Relaties Relaties

Relaties

Foeksia

Foeksia

25-02-2013 om 11:22

Bij elkaar blijven voor de kinderen?

Dit keer toch echt even anoniem...
Mijn probleem in het kort: ik voel me eenzaam in mijn relatie. Er zijn geen grote problemen, wel veel dagelijkse ergernissen. Te veel, vind ik. Het is meer dan de overbekende 'is dit alles?'-riedel. Ik voel me al tijden voor lief genomen. Mijn man is vaak afwezig, en als hij er dan wel is, heeft hij alsnog vaak weinig aandacht voor de kinderen (en voor mij). Luistert nauwelijks naar hen als ze wat vertellen. Heeft nooit zin in / energie voor sociale aangelegenheden. En dan die eeuwige beeldschermen. Zelfs tijdens familiebezoek kijkt hij nog om de haverklap op telefoon / tablet, waar ik dan weer dood aan erger. Ik mis intimiteit: een echte kus, een knuffel, een aai, een goed gesprek. En heb daardoor weer helemaal geen zin meer in sex met hem. We nemen 's avonds bij het eten onze dag door en gaan dan weer allebei onze eigen gang.
Als ik eens probeer aan te kaarten wat me dwars zit, loopt dit steevast uit op ruzie. Mijn man voelt zich snel aangevallen, vat veel op als kritiek. Zaken die met emoties te maken hebben vindt hij al gauw 'gezeur', terwijl ik toch ook eerder het rationele type ben en niet bepaald van drama houd.
Maar terug naar mijn vraag. Ik vraag me af of er meer mensen zijn die bewust en uitgesproken bij elkaar blijven voor de kinderen. Ik wil niet per se uit elkaar. We kunnen 'als vrienden' prima met elkaar overweg. Ik vraag me af of onze relatie er niet beter op zou worden als we gewoon uitspreken dat het misschien geen liefdesrelatie meer is. Ik wil dat onze (zorgen)kinderen een stabiele basis houden. Ik ben zelf momenteel werkzoekend en mijn man heeft een vaste baan. Hij zou nauwelijks tijd hebben voor de kinderen als we uit elkaar aan, en ik zou mijn hoofd niet boven water kunnen houden - tenzij ik ook een fulltime baan vind, maar dat laat zich weer slecht combineren met de zorg en stabiliteit die de kinderen nodig hebben. En natuurlijk heeft mijn man ook veel goede dingen. Hij is betrouwbaar, zorgzaam, stabiel, een heel goede vader.
Er spoken nu veel vragen door mijn hoofd. Is het een goed idee dit plan uit te spreken? Zou relatietherapie nog een oplossing kunnen zijn (mijn man ziet me al aankomen...)? Herkent iemand deze toestand en wat heb je dan gedaan? Zou het de kinderen baten als we bij elkaar blijven of krijgen ze daardoor juist een verknipt beeld van een relatie? Wat denken jullie er van? Bedankt voor iedere reactie.


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Kaaskopje

Kaaskopje

25-02-2013 om 14:47

Tegenstrijdigheid

Je noemt twee dingen die in strijd zijn met elkaar: "en als hij er dan wel is, heeft hij alsnog vaak weinig aandacht voor de kinderen (en voor mij)" en even verderop: "Hij is betrouwbaar, zorgzaam, stabiel, een heel goede vader. " Wat is er tussen de ene zin en de andere gebeurd in je denken, waardoor je hem bij de tweede zin opeens wel een goede vader vindt? Een goede vader heeft ook aandacht voor zijn gezin toch?
Het is voor mij momenteel 'makkelijk' praten, omdat mijn 'ongelukkige' periode al lang achter mij ligt. In die periode zelf was ik vaak boos op mijn man. Wat mij in die tijd heel erg heeft geholpen is dat ik niet langer boos wilde zijn. Ik heb me heel erg ingeleefd in hoe ik het zou vinden om met mijn man oud te worden, dus als de kinderen het huis uit zijn. De conclusie was positief. Onze problemen waren niet zozeer dat het samen niet meer ging, maar dat we anders over bepaalde zaken dachten/denken. En met die verschillen valt te leven en lief te hebben.
Door boosheid te voeden met ontevreden gedachten, irritaties groter te maken door die boosheid enzovoorts, is er weinig ruimte meer voor warme, liefdevolle gedachten. Kortgezegd: je kunt jezelf in de weg lopen door je eigen gedrag.
Je kunt jezelf de vraag stellen of de oorzaken van je onvrede echt belangrijk genoeg zijn om ervoor uit elkaar te gaan, of om zoals je voorstelt puur vriendschappelijk met elkaar verder te gaan.
Je geeft je man een mooi compliment voor zijn kwaliteiten als partner en vader. Wat breng jij in waar hij jou complimenten over geeft?
Hoe oud zijn je kinderen?

Ik heb geen idee of relatietherapie iets voor jullie zou kunnen zijn, maar ik denk dat je veel zelf kunt doen.
- Toch seks
- Waarom ben je op je man gevallen?
- Je boosheid laten varen, want het heeft zo weinig zin om aldoor boos te zijn als je eigenlijk best met hem kan samenleven.
- Af en toe samen erop uit trekken.
- Knuffel jij hem nog wel? Je kunt niet van hem verwachten dat hij alles alleen oplost.
- vraag dus wat voor hem de pijnpunten zijn.
- Met telefoon of tablet 'spelen' tijdens een visite is gewoon niet beleefd. Vreemd dat hij daar niet gevoelig voor is op zijn leeftijd. Ik zou me daar ook aan irriteren, maar ik denk dat je je niet voor hem moet schamen. De andere mensen tijdens die visite zullen hem erop aankijken en niet jou. Zijn probleem dus. Jij kunt je ontspannen en van de visite genieten (voor zover je dat doet)

Miepzondernaam

Miepzondernaam

25-02-2013 om 18:02

Verknipt?

Je eindigt je posting met de angst dat je kinderen een verknipt beeld van een relatie krijgen, maar nergens blijkt waar dit verknipte beeld vandaan moet komen. De relatie die je beschrijft is wat sleets en wellicht saai, maar niet verknipt.
Je begint met een tegenstelling tussen jouw dagelijkse ergernissen en het is dit alles gevoel en zet daar je wensen tegenover: intimiteit, een echte kus, een knuffel, een aai, een goed gesprek. Er spoken allerlei gedachten door je hoofd en één daarvan is om je man te vertellen dat de liefdesrelatie uit is. Maar als je nu eens bij de andere kant begint, tussen de dag doornemen is vragen wat hij ervan vindt en hoe hij oud wil worden en op die manier het gesprek stukje bij beetje openen en niet al je twijfels in één keer op tafel gooien. Vertel hem ook welke zaken je allemaal in hem waardeert, net zoals je het hier opschrijft. En probeer eerst een gesprek te beginnen over hoe je samen verder zou willen en kunnen voor je het S-woord op tafel gooit. Maar ik denk dat je moet beginnen om zelf na te gaan wat je wilt van het leven en een relatie. Bedenken dat je liefde en intimiteit wil en je echtgenoot de deur wijzen, helpt je niet aan liefde en intimiteit, maar wel aan een hoop praktische problemen, maar dat zie je zelf ook al in.
Je vraagt of iemand de situatie herkent en ik herken het als een periode waarop de omstandigheden veranderen en een relatie opnieuw vorm moet worden gegeven voor een volgende fase.

Judith H

Judith H

25-02-2013 om 18:32

Ebook

Mijn vriendin en haar man zijn zelf aan de slag met een gratis Ebook op www.samencommuniceren.nl. Dat biedt praktische handvaten om met de communicatie en je relatie aan de slag te gaan. Mijn vriendins eerste ervaringen waren positief. Ze was ook blij dat haar man er in meeging. En dat is denk ik al het halve werk.
Misschien hebben jullie er ook iets aan. Succes in ieder geval!

Zelf bouwen aan je relatie

Het lijkt er op dat je intimiteit mist, liefde, sex. Maar misschien mis je om te beginnen ook een vriend. Ik lees dat je eenzaam bent, dat de momenten die jullie samen zijn in emotionele ledigheid verlopen, dat er nooit een goed gesprek is. Het lijkt mij wellicht een brug te ver om direct een complete man-vrouw relatie na te streven. Kunnen jullie wel vrienden zijn? Zit dat er in? Is dat er wel ooit geweest? Als je uit elkaar zou gaan, wat geeft jou dan het idee dat je dan wél als vrienden verder zou kunnen? A penny for my thoughts: zoals jullie met elkaar omgaan vind ik persoonlijk niet zoals ik met een vriend om zou gaan, of zoals ik zou willen dat een vriend met mij om ging. Zoals jij het beschrijft hebben jullie een soort van werkrelatie, die ook zelfs vaak hapert door gebrek aan communicatie. Op zich is er niets mis mee om je huwelijk als collegiale relatie in te vullen. Maar dan moet het wel een keuze zijn van jullie beiden. Het lijkt er op dat jij niet tevreden bent.
Wat als je uit elkaar gaat? In ieder geval zal je het voorlopig dan nog steeds moeten doen zonder alles wat je ontbeert. En je kinderen ook. Op de korte termijn zal er niet ineens vriendschap, vertrouwen, intimiteit in jullie leven zijn. Misschien krijgen jullie een nieuwe relatie die vollediger voelt. Samen, of met nieuwe partners. Maar dat is geen zins een zekerheid.
Je kinderen krijgen misschien een verknipt beeld van een relatie tussen partners, zeg je. Maar wat is er zo verknipt aan dit beeld? Het is een realiteit. Misschien een armetierige realiteit, maar dat wil niet zeggen dat het per definitie slecht voor ze is, dat zij later door dit beeld niet beter weten, dezelfde weg zullen gaan, of iets dergelijks.
Of is het zo dat jullie leven samen een hel is? Ik haal dit niet helemaal uit je relaas, maar je schrijft dat elke poging van jou om je onvrede te bespreken uit loopt op ruzie. Ik zou me ook kunnen voorstellen dat jullie leven bestaat uit vele heftige ruzies waar de kinderen tussen zitten. Dan zal een scheiding in ieder geval een eind maken aan deze vreselijke ellende. Misschien is dit de hoogste prioriteit. Jij weet hoe erg de ruzies zijn en zal hier eerlijk over moeten oordelen. Op den duur zal de scheiding rust kunnen geven. Maar ‘op den duur’ wil niet persé zeggen: direct na de scheiding. In eerste instantie kan het best chaotisch zijn. Misschien een andere woonplek, de vertrouwde patronen in jullie leven volledig anders, misschien een andere school voor de kinderen, de financiën wellicht op zijn kop.

Mijn idee bij het lezen van je zorgen is: door af te breken wat niet goed is, heb je nog niet opgebouwd wat je ontbeert. Wat je ook besluit, of je blijft of een punt zet achter jullie huwelijk, met dit opbouwen kan je zelf nu al beginnen. door verantwoordelijk te zijn voor je eigen aandeel van wat er gebeurt in je leven en op dit moment in je relatie. Leer door het voorbeeld wat je geeft ook je kinderen om zelf verantwoordelijk te zijn. Als je wil onderzoeken of jullie nog warme gevoelens kunnen koesteren voor elkaar, probeer dan eerst eens je vriendschap met deze man inhoud te geven. Wat heb je over voor je beste vriend? Wat kan en wil jij hem geven? Dat is al best een grote stap, denk ik, die in ieder geval voor jou verhelderend kan zijn en misschien jullie relatie al wat zou kunnen opfleuren.
Jíj kan er voor zorgen dat jij meer deelt met je partner, jíj kan een dieper gesprek dan de dagelijkse sleur starten. Als je man de gift van je vriendschap waardeert en het voelt goed en vertrouwd voor je, kan jíj uiteindelijk misschien beginnen om meer intimiteit in jullie relatie brengen. Het is best eng om die toenadering zo bewust te zoeken, maar dit is de manier om er achter te komen of het er nog in zit.

Foeksia

Foeksia

26-02-2013 om 09:11

@ kaaskopje

Kaaskopje, dank voor je reactie. Zal proberen je vragen te beantwoorden.
De veronderstelde tegenstrijdigheid tussen zijn afwezigheid en toch een goede vader zijn vind ik geen tegenstrijdigheid. Hij ís een goede vader op de momenten dat hij wel met hart en ziel aanwezig is. Alleen vind ik dat het te vaak gebeurt en hij te vaak alleen fysiek aanwezig is . Dat betekent niet dat hij verder niet zorgzaam is, of nooit iets met de kinderen onderneemt.
Verder:
- kinderen zijn 7 en 9
- toch sex: doe ik al jaren en dat is uiteindelijk ook echt wel leuk. maar heb steeds meer moeite me er toe te zetten. Wat meer aandacht overdag, en niet pas als we elkaar toevallig in bed tegenkomen, zou helpen. Heb ik al vaak gezegd, zonder resultaat.
- ik ben gevallen op zijn intelligentie, ironische humor, nuchterheid en gedeelde interesses. Die zijn er nog steeds en maken ook dat we 'als vrienden' nog goed overeenkomen. Maar de echte liefde is weg en terugkijkend vraag ik me zelfs af of het ooit echt om mij gegaan is.
- boosheid laten varen: valt mee hoor, die boosheid. als ik vanbinnen kookte zou ik wel definitief uit elkaar willen en da is juist niet het geval. Wel denk ik dat we meer dan noodzakelijk op onze tenen lopen juist omdat we (/ik?) krampachtig blijven proberen iets in stand te houden wat er volgens mij niet meer is.
- toch knuffelen: voor hem is knuffelen een middel om tot sex te komen en geen doel op zich. dat legt er bij mij een soort druk op waar ik geen zin in heb. beginnen met knuffelen staat bij hem gelijk aan: ik wil sexuele aandacht. wat niet het geval is.
- pijnpunten: zal ik vragen, maar ik denk dat die er bij hem niet zijn (afgezien van de sexfrequentie). Hij vindt het allemaal wel prima zo.

Dit is niet iets wat nog maar pas speelt. De meeste dingen komen voort uit hoe wij in elkaar zitten. Hij hoeft echt niet elke gedachte met mij te delen, dat wil ik ook helemaal niet. Ik besef heel goed dat het een introvert type is en dat ik dat niet (wil) verander(en). Maar een relatie houdt m.i. wel meer in dan praktische zaken uitwisselen. Ik heb steeds meer het gevoel dat sociale interactie, de aanwezigheid van anderen, een blok aan zijn been is, een hinderlijke onderbreking van zijn werk en gedachten, dan dat het een verrijking vormt. Dat geldt dus zowel voor ons als voor andere mensen. Daar heb ik het moeilijk mee., maar zou ik beter mee kunnen leven als ik geen liefdesrelatie met hem zou hebben.
Een lang verhaal, maar ik hoop dat ik e.e.a. heb kunnen verduidelijken!

Foeksia

Foeksia

26-02-2013 om 09:23

@ miep zonder naam

Bedankt voor je reactie.
Verknipt moet je niet te serieus nemen. Ik bedoel gewoon: is het praktische werkrelatie een goed voorbeeld? Grote kans overigens dat het ze niet eens zal opvallen, ik denk dat de meester ouders niet zo heel klef zijn waar de kinderen bij zijn.
Je zegt zinnige dingen over de ingang voor een gesprek. Ik ga het zeker nog eens proberen, maar helaas begint mijn man tot nu toe al me zijn ogen te draaien als ik probeer een goed gesprek te beginnen. 'Kan dit een andere keer?' is het dan. Om er vervolgens nooit op terug te komen. Zoals ik net ook aan Kaaskopje schreef, het lijkt of alles wat afwijkt van het normale praktische een extra belasting vormt. Dat geldt zowel een goed gesprek, als voor sociale interactie als voor, bijvoorbeeld, het regelen van een vakantie (stress i.p.v. voorpret).
Van de deur wijzen is overigens wat mij betreft lang geen sprake. Wel zoek ik naar een manier om deze relatie (beter) te doen werken.

Foeksia

Foeksia

26-02-2013 om 09:26

@ judith

Bedankt voor je url! Het ziet er uit als iets waar ik me wel in wil verdiepen. Nu nog hopen da mijn man wil meedoen en het niet ziet als de zoveelste 'extra hassle'.

Foeksia

Foeksia

26-02-2013 om 10:01

@ zofia

Bedankt voor je uitgebreide reactie.
Je zegt heel zinnige dingen. Om te beginnen: ons leven is zeker geen hel, we maken weinig ruzie en als we ruzie hebben, gaat dat meestal om stomme, steeds terugkerende, kleine dingen, die overigens wel hoog kunnen oplopen. Gelukkig gebeurt dat nooit waar de kinderen bij zijn.
Ook wil ik dus niet per se uit elkaar, met al het gedoe vandien. Juist niet. Wel vraag ik me af of en hoe ik mijn verwachtingen moet bijstellen en/of onze relatie een andere invulling moet geven. Ik denk dat er van mijn kant minder ergernis zou zijn als er een duidelijkheid is over onze verwachtingen. Bijvoorbeeld: we hebben een praktische werkrelatie (ja ja, ik leer al bij wat relatietermen betreft) en that's it. Daar kan ik me wel bij neerleggen. Op zich kan ik de lichamelijke intimiteit misschien wel missen (of elders zoeken, dat zien we t.z.t. wel, al kijk ik daar niet naar uit). En de 'geestelijke intimiteit' vind ik wel bij andere vrienden. Als ik maar niet zo zit te wachten op iets wat er niet inzit.
We gaan vriendschappelijk met elkaar om. Maar ook de diepte van een vriendschap kan veranderen. Bij ons is er nooit sprake van veel emotionele diepgang geweest en dat hoefde van mij ook niet. We praatten wel over andere, meer wereldse, dingen en later bespraken we de zorgen over onze kinderen, maar vooral praktisch. Bovendien: ik ben zelf ook niet zo'n emotioneel mens, zodat het me eerder niet zo opviel. Hij was altijd al introvert en het zou niet eerlijk zijn te verwachten dat dat ineens verandert. Maar zelf ben ik het toch gaan missen.
Dat van die vriendschap en wat heb ik ervoor over, daar moet ik eens goed over nadenken. In principe: veel. Ik geef echt om deze man, maar ik denk steeds vaker dat hij geen relatiematerial is. Wat ik hierboven al ergens schreef: naarmate hij ouder wordt lijkt hij steeds meer dingen, maar ook mensen, als 'too much hassle' te beschouwen. Dat is niet per se een probleem. Maar dan moeten we wel op zoek naar een andere invulling. Ik hoop dat ik een beetje duidelijk ben zo.
Bedankt voor het meedenken!

Kaaskopje

Kaaskopje

27-02-2013 om 01:48

Foeksia

- toch sex: doe ik al jaren en dat is uiteindelijk ook echt wel leuk. maar heb steeds meer moeite me er toe te zetten. Wat meer aandacht overdag, en niet pas als we elkaar toevallig in bed tegenkomen, zou helpen. Heb ik al vaak gezegd, zonder resultaat.===
Voor ik me in de wijze raad stort wil ik eerst maar even benadrukken dat ik de wijsheid werkelijk niet in pacht heb. Ik put uit ervaring en niet op boekengeleerdheid
Wat het bovenstaande betreft, denk ik dat jullie in een visueuze cirkel terecht zijn gekomen. Tussendoor geknuffel hou jij af, want daar wil je man gelijk meer door, maar als jullie dan keurig in bed liggen, krijgt je man de kritiek dat het dan opééns moet gebeuren. Dat maakt het wel ingewikkeld voor wanneer het dan wel goed is om elkaar aan te raken. Ik herken wat jij zegt. Mijn man wil liever niet bij mij op de bank zitten. Uit zelfbescherming zit hij liever op de andere bank. Zo werkt dat nu eenmaal voor mannen, blijkbaar.
Je geeft aan dat je geen boosheid voelt, maar laat ik dan zeggen dat je teleurgesteld bent in hoe je man geworden is of mogelijk altijd al is geweest en teleurgesteld zijn is natuurlijk ook niet best voor positieve gevoelens. En ongemerkt vreet dat energie. Je zegt dat de echte liefde weg is, maar ik zou je willen aanraden om dat nog niet op te geven. Probeer de energie die je nu in de teleurstelling steekt eens te steken in 'het weer leuk maken'. Dat klinkt misschien ontzettend flauw en oubollig, maar probeer het gewoon eens een week Hoe je dat moet doen, durf ik je niet zo te zeggen, maar als het budget het toe laat zou ik eens lekker uit eten gaan en voor zover dat gaat weer lopend naar huis gaan. Neem weer eens echt de tijd voor elkaar zonder de kinderen.
Gezien het tijdstip kom ik even niet op meer punten waar je iets mee kunt.

Foeksia

Het lijkt erop of jullie wegen zich steeds meer splitsen. Bij jou is er een groeiende behoefte aan vriendschap en emotionele betrokkenheid van je partner. Bij je man blijft dit marginaal, of wordt zelfs minder. Uit je posting maak ik op dat je vooralsnog met hem kan leven, en dat de relatie zoals hij nu is, een praktische werkrelatie, op zich voor jou acceptabel is. Maar dat je persoonlijk waarschijnlijk op den duur toch meer behoefte krijgt aan een partner die emotioneel meer betrokken is.

Je neemt hiermee naar mijn mening ahw een pragmatische en afwachtende houding in. Hoe zit het met jouw inzet? Is er bij jou behalve het gevoel van eenzaamheid ook de behoefte om meer van je gevoel te laten zien? Om meer te willen geven? Ben jíj wel bereid om meer betrokken te zijn naar je man?

Misschien heb ik er over heen gelezen, maar ik lees niet echt in je postings dat je dit wel bent, geprobeerd hebt, en/of hier bij afgewezen/genegeerd oid bent door je man. Hoe is jouw rol in het geven van persoonlijke aandacht, vriendschap en intimiteit aan je man?

Wil je eigenlijk nog wel werken aan deze relatie? Of voel je eigenlijk een tegenstand? Daaraan is ook niets verkeerd, maar probeer het helder te krijgen. Nu maak ik uit je postings een houding op van de weg van de minste weerstand: “ik blijf nog wel even rondhangen voor zolang als het duurt.” Nu is het net of je met je armen over elkaar gaat zitten wachten tot hij initiatief neemt in dat waar hij eigenlijk het slechtst in is, en zo niet, dan niet.Ook goed. Misschien zoek je, als je er echt genoeg van hebt en het praktisch wat makkelijker is, ooit een ander die je die vriendschap en intimiteit wél geeft.

Denk je dat er dan veel anderen zijn die jou wél vriendschap en intimiteit willen (blijven) geven op een dergelijke relationele basis? Of ben je dan wel bereid/ in staat om zelf meer te investeren in de relatie?

Foeksia

Foeksia

04-03-2013 om 10:41

Iets beter

Ik reageer een beetje laat, omdat ik wat tijd nodig had om een en ander uit te zoeken en de kans te geven te laten werken.
Ik denk dat je ergens wel gelijk hebt als je impliceert dat ik niet zoveel moeite meer doe. Klopt, na jaren van geven, initiatief nemen, luisterend oor zijn enz was/ben ik het beu dat er zo weinig van mijn man uit gaat. Maar nu ik zelf weer meer mijn best doe, verbetert dat onze relatie wel. Open deur natuurlijk, en een beetje confronterend dat ik dus echt degene moet zijn die de boel leven inblaast omdat er anders niets gebeurt, maar als dat is wat nodig is, moet het maar. Man erkende zelfs helemaal uit zichzelf 'dat hij mij verwaarloosd had', dus wie weet zijn we op de goede weg.
Bedankt voor het meedenken. Nu maar hopen dat ik niet over een paar weken weer in de zelfde negatieve spiraal zit....

Kaaskopje

Kaaskopje

04-03-2013 om 13:50

Foeksia

Het klinkt niet leuk, maar je kiest er zelf voor om weer in die negatieve spiraal te raken. Misschien reageer je nu met 'ja ja, lekker makkelijk gezegd!' maar ik meen echt dat dat zo is. Op een gegeven moment weet je wel zo'n beetje wat je van je man en dus van je relatie mag verwachten. Als je nú denkt dat het leefbaar is, gelukkig genoeg dus, dan is dat over twee weken ook nog zo. Alleen zie je dat op een wat somber moment misschien even niet. Dan is alles flut. Maar je man is niet opeens 'flutter' dan twee weken ervoor. Wat mij, zoals ik geloof ik al heb gezegd, geholpen heeft is om de beslissing te nemen dat ik oud wil worden met mijn man en dat eventuele problemen overbrugbaar zijn, zolang ik die problemen maar per keer los kan laten, het liefst dezelfde avond nog. Ik kan natuurlijk niet uitsluiten dat er een situatie komt dat ik op die beslissing terug moet komen, maar voor nu is het goed zo. Voor mij is dat een beslissing geweest die werkt. Piekeren over onze relatie doe ik zo min mogelijk en dat geeft heel veel rust. Als we ruzie hebben, man en ik denken nogal eens ergens anders over, dan kan ik dat afsluiten als op zich staand moment en niet als iets wat aansluit in de rij van dingen die mijn leven verpesten. (Ik hoop dat ik dat duidelijk heb gezegd)

Evanlyn

Evanlyn

04-03-2013 om 14:05

Kaaskopje

Wat mooi, die een na laatste zin! Die hou ik bij me en pas ik toe, ook buiten relatie-gebied.

Kaaskopje

Kaaskopje

04-03-2013 om 20:11

Evanlyn

Buiten de relatie kun je er ook iets aan hebben, dat is zo

Sanne

Sanne

04-03-2013 om 22:36

Hoopvol en herkenning

Foeksia, je laatste posting klinkt toch wel hoopvol.
Toen ik je eerste posting las herkende ik veel, heel veel.

Ik vind het knap als jij de knop om kunt zetten om weer te gaan geven, maar de reactie van je man is positief, dus dat zal je hopelijk kracht geven door te gaan. En hopelijk dat hij zich positief blijft ontwikkelen. Het is wel fijn als je ook regelmatig iets positiefs terugkrijgt van hem.

Nog wel een vraagje (gezien de herkenbaarheid): heb je je ooit afgevraagd of je man wellicht (trekken van) Asperger heeft of een narcistische persoonlijkheid? Ik nl. wel en herken erg veel van jouw man (en zijn gedrag) in die van mij (en die verdenk ik inmiddels van Asperger).

Succes ermee.

En ik ben benieuwd of je man mee wil doen met dat ene boek/link over communicatie. Mijn man is helaas niet bereid om ergens (therapie of wat dan ook) aan mee te werken..... Het ligt nl. niet aan hem, het ligt aan mij.

Try

Foeksia, ik las net dit: http://www.bakadesuyo.com/2012/05/whats-an-absurdly-easy-way-to-improve-all-you/, dat sluit aan bij wat jij schrijft over meer je best doen. Ik hoop dat jullie op de goede weg blijven.

skik

Foeksia

Foeksia

05-03-2013 om 10:37

Asperger and such

Bedankt voor alle wijze woorden. Wat ik bedoel met 'hoop dat het blijft lukken' is dat ik hoop dat ik kan blijven opbrengen te investeren als de boel weer inzakt. Dat 'je best doen' klinkt eenvoudig, maar als het steeds van een kant lijkt te komen, valt het niet zo mee. Nou ja, at hadden jullie zelf ook wel bedacht
Sanne, ik wilde niet meteen met diagnoses gaan strooien, vooral omdat ik weet dat dat hier vaak op scepsis stuit ('alle mannen zijn autistisch en alle vrouwen borderliner'). Maar aangezien mijn beide kinderen een autistische stoornis hebben en dat doorgaans erfelijk is, lijkt de kans me heel reeel dat man dat ook heeft. Hij ontkent dit overigens ook niet, maar ziet het niet als iets waarmee hij aan de slag zou kunnen. Ik houd het zelf maar in mijn achterhoofd als een factor om rekening mee te houden.
Wat ik er wel moeilijk aan vind, wat jij ook schrijft, is dat hij dingen altijd zo draait dat het aan mij ligt, en niet aan hem. Een probleem aankaarten is 'zeuren'. Een opmerking is 'kritiek'. En een hoop ge 'ja-maar-jij'. Soms net of je met een kleuter discusseert. Maar goed, ik zat net in de positieve flow, dus probeer die vast te houden, haha. Anderzijds heb ik al in het forumarchief zitten lezen over aspergermannen en, afgezien van alle herkenning, word ik daar niet echt vrolijk van.

zomaar

zomaar

05-03-2013 om 16:21

Kijk hier even

http://forum.libelle.nl/forum/list_messages/26696/0

Een al jarenlang lopend topic over partners van mensen met een autistisch spectrum stoornis zoals asperger. Misschien vind je hier herkenning? In ieder geval een boel informatie.

Sanne

Sanne

05-03-2013 om 17:26

Oh foeksia

wat je weer schrijft is zo herkenbaar: Een probleem aankaarten is \'zeuren\'. Een opmerking is \'kritiek.
Ik kan geen gesprek over een onderwerp hebben (als we van mening verschillen over iets) waarin we meer dan 3 keer over en weer iets zeggeen. Dan wordt hij boos - luister ik niet, ben ik aan het zeuren, doe ik moeilijk etc. Het is echt heel erg, ik ben tot de conclusie gekomen dat ik gewoon GEEN gesprek over iets met hem kan voeren als het een heel klein beetje moeilijk wordt. Hij voelt zich altijd aangevallen en bekritiseerd.

NB. Als hij zijn verhaal mag houden en ik braaf luister en enthousiast reageeer gaat het natuurlijk priiiiima ! en kunnen we lang praten (hij eigenlijk). Daarom vind ik uit eten gaan ook helemaal niet zo leuk meer, want om het gezellig te houden moet ik dus alleen naar hem vragen en enthousiast reageren, maar serieuze dingen bespreken gaat niet.

In elk geval: vast herkenbaar . Maar desalniettemin: zet hem op. Misschien ga ik het ook weer een keer proberen met alle tips die hier gegeven worden, al twijfel ik of ze bij mijn man lukken.

Maar ik herken ook wel dat je zegt: ik wil niet bij hem weg (vanwege de kinderen). Ondanks alles....

Foeksia

Foeksia

06-03-2013 om 10:56

Auti gesprektips

Evenzo, bedankt voor die forumtip. Daar ben ik wel een paar dagen zoet mee
Sanne, vanwege mijn kinderen heb ik een tijd geleden het boek Geef me de 5 gelezen, van Colette de Bruin. Ik ben het nu gaan herlezen, maar dan met mijn man in gedachten. Een aantal tips die mij mij helpen in de communicatie zijn:
- hem eerst zijn verhaal laten doen, pas daarna kan hij luisteren
- niet serieus 'ervoor gaan zitten' als je iets wilt bespreken, maar bespreken tijdens andere activiteit (wandelen, afwassen, desnoods computeren, als je elkaar maar niet heel erg hoeft aan te kijken)
- veel structuur aanbrengen in het gesprek, als je iets wilt zeggen en hij komt terug met een jij-bak zeg ik bijv.: 'we maken eerst dit deel van het gesprek af, wat jij nu noemt komen we straks op terug'. Haha, bijna als in een vergadering dus ('en dan nu de rondvraag.')
Zoals het er nu staat klinkt het enorm geforceerd en kinderachtig, maar het is een beetje zoals ik het ook bij mijn kinderen doe, om te voorkomen dat iedereen in zijn eigen monoloog blijft hangen, nergens anders aandacht voor heeft en het gesprek verzandt in details. Misschien kun je er wat mee.

Dagarada

Dagarada

06-03-2013 om 15:25

Foeksia en sanne

"Ik kan geen gesprek over een onderwerp hebben (als we van mening verschillen over iets) waarin we meer dan 3 keer over en weer iets zeggen."
Oei, dit is zo herkenbaar. Alles wat neigt naar wat ik een gesprek zou noemen, is eindeloos vermoeiend voor mijn man. Ik moet er altijd voor zorgen dat ik de kernboodschap helemaal in mijn eerste zin prop, anders loopt hij weg uit het gesprek omdat het te lang duurt. dan krijgt hij pijn in zijn nek, of wordt "moe".
Ik heb een jaar of 2 geleden een draadje geopend over mijn huwelijk, onder deze nick. Kreeg toen heel veel reacties, misschien heb jij er nog iets aan, Foeksia.
Ondertussen moet ik verdrietig vaststellen dat het hier niet beter gaat, integendeel. De paradox is deze: als we geen kinderen hadden, ging ik bij hem weg omdat ik ongelukkig ben in deze relatie. Maar als we geen kinderen hadden, was ons huwelijk/leven ook niet zo moeilijk...met zijn tweeën hadden we het nog wel gered, had ik kunnen leven met zijn eigenaardigheden (en hij met de mijne). Maar het drukke chaotische gezinsleven is een véél te grote belasting voor hem. Zo jammer dat je daar pas achter komt als het al te laat is. De kinderen zijn gek op hem, en vice versa. Alléén zou hij ze echter nauwelijks nog zien, iets als co-ouderschap is absoluut niet op te brengen voor hem. Ik heb er dus vooralsnog voor gekozen om bij elkaar te blijven, om in elk geval hén bij elkaar te houden.
Hier is de link naar mijn oude draadje, wie weet heb je er nog iets aan.
http://tinyurl.com/bgrto3p
Sterkte!

in de knoop

in de knoop

07-03-2013 om 11:59

Moeilijk hoor

foeksia, om inderdaad altijd maar zelf alle energie erin te blijven stoppen.

Hier ook een gevalletje van "wel blijven of niet blijven" - maar gelukkig zonder asperger.

Wij zijn eigenlijk heel verschillend, en dat botst.
Hij is altijd met z'n eigen dingen bezig, en verder; ziet niets, hoort niets en merkt niets.

Kinderen komen voor alles bij mij, want pa heeft toch geen tijd/is bezig.
Dat breekt hem nu op en is hij best wel boos over, want ze komen nooit naar hem toe, voelt zich gepasseerd.

Vorig jaar heb ik hem gezegd dat ik bij hem weg wil maar dat ik niet wist hoe en wat met de kinderen. Veel praten en hij zou z'n best doen om er meer "te zijn", wil me niet kwijt, want hij houdt zoveel van me (weet niet of hij écht van MIJ houdt of van het feit dat alles hier reilt en zeilt).
Veel tijd in elkaar gestoken, maar helaas; het zakt bij hem zo weer weg.

Sta nu op hetzelfde punt als vorig jaar *zucht*. Probleem wat betreft de kinderen is er nog steeds (wij wonen in het buitenland; en als ik bij hem weg ga zou ik terug"moeten" naar NL, dus dan staat het leven van de kinderen helemaal op hun kop....)

Het blijft moeilijk.
Hoop dat jij er beter uitkomt dan ik.

amk

amk

07-03-2013 om 23:44

Mijn moeder

heeft dit gedaan. En ik wou dat ze gewoon gekozen had voor een scheiding. Dat heb ik haar ook aangeraden toen ik dertien was. Toen ik 17 was en een geldig excuus kon vinden ben ik het huis uit gegaan om er het eerste half jaar niet meer te komen. In die sfeer wilde ik niet meer zijn. Ik kom er heel weinig. En nu zijn ze dan toch gescheiden. Mijn moeder verwijt 6 jaar later nog steeds al haar ellende aan mijn vader en is niet tot enige zelfreflectie in staat. Als ik haar bezoek smst een vriendin mij altijd halverwege de middag of er een paniek telefoontje nodig is zodat ik kan vluchten. Die verbitterdheid is vreselijk. Ze is gewoon veel te lang gebleven. Mijn vader is niet de makkelijkste, maar heeft na de scheiding wel veel bij geleerd en baalt er nu van dat hij dat niet eerder heeft gedaan en snapt de keuze van mijn moeder. Ze haalden vooral het slechtste in elkaar boven.

Foeksia

Foeksia

08-03-2013 om 13:46

Dagarada!

Wat een herkenning! Dat draadje van jou is inderdaad een van de archiefstukjes die ik las en waar ik niet vrolijk van werd. Ik denk dat mijn man misschien een wat minder extreem geval is, gek genoeg is hij heel zorgzaam, maar dan wel vanuit een gevoel van 'zo hoort het nu eenmaal'. Het komt niet echt van binnenuit, uit interesse.
En zo herkenbaar om alles zelf te moeten uitzoeken met twee zorgenkinderen. Hoe vaak ik hem al boeken, artikelen, websites heb aanbevolen die inzicht in de problematiek geven en waar hij nog nooit iets mee gedaan heeft... En geen enkel idee hebben dat deze situatie mij dus geen enkele steun biedt, laat staan iets van waardering. Als ik mijn zorgen wil bespreken houdt hij dat wel even vol, maar het is ook een gesprek wat hij altijd snel achter de rug wil hebben, want ingewikkeld en geen kant en klare oplossing voor handen.
Ja, als ik dit vooraf had geweten, denk ik wel eens, was ik nooit met deze man aan kinderen begonnen. Begrijp me goed, ik zou ze echt never nooit voor geen goud meer willen missen! Maar ik zou ook niemand adviseren eraan te gaan staan.
Jij worstelt hier dus ook al + twee jaar mee, wat houdt jou op de been?

Foeksia

Foeksia

08-03-2013 om 13:50

@ amk

Dank voor je reactie, ik herken je verhaal, maar dan uit mijn eigen jeugd. Ik was ook opgelucht toen mijn ouders eindelijk gingen scheiden. Maar dat was een heel andere situatie, net als die van jou denk ik. Wij ruzieen nauwelijks, het kabbelt meestal wat voort, er is geen constante spanning in huis. We hebben wel eens ruzie, maar ik weet zeker dat de kinderen dat niet merken. Zodra dat dreigt te veranderen gaan er heel andere overwegingen spelen.

Foeksia

Foeksia

08-03-2013 om 13:56

@ in de knoop

"(weet niet of hij écht van MIJ houdt of van het feit dat alles hier reilt en zeilt)."
Herkenbaar! Hier zegt man ook dat hij echt van me houdt, maar ik denk dat het meer gewenning is. Tuurlijk kan hij moeilijk zonder me, dat verstoort de regelmaat waaraan hij zo gehecht is. Praten helpt dus wel tijdelijk? Dat is toch al wat. Hier is de reactie op moeilijk gesprek bijna standaard: 'moeten we het daar nu over hebben?' Bijna alsof het mij erom te doen is hem een rotgevoel te geven. Jij hebt je man blijkbaar wel kunnen wakker schudden et een gesprek over mogelijk weggaan. Begreep hij je overwegingen? en als dat zo is, hoe komt het denk je dat hij nu niet meer zij best doet?

amk

amk

09-03-2013 om 08:13

Foeksia

jou beschrijving is precies zoals mijn moeder dit vertelde over haar huwelijk!!!

Die spanning is altijd voelbaar omdat er kilheid is tussen je ouders, dat voel je als kind. Kinderen zijn meesters in het lezen van lichaamstaal vele malen beter dan volwassenen. Dat vergeten volwassenen.
Als ik nu naar foto's van die periode kijk is het zichtbaar ondanks het zorgvuldig opgevoerde toneelstukje.

in de knoop

in de knoop

09-03-2013 om 11:54

@foeksia

Aan de ene kant snapte hij het wel. Maar aan de andere kant vindt hij dat hij juist goed voor z'n gezin is, want hij probeert genoeg geld binnen te krijgen. In mijn ogen kan hij wel wat minder tijd in z'n werk stoppen en meer tijd in z'n gezin kunnen steken.

Waarom het toch weer wegzakte? Waarschijnlijk omdat we na een tijdje meer samen praten, meer tijd voor elkaar maken, we ook weer intiem werden, wat voor hem belangrijk is.
Als je intiem bent zit het blijkbaar wel goed tussen elkaar, dus hoef je geen moeite meer te doen (?)

Momenteel al weer heel lang geen sex geweest, (mis het ook niet, dus dat scheelt). Hij mist het denk ik wel, en is de laatste weken weer iets "behulpzamer". Maar zo werkt het voor mij niet.

Sanne

Sanne

09-03-2013 om 15:39

Tip igv echtgenoot die niet wil praten

Foeksia, je schrijft: "Hier is de reactie op moeilijk gesprek bijna standaard: 'moeten we het daar nu over hebben?' "
Wederom herkenbaar.

Misschien een tip die kan helpen bij mannen die niet graag gesprekken voeren met hun echtgenote ....:
dingen per e-mail afstemmen!

In de e-mail probeer ik zo kort mogelijk dingen voor te stellen of aan de orde te stellen en vraag dan een reactie. Die komt redelijk vaak (niet altijd - als hij het te moeilijk vindt, reageert hij niet, dan stuur ik evt. later nogmaals een mailtje).

Je krijgt daardoor nog minder gesprekken thuis (beetje jammer zo weinig praten met je man), maar het gaan een stuk sneller en makkelijker .

Oja, en Foeksia is het voor jou ook herkenbaar dat je vaak "het goede moment" wilt uitzoeken als je iets wilt bespreken waarvan je weet dat het wat gevoelig ligt of moeilijk is...?

Herken ik erg van mijn man en een man van een vriendin die ze (ook) van Asperger verdenkt.

Dagarada

Dagarada

11-03-2013 om 14:31

Foeksia

"gek genoeg is hij heel zorgzaam, maar dan wel vanuit een gevoel van 'zo hoort het nu eenmaal'. Het komt niet echt van binnenuit, uit interesse."
Dat doet me heel sterk aan mijn man denken: die heeft in zijn hoofd hoe je voor iemand hoort te zorgen, en wordt boos (verstoord? ontregeld?) als ik niet reageer zoals hij dan verwacht. Bijv. als ik me ernstig bezeer, wil ik altijd even alleen zijn, ik loop weg, neem de schade op en kom dan evt. om hulp vragen. Dat trekt hij écht niet, ik moet meteen naar hem toe, en hem laten beoordelen wat er moet gebeuren. Hij weet ook precies wat ik moet doen of laten als ik hoofdpijn heb. Hij kan er niet tegen als ik geen handschoenen aan heb (terwijl ik een héél ander gestel heb dan hij, en het niet snel koud heb).
Enfin, laat ik niet vervallen in een eindeloze rij incidenten/voorbeelden.
Hoe ik het volhoud? Ik zag tot mijn schrik dat mijn draadje alweer 4 jaar oud was.....langer geleden dan ik dacht. Ik sport intensief, en daar moet ik het een beetje van hebben. Kan er veel in kwijt. Verder is het veel, heel veel op mezelf inpraten: hij kan er niks aan doen, hij doet het niet uit kwaadwillendheid, blijf rustig voor de kinderen etc. etc.
Maar wat ik had gehoopt: dat mijn liefde voldoende zou zijn, is niet bewaarheid. Ik moet zo langzamerhand tot de conclusie komen dat mijn gevoel voor hem enorm is geërodeerd, uitgehold. Ik heb tóch wrok opgebouwd, terwijl ik daar zo bang voor was. Maar ik voel me zo tekortgedaan, sta zo vaak zo in de kou, ben zo alleen en voel me zo klemgezet, ik kan er gewoon niet meer tegenop relativeren.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.