Relaties Relaties

Relaties

bolly

bolly

03-12-2011 om 00:35

Wat moet ik toch met mijn ouders


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Marja

Marja

07-12-2011 om 20:38

Nou ja

als ze geen druk op me uitoefent dan wil ik best dingen voor haar doen hoor. Ik zie dat ze bepaalde dingen echt niet alleen kan en daar wil ik best bij helpen. Ze manipuleert nu minder omdat ze daar minder de energie voor heeft en dan houd ik toch wel van haar, geen punt. Maar zodra haar oude streken weer zich doen gelden, vind ik het moeilijk. Zoals vandaag, ik was jarig maar ziek en wilde het niet vieren. Dat kan niet. Ik moet het vieren voor haar. Nou kan je zeggen: dat kan zo'n oud mensje niet begrijpen en voor een deel is dat ook wel zo en dan ben ik ook geduldig. Maar er zit ook een element in dat ze me gewoon wil dwingen toch iets te doen ook al heb ik koorts en zeg ik dat we iets gaan doen zodra ik beter ben. Dan word ik dus letterlijk tien keer gebeld. En ook door de thuiszorg die dan in opdracht van haar bellen. En ondertussen ben ik ook al een uur vandaag bezig geweest met overleg over haar met de case-manager. En wellicht vergeet ze dat ze gebeld had, maar ja, toen ze nog niet dement was deed ze dit ook. En ja, aan het eind van de dag heb ik het dan even gehad.
Maar ik denk dat er veel meer mensen zijn als wij maar die hebben gewoon niet de tijd er over te beppen. Zo zegt de Alzheimer vrijwilliger: ja kom eens naar het Alzheimer-café. dan denk ik ach mevrouw, ik ben blij dat ik het leven heb, ik ga echt nog niet eens een oppas inhuren om daar naar toe te gaan. Ook hulpverleners zien niet het hele plaatje.
Marja

Marja

Marja

07-12-2011 om 21:13

Ja en het gekke is

Toen ik voor mijn terminale man zorgde, vond iedereen het normaal dat ik sommige dingen mij moeilijk vielen. Maar dit, wat op een andere manier ook heel zwaar is, kan je eigenlijk nergens kwijt. Mensen willen óf meteen dingen voor je gaan oplossen (ja maar daar regel je dan toch thuis zorg voor, of: dan huur je toch mensen in) of je vinden dat je een andere keuze moet maken (nou dan doe je het toch niet). Maar eigenlijk zullen vrij weinig mensen zeggen 'jeetje best wel pittig lijkt me dat". Heel gek, alsof het een beetje willen bezweren of er niet overna willen denken. Terwijl ik vind dat het echt scheelt als je gezien wordt in de ingewikkeldheid van de problematiek. Dat hielp toen ik mijn man verpleegde, dat zou nu ook helpen. Zielig doen helpt niet, dat snap ik, je moet ermee dealen en je moet je zelf niet de put in praten. Maar waarom mag je het in het ene geval wel zeggen dat je het zwaar vindt en in het andere niet?
Nou draadstelster (Bolly? kan even niet bij je naam)ik wil niet je draadje kapen en dat gebeurt nu toch een beetje. Maar het is niet erg off topic want dit zou jou ook zo kunnen gebeuren.

Marja

Basale zorg

De politiek heeft besloten dat de financiering van mensen met een beperking 'anders' moet. 'Vroeger' werd álles vergoed en geregeld en gefinancierd, eigenlijk álles wat je zelf niet meer kon.
Nu met indicaties-stellingen en wmo. Die zorg is enorm 'uitgekleed'. Er zit in de indicatieinstellingen eigenlijk alleen maar basale zorg. Wassen, eten, poepen, en piesen zeg maar ruw gezegd. Al de rest moet uit de wmo komen (gemeenten) en daar is de laatste jaren steeds meer en meer op bezuinigt. Dat zijn maar karige voorzieningen, beetje poetsen (wat je ook niet te breed moet zien dat is net genoeg om niet te verslonzen en te vervuilen), beetje vervoer op goedkoopste manier (dus gezamelijk en vaak moet je láng wachten op vervoer) beetje welzijn (weet niet eens voorbeelden), beetje aanpassingen (net genoeg om de basisdingen te kunnen doen en misschien ook nog met een eigen bijdrage) evt. een beetje begeleiding.
En dat is het dan.
Deze manier van vergoeden/financieren werkt door in alle zorgsystemen. Van thuiszorg tot GVT's en in verzorgingshuizen. Er zijn géén vergoedingen voor allerlei 'extra's' dingen die wij w.s. doodnormaal vinden, maar gewoonweg niet 'noodzakelijk'. Een keertje wandelen, iemand die je haren in de krullers zet omdat je een feestje hebt, kastpapier in je kast doen, je koper poetsen, nieuwe kleding met je kopen, een beetje vertier, je naar de kapper brengen, met je mee naar de dokter, je urine naar de huisarts brengen als er een vermoeden van een blaasontsteking is, een boodschapje doen, die knoopjes vast zetten die los zijn gaan zitten op je mooie blouse.
Dat zijn allemaal dingen die niet meer vergoed worden. Op geen enkele manier. Niet door indicaties, niet door wmo gelden, door niets en niemand.
Dus als je dat zelf niet meer kan, dan ben je mooi de klos.
Daar moet je óf zelf iemand voor betalen óf je moet iemand bereid vinden dat voor je te doen (gratis dus).
En dan hebben we het nog niet eens over al het papierwerk en aanvragen en gesprekken met indicatiestellers die óok gedaan moeten worden door 'iemand'.
En het is vrij eenvoudig. Of je hebt geld en betaald iemand uit eigen zak voor zulke 'aanvullende' dingen. Of je hebt het niet en bent dus voor al die dingen afhankelijk van jouw kinderen/kleinkinderen, mantelzorgers of wie dan ook.
Helemaal erg is het als je die mantelzorgers ook nog niet hebt. Ik ken een mevrouw 100+, kinderloos, amper geld om rond te komen, enige familielid is neef (van man's broer de zoon) en die woont in Australië. Amper sociale contacten, ook door haar superhoge leeftijd, die wie er nog zijn, zijn zelf hulpbehoevend.
Dat is pas een schrijnend iets.
Heb onlangs nog enkele vrijwilligers bij haar langs gestuurd, gewoon om die normale dingen te regelen. Deze mw. had geen onderbroekjes meer omdat ze niemand had om ze mee te gaan kopen (was enorm afgevallen en pastte ze niet meer) en liep dus met enorme tenten waarvan ze het elastiek maar had aangetrokken, idem met kleding. Ook was ze al meer dan een jaar niet naar de kapper geweest en liep ze met een verwaarloosde blaasontsteking , ze wist wel dat ze dat had, maar ja, wie moest die urine weg brengen hé? En dat afvallen was te danken aan haar onvermogen om boodschappen te doen. Had ze niemand om mee te gaan, dan at ze gewoon de warme maaltijd (tafeltje dek je) in 2-en op, 's morgens de helft en 's avonds de andere helft. Ach in de oorlog had ze wel ergere honger gehad.
groeten albana

Fiorucci

Fiorucci

08-12-2011 om 11:43

Marja

Even voor de duidelijkheid: ik zeg nergens dat je het dan maar niet moet doen. Ik herken je situatie van mijn moeder die afgelopen zomer ziek was en vanuit mijn eigen werk in verpleeghuizen heb ik velen hiermee zien worstelen. En natuurlijk gun je je moeder dat alles gedaan kan worden en het liefst nog wat meer. Maar je grenzen bewaken is essentieel.

Stenna

Stenna

08-12-2011 om 18:11

Helemaal waar albana

Zo is het precies. Georganiseerd zorg beperkt zich tot lichamelijke verzorging en huishouden. Niet meer. En dat dan nog binnen het aantal uren dat in het zorgzwaarte pakket zit dat is geindiceerd (nadat jij alle formulieren, dossiers en intakes geregeld hebt). Niet meer. De rest komt op familie neer. Bezoekjes aan huisarts, audicien, diverse specialisten begeleiden als dat niet meer zelf gaat. Onderhoud huis, kleding kopen, verjaardagen, noem het maar op. Midden in de nacht naar de eerst hulp, na val of paniekaanval. Na opname in tehuis komt dan verhuizen,kamer inrichten, verkoop en leeghalen van huis. En ook in het verpleegtehuis wordt nog altijd verwacht dat jij meegaat naar ziekenhuisbezoek en specialisten, daar heeft de verzorging echt de mankracht niet voor.

Het is geen keuze tussen zelf doen of alles aan de (overheids)zorg overlaten. Het is een keuze tussen de zorg aanvullen of je ouder laten stikken. Dat ging mij ook te ver. Ik wilde desondanks wel mijn grens streng bewaken (ben in normaal vrij goed in), maar het lukte gewoon echt niet. Werd gewoon gedwongen er steeds verder over heen te gaan, er was helemaal geen keus.

Voor sommigen lijkt het nog ver weg natuurlijk, dat kan ik me voorstellen als je ouders nog samen zijn en redelijk gezond. Maar het kan heel snel gaan ineens. Mijn vader ging in een jaar tijd van vitaal, actief in besturen, zelf autorijdend, naar een zielig hoopje mens dat nauwelijks meer kon praten en lopen. Ziek worden kan iedereen opeens overkomen, en de kans neemt heel sterk toe na je 70e.

tonny

tonny

08-12-2011 om 19:30

Albana legt het prima uit

Ouderen met kinderen die in de buurt wonen en tijd kunnen vrijmaken hebben geluk. Ouderen zonder kinderen hebben héél hard de jongere generatie (neven/nichten?) nodig voor die extra's. (voormalige) buren die wat jonger zijn. Op zoek naar vrijwilligers via de Zonnebloem, de kerk.

Zoals iemand zojuist schreef 'Ziek worden kan iedereen opeens overkomen, en de kans neemt heel sterk toe na je 70e.'
Het is heel belangrijk te investeren in sociaal kapitaal. Geld lost lang niet alles op, of het moet wel héél veel zijn.

Oprechtheid

Ik denk ook dat 'oprechtheid' of een goed contact met je ouders er amper nog toe doen als ze zó afhankelijk van je zijn.
Er zijn heel veel mensen die mantelzorger zijn van iemand waar ze amper een 'match' mee hebben, gewoonweg omdat ze de énigen zijn, omdat er een beroep op ze wordt gedaan en en niemand anders is die het doet áls zij het niet doen.
Uit mijn werk ken ik talloze voorbeelden, van ex-hulpen die nu de enigen zijn die iemand nog 'over' heeft tot ex-buurvrouwen, verre neven en nichten die de onbekende tante of oom zelfs nog nooit gezien hebben tot aan kinderen die al 20 jaar gebroken hebben met hun ouders.
Zelf heb ik (nou ja wij) 2 jaar behoorlijk intensief mantelzorg verleend aan onze buurman. Toevallig was zijn dochter ooit op de basisschool mijn vriendin geweest, maar verder dan zo nu en dan een praatje over de heg was ons contact niet. Met zijn vrouw (die al overleden was) 'matchte' ik wél goed. Maar deze buurman was een nogal vreemde, onvriendelijke man, die het liefste niét had dan wel dat je 'm aansprak om goedemorgen te wensen.
Tot hij een keer toen ik 'm uitnodigde voor een kopje koffie op mijn verjaardag, de deur open deed in zijn ondergoed (dat was ook de enige keer per jaar dat hij bij ons koffie dronk). Hij was buiten dat ie ongekleed was, ook nog erg verward en had een gemene open wond op z'n been die er ook erg 'vies' uitzag. Hij liet mij binnen (dat op zich was al een unicum,normaal kwam ik niet verder dan de deur) en ik probeerde wijs te worden uit zijn verwarde verhaal. Hij was gevallen, de wond was ontstoken, door de ontsteking had hij koorts en kon nu de meest simpele dingen niet meer (aankleden b.v.). Nadat ik 'm in z'n kleren had geholpen bonjourde hij me er zo weer uit. Ik heb z'n kinderen gebeld (na veel gezoek) die allemaal meer dan 200 km ver weg wonen. En zag later de huisarts komen. De huisarts belde ná zijn bezoek bij ons aan. Buurman moest eigenlijk worden opgenomen, hij had ook nog wondroos aan dat been, maar weigerde dat, of wij een oogje in het zeil konden houden? Wij kregen van huisarts een reservesleutel, ook op verzoek van de kinderen. Er zou morgenochtend hulp komen voor het aankleden en de wond verzorgen.
Nou oke. De volgende ochtend om 8.00 uur stond de kersverse hulp aan de deur, bij ons dan. Want buurman liet haar er niet in. Ik met haar mee, maar buurman deed zo de knip erop. Zelfs mijn praten hielp niet. Dus thuiszorg droop af. Die avond kwam 1 van zijn dochters en die heeft er voor gezorgd dat de hulp aan het 'werk' kwam. Maar je rolt zo van het een in het ander, je hébt niets te willen. Buurman bleef verward, en die kinderen woonden nu eenmaal ver weg. En als hij midden in de winter op pad wilde in zijn ondergoed....wie moest 'm dan tegenhouden??? Juist ja wijdus of niemand, die kinderen deden wat ze konden, élk weekend was er van vrijdagavond tot maandagochtend 1 van zijn dochters in huis. Maar die moesten óók werken en wel zó ver weg dat heen en weer geen optie was. Opname weigerde buurman en hij was nog net zo onvriendelijk als altijd. Maar ik kan me niet voorstellen dat je bij je volle verstand weigert in te grijpen als je ziet dat iemand van 80+ zó aan het eind van z'n latijn erg domme dingen doet. Dat doe je gewoon, omdat het moét, iemand moet het doen. Er was buiten mij nog 1 buurvrouw die bij buurman naar binnen mocht en samen deden wij zijn boodschappen, keken 's morgens en 's avonds (afhankelijk ook van ons werkschema) achter de deur, hielpen 'm zijn koelvriesmaaltijden in de magnetron te zetten i.p.v. in zijn oven zodat de tent niet in de fik ging, gingen bij onverwachte dingen met 'm naar de eerste hulp etc.etc.Ook talloze malen zijn wij midden in de nacht eruit geweest. Je slaapt écht niet meer lekker als je hoort dat je buurman van de trap valt...
Doktersbezoek dat afgesproken was, daarbij gingen de kinderen mee (namen vrij). En zo kwam het dat wij toch best veel zorg moesten verlenen aan deze onvriendelijk, zeer eigewijze man. 1 keer heeft hij mij geslagen zelfs. Ook tot zijn eigen schrik, maar goed hij deed het toch maar. Mijn man ging er toen heen, ik heb me een paar dagen in de luwte gehouden. Hij huilde dikke tranen van spijt. Het is erna ook niet meer gebeurd.
Later hoorde ik van zijn kinderen dat ze vroeger nogal 'spartaans' werden opgevoed.
Als je mij van tevoren had gevraagd of ik dít allemaal zou doen voor die onaardige man, had ik je uitgelachen. Maar het is geen kwestie van ja of nee. Er is geen andere optie, dus rol je erin mee...ook uit een soort van 'medemenselijkheid', want hoe onaardig ook, zulke dingen wens je toch niemand toe? En zelf kon hij er ook niets aan doen....En zo rol je van alleen sleutelbezit in een soort mantelzorg rol, voordat je er goed en wel over na hebt kunnen denken.
groeten albana

Marja

Marja

09-12-2011 om 12:04

Oprechtheid (albana en zofia)

Ik denk dat je gelijk hebt, Albana: Je kan eigenlijk alleen nog maar een schijn van oprechtheid hebben als je op tijd minstens 200 maar nog beter 1000 kilometer verderop verhuist...
Overigens wel heel tof hoor Albana, dat jullie het zo opgepakt hebben met je buurman, daar mogen hij en zijn kinderen best blij mee zijn. Zou ik trouwens ook doen hoor voor mijn buren. Ik heb ook een tijd een ou mevrouwtje in de buurt van de school van mijn kids nagelopen. Maar dynamiek met je eigen moeder is gewoon heel anders merk ik. Enfin ik las hier van de week: soms doe ik dan gewoon maar of het mijn oma is. Dat vind ik een goeie tip.

Stenna

Stenna

09-12-2011 om 19:42

Geen keus

Je beschrijft het heel erg goed, Albana, dat echt geen keus hebben, en tegen wil en dank verleggen van je grenzen. Voor jullie als buren en ook voor die kinderen.

Oprechtheid

Albana, misschien schat ik de Nederlandse zorg ondertussen wel helemaal verkeerd in, maar waarom werd je buurman niet opgenomen in een verpleegtehuis?

Ik vind het hartstikke lief dat je zo voor hem hebt klaargestaan, begrijp me goed, maar ik vind het ook ontzettend onverantwoord. Jij, of hij had gemakkelijk gewond(of erger) kunnen raken. Wie is er dan verantwoordelijk?

Situaties die zo schrijnend zijn behoren door professionelen te worden gedaan. Niet door een (min of meer gedwongen) goedwillende, maar niet psycho-geriatrisch of verpleegkundig gekwalificeerde mantelzorger.

Sommigen vallen over het woord ‘oprecht’. Ik krijg ook de indruk dat iedereen in de hoogste boom klimt over hoe nodig mantelzorgers zijn, en hoe zwaar het werk is voor de mantelzorger in kwestie. Maar dat is helemaal niet wat ik in twijfel trek.

Ik zeg ook niet dat de mantelzorger niet eens goed zijn/haar hart moet luchten. Integendeel. Ik denk dat je helemaal vastloopt als je dat niet doet.

Het woord oprecht gebruik ik omdat ik het bedenkelijk vind wanneer iemand die de zorgbehoevende persoon beslist niet mag, sterker nog, een sterke wrok heeft tegen deze persoon, deze zorg op zich neemt. En nog bedenkelijker vind ik, wanneer hierover niet gesproken wordt. En de wrok als een grote zwarte massa op je maag (en op die van de zorgbehoevende)ligt te drukken elke keer als je die persoon verzorgt.

Omdat ie dat niet wilde!

Als iemand hulp nodig heeft kan hij dat weigeren en hij moet toch écht toestemming geven.
Nou kan je dat die man wel verwijten en 'm daarom niet helpen, maar die had ze niet allemaal meer op een 'rijtje' en daaróm wilde hij geen toestemming geven.
Zonder toestemming wordt je niet tegen je zin opgenomen in geen enkele zorginstelling.
Hij deed moeilijk over elke proffesionele zorg buiten de huiarts eigenlijk.
Maar daarom kan je 'n nog steeds niet in z'n ondergoed in de vrieskou over straat laten lopen.......Dan gaat ie namelijk dood. En om iemand die verward is nu dood te laten gaan omdat zo eigenwijs is, vind ik persoonlijk iéts teveel van het goede.
groeten albana

En ja je schat het verkeerd in.

Ik denk wel dat je de zorg in ned. ook verkeerd inschat.
Het is geen kwestie meer van wie zou het beste voor deze persoon zorgen.
Het is alleen een kwestie van wat is het goedkoopste?
En wát wordt er vergoed, is geïndiceerd en wat er dan 'over' blijft moét 'iemand' dus doen.
Wie die iemand ook is en ongeacht of je zo iemand hebt en hoe die over jouw denkt of voelt.
Oprechtheid is daar écht geen kwestie in.
groeten albana

Fiorucci

Fiorucci

11-12-2011 om 16:12

Maar albana

Niet dat ik vindt dat je die man moet laten lopen in zijn ondergoed in de kou, zo bedoel ik het niet, maar er is toch zoiets als een crisisdienst? Ik heb wel bewoners binnengekregen met een spoedopname op psychogeriatrie, omdat het gewoon acuut uit de klauwen liep. Als mensen een gevaar worden voor zichzelf, bijvoorbeeld.

Tuurlijk

En tegen de tijd dat die er zijn is die man al een flink eind op pad en vind 'm dan maar 's. Buiten dat, dat is 3 keer geprobeerd. Resultaat : na 1of 2 dagen was ie weer thuis. En alleen nog nukkiger en wantrouwender naar alle hulpverleners. Dus konden wij ons nog harder inzetten.
Groeten albana

Stenna

Stenna

11-12-2011 om 21:05

Niet goed ingeschat

want voor verpleegtehuizen zijn wachtlijsten. En er moet een indicatie aangevraagd zijn. Ook als hij zelf wel zou willen.

Ef

Ef

11-12-2011 om 22:25

Na 1 of 2 dagen weer thuis?

Dat snap ik niet, als ik dit verhaal zo lees: In ondergoed in de vrieskou naar buiten, dwalen, zorg weigeren, wondroos, van de trap af vallen, slaan... is er ruim voldoende grond voor een gedwongen opname met een IBS of spoed-RM. Ik ken mensen die voor minder op een BOPZ afdeling opgenomen zijn.

Het is toch precies zoals ik het zei

Het is toch precies zoals ik het zei. Bovendien werkte zijn huisarts niet erg mee. Die vond dat je zijn wens (geen opname) moest respecteren ondanks de risico's. Die keren dat hij werd opgenomen was dankzij de doktrspost ( weekenddienst). En zo was hij natuurlijk niet constant. Hij werd vooral onrustig als hij aangekleed wilde zijn en 'm dat niet lukte en er geen hulp was om hem aan te kleden. B.v omdat het nog te vroeg was of omdat hij zich per ongeluk had uitgekleed bij zijn middagdutje en dan ging hij dwalen op zoek naar aankleedhulp. Kleede iemand hem aan dan was hij weer voor uren rustig. Bovendien was het een erg intelligente man, goed opgevoed, keurig eten
met mes en vork, hoogstens zonderling, beetje een
kluizenaarstype.
En juist daarom werd hij weer ontslagen, hij liep daar keurig deftig te zijn in z'n pak.
Hij is zelfs een paar weken in het ziekenhuis geweest, maar toen de wondroos over was kwam hij gewoon weer thuis. En die kinderen en wij hebben van alles geprobeerd om ' m door te laten gaan direct naar een verpleeghuis, maar zonder dat hij dat wilde lukte dat niet
Uiteindelijk is het na 2 jaar pas gelukt omdat wij bij elk incident de huisarts belden. Door al die meldingen ( soms 3 per week) kregen we het voor elkaar.

Toch

begrijp ik hier iets niet: aan de ene kant was de situatie zoals jij die beschrijft volledig uit de hand aan het lopen. Overduidelijk ging het om iemand die dringend 24/7 zorg nodig had. Aan de andere kant namen jullie als leek toch de zorg op je, omdat er anders niet in voorzien werd.

Maar je geeft zelf aan dat het zó ernstig was dat hij PROFESSIONELE zorg nodig had. Wat gaf julie dan het idee dat jullie daar (hoewel noodgedwongen)toe in staat zouden zijn? Was je niet bang dat door je onprofessionele zorg misschien ongelukken konden gebeuren?

Waar waren de kinderen in deze situatie? Iemand kan toch door de kinderen in samenweking met de hulpverleners(huisarts, psychiater, geriater) als handelingsonbekwaam worden aangemerkt en gedwongen worden opgenomen?

Nog iets anders: ik vind deze discussie enorm interessant, maar dit heeft naar mijn idee helemaal niets te maken met mijn pleidooi voor oprechtheid als zorgverlener.

Zoals ik het lees, waren jullie volledig oprecht. Jullie hebben (neem ik aan) steeds erop gewezen dat het verlenen van zorg niet jullie taak zou moeten zijn, dat je alleen maar de buurvrouw was, etc.

Bovendien geef je aan dat je welliswaar met buurman door 1 deur kon, maar verder niet veel met hem had. Heel helder.

Ik zou het een kwestie van onoprechtheid en ongepastheid vinden als je een jaren lange onuitgevochten vete zou hebben met je buurman, en dan uiteindelijk zijn enige, volledig zelfstandig werkende(zonder reflectie of controle van collega’s of supervisors), onprofessionele zorgverlener zou worden, waarvan hij volledig afhankelijk zou zijn.

Marja

Marja

12-12-2011 om 18:38

Maar zofia

ik zeg het maar gewoon: ben je nou niet -met al je oordelen over wie wel of niet oprecht zijn en terwijl je zelf ondertussen voorneemt dat je niets voor je moeder zal doen- bezig je eigen aflatendheid ten opzicht van je moeder goed te praten? Onder het mom van 'dat zou niet oprecht zijn'?

bolly

bolly

12-12-2011 om 23:06

Heb er niets mee

met oprechtheid, dan. Voel me al schuldig genoeg dat ik mogelijk niet met 'oprechte gevoelens' ga zorgen, zou me nog veel schuldiger voelen als ik mijn ouders helemaal in de steek zou laten zouden ze me nodig hebben, dat doe je gewoon niet. Beetje het verhaal van Albana, je loopt ertegen aan, en dan is het gewoon actie, gevoelens vind ik soms erg overdreven belangrijk geacht. Zelfs bij een vete met de buurman zou ik het nergens onoprecht vinden de man gewoon te helpen. Ik zou er ook geen moeite mee hebben als mensen het wegens een vete niet op zouden kunnen brengen.
En het laatste dat ik zou doen is deze gevoelens met mijn ouders delen. Ik zei al; we matchen niet. En dat betekent dus ook dat we elkaar niet zo goed begrijpen, niet zo goed kunnen communiceren. Mijn ouders zouden doodongelukkig worden als ik dit soort dingen tegen ze zou zeggen. Ik zit zelf al helemaal niet te wachten op oprechtheid van mijn ouders. Ik weet ook zo wel dat mijn vader niet altijd even blij met me is, dat hoeft niet uitgesproken.
Vroeger had ik die behoefte aan oprechtheid trouwens wel meer, in mijn jongere jaren. Ik ben erover heen gegroeid. In zo'n vlaag heb ik ook wel eens een open gesprek met mijn ouders gehad, dat op dat moment best leek te werken. Ze bleken het echter niet aan te kunnen; leken wel in krisis te raken de tijd daarna en het contact werd er eerder slechter dan beter van.

Stenna

Stenna

13-12-2011 om 00:38

Ook niet echt

Eens met Bolly. Ik was zeker vaak niet oprecht zoals jij het bedoeld, Zofia, mijn zorg voor mijn vader ging zeker niet altijd van harte en er wat nog veel onuitgesproken wrok. Maar is dat nog zo belangrijk als iemand aan het eind van zijn leven is en ziek / afhankelijk is? Dan is het eigenlijk toch al te laat om nog uit te spreken (hij had het niet meer kunnen volgen ook), en het is ook wel erg om iemand dan te laten stikken uit een soort wraakoefening op vroeger. Ik kon dat in elk geval niet, dan maar onoprecht. Het is toch je ouder, hoe dan ook.
Daarnaast had ik (en anderen hier) dus niet echt veel keus, zoals ik al zei.

Handelingsonbekwaam

Kun je worden in een crisissituatie, bij hem duurde dat dus 1 of 2 dagen Daarna heft een rechter het zo weer op. En die kinderen waren er elk weekend. Van vrijdagavond tot maandagochtend. Zodat de weekenden 'afgedekt' waren, de afstand was veel te ver om er meer van te maken. En dat waren zoals ik en velen gewoon werkende vrouwen, waarvan de meeste ook nog kleine kinderen hadden.
Praktisch gezien is het onmogelijk om vanuit een werkende situatie 100-en kilometers te reizen om even je vader te verzorgen. Dat kan een week of 2 en misschien nog iets langer als je genoeg vrije dagen hebt, maar dan houd het op.
Zo onproffesioneel wordt het, als diegene die het betreft zorg 'weigert'. En dat deed buurman.
Dat hij mij en buurvouw accepteerde is vast niet zomaar, wij wérken in de zorg, kunnen blijkbaar de juist 'toon' zetten en ons kende hij enigzins. Dus kwamen wij er (soms niet eens altijd) in, konden 'm tegenhouden, wirwar worden van z'n onsamenhangende verhalen.
Nee ik 'had' niet veel met buurman, hij had een schat van een vrouw gehad waar ik wel goed mee kon en als kind kwam ik vaak bij hun omdat zijn dochter en ik vriendinnen waren. Maar in al die situaties was buurman zelf ook het liefste zoveel mogelijk afwezig (in andere kamer, zodra hij de koffie op had). Zo'n man als in de reclame's die op zondag het vlees snijd en die je verder amper ziet.
Maar het was mijn búurman!
Pal naast ons woonde hij.
Dus nee, ik vind dat je alleen om dát feit al, zoiemand ook al is het zijn eigen schuld doordat hij zorg weigert, niet kan laten stikken.
Die reflectie was er enigzins toch wel. Want het contact tussen kinderen, wij (andere buurvrouw en ik) en de huisarts was toendertijd best intensief. En wij als mantelzorgers om 'm heen waren allemaal dezelfde mening toegedaan (oke, huisarts was enigzins van andere mening, dat je zijn wensen moest respecteren, maar....) en waren er allemaal van overtuigd dat dit géén wenselijke situatie was, maar dat hij meer zorg nodig had, opname dus. Maar dat helpt niet. Iemand moet het zélf willen en anders houd het op.
Onoprechtheid heeft hier wel degelijk mee te maken.
Wij hadden niet veel met buurman, maar zijn kinderen ook niet. Voor dit gedoe en na het overlijden van zijn vrouw, kwamen ze amper nog. Als ze belden wimpelde hij ze af. Hij hield niet van bezoek,ook niet als het z'n kinderen betrof. Zo was die man gewoon.
De reden dat ze wél kwamen toen het nodig was, was precies zoals bij ons, het wat hun váder. Ook al was hij de grote afwezige geweest in hun jeugd en later. Zoals hij onze buurman was.
Natuurlijk stribbelde hij toen ook tegen,maar ze stonden gewoon voor z'n deur, zodat hij niet kón weigeren, net zoals wij deden. Gewoon omdat het nódig was.
Hard nodig zelfs.
Oprechtheid doet er niet toe omdat dat geen issue is.
Niet als iemand zo onzettend hard hulp nodig heeft. En jij de enige bent op dat moment, misschien gedeeld met nog een paar anderen.
Oprechtheid wordt dan iets totaal onbelangrijks.
groeten albana

Oprechtheid=..?

Ik denk dat oprechtheid hier verward wordt met altijd je mening ventileren. Maar het gaat voor mij om eerlijkheid (in ieder geval naar jezelf)en om ethiek.

Dat je iemand die oud en afhankelijk is niet wil laten stikken, ongeacht de achtergrond van deze persoon staat buiten kijf.

De kans bestaat dat negatieve gevoelens tegenover de persoon die je moet gaan verzorgen een impact hebben op de zorg. In een professionele setting zou er dan een andere verzorgende komen.

Ik begrijp dat het in de mantelzorg vaak erg moeilijk is om in zo’n situatie te streven naar een andere hulpverlener. Dat is een probleem. Afstand doen van de rol van mantelzorger kan hard zijn maar zorg blijven verlenen óók. De kans is groot dat je vroeg of laat instort en daarmee veel meer tekort doet aan jezelf en aan de hulpvrager.

Ineens blijkt nu oprechtheid hier geen issue meer te zijn, maar dat is toch waar Bolly het draadje om begon: in hoeverre geef je ruimte aan negatieve gevoelens tov je ouders wanneer je de zorg op je moet gaan nemen.

Citaat:
Hoe kan ik het contact leuk houden als de dag daar is? Hoe houdt ik het zelf vol? Ben zelfs bang dat ik het helemaal niet ga trekken; al weet ik ook wel dat ik gewoon zal gaan doen wat nodig is. Maar daar voel ik me ook al weer schuldig over; dat ik het misschien slechts uit plichtsbesef ga doen ipv uit oprechte liefde.

Ik begrijp hartstikke goed dat Bolly, en Marja eigenlijk heel graag gewoon even een schouder willen om op uit te huilen en hun hart te luchten. Dat is ook hard nodig en betwist ik niet. Maar hehalve bevestigen dat het moeilijk en zwaar is, heb ik me hardop afgevraagd of het niet verstandig is om niet alleen te exploiteren hoe je er het beste van maakt , maar ook hoe je de hulpverlening in zo’n situatie mogelijkerwijs door een ander zou kunnen laten doen.

De argumenten die hier zijn genoemd die maken dat dat per definitie onmogelijk is vind ik niet overtuigend. Bij Albana gaat het om een situatie die zo schrijnend is dat deze mijnheer allang opgenomen zou moeten zijn. (Ik denk ook dat wanneer twee ervaren zorgverlenende buren paraat staan de urgentie minder wordt overigens).

Bij Marja gaat het om de extra’s: krullen zetten, nieuw ondergoed kopen, zaken regelen, etc. Hoe vervelend ook, dit soort dingen zijn het naar mijn mening niet waard om als mantelzorger aan onderdoor te gaan en als hulpvrager niet om voor van iemand af te hangen waarmee je geen goede relatie hebt.

Marja, oprechtheid is beslist geen issue tussen mijn moeder en mij. Onze situatie is heel anders dan die van Bolly of jou. We houden zielsveel van elkaar, ergeren ons niet aan elkaar en zouden er heel wat meer voor elkaar willen zijn als het ook maar enigszins mogelijk was.

Marja

Marja

13-12-2011 om 11:41

Eerlijkheid?

Maar zofia als je het over eerlijkheid hebt, moet je dan ook niet toegeven dat dit "De kans bestaat dat negatieve gevoelens tegenover de persoon die je moet gaan verzorgen een impact hebben op de zorg." jouw projectie is. Bij jou zou dat zo gebeuren, en daarom denk je dat dit bij anderen ook zo gebeurt. Mijn moeder roept tegen de hulpverlening en tegen mij dat ze zo'n lieve dochter heeft. En terecht. Ik ben ook lief voor haar, ook al gaat dat soms ten koste van mijzelf. Overigens helpt het erg dat ze dat ook vindt, maar zonder dat zou ik het ook doen.
En dan nog dit: "In een professionele setting zou er dan een andere verzorgende komen." Oh ja, echt? Dat zal best in een incidenteel geval wel eens gebeuren maar in de meeste gevallen niet. Dan is het gewoon meters maken. En dan zal er heus wel eens frustratie op de ouderen worden gebotvierd.
Zielsveel van elkaar houden: ik houd ook van mijn moeder. Dat zeg ik hierboven ook. Maar op 1000 kilometer afstand van iemand houden en niet de dynamiek aangaan van de verzorging van een ouder is weer wat anders dan dat wel (moeten) doen. Dat eerste eerlijker noemen vind ik nog steeds een manier van je eigen keuze goed praten.
Dat je het doet is aan jou, het is jouw leven en dat van je moeder. Dat je het dan gooit op ethiek en eerlijkheid (mijn inziens behoorlijk synoniem aan oprechtheid) vind ik er nog steeds met de haren bijgesleept.

Marja

Marja

"...Maar op 1000 kilometer afstand van iemand houden en niet de dynamiek aangaan van de verzorging van een ouder is weer wat anders dan dat wel (moeten) doen."

Dat is helemaal waar. De dynamiek is een stuk minder. en niet te vergelijken met hoe het vroeger was. Dat doet ons beiden best verdriet.

"Dat eerste eerlijker noemen vind ik nog steeds een manier van je eigen keuze goed praten"

Ik geloof niet dat ik mijn relatie eerlijkER noem. Het heeft gewoon niets te maken met de relatie die jij met je moeder hebt.

Een "manier van je eigen KEUZE goedpraten" Dit vind ik nogal pijnlijk. Je weet niet veel van mij en mijn moeder. Bijvoorbeeld weet je niet dat we beiden rolstoeler zijn vanwege een spierziekte. Om dan te praten over goedpraten van je eigen keuze....

Wij zien aankomen dat we niet in staat zullen zijn om dicht bij elkaar te zijn en ik zal niet voor mijn moeder kunnen zorgen. Wij hebben daarop geanticipeerd. Dat heeft niets te maken met beter, slechter, projectie of wat dan ook.

Ik heb mijn bijdrage aan dit zinvolle draadje gemaakt omdat ik het een onwenselijke situatie vind als je voor iemand gedwongen moet zorgen die je niet bijzonder mag. Of afhankelijk bent van een onwillende hulpverlener.

Dit is mijn mening. Mmijn moeder, of nog gekker, mijn niet bestaande schuldgevoelens daarbij betrekken, dat noem ik aan de haren van alles erbij slepen wat slaat als een tang op een varken.

Marja

Marja

13-12-2011 om 14:20

Tja zofia 3

nee je noemt misschien niet de relatie met je moeder eerlijker maar wel je eigen handelen. Toch?
Kijk je weet ook niet veel van mij. Maar meer dan ik van jou. Jij zegt namelijk dat je er voor kiest niet voor je moeder te zorgen, niet dat het onmogelijk is door je ziekte. Dan word je ook daarop aangesproken. Je zegt dat je daar bewust voor hebt gekozen, dat niet zorgen. Dan word je daarop aangesproken en dan kom je met je ziekte.

Ik vind het ook nogal pijnlijk om voor actrice uitgemaakt te worden omdat ik een dement mensje niet wil laten lijden onder het gedrag dat zij vroeger had. Dan vind ik het evenmin fijntjes om dat niet eerlijk te noemen omdat ik, met eveneens een ziekte geen keuze heb. Zoveel moet je nu wel duidelijk zijn.

Ik wil totaal geen schuldgevoelens aanpraten want het is inderdaad je eigen leven. Maar ik pas er evengoed voor me rot te voelen omdat iemand die niet hoeft te doen wat ik moet doen dan maar zegt 'ja maar dat is oneerlijk en niet ethisch'.
Je staat toch achter je keuze om niet voor haar te zorgen? Ook als je volledig gezond was, had je dat toch niet gedaan? Als de antwoorden hierop 'ja' zijn, denk ik nog steeds dat je redenering het goedpraten van je eigen keuze is. En dat zegt nog niet dat die keuze fout is. Helemaal niet. Dat zegt alleen maar dat jij niet kan oordelen over mijn keuze of die van anderen.

Marja

Marja

13-12-2011 om 14:30

En oh ja, zofia

"Mmijn moeder, of nog gekker, mijn niet bestaande schuldgevoelens daarbij betrekken, dat noem ik aan de haren van alles erbij slepen wat slaat als een tang op een varken."
Euh 1, ik heb het niet over schuldgevoelens hoor, daar begin je zelf over.
Euh 2, ik begin niet over je moeder hoor, daar begin jij zelf over.

Marja

Marja

13-12-2011 om 14:39

Ik heb me vergist, zofia

Ik heb het nog eens nagelezen Zofia en ik denk dat ik de reactie van je dochter op jouw ziekte heb onthouden als jouw reactie op je moeders ziekte. Daardoor heb ik me harder opgesteld in deze dan je verdient. Dat spijt me.
Ik blijf nog wel hopen dat je kunt zien dat niet iedereen de keuze heeft zich aan zorg voor zijn ouders te onttrekken.

Tirza G.

Tirza G.

13-12-2011 om 16:24

Theorie versus praktijk

Jaaaaaaa we hebben allemaal heel goed en mooi en theoretisch praten. In de praktijk gaat het echter zoals Albana zegt. Er zijn geen mensen, er is geen geld. Zorg 'zorg' noemen is eigenlijk een farce, want het heeft met 'zorgen' (troetelen, kussen opschudden, eens even lekker een oude dame een beetje opmonteren) verdomd weinig meer te maken.
Zofia heeft helemaal gelijk: wrok en ellende uit het verleden maken opgewekt, geduldige en vriendelijke zorg moeilijk. Geen 'klik' hebben met een professional kunnen zorg ook bemoeilijken. Alleen: het is zoals het is. En er is niks aan te veranderen. Een professional die geen klik heeft met jou, gaat over een kwartier weer lekker naar de volgende. Die zal dat heus wel overleven, al is het met wat minder arbeidsvreugde. Als jij als afhankelijke geen klik heb met je zorgverlener, heb je gewoon pech. Je kunt geen ander kiezen als je in een zorginstelling zit. Switchen van huisarts of tandarts is al ingewikkeld, maar kom je in een afhankelijker situatie dan heb je niks te kiezen. Dan kun je alleen maar hopen dat die ene aardige zuster volgende week weer lekker op jóuw gang werkt.
Praten over onoprechtheid vind ik dan ook geneuzel. Welk contact tussen ouder en kind is nou *niet* gekleurd door het verleden? En een professional hoeft niet oprecht te zijn - die doet gewoon zijn of haar werk. Mensenwerk, dat wel, maar een Opelmonteur is toch ook niet onoprecht als hij de schroef van een Ford aandraait? De zorg is al een moeilijke tak om in te werken, als we dan van alle zorgverleners ook nog verlangen dat ze A. een roeping hebben en B. volledig oprecht zijn en C. warm en hartelijk en precíes zoals wij dat willen, dan blijft er geen een meer over.

Tirza

Fiorucci

Fiorucci

13-12-2011 om 18:01

Tirza

" want het heeft met 'zorgen' (troetelen, kussen opschudden, eens even lekker een oude dame een beetje opmonteren) verdomd weinig meer te maken." Precies de reden dat ik gestopt ben. Als dit niet meer kan, dat is vreselijk. Ik ben het met je eens. Je moet maar afwachten wie er aan je bed komt. Ik herinner me wel een mannenzaal op psychogeriatrie, die in alle opzichten zwaar was. Het personeel rouleerde daar, je hoefde nooit vier dagen achter elkaar die heren te verzorgen. In die zin hadden de heren dus nooit iemand aan hun bed die hen grenzeloos zat was..
Maar uiteraard, niet overal zal er zo gedacht worden.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.