Relaties Relaties

Relaties

Foeksia

Foeksia

25-02-2013 om 11:22

Bij elkaar blijven voor de kinderen?


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Dagarada

Dagarada

11-03-2013 om 14:36

Sanne

"dat je vaak "het goede moment" wilt uitzoeken als je iets wilt bespreken waarvan je weet dat het wat gevoelig ligt of moeilijk is...?

Herkenbaar! Dágen loop ik met buikpijn rond voor ik iets durf te bespreken. En ik ben niet bang dat hij me iets aandoet, maar dat hij heel negatief reageert, dagenlang niet aanspreekbaar is etc. Voor we kinderen hadden, kon hij wat mij betreft in de stront zakken, ging ik gewoon lekker naar mijn eigen huis en dan zagen we wel weer. Maar nu onze levens zo verknoopt zijn en we kinderen hebben, is dat zo moeilijk.
Of hij loopt gewoon weg uit het gesprek, kan ook. Doet hij gewoon. Na al die jaren kan ik er nog steeds niet bij, hoe iemand dat kan doen: gewoon, middenin een zin (van mij) weglopen uit een gesprek. Achterna lopen heeft geen zin, hij gaat in bed liggen, dekens over zijn hoofd en reageert nergens meer op. Bijna eng, zo ver weg als hij dan is.
Die tip van e-mailen is wel een goede, ik doe het heel af en toe, maar bij echt moeilijke dingen heb ik het nog niet aangedurfd. Misschien toch eens proberen.

Agchie

Agchie

11-03-2013 om 15:37

Dagdarada

Hoi Dagdarada,

Tijdje geleden heb je nog op een berichtje van mij gereageerd, maar daar heb ik toen de energie niet voor gehad om op te reageren.

Nu lees ik van jou, dat je gevoel zo uitgehold is. Meid, ik voel met je mee. Ik ben bezig met een hele ingewikkelde echtscheiding, maar hoe rot alles ook is, dat er nu ruimte voor mij komt, na jarenlang zorgen, zorgen, zorgen....het is toch echt een zegen!
Ik kon uiteindelijk niet verder, omdat hij mij geen ruimte wilde/ kon? geven om mijn eigen bagage op te ruimen. Dat zou wellicht een paar jaar geduurd hebben, maar dat duurde hem te lang. Er komt veel pijn los, niet alleen van mijn relatie, maar ook uit mijn jeugd, maar toch....er gloort een toekomst waarin ik er ook mag zijn!
Heel veel sterkte! En bedankt voor je belangstelling indertijd, dat deed me goed!

Agchie

Foeksia

Foeksia

12-03-2013 om 09:00

Pff, herkenning!

Oei oei oei, wat een herkenning, Dagarada en Sanne!
Sanne, heel gek, ik ben er al zo aan gewend om voor alles het juiste moment af te wachten, dat het me niet eens meer opviel! Het is echt een tweede natuur geworden. Mail gebruik ik wel voor praktische zaken, maar voor een ingewikkeld gesprek lijkt het me toch lastig. Dingen die zwart op wit staan, staan meteen zo serieus. Anderzijds, het goede is dat hij dan minder snel het gesprek naar meta-niveau kan sturen zonder op de inhoud in te gaan (dat gebeurt vaak!). Toch eens proberen...
Dagarada, ook herkenning! Als ik ergens erge pijn heb wil ik met rust gelaten worden en geen goed bedoeld 'wat is er, gaat het wel' enz. Snapt hij na bijna 15 nog niet. Net als na of in een ruzie, dan moet ik soms even alleen zijn en kan ik niet meteen weer 'normaal' te doen. Maar hij vindt dat als er eenmaal sorry is gezegd , dat alles maar meteen over moet zijn.
En soms ben ik gewoon geergerd over iets (kleins) en weet ik dat dat snel weer overgaat. Dan blijft hij maar trekken en zeggen dat ík me afsluit, terwijl ik weet dat als ik wel zeg wat er is, het ruzie wordt. Beter dus om me een met rust te laten. blijft ie toch trekken en wordt het inderdaad ruzie, omdat ik het verkeerd zie, niet moet zeuren, hij er toch ook niets aan kan doen, enz enz.
O, ik ben zo bang voor wat jij schrijft, dat er toch wrok ontstaat, dat ik bezig blijf met oude koeien, enz. Nu gaat het relatief goed, ik probeer me daar aan vast te houden. Maar de herkenning is wel verontrustend.

Foeksia

Foeksia

12-03-2013 om 09:01

@ agchie

Agchie, ik heb jouw verhaal niet gelezen, maar wil je in ieder geval heel veel sterkte wensen! Het klinkt als een moeizame weg, maar wel een waar je beter uit komt.

Dagarada

Dagarada

13-03-2013 om 07:31

Agchie

Ja, ik ken je nog! Lief dat je nu ff reageert!
Ben blij te horen dat je in alle verdriet en rottigheid wel een betere toekomst voor jezelf ziet.
Zo te lezen heb je nog een moeilijke weg te gaan, dus ik wens jou ook veel sterkte!

Ineke

Ineke

13-03-2013 om 15:11

Hier een heftig verhaal

Ik heb besloten dat ik bij hem wegga als de kinderen het huis uit zijn, dat is nu nog ongeveer 4 jaar. Hij praat niet of nauwelijks, (wel met anderen) Hij bemoeit zich niet met de opvoeding van de kinderen. Ik heb altijd alles alleen gedaan, het huishouden, de kinderen, ben zelfs minder gaan werken. De kinderen, pubers nu, komen ook echt nooit naar hem om iets te vragen, behalve zakgeld of als er iets met de computer is. Er is geen echte band met hun vader, hoe zeer ik het ook geprobeerd heb. Ik heb workshops gevolgd bij het MEE voor partners van mensen met asperger en ik ga regelmatig praten met een psycholoog omdat het echt zoo moeilijk is om met hem in één huis te leven. Hij wil er zelf niets van weten. We zijn ook samen wezen praten bij een deskundige, maar hij heeft zelf neregns last van en het is mijn probleem. Intimiteit is er ook al jaren niet meer. Er is niets meer wat we samen hebben of doen. Het is alleen wel praktisch, maar ik loop steeds op mijn tenen. Ik heb zo veel al geinvesteerd in de realtie en nu is het bij mij echt op.

En dan nu dit: hij had plasproblemen, al vier jaar lang, en ik heb hem steeds maar weer gezegd dat hij ermee naar de huisarts moest. Eindelijk, in januari is hij gegaan. Allerlei onderzoeken en wat blijkt? Hij heeft prostaatkanker. ik was zó boos! Omdat hij niet eerder gegaan was en wie weet hoe ver het nu al is. Binnenkort een scan en dan moeten we maar verder zien. Momenteel is hij een paar dagen thuis om bij te komen van de diagnose, ook dat trek ik nauwelijks. Hij praat niet.
Helaas, maar we zijn al zo ver van elkaar verwijderd dat ik hem ook niet kan steunen. Ik kan het gewoon niet!
Ook dat we nu een heftige tijd ingaan van medische onderzoeken, afwachten en misschien is het wel niet meer te genezen, wat moet ik? Het klinkt gek, maar ik kan het echt niet meer opbrengen om hem te verzorgen, het is me gewoon te veel. Zeker omdat we al lang uit elkaar gegroeid zijn. Ik hoop natuurlijk dat het nog behandelbaar is en dat hij van deze schok misschien heeft ingezien wat hij verder nog wil met zijn leven en met zijn gezin. Want daar wilde hij ook nooit over nadenken.

Ineke

Ik wil je graag heel veel sterkte wensen, wat heb jij het zwaar zeg. Ik hoop dat er wel andere mensen zijn bij wie je terecht kunt, vrienden of familie?

skik

Foeksia

Foeksia

13-03-2013 om 20:59

Poeh...

... Dat is een heel heftig verhaal. Sluit me aan bij Skik, hopelijk word je hierin wel gesteund door anderen? Heel zwaar voor je en ik begrijp helemaal dat je het niet kunt opbrengen nu voor iemand te gaan zorgen als je als het al zo ver is gekomen. Enig idee wat je gaat of kan doen? Heel veel sterkte!

Ely

Ely

14-03-2013 om 00:06

Ineke

Wat heftig voor jullie allemaal. Heel erg veel sterkte, ik hoop dat je steun vindt in je omgeving.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Mara

Mara

14-03-2013 om 10:06

Ineke

Ik vind dat je jouw posting apart als draadje moet posten, jouw probleem is namelijk veel meer specifieke reacties waard. Ik heb mijn man die kanker had een jaar verpleegd tot hij doodging. Ik hield van hem en het was toch hardstikke zwaar. In deze situatie ga jij dat niet trekken, ook al is het nog behandelbaar. Je kan niet verwachten dat de schok hem verandert, de schok moet jou misschien wel veranderen: je moet ook voor jezelf zorgen. Ik zou onmiddellijk psychologische hulp zoeken als ik jou was.
sterkte, Mara

Dagarada

Dagarada

14-03-2013 om 15:04

Ineke

Ik kan me je boosheid zó goed voorstellen....wat een ontzettend moeilijke en frustrerende situatie. Ik heb al vaak gedacht: hoe moet dat in godsnaam als hij een ernstige ziekte krijgt......en jij staat er nu voor.
Ik kan alleen maar hopen dat je genoeg steun hebt in je omgeving, dat je je niet al te eenzaam voelt en dat je keuzes kunt maken waar je écht achter kunt staan.
Heel veel sterkte!

Ineke

Ineke

14-03-2013 om 17:38

Dank!

Dank voor jullie medeleven. Ik ben gelukkig al 4 jaar regelmatig bij een psycholoog om stoom af te blazen in mijn relatie met een asperger. Ze is ook gespecialiseerd in partners van mensen met autisme en ik heb veel aan die gesprekken. Ik ben vanmorgen ook geweest om de boel op een rij te zetten. Ik zorg al goed voor mezelf en de kinderen, heb veel dingen buitenshuis en gelukkig een paar hele goede vriendinnen en vrienden.
Hij zit nu al de hele week thuis om het allemaal te verwerken. logisch, maar hij praat er niet over. Ik heb hem wel voorgesteld om ook contact op te nemen met een psycholoog.

Boek

'wat als je man verandert' van Marion Pauw; prostaatkanker is een kanker waarméé je vaak doodgaat en niet waaráán. (let op de accenten) Mocht je het op kunnen brengen om het boek te lezen dan kun je een beetje inschatten wat er op je af komt. Het schijnt vrij normaal te zijn dat mannen daar niet over praten. Zorg in ieder geval dat jij wel je verhaal kwijt kunt. Bij mijn man drie jaar geleden prostaatkanker geconstateerd, ik hou wel van hem, maar soms dus écht niet

Ineke

Ineke

14-03-2013 om 21:33

Klopt

Ja,ik had beter een nieuwe draad moeten beginnen, maar ik wilde in eerste instantie reageren op het bij elkaar blijven voor de kinderen als je een autistische man hebt. Maar toen kwam deze week die diagnose,dus vandaar.zeker nu is het nog moeilijker omdat de communicatie tussen ons niet meer gaat.gelukkig heeft hij nu een afspraak met een psycholoog want hij kan niet tegen het wachten en de onzekerheid.bedankt voor de boekentip

Sanne

Sanne

15-03-2013 om 13:07

Ineke

Veel sterkte. Heftig hoor. Kan me je frustratie en angst (voor wat er komen gaat) goed voorstellen.

Ongelofelijk dat hij nu toch gaat praten met een psycholoog (kan me niet voorstellen dat mijn man dat ooit zou doen, maar who knows in zo'n situatie...), maar wel goed dat jouw man dat toch gaat doen. Wie weet dat er nu toch iets gaat veranderen bij hem.

Maar ik zou niet te hoge verwachtingen hebben. En bovendien, vermoedelijk te laat gezien de gegroeide afstand tussen jullie. Zonde he? Maar weet dat het niet aan jou ligt!

Dat heb ik altijd moeilijk gevonden in zo'n relatie met iemand met asperger-achtige gewoontes (niet vastgesteld bij mijn man), dat je toch ergens aan jezelf twijfelt. Ben ik nu overheen.

Gelukkig ben jij ook inmiddels wijzer en zorg je goed voor jezelf. Neemt niet weg dat het een verschrikkelijke situatie is nu hij prostaatkanker heeft.

Ineke

Ineke

15-03-2013 om 16:34

En dan dit

Hij heeft een heel intake formulier naar de psycholoog gestuurd en die heb ik gelezen op zijn computer. Daar staat in dat hij dus letterlijk doodsbang is dat er uitzaaingen zijn en dat hij dan nog twee jaar te leven heeft. Hij kan aan bijna niets anders denken. Er stonden ook vragen over zijn relatie in. Daar schreef hij dat wij al jaren op elkaar uitgekeken zijn, maar dat hij dat geen probleem (meer) vindt en we een zakelijke relatie hebben. Ik loop hiervoor dus ook al jaren bij een psycholoog, omdat ik dus eigenlijk geen relatie meer met hem heb. En dat is nu juist het moeilijke, want ik denk dat ik hem ook niet kan goed steunen, niet na al die jaren van verwijdering. Hij had wel genoemd dat ik een luisterend oor ben. Valt alweer mee.

Sanne

Sanne

15-03-2013 om 23:04

Inhoudelijke discussie en meta-niveau

Foeksia, zo herkenbaar ook weer om een discussie meteen naar meta-niveau te tillen en dus niet inhoudelijk te voeren...

Ik heb wel eens gehad dat ik steeds maar niet mijn verhaal kon houden, gezien de keiharde en ontwijkende reacties van mijn man. Uiteindelijk heb ik alles (al mijn problemen/bezwaren/zorgen) maar eens op papier gezet en aan hem gegeven! Toen heeft hij het wel gelezen. En dat heeft een tijd geholpen!

Dus misschien is dat nog iets wat je een keer kan proberen. En soms ook nu denk ik weer: als het te dol wordt, schrijf ik maar weer eens een brief.

Let wel: tijdelijke remedie, echt veranderen doen ze volgens mij niet (ook gezien hun leeftijd, hoewel ik niet weet of ze het wel kunnen als ze nog jonger zijn).

Ineke

Ineke

17-03-2013 om 12:23

Misschien een tip voor foeksia

Wat ik geleerd heb is dat opschrijven of mailen goed werkt. Als je rechtstreeks iets vraagt, dan kan hij er vaak moeilijk gelijk een antwoord op geven. Er moet eerst nagedacht worden. Mensen met autisme hebben vaak een trage informatieverwerking. Daarom reageerde mijn man soms ook heel erg raar op directe vragen. Bij een mail kun je eerst rustig denken en dan terugmailen. Het is in het begin wel wat raar, maar het werkt wel.
Om weer terug te komen op het onderwerp, sorry, ik kwam er met een ander verhaal doorheen, bij elkaar blijven voor de kinderen: dat doe ik dus wel, omdat ik het gedoe van een scheiding niet wil en ook praktisch is het bijna niet uit te voeren.
Hij heeft de neiging zich nergens mee te bemoeien en ik geef hem wel vaak taken om bijv. met de kinderen bezig te zijn, ik stuur de kinderen naar hem toe met huiswerk etc. Ik probeer hem wel steeds bij het gezin te betrekken. Het liefst wil hij alleen zijn en wij zijn alleen maar lastig.

Sanne

Sanne

17-03-2013 om 20:35

Geen belangstelling?

Nog even een vraag voor de ervaringsdeskundigen onder ons.....

Is het bij jullie ook zo dat hij nooit geïnteresseerd vraagt hoe iets was als je (alleen) terugkomt? Kom net van een activiteit vandaan, en werkelijk: geen vraag hoe het was. Ben eens een paar dagen met mijn moeder naar een stad in het buitenland geweest. Ik kwam terug en hij vroeg niet eens hoe het was.
Ik vond dat zo erg. En zo'n slecht voorbeeld voor de kinderen om geen belangstelling te tonen voor de ander?
Toen dacht ik nog dat hij " alleen" en ongemanierde, botte boer was, maar inmiddels denk ik dat het ook met Asperger te maken heeft.
Dus ben benieuwd of jullie het herkennen...

En nog zoiets: als ik (een keer) zeg dat ik moe ben en het druk heb, wat zegt hij dan?..... dat ik moet stoppen met al die afspraken met vriendinnen!! Net datgene wat ik echt leuk vindt en me energie geeft.
Snapt hij natuurlijk niets van.
Trek ik me inmiddels niets meer van aan, weet dat ik vooral heel goed voor mezelf moet zorgen om het een beetje vol te houden met zijn nukken en er toch wel grotendeels alleen voor te staan. (niet helemaal hoor, maar toch wel voor een erg groot deel)

Ineke

Ineke

19-03-2013 om 16:04

Ja, hoor , hier ook

Inderdaad Sanne, dat is hier ook het geval. Hij zal nooit vragen naar wat je de dag gedaan hebt en ook aan de kinderen niet. Nu vertellen we uit onszelf wel vanalles, maar het is miet echt leuk en geen goed voorbeeld naar de kinderen toe.
Sterker nog, als ik een week voor mijn werk in het buitenland was en dan haalde hij me op van het station, dan vroeg hij ook nooit hoe het was geweest. Omdat ik hem vroeg om me op te halen, dan deed hij dat. Ik moet haar ophalen en meer niet. Zo werkt dat in zijn brein. Misschien moet ik dan zeggen; je moet mij ophalen en ook vragen hoe het was. Heel bizar. Kwam ik uit het ziekenhuis voor een vervelend onderzoekje, ook nooit gevraagd hoe het ging. Daardoor mis je de wederkerigheid in de relatie. Die is er niet. Toch denk ik dat je dat wel kunt aanleren. Gewoon aan tafel tijdens het eten kan hij best aanleren om te vragen naar ieders dag. Het komt gewoon echt niet in hem op en dat heeft alles te maken met zich moeilijk of niet kunnen inleven in een ander.

Foeksia

Foeksia

20-03-2013 om 09:12

Interesse

Hoewel het hier nu al een tijdje goed gaat, herken ik dat geen interesse tonen wel. Hier vraagt hij er wel naar als ik ergens heen gewest ben (aangeleerd gedrag ) , maar luistert vervolgens nauwelijks naar het antwoord. Reageert niet echt op wat ik dan vertel. Waardoor ik geen zin heb om verder te vertellen.
Dit weekend nog, was ik met de kinderen een halve dag weg, kom terug en denk (heel naief, ik geef het toe) dat hij wel wil weten hoe het was. Ik dus vertellen, is hij geirriteerd omdat ik begon te praten terwijl hij met iets anders bezig was! Oke, later begrijp ik het wel: het was iets werkgerelateerds en dat moest hij doen voor hij aandacht aan de kinderen kon geven , maar zeg dat dan gewoon ipv snauwerig te gaan doen.
O ja en zelf doet hij dat dus voortdurend, een heel verhaal beginnen terwijl ik even geconcentreerd aan het lezen / mailtje tikken oid ben. Dan ben ik de onbeleefde die niet (direct) reageert. En andersom ben ik de irritante die praat terwijl hij geconcentreerd bezig is. Ach ja, mannen...

Filomela Houtekiet

Filomela Houtekiet

20-03-2013 om 12:05

Herkenbaar foeksia

Ik schaar dat soort dingen altijd onder de noemer: Als hij mij niet verstaat praat ik te zacht, als ik hem niet versta ben ik doof.
Als ik erop ga letten, ontdek ik zoveel situaties die onder die noemer passen. Dat doe ik dus maar niet.

in de knoop

in de knoop

20-03-2013 om 15:59

Eng herkenbaar

Oh Foeksia, dit klinkt wel heel erg herkenbaar; dat niet willen/kunnen luisteren want hij is met iets bezig. Maar hoort dat dan bij "Asperger"? of is het gewoon "man-eigen"? Want mijn heeft geen asperger (zover ik weet), maar reageert inderdaad precies zo. Inderdaad niet gewoon even zeggen, maar meteen boos,mopperig. (kinderen klagen er ook al over dat pa altijd zo snel boos is)

En als hij binnenkomt en ik bezig ben (of iets op tv kijk, wat ik écht bijna nooit doe, dus als ik het doe, wil ik het ook écht graag zien!) dan begint hij gewoon te vertellen en "moet" je luisteren.

Ben er ook wel achter dat hij gewoon altijd aandacht moet hebben als hij er op dat moment "om vraagt". Dan ben ik in het huishouden bezig en hij zit in zn pc-kamer, "goh, moet je eens kijken", dus ik naar hem toe, ziet hij gewoon iets in een krantje ofzo, dus hij had ook naar mij toe kunnen komen met dat krantje. Paar dagen later staan we samen af te wassen (ik was, hij droogt). Ik ben wat aan het vertellen, hij is klaar, hangt de theedoek op en loopt weg, terwijl ik nog met m'n verhaal bezig ben!
Zo vreselijk irritant.

Denk dat het bij mij ook niet meer goed gaat komen hoor...

Sanne

Sanne

21-03-2013 om 20:48

Haha filomela

Wat herkenbaar: te zacht praten of doof zijn!
Heerlijk dit forum, wetende dat ik niet de enige ben met dit soort problemen. Allemaal erg vanuit de man geredeneerd inderdaad.

Erg vermoeiend, maar ik leer er wel mee leven merk ik. Hoewel het soms weer even heel zwaar is.

Foeksia

Foeksia

22-03-2013 om 08:51

Doofheid filomela

Hahaha, je kunt zeker veel onder die doofheidsnoemer kwijt! Mooi samengevat. En ja, Indeknoop, misschien zijn sommige dingen wel gewoon man-eigen en niet specifiek autistisch hoor. Omschreef iemand niet eens autisme als een 'extreem mannelijk brein'? Says it all...

Sanne

Sanne

22-03-2013 om 16:22

Extreem mannelijk brein...

Grappig Foeksia, ik dacht het ook bij de voorgaande postings, en jij schreef het .

Ben eigenlijk wel benieuwd: heeft dit draadje je geholpen bij je vraag of je bij je partner wil blijven voor de kinderen?

Nog nieuwe ideeën opgedaan?

Foeksia

Foeksia

23-03-2013 om 22:48

Dikke huid

Sanne, toevallig dat je dat vraagt. Ik denk dat het belangrijkste inzicht (helaas) toch is, dat als ik hiermee door wil gaan, er nog veel meer van mijn kant moet komen en dat ik dat moet zien te accepteren. Een paar dagen geleden zou ik daarop gezegd hebben 'prima, als het daarmee goed gaat', maar vanavond is het net weer crisis.
Ik houd het even heel algemeen, maar is het nu ook typisch autistisch om iemand zo'n rotgevoel te geven als hij/ zij iets van je vraagt? Ik vraag dus helemaal niet vaak om hulp - juist omdat ik weet dat dat vaak op enorm veel gezucht en gesteun stuit (al dan niet hardop). Als ik het toch doe, heb ik er vaak al snel weer spijt van en 'downgrade' ik het verzoek weer met een 'nou ja, het lukt ook wel' 'nee nee, niet echt nodig' (ik geef toe: niet echt duidelijk ) Als ik het verzoek toch doorzet, is het dus echt belangrijk. (Belangrijker dan, bijv., het afzwemmen van de kinderen waar hij dus ook niet bij was, waarvan ik baal maar verder niet over gezeurd heb. Om even een idee te geven). Vervolgens laat ik weten het vervelend te vinden dat hij dan nu toestemt, maar dat het op zo'n manier moet dat ik me bijna schuldig voel dat ik hem ermee lastig val. Reageert hij met dat ik 'niet zo overgevoelig moet doen'. Nou, dat was dus even tegen het verkeerde been hier. Ik moet duidelijk een nog dikkere huid creeren dan nu het geval is wil ik dit volhouden. Adem in, adem uit, pfffttt....

Sanne

Sanne

24-03-2013 om 22:33

Ik denk het wel

Foeksia, ik denk dat het antwoord op je vraag is: ja!
Mijn man geeft mij ook altijd zo'n rotgevoel. NIet alleen als ik iets vraag, maar ook zonder dag .
Altijd zoooo kritisch. Echt niet normaal. Gelukkig dat ik jaren geleden een soort van therapie heb gevolgd die echt goed was voor mijn zelfvertrouwen, dus nu trek ik het me niet meer persoonlijk aan. Maar jammer is het wel.
Als ik mijn man iets vraag, vat hij het overigens op als een "bevel" en aangezien hij geen bevelen van anderen aan wil nemen (maar ze wel graag aan anderen en mij geeft...) werkt dat averechts. Probleem is dus dat ik niets kan doen om hem iets te laten doen.

Behalve soms dingen laten liggen (soms rustig een week) tot hij zelf toch een keer denkt dat hij er iets mee moet doen. Of dingen heel expliciet in het zicht leggen op een plek dat hij er echt iets mee moet doen. Echt vermoeiend.
Vervelend is ook dat ik mijn kinderen wil opvoeden dat zij wel dingen opruimen en dingen doen als je die vraagt, maar dat moet ik dus altijd doen (politieagent) en ze zijn nu op een leeftijd dat ze zeggen dat papa ook dingen laat liggen/niet opruimt. Wordt dus steeds onhandiger. Ik hoop dat ze dat nu ook eens tegen hem (niet alleen) tegen mij zeggen en dat dat hem misschien wel in beweging zet..
Oja, die van mij geeft altijd mij de schuld, dus die opmerking van jouw man dat je niet zo overgevoelig moet doen herken ik ook: het ligt altijd aan mij.
NB En zo weinig behulpzaam.... in het weekend alleen doen wat hij zelf wil, en ik maar wassen draaien, dingen opruimen, koken etc. Soms vraag ik hem te koken, en af en toe doet hij dat wel. Maar het is altijd maar afwachten of hij het doet. Als hij geen zin heeft, doet hij het gewoon niet. Zucht.

Stenna

Stenna

24-03-2013 om 23:38

Tjongejonge

"Vervolgens laat ik weten het vervelend te vinden dat hij dan nu toestemt, maar dat het op zo'n manier moet dat ik me bijna schuldig voel dat ik hem ermee lastig val."

Haha Sanne, dat is wel errug "venusachtig" hoor. Dat snappen mannen echt niet (ook niet autistische): doettie wat je vraagt, is het weer niet van harte genoeg. Het is ook nooit goed. Gelijk heeft hij. Zulk gezeur snap ik van mijn eigen seksegenoten niet, zelf (misschien ben ik eigenlijk diep van binnen een man). Wat maakt het uit, hij doet het nu toch? Dat jij je schuldig gaat voelen is jouw probleem, om het maar even cru te stellen. Dat hij het doet maar misschien niet echt wil, is zijn probleem (niet het jouwe).

Ook die andere verhalen die ik hier lees: niet echt luisteren naar jouw verhalen en verwachten dat je wel naar de zijne luistert zijn erg herkenbaar, en zeker niet autistisch. Ik doe het zelf altijd extra overdreven terug als het weer eens gebeurt is: doe alsof ik bij het eerstvolgende dat hij zegt ook helemaal niet geluisterd heb. Vervolgens een grapje erover heen, en verder zo laten. Gelukkig heeft mijn man veel gevoel voor humor, dat is bij een autist misschien anders. Mijn verhalen zijn vaak waarschijnlijk ook oninteressant vrouwen gezeur voor hen (man en zoon), ook over mijn schuldgevoelens, gepraat of gezeur tussen andere mensen, kleine akkefietjes van de kinderen of de juf, etc. Als ik een actie-story met sex en geweld zou vertellen zouden ze vast wel luisteren. Zoon is minder beleefd dan zijn vader en zegt het soms gewoon: dat boeit echt niet mam. Daardoor ben ik gaan beseffen waarom man zo vaak ook niet luistert. En ben begonnen precies hetzelfde te doen (oren uitschakelen of weglopen of tv kijken) als zij iets voor mij totaal niet boeiends vertellen (sport, auto's).
Beetje de humor van elkaars eigenaardigheden inzien en ermee leren leven.

Foeksia

Foeksia

25-03-2013 om 10:07

Stenna

Haha, Stenna, ik snap wat je bedoelt hoor. En zo zou ik zelf waarschijnlijk ook reageren als ik er niet middenin zat (ben al vaker door vriendinnen er van beschuldigd dat ik 'als een vent redeneer'). Maar toch. Het hoeft echt niet stralend en van harte te gaan, maar dit is het andere uiterste.
Ik denk: óf het kan en dan zeur je er niet over, óf het kan niet, en dan zeg je dat. (Vergelijk het met mannen die griep hebben: of je gaat naar de dokter, of het is toch niet zo erg, maar zeur er dan ook niet zo over ) Maar niet instemmen en dan toch nog gaan zaniken. Dat zou ik zelf in ieder geval niet doen. Maar dat is misschien ook wel weer heel venusachtig (toch nog!). Bovendien is het gewoon niet zo leuk om 'overgevoelig' genoemd te worden, als er zoveel dingen zijn waar je geen punt van maakt. Als ik wel eens vrouwen hoor klagen over 'hij komt altijd meteen met een oplossing' of 'hij kan zijn gevoelens niet uiten' of 'hij neemt nooit spontaan een cadeautje voor me mee' zit ik ook wel eens inwendig met mijn ogen te draaien. Dat vind ik dan weer overgevoelig en dan vind ik mezelf reuze meevallen.
Met akkefietjes over andere mensen (buurvrouwen, vriendinnen, familie...) val ik hem uberhaupt niet lastig. En hij mij gelukkig ook niet En waarschijnlijk zijn inderdaad alle mannen een beetje auti. Alleen die van ons net een paar graden erger

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.