zelfs de indicatiesteller voor de zorg checkt in een intake-interview of de familie (lees: jij) wel genoeg manteltijd in de patient steekt voordat ze uren zorg toekenen.

Marja

Marja

07-12-2011 om 12:25

Stenna!

Zoals jij het nu beschrijft, zo is het precies. Alleen het aansturen van de zorgverlening is al een halve dagtaak. Ik zit bijna te huilen om deze (h)erkenning. Dank je. Gewoon eens iemand zegt: 'ja het is ook niet makkelijk'. Dat mis ik vaak.

Stenna

Stenna

07-12-2011 om 20:15

Klopt marja

Ik was ook enorm blij om jouw verhaal te lezen en te herkennen. Dat ik niet de enige ben die het zo zwaar vind en vooral ook wat je schrijft over dat je het vaak echt tegen je zin doet, het eigenlijk niet wilt doen voor die ouder. Dat durfde ik tot nog toe nooit aan wie dan ook te bekennen. Het wordt erg onderschat.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.