Alleen voelen (lang)
Naar aanleiding van het draadje hierboven “waarom hou jij van je partner” en het besef dat ik mijn ideale partner blijkbaar niet kan vinden, na lang twijfelen toch een draadje.
Na een ingrijpend iets raakte ik de voeling kwijt met mijn partner (= A) toen. Meer en meer zag ik dat ik aan het voortouw stond en ik in moeilijke momenten niet echt steun aan hem had. Ook vrijetijdsbesteding van ons beiden ligt nogal ver uit elkaar.
Ondertussen de man van mijn dromen (=
gevonden maar in de praktijk blijkt dat niet te werken. Hij heeft een heel strak plan van wat hij wil en ik moet me aanpassen. In die mate dat ik zelfs geen bericht terug krijg als hij bezig is, ook niet de dag erna wat ik toch elementaire beleefdheid vind. Besluit: de liefde komt van één kant en daar zie ik zwaar vanaf. Het zal moeten slijten.
Wat ik ook moeilijk vind is mijn leeftijd daarbij, de tijd begint te dringen om gelukkig te zijn of zo voelt het toch en net nu zie ik gelukkig zijn als iets onmogelijk want zonder liefde vind ik het leven maar niks. Zo erg zelfs dat ik denk aan uitstappen, niet dat ik het effectief zal doen want ik heb kinderen maar dat gevoel van verdriet dat me soms zo erg overspoelt…
Gelijktijdig ook nog een zware crisis met mijn moeder over hoe het vroeger allemaal is gelopen. Echt steun kreeg ik nooit en daar heb ik jaren over gedaan om het goed te maken voor mezelf. Ik zou met haar moeten praten maar ik sta niet sterk genoeg om dat nu al te doen.
Ik voel me een gebroken mens, door een drukke agenda heb ik ook geen vrienden meer bij wie ik met dit soort verhalen terecht kan, wel toevallige gesprekken die aangenaam zijn, ’t is niet dat ik 24/24 eenzaam aan mijn bureau zit. Ik heb dus wel een leven, ben daar ook blij mee, kan genieten af en toe maar toch die rode draad erdoorheen dat ik gelukkig wil zijn zoals jullie hierboven beschrijven, kunnen lachen samen met je partner, samen optrekken met de kids zonder mopperen, met twee in dezelfde richting kijken ook als het moeilijker gaat want natuurlijk is het niet altijd rozengeur en maneschijn.
Voor wie goed onthoudt: na een burn out neem ik ad, was gestopt maar lukte niet dus dat is ook de oplossing niet. Burn out speelt niet meer denk ik maar het stressniveau ligt nog steeds hoog.
Waar het om gaat: ex (A dus) geeft aan dat hij het jammer zou vinden dat het niet goed komt tussen ons. Na de ontgoocheling van B ben ik mijn geloof in de liefde kwijt en zou ik liefst kiezen voor de veiligheid van A. Ook omwille van de kinderen die soms aangeven dat het jammer is dat we niet meer samenwonen.
Wat doe ik hiermee? Wachten en geloven dat ik nog iemand leer kennen met wie het echt vlot? A heeft zelf ook heel wat om aan te werken bij zichzelf, dat was ook één van de redenen van de breuk en we staan heel anders in het leven wat het niet makkelijk maakte.
Vorige week schreef ik me in op een datingsite maar dat is niks, mannen die vragen of je stay-ups draagt en je ‘tandjes’ poetst, hallo, ik ben geen kleuter. Delete account.
Of is dit een periode waarin ik dag per dag moet uitzitten zonder al te veel na te denken? Als een soort pauze tussen betere tijden in?
Zucht… verhalen van herkenning zijn ook welkom!
Totale herkenning
Van ex tot aan nieuwe relatie die niet wil vlotten omdat hij zijn ding blijft doen, tot leeftijd, tot burn out en gevoel van opgeven.
Heb helaas de komende tijd geen gelegenheid hier uitvoerig op te reageren, maar ik wil wel even kwijt dat noodsprongen zoals aanmelden op een datingsite (zelfde ervaring en gauw weer opgeheven) niets constructiefs oplevert.
Sterkte en tot ools,
liefs,
ook-ik
Mijn tien centen..
Ik denk niet dat je dit wil horen maar je vraagt naar meningen dus ik zeg het toch: het komt mij voor dat je te veel je heil zoekt in relatie om maar niet alleen met jezelf te zijn.
Leer jezelf alleen te zijn en het fijn te hebben met mensen die niet je partner zijn. Dit is geen pauze tussen betere tijden (lees partners?) dit is je leven. Kijk naar wat nu positief is en ga van daaruit verder met jezelf. Dat zal je zo vrij maken en eventueel over een tijd een hele leuke partner!
Zelf
Dat is het juist, ik ben blij met mezelf, kan best alleen zijn, ga vaak weg, praat met mensen, ben mijn dromen aan het realiseren, zit met evenveel plezier alleen op een bankje in de zon als ik met twee zou doen, ga graag met mijn kinderen op stap wat dan bijna per definitie grappig en leuk is. En daar geniet ik best van.
Maar daaronder knaagt het, ik geniet van de twee-eenheid die je met iemand speciaal kan vormen, de aandacht, de intimiteit eventueel, een sms'je tussendoor. Vrienden kom ik meestal tegen op een bepaalde locatie, we gaan niet tussendoor sturen: hé hoe gaat het? Soms denk ik dat mijn mobiel in staking is 
Daarboven heb ik de voorbije maanden zo'n doorschuiven meegemaakt van vrienden die ik door de gewijzigde omstandigheden nu niet meer zie: gebroken relaties, ver verhuizen dat 'vrienden' een beetje mager is. Misschien hangt het samen met de leeftijd dat iedereen waar ik mee omga een rugzak meezeult, wat niet altijd de ruimte laat om diepgaande gesprekken te voeren, iedereen heeft zo zijn eigen zorgen. Het is vaak tussen pint en borrelnootje dat je eens een update geeft om zegt dat het goed of minder goed gaat.
Het hoeft denk ik ook geen echte relatie te zijn, wel die vriend of vriendin die je net iets makkelijker dan de rest van je vriendenkring begrijpt, is minstens even goed.
En zoals ik zei: met die saus van 'de tijd begint te dringen' erbovenop voelt het af en toe paniekerig.
Forceren lukt niet dus afwachten maar...
Bedankt voor jullie reactie. Moet door nu maar kom nog terug deze week. (ook voor jou ook-ik!)
Ook-ik
Hallo ook-ik
En je wordt dagelijks met de neus op de feiten gedrukt, zeker wat die leeftijd betreft. Gisteren in gesprek met een oma, nochtans nog vrij jong, klaagde over pijntjes, ze kon niet meer sporten. Ik wil nog zoveel doen en misschien zit ik over een tiental jaar gevangen in een gebrekkig lichaam. Wel willen maar niet kunnen dus het moet liefst nu en vandaag.
Je hebt in ieder geval volkomen gelijk over daten via een site. Het is ook moeilijk om jezelf over te brengen zoals je in werkelijkheid bent. Mijn geest blijft 20, ik dol, ik sport, ik vind materiële zaken minder belangrijk terwijl leeftijdsgenoten uitkijken naar hun pensioen of ze maken zich druk over de kleur van de tegels bij hun verbouwing. Dat maakt vrienden vinden die op eenzelfde golflengte zitten minder evident.
Toevallig heb ik gisteren nog een leuk gesprek gehad met iemand die een beetje in hetzelfde schuitje zit. Kent ook heel veel mensen maar blijft met de onderliggende gevoelens in de kou staan. Dat heeft me deugd gedaan. Ergens zitten de mensen die ik zoek verborgen, ik moet ze alleen zien te vinden.
Ik wens jou veel inzicht toe de komende tijd. Ik deed er weken over om te breken met die vriend, heb meer dan eens zijn nummer gewist... iemand die je zo behandelt is je liefde en tijd niet waard. Gevoelsmatig ben ik er niet klaar mee maar het is beter zo. If you are strong enough to say goodbye, life will reward you with a new hello. Een hallo die er kwam via een nieuw huisdier waar ik veel tijd in steek, hij helpt zelfs tegen mijn huidhonger 
)
Herken je het ook dat je van nature een zoekend iemand bent? Niet gauw tevreden, niet oneindig maar omdat je intelligent genoeg bent om te weten wat er te krijgen is in de wereld? Zou leuk zijn om meer van je te horen. Ik zal eens zien voor een e-mailadres zodat je kan mailen mocht je tijd en zin hebben.
Groetjes
