Off-topic discussies Off-topic discussies

Off-topic discussies

name

name

02-10-2009 om 12:28

Gezichtsblind

ik vind het iets heel vervelend...maar ik kan geen gezichten onthouden ! Als ik iemand zie, bvb een collega welke ik niet iedere dag zie, dan zou ik deze niet herkennen op straat of ergens anders, ook kan ik vaak geen namen bij personen plaatsen ookal heb ik die naam al -tig keren bij die persoon horen noemen, (en ik daarbij wel het gezicht kan onthouden)
Ik ben een sociaal werker, mijn werk bestaat dus in mensen ontmoeten en helpen, het is dus zeer vervelend wanneer ik op andere momenten geen 'goeie dag' ofzo weet te zeggen, omdat hun gezicht mij niets zegt
Zijn er nog mensen welke dit hebben ?


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Janna3

Janna3

02-10-2009 om 13:04

Zelf geen ervaring

maar volgens mij zit er in Groningen aan de universiteit iemand die gespecialiseerd is op het gebied van gezichtsherkenning. Een moeder van een kennis van mij is ooit bij hem geweest. Ik weet niet hoe hij heet, maar misschien is het te googelen?
Het lijkt me heel lastig, het lijkt heel arrogant om mensen zomaar voorbij te lopen. Ik zou het in elk geval wel even vermelden in je werkkring of kennissenkring.

ff zo

ff zo

02-10-2009 om 13:17

Grijns...

... hier iemand met eenzelfde probleem. Ik herken alleen maar mensen in de situatie waar ik ze verwacht. Dus op het werk bijvoorbeeld (en als verpleegkundige ontmoet je veel mensen) is het geen probleem, maar kom ik ze op een andere plek tegen dan geeft het dus wel problemen. Maakt niet uit, collega's, artsen of patienten. Ik weet echt niet met wie ik dan van doen heb. Helemaal vervelend wordt het wanneer er iemand is opgenomen die ik ken... niet in een ziekenhuisbed dus, dan zie ik dat echt niet. Dat is erg pijnlijk, zowel voor mij als voor de desbetreffende uiteraard.
Geen flauw idee hoe ik eraan kom, of beter nog; ervan af kom. Het is af en toe inderdaad knap lastig.
Ik los het voor zo ver het gaat maar op door iedereen die mij aankijkt vriendelijk te groeten, en mocht ik in gesprek raken dan merk ik snel of ik iemand behoor te kennen en probeer dan stiekemweg uit te vinden wie er tegenover me staat.

stortregen

stortregen

02-10-2009 om 16:58

Ohhhh herkenning

Oh wat herken ik dit zeg!!! Nooit gedacht dat er zelfs een naam voor was.
Ik gebruik ongeveer een zelfde techniek als ff zo. Iedereen die me op straat aankijkt, krijgt van mij een bigsmile.....zo hou ik het een beetje in het midden tussen groeten of niet groeten
En verder hetzelfde....als iemand me aanspreekt die ik hoor te kennen probeer ik er via omwegen achter te komen....meestal lukt dat wel.
groetjes

Stortregen

koentje

koentje

02-10-2009 om 17:03

Waar ik dan benieuwd naar ben

kun je wel makkelijk gezichtsuitdrukkingen herkennen? Of heeft dat er niets mee te maken?

name

name

02-10-2009 om 17:26

Prosopagnosie

neen, met gezichtsuitdrukkingen heeft het niets te maken,die herken ik heel goed, ik denk dat het het inprenten van het gezicht is ?, het fotogeheugen ? de namen onthouden ?
Het zou meer voorkomen bij mensen met autisme, maar eigenlijk heb ik verder niets wat op autisme lijkt, Hetstaat bij mij los daarvan (een andere naam is prosopagnosie )
Eigenlijk groet ik niet naar de meeste mensen, ik merk hen meestal niet op, ik zal dus wel vaker als onbeleefd en hooghartig overkomen,terwijl dat absoluut niet mijn bedoeling is, ik schaam mij er ergens wel voor hoor,die vervelende eigenschap van mij

Ja,

een collega van mij heeft dit ook. De naam ervan weet ik niet, maar hij vertelde me wel dat ook Tooske Breugem (van tv) hieraan lijdt. Misschien kom je door te googlen verder?

name

name

02-10-2009 om 17:49

Fotografisch

Het is ook zo dat ik andere dingen vaak ook pas heel laat opmerk, Soms zeg ik hier iets over dat er bvb 'aan een woning grote veranderingen gedaan zijn'...dan lachen ze mij uit omdat die verandereingen bvb al 2 jaar geleden gedaan zijn,
ik neem dus ook in mijn omgeving minder dingen op (daarom dat ik de mensen ook niet in het voorbij lopen vaak niet opmerk en begroet,al zou ik ze nog wel herkennen). Ik durf bvb ook niet vlug zeggen van 'oh, heb je een nieuw kapsel' ofzo, want voor hetzelfde geld loopt ze daar al een week mee rond (en ik denk dat autisten zulke veranderingen juist heel snel opmerken) Ook heb ik nooit gezien wat iemand aanheeft, tenzij het iets extreem extra-vagant is, dan zal ik het wel zien, anders niet.... de fotografie van mij werkt niet lijkt mij...

Sancy

Sancy

02-10-2009 om 17:58

Name, vraagje

Wat zie jij wél? Nee, stil maar, het is niet verkeerd bedoeld
Ik heb ook wel moeite met het herkennen van mensen en de combinatie van gezicht en naam. Ik ben mijn eigen vader wel eens voorbij gefietst zonder te groeten, geheel onbedoeld uiteraard, stomweg niet herkend onderweg.
Maar ik ben er intussen wel achter dat ik mijn omgeving "abstraheer", vooral in het verkeer. Ik denkt niet: daar fietst Pietje en kijk, daar wandelt Marietje. Ik ben alleen bewust van "langzaam verkeer - fietser" en "voetganger in tegenovergestelde richting", dat soort waarneming. Hooguit denk ik erbij man/vrouw en soms bejaard / volwassen / kind. Herken je dat?

Brianna F

Brianna F

02-10-2009 om 19:10

Oh, ik ben niet de enige

Ik herken niemand in een andere situatie dan waar ik ze voor het eerst zag en dan nog heb ik moeite, vooral om de naam bij het juiste gezicht te plaatsen. Lastig als receptioniste die dagelijks aannemers aan de balie had en constant de verkeerde aannemers aan een ander bedrijf koppelde.
Ik zit op een zangkoor, al 5 jaar, we zingen meerdere keren per week, gaan koffiedrinken met z'n allen, uitstapjes en ik ken nog steeds maar een paar mensen van naam. Het lukt me gewoon niet om de rest te onthouden. En als ik wel een naam weet, weet ik niet het gezicht dat erbij hoort.
Ik heb zelfs mijn dochter een keer niet herkend toen ze in een toneelstuk speelde. Ja oke, make-up en zo, maar ik was de enige hoor, de rest had haar allang gezien. Na een tijdje vroeg ik wanneer X eens opkwam, bleek ze al lang en breed mee te spelen.

Massi Nissa

Massi Nissa

02-10-2009 om 21:39

Jaaaaaa

Ik herken echt alles, vooral de hele posting van name ("fotografisch") en de opmerking van Sancy dat ze in het verkeer geen personen ziet maar verkeersdeelnemers. Ik kom heel veel mensen tegen die mij kennen (ex-leerlingen, ouders die ik een keer heb gezien op een ouderavond acht maanden eerder, ex-collega's, mededeelnemers aan een cursus, mensen die ik zou moeten kennen van de voetbalclub van mijn man, mensen die ik zou moeten kennen van het dozijn keren dat ik ze op een verjaardag heb gezien - vriendin van zus, schoonmoeder van broer, dat werk). Ik heb meestal nog wel dat er ergens vaag een belletje gaat rinkelen (jaaa, die ken ik wel ergens van), maar ik weet bijna nooit wie het dan is. Ik weet nog dat ik een keer werd aangesproken door een lieve vrouw in de supermarkt die vol belangstelling informeerde hoe het met mijn man en kind was, en met mijn gewrichten. Ik wist dat ik haar ergens van kende, ik wist dat ik haar aardig vond en antwoordde dan ook heel vriendelijk, vroeg hoe het met haar ging, wenste haar een heel fijn weekend. Pas op de fiets onderweg naar huis viel het kwartje. Dat was de huisarts. Ik begrijp werkelijk niet hoe ik zo ontzettend wazig kan zijn, maar ik ben het. Name, hopelijk is het voor jou een hart onder de riem, je bent echt niet de enige .
Groetjes
Massi

Ayanna

Ayanna

02-10-2009 om 22:00

Name

Ben jij mij????
Alles wat jij opnoemt, herken ik. Het niet kunnen plaatsen van een naam bij een gezicht. Weten dat je iemand wordt geacht te kennen, maar totaal geen idee hebben van wie je voor je hebt. Ook heel herkenbaar is wat jij schrijft over verbouwingen of andere zaken die ergens veranderd zijn. Een nieuwe keuken bij iemand zou mij niet opvallen. Net zo min een ander kapsel of wat ze voor kleren droegen.
Ik heb altijd gedacht dat ik, wat al die zaken aan gaat, een beetje 'dom' was. Misschien niet geinteresseerd genoeg in de tegenpartij of zoiets...?? Ik vond mezelf maar behoorlijk 'wazig'. Maar nu blijken er dus hele volksstammen last van te hebben. Het is helemaal niets vreemds dus.
En ja, ook ik loop altijd met een soort van 'gelukzalige' glimlach over straat. Een glimlach die bedoeld kan zijn als herkennings-glimlach en die tegelijkertijd leuk oogt naar wildvreemden (wat een aardige mevrouw...).

Kiki

Kiki

02-10-2009 om 22:22

O ja hoor, ik zie ook helemaal niets en niemand

Ik loop mensen zo voorbij, ik zie geen nieuwe kapsels, ik zie geen nieuwe brillen van mensen.

Ik loop ook een hoop mensen zo voorbij op straat, ik loop mijn eigen verloskundige op de markt voorbij (dat was wel even een schaammoment, vooral omdat mijn man haar wel herkende)

Polly Shearman

Polly Shearman

02-10-2009 om 22:56

Hoera het heeft een naam

Keer op keer stel ik mezelf voor aan mensen die vervolgens zeggen. Ja maar polly ik heb jou al 3 keer ontmoet. Ik kan rustig met iemand zitten kletsen op een feestje en me bij een volgende gelegenheid opnieuw voorstellen. Of idd mensen tegenkomen op andere plekken als waar ze horen en dan weet ik het ook niet meer. Het vervelende is dat mensen mij altijd onthouden. Altijd. Ik val nogal op blijkbaar. Heel vervelend want het is geen desintresse maar ik kan het gewoon niet. Maar het heeft een naam gelukkig. Nu kan ik me veilig voorstellen als hallo ik ben polly en ik ben gezichtsblind. Heerlijk. Groet polly.

Theepot

Theepot

03-10-2009 om 00:10

Goed in gezichten, slecht in namen.

Mijn vriend is extreem goed in gezichten en zeer slecht in namen. Dat is een onhandige combinatie. Soms weet hij door middel van ezelsbruggetjes wel linken te leggen. Zo had hij blijkbaar ooit de naam van een tijdelijke collega onthouden omdat deze persoon net zo heet als mijn neef. Helaas heb ik twee neven. Laten we zeggen: Klaas en Piet. Dus toen wij deze collega na een jaar tegenkwamen zei hij enthousiast en zelfverzekerd "He Piet, hoe is het ermee?" En ik moest natuurlijk heel erg lachen toen Piet verbaasd antwoordde dat hij Klaas heette
Ik heb trouwens het idee dat dyslecten extra slecht zijn in namen (= tekst) en beter in plaatjes en gezichten, dus de grafische kant. Klopt dat?

Kaaskopje

Kaaskopje

03-10-2009 om 00:42

Namen en gezichten

Bij mij zal het een combinatie van slecht geheugen en slechte ogen zijn, maar ik zie ook vaak te laat wie ik voor me heb. Ik had het gister nog en het voelt toch wat knullig. Omdat mijn bijziendheid een aannemelijke reden is om iemand niet te herkennen leg ik dat ook gewoon eerlijk uit. "Het is echt niet dat ik je niet gedag wil zeggen hoor, maar ik zie je gewoon niet of te laat." Iedereen heeft daar begrip voor.

Name

Name

03-10-2009 om 09:40

Oppervlakkigheid

Ik las eens ergens dat het een beetje is zoals hoe wij bvb tussen een hoopje chineze geen verschil zien, terwijl er evenveel verschil tussen is als bij ons, en zij tussen ons niet veel verschil zien, Maar eigenlijk is het dat volgens mij niet echt, ik zie wel degelijk verschillen tussen de personen, maar ik kan het niet opslaan, niet vastleggen (of doe ik er te weinig moeite voor ?)
ik voel mij daar soms zo mottig en oppervlakkig in, het lijkt alfof ik te weinig interesse heb in andere mensen
Op straat heb ik ook zoals het hierboven ergens beschreven werd; ik loop niet tegen paaltjes op, ik zie zeker dat er volk langs mij loopt, ik winkel graag in een drukke stad met veel mensen rond mij, maar ik zie ze niet echt afzonderlijk, Mijn man wenkt al in de verte naar vrienden van mij, en dan vallen ze mij ook wel op, maar alleen zou ik ze niet gezien hebben en gewoon doorgewandeld zijn
Mijzelf herken ik (gelukkig) wel altijd, ook mijn naaste vrienden en familie (er zullen ook wel meerdere gradaties in zijn) Soms (heel soms) herken ik ook mensen na een korte ontmoeting terug, ik snap niet waaraan dat ligt, maar meestal dus niet.
Het is toch een beetje een genante handicap, hé

Jetske

Jetske

05-10-2009 om 11:16

Ik dacht dat ik de enige was...

Ik heb er (helaas!) ook last van. Oke, ik herken gelukkig mezelf in de spiegel, en herken mijn kinderen ook in een groep, en mijn man, naaste familie en goede vrienden ook nog wel.
Het gaat meer om mensen die je wel regelmatig ziet, maar dan in een andere omgeving dan normaal. Ik kan ze niet plaatsen. Herken ook geen mensen waar ik al een keer eerder kennis mee heb gemaakt. Tot grote verbazing van mijn vriend; dat is juist zijn sterkste punt.

Maar ik zie het ook niet als iemand ineens een bril of een nieuwe briel heeft, of een compleet ander kapsel.... Of als iemand 20 kilo is afgevallen (1 troost voor de lijner; ik zie het ook absoluut niet als die 20 kilo er weer aan zitten!). Of een verandering in een interieur. Ik vind het erg lastig om er mee om te gaan; alsof het desinteresse is, en dat is het niet.

name

name

05-10-2009 om 11:46

Blijkbaar vaker

hi, blijkbaar is het toch wel iets wat vaker voor komt toch goed om dat te weten
Maar het is natuurlijk iets wat de gezichtsblinden (of moet ik zeggen gezichts-slechtzienden ?) meestal wel lijken te verbergen, want het komt waarschijnlijk idd wel gemakkelijk over als desinteresse
Enige tijd geleden waren 'ze' hier eens aan het roddelen over iemand wat bijna nooit 'goede dag' zei als ze die persoon ergens tegenkwamen, ik heb het daar toen toch wel voor opgenomen
Bij kennissen zie ik meestal ook wel of het wel opgetutte vrouwen zijn of serieus slordig overkomen, maar ik zal meestal geen enkel kledingstuk kunnen opnoemen of andere kenmerken kunnen geven.
Hier is ook mijn partner daar allemaal juist wel heel goed in,

Marmar

Marmar

05-10-2009 om 13:41

Ach name...

Ik heb vroeger mijn vader eens genegeerd. Die stond naar me te roepen in de stad waar ik aan het shoppen was, aan de overkant van de straat. Ik keek dus niet eens want ik herkende zijn stem niet en dacht alleen !@#$% 'weer zo'n vent'.
Dat heb ik later wel moeten horen, ja. Snel uitgelegd hoor. Maar als ik had gekeken, weet ik niet of ik hem wel had herkend.

Jetske

Jetske

05-10-2009 om 15:41

Ik ben wel blij dat het een naam heeft.

Handig bij m'n schoonmoeder, die toch regelmatig vraag als ik daar binnen stap: 'en, hoe vind je het?'. (Eh... hoe vind ik wat? Nieuwe bril... andere coupe... nieuwe outfit...., ander lampje....? HELP!).

Nu kan ik tenminste zeggen dat ik er echt niets aan kan doen dat ik het niet zie!

Jetske

Gewoon antwoorden: "Sjonge, staat je goed!" Daar valt nog makkelijker mee weg te komen dan de vraag die sommigen stellen: "En - zie je wat aan me?" Want daarbij kom ik meestal niet verder dan "euh... heb je nieuwe veters?" (bij voorkeur als iemand pumps draagt ofzo...)

Tirza G.

Tirza G.

05-10-2009 om 22:52

Herkenbaar

Of beter gezegd: niet herkenbaar Ik heb een gevoel bij mensen, maar ik kan dan de feitelijkheden er niet bij krijgen. Ik wéét dat ik ze ken, kan ook de relatie "aanvoelen" (was het een prettig contact, was het een zakelijk contact - zoiets), maar ik kan ze níet plaatsen. Een zakelijk contact kan een medelid van de MR zijn. Of de kassamevrouw van AH. Of iemand die bij mij op cursus is geweest. Of of of.
Kleding en interieurs zie ik ook niet, althans, niet echt. Ik registreer ergens (soms) wel dat er iets anders is, maar niet echt heel erg goed. Ik kan dan ook altijd met verbazing naar politieseries kijken, daar gaan ze bij mensen thuis langs en zeggen ze na afloop: zag je dat die lamp weg was? Die stond er gisteren nog wel. Nou, dat zou ik dus nevernooit zien.
Al kreeg ik er een miljoen voor, ik zou je niet kunnen vertellen wat de kleur van de vloerbedekking boven is bij een vriendin - terwijl ik die toch heus wel eens zie. Ik heb een rustig leven. Ik heb er namelijk dan verder ook geen mening over

Tirza

Plien

Plien

06-10-2009 om 10:05

Geinig

Gelukkig, ik ben de enige niet . Vooral op mijn werk is het regelmatig vrij genant, dat ik een klant waar ik 2 minuten eerder nog mee heb gepraat, niet meer herken.
Wat ook niet meewerkt is dat mijn halve woonplaats mij wel kent, vanwege mijn werk maar ook omdat ze bv. mijn ouders kenden ('oh, jij bent er eentje van die-en-die!' ehhh, ja... hoe zíen mensen dat toch??) en ik dus regelmatig een praatje sta te maken met mensen van wie ik geen flauw idee heb wie ze zijn.
Meestal laat ik ze maar even praten, in de hoop dat ik er gaandeweg wel achterkom waar de connectie zit.
Ohja, mensen uit bv. een winkel die ik zomaar in het wild tegenkom herken ik vaak wel vaag, maar ik heb dan echt geen idee waarvan. Blijkt dan te zijn uit de supermarkt waar ik minstens 3x per week kom, ofzo...

Polly Shearman

Polly Shearman

06-10-2009 om 12:19

Kastanjet

Ik heb duidelijk vals gespeeld, Ik wist dat ik jou daar zou treffen, en ik weet ook hoe je er uit ziet, heb je foto op hyves bestudeerd dus het was gewoon bewust zoeken. Daarbij komt dat je op iemand lijkt die wij kennen, dus ik zei tegen lief: let op iemand die op claudia lijkt whahahah
als ik je onverwacht was tegen gekomen had ik je niet herkent
nu was het met voorbedachte raden. lol

Heet dat zo?

Ik heb het ook. Vreselijk genant als er weer iemand me vol enthousiasme aanspreekt en ik geen idee heb wie het is. Ik herkende de zwemleraar van mijn zoontje niet toen ik hem buiten het zwembad tegenkwam. Aardige jongen, zag hem om de week maar nooit eerder met kleren aan.
Ik dacht altijd dat het kwam omdat ik vreselijk bijziende ben en mijn bril nooit droeg. pas toen ik op mijn zeventiende lenzen nam zag ik mijn omgeving. Dus ik dacht dat daardoor mijn geheugen niet getraind is. Ik kan me bv ook nooit herinneren of iemand een bril heeft of een baard of zo, ook niet bij mensen die ik vaak zie. Dat registreert niet blijkbaar.

Wat fijn!

Je hoort er inderdaad zelden wat over, maar toen ik een paar jaar geleden deze site tegenkwam: http://www.prosopagnosia.com wist ik wat me scheelde! Het was geen desinteresse of iets om me voor te schamen, maar er zit gewoon ergens een draadje los!

Nog schaam ik me er nog wel voor hoor. En heel leuk om te zien hoe anderen, zoals Polly, net zulke "coping mechanisms" hebben ontwikkeld als ik.

Terugdenkend: wie was altijd de eerste die riep dat een intranet met portrettengalerij van het personeel zo'n goed idee was? Of die stiekem een lijstje met karikatuurtjes bijhield van de collega's (heel fijn dat die nooit gevonden is overigens!). Wie heeft er ook vaak een camera bij zich om het gezelschap eens leuk vast te leggen? Lang leve Hyves en Facebook inderdaad, want ik bestudeer ook die foto's voor een afspraak.

En ik zie nu hoe het zich ontwikkelt bij mijn oudste zoon. Die kan net als ik klasgenoten gewoon voorbij lopen, hoor je ze "hoi, Y.!" roepen en kijkt hij ze echt aan met: "huh, wie ben jij!?". Ik ben hem gaan helpen door de klassenfoto door de juf te laten voorzien van namen, konden we oefenen. En ik geef hem tips, maar hij heeft nog niet geleerd het te verbergen, het doet me wel eens pijn hoor, het ook bij mijn kind te zien. Heeft iemand anders dat ook?

Mijn jongste zoon heeft het totaal niet, ik sta elke keer versteld als hij spontaan ergens een kind begroet. Het heeft dus ook een erfelijke component (mijn moeder en haar vader hebben het ook).

Ik heb het vrij sterk, kan mijn gezicht niet eens voorstellen zo zonder spiegel. Ook andere mensen, ik weet hoe hun haar eruit ziet (ongeveer), weet opvallende kenmerken, maar een gezicht oproepen in mijn hoofd, dat kan ik niet.

En in het zwembad moet ik echt turen om mijn kinderen eruit te pikken, zo zonder al te herkenbare kleding. Weet ook nog hoe bang ik was om mijn huidige man op het vliegveld niet te herkennen, toen we pas samen waren en elkaar een tijdje niet gezien hadden. Ik weet nu dat ik er weinig aan kan doen als zoiets misgaat, maar het komt gewoon heel verkeerd over.

Ergste anekdote: er kwam iemand nieuw bij ons op kantoor. Ze was wel heel hartelijk mijn kant op. Tot we een keer een borrel hadden en mijn man meteen op haar afliep: leuk dat je hier ook bent, huh, werk je bij Corina op kantoor?! Bleek dat we met haar en haar man al een poosje eerder hadden kennisgemaakt en zelfs met zijn viertjes uit eten waren geweest. Dat zat in één vakje (met haar man erbij had ik de connectie vast wel kunnen maken) en die nieuwe collega zat dus in een ander vakje. Ik schaamde me dood! Toen wist ik nog niet van gezichtsblindheid, maar ik weet niet of je zoiets stoms daarmee goed kunt praten...

In elk geval fijn dat het wat meer bekendheid krijgt, al is het maar hier. Want hoe meer lotgenoten, hoe meer begrip, hoop ik dan maar!

Corina

name

name

06-10-2009 om 18:03

Opsporing verzocht

Ik bewonder altijd hoe mensen op bvb 'opsporing verzocht' zo details kunnen geven van personen welke ze maar heel eventjes gezien hebben, ik zou een overvaller nooit kunnen beschrijven op het politiekantoor
ik begrijp echt niet hoe sommigen daar zo goed in kunnen zijn
maar gelukkig zie ik hier -tot mijn grote verwondering- dat ik lang niet alleen ben...oef

MariaV

MariaV

07-10-2009 om 12:33

Ook uit de kast

Oh ja, dit heb ik ook! Wat een feest van herkenning! Ik herken mensen vooral aan de manier waarop ze praten en zich bewegen. Maar of ze een bril dragen, of 25 kilo zijn afgevallen of aangekomen, hun haar hebben geverfd - sorry, dat zie ik echt niet. Ik zie het zelfs niet als mijn eigen kinderen naar de kapper zijn geweest, of het moet wel heel extreem geknipt zijn. Toen mijn kinderen voor het eerst naar school gingen, was het heel lastig, al die nieuwe kinderen en hun ouders. Ondertussen lukt het vrij aardig. Als coping mechanisme ben ik gewoon heel vriendelijk: iedereen die mij enigzins bekend aankijkt krijgt een welgemeend "Goeiemorgen!" of "Hallo!". Maar soms is het inderdaad pijnlijk. Ik zat laatst bij de kapper, kwam er een dame binnen die ik vaag herkende. Ik groette haar ging verder met mijn dagdromen. Pas achteraf realiseerde ik me dat het een buurvrouw was die een jaar voordien verhuisd was, onze kinderen speelden regelmatig samen. Die zal wel denken! Niet even gevraagd naar hun nieuwe huis, nieuwe woonplaats, de nieuwe school van de kinderen, oef! Die wil me vast nooit meer zien! Maar goed, ik heb dus een afwijking, al was ik daar zelf ook wel al achter.
Nu ben ik benieuwd of mijn zus hier ook reageert...
Maria

mopperkont

mopperkont

07-10-2009 om 15:29

Ik heb dat ook

en het is erger als ik moe ben. Ik heb een keer gehad dat ik een ander kind voor mijn dochter aanzag, en een buurman die de avond ervoor nog op mijn verjaardag was geweest niet herkende...

name

name

07-10-2009 om 15:35

Amaai...

Ik zou nog gaan denken dat het niet abnormaal is ..
Waarom zie ik in mijn omgeving dan niets dan van die wonderlijke opmerkzame en allesziende ogen ???
Ik sta en nog zo regelmatig verstomd van hoe goed anderen zijn in het herkennen en benoemen van personen...zucht

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.