Off-topic discussies Off-topic discussies

Off-topic discussies

Oorlogservaringen van ouderen

Nu ik ouder wordt merk ik dat ik ademloos kan luisteren naar verhalen van bijvoorbeeld mijn schoonmoeder over de oorlog. Helaas kan ik mijn ouders niets meer vragen omdat ze gestorven zijn maar ik herinner me hun verhalen nog welenigszins.
Jammer dat er toch veel verhalen verloren gaan. Ik ben er toch over aan het denken om ze op te schrijven en te bewaren. Niet om uit tegeven maar om toch een beetje geschiedenis vast te houden.

Zijn er trouwens geen instanties waar zulke verhalen bewaard kunnen worden of waar er bijzondere interesse is om deze verhalen te verzamelen?

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Ja zonde he

ik vind die verhalen ook bijzonder om te lezen.

ik heb de verhalen van mijn opa en oma nooit uitvoerig gehoord, die behoefte hadden ze zelf niet, wat ik weet heb ik van mijn ouders te horen gekregen maar dat is dus uit 2e hand. Wel weet ik dat mijn opa een dag heeft moeten hout kappen als straf (moest hij dan om lachen als hij dat vertelde) omdat ze een gemeentelijke schutting hadden afgebroken om op te stoken en weet ik dat hij een meisje heeft geholpen op haar onderduikadres en dat dat bijna fout ging, er is later nog een keer contact geweest met die vrouw. Maar ook daar hebben ze nooit veel over willen vertellen.

Achteraf is het jammer dat al die ervaringen weg zijn, die hebben ze dus meegenomen in hun graf. Maar mijn dochter vraagt die dingen nu ook niet aan haar grootouders en ik heb de behoefte niet om er over te praten met mijn ouders dus misschien is dat ook wel weer logisch.

MCS

MCS

06-05-2009 om 16:54

Internationaal initiatief van steven spielberg

Nadat Steven Spielberg Shindler's List had afgerond, in begin jaren '90, heeft hij 4 jaar 'vrij' genomen en o.a. de Shoah Foundation opgericht.

Even van Wikipedia: The Survivors of the Shoah Visual History Foundationa nonprofit organization was established to record testimonies in video format of survivors and other witnesses of the Holocaust. Between 1994 and 1999, the Foundation conducted nearly 52,000 interviews in 56 countries and in 32 languages. Interviewees included Jewish survivors, Jehovah's Witness survivors, homosexual survivors, liberators and liberation witnesses, political prisoners, rescuers and aid providers, Roma and Sinti (Gypsy) survivors, survivors of Eugenics policies, and war crimes trials participants.
Het bestaat dus en is zelfs online beschikbaar: http://college.usc.edu/vhi/

Nav mcs

MCS, dat gaat over de Jodenvervolging. Maar voor de 'gewone' oorlogservaringen bestaat zoiets waarschijnlijk niet.

Nu mijn oma onlangs is overleden heb ik ook wel spijt dat ik haar niet beter heb uitgehoord. Ik zal het moeten doen met de flarden die we wel te horen gekregen hebben, vaak terloops.

Groeten,

Temet

Mensenverhalen

Op zich denk ik dat er best veel verhalen bewaard zijn gebleven van 'gewone' mensen, o.a. bij het al genoemde instituut voor oorlogsdocumentatie. De vraag is: wat wil je precies? Gaat het je om algemene verhalen uit de oorlog? Of is het meer de persoonlijke geschiedenis van je eigen familie?
Zelf boeit het laatste me meer dan het eerste. Ik ben kind van een Duitse moeder en een Nederlandse vader en heb in die zin dus verhalen vanuit verschillende achtergronden. Ik ben al een paar jaar bezig hun verhalen voor mezelf op te tekenen, o.a. door met ze naar de plaatsen van hun jeugd te gaan of met ze door fotoboeken door te bladeren. Ik besef heel goed dat de tijd dringt; mijn ouders zijn beiden boven de 75. Over tien jaar kan het te laat zijn.
n@nny

Suzanne

Suzanne

08-05-2009 om 09:44

Ook veel verhalen gehoord

Via mijn moeder (ook nog een jong meisje tijdens de oorlog) en mijn oma ook veel indrukwekkende, persoonlijke verhalen gehoord. Ze hadden een Joodse onderduikster in huis (helaas na de oorlog nooit meer iets van gehoord), opa zat in het verzet, mijn moeder en de andere kinderen brachten onder hun kleren verzetskrantjes naar anderen. Ze vertelden over de razzia's waarbij mijn vader zich verstopte op zolder onder een luik. Over die luik lag een mat. Liepen ze Duitsers erover, dan hield hij zijn handen tegen het luik want anders klonk het misschien hol. Ook verhalen over goede Duitsers die vertelden dat ze dit helemaal niet wilden, dat ze thuis wilden zijn bij hun gezin, enz. Heel indrukwekkend en nu mijn moeder en mijn oma er niet meer zijn, ben ik blij met hun herinneringen.
Mijn man's ouders hebben hem nooit iets verteld over hoe ze het in de oorlog gehad hebben. Ze zijn ouder dan mijn ouders, zouden dus meer kunnen vertellen, maar hebben er nooit met 1 letter over gesproken. Man's moeder leeft nog wel, maar het is niet iemand met wie je dit soort dingen gemakkelijk bespreekt, helaas.
Inderdaad erg waardevolle verhalen!

vlaamse gaai

vlaamse gaai

08-05-2009 om 09:49

Sinilind

Dat heet oral history. Inderdaad kunst apart met eigen methodologische voetangels en klemmen. Sommige journalisten zijn/waren er heel goed in zoals Studs Terkel. The good war is een aanrader.

Narcis

Narcis

08-05-2009 om 16:21

Mijn vader

Toen mijn broer en ik nog heel jong waren, hebben we het hakenkruis getekend op de beslagen autoruit. Wisten wij veel. We vonden het gewoon mooi symetrisch. Krégen we toch en paar fletsen om de oren, niet mooi meer! Jánken als brandweerauto's deden we. We snapten er niets van, van die oorvijgen.
Pas járen later kregen we op school dan de IIe wereldoorlog bij geschiedenis en waar het hakenkruis symbool van was. Toen (na vragen) ook het verhaal van mijn vader. Hoe hij met zijn op eena-oudste zus in de hongerwinter kilometers en kilometers liep op houten plankjes met touw om de voeten achter een oude kinderwagen. Dit om bij boeren langs te gaan voor eten. De ene gaf grif wat kon, de ander bietste bijvoorbeeld de trouwring van zijn moeder (die dan toch maar was meegegeven voor evt betaling). En toen vlakbij huis met redelijke buit werden ze staande gehouden door de duitsers... Mijn vader, toen 15, kreeg zelfs een geweer tegen zijn hoofd.
Oudste zus is mijn onbekende tante... Ze staat geheel buiten de familie. Die had nl. vekering met een duits soldaat en mijn opa aangegeven. Die was ondergedoken voor de arbeiteinzats. Daardoor werd mijn oma voor 3 jaar onbestorven weduwe.
Toen begreep ik die oorvijgen voor dat getekende hakenkruis wel.

Vragen op te schrijven

Mijn grootouders waren tieners tijdens de Tweede Wereld Oorlog. Mijn opa woonde in Rotterdam en mocht van zijn moeder de rivieren niet over, heeft de hongerwinter meegemaakt en moest later naar een sanitorium om aan te komen. Mijn oma is van joodse komaf en woonde op het platteland. Twee hele verschillende verhalen. Mijn oma praat er niet graag over, mijn opa ook niet. Wel hebben wij als kleinkinderen bij een verjaardag een keer een mooi schrift gegeven met de vraag of ze wat herinneringen wilden optekenen. Dat heeft met name mijn opa gedaan, eerst schriftelijk, later kreeg ik ze in de e-mail, steeds herinneringen van een of twee pagina's lang.

Voor mijn zijn het hele dierbare documenten en mijn broer en schoonzus hebben dus dezelfde vraag aan mijn ouders gesteld die nu ook bezig zijn hun jeugdherinneringen op te schrijven (niet over de oorlog dus).

Mariel

Mactrees

Mactrees

08-05-2009 om 22:56 Topicstarter

Die verhalen..

mijn oma was duitse en zorgde als huishoudster voor de kinderen van opa. In 1934 is ze even terug geweest in duitsland en heeft ze Hitler in Aken gezien. Daarna is ze teruggekomen en met opa getrouwd. Ze zou anders teruggestuurd worden naar Duitsland en dat wilde ze niet. doorhaar duitse afkomst heeft ze soldaten kunnen misleiden die op zoek waren naar opa en zijn oudste zoon. Zaten ondergedoken (arbeidseinsatz).

Mijn schoonmoeder weet nog verhalen hoe zij als kind stiekum verboden blaadjes rondbracht en hoe er witte lakens aan de waslijn gehangen werden om anderen te waarschuwen dat er duitsers kwamen. En nog heel veel verhalen.

Ze zijn uniek. Ik wil ze dus inderdaad verzamelen mar of ik ze ooit ergens naar instuur, ik weet het niet. Inmiddels heb ik een boek bemachtigt met het oorlogsverleden van mijn geboortedorp. Heel interessant.

Tirza G.

Tirza G.

08-05-2009 om 23:51

Soms

Als ik me niet zo top voel, vind ik mezelf wel eens een 2e-generatie-slachtoffer. Mijn ouders hebben als kind de oorlog meegemaakt (ze leven overigens beiden niet meer) en dat heeft hen, vooral mijn vader, voor hun leven getekend. Niets was erg, wat zij hadden doorstaan was áltijd erger. Ze waren hard in hun opvoeding en tamelijk emotieloos. Een kast vol boeken over de oorlog, nooit naar Duitsland of iets wat er mee te associeren viel, een enorme lading op de dagen 4, 5 en 10 mei.
Het dreunt lang door.

Tirza

Maylise

Maylise

09-05-2009 om 15:21

Interessant

Mijn ouders en grootouders zijn ook mensen die weinig vertelden over hun oorlogservaringen. Alleen mijn ene grootmoeder wilde nog wel eens een verhaal vertellen. Ik heb door de jaren heen wel wat flarden opgevangen maar er zijn nog best veel lege vlakken die ik wel min of meer in kan vullen met feiten maar weinig met specifieke belevenissen en gevoelens. Dat is toch wel jammer maar ik merk dat het voor veel mensen toch moeilijk is om over zulke moeilijke ervaringen te praten. Zoals sommige mensen heel duidelijk de behoefte hebben om alles herhaaldelijk te vertellen zijn er ook wel veel mensen die er liever niet op terugkeren. Mijn familie valt duidelijk meer in die laatste categorie. Daardoor zijn de verhalen die ik weet ook des te meer dierbaar. Misschien zou ik de familie geschiedenis wat ik weet eens op schrift moeten stellen zodat wat we weten niet verloren gaat.

Ik merk trouwens ook aan mijn man die zelf een vrij gewelddadig verleden heeft gehad dat hij ook niet over zijn ervaringen wil praten met de kinderen. Zelfs met mij praat hij er zelden over. Dat is blijkbaar te moeilijk.

Het is wel erg zonde dat deze waardevolle stukjes familie geschiedenis zo verloren gaan.

Maylise

Tirza G.

Tirza G.

09-05-2009 om 17:24

maar jammergenoeg heeft het mij mede gevormd tot wie ik nu ben. Hoe graag ik het ook zou willen, gedane zaken nemen geen keer en sommige dingen dragen nou eenmaal bij aan je menszijn. Natuurlijk verander je, groei je, ontwikkel je, maar ik vind het wel shocking dat zoiets nog steeds zó veel invloed heeft.

Tirza

Angie

Angie

10-05-2009 om 03:05

Toevallig

Vandaag met man net zo'n gesprek gehad. Ik merk tegenwoordig op dat die oorlog best diep gaat; als kind zaten wij nog in de na-oorlogse tijd waarin er nog helemaal geen bulkende overvloed van van alles was, en zeker niet van geld. De koude oorlog, de dreiging die dag meebracht en de angst ervoor, dat maakt wie we zijn. Mijn vader was oud genoeg om in een werkkamp te hebben gezeten, de vader van mijn man ook (wij zijn beiden de jongste thuis) en ja, dat speelt tot op het doodsbed, toen kwamen de herinneringen weer volle kracht terug.

Hoe zeer het de mens vormt, zie ik hier in de VS. Ineens ging mij een lichtje branden waarom ik zo anders ben dan de mensen hier van mijn leeftijd: minder geld, meer dreiging, ouders die de oorlog in alle heftigheid hadden meegemaakt. Geen oorlog ver weg, maar gewoon in je eigen omgeving. Kunnen zien in het landschap wat de gevolgen zijn geweest. Slachtoffers in de familie. Het feit dat "de Russen" zomaar in een paar uur tijd op de stoep kunnen staan. Ja, dan voel ik me toch van een andere planeet komen zo'n beetje. het helpt me in mijn omgang met andere mensen wel dat ik dat nu ineens begrijp, waar het verschil vandaan komt, het is haast een generatiekloof met mensen van mijn eigen generatie.

Nou ja, ik stop maar weer met mijmeren. Jongens, mensen van mijn leeftijd zijn echt van een andere tijd wat dat betreft.

Angie

Ayanna

Ayanna

10-05-2009 om 12:34

Mijn vader

Mijn vader heeft als hele jonge man in verschillende kampen in (Oost) Duitsland gezeten. Verraden en opgepakt als 'engelandvaarder'. Ze wilden tekeningen van vliegveld Eindhoven smokkelen naar Engeland. Na de oorlog heeft hij er niet over willen maar ook niet over mogen praten. En dat wreekt zich op den duur.
Ik ben een nakomeling en dus eigenlijk de 3e generatie. Mijn vader heeft mij nooit willen 'belasten' met zijn ervaringen en ik durfde er nooit naar te vragen, omdat ik zag hoeveel pijn hij nog had. Die pijn uitte zich op heel veel verschillende manieren (denk aan zwaar drankgebruik, nachtelijke spookpartijen, een zwetende en trillende vader aan de duitse grens en nog heel, heel veel meer) en daardoor ben ik, onbedoeld door mijn vader, ook getekend voor de rest van mijn leven.
Een paar maanden na zijn dood, hij stierf in 1989, kreeg ik het heel moeilijk mbt zijn verleden. Want zijn geschiedenis is ook mijn geschiedenis. En hoe kon ik er nu nog achter komen wat er allemaal gebeurd was... Ik heb toen een oude 'kampvriend' van mijn vader benaderd. Eén van de weinigen die nog in leven was en ik heb hem gevraagd of hij mij het verhaal van mijn vader wilde en ook kon vertellen. Ik heb toen in stukjes en beetjes briefjes van hem ontvangen waarin een schat aan informatie stond. Op een dag vertelde hij mij dat er een boek werd geschreven over zijn ervaringen en dat dat boek dus min of meer ook het verhaal van mijn vader werd.
Toen het uitkwam heb ik het in één dag uitgelezen. En ik heb gehuild....heel veel gehuild..... Zoveel dingen kregen ineens een plek voor mij. Ik begreep mijn vader ineens zoveel beter. Alle shit-dingen die ik als kind had meegemaakt begreep ik nu en waren ook niet meer van belang voor mij. Ik heb daardoor het nare gedeelte van mijn jeugd kunnen afsluiten. En ik begrijp ook waarom mijn vader er niet met mij over kon praten, maar ik ben blij dat ik het op deze manier toch heb kunnen 'ervaren'.

Tirza G.

Tirza G.

10-05-2009 om 14:19

Eeeeeh nikus

Jodendom is een religie en een religie kun je niet ophangen aan uiterlijke kenmerken.

Tirza

Jujube

Jujube

10-05-2009 om 18:59

Hmm

De Joden vind ik meer een 'volk' dan aanhangers van een religie. Je bent Joods door geboorte en niet door, zoals bij de christenen, wedergeboorte . Je kunt als niet-Jood wel Joods worden na een paar jaar studie, maar alleen bij de Liberalen natuurlijk, voor de Orthodoxen gelden hele andere regels. Verder kun je Joods zijn zonder in god te geloven.
Qua uiterlijke kenmerken heb je natuurlijk het cliché-uiterlijk(donker krullend haar, borstelige wenkbrauwen, haviksneus, niet lang, werkzaam in de (diamant)handel....haha), maar er zijn zoveel joden van zoveel verschillende achtergronden, dat dat niet klopt.
Groet,
Jujube

Tirza G.

Tirza G.

10-05-2009 om 19:05

Tja jujube

Dat kun jij wel vinden, maar zo ís het niet. Jodendom is een religie en niet iedereen die in Israel is geboren of voldoet aan de uiterlijke kenmerken die wij aan joden toeschrijven ís ook joods.
En Nikus: hoe jouw vriend dat met droge ogen kan beweren, snap ik ook niet. Je bent óf jood óf jehova's getuige. Is hij afkomstig uit Israel?

Tirza

Tirza G.

Tirza G.

10-05-2009 om 19:08

Angie

is van dezelfde generatie als ik - ongeveer. Eind jaren 50, begin jaren 60. Maar ze woont in de VS en daar heeft "oorlog" een heel andere betekenis dan hier.

Tirza

Jujube

Jujube

10-05-2009 om 19:13

En verder

Mijn vader was Joods. Hij is opgegroeid in New York. Zijn moeder is in de jaren '20 vanuit Polen naar de VS gegaan, samen met haar vader en een broer. Zijn vader is ook in die jaren naar de VS gegaan vanuit Letland. Daar hebben ze elkaar ontmoet en zijn getrouwd. Van hun beider families heeft verder niemand de oorlog overleefd. Van Oma's kant zijn de meesten omgekomen in Auschwitz. Van Opa's kant in diverse kampen in Polen en Duitsland. Mijn vader is dus met een Nederlandse (mijn moeder)getrouwd uiteindelijk en ze hebben altijd in Europa gewoond. Mijn vader wilde niets met Duitsland, Oostenrijk of hun inwoners te maken hebben. Mijn ouders zijn gescheiden en met mijn moeder gingen we wel gewoon naar Oostenrijk op vakantie, ik snapte niet waar mijn vader zich druk over maakte. Nu snap ik dat wel beter, maar ik heb gelukkig niet die aversie tegen Duitsers en Oostenrijkers overgenomen.
Verder ben ik erachter gekomen waar mijn oma exact vandaan komt en daar wil ik graag een keer heen. Het dorpje ligt nu overigens in de Oekraïne omdat de grenzen zijn verschoven aan het einde van WOII. Ik wil toch ook wel een keer Auschwitz bezoeken, maar hik er wel tegenaan. Ik kan op tv al nauwelijks iets zien over WOII of ik zit in tranen.
Groet,
Jujube

Jujube

Jujube

10-05-2009 om 19:17

Tirza

Het Jodendom is inderdaad een religie. Maar het Joodse volk zijn alle Joden bij elkaar. Je bent Joods door geboorte, maar hoeft het Jodendom niet aan te hangen. Orthodoxen denken hier uiteraard anders over.
Groet,
Jujube

Ayanna

Ayanna

10-05-2009 om 19:39

Aversie

Mijn vader zei altijd: iedere duitser van mijn leeftijd is een potentiele moordenaar..... Ik houd dus altijd een beetje afstand tot duitsers van die generatie. Misschien niet reeel of helemaal eerlijk, maar zo 'opgevoed'.

Maylise

Maylise

10-05-2009 om 20:02

Tirza

Ik ken persoonlijk verscheidene mensen die Joods zijn (en zich ook zo noemen) maar die daarnaast ook Christelijk zijn of Atheistisch. Joods is hun afkomst, hun familie, hun geschiedenis maar ze geloven niet (meer) in de Joodse religie.

Zo ken ik ook iemand van de Jews for Jesus club. Bestaan die ook in NL trouwens? Dat zijn dus Joden die zichzelf ook gewoon Joods noemen, joodse feestdagen vieren maar daarnaast Jezus ook erkennen als zoon van Gods en geloven in de meeste dogmas van het christelijk geloof. Toch noemen zij zichzelf gewoon Joods. Zij vinden namelijk (zover ik het hebben begrepen) dat het Christendom eigenlijk de juiste voortzetting is van het Jodendom en dat dus zij eigenlijk de 'ware Joden' zijn.

Je kan dus best en Joods en Atheïstisch/Christelijk/Weet ik veel zijn. Zit vast een tegenspraak in maar sinds ik een bijeenkomst bijwoonde van de katholiek-communistische partij in Italië weet ik dat je op het ook tegengestelde dingen met een beetje selectief interpreteren op dezelfde lijn kan krijgen.

Maylise

Jujube

Jujube

10-05-2009 om 21:50

Klopt

Ja inderdaad Nikus, jouw vriend is nog steeds Joods, al is hij qua geloof een jehova's getuige.
Even van Wikipedia geplukt:
"Situatie per richting
Sinds het ontstaan van de liberale en masortibewegingen in de 19e eeuw en het ontstaan van een aanzienlijke seculiere Joodse bevolking en seculiere instituten die het Jodendom registreren in de 20e eeuw, zijn er onderling enige verschillen ontstaan in de erkenning wie Joods is:

Het orthodox jodendom stelt dat iedere persoon die geboren is uit een Joodse moeder of door een orthodoxe rechtbank (bet dien) als uitgekomen is erkend, Joods is. Dat wil zeggen dat ook Joden die een andere religie aanhangen als Joden gelden, zij het dat er voor hen beperkingen gelden in de Joodse eredienst en men soms uit respect voor hun keuze hen ook niet-Joods zal noemen.
Voor het masorti jodendom gelden dezelfde regels, maar zij erkennen ook degenen die bij hen zijn uitgekomen (en hun geslacht) als Joods.
Bij vele gemeenten in het liberaal jodendom gelden verschillende regels: iedereen die ten minste één Joodse ouder heeft kan toetreden tot het Jodendom, maar moet dit wel actief doen. Daarentegen zijn mensen die een andere religie aanhangen geen Joden meer. Bovendien kunnen kinderen van mensen die nooit in contact met het Jodendom zijn getreden het niet claimen. Bekeringen zijn wel eenvoudiger te voltooien dan bij de bovenstaande richtingen.
Voor seculiere instellingen, zoals het Ministerie van Binnenlandse Zaken van Israël en de Hillel-studentenhuizen in de VS, geldt vaak een mengeling van de bovenstaande wetten. Mensen met een Joodse moeder worden altijd erkend. 'Vaderjoden' worden erkend als zij expliciet door liberale rabbijnen als Joods zijn erkend (in Israël: door rabbijnen buiten Israël). Alle bekeringen tot het Jodendom worden erkend (in Israël alleen als ze buiten Israël geschieden).
Sinds de invoering van de DNA-techniek is het volgens wetenschapper Evelien Gans (bijzonder hoogleraar hedendaags Jodendom) achterhaald om voor het bepalen van iemands Joodse achtergrond uitsluitend te kijken naar de lijn van de moeder. Volgens haar is iemand Jood als hij of zij een Joodse vader en/of een Joodse moeder heeft."
In Amerika zijn de liberale gemeentes overigens veel liberaler dan die in Nederland. Mijn halfbroer is gay en is ook getrouwd in de synagoge (in California). Dat zou in de liberale gemeente hier in Utrecht ondenkbaar zijn. Ik las dat er nu wel in Amsterdam een echte liberale gemeente is opgestart, waar homo's en vaderjoden (zoals ik) welkom zijn zonder dat ze een heel traject moeten doorlopen.
Groet,
Jujube

MM.

MM.

11-05-2009 om 11:31

Joods en joods, spellingprobleem

Bij de laatste spellingherziening heeft 'men' bedacht dat je voortaan Joods moet schrijven als we het Joodse volk bedoelen (net als het Nederlandse, Franse .... volk). Bedoelen we joods als religie, dan is het joods met een kleine letter, net als katholiek, hervormd, moslim enzovoorts.
Klinkt ergens nog best wel logisch ... maar in mijn werk als corrector is het in negen van de tien gevallen niet duidelijk of het nu om de religieuze groep of het volk gaat, zozeer zijn die begrippen met elkaar verweven, hoewel ze niet identiek zijn.
Wie zijn er nu in de oorlog uitgemoord, de joden of de Joden?

MM

"Wie zijn er nu in de oorlog uitgemoord, de joden of de Joden? "

allebei. Maar ja, in het Duits hebben alle zelfstandige naamwoorden natuurlijk toch al een hoofdletter.

Ik kan er trouwens niet aan wennen, Joden met een hoofdletter. Net alsof er teveel nadruk op anders-zijn gelegd wordt, op de een of andere manier. Althans, die indruk wekt het bij mij. Onzin waarschijnlijk.

Groeten,

Temet

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.