Baby Essentials: 10x items die je leven fijner maken
Off-topic discussies Off-topic discussies

Off-topic discussies

Positieve terugblik op het jaar?

Ik kijk even terug en vond het een fantastisch jaar, heel veel leuke momenten gehad met mijn gezin, het was druk en de tijd is omgevlogen. De jongste die ging lopen, in 1 maand 6 nieuwe tanden en kiezen krijgt, mijn oudste die 2 zwemdiploma's haalde. Veel geboortes en zwangerschappen, nieuw werk en op carrieregebied een stap gemaakt, (eindelijk) weer een stijgend inkomen, dus ik mag ook best een beetje trots zijn op mijzelf.

Ik voelde gisteren even een sprongetje in mijn hart, mijn oudste pastte opeens haar zomerjurk niet meer, ze is dus enorm gegroeit (ze heeft een groeiachterstand), ik ga dus lekker met mijn oudste dochter deze vakantie shoppen in de uitverkoop, ze mag kiezen wat ze wil.


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Manda Rijn

Manda Rijn

17-12-2010 om 11:05 Topicstarter

Veel plezier in de kerk!

en wat leuk om te lezen dat het voor jullie ook zo'n positief jaar was.

Mijn dochter had gisteren kerstdiner op school en wou een zomerjurk aan (met vestje en maillot), met de rits een stukje open en de bandjes wat lager zag ze er super leuk uit.

amk

amk

17-12-2010 om 11:09

Hier ook een goed jaar

Voor mijzelf omdat ik een nieuwe Lief heb.
En dochterlief doet het gewoon goed op school. Het jaar kabbelt lekker door zonder echte diepte punten in mijn directe omgeving. En dat vind ik na de afgelopen jaren al heel erg fijn, rust.

Terpi

Terpi

17-12-2010 om 11:24

Heftig jaar

Voor mij was het een heftig jaar, wat begon met de mededeling dat het slechte uitstrijkje zich nu toch echt ontwikkelde als beginnende kanker. Na angst en onzekerheid en ingrijpen kon ik een half jaar later zeggen dat nu de periode van gezondheid en herstel ging aanbreken. Ik ben ook gaan hardlopen, mede om het gevoel dat mijn lijf me in de steek liet weer te tackelen Ik heb weer bijgeleerd op mijn werk, ben me meer bewust geworden van hoe ik leiding wil geven aan mijn team en ik geniet van de successen aldaar.
Het allerbelangrijkste voor het laatst, het gaat goed met mijn kinderen. Oudste heeft een vliegende start gemaakt op de middelbare school ondanks een verleden van faalangst en onderpresteren. Middelste heeft na jaren aanrommelen met motorische ontwikkeling nu vooruitgang geboekt en zit mede daardoor lekker in zijn vel en jongste groeide dit jaar fysiek en emotioneel uit tot een dappere basisschooldame.
Dus... hoe vermoeiend mijn leven ook is soms (vaak), ik heb het goed samen met de kinders, heb veel steun aan mijn liefje en mijn vriendin (*smak* Talia) en morgen ga ik op vakantie om afscheid te nemen van een pittig jaar

Manda Rijn

Manda Rijn

17-12-2010 om 11:54 Topicstarter

Oh ja berber

daar heb je gelijk in, maar dit jaar - komende 2 weken aan eventuele narigheid was voor mij wel fantastisch.
Ik kijk ook uit naar de vakantie, wel veel werk nog liggen maar ook veel gezelligheid.

Zo ik moet nog een kerstboom kopen en de kerstkaartjes doen.

oregano

oregano

17-12-2010 om 12:03

Genieten van mijn dierbaren...

Ik kan steeds meer genieten van de fijne momenten met mijn dochter en mijn lief.
Ik vond alles rondom de puberteit best moeilijk, ook moeite met loslaten, neiging tot zorgen maken, maar ik ben dit jaar toch op een punt gekomen dat ik steeds meer vertrouwen krijg in mijn leuke en toch verstandige dochter, ik kan er steeds meer van genieten. Ze doet het goed op school, zonder mijn hulp en er bovenop zitten, heel fijn.
Zo ook de fijne momenten met mijn vriend, we wonen nog niet samen (na 6 jaar) maar doen in het weekend vaak leuke dingen, juist die gewone dingen, wandelen, naar de kerstmarkt in harlingen, samen leuke vakanties uitzoeken etc.
Ik ben dit jaar 50 geworden, dus ik heb het best even moeilijk gehad (stemmingswisselingen,overgang is allemaal nog niet voorbij), maar ik voel me verder zo rijk met mijn dierbaren...

liedewij

liedewij

17-12-2010 om 13:01

Hier

Wat heerlijk dat jullie terugkijken op zo'n fijn jaar. Wij hebben ook mooie dingen meegemaakt; een geweldig fijne vakantie met ons gezin, kinderen die 'gewoon'hun gang gaan(wat bijzonder is na problemen vorige jaren), ik ben gestart met een studie die veel tijd kost maar veel meer energie geeft; veel lieve mensenom ons heen. Heel veel mooie dingen. Maar helaas wordt dit alles overschaduwd door zorgen en verdriet om onze beide moeders die ernstig ziek zijn. Het slorpt ons op en ons leven draait om hen, de kinderen worden geconfronteerd met verdriet en dood en vragen/krijgen niet altijd genoeg aandacht., we hebben geen tijd voor elkaar.

Daarom is het fijn stil te staan bij alle mooie dingen die er wel zijn in ons leven; je zou het haast even vergeten. Ik zie op tegen de tijd die komt maar probeer te genieten van de kleine mooie dingen die er zijn; onze moeders zijn er nog!en hopelijk kunnen we nog veel mooie dingen meemaken

Het jaar

..begon met een mooie vakantie aan zee, in Domburg. Prachtig licht aan het strand. Daar bleek mijn moeder ziek te zijn.
Het ging verder het heel veel mooie dingen rond de zorg voor mijn moeder, ik denk dat ik nog nooit de kleine dingen van de seizoenen zo in me opgeslorpt heb. Ik moest ze mee kunnen nemen naar haar toe. Heel veel mooie tochtjes door de natuur met haar scootmobiel, later wandelingen vanuit het verpleeghuis met de rolstoel. De late herfstzon nog in haar gezicht gevangen. In het hospice de vogels in het winterweer het vogelhuisje zien opzoeken.
Beide jongens liepen vast op school en het lijkt er op de valreep op dat na de oudste ook jongste nu op een betere plek komt. De dag na de uitvaart van mijn moeder hadden we een gesprek op school over hoe hij een klas gaat overslaan.
Verder ben ik blij met de manier waarop we mijn moeder hebben kunnen verzorgen. En heel dankbaar ben ik voor hoe we als familie elkaar hebben kunnen bijstaan, rondom het sterfbed hebben we elkaar kunnen steunen en zijn er geen onnodige botsingen en ruzies geweest. Zelfs niet veel nodige botsingen. En zoals Mayte al voorspeld had was het heel goed om het hele proces samen met de kinderen door te maken. Hun schilderijen-slinger bij het Zonnelied van St Franciscus van Assisi was een waardige groet aan oma. Het mooiste moment was voor hun toen oudste zelf mee wilde naar het verpleeghuis en door mijn moeder met hand en ogen werd bedankt voor zijn komst.
We hebben nog een mooie zomervakantie gehad, ook aan zee, in de duinen. Echt een rondrit om niet te vergeten. Die beelden staan in mijn geheugen.
En zelf heb ik in mijn werk en mijn zelfmanagement ook weer de nodige stappen kunnen zetten, waardoor ik me zekerder voel in mijn vriendschappen en contacten... en in mijn 'slechte' eigenschappen/ zwakke punten.
Tijd voor mijn man heb ik vrijwel niet gehad. Het 12,5 jarig huwelijk viel twee dagen voor de dood van mijn moeder. Dat moet dus nog ingehaald worden. In januari zijn we 20 jaar bij elkaar. Dan gaan we vieren.

Ja, ik ben wel waar ik wil zijn.

Voor volgend jaar hoop ik vooral weer eens op een echte vakantie. Echt weg zijn.

Rodebeuk

oregano

oregano

17-12-2010 om 13:34

Liedewij en rodebeuk...

De tranen staan in mijn ogen als ik jullie verhaal les, Rodebeuk wat heb je het mooi en ontroerend beschreven...
Mijn vader is 2 jaar geleden overleden,ndat hij de laatste 2 weken thuis was, alle herinneringen aan die momenten komen gelijk terug, wat waren dat een bijzondere weken en bijzonder jaar....Zelfs geen onderling gedoe ook, wat voor onze familie een unicum is...Ik heb mijn vader nooit zien huilen, ook tijdens zijn ziekte had hij een houding van: het komt zoals het komt. (En voor zijn ziekte: niemand gaat voor zijn tijd
Hij hoopte dat hij zo zou wegzeilen zonder poespas (in slaap).Totdat ik eventjes weer bij hem zat en ik een traan over zijn wangen zag toen hij zei: ik vind het zo erg dat ik de kleinkinderen niet kan zien opgroeien....
Dat doet me nog steeds zo zeer...en ik mis hem nog dagelijks...Hij was me ook zo dierbaar...
Sterkte jullie hoor!!

Manda Rijn

Manda Rijn

17-12-2010 om 14:48 Topicstarter

Gut wat een sneeuw

ongelovelijk, dit jaar begon met sneeuw en eindigt ook zo. Mijn kinderen groeien zo op met het idee dat er elke winter sneeuw ligt. En dat terwijl we een jaar of 5 een nooit gebruikte slee op zolder hadden liggen.

Ik heb een sneeuwschuif gekocht en driftig aan de slag geweest maar dat is nu na 2 uur niet meer te zien. Ik denk dat er echt zo'n 25 cm is gevallen hier in Haarlem en het blijft maar door gaan.

ayla

ayla

17-12-2010 om 14:53

Hier

Hier ook een jaar met veel zorgen maar ook met veel geluk. Oudste die zo ontzettend ongelukkig was op haar oude school, ongelukkig met zichzelf en zich niet begrepen voelde. Het is mooi om te zien hoe zij nu opbloeit op haar nieuwe school, zekerder van zichzelf wordt en weer vriendinnetjes begint te maken, laten we hopen dat het in 2011 zo blijft doorgaan. Onze jongste die nu bijna peuteraf is, zo heerlijk makkelijk en moeilijk tegelijk is, precies zoals een peuter moet zijn eigenlijk. Maar ook zorgen om ons zelf, we dachten beiden dat we het niet meer trokken en er zijn heel wat tranen gevloeid afgelopen jaar. Maar ook denk ik met veel plezier terug aan onze vakantie, aan het weekendje met mijn oudste in Parijs of alle knuffels die ik ’s ochtends in bed van mijn kleine peuter krijg. Die dingen mogen in 2011 blijven.

Lynna

Lynna

17-12-2010 om 15:39

Heftig en heel anders dan andere jaren

Dit jaar ben ik verliefd geweest en heb "liefdesverdriet" gehad. Voelde me regelmatig net een puber met alle ups en downs die er bij horen. Heb betere contacten gekregen met collega's en vrienden omdat ik meer meemaakte en meer spannends te vertellen had. Heb ontzettend over mezelf nagedacht en dat resulteert ook in een NLP cursus tussen januari en april komend jaar. Heftige ruzies met halsstarrige ex gehad, dochter naar andere middelbare school en zoon die nu pas begint te puberen.

Naar mijn idee heb ik veel geleerd dit jaar en ondanks alle stress en spanning toch een goed jaar gehad.

Jazeker

Mooi om de verhalen van iedereen te lezen, ups en downs maar vooral toch een positieve uitkijk.

Hier ook een mooi jaar achter de rug. Vrijwel geen last van de financiele crisis. Voor het eerst een auto gekocht en ik heb mijn rijbewijs gehaald. Zoon heeft leren fietsen en lezen en rekenen en is een stuk zelfverzekerder. We staan op het punt om naar een groter huis te verhuizen.

En... voor mij het mooiste van alles: mijn man is eindelijk over de drempel mbt uitbreiding van ons gezin. Nu maar hopen dat die droom in vervulling mag gaan.

Ja petal

dat vond ik wel een sterk staaltje, dat dat je gelukt is!
Ik hoop dat de natuur snel meewerkt...

Massi Nissa

Massi Nissa

17-12-2010 om 17:43

O petal!

Wat ontzettend mooi dat je man 'om' is! Meid, ik herkende je verhaal zo, wat leuk om dit te horen. Ik zal veel voor je duimen, want niets is zo leuk als zwanger zijn van de tweede.
Waarmee dit jaar voor mij wel beschreven is. De miskraam in januari (tijdens de meeting, grmbl, belachelijk tijdstip) en de enorme vreugde nu ik al 25 weken zwanger ben van de tweede. Er waren wel zorgen dit jaar, met name over de gezondheid van mijn schoonvader en het welzijn van schoonzus en haar gezin, maar wat overheerst is allesomvattende dankbaarheid voor dit kindje in mijn buik, voor onze dochter en voor alle dierbaren om ons heen.
Wat ik heel erg vind is dat ik dit jaar het contact met iemand ben kwijtgeraakt omdat die persoon boos op mij is. Ik mis haar ontzettend en hoop dat zij volgend jaar weer in mijn leven zal zijn.
Groetjes
Massi

Hmmm wisselend

Ik heb een mooi jaar gehad en een verdrietig jaar. Er zijn vele mooie momenten geweest, maar ook een relatiecrisis die gaat uitmonden in een scheiding.
Ik hoop dat ik volgend jaar in een draadje als dit kan zeggen, dat het me behalve(na 25 jaar) veel verdriet ook weer mooie dingen heeft opgeleverd. Dus ik ga op naar het draadje van volgend jaar.
Muizemeis

reina

reina

17-12-2010 om 18:40

Ja, het was een goed jaar voor ons. Voor mezelf geen bijzondere dingen, maar ook niets akeligs. Mijn zoon heeft een lieve vriendin ontmoet, waar hij heel gelukkig mee is en dat maakt mij ook heel blij, mijn dochter beeindigde een relatie en is very happy single, goed om te zien. Mijn ouders leven allebei nog en zijn nog steeds gezond. Wat wil ik nog meer?

Moeder van twee.

Moeder van twee.

17-12-2010 om 19:07

Nee

Fijn om jullie positieve verhalen te lezen, maar helaas kan ik er niet over meepraten. Mijn leven bestaat meer en meer (en zeker het laatste jaar) uit zorgen, zorgen en nog eens zorgen. Om mijn twee kinderen, maar speciaal om de oudste. Lange tijd heb ik gedacht dat 'alles wel goed zou komen', maar ik raak het vertrouwen hierin steeds meer kwijt....

Moeder van twee (ot)

Je moet naar een psycholoog, als je geen sprankje positiviteit meer kan ontdekken aan je leven zou je wel eens depressief kunnen zijn en dat is erg gevaarlijk!

Gr. Poezie.

Petr@

Petr@

17-12-2010 om 19:29

Nee

Ook ik vind het fijn om jullie positieve verhalen te lezen! Rodebeuk, jullie hebben als familie voor mooie herinneringen gezorgd en jouw moeder een mooi afscheid bezorgd. Petal, ook ik hoop dat jouw droom waar mag worden. Manda, wat fijn dat je zo geniet van jouw dochters!
Voor ons werd dit jaar vooral gekenmerkt door veel zorgen over onze beide zonen en zorgen omtrent de gezondheid van onze moeders.
Ik 'teken' dan ook voor een wat zorgelozer 2011!

Hier ook geen rooskleurig jaar

Met een heftige burnout, meegenomen vanuit december vorig jaar. en het verliezen van mijn baan. Toch ben ik blij dat ik fantastische kinderen heb (die echt niet altijd de makkelijkste zijn, en hun eigen problemen moeten hebben overwinnen). Verder hebben we een dak boven ons hoofd, een kachel die het doet, allemaal een winterjas, enz. Daarnaast wil ik graag naar de toekomst kijken, daar is nog van alles mogelijk. Uiteraard ben ik ook bang dat dat niet gaat gebeuren, maar daar wil ik niet vanuit gaan.
Sluit met opgeheven hoofd dit jaar af!

Gr. Poezie.

Ontroerd

Emotionele muts die ik ben... Wat is het toch leuk dat we elkaar helemaal niet kennen maar wel zo met elkaar meeleven.

Ik wilde eigenlijk niets zeggen over de kinderwens tot er iets te vermelden was maar kan het gewoon niet voor me houden. Zullen niets tegen de oma's zeggen, want je weet maar nooit of het lukt, dus hier dan maar

Moeder van twee

Moeder van twee

17-12-2010 om 19:59

Poezie

Een beetje voorbarige reactie, want heb ik gezegd dat ik geen sprankje positiviteit kan ontdekken in mijn leven? Het grappige is dat ik heel positief ben en dat die eigenschap me behoed voor een depressie. Sterker nog: Ik ben nog nooit despressief geweest, het komt eenvoudigweg niet in mijn woordenboek voor. Start elke morgen zonder zorgen en zie wel wat de dag me brengt.

Ik word hooguit moedeloos van het feit dat alle jaren en alle energie die ik in mijn kind heb gestoken niets heeft opgeleverd. Maar ik geef niet op! Nog niet. En ben oprecht blij voor alle ouders met kinderen zonder zorgen.

Positiviteit

Die positiviteit bleek niet uit je posting moeder van twee. Maar sorry dan, dat ik je verkeerd begreep.

Gr. Poezie.

Up en down

het jaar begon in januari al gelijk met een enorm dieptepunt,gevolgd door nog veel meer hoogtepunten én diepe dalen.Het was vooral een heftig (zowel positief als negatief)en vermoeiend jaar. vanaf november lijkt alles weer een beetje in balans te zijn gekomen.ik hoop dat 2011 een *gewoon* jaar wordt,waarin alles een beetje rustig gaat,zonder hevige ups en downs.( of zou ik dan volgend jaar *klagen* dat het saai was?.

Biene M.

Biene M.

17-12-2010 om 21:53

Prijs de dag niet voor het avond is

Het was dit jaar een grote en blijde verrassing dat ik toch weer zo snel zwanger werd en het dit keer nog bleef ook. Maar met de eindstreep in zicht toch nog zwangerschapsdiabetes ontwikkeld, dus ik durf nog niet te juichen voordat MiniBiene gezond en wel het levenslicht heeft gezien.

Wat in elk geval fijn was dit jaar is dat puberdochter na dik twee jaar chagrijn weer behoorlijk is opgeklaard. Wat had ik haar lach gemist!

En die twee uitvaarten van veel te jonge mannen waren natuurlijk verschrikkelijk. Maar wat veel warmte en intimiteit brengen zulke gelegenheden toch ook met zich mee. Eigenlijk geloof ik het niet, maar ik hoop toch dat de overledenen daar iets van hebben meegekregen.

In het licht van geboorte en dood lijkt het misschien triviaal, maar ik heb dit jaar heerlijk gewerkt. Wat ben ik blij met mijn baan!

fladder

fladder

17-12-2010 om 22:02

Eerst even dit rechtzetten...

"Je moet naar een psycholoog, als je geen sprankje positiviteit meer kan ontdekken aan je leven zou je wel eens depressief kunnen zijn en dat is erg gevaarlijk!"

Als er geen positiviteit meer te ontdekken is, hoeft er niet altijd sprake te zijn van een depressie. Soms kunnen de feiten gewoon heel grimmig zijn. Dat heeft niks te maken met een depressie.

Asa Torell

Asa Torell

17-12-2010 om 22:41

Petal

Wat fijn, ik ben nu al ontroerd voor je! Ik duim dat het gauw mag lukken.

Asa Torell

Asa Torell

17-12-2010 om 22:52

En hier

gaat het goed. De kinderen hebben het naar hun zin op school/kdv en doen het daar goed. En ze kunnen het ongeveer sinds de zomer duidelijk beter met elkaar vinden dan daarvoor. Man had een wat beter jaar op het werk, al wil hij nog steeds wel iets anders. Ikzelf wil ook wat anders, maar ik weet inmiddels wat, en dat is fijn. En ik ben nu al bezig bij het huidige werk zoveel mogelijk dingen in die richting te doen, en daar leef ik echt enorm van op. En ik ben heel blij dat we allemaal gezond zijn, en dat dat ook voor onze families geldt.
En, last but not least, dankzij oo hebben we alweer 2 goede zaterdagen achter de rug! Ik verheug me alweer op morgen.

Moeder van twee

Moeder van twee

17-12-2010 om 23:38

Reactie

Vanwege mogelijke herkenning gaat het me te ver om mijn 18-jaar lange ervaringen met mijn ADD-kind hier op te schrijven, maar wat zou ik dat graag doen. De invloed die mijn kind op mijn leven heeft, is enorm.

Even on-topic weer: Ik heb heerlijk gewerkt het afgelopen jaar en dat geeft me een hoop voldoening. Verder een relatie gekregen met de liefste man die ik me wensen kan en trots op mijn sterke jongste kind.

fladder

fladder

17-12-2010 om 23:48

Een klotejaar met een gouden glans...

(excuus als het wat warrig is... Het kost me veel moeite dit een beetje leesbaar te schrijven, maar ik wil het absoluut neerzetten!)

Een jaar geleden hoopte ik dat 2010 eindelijk mijn jaar zou gaan worden. Het ging eindelijk erg goed met oudste, mijn werk leek wat aan te trekken, twee punten van zorg die opgelost leken te zijn. Met jongste ging het helaas alweer een tijdje minder goed. Ook werd ik door een groep mensen die zich vriendinnen noemden en altijd over me liepen te jubelen hoe leuuuuk en hoe sterrrrk en hoe vol huuuuumor ik ben, opeens in de steek gelaten, wat heel hard aan kwam.
Het nieuwe jaar begon, en vrijwel meteen ontdekten we dat jongste epilepsie had. En het bleek geen eenmalige gebeurtenis: hij heeft zijn medicatie echt nodig, hebben we geleerd. Ook werd me verteld dat hij het waarschijnlijk niet zelfstandig zal redden in deze maatschappij. Waarschijnlijk komt hij in een beschermde woonomgeving als hij wat ouder is. Keihard, zeker omdat het een jongetje is dat zo graag later "gewoon een lieve vrouw en een kindje" wil... AUW!!!

Ik ontdekte dat mijn droom om groter te kunnen wonen ook in diggels viel. Toen ik hier in 2005 kwam wonen, zag het er naar uit dat ik na 5 jaar ingeschreven staan naar een vierkamerwoning mét tuintje kon gaan (mijn droom). Mocht een benedenwoning zijn. Maar de prijzen van dat soort woningen stegen tot boven de 550 euro en sinds juli is er een regel dat mensen met een laag inkomen niet boven de 550 euro mogen inschrijven. In de herfst besloot ik me in te schrijven in een ander dorp, de kans is daar wel goed, maar dat zal waarschijnlijk volgend jaar zomer zijn. Goed, ik heb geduld, maar het was wel even slikken, en wie garandeert dat dat dorp niet opeens ook de grenzen sluit voor armoezaaiers uit de grote stad...

Zoon kreeg andere medicatie, en via zijn kinderarts kreeg ik een maatschappelijk werkster die zag dat ik als een waanzinnige octopus allemaal bordjes in de lucht hield, met gezin, extra zorg, werk, financieel zelfstandig en onafhankelijk willen blijven, en zo, en mezelf op de laatste plaats. Ze waarschuwde me, maar toen ze een alternatief probeerde te zoeken in de vorm van minder versplinterd werk, urgentie bij de woningbouw e.d. ontdekte ze ook dat dingen niet altijd zo lopen zoals het zou moeten zijn.

Omdat ik minder ver van huis durfte vanwege de epilepsie van jongste, had ik ook minder werk. Ik besloot een paar uur per week te gaan werken bij een baas (ik bleef ook werkzaam als zelfstandige) om in ieder geval een beetje vastigheid te krijgen. Na een half jaar bleek een oude blessure op te komen en kon ik dit (fysieke) werk niet meer doen, maar ik ging enthousiast aan het werk in de binnendienst. Ik wist wel, en begreep, dat mijn contract niet verlengd zou worden, want ze hadden mensen in de buitendienst nodig en niet in de binnendienst.

Mijn agenda bleef onverantwoord overvol. En halverwege het voorjaar diende er een nieuw probleem aan: het zorgbureau dat de kinderen begeleidde had steeds meer dollartekens voor ogen in plaats het belang van de cliënten. Eén van de medewerksters, die mij ook begeleidde, heeft me geconfronteerd met de gang van zaken. Ik ontdekte een enorme beerput! Ik sprak daarna ook andere ouders, maar ook medewerkers, die ook slachtoffer waren geworden van de grootheidswaanzin van het management. Ik ben godzijdank zonder schade van deze organisatie afgekomen, maar ken ouders die werden gedreigd met "dan melden we jullie bij BJZ en raken jullie je kind kwijt" (dit werd door ex-begeleiders bevestigd). Ik had dus weinig schade en was op tijd vertrokken, maar de stress die hierbij kwam kijken plus de verhalen die ik hoorden trokken opnieuw oude wonden open bij mij.

Toevallig was ik in die tijd weer bezig met een verlenging van het PGB en ook nu bleek het falen van die organisatie: er was geen zorgplan o.i.d. en niemand wist ergens van. Dankzij een goeie OOL-er en een meedenkende BJZ-er is het toch goed afgelopen!

Steeds vaker hoorde ik dat ik teveel hooi op mijn vork nam. Maar ik had geen keus. Er moest brood op de plank, ik wilde voor geen goud mijn hand op hoeven houden, ik wilde het beste voor mijn jongens, die op diverse gebieden extra zorg nodig hadden... En ik ging door, koppig als een ezel, bang om hulp te vragen (want dat zette me in een afhankelijke positie)... Ik negeerde de tekenen dat het niet goed met me ging.

En oh jee, oudste zoon met wie het zo goed ging, bleek een leerachterstand te hebben op het SVO...! Hij kwam van een andere school, maar omdat er in de eigen stad een nieuwe werd geopend, kwam hij daar terecht. Toen bleek dat al zijn schoolgenoten flink achterliepen. Gelukkig lijkt oudste leergierig genoeg... Maar het ziet ernaar uit dat ik er bij het volgende oudergesprek niet bij kan zijn (zie verderop in deze tekstbrij).

Begin oktober barstte de kruik. Door iets simpels stortte alles in mijn leven in. Ik werd door iets simpels als een kapotte auto, die zo nodig was in mijn snaarstrakke schema van zorg, werk en zo, volledig omver geblazen. De paniek, die tot dan toe onder controle was gehouden, sloeg in alle hevigheid toe. Burnout, overspannen, chronische overbelasting, tijdje rust houden, en een vaardigheidstraining volgen bij een psychologe die ik al sinds de zomer bezocht toen de eerste barstjes in mijn pantser kwamen.

Ik werd (opnieuw, want ik deed al vervangend werk wegens de blessure) opnieuw naar de arbo-arts gestuurd, die me terug naar het werk stuurde en weigerde zich te verdiepen in de brief van de huisarts en het trainingsschema van de psychologe. Ik probeerde te werken, wat mislukte, waarna mijn salaris werd stopgezet. Het deskundigenonderzoek van het UWV loopt nu, maar mijn werkgever blijkt ze glasharde leugens te vertellen. Wat tot voor kort nog "chronische overbelasting", "surmenage", "burnout" e.d. heette, heet inmiddels officieel PTSS (omdat ik al jaren op mijn tenen loop) met paniekstoornissen (fysieke reactie op angst en stress).

Ik werk niet meer, kan het niet meer. Ook niet als ZZP-er. Leef nu van spaargeld en een tijdelijk extra bronnetje. Ik ben middenin een nachtmerrie terecht gekomen. En het lijkt allemaal enorm uitzichtloos. Maar dat ik dat buffertje heb, is wel weer een zegen. Dat kan me nog even redden...

Het lijkt alsof het een hellend vlak is. Toch heb ik mini sprankje hoop (vooral als ik weer een lorazepammetje heb mogen snoepen, kerstcadeautje van de psychiater), al is het een heel klein lichtje middenin mijn duisternis. Ik heb namelijk op overweldigende wijze geleerd dat ik niet meer alleen sta...!!!

Toen ik begin oktober in elkaar kakte, stonden mailbox, sms en telefoon roodgloeiend. Ik had geen reallife sociaal netwerk, maar mijn virtuele netwerk (incl. OOL-ers) bleek minstens zoveel waard te zijn! Diverse mensen, sommigen kende ik niet eens in het echt, kwamen naar me toe, stopten mijn diepvries vol, praatten met me, leidden me af, zagen hoe ik soms in een nieuwe paniekaanval schoot en vertrokken geen spier toen dat gebeurde omdat ze wisten wat het was, en bleven me vooruit duwen, al kon en wilde ik soms niet meer "want wat had het voor nut". Ze gingen met me mee naar de arboarts (waardoor ik weet dat ik nog steeds niet gek ben geworden: het was werkelijk zo waanzinnig gegaan daar).
Mensen met professionele achtergronden dachten actief mee en werkten samen met de al aanwezige professionele hulp zoals de maatsch.werkster en de psychologe, waardoor ik een gezinscoach te pakken kreeg die over de nodige kruiwagens lijkt te beschikken en in de eerste twee weken dat ze hier rondloopt al enkele mooie dingen heeft verricht.
Er zijn ook mensen die me af en toe voorzien van een goedbedoelde preek, als dat nodig is. Niet altijd fijn, maar wel goed. Want alleen met een goedbedoeld "meid, wat rót" schiet niemand wat op.
Er zijn zelfs vriendinnen die ik afgelopen jaar tijdens een "voorbode", de eerste barstjes, van mijn oktober-dip, behoorlijk pijn heb gedaan, maar die me toch niet hebben laten vallen.
Er ook was iemand die me regelmatig opbelde en dan (vanuit haar eigen professionele achtergrond) even genadeloos door de psychoshredder haalt als ik me weer eens groter probeer voor te doen dan ik ben.
En zelfs mijn ex is er. Op een manier die ik van hem niet zo ben gewend. Dat is even wennen...!

Ondanks alle steun die ik in deze kl*tetijd heb ervaren, moet er toch iets concreets gebeuren, want ik ben rock bottom, fysiek, tussen de oren, en als er niks verandert ook financieel. Er is nog veel gevecht te leveren (o.a. voor het UWV, zodat ik i.i.g. geen luie werkweigeraar/verwijtbaar werkloze ben en mijn ingehouden salaris weer terug krijg), maar ik zal toch ooit weer gewoon op mijn benen moeten kunnen staan, weer sterk kunnen zijn. Dat lukt niet meer met "even flink zijn".

Al een paar jaar geleden heeft iemand me vanuit eigen ervaring een herstellingsoord aangeraden. Ik hield toen de boot af, immers, wie zorgde er dan voor de jongens, die zoveel extra zorg nodig hebben? Ex was toen niet bepaald gemotiveerd, te druk met zijn werk... Maar blijkbaar is het moment nu wel rijp.
Uitgerekend ex had een maandje geleden al bezorgd gezegd dat hij een "rusthuis" wel een idee zou vinden, en dan zou hij de kinderen wel kunnen opvangen, dat kon hij nu beter met zijn werk combineren. Aanvankelijk hield ik het nog af, maar enkele weken geleden realiseerde ik me dat ik volkomen vast ben geraakt, ondanks al mijn goede bedoelingen, ondanks alles wat ik al met de jongens heb bereikt, ondanks het keiharde werken dat ik deed, wat niet veel geld opleverde maar wel genoeg om uit de bijstand en uit schulden te blijven.

In samenspraak met maatsch.werkster, psychologe en zojuist binnengestapte gezinscoach heb ik de knoop doorgehakt en samen met de psychologe mezelf aangemeld voor een herstellingsoord. De maandag na kerstmis heb ik intakegesprek, en binnen een week zal ik weten of ik erheen mag. Dat zal dan al snel gebeuren. De kinderen gaan dan naar hun vader en gezinscoach is druk bezig alles te organiseren. Als het doorgaat ben ik 6-12 weken onder de pannen, met mogelijkheid tot nabehandeling in dagopvang. Ik wil dit met handen en voeten aanpakken om mijn leven en mijn hoofd weer op orde te krijgen.

Ik realiseer me dat dit een pittig stukje leeswerk is, en ik heb niet alles verteld. Er komt best wel wat bij kijken voor het licht zodanig uitgaat dat je niet meer in staat bent de meest gangbare dingen te doen. hoe dan ook, dat punt is nu bereikt.

Dit is een warrig berichtje. Waarschijnlijk veel te lang. En niet altijd te begrijpen, omdat ik wegens de openbaarheid van dit forum geen man en paard kan noemen. Mijn excuses hiervoor.

En ik ga niet inktzwart dit kl*tejaar besluiten. Ik ben mijn kinderlijke onbevangenheid definitief kwijt. Maar ik heb iets gevonden wat ik al heel lang heb gezocht. Vrienden, die door het vuur gaan voor je. Sommigen komen, en gaan dan weer, en dat is goed. Anderen blijven langer. "Eenzaamheid" is in 2010 uit mijn woordenboek verdwenen...!!!
Ik ben, ondanks al mijn angst en onrust en paniek voor de toekomst, dankbaar voor deze mensen. Dankbaar ook voor de professionele hulpverlening waar ik heel nare ervaringen mee heb, maar die nu zeer actief laat zien dat het ook anders kan.

Ik ben er nog lang niet. De verwachting is dat het wel een aantal maanden zal duren voor ik alles mijn hoofd weer op een rijtje heb, een beetje een normaal (nou ja, fladdernormaal dan ) leven kan leiden en weer kan gaan werken. Maar ik hoef het niet meer alleen te doen.

Het is heel eng om vertrouwen in de toekomst te hebben. Dat heeft niks met depressie te maken, maar met backstabbers, telkens buiten de boot vallen, tegen bierkaaien vechten en de lat te hoog leggen om aan gangbare verwachtingen te voldoen. En ja, daar heb ik ook een aandeel in. Maar toch durf ik verder. Dankzij de mensen die actief naar me toe kwamen, me mailden, belden, die weigerden toe te kijken hoe ik kapot ging.

Zij en ik hebben een doel. Volgend jaar, gezamenlijk barbecue, in de tuin van mijn nieuwe huis (waar dat ook moge zijn)

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.