Relaties Relaties

Relaties

K. Dootje

K. Dootje

16-12-2012 om 20:24

Autisme herkennen

Om het draadje van druifje niet te verstoren hier mijn vraag in een apart draadje. Ik had twee maanden een relatie met iemand die ik er sterk van verdenk binnen het autisme spectrum te vallen. Ik weet er iets meer over want ik heb zelf een zoon met autisme.

Net als bij druifje is de man zeer charmant want hij gedraagt zich als in de boekjes: veel aandacht, zeer galant. Anderzijds merkte ik dat hij zich bijna niet kan inleven in iemand anders, hij had moeite met oogcontact: keek weg als hij mij een zoen op de mond gaf en vroeg geregeld vrij defensief 'wat?' als ik hem gewoon aankeek. Hij wist ook alles beter, zelfs na een korte periode van twee maanden zat ik compleet aan de grond van alle zeer subtiele hints over wat ik verkeerd deed. Net omdat ik me nooit heb kunnen verdedigen had ik ook nog eens veel moeite om die relatie los te laten.

Mijn vraag is of je iemand met autisme kan herkennen als je zelf dagelijks met, in mijn geval, een kind met autisme optrekt. Door zoon heb ik er ook veel over gelezen. Kan je vertrouwen op je gevoel over zoiets?


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Denk het niet

Ik denk niet dat dat op basis van ervaring kan, autisme herkennen. Je kunt wel een vermoeden hebben of autistiforme trekken herkennen, maar om op basis daarvan te kunnen stellen of iemand autistisch is...?
Bovendien heeft iedereen tot in een bepaalde mate trekken van bij wijze van spreke alle stoornissen. Ik herinner me nog van een lerares van vroeger die ons bij de eerste les van het vak psychiatrie ook echt waarschuwde om niet te schrikken. Je herkent jezelf (of een ander) bwvs in elke beschrijving. En dat was ook zo )

De beschrijving die jij geeft van die man, geeft mij het idee van een heel onzekere man die zich verschanst achter een defensieve houding. Niet waarlijk contact durft te maken. Dat kan daarnaast nog op van alles duiden, of niet... )

Vraag het de psychiater

Vraag het een psychiater, die heeft er immers voor doorgeleerd Psychiatrische diagnoses zijn pas diagnoses als ze door een psychiater worden gesteld. Tot die tijd zijn het vooroordelen of vermoedens. Ik denk dat menig hier gedetecteerde autist door de psychiater bij persoonlijkheidsstoornis zou worden ingedeeld, maar buiten de narcist die wel regelmatig over het forum rolt zijn die hier minder bekend.

Ginny Twijfelvuur

Ginny Twijfelvuur

16-12-2012 om 22:01

Klopt wel, maar toch

Als moeder van een ADHD-er heb ik wel een soort van sixth sense ontwikkeld voor het ontdekken van andere ADHD-ers. Bij kinderen dan, bij volwassenen werkt dat vaak toch weer anders, dus die haal ik er meestal niet uit, maar bij kinderen zit toch meestal wel goed met mijn vermoedens.

Evanlyn

Evanlyn

16-12-2012 om 23:09

Ja hoor

Ik stel diagnoses bij zowat iedereen die ik tegenkom. Gelukkig ben ik zo verstandig ze voor me te houden en ik kan dan ook wel weer om die neiging van mezelf lachen. Niet te serieus nemen. Vraag je vooral of je bij deze man wil zijn, of hij nou autistisch is of niet. Want autisme hoeft op zich geen diskwalificatie te zijn voor een partner. Overmatig veel kritiek op jou is dat wel, lijkt me.

Ginny Twijfelvuur

Ginny Twijfelvuur

17-12-2012 om 00:05

Ja juist ja

Dat wilde ik er eigenlijk nog achter zetten: ik hou dat dan lekker voor mezelf. Hou er hooguit in mijn achterhoofd rekening mee (als in als je met een groepje klasgenoten van kind op stap gaat en eentje begint na de middag ongelofelijk uit zijn plaat te gaan, zich in zich zelf terug te trekken of geluiden te maken, ja dan zeg ik daar niet zo veel van maar denk: volgens mij is zijn pilletje zojuist uitgewerkt en dan doe ik wat ik ook bij mijn dochter zou doen: prikkels verminderen....

druifje

druifje

17-12-2012 om 10:25

Autisme

Ik denk dat je wel degelijk een antenne ontwikkelt voor autisme. In eerste instantie kunnen de meeste oudere autisten/adhaders het prima verbergen. Dat is het aangeleerde gedrag. Maar naarmate je iemand echt beter leert kennen ga je echt wel symptomen zien. en dan heb ik het niet over dat alle mensen wel een autistisch trekje hebben. Natuurlijk kan je er niet van uit gaan dat als iemand je niet aan kijkt dat hij dan autisme heeft. Veel autisten kijken je gewoon recht in je ogen aan. Het maakt denk ik ook niet zo veel uit of iemand het etiketje heeft. Het gaat uiteindelijk ook om de persoon. De ene autist is ook de andere niet. Met de 1 kan je prima samen een leven opbouwen en rekening houden met de onmogelijkheden, terwijl een andere autist niet normaal in de maatschappij kan functioneren. Het zijn eigenlijk net mensen Maar als antwoord op je vraag.. ik denk van wel. Ik herken het bij kinderen ook. Sneller dan bij volwassenen. Die hebben toch vaak al een bepaald gedrag aan geleerd wat wenselijk is in de maatschappij.

mopperkont

mopperkont

17-12-2012 om 14:41

Narcisme

Bij wat kdootje schrijft denk ik eerder aan narcisme dan aan autisme, wat iets heel anders is. Maar natuurlijk kun je dat niet met zo weinig informatie zeggen.

esmee

esmee

17-12-2012 om 16:49

Met druifje eens

Ik denk ook zeker dat als je iemand lang genoeg kent dat je zeker autistische kenmerken kunt herkennen. Dan bedoel ik niet de autistische trekken die iedereen wel eens heeft (want iedereen heeft wel in meer of mindere mate autistische trekjes), maar ik bedoel dan echt die opvallende kenmerken die echt opvallen bij deze ene persoon. In mijn geval mijn schoonzus.

Als je zwanger bent zie je overal zwangeren

Als je onder autisten leeft zie je overal autisten en als je met een ADHD-er leeft wordt chaotisch druk gedrag geduid als ADHD en als je met psychiaters omgaat is er geen mens meer zonder etiketje Juist door deze zo voortvarend zo overvloedig en gretig te plakken verliezen ze hun onderscheidend vermogen. En een persoonlijkheidsstructuur is pas een pathologisch als het je onoverkomelijke problemen op meerdere levensgebieden oplevert, wat zelden het geval is bij door OOL gediagnostiseerde gevallen.
Het is een modieuze hype: nog niet zolang geleden werden die autistische en narcistische mannen gelabeld als "male chauvinistic pig"

ijsvogeltje

ijsvogeltje

17-12-2012 om 20:34

Waarom?

Waarom zou je het een naam willen geven? Ik bedoel: hij is wie hij is, met al zijn eigenaardigheden. Hij heeft vast - net als heel veel mensen, zeker mannen - autistische trekjes. De vraag is dus eigenlijk of hij 'eigenaardig genoeg' is voor een diagnose. Is het van belang? Wordt het er anders van als je het een naam kan geven? Wat levert het jou (en hem) op?

Stigmatisering

Ik werk in de GGZ en zie daar hoe zwaar een diagnose kan wegen en hoe hard mensen werken om van de doem van een diagnose af te komen. Autisme en persoonlijkheidstoornissen zijn ongeneeslijke stoornissen die je je hele leven meedraagt. Het is dan pijnlijk om hier te lezen hoe kwistig mensen vanuit hun onderbuik gevoel ermee rondstrooien. Of ze hebben geen idee waar ze het over hebben of het etiket heeft een dermate zware inflatie ondergaan dat het geen enkel onderscheidend vermogen meer heeft.
Als iemand schrijft over een man die zijn autisme goed weet te verbergen, is het dus geen autisme, want dat is precies wat een autist niet kan.
Maar ik merk dat ik te sjacherijnig wordt van deze discussie, dus ik ben er klaar mee.

druifje

druifje

18-12-2012 om 00:19

Josefine

denk dat een autist zeker wel in de loop van de jaren aangepast gedrag kan gaan vertonen. Dat het niet opvallend genoeg is als je iemand niet goed genoeg kent. Ik heb het niet over klassiek autisme, maar wel asperger..pdd-nos enz.. Autisme wat bij jonge mensen sterk naar voren komt, maar als oudere heb je vaak al het eea geleerd. Bijvoorbeeld om op tijd de rust op te zoeken. En een vast dagritme voor jezelf te hebben. zolang dit soort dingen goed gaan zal een ander niet veel aan je merken dan dat je misschien een beetje ' anders' bent in de omgang. Pas als je echt in iemands leven komt ga de de eigenaardigheden en onmogelijkheden opmerken. die zijn inderdaad moeilijk te verbergen.

Josephine

"Als iemand schrijft over een man die zijn autisme goed weet te verbergen, is het dus geen autisme, want dat is precies wat een autist niet kan."
In feite is dat aan de hand bij iemand met Asperger. Een boek over Asperger bij vrouwen heet Doen alsof je normaal bent. http://www.bol.com/nl/p/doen-alsof-je-normaal-bent/1001004002003990/
Dat is ook mijn persoonlijke ervaring. Pas toen mijn ex-man in een gezin met kinderen en de stress terecht kwam kon hij zijn autisme niet meer compenseren. Autisme is niet alleen maar drama en narigheid. Het autisme van mijn kinderen en mijn ex-man helpt ze ook. Doordat ze extreem door na te denken zaken uit moeten puzzelen trainen ze zichzelf om zaken goed, precies en passend onder woorden te brengen, ook gevoelens. Ze hebben een enorm geheugen voor details en zijn echte doorzetters die zich enorm kunnen focussen op een onderwerp. Het is ook een karakter, een natuurlijke variatie van bestaan, die de kans moet krijgen. Het is een beetje zoals met homosexualiteit. De omgeving maakt er een probleem van of kan zorgen dat het leven gewoon plezierig geleefd wordt. En ja, ze hebben wel andere mensen nodig, maar hebben we dat niet allemaal? Ik kan me voorstellen dat als er ook sprake is van een verstandelijke beperking, je anders ontwikkelen dan de rest zoals bij jonge kinderen, en bijkomende problemen als ADHD, dyslexie of angststoornissen, dat het leven dan behoorlijk ingewikkeld kan worden. Maar ik zie autisme langzamerhand ook als een kans. En bij Asperger is het natuurlijk ook zo dat veel mensen in de techniek en de IT succesvol kunnen zijn juist dankzij een autistisch karakter. Dus hoe treurig wil je het hebben? Het is niet vergelijkbaar met kanker of zo. Het is geen dodelijke ziekte. Mijn kinderen kunnen ook blij zijn met zichzelf en de manier waarop ze denken en functioneren.

Evanlyn

Evanlyn

18-12-2012 om 09:42

Precies, josephine

Volgens mij is dit forum in het algemeen nogal autisme-friendly, dus het lijkt me niet nodig boos te worden.

Voor mij maakt het wel verschil of het om een partner of een kind gaat. Voor een kind doe je alles, tenzij je er zelf aan onderdoor gaat. Bij een man (elke man!) vraag je je af of dit de juiste man voor jou is. Of hij autistisch is kan daarbij een rol spelen.

Het kan prima uitpakken als je partner autistisch is. Alleen moet je geen eisen stellen waar hij niet aan kan voldoen, en moet je blij kunnen zijn met de bijzondere eigenschappen die DEZE autistische man (en dus niet alle autisten!) heeft. Net mensen eigenlijk, die autisten.

esmee

esmee

18-12-2012 om 10:41

Evanlyn

"Voor mij maakt het wel verschil of het om een partner of een kind gaat"

Ouders kunnen zo'n kind helemaal vleugellam maken….(is met schoonouders het geval) en wereldvreemd houden.

In mijn omgeving zie ik ook mensen met een zoon die gediagnostiseerd is met Asperger en HB is (net als schoonzus). Hij wordt wel gestimuleerd, geleerd hoe hij zich moet gedragen.

K. Dootje

K. Dootje

18-12-2012 om 13:20

Iedereen

bedankt voor de reacties.

Het was een retorische vraag, ik heb geen relatie meer met de man, ik ben het alleen langzaam aan het herkauwen. Van de eerste dag waren er zaken die me opvielen en ik heb wekenlang dagelijks mezelf gesust. Het niet aankijken was maar het topje van de ijsberg.

Male chauvinist pig is het dan weer niet, ik zie hier ook geen verband met autisme.

Alle details samen ga ik er toch vanuit dat mijn gevoel gelijk heeft, het hoeft ook niet ASS te noemen, het gaat mij meer om het algemene gevoel. Het meest opvallende was dat hij niet in staat is tot wederkerigheid, hij kon zich niet inleven in een ander en hij voelde zich vaak geviseerd op momenten dat ik hem gewoon aankeek. En dan hoef ik geen psychiater te zijn om dit als niet normaal gedrag te zien. Ik heb nog nooit iemand zo vaak 'Wat?' horen zeggen alleen omdat ik aan tafel bij het eten iemand aankijk! Hij kon mij simpelweg niet 'lezen' op zo'n moment.

Misschien troost het me een beetje dat het niet aan mij lag en ook niet aan hem, van mijn zoon weet ik ook dat hij er niet aan kan doen terwijl ik van anderen vaak kritiek krijg op mijn manier van omgaan met hem.

Zo, nu kunnen jullie denken dat ik dit allemaal denk uit weerwraak voor de verbroken relatie maar eigenlijk heb ik een beetje medelijden met hem: hij wil zo graag een relatie maar botst telkens op hetzelfde probleem dus hij staat zichzelf hierin in de weg (weet ik van andere exen.)

Tja, het zij zo. Mijn probleem is het niet meer. En buiten een liefdesrelatie doet hij het niet slecht zolang hij kan doen wat hij graag doet, dan is er voldoende intrinsieke motivatie.

Om van anderen te lezen dat er wel degelijk een soort zesde zintuig kan zijn, bevestigt me een beetje. En ik zie niet overal autisten hoor, juist niet eigenlijk.

Oppervlakkig verstopt hij het ook super goed door charmant te zijn, was ik zijn vriendin niet geweest dan had ik nooit gedacht dat hij anders was. Hoe nauwer we samenleefden hoe meer het opviel. Niet omkunnen met onverwachte zaken, niet opnemen als er gebeld werd, wanhopig op zoek naar structuur (die ik niet heb in mijn huishouden.) En dan lukt het niet meer want je loopt allebei op je tenen van de stress.

Groetjes

esmee

esmee

18-12-2012 om 18:15

Veel herkenning….

in je bericht K.Dootje. Mijn schoonzus heeft geen relatie, nooit gehad ook en ik denk dat ze het nooit zal krijgen ook.
Precies zoals jij het omschrijft…zo is zij ook. Het valt meer en meer op. Het erge vind ik dat mijn schoonouders dat niet inzien of niet in willen zien en alles voor haar doen…nou ja…opknappen.

Ook zij kan voor de buitenwereld heel…'normaal doen. Dat is echter schijn. Datgene wat ze doet is zeer voorspelbaar; ze weet hoe ze moet doen zeg maar. Zodra er druk op haar komt, dan klapt ze dicht. Ook zij kan niet omgaan met onverwachte zaken, tegenslagen al helemaal niet, alles moet voorspelbaar zijn (het liefst moet alles eerst voorgekauwd worden door een ander…mijn schoonouders dus die dat maar al te graag doen), geen raad weten al iemand haar ineens aanspreekt op iets, niet in grote gezelschappen willen zijn….het liefste op haar eigen kamertje van 2x2 m…zo klein mogelijk want dat is veilig, repeterende trekjes zoals continu heel zenuwachtig met ee been wiebelen…niet tegen geluiden kunnen; dingen horen die er niet zijn.
En last but not least….totaal sociaal onaangepast gedrag kunnen vertonen wat wij normaal gesproken als onbeschoft zouden bestempelen. Mag ze iemand niet zo dat loopt ze rustig weg van die persoon of negeert ze hem/haar. Is ze ergens waar ze liever niet wil zijn, dan laat ze dat duidelijk merken. Ze doet dingen die een ander voor zich houdt.
Ook is ze heel close met familie (bekend). Onbekenden duldt ze niet en die moeten het liefste zo snel mogelijk weg (ook dat laat ze zeer duidelijk merken). Nou, moet ik wel zeggen dat ik mijn schoonmoeder ook bestrap op dergelijk gedrag hoewel ik denk dat zij geen asperger heeft, maar eerder levensangst.

Evanlyn

Evanlyn

19-12-2012 om 11:45

Esmee

Wat zouden je schoonouders dan moeten doen volgens jou?

Als je schoonzus erg autistisch is, gaat het niet helpen om haar te dwingen met onverwachte situaties om te gaan. Het kan er van buitenaf uitzien als verwennen, maar dat is het niet. Het gaat erom of het nog te behappen is voor iemand. En voor sommige mensen komt die grens helaas al snel in zicht. Dat is dan zo en daar moet de omgeving mee leren leven. Dat zijn eerst de ouders, later een instelling.

Mari

Mari

19-12-2012 om 12:07

Ergens moet je kiezen esmee

Of iemand het een stoornis binnen het autistisch centrum en dat is rot voor haarzelf en alle betrokkenen die er ook maar het best van proberen te maken. Of iemand heeft een naar karakter en haar ouders doen daar ook helemaal niks aan.

esmee

esmee

19-12-2012 om 19:23

Evanlyn

schoonouders hadden haar vanaf kinds af aan niet overal weg moeten houden en nu ze bijna 40 jaar is, werkelijk alles uit handen nemen. Ze hadden haar ook kunnen leren hoe ze met bepaalde situatie om moet gaan. Ik zie dat bij kennissen van mij met een zoon met het sysbdroom van Asperger. Hij vertoont preciesdezelfde kenmerken als mijn schoonzus. Verschil is wel dat zijn ouders er wel wat mee doen en hem laten zie hoe het moet en hoe hij met bepaalde zaken moet omgaan. Mijn schoonouders doen precies het tegenovergestelde…dus alles voor haar doen, voor haar denken, alles en dan ook werkelijk alles uit handen nemen. Dat is zonde want ze heeft wel een heel goed stel hersens.

esmee

esmee

19-12-2012 om 19:26

Mari

Ik snap niet waar je precies heen wilt met deze opmerking.

Evanlyn

Evanlyn

19-12-2012 om 23:04

Okee...

Nu snap ik wat je bedoelt, dat was me eerst niet duidelijk. Maar dan nog kan het zijn dat je te snel oordeelt. Want dat iemand anders dezelfde kenmerken heeft, betekent niet dat hij/zij ook dezelfde mogelijkheden heeft. Ik zeg dit omdat mensen snel roepen dat een zorgenkind "verwend" wordt, terwijl het in feite op de enige manier behandeld wordt die hem iets kan leren.

Maar ik wil best van je aannemen dat het hier anders ligt hoor, ik ken de situatie tenslotte niet. En "grootbrengen door kleinhouden" is voor elke ouder een valkuil. Ik wil alleen waarschuwen voor een te snel oordeel over een zorgenkind-situatie, omdat ik dat net iets te vaak ben tegengekomen.

esmee

esmee

21-12-2012 om 21:27

Evanlyn

"Ik zeg dit omdat mensen snel roepen dat een zorgenkind "verwend" wordt, terwijl het in feite op de enige manier behandeld wordt die hem iets kan leren".

Ik snap wat je bedoeld. Alleen in het geval van mijn schoonzus wordt haar niets geleerd...nou ja..in feite hoe je bij mensen en situaties weg moet blijven en weg moet komen, hoe je vooral niets moet doen, stil en moet blijven zitten totdat een ander het voor je oplost en vooral geen mening hebben.
Het valt me ook regelmatig op (niet alleen ik) dat ze totaal geen emoties toont. Zaken die voor anderen best heftig zijn….daar reageert ze niet op of heel lauw. Zo toont ze ook geen enkele emoties naar mannen bijvoorbeeld of enge behoefte aan genegenheid. Het is haast eng om te zien hoe iemand helemaal niets toont, niets wil, niets vindt en uit zichzelf niets doet…….

Esmee

Ik hoop dat je het desondanks kunt opbrengen om een beetje gezellig met je schoonfamilie om kunt gaan. Het klinkt alsof je er een sterk afkeurend oordeel over hebt en eigenlijk lijkt het of je er niet veel van snapt. Deze mensen komen uit een tijd waar het al heel wat was als autisme uberhaupt gediagnosticeerd is. Bovendien is het pas van de laatste jaren dat er meer bekend is over hoe je mensen met autisme goed kunt begeleiden. Zelfs veel hulpverleners hebben die autibril nog niet op en geen idee. Het is echt een klassieker om mensen te verwijten dat het door verwennen komt dat een kind niets kan. Dit soort mensen heeft echt een heel eigen handleiding en zijn moeilijk opvoedbaar. En dan het commentaar van de omgeving, die is vaak niet mals, daar heb je ook al niets aan. Je hebt meer aan mensen die proberen te begrijpen waar het nu eigenlijk over gaat en die de ouders kunnen aanhoren en steunen want het valt echt niet mee om zo'n kind op te voeden, kan ik je uit eigen ervaring vertellen. Maar ik weet ook maar al te goed dat de omgeving dat vaak niet begrijpt en dat moet je dan ook maar allemaal incasseren. Vraag jezelf maar eens af of je het beter had gekund. Dat een autist geen emoties toont is ook al zo'n klassieker. Daardoor zien ze er vaak ook wat jonger uit dan ze zijn. Dat wil niet zeggen dat ze geen gevoel hebben maar dat ze dat niet makkelijk begrijpen, het moet ze aangereikt worden wat er gebeurt. En dan kunnen ze mogelijk leren om daar gepast op te reageren ook al kan het wat mechanisch houden. Maar vaak zijn deze mensen juist heel gevoelig. Wat jij beschrijft is de gangbare verwarring die je hebt met mensen die niet begrijpen hoe dat werkt. En dat is jammer. Het is wel de familie van je man. Het is bovendien erfelijk dus in de familie van je man kunnen meer mensen zijn die autistiforme trekken hebben danwel zelf autistische zijn. Waarom zou je daar zo afkeurend mee omgaan?

Schuld van de ouders

https://sites.google.com/site/praatdokter/begin/werkwijze/diagnosen/contactstoornis/autisme-artikelen
Onder Veel gestelde vragen: Is het onze schuld?
"Familie, vrienden en kennissen kunnen er nog lang van overtuigd blijven dat de ouders niet goed met het kind omgaan."
"In huis wordt alles erop ingericht om te voorkomen dat het kind te onrustig wordt."
"De positie van de ouders wordt steeds moeilijker, omdat maar weinig mensen echt hulp bieden, zonder meteen kritiek te leveren. Ook officiële instanties kunnen de indruk krijgen dat de problemen van het kind het gevolg zijn van geestelijke mishandeling. Ouders gaan dan contact met hulpverleningsinstanties vermijden, omdat ze bang zijn dat ze de schuld krijgen, terwijl ze juist een open oor en steun nodig hebben."

esmee

esmee

22-12-2012 om 09:32

Annej

"Het is echt een klassieker om mensen te verwijten dat het door verwennen komt dat een kind niets kan".

Het komt niet uit mijn mond dat schoonzus verwend wordt.
Ik zeg alleen dat haar de kans niet wordt geboden om zelf dingen te ondernemen of in ieder geval gesteund wordt daarin of gestimuleerd of hoe je het ook wilt noemen. Ze maken nu een soort van kasplantje van haar terwijl ik denk dat met de juiste back up en steun heel wat te bereiken was….maar dat mag je niet zeggen natuurlijk.
Als er ineens iets mocht gebeuren met schoonouders dan staat ze daar…helemaal vleugellam. Geloof me mijn zoon heeft ook trekken van autisme, maar ik ga daar heel bewust mee om, probeer zaken uit te leggen aan hem en hem zelf dingen te laten doen…ja, en soms lukt dat niet of reageert hij heel anders dan anderen. Toch blijf ik erbij dat je iemand met asperger zeker
zelfstandig dingen kunt laten doen..want zoals ik al eerder heb gezegd…ze is heel slim.

Hulp

Het zou fijn zijn als je schoonzus meer aanbod krijgt. Maar dat is lastig. Haar ouders hebben zich al lang neergelegd bij de situatie. Dit is het meer wordt het niet. En in feite kreeg je dat soort adviezen voorheen ook, soms nog. Vraag je af wat er aan de situatie van je schoonzus zou kunnen verbeteren en hoe je dat zou kunnen bereiken. Realiseer je ook heel goed dat het de ouders zijn die altijd in die spanning van onder druk zetten, iets willen van je kind, en het niets kunnen leren doordat ze teveel onder druk staan, moeten manouvreren. Dat kun je als buitenstaander moeilijk overzien of er nog wel wat bij kan of dat iemand al ernstig overprikkeld, angstig en teruggetrokken is. Want het speelt zich af in het hoofd van zo iemand. Je zou het beter kunnen begrijpen als je het op een gezich zou kunnen lezen dat het dreigt fout te gaan of dat iemand nog ontspannen genoeg is om iets te leren.
Verder ben jij wel de persoon die daar iets mee kan? Mijn ex schoonouders hebben echt alles gedaan om mijn exman te helpen. Uiteindelijk is hij op een soort internaat geweest vanwege het aanleren van de routine en vaardigheden voor zelfstandigheid. Wat ze niet hebben kunnen doen is hem leren om met angst en stress om te gaan. Dat kan ik ze wel gaan verwijten maar dat heeft helemaal geen zin. Ik weet niet eens hoe ik dat bij hem aan de orde zou kunnen stellen, hij neemt toch niets zo maar van mij aan. Ik denk er weleens over na, want mijn kinderen zijn zo geholpen juist met manieren om met stress en druk van buitenaf om te gaan. Dochter zelfs met medicatie tegen de angst. Maar zo makkelijk is dat niet. En geen reden om af te geven op mijn ex-schoonouders. Misschien ben je wel zo gepikeerd omdat het een probleem wordt als deze mensen er niet meer zijn? Wordt het dan jou probleem? Dat lijkt me lastig. Want ook al zou je er dan nu al veel invloed op willen hebben, het is nog maar de vraag of je schoonzus nog veel zal kunnen en willen leren. Geen reden om boos te worden of mensen te verwijten hoor.

Evenzo

Evenzo

24-12-2012 om 15:34

Het is ook moeilijk

Nu kind een diagnose ass heeft, herken ik mijn vader, mijn familie, mijn man, een van zijn ouders en zijn familie. Allemaal anders en toch: veel komt op hetzelfde neer.

Voor wat betreft het laatste stukje van de discussie tussen Esmee en AnneJ. Ik snap jullie beiden, ook de boosheid van Esmee en ook de visie van AnneJ. Autisme is zo moeilijk om mee om te gaan en het vormt een onzichtbare belasting (veelal voor de buitenwereld). Nu is er meer over bekend en dat mensen met ass zeker leerbaar zijn. Alleen is de leercurve zo vreselijk langzaam en vraagt om een specifieke benadering. Uiteindelijk knallen ook veel huwelijken door ass. Dat is toch ook niet zomaar. Hoeveel begrip daar ook tegenover staat.
In Esmee's geval zou het verstandig zijn als de familie gaat nadenken over hoe het moet als de grootouders zelf hulpbehoevend worden of als ze wegvallen. Deze mensen hebben, uit liefde, kennelijk zoveel voor hun dochter gedaan. Zij hadden daar ook hulp bij moeten krijgen.

Hulp

Misschien hebben deze ouders daar ook wel hulp bij gehad. Misschien hebben ze daar nog wel hulp bij. Ik ken mensen die zo'n 1x per jaar nog een keer gaan evalueren met zo'n hulpverlener die er echt verstand van heeft want er zijn er ook teveel die er echt geen kaas van gegeten hebben en blijven hangen in zo'n afkeurende houding van als je maar.... maar je wilt niet blijkbaar. Zeer onhandig.
Voor echte hulp zou je dan ook het handigste een beroep kunnen doen op de NVA. Deze hebben regionale contactpersonen en autismeinlooppunten waar je iets meer te weten kunt komen over de werkelijk mogelijkheden in je omgeving om iets te bereiken voor een mens met autisme.

K. Dootje

K. Dootje

28-12-2012 om 23:58

Esmee

Wat een triest verhaal. Je kan zoals hierboven al wordt gezegd een autist niet veranderen maar ze wel sociale vaardigheden aanleren. En hoe jonger dat gebeurt hoe beter. Dus in die zin kunnen ze in gebreke gebleven zijn. Het is nu ook veel meer bespreekbaard denk ik, dan vroeger.

Maar kan het ook zijn dat ze probeerden maar het opgaven door de jaren heen? En ze een manier van leven hebben opgebouwd die lukt voor henzelf, in de omgang met haar?

Groetjes

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.