Off-topic discussies Off-topic discussies

Off-topic discussies

Kobalt

Kobalt

25-09-2011 om 13:21

Hekel aan feestjes

Ik zit eigenlijk wel met een probleem. Ik heb een verschrikkelijke hekel aan recepties, feestjes, barbecues, verjaardagen en al die ander 'gezellige' bijeenkomsten van grote groepen mensen. Het ergste vind ik het als ik zelf jarig ben of zo, als het gedeeltelijk 'om mij' gaat, maar ook bij de bijeenkomsten voor anderen voel ik me echt rot.
Ik weet nooit wat ik tegen de andere mensen moet zeggen, als het lukt om een gesprek met iemand te voeren, is die persoon altijd zo weer vertrokken om met een ander te praten en ik kan mezelf erna altijd niet uitstaan, omdat ik zo ontevreden ben over wat ik gezegd heb en hoe ik me gedragen heb.
Gisteren was er bijvoorbeeld een bijeenkomst waarbij ik aan de aanwezigen werd voorgesteld omdat ik een functie voor hun ga doen (vrijwilligerswerk). Erna was 'gezellig koffiedrinken'. Ik was na het officiële gedeelte, al de deur uitgelopen, ik zat al op mijn fiets (weggevlucht) en heb mezelf toen toegesproken en terug gestuurd, omdat ik natuurlijk bij dat koffiedrinken aanwezig diende te zijn. Ik sta daar dan met mijn kopje koffie, vriendelijk te glimlachen, spreek een paar mensen die ik ken. Maar ik voel me dan zelfbewust, opgelaten en een sociale mislukkeling, een ei.
Verjaardagen vind ik eigenlijk alleen maar leuk als ik de andere gasten echt heel goed ken, en ik me bij hen op mijn gemak voel en als ik niet in de belangstelling sta. Ik kan er al enorm tegen opzien, om een volle kamer in te lopen en al die mensen gedag te moeten zeggen, brrr. Ik denk weleens dat ik een sociale handicap heb of zo, of sociale faalangst. Ik voel me bij mijn vrienden en familie wel op mijn gemak. Het gaat vooral om vreemden of om mensen 'waar ik niets mee heb', de 'kennissen'.
Hoe doen jullie dit soort dingen? Zijn jullie receptie-tijgers, of herkennen jullie mijn gevoel? Misschien heeft er hier iemand wel een ultieme strategie voor me, zodat ik me in de toekomst minder klunzig voel, dat zou mooi wezen!

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Massi Nissa

Massi Nissa

25-09-2011 om 13:47

Kobalt

Ik herken je gevoel wel een beetje, hoor. Je had me eens moeten zien bibberen toen ik het cafe binnenliep waar de OO-meeting in januari was. Ik was als de dood dat het op de een of andere manier niet zou lopen tussen mij en de andere aanwezigen, en dat ik me dan nooit meer zo lekker zou voelen op het forum. Viel natuurlijk 100% mee, maar dat kun je van te voren nooit helemaal zeker weten.
Wat ik niet herken, is de gevoelens van schaamte na afloop. Waarom ben je dan zo ontevreden over jezelf? Je bent geen feestnummer dat bij binnenkomst meteen alle beschikbare sociale ruimte opeist, nou en? En denk je niet dat veel luidruchtig lachende mensen zich ook een beetje overschreeuwen bij dit soort bijeenkomsten?
Heel veel mensen voelen zich ongemakkelijk bij grote gezelschappen vol mensen die ze niet zo goed of helemaal niet kennen. Misschien wel driekwart van alle aanwezigen, schat ik zo in. De kunst is dus om het niet zo belangrijk te maken, lijkt me. Je staat daar, drinkt je koffie, hebt wat oppervlakkige gesprekjes (misschien ook wel een leuk gesprek, je weet nooit) en vertrekt wanneer jij denkt dat het mooi is geweest. Je hoeft ook niet overal naartoe, ik sla heel veel gelegenheden over.
O ja: dat van de een naar de ander pingpongen is gebruikelijk bij recepties en ergert mij ook wel eens. En juist je eigen verjaardag is niet eng, want je staat de hele tijd in de keuken hapjes te maken en geeft verder veel aandacht aan de aanwezige kinderen (valt bij iedereen goed en is minder eng).
Groetjes
Massi

Kiki

Kiki

25-09-2011 om 14:10

Beetje herkenbaar

Ik ben ook geen held in grote sociale settings. Verjaardagen van familie/bekenden gaan nog wel, maar ik was laatst op een bruiloft waar ik, bijna, niemand kende en waar de mensen niet echt mijn types waren en ik heb echt de tijd uitgezeten.

Een aantal keer individueel koffie gedronken met mensen van OOL of elders en ik ben dan van tevoren echt bloednerveus. Want ik kan prima converseren op facebook en OOL en mensen aan het lachen maken, maar in real life kost het me toch echt wat meer moeite en inderdaad daarna ernstig aan mezelf twijfelen, Want heb ik wel genoeg interesse getoond in de ander, gedragen mijn kinderen zich wel, had ik niet actiever moeten helpen opruimen, had ik het niet teveel over mezelf.

Ook een reden waarom ik niet naar een OOL-meeting zou gaan, ik zou de stress niet overleven

Sinds ik zelfstandig ondernemer ben en echt personeel moet aansturen en op professioneel gebied ook nog naar bijeenkomsten, borrels en dergelijke moet gaat het beter. Maar het is niet mijn hobby en ik ben me ook constant van mezelf bewust en zit inderdaad ook na afloop mezelf toe te spreken (lees af te serveren)

Ik denk dat meer mensen het hebben, maar dat je het gewoon niet gelijk aan iedereen merkt.

Kobalt

Kobalt

25-09-2011 om 14:22

Geschrokken

Ik vind het wel fijn, dat jullie het herkennen. Het stomme was, dat ik echt schrok toen ik op mijn fiets zat. 'O jee, wat doe ik nu, ik kan er toch niet tussenuit glippen?' Dat was toch wel een beetje raar gedrag van mezelf, vind ik.
En toen ben ik toch maar weer naar binnen gegaan. Daar ben ik dan wel weer trots op.
Ik weet niet waarom ik zo negatief over mijzelf denk. Ik denk dat ik mezelf wat helpende gedachten moet aanleren of zo. Zo van: 'Massi en Kiki vinden het ook niet zo leuk, ik ben de enige niet.'

tonny

tonny

25-09-2011 om 14:26

Doenerig

het liefst heb ik wat te doen bij zo'n sociale bijeenkomst. Glazen ophalen, afwassen, hapjes maken, dat soort dingen. Bezigheid, heerlijk.

Maar ja, bij veel van dat soort gelegenheden ben ik 'mee' met wederhelft en dan is het zaak te converseren met de aanwezigen en daar moet ik echt zin voor maken.

OOl vind ik totaal niet eng, vermoeiend of wat dan ook, dat vind ik gewoon leuk (al ben ik naderhand schor en lig ik te tollen in mijn bed, hahaha). Verjaardagen van vriendinnen - nou ja, dat zijn er maar een paar- is prima. Familie - hm, familieverjaardagen maken we niet zo vaak mee, te ver weg.

Ik vind feestjes vooral een beetje lastig als ik er 'in functie' heen ga. Vanwege mijn werk of dat van mijn man. Vooral dat laatste, trouwens.

Soms is er zo'n happening waarvan ik achteraf zeg- leuk! Maar vaak is het vermoeiend. Het begint al met ' wat moet ik aan' en 'mijn haar zit niet zoals ik wil'. Ach ja.

tonny

tonny

25-09-2011 om 14:28

Nieuwjaarsrecepties

vréselijk!! Dat vind ik echt het dieptepunt in 'feestjes'.

Ook het rondje afscheid aan het eind van het schooljaar toen ik nog op school werkt. Brr, ik hou daar helemaal niet van. Die zoent wel, die niet. Nee, laat maar. Ik wens iedereen van harte een fijne zomervakantie, maar zo'n rondje iedereen langs - neuh. En dan als het schooljaar begint opnieuw, bij de eerste teamvergadering.

Monique D*

Monique D*

25-09-2011 om 15:27

Ben ook niet zo'n feestnummer..

.. en ook nooit een groepsmens geweest. Ik ga niet graag naar officiële bijeenkomsten waar ik bijna niemand ken. Daarom ben ik blij als ik iemand kan meenemen (vriendin of eventuele partner) op wie ik kan steunen. Maar als ik dat niet heb dan wordt het moeilijk.
Zelfs bij presentaties op het werk (met daarna een staande receptie, waarbij iedereen met elkaar kan communiceren) of een BBQ op het werk heb ik moeite mee. Praten met die en dan met die, bij weer een ander groepje aansluiten, etc. vind ik lastig, want ik weet nooit wat ik moet zeggen. Ik zit het dan met moeite uit. Of meedoen aan bedrijfscursussen met mensen die je amper kent waarbij er groepen gemaakt moet worden om over een stelling te discussiëren... dat vind ik ook moeilijk. En dan dwing ik mijzelf om actief bezig te zijn met die discussie, anders word ik ondergesneeuwd.
Om die reden durf ik ook geen OOL-bijeenkomsten te bezoeken. Ik durf dat niet aan. Bij relatief vreemden zitten en dan maar hopen dat het klikt... NO WAY! Vervelen en in een hoekje zitten is niet mijn ding. Ik heb bewondering voor de mensen die die drempel hebben overwonnen en daar naar toe zijn gegaan en het daar heel gezellig hebben gehad! Maar ik hoor niemand die het niet gezellig heeft gehad... of het kan zijn dat het gewoon gezellig was!!
Ik denk dat het ook met mijn (school)verleden te maken heeft. Dit heb ik achter mij gelaten, maar die angst is er toch nog...

merel

merel

25-09-2011 om 15:50

Deels

Ik vind feestjes wel leuk, maar ik herken wel dingen. Zoals binnenkomen en het rondje voorstellen, je zal het niet aan me merken, maar ik vind dat helemaal niet leuk. Dus iedereen langs, feliciteren, (bekenden wel kussen, onbekenden niet) vertellen wie ik ben, waar ik de jarige van ken en hup naar de volgende. Hehe, als we dat hebben gehad zoek ik meestal wel een bekende op en ga daar bij staan. Als er werkelijk niemand is die ik ken, dan voel ik me erg opgelaten, maar zo vaak komt dat niet voor, eigenlijk bijna nooit meer. (of ik ga gewoon niet naar dat soort feestjes of zorg dat ik iemand meeneem) Als eenmaal het ijs gebroken is, dan vind ik feestjes erg leuk. Vind het gezellig om met veel mensen te kletsen en de meeste mensen zijn ook wel gezellig genoeg en babbelen terug. Een keer ben ik op een feestje geweest van mensen die weinig tot niets te babbelen hadden, erg saai en toen was ik ook snel weg. Het scheelt dat ik met een man getrouwd ben die 5 kwartier in een uur kletst...dus met hem erbij is het nooit saai. (maar ja, we gaan niet naar alle feestjes gezamelijk)

Asa Torell

Asa Torell

25-09-2011 om 16:25

Wisselend

Hier vind ik het regelmatig best leuk, en soms heb ik ook heel duidelijk dat ontheemde 'wanneer kan ik weer naar huis' gevoel. Een tijdje maakte ik overal de foto's, dat was heerlijk als houvast.
Man heeft echt helemaal niks met feestjes en gaat alleen maar mee als het moet. Als ik jou was zou ik er ook zo tegenaan kijken: je hoeft het niet leuk te vinden en doet het alleen in die gevallen dat er qua werk of sociaal gewoon niet onderuit te komen valt. En je hoeft er ook niet 'goed' in te worden, dat idee zou ik proberen los te laten. Maar goed... makkelijker gezegd dan gedaan zoiets!

Rafelkap

Rafelkap

25-09-2011 om 17:23

Ik ben ook niet bepaald van de feestjes en partijen. Nooit geweest ook . Als ik al ging/ga dan vroeg als een van de eersten, om weer snel weg te gaan als het gezellig wordt.
Ik houd meer van 1 op 1 denk ik, of iets meer. Heb het nog wel geprobeerd, zo'n OO-meeting, maar het zijn me er te veel om mee te praten en het wordt dan al gauw te oppervlakkig en dat voelt onprettig. Ligt niet aan anderen hoor, ligt aan mezelf, ik vind mezelf dan ook te oppervlakkig tussen al die mensen, voel mezelf dan een anekdote door steeds hetzelfde te vertellen.
Maar dat maakt toch niet uit, ieder z'n heug? Gewoon lekker thuis blijven voortaan

Vic

Vic

25-09-2011 om 17:24

Oefenen

Ik heb er een tijdje geleden een leerdoel van gemaakt om op bijeenkomsten met vreemden minimaal 3 mensen aan te spreken en daar een gesprekje mee te houden. Nu ik dat wat vaker heb gedaan merk ik dat ik het minder erg ga vinden. Ik heb er wel een strategie voor. Mensen vinden het namelijk erg leuk om over zichzelf te vertellen, dus dan kom je met een aantal open vragen een heel eind. Volgend leerdoel wordt denk ik om van het idee af te komen dat ik zelf niets boeiends te vertellen heb

Lol!

Stress van te voren heb ik zelden. Ook op een OOL meeting of zo loop ik frank & vrij naar binnen, en ik denk er echt neit over na met wie ik zou moeten praten en of ik wel leuke genoeg ben of zo.

Wat ik wel herken dat ik als redelijk luidruchtige flapuit na afloop van zo'n event/receptie/meeting regelmatig met het schaamrood op de kaken terugkijk en me afvraag waarom ik in hemelsnaam *zus* gezegd heb of wat me bezielde om *zo* te doen.

Maar goed...da's allemaal achteraf...hahaha!

Ingrid

(en weet je wat helpt...je het ergste scenario voorstellen..zo'n OOL meeting. Nou, wat kan er nou gebeuren?? Als je werkelijk achteraf denkt dat het vreselijk was & je je doodschaamt dan neem je na de meeting een nieuwe nick & gaat nooit weer naar een meeting. Klaar. Heb je weer iets gelelerd. Stuk grotere kans trouwens dat je een topmiddag hebt & achteraf zo blij dat je het gewoon gedaan hebt. toch?

Ingrid

Kobalt

Kobalt

25-09-2011 om 19:07

Blij

Hoi, Ik ben blij met de herkenning en blij dat ik dit draadje ben gestart. Bedankt allemaal.
Ik realiseer me dat ik niet de enige ben die het zo voelt. Het lijkt alleen maar zo. Dat is een helpende gedachte waar ik wat mee kan.
Ik ben nogal geïsoleerd opgegroeid (platteland), dus als kind ben ik nooit zoveel 'onder de mensen' geweest. En ik merk dat ik hierdoor toch wel bang ben om 'raar' te worden gevonden. Alsof ik de sociale regels niet begrijp, of in ieder geval niet leuk vind.
Wat Vic schrijft, jezelf een doelstelling geven, andere mensen laten praten, dat is een goed idee. Dat ga ik uitproberen. Het is natuurlijk een risico dat ik in dit soort situaties zo erg bezig ben met mezelf en of ik niet stom overkom, dat ik vergeet om naar anderen te luisteren.
Want ik merk namelijk dat het in de loop van de jaren niet beter wordt, maar erger. Ik vond het echt raar van me, dat ik opeens op die fiets zat om naar huis te gaan. Dat was echt ongepast, onbeleefd. En zo wil ik dus niet zijn.

Ik ben er hartstikke goed in

Ik kan met iedereen wel een praatje maken en voel me altijd wel op me gemak, al ken ik niemand. Maar ik vind er meestal geen zak aan, zie het echt als een verplichting. Maar mijn man heeft een goeie aan mij, als 'vrouw van'. Mocht ik gister weer zijn op een oersaai personeelsfeestje van zijn nieuwe werk.

skik

Kiki

Kiki

25-09-2011 om 19:55

Ik kan het ook wel hoor

praten met wildvreemden, maar ik vind het echt vreselijk en voel me totaal niet op mijn gemak. Maar ik kan mezelf prima dwingen om met vreemden te praten en mezelf met een schop onder mijn kont tot sociaal aanvaard gedrag krijgen.

@Flavel Dank je wel. Ik kan ook wel streng zijn hoor. Op werkgebied dan. In het echt val ik wel mee. Maar dat soort dingen kan ik op papier altijd wat beter dan verbaal.

Ik ben trouwens opgegroeid in een enorm kritische omgeving, dus ik geef mijn moeder gewoon maar de schuld

Biene M.

Biene M.

25-09-2011 om 21:01

Feestjes en schoolplein

Ik heb zelden moeite met feestjes, recepties, after congres borrels e.e. (hangt wel een beetje van mijn stemming af). Maar ik ben niet zo goed op het schoolplein, dat vind ik echt lastig.

Weer

Weer

25-09-2011 om 21:14

1 talent

Ik heb maar 1 echt talent en dat is oeverloos kletsen over niets. Tel daarbij op m'n enorme diepe interesse in de medemens (mijn vrienden noemen dit mijn onbeschaamde nieuwsgierigheid) en je snapt dat ik me op de meeste feestjes prima red. En ik vind het ook leuk. ik heb het nodig om soms andere mensen te ontmoeten, andere dingen te horen etc.
Maar ook ik heb wel eens een slechte dag. En wat me opvalt aan jou en aan mezelf is dat ik dan altijd de oorzaak bij mezelf zoek. Jij zegt dat je dan ontevreden bent over jezelf. Maar waarom? Misschien waren die andere mensen gewoon helemaal niet leuk. Dat kan toch ook? Ik probeer mezelf tegenwoordig een beetje aan te leren om bij 'mislukkingen' zowel op sociaal vlak als op werkgebied niet de schuld alleen bij mezelf te leggen. het kan ook aan anderen liggen hoor!

Rafelkap

Rafelkap

26-09-2011 om 09:30

Kan het ook

Ik kan ook goed lullen, ben prima in contact maken, maar ik vind het gewoon niet leuk als het zo kort en oppervlakkig is, doordat er veel mensen zijn. Het zijn altijd dezelfde vragen en dezelfde gesprekjes. Daarom vond ik de rit naar huis en naar de ool-meeting toe zo leuk, dan gaat het tenminste ergens over.
Daarbij zat ik toen ook niet echt lekker in m'n vel, dat wel.

Kobalt

Kobalt

26-09-2011 om 09:35

Aan wie het ligt

Nu ik er verder over nadenk en jullie reacties lees, zie ik het allemaal toch een stuk genuanceerder. Het is inderdaad zo dat ik er de laatste tijd meer 'last' van heb. En ik denk dat ik nu snap dat dit komt.
De laatste jaren ben ik langzamerhand steeds negatiever over mijzelf gaan denken. Ik sta al een tijd in de stand: als het goed gaat komt dat door de ander, gaat het slecht, dan is het mijn schuld en moet ik beter mijn best doen.
En dat slaat zich natuurlijk neer op de manier waarop ik met mensen communiceer en hoe ik dat uitleg. (maar dat had ik echt nog niet zelf gezien, voor gisteren)
Het komt er dus toch op neer dat ik daar mee aan de slag moet. Ha, lekker makkelijk neergetypt.... (nu de rest nog)
Ik ga aan de slag met de tips die ik hier heb gevonden: niet meer de 'schuld' bij mezelf zoeken, haalbare doelen stellen, de hele boel wat luchtiger opnemen, ik ben de enige niet.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.