Off-topic discussies Off-topic discussies

Off-topic discussies

tonny

tonny

22-12-2009 om 23:02

Vijf jaar later

Gisteren zag ik 'Vijf jaar later' met Jeroen Pauw en Jack Spijkerman.

Tjonge, wat verandert er veel in vijf jaar en wat kun je dat ongelooflijk slecht (...eh... niet!) inschatten.

Hoe is dat bij jullie, als je vijf jaar terugkijkt?


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Nou ............eh............

als ik puur naar mijzelf kijk,dan wordt het er niet beter op.
ik heb inmiddels reuma gekregen,wat mijn soepele lijf behoorlijk krakkemikkig heeft gemaakt,en nu ik tegen de vijftig ga kan de pot antirimpelcreme ook uit de kast.
het is de laatste 5 jaar hard achteruit gegaan met mijn lijf en uiterlijk.als je mij dit vijf jaar terug had voorspelt was ik in lachen uitgebarsten( maar wie het laatst lacht...............)

Hopelijk

Hopelijk duurt het niet nog 5 jaar dat die zelfingenomen mannetjes op de buis te zien zijn.
Wat heb ik pasgeleden genoten van Frans Bauer: hij mag dan niet mijn lievelingsmuziek zingen maar hij is erg in mijn achting gestegen sinds hij Paul W. een standje gaf.
Wat mijzelf betreft had ik gehoopt dat ik in die 5 jaar 5 kg was afgevallen maar helaas.Dan moet ik dat binnenkort maar eens in 5 maanden doen, red ik het toch nog bijna binnen de tijd.

Damajo

Emmawee

Emmawee

22-12-2009 om 23:28

En over vijf jaar?

Oef... ik ben saai. Ik denk dat ik mijn leven van nu min of meer had kunnen voorspellen. Althans, ik hoopte hierop. Ik hoopte op dit huis (ik woonde hier dichtbij), een baan op fietsafstand, een tweede kind. Dat is er nu allemaal. Man wat een geluk. En wat saai eigenlijk. Misschien had ik 5 jaar geleden nog wel iets gezegd over een op te starten eigen praktijk ofzo. Dat is niet gebeurd.
Interessanter is het misschien om nu iets te zeggen over ons leven over 5 jaar. En dan over 5 jaar weer deze draad op te vissen. Al vind ik het aan de andere kant een beetje naar om mijn eigen leven te gaan zitten voorspellen. Alsof je het noodlot over jezelf afroept. Brr...
Groeten, Maw.

Sascha2

Sascha2

22-12-2009 om 23:29

Eens even denken...

Vijf jaar geleden was mijn oudste net geboren. Vlak daarvoor hadden we dus nog geen kinderen, hadden we geen weet van onderbroken nachten, kleuterpubertijd, eetperikelen, zorgen om zieke kinderen. Geen weet van de intense liefde die we voelen voor onze kinderen. Geen weet van hoe het is om alles te moeten plannen en konden we gewoon de deur uit zonder na te denken. Nu, vijf jaar later lig ik weer met een pasgeboren kind op mijn buik. Ons vierde kind inmiddels. Zes zwangerschappen, twee miskramen, vier bevallingen en vier kinderen, twee postnatale depressies achter de rug. In die tijd getrouwd en het blijkt een dijk van een
huwejk te zijn. Een heftige tijd, die vijf jaar. Maar o, wat een rijkdom hebben we mogen krijgen! En wat is de tijd snel gegaan...

Ayanna

Ayanna

22-12-2009 om 23:42

Oh jee, terug kijken...

Ik kijk liever vooruit dan achterom. Of nee, ik leef liever bij het moment...(zeg ik dat goed zo?)
Bovenstaande twee zinnen hebben er 5 minuten over gedaan om tot stand te komen. Potverdrie Tonny, daar heb je me toch aan het denken gezet. Want daar waar ik in 1e instantie dacht: mwah, niet zo gek veel veranderd, daar sijpelt nu herinnering na herinnering binnen. Mooie en ook minder mooie.
Ik ben nu 41 jaar en weet nog net zo min als vijf jaar geleden hoe ik me moet gedragen. Van binnen voel ik me 'ik', zonder aan leeftijd gebonden te zijn. Dat levert soms vreemde situaties op, waardoor ik er ineens mee geconfronteerd word hoe andere mensen mij zien. Als 'dame op leeftijd' zogezegd...ahem!
Vijf jaar geleden waren wij bewust kinderloos. Totdat in 2005 zowel man als ik er achter kwamen dat we toch wel een biologische klok hadden. In 2006 bevallen van een prachtige zoon. En moeder zijn vind ik tot nu toe het mooiste en het beste wat ik in mijn leven heb gedaan. Maar tegelijkertijd ook het engste en meest onzekermakende ooit.... Had ik vijf jaar geleden ook niet gedacht.
Vijf jaar geleden dacht ik dat we geldzorgen hadden, nu weet ik pas wat geldzorgen zijn.
Vijf jaar geleden had ik niet gedacht dat mijn zus dit jaar 61 jaar mocht worden. Ze heeft een rotvorm van non-hodgkin. Maar ze is er nog, alleen weet niemand hoe lang nog....
Vijf jaar geleden dacht ik dat ik het overlijden van mijn ouders een plek had gegeven. Nu mijn zoontje geboren is, mis ik ze dagelijks....en dat doet heel veel pijn.
Vijf jaar geleden kende ik dit forum nog niet. Inmiddels ben ik hier al 3 jaar te gast en voel me er heerlijk thuis. Ik heb in die drie jaar heel veel kennis opgedaan. Waarvoor ik heel dankbaar ben.
En dit zijn maar een paar facetten van de afgelopen vijf jaar... Potverdrie Tonny.....misschien moet ik je wel heel dankbaar zijn voor dit draadje. Ik realiseer me hierdoor dat het misschien wel eens tijd wordt voor mij om uit mijn struisvogelrol te stappen. Hmmm.....

Kaaskopje

Kaaskopje

23-12-2009 om 01:58

Vijf jaar terug

zag ons leven er een stuk minder florissant uit. Inmiddels is dat allemaal achter de rug, we hebben beiden werk, we maken ons normále zorgen zoals iedereen die heeft en we voelen ons gewoon dankbaar voor wat we hebben. Vijf jaar geleden kon ik me amper voorstellen dat dat er 'gewoon' weer van zou komen.

Kaaskopje

Kaaskopje

23-12-2009 om 02:03

Over 5 jaar...

heb ik eigenlijk geen idee wat we dan meemaken. Hoewel het me geweldig lijkt hoop ik dat mijn dochters meer dan die vijf jaar de tijd nemen voor het krijgen van hun eerste kindje. Ik hoop dat wij dan nog steeds werk hebben. Ik hoop dat we allemaal nog gezond zijn. Over vijf jaar is het heel goed mogelijk dat onze ouders er niet meer zijn. Die zijn dan 85, mijn ouders, en iets jonger (vader en zijn vrouw van man). Dat beklemd me wel een beetje.

C

C

23-12-2009 om 08:30

Het rampjaar 2005

(bijna) 5 jaar geleden was een rampjaar voor onze relatie. We zijn er wel weer een beetje boven gekomen, maar het is nooit meer geworden zoals het er voor was. (hoofdzakelijk door mijn schuld moet ik eerlijkheidshalve zeggen).

Vooruitkijken doe ik hoogstens een half jaar, verder niet.
Als je mij zou vragen hoe mijn leven er over 5 jaar uitziet moet ik je het antwoord schuldig blijven.

5 jaar geleden

Was mijn dochter (2e kind) net een paar maanden oud, en vond ik 2 kinderen genoeg. We woonden in een ander deel van NL en de bedoeling was dat mijn vriend dichter bij huis werk zo vinden zodat hij niet iedere keer 2,5 uur hoefde te reizen. Ik was van plan om alle zwangerschapskilo's (van zowel mijn 2e als nog steeds van mijn 1e zwangerschap) er allemaal weer af te krijgen want ik was veel te dik. We hadden geen contact met de ouders van mijn vriend, die keurden het niet goed dat hun zoon een relatie had met iemand die al een kind had en het zag er niet naar uit dat dat zou veranderen.

En toen bedachten we ineens dat we natuurlijk ook wel gewoon dichterbij het werk van mijn vriend zouden kunnen gaan wonen, dus we hebben een huis gekocht in het oosten van het land, de babykriebels kwamen terug en inmiddels hebben we er nog 2 kinderen bij, we zijn getrouwd (zat ook niet in de planning), de relatie met mijn schoonouders is prima! en ik ben eindelijk in de laatste maanden 30 kilo kwijtgeraakt.

En 5 jaar verder... geen idee, dat zien we dan wel weer.

Jakiro

Jakiro

23-12-2009 om 09:51

Niet te voorspellen

5 Jaar geleden had ik het idee dat we nog steeds een gezin met z'n drieën zouden vormen. Partner en ik allebei een baan, redelijk braaf gezins en familieleven.
Imiddels blijkt dat er een tweeling bijgekomen is (jippie !!!) We allebei geen baan meer hebben. Tenminste, partner is een eigen bedrijf begonnen, ik ben ontslagen én ben geopereerd (waardoor afgekeurd)en heb ik weer contact met mijn vader, sinds 6 jaar.Ons leven ziet er heel anders uit dan verwacht.
Maar als ik mag hopen hoe ons leven er over 5 jaar uit ziet ? Oudste dochter zit in examenjaar TTO VWO, de tweeling ploetert op topo en het tafeldiploma.
Het bedrijf van manlief is net zo hard door blijven groeien als nu en we wonen inderdaad in dat huis met 5 slaapkamers zoals we voor ogen hebben.
Inmiddels ben ik al 2 keer herkozen in de gemeenteraad en heb ik daarnaast fantatstisch werk met jongeren.
Heb ik weer normaal contact met mijn vader (en misschien zelfs wel een broertje of zusje erbij ), blijkt dat de darmtumor van mijn schoonmoeder geen verdere rampen veroorzaakt te hebben.
Ik heb een boel meer rimpels en kan niet meer mijn benen in mijn nek leggen door rugklachten \
Zoiets....
Jakiro

amk

amk

23-12-2009 om 10:13

Moeder geworden

5 Jaar geleden wist ik nog net niet dat ik zwanger was.
Ik was gelukkig met mijn man, en het huis waar we net een jaar woonden.
Dit forum kende ik nog niet, dat kwam een paar maanden later pas. Ik was bezig met afstuderen al een tijdje.

Nu ben ik moeder, gescheiden, verhuist naar een appartementje en dit jaar eindelijk afgestudeerd. Al jaren weer hier actief op het forum. Morgen beleeft ons draadje zijn 5 jarig jubileum. (tijd om even het archief in te duiken voor een mooie post daarover)

En over 5 jaar, ik heb werkelijk geen idee, ben nog vol ongeloof over de afgelopen 5 jaar.

Jakiro (contact met vader)

Ja, ook dat heb ik weer (was ik al helemaal vergeten): contact met mijn vader. Sinds ruim anderhalf jaar, na ruim 20 jaar geen contact. En ook nog contact met mijn 2 halfzusjes en 2 stiefzusjes en een stiefbroertje. Hier verloopt het contact niet zo denderend helaas, in ieder geval niet met mijn vader. Mijn ene halfzusje is een echt zusje geworden, ze is zelfs bij de bevalling van mijn vierde geweest. Mijn andere halfzusje is nog echt een tiener, ze is lief maar het blijft oppervlakkig. En met de rest is het contact goed en leuk. Alleen mijn vader, dat wil nog niet zo.

Wat leuk dat het bij jou wel goed loopt en dat je er nog een broertje of zusje bijkrijgt, als ik het goed begrijp!

Tonny

je zet ons nu allemaal hevig aan het denken over de afgelopen vijf jaar,maar hoe zit het eigenlijk met jou?hoe is jouw leven de afgelopen vijf jaar veranderd?

emma43

emma43

23-12-2009 om 11:13

Precies 5 jaar geleden

5 jaar geleden tussen kerst en oud en nieuw,dit huis gekocht.Na jaren ongelukkig in Belgie gewoond te hebben ,eindelijk weer terug naar 'huis'Ik zat toen superlekker in m'n vel,woog 60 kilo,2 heerlijke lieve kinderen.dochter was blij om naar het drop te verhuizen ,dichter bij school,oma en vriendinnen.zoon was een heerlijk vrolijk joch,altijd plezier en pretlichtjes in zijn ogen.Nu is dochter 14 en heeft al een jaar serieus verkering,moet ik haar al delen,lijkt net.Zoon is depressief geweest,is zijn pretlichtjes kwijtgeraakt.Het gaat nog niet goed,we blijven zoeken waarom het niet lukt met dit ventje.Veel zorgen.Door de zorgen heb ik er 15 kilo aangegeten en voel ik me net een olifant.
en afgelopen 5 jaar zijn we veranderd in paardenmensen,we zijn begonnen met 1 paard voor dochter ,nu heeft man een jong paard en ik een pony.
Een heel ander leven.Ik heb zelf veel geleerd afgelopen jaren,vooral mijn kinderen hebben me veel geleerd.Ik ben rustiger,ik vind het absoluut onbelangrijk wat andere van me vinden en dat bespaart me een hoop energie.Jammer dat ik 5 jaar terug nooit raad gevraagd heb op dit forum,ik leer veel hier,dan was het vooral op school heel anders gegaan met zoontje,dan had ik het nooit zover laten komen als nu is gebeurt.

Over 5 jaar.......ik durf daar niets over te zeggen.Ik hoop dat het mijn dochter toch lukt op school,ondanks haar dyslexie.Dat ik tegen die tijd genoeg vertrouwen heb dat het mijn zoontje wel lukt in de maatschappij.
Ik hoop dat ik dan nog steeds kan paardrijden.Ik heb een probleempje met mijn benen,dus het wordt nu al lastig.

Ja jeetje

het is eigenlijk op alle vlakken een stuk verbeterd hier. 5 jaar geleden was ik bijna 30, onze relatie werd toen beter, ik was toen helemaal niet bezig met een 2e kindje dat kwam in de zomer wat toen meteen lukte en resulteerde in een vroege miskraam. Afgelopen 5 jaar hebben we 3 grote strijden gestreden en overwonnen.

Tja je weet nooit wat de (directe) toekomst brengt, maar ik schat zo in dat we vooral zorg gaan bieden aan onze omgeving, ouder wordende ouders, X die gaat scheiden en hulp kan gebruiken. Verder zijn we beide momenteel erg gefocused op ons werk, afgelopen tijd heb ik wat dingen opgestart en net promotie gehadm, ik ga komende jaren wat bijleren en verwacht dat ik dan meer en interessantere projecten krijg, ik denk dat vriend ergens anders gaat werken.

En ik vind het een heerlijk vooruitzicht dat we geen kindje meer willen en niet meer willen verhuizen, wel een paar kleine verbouwingen. Ik denk dat we komende 5 jaar meer gaan verdienen en vaker gaan reizen.

emma43

emma43

23-12-2009 om 11:19

Sacha2

Joh,ik heb jouw berichtje 3 keer moeten lezen.Ik dacht dat kan toch niet in 5 jaar????Dat mag je wel zeggen, een heftige tijd!!!En met 4 kleine kinderen zal het nog wel even heftig blijven!!!!!Ik heb zelf 2 kinderen met een leeftijdveschil van 5 jaar en ik heb een enorm respect voor moeders met meerdere kleine kinderen.Knap hoor.

liora

liora

23-12-2009 om 11:20

Ahhh

Ik zat gisteren er net over te denken om sommige vrienden een te bezoeken met een videocamera en hen te vragen waar zij nu staan en over vijf jaar denken te staan, en dan over vijf jaar weer een rondgang te maken.

Vijf jaar geleden was ik net begonnen te werken bij mijn huidige werkgever. Ik wist toen nog niet dat die baan vreselijk zou zijn, maar gelukkig had ik een jaar later een veel leukere functie bij dezelfde organisatie, die functie heb ik nog steeds. We gaan nu fuseren, alles is onzeker, dus geen idee hoe het over vijf jaar is. Ook als ik word overgeplaatst hoop ik toch dat ik mezelf dermate ontwikkel dat ik over vijf jaar een andere functie heb.

Vijf jaar geleden was ik al moeder, wist niet dat ik tot twee keer toe een verkeerde schoolkeuze zou gaan maken. Nu is dat gelukkig rechtgezet en zit zoon eindelijk op een school die past.

En natuurlijk de grootste gebeurtenis: de geboorte van zoon 2. Die is over vijf jaar 5,5 en mijn oudste is dan 11,5. Lijkt me erg leuk!

Ik had zeker vijf jaar geleden gedacht dat ik nu een normaal gewicht zou hebben maar niks is minder waar. Over vijf jaar dan maar?

En ik denk dat als ik eenmaal tevreden ben over mijn gewicht en lichaam er misschien nog wel een leuke man in mijn leven zal komen. Wie weet.... Alles ligt nog open wat dat betreft.

Liora

Biene M.

Biene M.

23-12-2009 om 12:03

Leuke vraag

Eigenlijk is de situatie nu wel wat ik vijf jaar geleden verwachtte: kind erbij en andere baan. Alleen was de weg ernaar toe anders dan ik had gedacht.

Vijf jaar geleden zou ik over een maand mijn spiraaltje laten weghalen en ik dacht dat ik dan na een jaar wel een kind zou hebben. Maar nee, eerst moest ik geopereerd worden aan een eierstok, toen duurde het 15 maanden voordat ik zwanger werd en dat werd een miskraam. Inmiddels heb ik een kind van 21 maanden in plaats van een kleuter. Daardoor waardeer ik denk ik nog meer dat ik het geluk heb zomaar twee gezonde kinderen te hebben gekregen.

Verder werd mijn werk steeds zwaarder en minder leuk en ik vroeg me af wat ik zou gaan doen. Daar heb ik denk ik te lang over getwijfeld, want ik kreeg een burnout. Daar heb ik uiteindelijk wel veel van geleerd en het heeft ook een positief effect gehad op mijn relatie, maar het was bepaald geen fijne periode. Toen ik weer volledig aan het werk was heb ik mijn baan opgezegd en ben ik gaan zoeken naar werk dat ik leuk en belangrijk vond en wonderbaarlijk genoeg heb ik dat heel snel gevonden.

Ik ben niet zo'n vooruitkijker denk ik, ik zie wel hoe het allemaal komt. Maar als ik me voorstel hoe mijn leven er over vijf jaar uitziet... Mijn oudste is dan 19, ze heeft gezegd dat ze na school volledig bij ons wil komen wonen (nu is ze de helft van de tijd bij haar vader). Als het goed is, heeft ze dan haar VWO-diploma en ik ben benieuwd of ze dan de studie doet die ze nu op het oog heeft. We hebben nog een heel stuk van haar puberteit voor de boeg, ik vind dat wel spannend. Mijn zoon is dan bijna zes, ik ben benieuwd of hij het in zich heeft om op school langere tijd stil te zitten, daar kan ik me nog niets bij voorstellen. Heel misschien hebben we dan nog een kind, dat lijkt me geweldig.

Mijn man zal dan wel ergens anders werken. En ik misschien ook wel, het is nog maar de vraag of mijn werk blijft bestaan. Ik denk dat we dan van ons appartement binnen de ring verhuisd zijn naar een eengezinswoning in Buitenveldert of Amstelveen, waar zoon makkelijker kan buitenspelen en waar we meer ruimte hebben.

Hopelijk zijn we allemaal nog gezond. Mijn Oma is nu 91 en is niet zo fit meer, ik denk niet dat ze de 96 haalt. Mijn opa is nu 94 en die zie ik wel 99 worden. Mijn moeder kwakkelt al haar hele leven en dat zal ze dan ook nog wel doen en of mijn schoonvader er dan nog is, dat weet ik niet zeker. Hij wordt wel heel oud de laatste tijd.

Hopelijk bestaat dit forum dan nog zodat we kunnen gaan evalueren )

Yta Chalne

Yta Chalne

23-12-2009 om 12:40

5 jaar

Vijf jaar geleden wist ik morgen dat ik zwanger was van onze jongste. Nu is hij dus vier, en wat een aanwinst is het
De komende jaren, daar heb ik allerlei ideeën over. Oudste doet straks auditie voor een opleiding waar elk jaar dertig mensen voor aangenomen worden, dat wordt erg spannend, tweede moet dit jaar beslissen of ze inderdaad liever aan een opleiding begint dan op school blijft. Het zou zomaar kunnen gebeuren dat we volgend school géén kind meer op het VO hebben (dat duurt dan maar een jaar, maar toch een vreemd idee) Huizen, banen, dat soort dingen beschouw ik gemakshalve maar even als relatief onbelangrijke randvoorwaarden, daar vraag ik me niks over af. Wie dan leeft, dan zorgt. Zo'n hele nieuwe levensfase bij mijn oudsten, dat vind ik echt het meest boeiend. De bevlogenheid van mijn oudste, die echt vierhonderd procent gaat voor wat ze belangrijk vindt, en de besluitvaardigheid van de tweede, die onafhankelijk van alle adviezen haar eigen plan aan het trekken is, ik kan er met verbazing naar kijken.

Poeh,

5 jaar geleden... Ik was net bevallen van mijn eerste, zat diep in een postpartum depressie weggezonken wat ik nog niet wilde erkennen. Gelukkig kreeg ik na een halfjaar medicijnen en kon ik eindelijk van mijn zoontje gaan genieten. Nu is hij alweer 5 en net stoer naar opa en oma gelopen om een "bakkie thee te gaan doen mama" Inmiddels sinds 1,5 jaar een dochter erbij. Dit keer gelukkig geen depressie gehad! Verder werkte ik 5 jaar geleden bij het bedrijf waar ik nog steeds werk, zelfde functie. Was ik al gelukkig getrouwd met dezelfde man als nu. Dus behalve de aardschok van het moeder worden is er niet zo heel veel veranderd.
Benieuwd hoe we er over 5 jaar bijzitten. Zal ik dan mijn droom gevolgd zijn qua werk en in de uitvaartbranche werkzaam zijn? Who knows!

In vijf jaar

Is mijn leven totaal veranderd. Ik ben moeder geworden van twee kinderen, dat zegt eigenlijk genoeg! Ik, die jaren nooit aan kinderen en een gezin moest denken.

De totale omslag die kinderen in je leven teweegbrengen blijft me verbazen. Ik ben zelf onbelangrijker geworden. Mijn jongste heeft toen hij vijf maanden was een zware operatie ondergaan voor een aandoening waarvan ik van mijn leven nog nooit had gehoord en is daar goed uitgekomen. Ik geniet er ontzettend van om te zien hoe mijn oudste steeds meer een eigen persoontje wordt. De band met mijn vriend is alleen maar hechter geworden in die jaren. Ik prijs mezelf een gelukkig mens.

Oh ja, die emotionele incontinentie die het moederschap voor mij met zich heeft meegebracht die neem ik maar op de koop toe

Chris

Houden wat je hebt...

Was ik vijf jaar geleden nog bezig met "groei", nu ben ik blij als we het houden zoals het nu is. Zowel financieel als qua gezondheid.
Al met al kan ik zeggen dat de afgelopen vijf jaar me bescheidener hebben gemaakt. Je kunt niet alles hebben in het leven.
En ja Tonny, je maakt me wel nieuwsgierig naar jouw ervaringen. Één verandering zul je in elk geval in de volgende vijf jaar meemaken: je krijgt een heel nieuwe positie (als oma) in je familie!!
n@nny

tonny

tonny

23-12-2009 om 16:35

Vijf jaar geleden

is december 2004.

Ik woon in een vol huis waarin ik smacht naar een plekje voor mezelf - maar ja, we hebben alle vier - inmiddels bijna volwassen- kinderen een eigen kamer gegund, dus dat zit er niet in. Ze vullen de dag geheel, als de laatste vertrekt komt de eerste weer thuis. Een van hen heeft concrete trouwplannen en gaat over een half jaar vertrekken, de anderen maken nog geen aanstalten.

Mijn plaats in de wereld waarin ik leef, is vanzelfsprekend en vertrouwd. Mijn (inval)werk, mijn contacten in de buurt, het is allemaal vanzelf zo gegroeid met het opgroeien van mijn gezin.

Mijn man heeft een leuke en drukke baan waarvoor hij vrijwel alle dagen en avonden, soms ook zaterdagen, van huis is; de auto maakt heel wat kilometers.

Als gezin mantelzorgen we oma.

De andere oma woont 250 kilometer verderop, we bezoeken haar nu en dan, gelukkig heeft ze heel wat familie dichtbij.

Nu is het december 2009.
Ik woon in een bescheiden woning met ruimte voor drie personen, in een plaats waar ik vijf jaar geleden zelden kwam.
In dit huis man en dochter.
Mijn plaats in de wereld waarin ik nu woon, heb ik moeten veroveren, er was niets vanzelfsprekend meer. Ik heb ander werk, ander vrijwilligerswerk en voel me daar heel plezierig bij.
Mijn man kreeg een plotseling andere baan met veel verantwoordelijkheden maar ook meer rust omdat er weinig reistijd mee gemoeid is. Veel bestuursbezigheden heeft hij afgestoten, hij is geregeld thuis. De auto blijft nogal eens op de parkeerplaats.

Oma woont nu in een verzorgingshuis.

De andere oma leeft niet meer en zoals het in zo'n geval vaker gaat,zijn de ritjes naar de familieregio wat teruggelopen.

De veranderingen, in gang gezet door de andere baan van mijn man, had ik niet op deze wijze voorzien.
En ik vraag me af of je ooit iets kunt voorzien.

Nikkie

Nikkie

23-12-2009 om 20:18

Jemig, 5 jaar later...

5 jaar geleden was ik werkloos, dus fulltime mama van mijn 2 nog kleine kinderen (anderhalf en vier jaar oud). Toen wist ik nog niet dat ik ik ruim een maand later weer een werkende moeder zou zijn, een baan waar ik het 5 jaar verschrikkelijk gehad heb, maar waar binnenkort godzijdank een eind aan komt. Dan ben ik weer werkloos, maar in heel andere omstandigheden dan 5 jaar geleden...

5 jaar geleden was ik verliefd. Alleen durfde ik dat niet aan mezelf toe te geven, dat kwam pas een maand later. Ik was verliefd op een vrouw... en jemig, wat is mijn wereld totaal onderuit gegaan nadat ik niet anders kon dat dat onder ogen zien... Eerst op internet naar lotgenoten gezocht (en die zijn er zat!). Na een paar maanden toch maar aan mijn man opgebiecht wat ik allemaal voelde (ik had niks met die vrouw uiteraard, ze was zo hetero als het maar zijn kan en zelfs als dat niet zo geweest was, had ik niets achter zijn rug gedaan). Na een half jaar kreeg ik wél een relatie met een vrouw, naast mijn huwelijk. Dat ging een poosje goed, maar helaas bleek deze vrouw van het poly-soort te zijn, en wilde ze dus nog meer relaties aan kunnen gaan... daar ben ik een eind in meegegaan, maar nu bijna 2 jaar geleden ben ik bij haar weggegaan. Mijn huwelijk was inmiddels ook ten einde, ik wilde geen man meer, ik wilde me altijd zo voelen als toen ik met een vrouw was. Anderhalf jaar geleden zijn mijn ex en ik naar ieder ons eigen huis verhuisd. En ben ik in een enorme burnout gedonderd. Nu krabbel ik er weer uit... De scheiding is binnenkort officieel...

5 jaar geleden was mijn jongste anderhalf. Toen wisten we nog niet dat hij een echt zorgenkind zou zijn, hij had al wel wat achter de rug aan problemen, maar als we geweten hadden wat er nog zou volgen... Nu zit hij op een MKD, is PDD-NOS, ADHD én HB gediagnostiseerd en zal zijn hele leven op het speciaal onderwijs moeten blijven. Tis zo'n geweldig, mooi, goed, lief kind, waar ik heel gek op ben, maar o, waar vinden we toch de gebruiksaanwijzing?

5 jaar geleden wist ik nog niet hoe moeilijk mijn oudste het zou hebben nu, eerst een broertje dat een half jaar lang de school op stelten zet, daarna gaat hij naar een andere school, 3 verhuizingen in vrij korte tijd, en tot slot een vriendinnetje wat ineens "verdwijnt" van school, en zij wist (helaas) waarom... Ze heeft het zo moeilijk, gelukkig wordt er aan alle kanten naar haar gekeken en krijgt ze binnenkort professionele hulp... Tis zo'n prachtig kind, en ze denkt zo min over zichzelf...

5 jaar geleden wist ik nog niet dat ik nu bijna 10 maanden geleden een geweldige nieuwe relatie zou krijgen met een vrouw waarmee ik oud wil worden...

Ook mijn leven is totaal ondersteboven gegaan de afgelopen 5 jaar... Maar ik ben er veel sterker uitgekomen en hoop daardoor mijn kinderen ook goed te kunnen begeleiden...

Nikkie (ik ben vast herkenbaar voor wie mijn verhaal kent, maar relatief bekenden uit RL zullen dat hopelijk niet doen ).

Ellian

Ellian

23-12-2009 om 20:57

5 jaar geleden

5 jaar geleden was het heel anders.

Toen wist ik nog niet dat mijn vader kanker zou krijgen en daaraan zou overlijden en dat 2 weken na zijn overlijden zou blijken dat mijn man pok kanker had. Gelukkig is die weer op z'n pootjes terechtgekomen.
Sinds die tijd is het leven heel anders. Eerlijk gezegd vind ik het nu mooier. Het lijkt of ik meer kleur zie, en ik hoop dat ik dat gevoel over 5 jaar nog steeds heb.

Kiki

Kiki

23-12-2009 om 22:55

Vijf jaar geleden was ik het zwarte schaap

van de familie. Ik woonde vijf jaar geleden al 4 jaar samen met mijn man en ik was net getrouwd. Geen grootste romantische bruiloft, maar gratis op een maandagmorgen, geen universiteit maar HBO, wel mijn diploma halen maar niet werkzaam willen zijn in die branche. Ik was de teleurstelling van mijn vader, dat zijn enige dochter het zo liet afweten.

Ik werkte toen al een tijd in de kinderopvang en dat beviel me prima, beter als mijn studierichting in ieder geval.
Ik heb toen ook een bedrijf in die sector opgericht en dat liep ook prima en groeide groeide en groeide.

Vijf jaar geleden had ik nog een beste vriendin, met wie ik alles deed en alles deelde, zij is eerder dit jaar overleden aan baarmoederhalskanker. Na een lijdensweg van twee jaar en liet twee kinderen achter en ik mis haar nog elke dag.

Vijf jaar geleden had ik nog geen kinderen, nu heb ik twee geweldig lieve knulletjes, waarvan ik elke dag geniet

Vijf jaar, drie verhuizingen, twee kinderen
Het lijkt wel of het allemaal gisteren was

Over 5 jaar heb ik hopelijk nog steeds dat bedrijf (ik zou niet weten wat ik anders zou moeten doen)
Over 5 jaar heb ik 4 kinderen (dat weet mijn man alleen nog niet)
Over 5 jaar post ik mee in ouders en school over kleuterverlengen (mijn jongste is van oktober)
Over 5 jaar ben ik nog steeds zo gelukkig als ik nu ben (hopelijk)
Over 5 jaar heb ik misschien wel een boek geschreven, maar dan alleen voor mezelf (zou best leuk zijn, als ik er tijd voor kon vinden)

Vijf jaar geleden.....

Schreef ik ter relativering van Grote Ouder Angsten dat ik over 10 jaar oma zou kunnen zijn. Drie maal raden wat het vooruitzicht voor over vijf jaar is.
Groet,
Miriam Lavell

Fraz

Fraz

23-12-2009 om 23:31

Even kijken

vijf jaar geleden was ik nog thuisblijfmoeder/gastouder nu werk ik alweer 3 jaar buitenshuis en ga per 1 januari weer in een nieuwe baan beginnen. 5 jaar geleden was ik nog bezig met mijn rijbewijs. Manlief had toen een goede baan maar is helaas nu werkeloos. Oudste was net begonnen met groep 2 dus nog aan het begin van de basisschool en is nu al weer een grote griet uit groep 7. Jongste zat nog niet op school en nu alweer groep 4. Verder is er niet zo gek veel veranderd. We wonen nog steeds in dezelfde woning, alle ouders leven ook nog steeds. Dus niet zo gek veel schokkends gebeurt

Dan maar even zo

Dan maar even zo

24-12-2009 om 10:05

5 jaar geleden?

5 jaar geleden was ik overspannen en depressief doordat ik jarenlang voor een zeer zieke man gezorgd had en 2 zeer jonge kinderen moest opvoeden. Toen alles na jaren weer een beetje liep stortte ik in.

Jeetje

wat heftig allemaal.. .inderdaad in 5 jaar kan je leven op z'n kop staan.

wij woonden 5 jaar geleden met 2 kleine kinderen in een plaatsje 100km verderop. Ik had nooit kunnen bedenken dat we ons mooie huis zouden verkopen en hier naar toe zouden trekken, waar we niemand kenden. Ik had nooit bedacht dat ik van destijd TBM naar nu 32 uur, tijdens schooltijden zou werken en ontzettend veel plezier in mijn werk zou hebben. Ik zou überhaupt ook nooit hebben bedacht dat ik in de verkoop zou werken.

En vooral: ik zou nooit hebben bedacht dat al deze veranderingen me zo gelukkig zouden hebben gemaakt

Gruffalo

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.