Off-topic discussies Off-topic discussies

Off-topic discussies

Abel

Abel

24-10-2011 om 15:01

Kinderen van de hondsberg

Ik keek dit weekend naar "de kinderen van de Hondsberg." Kinderen die jaren geleden zijn gefilmd toen ze op de Hondsberg verbleven, werden nu weer opgezocht nu ze jongvolwassen zijn. Ik moet zeggen dat ik erg van onder de indruk was. Vooral de twee jongens hebben uiteindelijk toch een redelijk goed bestaan kunnen opbouwen, beter dan dat je op basis van hun achtergrond zou verwachten. En het meisje wat nu toch ondanks al haar beperkingen een vrij ontspannen dagelijks bestaan kan hebben. Ik heb bewondering voor haar ouders die haar zo los hebben kunnen laten en haar tegelijkertijd vasthouden en van haar houden.
Tijdens het kijken vroeg ik me af hoe je hier naar kijkt als je zelf een zorgenkind hebt. Is het bemoedigend, of juist een schrikbeeld? Nu hebben de meeste kinderen een liefdevolle thuissituatie, wat het beeld natuurlijk wel anders maakt, maar een deel van de problematiek is toch hetzelfde denk ik.
Hebben er meer mensen gekeken, en wat vonden jullie ervan?

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
mix

mix

24-10-2011 om 15:10

Nee maar

waar was het op? Ik zou het gráág zien omdat ik de serie met belangstelling heb bekeken toendertijd (en volgens mij ook de herhaling later).

Abel

Abel

24-10-2011 om 15:19

23 en 30 oktober

Het was gisteravond bij Document op Ned.2. Hij is vast te zien via uitzending gemist. Volgende week zondag is deel 2, met 3 andere kinderen.

Quin van der Veer

Quin van der Veer

24-10-2011 om 21:15

Gekeken

Ja, ik heb (als vaste bezoeker van de rubriek Zorgenkinderen) gekeken en volgende week ga ik 'm opnemen. Ik was erg onder de indruk, ook van hoe enorm WIJS deze kinderen waren geworden en hoe zwaar het moet zijn om in zo'n instelling te wonen, zonder papa/mama, ondanks alle liefdevolle en goedbedoelde aandacht. Vooral het verhaal van Boyce greep me aan, wat is hij een beschadigd kind geweest, intriest om als 10?-jarige al in 7 of 8 internaten gezeten te hebben en steeds ergens anders naartoe gestuurd te worden.
Graag een nieuwe rubriek hier op OO: ZorgJESkinderen, want wat zijn mijn zorgen onbelangrijk naast de zorgen van de kinderen zoals ik in de docu zag.

elsje78

elsje78

24-10-2011 om 22:14

Ook gekeken

Ik was zo geraakt door de uitzending. Dat meisje met "onweer in haar hoofd" dat de eerste jaren van haar leven geen enkele vorm van liefde had gehad...en Boyke, ik dacht eerst "wat een etter" tot ik de verteller hoorde zeggen wat hij al had meegemaakt en dat hij de schuld had gekregen van de scheiding van zijn ouders. Wat een vreselijk verhaal, ik zag het opeens in de ogen van het ventje. Hij schreeuwde eigenlijk om liefde.

Ik moest terug denken aan een leerling ooit...veel gedragsproblemen en na de zoveelste uitbarsting op school had ik, mentor, weer een gesprek met hem. Toen ik zei dat zijn gedrag niet goed was geweest maar dat dit niet betekent dat hij niet goed was, keek hij verbaast op. Ik zei dat hij de moeite waard was en dat ik hem wilde helpen. Hij liet een traan lopen en zei dat hij altijd maar hoorde dat HIJ slecht was, en niet zijn gedrag...

Altijd een zwak voor hem gehouden....

anna van noniemen

anna van noniemen

24-10-2011 om 22:26

Jammer, gemist

zal eens zoeken op uitzending gemist. Kan me de vorige docu nog wel herinneren...

anna van noniemen

anna van noniemen

24-10-2011 om 22:27

O elsje....

mag ik jou als mentor voor mijn zoon....

Karmijn

Karmijn

25-10-2011 om 10:19

Net gekeken

Pfff.
Ik heb net de uitzending bekeken. Huilend.
Vooral het verhaal van Boyke vond ik heel erg aangrijpend. Hoe eenzaam heeft hij zich gevoeld.
Onze zoon is ook zo'n type die uit zelfbescherming boos en agressief kon worden. En hier zie je hoe het ook met hem had kunnen gaan. Wat een herkenning en wat confronterend om dit te zien.
Ik vind het ook heel erg om te zien hoe zoekende de deskundigen toen waren met deze kinderen. Sommige scenes van de 'vroeger' situaties vond ik echt tenenkrommend. Dat die orthopedagoog tegen Boyke zegt dat hij vooral 'zijn best' moest gaan doen. Dat zou echt verboden moeten worden, omdat tegen kinderen met gedragsproblemen te zeggen. Ze doen al zo hun best! Je ziet hoe die jongen op zijn tenen liep. Jij bent de volwassene, jij moet helpen om te zorgen dat het makkelijker voor hem wordt. Maar je kunt toch niet van een kind verwachten dat hij die kl%te situatie oplost. Het is nog maar een kind, hoe kun je het zeggen.
En dan dat meisje met die hechtingsstoornis. Dat kind gaat totaal overprikkeld van tafel, omdat ze het niet redt. En dan gaat die groepsleidster er nog honderd prikkels bij doen. 'Krijg ik nog een kusje?' Drie keer dag zeggen. Ik had de neiging om te gaan roepen: 'Ga toch weg, laat haar met rust!'
Maar dat is natuurlijk makkelijk oordelen. Ik heb die fout zelf ook wel gemaakt bij onze zoon. Dan zocht hij de rust en afzondering (wat juist heel goed is van hem) en dan kon ik het niet laten om toch nog even naar hem toe te gaan, toch nog de bevestiging te zoeken. Dat heb ik mezelf echt af moeten leren. Die ene groepsleidster zei dat ze er nu een hoop bij geleerd hebben. Gelukkig maar.

Karmijn

Karmijn

25-10-2011 om 10:31

Nog iets

Wat ik overigens heel erg belangrijk vond in deze documentaire, is wat die Boyke zei. Hij vertelde dat hij als kind het gevoel zich geliefd te voelen, zo verschrikkelijk miste.
In de openingsfilm van het laatste Balanssymposium, vertelde de jongen waar het over ging, dat hij het niet gered zou hebben, als hij niet had geweten dat zijn ouders onvoorwaardelijk van hem houden. Mijn zoon zegt altijd hetzelfde. Hij weet dat wij van hem houden en dat sleept hem door de moeilijkste momenten heen.
Dat gevoel is juist voor dit soort kinderen, waar bij het soms moeilijk is, om de leuke dingen nog te zien, dus van essentieel belang. Die liefde.
Al die agressie en al dat gedoe, dat is alleen maar buitenkant. Ik denk dat het voor de familie van groot belang is om dat te weten, dat te zien.
Bij het Balanssymposium vertelde een spreekster, dat ze kinderen in tehuizen na de tweede wereldoorlog gevolgd hadden. En dat de kinderen die aandacht kregen van iemand buiten het tehuis (al was het maar een tante die met kerst een kaart stuurde en met de verjaardag een kadootje) het aantoonbaar beter deden, dan de kinderen die echt helemaal niemand hadden.

Roosje Katoen

Roosje Katoen

25-10-2011 om 11:23

Ik moest ook de hele tijd huilen bij die docu. Gelukkig geen herkenning bij mijn eigen kinderen, maar wat triest om te zien hoe hard het leven voor die kinderen is. En idd tenenkrommend hoe grensoverschrijdend er met ze werd omgegaan. Ik was blij dat Boyke nu een vriendin heeft die hem kan troosten, toch nog een soort van 'happy end'.

Hes@

Hes@

25-10-2011 om 14:28

Roosje

Je schrijft: En idd tenenkrommend hoe grensoverschrijdend er met ze werd omgegaan.

Wat bedoel je daarmee? Wat was er grensoverschrijdend?

Ik had vooral intens medelijden met de ouders van het meisje. Die mensen hebben duidelijk zo veel liefde te geven.

amk

amk

25-10-2011 om 14:54

Mooi

ik vond het een mooie docu. Ik heb met tranen zitten kijken, het kwam nogal dicht bij.

De hondsberg is een instelling die diagnoses stelt. Dat maakt dat de begeleiding niet direct een vast handelplan heeft hoe met het kind om te gaan. Daar gaat ook vaak jaren overheen voor je dat weet. In die tijd doet men stinkend zijn best om het kind zo goed mogelijk te begeleiden, liefst naar een zo gewoon mogelijke plek in de samenleving. Dat zag je aan Boyce en aan Michael. Voor Celine was dat duidelijk te hoog gegrepen. Deze 3 kinderen zaten in 1 groep maar zijn qua niveau en problematiek totaal verschillend. Probeer dat maar eens in goede banen te leiden. Ik heb bewondering voor de medewerkers daar.

Mijn zus was ook zo. Mijn ouders zijn zoals die van Celine, je wilt heel veel liefde geven, maar je kind raakt er van overstuur. Dat is heel moeilijk als ouder. En daar moet je langzaam een weg in vinden. Omdat je niet weet wat er met je kind is en kinderen nu eenmaal aandacht van ouders nodig hebben ga je daar soms als ouder te ver in. Maar je weet dat op dat moment niet. Ze zeiden het zelf ook al: nu zouden ze het niet zo meer doen. Voortschrijdend inzicht.

Karmijn

Karmijn

25-10-2011 om 15:20

Voortschrijdend inzicht

Amk, ik geloof ook wel dat er veel voortschrijdend inzicht is. Niet alleen in wat een individueel kind nodig heeft, zoals dat bij Celine nu wel duidelijk is, waar ze mee geholpen is. Maar ook in wat verstandig is om te doen, als een kind gedragsproblemen vertoont.
Ten minste, dat laatste hoop ik.
De afgelopen jaren is toch wel steeds meer tot hulpverleners doorgedrongen hoe verschrikkelijk verwoestend overprikkeling kan zijn.
Nu ik erover nadenk doet dat mijn tenen krommen. Die Boyke en Celine, zijn zo verschrikkelijk overprikkeld (op sociaal emotioneel vlak bedoel ik), het doet mij gewoon bijna zeer, als ik dat zo zie. En de groepsleiding is een van de prikkelende factoren (misschien wel de belangrijkste).
Zoals je Boyke door die gang ziet lopen, en iedereen die hij tegen komt krijgt een duw of een klap, precies zo kon mijn zoon ook door de kamer lopen. Dan had hij teveel mensen om zich heen gehad en behoefte aan rust en alleen zijn.

Roosje Katoen

Roosje Katoen

25-10-2011 om 15:34

Hes@

Ik vond het bijvoorbeeld grensoverschrijdend hoe die leidster maar bleef vragen om een kusje, terwijl Celine van ellende al onder het bed was gekropen. Of hoe de vader bij het afscheid achter haar aan bleef lopen om afscheid te nemen, terwijl zij dat duidelijk niet aan kon.

Begrijpelijk overigens hoor van die ouders, want dat moet vreselijk geweest zijn. Ik vond het ook wel mooi om te zien wat ze sindsdien geleerd hadden, dat de moeder nu bijvoorbeeld vroeg of ze haar een kus mocht geven. Met meer respect voor haar grenzen dus.

Boykes voormalig begeleidster

Ik heb vroeger met mijn moeder altijd gekeken en toevallig sprong ik midden in de update-aflevering. Ja, Boykes verhaal kan ik me nog goed herinneren en toen ik hem terugzag voelde ik plaatsvervangende trots.

En dat miste ik in de reactie van zijn voormalig begeleidster. Het is heel goed dat ze van haar ervaringen leert, en het geleerde meeneemt in haar werkzaamheden maar ik had in haar plaats wel even gezegd dat ik erg trots op hem was.

Kan niet wachten op de volgende aflevering.

amk

amk

25-10-2011 om 16:24

Fely

je ziet natuurlijk niet alles wat opgenomen is. Zo veel zendtijd is er niet. Je weet daarom niet wat er verder allemaal nog gezegd is en welke overwegingen de programmamakers hebben gehad om deze stukjes wel te gebruiken en andere niet.

amk

amk

25-10-2011 om 16:27

Roosje

het blijven vragen kan op dat moment ook bewust zijn om het kind te leren gewone sociale handelingen uit te voeren. Je weet de achtergrond niet. Dat is het lastige van dit soort docu's

Bij mijn zus is ook zeker 10 jaar geprobeerd haar te 'socialiseren' op het niveau van een kind van ± 8, jammer alleen dat ze echt niet verder is gekomen dan een kind van ongeveer 1.5. Toen dat eindelijk geaccepteerd werd ging het beter. Vergelijkbaar dus met Celine, maar wel met het inzicht van die tijd. En de spendering van die tijd om het kind tot een hoger niveau te krijgen. Er uithalen wat er inzit zoals je bij een NIAD-kind probeert als ouder.

Karmijn

Karmijn

25-10-2011 om 17:37

Fely

Ik hoorde de begeleidster juist wel tegen Boyke zeggen dat ze blij was dat het nu goed met hem ging. Maar het was ook wel duidelijk dat het verblijf van Boyke op haar groep geen succes is geweest. Hij is immers tegen zijn wil naar een andere groep geplaatst.

Karmijn

Karmijn

25-10-2011 om 17:59

Begeleidster en boyke

Volgens mij vond Boyke het overigens ook helemaal niet leuk, dat die begeleidster nu alsnog zijn muziek begon af te kraken. Dat vond ik ook een beetje flauw van haar.
Volgens mij heeft die jongen een verschrikkelijke tijd daar gehad. Zo'n stoere vent, die bij de herinneringen aan die plek zo moest huilen. Dat zegt genoeg denk ik.

Karmijn

Karmijn

25-10-2011 om 18:05

Amk

Dat bedoelde ik juist met dat voortschrijdend inzicht.
Ik hoop dat groepsleiding in een klinische setting, nu wel zo slim is om een overprikkeld kind met rust te laten.
Als een kind overprikkeld is, kán het namelijk nauwelijks iets leren. Mijn zoon heeft een hoog IQ, maar ook hij kan niet leren in overprikkelde toestand. Dit komt doordat het werkgeheugen niet meer kan functioneren.
Bij mij is dit een gevoelig punt, bij mijn zoon hebben ze namelijk heel lang op de basisschool geprobeerd om hem wel een 'lesje' te leren, in een overprikkelde toestand. Dat had een desastreuze uitwerking. Ik ben er ook van overtuigd dat het met heel veel kinderen met gedragsproblemen veel beter zou gaan, als daar rekening mee werd gehouden. Vandaar.

elsje78

elsje78

25-10-2011 om 18:42

Anna

Lief van je! Als het echt kon, met liefde. Werk in het pro maar soms ook leerlingen die cl 4 indicatie hebben, maar het toch bij ons mogen proberen. En soms kan ik iemand helpen, maakt zoveel goed! Daar ligt mijn voldoening... Zal hem nooit vergeten, hij had heel heftig ADHD. Als zijn medicijnen werkten ging het prima, maar tegen de eerste pauze klom hij letterlijk in de gordijnen en maakte me uit voor alles wat lelijk was. Als de ritalin weer werkte huilde hij dikke tranen om wat hij gezegd had. Ik had zo'n medelijden. Ik heb hem wel eens om 9 uur en om 11 uur dezelfde tekst laten schrijven, de eerste keer keurig netjes, de tweede keer onleesbaar. En toch gaat het nu goed met hem, het is inmiddels 9 jaar later...

anna van noniemen

anna van noniemen

25-10-2011 om 18:55

Een beetje begrip doet zoveel!

En daar ontbreekt het dus op dit moment een beetje aan (zie zorgenkinderen)....maar ik zie wel een klein lichtpuntje hoor, aan de horizon....En het is nog klein en heeeeeeel ver weg.....

Tineke

Tineke

26-10-2011 om 08:54

Begrip voor alle partijen

Eigenlijk is het zo makkelijk om het 'fout' te doen bij deze kinderen. Het is zo logisch dat eerst ouders, en daarna ook school en zelfs hulpverleners allemaal de fout ingaan. Het is zo gemakkelijk voor ons, vanaf de bank, te zien waar iedereen de fout ingaat.
Maar als je in de situatie zit, is het zo lastig. Ik vond het al knap van de begeleiders dat ze niet echt in gingen op het schelden, slaan, spuwen. Op een speciale basisschool waar ik stageliep, deden ze dat wel. Ieder scheldwoord was goed voor nieuwe straf, spuwen was goed voor schorsen. Dat was op de hondsberg al zoveel beter!
Het is bij sommige kinderen echt moeilijk om de ingang te vinden, zeker ook als dat moet in groepsverband, waarbij veiligheid voor iedereen toch wel voorop moet staan. Ik denk haast dat deze kinderen in veel kleinere setting moeten worden opgevangen, dat zou voor iedereen makkelijker zijn. Maar ja, hoe organiseer je dat professioneel en betaalbaar?

Karmijn

Karmijn

26-10-2011 om 12:32

Kom ik weer met greene ☺

Nou, Kaatje, ik schrik als ik dat lees over een speciale basisschool. Ik heb ook wel begrip voor de partijen, maar ik vind toch dat de proffs zich toch eigenlijk wel proffesioneel zouden moeten gedragen met een soortgelijke groep kinderen. En het is erg dat dit zo vaak niet gebeurd, dat we het normaal vinden. Dat het positief is, dat er niet op gescheld in wordt gegaan. Dat is toch logisch, dat je dat negeert? Iedereen weet nu toch ongeveer wel dat je negatief gedrag moet negeren als het kan?
Bij onze zoon op de middelbare school is de zorg echt goed geregeld en de kinderarts was erg blij toen hij dat hoorde. Hij zei toen ook gelijk: 'Stom dat ik daar zo blij om moet zijn, het zou normaal moeten zijn!' En dat ben ik helemaal met hem eens. Het zou normaal moeten zijn.
Met deze documentaire in mijn hoofd moet ik de hele tijd zo denken aan Ross Greene en zijn Collaborative Problem Solving. Ik las laatst dat ze nu in psychiatrische ziekenhuizen op gesloten afdelingen aan het experimenteren zijn met CPS-achtige methodieken. Daar gaan ze bij iedere agressieve patient met hem analyseren wat zijn specifieke triggers zijn voor agressie en hoe de verpleging kan helpen om agressie te voorkomen. Dat vind ik mooi.
Ik moet elke keer denken aan de 'Bill of right for challenging kids' die Greene geschreven heeft. Zo zou toch alle hulpverlening in elkaar moeten steken. http://www.livesinthebalance.org/bill-rights-behaviorally-challenging-kids

elsje78

elsje78

26-10-2011 om 14:46

Kom ik met mijn grote maar

ik werk in het sp onderwijs, VO. de klassen worden steeds groter, de problemen die leerlingen hebben ook. Ik heb er soms 19, en dan is het moeilijk om alles maar te negeren, want de andere 18 moeten ook les hebben. Die 18 geven zoveel prikkels dat een uitbarsting onvermijdelijk is. Het is zo moeilijk om het dan voor iedereen goed te doen. als ik dan steeds voor kuthoer oid wordt uitgemaakt, is dat niet te negeren. Ik weet het, ze hebben allemaal problemen, de een is te verlegen, de ander is agressief, maar je moet ze allemaal beschermen. Het is zo mooi op te schrijven in een handelingsplan, zorgplan, ontwikkelplan noem maar op, maar voer dat maar eens allemaal tegelijk uit met zoveel leerlingen en dan ook nog een eindtoets die in juni wel gehaald moet worden. Zo vaak ben ik 's avonds nog aan het voorbereiden om het voor iedereen zo optimaal mogelijk te doen, maar ik voel me vaker tekortschieten dan dat ik het gevoel heb dat ik het goed gedaan heb.

Mijn motto is, een leerling moet zich prettig voelen, anders kan hij nooit iets leren op school. Dan gaat alle energie naar het gevoel zich niet prettig te voelen. Ik doe zo mijn best, het is soms zo moeilijk.

Vorig jaar kreeg ik een tegeltje van een moeder die me zo waardeerde. Er stond op: een leerkracht plant zaadjes van kennis, die een leven lang blijven groeien. Ik kon wel janken...

Tineke

Tineke

26-10-2011 om 14:54

Goed gedrag

Ik denk dat velen focussen op 'goed gedrag'. Dat wil je vaak als ouder, maar dat willen juffen vaak ook, én dat willen hulpverleners vaak ook. Alsof het daarom gaat, alsof je een hond africht. Als het gedrag maar goed is. En vaak is dat ook belangrijk in een groep. Kinderen die met tafels gooien, schelden, spuwen, bijten, schoppen, slaan, das niet handig. Dus leren we ze zich gedragen. Hele programma's zijn ervoor ontwikkeld (zoals PBS).
Natuurlijk, als juf wil ik ook kijken naar het hoe en waarom van het gedrag, op een ander niveau het kind benaderen, maar ik heb ondervonden dat dat heel lastig kan zijn. Een-op-een niets aan de hand, het moeilijke gedrag was dan makkelijk te lezen, heerlijke kinderen, allemaal. Maar in de groep was het lastig. Ik verviel dan ook vaak in minder fraai lerarengedrag, ook omdat de mentor dat van van mij verwachtte, maar ook omdat ik het soms niet meer wist. Het is lastig als A je venijnig tegen je schenen schopt, en B ondertussen in je gezicht spuwt, en C met de stoelen door de klas gooit, D probeert te ontsnappen naar buiten via het raam- 1 hoog-, E bewerkt F met een schaar, G stompt iedereen in het gezicht, H,I, J en K zijn keihard aan het brullen, en de andere zes kinderen hebben zich teruggetrokken achter/onder/in kasten, doodsbang. Zo'n situatie vraagt echt (te?) veel van een leerkracht. En natuurlijk, achteraf kon ik alle triggers aanwijzen voor ieder kind afzonderlijk, maar in deze situatie had ik daar even niets aan. Dan is het toch een kwestie van opperbevelhebber spelen en straf uitdelen.
Maar de triggers die ik zag, zag de mentor gewoon niet. "ze moeten zich leren gedragen" is dan toch wel de hoofdboodschap.

Tineke

Tineke

26-10-2011 om 15:00

Elsje

Ik geloof dat we het eens zijn. In de klas kun je niet alles negeren. Op een gegeven moment had ik wel een aardig antwoord op alle scheldwoorden die ik moest incasseren: "kuthoer" 'ja, ik vind jou ook lief'. Voor mij werkte het wel, ik voelde me dan toch minder naar.

Karmijn

Karmijn

26-10-2011 om 15:25

Ja kaatje, gedrag

Je hebt zo gelijk. Met onze zoon is het ook altijd zo geweest op de basisschool. Als hij zich goed gedroeg, ging het goed met hem, volgens het personeel.
Maar dan schiet je zooooo mis. Soms was het juist andersom. Als hij zich als een stuiterende uitdagende adhd-er gedraagt, gaat het beter met hem, dan wanneer hij gespannen, wit en met heel veel boze en negatieve gevoelens op zijn stoel stil zit te wezen.
Dat laatste is wel makkelijker voor het personeel, dat snap ik best.
Het is natuurlijk moeilijk zo'n groep en je moet het doen met de middelen die je hebt. Niemand kan verwachten dat het allemaal perfect verloopt, rond dit soort kinderen. En alleen een ouder kan het zich veroorloven om het eigen kind centraal en op de eerste plaats te zetten. Maar als je eerst maar eens begint met het juiste brilletje op, met de juiste prioriteiten. Want als die uitgangspunten niet deugen, doe je meer kwaad dan goed. Dan ga je een conflict met een kind aan omdat het zijn jas niet goed in de luizenzak heeft gestopt, of omdat zijn potlood tien keer op de grond is gevallen deze les (voorbeelden uit het schoolleven van mijn zoon), en dan doe je als leerkracht meer kwaad dan goed. Dan kan het kind beter thuis blijven.

elsje78

elsje78

26-10-2011 om 15:27

Precies

We zijn het geloof ik erg eens! Ik werk inderdaad ook vaak met humor. En toch lukt het best vaak om leerlingen handvaten te geven. Ze moeten goed gedrag vertonen omdat school en de maatschappij dat verlangt. Gelukkig is het vaak zo dat mijn leerlingen (16+) op die leeftijd ontdekt hebben wat hun talenten zijn. Ze hebben hun hele leven al gehoord wat ze niet kunnen en opeens kunnen ze iets WEL. Dat helpt enorm! Het is verbazend dat leerlingen vanaf groep 4 al dezelfde sommen voorgeschoteld krijgen omdat ze niet verder komen. Maar dan weten ze ineens dat hun hart in de horeca ligt en kunnen ze in die context wel rekenen. Dat vind ik zo mooi om mee te maken. En dan aan het eind de certificaten uitreiking! Ik maak er altijd heel veel werk van, met foto's op het podium om te laten zien wat ze bereikt hebben. Die trotse koppies! En dan hebben ze 5 jaar geroepen wat een kloteschool het is, en komen ze toch nog vaak terug om te vertellen dat ze me missen. Daar haal ik de kracht vandaan om de moeilijke tijden te doorstaan.

En ik heb ook een mantra in mijn hoofd: hij meent dit niet, het is niet persoonlijk!
Hij zit gewoon met veel te veel prikkels in 1 klas en kan gewoon niet mee in het gedrag dat we vragen. En dan bedenken we samen oplossingen: even de klas uitlopen, even apart gaan zitten, even een tekeningetje maken om tot rust te komen enz. Het zijn ook niet de leerlingen met een stoornis die het moeilijkst zijn om mee om te gaan.

Het moeilijkst vind ik de leerlingen die thuis geleerd hebben dat school het altijd fout doet, ouders die opbellen dat Pietje wel de telefoon aan mag in de les, gewoon omdat zij dat beslissen. Dat Pietje de tijd die hij te laat is nooit in hoeft te halen van mama enz. Die leerlingen hebben geen gedragsstoornis, die kunnen er WEL wat aan doen. Ouders die niet mee willen denken, maar in principe altijd tegen school zijn. En je afbekken als je opbelt dat je het wel vervelend vindt dat Pietje met een kater in de klas zit op dinsdag, op zijn 15e...Of ouders van Jantje die in een gesprek waar Jantje bij zit zegt dat het altijd al een rotkind is geweest en sommige ouders nu eenmaal pech hebben met hun kinderen...Daar lig ik nou wakker van.

Elsje

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.