Off-topic discussies Off-topic discussies

Off-topic discussies

Gerdina

Gerdina

12-10-2010 om 20:29

Vriendin

Naar aanleiding van een discussie op de chat: wanneer noemen jullie iemand een vriend(in)?
En maakt het nog uit of je iemand IRL kent of alleen via internet?
Ik ben benieuwd.


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
dc

dc

12-10-2010 om 21:21

Alleen echt

Ik zou iemand die ik niet life ken nooit een vriendin noemen. Een vriendin is voor mij iemand waarbij het duidelijk is dat je elkaar wederzijds aardig vindt en graag dingen met elkaar doet. Dat heb ik dus zeker een paar maanden voor nodig.

Vic

Vic

12-10-2010 om 21:47

Zelf of naar buiten?

Ik heb het naar anderen wel eens over een vriendin als ik eigenlijk een goede collega, moeder van school, of kennis van mijn zus ofzo bedoel. Dat zijn geen vriendinnen van me, maar ik zie ze regelmatig en kan er goed mee overweg.

Vriendin

ik heb vriendinnen (IRL) en forumkennissen. Maar ik moet eerlijk zeggen dat ik met sommige mensen die ik IRL niet ontmoet best een soort vriendinnengevoel heb.

Trouwens, ik heb geen bergen vriendinnen hoor. Aan elke belangrijke fase in mijn leven heb ik er eentje overgehouden. Het is zaak die contacten levend te houden, las ik pas, want naarmate je ouder wordt komen er minder vlot vriendschappen bij.

We gaan het zien.

koentje

koentje

13-10-2010 om 09:44

Als ik

met hen hun persoonlijke problemen bespreek of/en ik dat bij hen zou doen, dat is min of meer een teken dat het een echte vriend/vriendin is.
Maar dan kan het nog gebeuren dat ik met bij een collega iets deel omdat het me hoog zit en dat dat toch niet een vriend/in is.

Bastet

Bastet

13-10-2010 om 10:23

Sommigen

Via internet heb ik zo voor en na de laatste jaren wel vrouwen leren kennen,van wie er wel degelijk een zeer dierbare vriendin is geworden,ook al zien we elkaar maar 1 of 2 x per jaar.Ze woont erg ver weg,helaas.
Een andere woonde vlakbij,is nu helaas al een paar jaar ver weg verhuisd,maar dat zit goed,al bellen we soms maanden niet.dat is een vriendin voor altijd geworden.

Fatima

Fatima

13-10-2010 om 13:25

Alleen in het echt

Vrienden zijn mensen die ik in het echt zie, niet virtueel. Ik moet op ze kunnen vertrouwen en ze moeten weten dat ze op mij kunnen vertrouwen, dat weet je alleen als je ze echt kent.

Sancy

Sancy

13-10-2010 om 14:38

Wow

We hadden een gezellig gesprek op de chat hierover. Mijn definitie was: een vriendin is iemand die ik om 3.20 uur kan bellen en zeggen: ik moet wat bespreken met je. En die dan niet zegt: morgenvroeg ben je de eerste

Sancy

Sancy

13-10-2010 om 14:49

Echt, fatima?

Het gros van mijn vriendinnen (ja, de echte) kende ik eerst virtueel. Zoals 1 van hen graag zegt: we zijn geen virtuele vrienden maar online vrienden, een groot verschil
En ja, ik kan op ze vertrouwen en zij op mij, en ik ken ze echt. Daarvoor hoef ik ze niet live mee te maken.

fladder

fladder

13-10-2010 om 17:33

Internet

Mijn vriendinnen (en enkele vrienden) ken ik via internet. Een aantal heb ik inmiddels ook IRL leren kennen. Dat zijn vriendschappen die ik echt koester, vooral omdat er in mijn directe woonomgeving geen contacten zijn.
Nu het met mij momenteel een beetje minder goed gaat, heb ik heel veel aan een aantal van deze mensen. Voor mij zijn dit echte vriendinnen.
Overigens ben ik waarschijnlijk geen echte vriendin, want ik wil liever middenin de nacht uit bed gebeld worden... Heb mijn rust te hard nodig... Maar 's avonds laat ben ik vaak nog wel bereid mijn bedtijd uit te stellen als dat nodig is...!
Het enige wat ik van mijn vrienden en vriendinnen verlang is dat ik ze kan vertrouwen. Dat ze geen vertrouwelijke zaken doorkletsen.
Ik heb vorig jaar in een vriendinnengroep een eenzijdig conflict met iemand gehad (ik vond het geen conflict, die persoon wel) waarbij iedereen aan mijn kant stond maar niemand dat hardop uit durfde te spreken. Zonder op details in te gaan: ik neem het deze "vriendinnen" best kwalijk dat ze niet hun nek uit durfden te steken. Het was storm in een glas water dat makkelijk uitgepraat had kunnen worden, maar ik stond helemaal alleen, met erg vervelende gevolgen voor de kinderen en mij. Ik heb het contact met deze mensen daarna verbroken. Sommigen zochten weer contact, maar ik houd het afstandelijk en vertel er duidelijk bij waarom zij voor mij nu leuke kennissen zijn, maar niet meer mijn vriendinnen.
Iemand mag me altijd tegenspreken, als ik dat verdien, daar sta ik open voor. Maar massaal zeggen "ja je hebt gelijk" en mij daarna in de steek laten uit angst een bepaald persoon tegen zich te krijgen... Sorry. Dat is geen vriendschap.
Je kan mij dan wel niet om 3 uur 's nachts uit bed bellen maar als een vriendin van mij zoiets zou overkomen dan zou ik meteen op de barricaden staan!
Het heeft me een flinke klap gegeven, en het kost me sindsdien wel meer moeite om dichterbij mensen te komen die me benaderen, maar ik doe mijn best, want er zijn best lieve mensen die de titel "vriend(in)" wél verdienen

Moet vriendin dan persé een definitie hebben?

Ik ken gewoon een aantal mensen waar ik 'wat mee heb'. Dat kan zijn, gezamelijke hobby, gedeelde humor, klik met ons hele gezin enz. Ik vind het niet zo interessant of ik zo iemand nu typeer als vriend/vriendin of kennis, buur, collega, wat maakt het uit. Met de één deel ik ook andere dingen dan met de ander. Met sommige verwaterd het contact ook wel, terwijl anderen altijd verbonden blijven ook al hoor je een poos niets van elkaar. Tja, soms moet je even uitleggen wat iemand 'van je is', kun je niet volstaan met een naam, en dan roep ik een vriendin/buurvrouw/collega. Terwijl die collega misschien meer is dan alleen collega.

Massi Nissa

Massi Nissa

13-10-2010 om 21:11

Fatima

Ik heb mijn allerbeste en trouwste vriend leren kennen via internet - in de vroege jaren negentig, toen internet alleen tussen universiteiten bestond en nog zo primitief was dat er waarschijnlijk grote scheppen kool aan te pas kwamen voor je verbinding had .
Groetjes
Massi

Jujube

Jujube

13-10-2010 om 23:20

Echt

Ik vind het toch wel heel prettig om mijn vrienden te zien, dus mensen via internet zijn leuk, maar met vriendinnen/vrienden praat ik graag face-to-face.
Deze maand starten we met een groepje vriendinnen (7 stuks) iets nieuws. We gaan elke laatste vrijdagavond van de maand bij elkaar komen om te praten, wijn te drinken, etc. Allemaal vrouwen die bij mij in de wijk wonen. We wisselen af; in de kroeg en bij iemand thuis.
Iedereen heeft een druk leven en zo houden we een regelmatig contact. En we bespreken natuurlijk alles; van wereldproblemen tot de badkamer schrobben. En alles blijft binnenskamers.
Groet,
Jujube

Kaaskopje

Kaaskopje

14-10-2010 om 01:33

Een vriendin

is iemand waarbij je geen reserves voelt en 'houden van' speelt ook een rol.
Ik heb een flink aantal jaren een vriendin gehad waarmee ik eigenlijk totaal geen overeenkomsten had, behalve dat we kinderen in dezelfde leeftijd hadden. We hebben een aantal jaren veel met elkaar opgetrokken en vertelden elkaar ook alles. Zij stond klaar voor ons en omgekeerd gold dat ook. Ik zie het wel als vriendschap, maar doordat we zo verschilden heeft het de tand des tijds dus niet overleefd. Zo is het ook met twee andere 'ooit-vriendinnen' gegaan. Bij een bepaalde fase past een bepaalde vriendschap en als ieder zich vervolgens anders ontwikkelt is het niet altijd makkelijk om de vriendschap in stand te houden in de volgende fase. Ik heb 1 vriendin met wie ik een vriendschap heb die al dat soort fases overleefd heeft. Stond het contact tijdens een fase op een laag pitje, in de volgende fase werd het weer opgepakt alsof het nooit anders was geweest. De vriendschap kan dus tegen een stootje.
Ik heb nu vooral contact met collega's en voor sommigen voel ik wel iets wat op vriendschap zou kunnen uitlopen, maar ik ben er een beetje lui in geworden geloof ik. Ik vind het wel best zoals het nu is. Ik heb mijn man thuis, daar kan ik álles bij en aan kwijt, ik heb mijn inmiddels grote dochters (en jullie)waar ik volwassen gesprekken mee voer en als ik iets wil bepraten waar ik juist niet met man en kinderen over wil praten kan dat met mijn zus of vriendin, of... met jullie.

Vriendinnen

Vriendinnen kan ik vasthouden en deel ik lief en leed mee of heb dat een tijd zeer intensief gedaan. Internetcontacten zijn geen vriendinnen. Dat zijn internetcontacten.
Ik heb een aantal vriendinnen waar ik soms meer dan een half leven mee gedeeld heb. Sommige zie ik heel regelmatig, anderen zie ik 2 keer per jaar. Ik heb ook 2 vriendinnen die ik nog maar kort ken (2 jaar en een jaar) maar waar ik wel een geweldige klik mee heb en die ik wél vriendin noem.
Naast die vriendinnen zijn er weer vriendinnen van die vriendinnen die ik vaak zie en waar ik vaak dingen mee doe en die ik wél vriendin noem, maar die het niet heel echt zijn. Meer goede kennissen.
Overigens vind ik het kriterium dat je pas vriendinnen bent als je elkaar 's nachts uit bed kan bellen, iets uit de studententijd. Ik zou het nu niet snel in mijn hoofd halen om vriendinnen, die net als ik werken en kinderen hebben en een druk leven, te bellen voor iets midden in de nacht.
Mocht ik dringend hulp nodig hebben dan kan ik terecht bij de buren, mijn buurvrouwvriendin, mijn zus die vlakbij woont.
Ik heb een redelijk ruim, maar niet overdreven vriendinnen en kennissen"bestand", te ruim om tijd te hebben om internetcontacten uit te diepen.

Midden in de nacht

Dat is voor mij een beetje een algemene uitdrukking voor 'altijd een beroep kunnen doen op'. Letterlijk Midden in de nacht gebeld worden door een goede vriend is me één keer overkomen en dat was op dat moment gewoon nodig. Dat kon hij met een welwillende buur niet af. Kijk, echt goede vrienden zullen mij ook niet voor de grap midden in de nacht gaan bellen, omdat ze weten dat ik een slaapkop ben, die de rust nodig heeft. Maar "ze mogen me midden in de nacht bellen" betekent bij mij gewoon "inspringen op een moment dat het hard nodig is, ook als het ons even minder goed cq niet uitkomt". En voor een aantal mensen in onze vriendenkring is dat vanzelfsprekend, over en weer. Natuurlijk kon X twee weken bij ons in huis komen, ook al gierden we zelf van de drukte. Natuurlijk reisde ik onverwacht naar Y, ook al betekende dat een middag vrij nemen en planningen omgooien. Degenen die óns jaren geleden weer op gang schopten, ook al moesten ze er hun planningen voor omgooien, dat zijn goede vrienden.
Maar ook mensen voor wie ik dit nooit heb hoeven doen, die dit nooit voor ons hebben gedaan en bij wie het wellicht ook nooit zal voorkomen, kunnen vrienden zijn. Wanneer je het zo noemt? Zodra het zo voelt En ik ben met Sancy volledig eens, dat vriendschappen via Internet niet zozeer virtuele vriendschappen zijn, maar online vriendschappen. Maar goed, wij onderhouden ons contact vriendschap dan ook noodgedwongen vooral online. Leve Internet, hoezee!

Eens met pelle en genista

Ik ben het met de 2 laatste posters eens. Ik moet het 'gevoel' hebben dat ik ze (als het écht noodzakelijk is) midden in de nacht uit bed kan bellen. En vertrouwen is daarin ook een belangrijke factor.
Ik heb een vriendschap wel eens verbroken, een jarenlange vriendschap zelfs. 1tje omdat ik merkte dat ze 'roddelde' over mij en 1tje omdat ze 'geen tijd' had op het moment dat ik haar hard nodig had. Dat geroddel had een reden, het ging om een onzeker persoon die dacht populair te kunnen worden door over mij te roddelen. Ik heb écht mijn best gedaan er een eind aan te maken...en haar kans op kans gegeven en elke keer voelde ik me weer bedrogen. En toen was het óver voor mij...
Die andere vriendschap, was een schoolvriendin, die ik zeker élke week zag. En toen mijn zwangerschap eindigde in een doodgeboren kind zag ik haar amper nog. Ik kreeg zelfs geen kerstkaart en ook mijn verjaardag 'vergat' ze. Uiteindelijk bleek dat zij 'relatie-problemen' had met haar man. En ze zei ook letterlijk dat zij het al zo moeilijk had gehad met haar man dat ze 'mijn probleem' er niet nog bij kon hebben. Ik begon me al bijna schuldig te voelen dat ik uberhaupt een 'probleem' zou veroorzaken tot mijn man haar eens goed de waarheid heeft gezegd. En dat was wél een gigantische opluchting. Ik zag het ook allemaal niet zo helder in die moeilijke tijd, dus achteraf ben ik blij dat man ingreep.

Gelukkig heb ik nog genoeg vriendinnen over. Ik ben niet zo van de 'groepjes'. Dus ik heb losse vriendinnen.Die amper iets met elkaar te maken hebben. Elkaar alleen kennen van een feestje hier bij ons zeg maar. Een ervan is mijn jeudvriendin, die zie ik soms héél lang niet. Onze levens liggen te ver uitelkaar op het moment. Kinderen andere leeftijdsfases, héél ander netwerk en kenissen, heel ander werk etc. Eigenlijk is dat altijd al zo geweest...ons leven lang. Mensen zijn ook altijd 'verbaasd' dat wij vriendinnen zijn.Wij 'passen' zeg maar helemaal niet bij elkaar. Soms spreken we elkaar een jaar niet ofzo. Toch als er écht, écht wat is....zou ik haar als eerste uit bed bellen. Want als geen ander kent ze me. En kan ze me begrijpen en aanvoelen en andersom is dat ook zo...dat weet ik. We zijn denk ik meer 'zielsverwanten' ofzo...onze band is zo diep daar hebben we vaak contact helemaal niet voor nodig.
En dan heb ik nog vriendinnen die ik wel vaak zie...die hebben parallele levens, we zien elkaar soms zo, omdat onze kinderen even oud zijn en een beetje dezelfde hobby's opleidingen etc. En spreken ook af.
Met sommige echtgenoten is man dan weer bevriend (niet met allen).
Ik heb geen echte vriendinnen on-line. Tenminste zo voelt dat niet. Want ik kan geen beroep op ze doen als ze niet on-line zijn. Dus ze zijn er alleen als ze dat zelf willen. Dat voelt gewoon ánders.
groeten albana

Puck

Puck

14-10-2010 om 10:51

Irl

Voorwaarde voor vriendschap is dat ik ze in ieder geval wel real life moet kennen. Er zijn genoeg mensen waar ik via internet een goed contact mee heb, maar echt vrienden zijn dat niet. En de definitie van vriend/vriendin: dat vind ik moeilijk te omschrijven, is voor mij ook voor een deel gevoelsmatig. Het heeft denk ik voor mij veel te maken met er voor elkaar zijn als het nodig is en wederzijds vertrouwen.

fladder

fladder

14-10-2010 om 10:51

Even geen tijd voor andermans probleem...

Momenteel gaat het niet zo goed met me (nee, geen zorgen, komt goed). En een vriendin van me heeft (door eigen schuld) relatieproblemen. Ik wil dolgraag, echt dolgraag naar haar luisteren. Maar ik merk dat door mijn eigen gezondheidproblemen het echt niet lukt om te luisteren, haar te troosten, etcetera.
Ben ik daarom een slechte vriendin?
Soms zit je zo diep in de shit, dat je andermans verdriet er even niet bij kan hebben. En dat is geen luiheid of zo. Soms kan je niet anders dan voor jezelf kiezen als je huis instort, ook al stort het huis van je vriendin ook in. Heel frustrerend (en ik voel me echt rot voor mijn vriendin omdat ik er nu niet goed voor haar kan zijn), maar ik kan even niet anders...

Midden in de nacht

Ik had een vriendin die het leven regelmatig heel zwaar vond.Ze dronk dan 's avonds een fles wijn, belde mij rond middernacht, deelde haar ellende voor een uurtje en belde dan soms rond een uur of 4 's morgens nog een keer omdat ze dan wakker lag en lag te malen. Ik zat dan met dikke vermoeide ogen te luisteren en stond 's morgens om half 7 weer op om kinderen naar school te helpen en zelf aan het werk te gaan (zij werkte niet en had alle tijd om verder te piekeren en uit te slapen na zo'n gebroken nacht als de kinderen door hun vader naar school geholpen waren)
Toen ik het zelf een keer heel moeilijk had, had ze het ook heel druk met zichzelf. Toen was de vriendschap over. (na 23 jaar)
Daarna ben ik nooit meer midden in de nacht gebeld door vriendinnen. Net als ik zelf kunnen mijn vriendinnen 's nachts niet zomaar weg, want ze hebben zelf kinderen die ze niet altijd alleen achter kunnen laten. Maar als het moet ben ik er voor mijn vriendinnen 's nachts en zij ook voor mij.
Maar ik vraag me wel af wie er niet voor iemand anders is als er echt een heel erg noodgeval is. Toen de oude demente buurman midden in de nacht tegen de grond klapte, stonden de onderbuurvrouw en ik ook klaar om de nog oudere egaa bij te staan. Ook al kenden wij de mensen nauwelijks, man dement en nauwelijks aanspreekbaar, vrouw nog veel ouder en slecht ter been dus nooit buitenshuis.
Laat je mensen die je niet of nauwelijks kent wél midden in de nacht staan met hun noodgeval?

Kaaskopje

Kaaskopje

14-10-2010 om 12:01

Nacht en burenhulp

In zo´n geval dat er iets vreselijks gebeurt bij de buren help je ook middenin de nacht uiteraard. Je bent een enorme hork als je dat niet zou doen vind ik. Een van onze buurmannen werd door zijn vriendin dood in huis aangetroffen. Ik had nog nooit met zo´n situatie te maken gehad, maar ik heb mijn kleuter en haar vriendinnetje die bij mij aten op kousenvoeten en schoenen los in de hand aan hun juf overhandigd, jongste onder de arm genomen en ben direct met de totaal in paniek geraakte vriendin meegegaan. Dat was overdag, maar ik zou het ´s nachts ook gedaan hebben.
Verder geven wij aan familie en vrienden het signaal af dat we ´s nachts gebeld mogen worden als daar écht reden voor is. Vind ik ook niet meer dan normaal.

Ik ben er nog niet over uitgedacht

Als ik de reacties zo lees, dan lijkt het of de meeste forummers vriendschappen met name waarderen om het vangnetgehalte. Voor mij zijn vriendschappen in het dagelijks leven vooral bedoeld om de leuke dingen mee te delen. Er zijn trouwens maar heel weinig mensen die ik in vertrouwen neem bij minder aangename zaken, of die de ballast uit mijn of echtgenoots verleden kennen. Dat past me prima.
Over die noodgevallen zoals hierboven geschetst. Je moet wel een enorm horkerige buur zijn als je de buren 's nachts niet helpt bij ziekenhuisopname oid.
Nog iets over vriendschappen, ik ben niet zo goed in het onderhouden er van. Ik ben geen beller of mailer en ik merk dat ik met de meeste vrienden vooral iets DOE. Bijv avonden klaverjassen, zeilen, varen, zingen en als telkens terugkerend thema: eten!!

Ha cobi

Gelijktijdig iets van gelijke strekking getypt...

Ook niet

Het gaat bij mij ook niet om het vangnet, ik eet en drink ook voornamelijk met vriendinnnen. Ga er mee op vakantie, naar de kroeg, naar een feestje, naar een park om te eten, naar een tentoonstelling of museum, naar het strand, kortom leuke dingen doen.
Beetje lachen, beetje ouwehoeren, soms een discussie of een verdriet delen.
Vooral chillen, zouden mijn kinderen zeggen

Kaaskopje

Kaaskopje

14-10-2010 om 13:21

Silone

Voor mij staat vriendschap zeker niet gelijk aan 'vangnet'. "Vangnet" is een ónderdeel van vriendschap, maar daar moet je geen al te hoge verwachtingen bij hebben. Ook aan de mogelijkheden van vrienden zitten grenzen.

Fladder

Ik zie dat je je 'aangesproken' voelt..en dat is de bedoeling niet. Ik denk niet dat jouw situatie te vergelijken is met wat zich toen hier afspeelde. En even niet kunnen troosten of kunnen luisteren is wél even wat anders dan máánden niks van je laten horen. Zelfs geen kaartje, zelfs niet de groetjes aan, via iemand anders, geen belletje niks. En toen ikzelf weer enigzins op de been was en haar belde..of langs ging werd ik ook afgewimpeld, ze moest weg,naar het werk,geen tijd. Zélfs geen uitleg kreeg ik.Dus wist ik ook totaal niet waar ik het aan te 'danken' had. Dat ze opeens zo raar deed tegen me.
De enige keer dat ik haar had gezien sinds die bevalling was op de begravenis (ze kreeg een kaart natuurlijk). Dat van die relatieproblemen kreeg ik pas naderhand te horen,als een soort excuus. Want van de ene dag op de andere kwam ze weer langs en deed net of er nooit wat gebeurd was....of dat hele half jaar niet bestaan had. En pas toen ik er (de eerste keer was ik verblufd denk ik) op aandrong en erover wilde praten dat ik me in de steek gelaten voelde, en dat het toch allemaal wel erg vreemd was dat ze nu weer op oude voet verder wilde kwam dus dat verhaal.
En tranen met tuiten, want ze had het toch zó moeilijk gehad (nog steeds niets over mij,dus...of laten merken dat ze zelfs maar aan me gedacht hád). Die tranen deden 'm het ook wel denk ik,want daar kan ik slecht tegen.
En toen man dus van het werk kwam en het verhaal hoorde...vroeg die alleen maar of ze ook naar míj had gevraagd. Euhm, tsja,nee dus....
En die is er dus stande-pede heen gegaan en heeft haar gezegd dat ze nooit meer een voet over onze drempel moest zetten of van zich laten horen.
Die was woest...toen was ik er boos om. Want waar bemoeide hij zich mee? Het was míjn vriendin niet de zijne.
We hebben er toen grote ruzie om gehad.
Maar achteraf.....zag hij het wel helder.En ik toen niet, en buiten dat was ik mezelf toen bepaald niet en veel te labiel om enige ruggegraat te tonen of om voor mezelf op te komen. Dus hij had groot gelijk.

Ik denk niet dat jij het zo doet. Ik meen je een beetje te kennen en ik geloof niet dat jij de dingen zo zou oplossen als die vriendin van mij deed.
Je kan het toch zéggen tegen je vriendin? Je kan toch zeggen ronduit dat je het momenteel zwaar hebt, en ja zij ook en dus zitten jullie allebei met een probleem waar je eigenlijk troost en hulp bij nodig hebt, maar gezien de omstandigheden dat jullie die elkaar nu niet kunnen geven? Of voor mij part dat je bést zou willen luisteren, maar het gewoonweg niet kan opbrengen?
Dat is toch heel wat anders dan nooit iets van je laten horen?
Je kan kaartjes sturen, misschien stuurt ze wat terug of een sms-je dat je aan haar denkt. Vaak is dat al genoeg.Want je denkt blijkbaar wél aan haar..anders zou je je nu niet aangesproken voelen, toch?
groeten albana

Midden in de nacht

Een 'noodgeval' midden in de nacht, daarvoor zou ik voor iedereen klaar staan, ook voor buren of mensen die ik niet eens ken en die dan een beroep op me zouden doen doordat ze aan de deur staan.
Maar wij hebben ook wel eens voor andere dingen dan écht noodzakelijke meteen ingrijpen noodgevallen een beroep moeten doen op mensen.
Toen mijn zwager (onverwacht) overleed is zo'n voorbeeld. Die woonde niet om de hoek (700 km) en zijn oudste zoon (toen 18) belde in grote paniek op, want man moest méteen komen, anders was het misschien te laat (het was al te laat,maar dat wisten we toen nog niet). Man wilde erheen, het was al 1.30 uur, midden in de nacht toen neef belde. Ik wilde niet dat man reed, zo helemaal in paniek. Mobieltjes waren er toen nog niet dus we kregen ze na dat paniektelefoontje ook niet meer aan de lijn. Dus vriendin gebeld. Want je kan moeilijk midden in de nacht vertrekken en de kinderen alleen laten. Ondertussen was het nóg later geworden, ik gooide kleren in een koffer en pakte paspoorten, man belde en probeerde op andere wijzen info te krijgen (wat niet lukte). Ondertussen had vriendin man gebeld...zij wilden niet dat 1 van ons beiden reed, zo in paniek. Dus haar man kwam hier, die reed, vriendin heeft onze kinderen later (in eigen auto) meegenomen naar haar huis (want ook kinderen) en zo waren wij de volgende ochtend bij zwager, waar vriendin haar man het vliegtuig terug heeft gepakt na een dagje slapen. Wij zijn beiden gebleven voor de begrafenis en om het geregel en om schoonzus+kinderen bij te staan. Al die tijd zijn de kinderen bij mijn vriendin geweest.
Dit was geen noodgeval in de zin van,er moet acuut opgetreden worden. Het had ook kunnen wachten tenslotte,want toen we vertrokken wisten we niks anders dan dat ene paniektelefoontje. Het hád ook best paniek om niks kunnen zijn, maar dat was het dus niet.
Voor zoiets zou ik niet mijn buren midden in de nacht uit bed halen. Dat zou ik alleen doen als ik het 'zeker' had geweten. En dan waren ze ingesprongen dat weet ik ook wel. Maar wat als het niets was gebleken?
We voor niks waren vertrokken en het alleen paniek om niks was geweest van een nog erg jong volwassene?
Mijn vriendin zou er alleen maar blij van zijn als het niks was geweest...van de buren durf ik dat niet zomaar te zeggen. Buiten dat...hoe loopt zoiets af? Ik zou mijn kinderen ongeacht dat we supergoede contacten met de buren hebben niet zomaar 1 week bij de buren laten, we hadden tenslotte geen idee hoe dat zou aflopen.
En mijn vriendin kent me, en kent mijn hele familie en belt alles wel af, mijn werk,man's werk etc.Om het uit te leggen.
Trouwens nog niet zo lang geleden heeft vriendin míj wakker gebeld. Haar zoon had een ongelukje gehad midden in de nacht op de fiets en ze had geen auto want man was voor werk 2 nachten weg. Andere auto was met andere zoon mee. En zoon met fiets zat op de EHBO van een ziekenhuis in een andere plaats. Andere zoon met auto natuurlijk onbereikbaar...dus ben ik midden in de nacht vriendin gaan halen om naar haar zoon te gaan en die naar huis te brengen met z'n arm in het gips.
Ook voor zoiets zou ik niet mijn buren vragen....
Je zou desnoods nog met een taxi kunnen gaan...maar ik zou ook háár hebben gebeld. Kan je meteen getroost worden om die rottige rotkinderen die toch nooit naar ons luisteren en zulke geintjes uithalen en er nooit zijn als je ze nodig hebt. En tegen een taxi-chauffeur kan je dat moeilijk zeggen. En ik moet eerlijk zeggen, ik zou me ook niet helemaal op m'n gemak voelen midden in de nacht zonder man in een taxi met een wildvreemde chauffeur, brrrr.
Om 2 keer in de nacht te moeten praten over emotionele dingen,daar zou ik ook voor passen. Dan zou ik gewoon op een gegeven moment zeggen, dat je weet dat ze het moeilijk heeft,maar of ze aub ovderdag daarover kan bellen. Dat iemand het moeilijk heeft hoeft niet te betekenen dat die iemand maar geen enkele rekening meer met jouw hoeft te houden!
groeten albana

Gerdina

Gerdina

14-10-2010 om 14:28

Leuk deze discussie

Ik ben er voor mezelf nog niet helemaal uit. Ik aarzel ook om mensen een vriend(in) te noemen als zij dat niet eerst hebben gedaan. Ik ben vrees ik vaak ook niet zo'n goede vriendin. Wel dat ik altijd met raad en daad wil helpen, maar ik ben heel slecht met het onderhouden van contacten. Vooral als ze dus niet naast de deur wonen wat met de meeste zo is. (we zijn een jaar geleden verhuisd). Wel is het als we elkaar dan spreken of zien ook weer goed alsof we elkaar gisteren nog gezien hebben.
Wij hebben trouwens een keer midden in de nacht een aantal mensen proberen wakker te krijgen. Dat was nog lastig. Ik was 36 weken zwanger, de vliezen braken en we moesten naar het zkh. Vriendin die dochter dan op zou vangen had de telefoon nog niet naast het bed liggen. De buren waren niet wakker te krijgen. We hebben toen een verhuisde buurvrouw (wel vlakbij) gebeld die gelukkig wel kon en wilde komen. Ondertussen nog steeds proberen die vriendin te pakken te krijgen, dat is uiteindelijk gelukt. Wij zijn toen naar het zkh gegaan, buurvrouw heeft vriendin opgewacht en is weer naar huis gegaan. Vriendin heeft volgende ochtend dochter mee naar huis genomen en daar is ze nog 2 dagen gebleven. (bevalling kwam niet zo snel op gang).
Zowel buurvrouw als vriendin hebben een grote bos bloemen gekregen .
Wij hebben zelf niet standaard de telefoon boven liggen, we horen het dus niet als er 's nachts gebeld wordt. We hebben hem wel eens meegenomen toen iemand in een moeilijke situatie zat, zodat die ons kon bereiken.

Sancy

Sancy

14-10-2010 om 17:39

Midden in de nacht

dat is voor mij inderdaad een metafoor voor 'altijd een beroep kunnen doen op'. Genista verwoordt het verder ook prima, ik kan me helemaal in haar reactie vinden. We zouden maar zo bevriend kunnen zijn

Tja

Blijf je op de vraag hangen, wat onderscheidt een vriend van een goede buur?
Nou, in mijn geval, plezier beleven, bomen en/of lekker onzinnig kletsen, mijn hart uitstorten of de ander aanhoren, dat soort dingen dus. Als iemand,in dit geval Gerdina, me op de vrouw af vraagt wannneer iemand een vriend is, komt er niet gelijk een middernachtelijke calamiteit of andere grote ramp in beeld. Ik kan er niks aan doen.

Kaaskopje

Kaaskopje

14-10-2010 om 20:01

Nee niet gelijk

Een vriendschap groeit en daarmee de gevoelens over wat iemand voor je betekent. Ik hóóp dat vrienden begrijpen dat ze ons áltijd mogen bellen als er iets aan de hand is. Sowieso, zonder het te vragen. Tegen mensen waar dat misschien minder vanzelfsprekend voor geldt zég ik wel eens dat dat mag. Omdat ze in een moeilijke situatie zitten. Verder draait vriendschap natuurlijk niet om rampspoed en ellende die middenin de nacht besproken moet worden, maar juist om dat je het zo leuk met elkaar hebt.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.