Hoe gaan jullie om met elkaars beperkingen
Mijn man en ik hebben samen 2 puberdochters. En we hebben beiden onze handicaps. Mijn man is doof en praat gewoon grof gezegd als of hij een verstandelijke gehandicapte is. Meestal gebruikt hij ook gebaren taal om te communiceren, en binnen het gezin ook veel. Onze meiden kunnen om hem lachen. Ik zelf heb spina bifida occulta, een open ruggetje in de volksmond. Niet direct zichtbare klachten. Het enige probleem waar ik mee kamp, is dat ik niet normaal kan lopen (een beetje zoals Lucille Werner) en urine incontinent ben, kort door de bocht ik draag dus een grote mensen pamper. Samen met mijn man hebben wij 2 heerlijk volkomend gezonde dochters op de wereld gezet, die met vol respect met onze beperkingen omgaan. Daar ben ik ook ontzettend blij mee, maar ik kan begrijpen dat soortgelijke gezinnen als ons er meer moeite mee hebben.
Mijn man
Mijn man komt uit een gezin waar moeder als kind polio heeft gehad en daardoor deels verlamd en vergroeid door het leven gaat. Als kind is het hem nooit opgevallen, vertelde hij. Hij zag het wel als andere volwassenen iets afwijkends hadden, maar dat zijn eigen moeder heel erg zwalkend liep, bijna geen schouders had en een arm niet kon gebruiken, is hem nooit opgevallen.
Kennelijk accepteer je als kind je ouders volledig zoals ze zijn. Heel mooi vind ik dat. Konden we dat met zijn allen als volwassenen ook maar opbrengen naar alle mensen die net even wat anders zijn dan de rest.
Mooi dat jouw kinderen dat ook hebben!
