"met je partner op een lijn komen"
Het komt regelmatig langs, nu in de rubriek basisschoolleeftijd weer in een draadje van Ayla: het 'met je partner op een lijn komen'. Moe vindt iets betreffende het kind, pa vindt iets anders, dat wordt onwenselijk geacht en dan moet je 'met je partner op een lijn komen'
Prachtidee. En wat nou als je het gewoon niet eens wordt?
Een voorbeeldje. Partner is er heilig van overtuigd dat je van wind ziek wordt. Hij is verder bepaald niet op zijn achterhoofd gevallen, in tegendeel, maar hoewel ik hem uitleg dat dit logischerwijze complete kul is omdat anders de hele bevolking van de noordzeekust permanent verkouden zou zijn, blijft hij onwrikbaar op zijn standpunt staan. Wij hebben het rijk van de kennis hier al lang verlaten en zijn bij het (bij)geloof beland 
. Moet ik dan toegeven en mijn kinderen onder alle omstandigheden stevig in hun jasjes snoeren bij windkracht 2 en hoger, moet ik nog langer tegen hem aanpraten in de hoop dat hij bijtrekt (as if) of moet ik - dit is wat ik doe - gewoon doen wat ik goed vind, en hem daar verder onkundig over houden ("hadden ze hun jas aan?" "jaja [de eerste 5 minuten, tot ze het warm kregen] )
Er zijn nog de nodige voorbeelden te noemen, wat ik hier niet zal doen want dat wordt zo'n gedram. Partner heeft meer onwrikbare standpunten, ik heb niet zo heel veel geduld en weinig zin in gezeur en hanteer nog al eens "wat niet weet wat niet deert". Als hij vervolgens van de kinderen begrijpt dat een van zijn regels niet is nageleefd kan de discussie altijd nog komen
Hoe doen jullie dit? Altijd met je partner op éen lijn? Eentje getroffen die gewoon naar je luistert ? Of zijn er mensen die gewoon de lijn aanhouden dat bij de een dit mag en bij de ander dat?
Massi, hoe doe jij dit bijvoorbeeld? Ik meen me te herinneren dat op het punt van kou en wind jouw man vergelijkbare denkbeelden heeft.
Groeten,
Temet
Soms twee lijnen
je denkt nou eenmaal niet overal hetzelfde over als ouders. Dus in die gevallen vraagt een kind iets aan de ouder bij wie hij succes verwacht.
Zolang het geen levensgevaarlijke verschillen zijn of zaken die zwaar indruisen tegen iemands geweten, is dat niet erg, volgens mij. Vader en moeder zijn verschillende mensen. Zo is dat nou eenmaal. Durf over je grens heen te stappen.
Uiteindelijk moeten kinderen leren wat ze zélf van iets vinden.
Mijn man
Volgt meestal mijn lijn. Hij is het niet altijd met me eens, maar begrijpt ook dat ik het merendeel van de tijd de aanwezige opvoeder ben, dus dat ik er soms wat meer zicht op heb.
Maar over belangrijke zaken zijn we het meestal wel eens.
Dendy
We zitten vaak niet op één lijn (beiden redelijk eigenwijs) maar over het opvoeden gaat dit meestal niet. Man is makkelijker dan ik dus daar spreek ik hem wel eens op aan. Dit gaat bijv. over de structuur van de dag in het weekeinde. Hij is erg laidback, ik vind het wel prettig als je ook nog tijd hebt om wat te doen. Ik houd van iets meer planning dan hij (hij laat het volledig los in het weekeinde). Ik vind man soms iets te streng, iets te snel geirriteerd (maar goed ook dat is vice versa als ik mijn dag niet heb). Verder zijn we het eigenlijk best vaak eens.
Soms vind ik één lijn niet nodig
Voorbeeld van lang geleden: kleuter loopt graag te wroeten in de tuin, krijgt vieze handen, vindt pissebedden leuk om mee te spelen, bouwt er hele huizen voor.
Vader vind dat niks, zowel de vieze handen als de pissebedden.
Jammer dan. Ik vind dat een kleuter op ontdekkingsreis moet kunnen, ook als hij dat als kleuter niet wilde (of niet mocht) omdat hij niet van vieze handen en van vieze beesten hield.
Als ik er niet bij was, was dat jammer voor kleuter.
Als ik er wel bij was, mocht het van mij wel. Ik zie dat niet als afvallen van partner maar als een andere mening.
En zo blijft het schipperen tussen één lijn als opvoeding (die ik ook belangrijk vind) en verschillen tussen ouders.
Hier ben ik
Ha Temet, loop je weer tegen de tweelingbroer van mijn man aan met die idiote opvattingen over de herkomst van verkoudheden? Ik zeg altijd, als het aan mijn echtgenoot lag, liepen de kinderen tussen 1 september en 31 mei buiten in een ruimtepak. Je weet tenslotte maar nooit. En ik weet waar hij het vandaan heeft. Ik was ooit in de zomer in Marokko mijn dochter aan het badderen op het dakterras. Het was zeker 35 graden in de schaduw, dus ze mocht zich van mij drooglopen in haar nakie. Komt zus van man aangehold met een grote handdoek en wikkelt kind erin, paniek paniek. Ik dacht nog: o, misschien is er een sociale regel over blote kleine meisjes, maar nee. Mijn dochter had uitsluitend door tussenkomst van tante GEEN longontsteking opgelopen. Dan denk ik: okeeeeee...
Hier dus hetzelfde als bij jou. Wat niet weet, wat niet deert. Ik doe wat ik goed vind, hij doet zijn eigen ding. En dus kleed ik dochter in een leuk jurkje en een maillot en vertrek naar mijn werk, wetende dat het heel goed mogelijk is dat ik haar negen uur later bij de bso aantref in spijkerbroek en trui. "Papa zei dat het nog geen jurkenweer is".
Die ene lijn hebben wij hier sowieso niet. Mijn man is pietluttiger, maar minder grof in de mond. We zijn gewoon niet dezelfde mensen. Dochter kan daar prima mee omgaan tot nu toe. Over de belangrijke dingen praten we wel, zodat we elkaars standpunt kennen. We kwamen er trouwens pas achter dat er dingen zijn waarover we elkaar thuis te vuur en te zwaard bevechten, om vervolgens buitenshuis elkaars standpunt te verdedigen (politiek, vooral). Grappig!
Ik voorzie wel zwaarder weer als de kinderen groter en (nog) eigenwijzer worden. Niet mijn probleem, denk ik dan .
Groetjes
Massi
Moeilijk
In de jaren dat onze opvoedmening er toe deed was het voor ons niet makkelijk. Wij hebben eigenlijk nooit 1 lijn. We verschillen in héél veel. Dat is best vermoeiend en oorzaak van veel botsingen.
Het lijkt mij heerlijk rustig om op een lijn met elkaar te staan. Maar als ik naar mijn man en mij kijk zijn verschillende opvattingen ook wel eens goed. Ik vrees dat ik soms voorzichtiger ben, soms ook strenger. Doordat mijn man het daar dan niet mee eens is, moet ik soms meegaan in zijn gemakkelijkere mening, of de weg die ik riskanter vind en vaak loopt dat dan wel goed af. Zo was ik in alle staten toen ze voor het eerst (ik meen iets van 13 en 15 jaar) alleen naar een pretpark wilden. Ik was het er niet mee eens,maar ze zijn gegaan. Het is prima verlopen. Omgekeerd zal ik ook wel eens 'nee' gezegd hebben, wat een verstandige keuze was.
Een voorbeeldje waar ik nu nog steeds wel eens van baal is dat beide dochters geen bruinbrood lusten. Mijn man eet ook geen bruinbrood als hij niet hoeft. Mijn mening dat bruinbrood beter is, is ten onder gegaan doordat man heeft gelezen/gezien op tv dat witbrood net zo goed is als bruinbrood. Bruinbrood is naar mijn idee beter voor de spijsvertering, het vult ook meer. Persoonlijk vind ik het ook praktisch als iemand bruinbrood lust. Als je ergens op visite bent is het niet handig als je moeite hebt met een bruine boterham. Het is maar een voorbeeldje, maar oh wat lijkt het mij vooral mákkelijk als je niet in het meeste van mening verschilt.
Een jas aan als papa het koud heeft
Kinderen zijn geen hondjes. Dat is handig, want daardoor weten ze al heel snel dat wat bij een mag, bij de ander absoluut niet is toegestaan.
Oma te logeren heeft een vernietigend effect op het gedrag van de honden (ze bedelen nog weken bij iedereen en bij sommige honden gaat dat niet eens meer weg), maar de kinderen zijn obligate toetjes of koekjes bij de thee alweer vergeten zodra ze de deur achter zich sluit.
Er is bovendien iets heel handigs aan het honoreren van papa's kuren. Je moet een jas aan als papa het koud heeft. Dat doen we voor papa, we vinden hem lief en we willen hem niet in de war brengen.
Daarmee neem je een voorschot op je eigen angsten. En die komen beslist. Je moet direct uit school naar huis, voor twaalf uur thuis zijn (verzin het maar), anders kan mama niet slapen (we vinden haar lief en we willen haar niet in de war brengen). Schiet me er ineens eentje te binnen: je mag niet meer dan 20 vrienden op msn hebben (moet je vandaag nog mee aankomen zeg!).
Bovendien geef je kind een voorschot op de eigen eigenaardigheden. Dat gaat eerst over dingen als spruitjes. Kind hoeft daar helemaal niet jengelig over te doen. Als kind helder is in het benoemen van eigenaardigheden, dan houden we daar rekening mee (we vinden het lief en we willen het niet in de war brengen).
Je voelt 'm al, dit kan allemaal niet te ver uit de hand lopen. Je zet niet zomaar alles opzij voor elke willekeurige eigenaardigheid. Niet voor de kinderen, maar ook niet voor papa of mama.
Zo had mijn man de onhebbelijke gewoonte iets te veel nadruk te leggen op tafelmanieren, juist als het toch al niet zo gezellig was aan tafel. Hoewel die tafelmanieren meestal juist een dingetje waren voor papa, moest paps net zo hard de overdrijving inslikken voor ons.
En dat kon ik zeggen waar de kinderen bij waren zonder dat dat zijn autoriteit onderuit haalde.
En zo kreeg ik dat natuurlijk net zo hard terug als het ging om de volgorde der dingen (waar ik dan weer wat ik kan overdrijven). Precies zo hadden de kinderen heel wat zonder mopperen te slikken, pick your battles, niet alles is belangrijk genoeg om een punt van te maken.
Wij hebben de verschillen tussen ons enthousiast uitgebuit. Met mama op vakantie of uit werd anders dan met papa. Papa dingen, mamadingen... en later omadingen, tantedingen, vriendendingen....
Het voornaamste verschil tussen mij en mijn ega is eigenlijk dat ik altijd wel de eigenaardigheden heb willen verklaren en heb willen betrappen op overdrijving. Die van mij, die van de kinderen en die van hem. Ik vond het belangrijk om ongefundeerde tegenstand (wil niet, niet leuk, niet fijn) onder woorden te laten brengen door mijn kinderen.
Hij niet. Zijn eigenaardigheden zaten er als rotsblokken en leken onaantastbaar, de mijne of die van de kinderen leek hij niet eens te zien. Dat werd irritant als hij mijn eigenaardigheden als rotsblok poneerde "dat mag niet van je moeder". Nog erger "dat mag _ik_ niet van je moeder". Discussies daarover voerde ik buiten de kinderen om.
Dat een lijn trekken gaat volgens mij helemaal niet over alles hetzelfde doen of willen. Het gaat er wel om dat kind die sjaal omdoet als papa het wil en dat mama dat bevestigt. Daarbij hoef je geen rationalisaties over de wind aan te voeren. Je doet het voor papa. Die is bang voor de wind (we vinden het lief en we willen het niet in de war brengen). Papa staat toe dat mama dat anders doet (we vinden haar lief en we willen het niet in de war brengen).
Waanzinnig inconsequent. Maar dat geeft helemaal niet. Kinderen zijn geen hondjes en kunnen prima omgaan met de verschillen tussen mensen.
Groet,
Miriam Lavell
Stippellijn
Op de 'belangrijke' punten proberen we wel een lijn te vinden. En dan heb ik het over dingen over wel/niet zelfstandig buiten spelen etc.
Voor kleine dingen als welniet jas aan hebben wij meer een stippellijn. Sommige dingen mogen van mama wel en van papa niet (ik ben meestal de makkelijke ouder).
Kinderen hebben daar geen enkel probleem mee. Die werken toch al met een flinke variatie aan regels (thuis, school, bso, opa en oma, buren etc).
Is alleen als ouder even oppassen. Want ik stuur ze naar buiten zonder jas, en man stuurt ze met de zelfde vaart weer naar binnen om een jas aan te trekken 
. Dus we hebben we eigenlijk regels voor als alleen mama er is (jas uit) en als papa er ook is (jas aan).
vind het wel een mooie levensles: dingen zijn niet zo zwart wit en soms hebben mensen verschillende meningen die niet per se 'fout' zijn.
Miriam
Helaas heb ik er eentje die niet zo goed omgaat met de verschillen. Daar moeten wij echt zoveel mogelijk bij op één lijn zitten. Als namelijk iets wel van papa mag en niet van mama dan zal ze zich hartstochtelijk in de strijd gooien om bij mama hetzelfde te bereiken. Zij vindt alles wel belangrijk genoeg om een punt van te maken en onderbouwen van haar uitganspunt vindt zij geheel overbodig. Het is in haar geval voor ons wel belangrijk om onder vier ogen op één lijn te komen. Dat is dan weer lastig voor mijn vriend want dochter heeft deze eigenschap van haar moeder .
Ik weet dat het niet per se aan onze opvoeding ligt, want ik heb ook nog een andere en die past zich wel braafjes aan aan de situatie.
Geef eens een voorbeeld
Clo, ik had het niet over iets wat een kind wil, maar over iets wat een ouder wil.
Dat moet van mijn zo omdat.....
Daar rolt uiteindelijk toch een bevel uit, terwijl het 'omdat' (als het kind daar al vragen over heeft) niet dieper hoeft te gaan dan 'omdat papa bang is voor wind, zo hebben we allemaal wel wat'.
Geef eens een voorbeeld van wat jij bedoelt?
Groet,
Miriam Lavell
Ja vaak
Toen de kinderen babies waren hadden we nooit zoveel conflicten over de kinderen. Om de simpele reden dat man het idee had dat hij geen verstand heeft van babies en dus alle beslissen aan mij overliet. Naar mate de kinderen ouder werden kregen we meer conflicten omdat we allebei toch anders in sommige dingen staan.
Over het algemeen werkt wat niet weet wat niet deert bij kleine dingen erg goed. Ik zou geen hele principe strijd over bijvoorbeeld een jasje aangaan maar gewoon het jasje meenemen en als het kind het warm krijgt het jasje uitdoen. Verder gelden de regels van de ouder die op dat moment bij de kinderen is. Lastiger wordt het als je echt samen bent want dan onstaan er wel eens conflicten waarbij de een toch anders tegen de dingen aankijkt. Voor mij werkt het beste om een beetje soepel te zijn en dan wat mee te veren met de ander maar het heeft wel een poosje geduurd voordat ik leerde. Onze beginsituatie was ook niet gelijk. Ik had al twee kinderen en had dus een voorsprong wat betreft kinderen en bovendien was ik degene die gewend was alle beslissingen te nemen. Het heeft mij moeite kost om hem ook zijn deel daarin te geven. Verder ben ik wel flexibeler. Mijn man is onwrikbaar als hij eenmaal een beslissing heeft genomen dus dan kan ook wel eens ruzie veroorzaken.
Nog lastiger wordt het bij fundamentele dingen of bij dingen waarbij je niet echt een compromis kan sluiten. Dan moet toch de een beslissen en de ander toegeven. Gelukkig komen dat soort dingen niet vaak voor en kan je over de meeste zaken wel een compromis sluiten of een beetje flexibel zijn.
Overigens de kinderen weten inderdaad perfect bij wie ze moeten zijn voor bepaalde zaken en bij je wie de meeste kans op succes is. Ik geloof ook niet dat we ze erg in de war hebben gebracht daarmee. Meestal althans niet. En anders is het een goede oefening voor het leven waarin mensen ook niet altijd hetzelfde denken over dingen en de zaken ook niet zo zwart/wit liggen.
Wat Miriam schrijft over rekening houden met eigenaardigheden van andere gezinsleden vind ik ook inderdaad een goed punt. Het hoeft niet altijd logisch of weloverwogen te zijn soms kan je ook gewoon rekening met elkaar houden zonder achter elkaars standpunt te staan.
Nou
Een voorbeeld noemen is lastig, omdat het alles betreft. Dochter (10) vindt al 8 jaar dat ze alles zelf mag bepalen. Geen argumenten zijn daarin geldiger dan haar eigen argumenten. Rekening houden met elkaar vindt ze bijzonder moeilijk. Ze blijft zoeken naar mazen in de wet, naar dingen waar ze haar voordeel mee kan doen. Stel ze wil haar jas niet aan, terwijl ik dat wel vind, slecht weer enzo. Haar vader heeft al een paar keer goed gevonden dat ze haar jas niet aandeed. Dan zal ze zich daarop beroepen, ook al zijn de omstandigheden nu anders (slechter weer) bevestigd haar vader deze keer mijn argumenten of eis ik gewoon. Vermoeiend hoor. Als wij de regels soepel toepassen, wil zij ze nog soepeler toepassen (afschaffen zou ze ook wel willen) en iedere onenigheid daarover speelt ze uit. Vandaar dat we alles onder vier ogen moeten bepalen. Vermoeiend hoor.
Overigens een heerlijk kind verder en ik zou willen dat haar broertje wat van haar pit had, te meegaand is ook niet goed. Een wat betere verdeling zeg maar
Eenvoudige lijn
CLo "Dochter (10) vindt al 8 jaar dat ze alles zelf mag bepalen. "
Maar daar kun je toch eenvoudig een lijn in trekken?
Ik had er ook zo een trouwens. Die wist het bovendien ook altijd beter. Het was veel slimmer om... zus... of zo.... Met zijn allen opruimen, leverde steevast ondernemend herinrichten op, op een manier waar ik dan weer geen zin in had.
Maar juist daar kon ik mij eenvoudig beroepen op mijn eigen eigenaardigheden: lieverd, misschien heb je helemaal gelijk, maar ik snap het niet. We doen het zoals ik het snap. Niet tegen jou, wel om mij.
Ook wel eens geopperd om inbreng in beleid schriftelijk in 2-voud in te dienen. Dat deed ie ook nog, het hardhoofd. En als ie dan gelijk had, dan kreeg hij dat.
Voor het overige gold een eenvoudige regel: doe eerst wat je gezegd wordt. Als de stress voorbij is, het stof gaan liggen, kun je altijd nog je zegje doen.
Volgende keer kan het dan anders.
Groet,
Miriam Lavell
Helaas (maar toch)
Het simpelweg stellen van een regel werkt hier juist als een rode lap op een stier. Ik kom er wel redelijk mee weg, maar haar vader is er wat gevoeliger voor en als ze hem een keer bewerkt heeft geeft haar dat moed om vervolgens haar moeder uit te dagen...
Maar wat je zegt over het schriftelijk inbrengen, dat is misschien wel een goede. Als ze dan toch overal een strijd van wil maken, dan ook serieus . Ze heeft het zelfs al een keer gedaan: ze wilde een waveboard, maar ik was vooral bang voor gebroken knookjes. Vervolgens kreeg ik een lijst gepresenteerd: wie in haar klas een waveboard had en nog niets had gebroken. Dat vond ik zo'n aangename verandering na alle driftbuien, dat de waveboard er kwam.
Clo
Zo een heb ik ook. Die zat af en toe meer op de gang dan in de kamer, maar het hielp niet.
Grappig genoeg is die in de puberteit enorm gezeglijk geworden! Haar houding is nu wat vergoelijkend: ach ja, let maar niet op mama, ze doet echt wel haar best, ze kan het niet helpen. En vervolgens doet ze superieur glimlachend wat ik wil. Er is dus hoop...
Evanlyn
Hahaha, "mama doet haar best maar ze kan het niet helpen", hahahaha.
O gelukkig, hoop!
