Off-topic discussies Off-topic discussies

Off-topic discussies

Lidewei

Lidewei

19-12-2011 om 12:36

Misbruik in de kerk

De afgelopen tijd is er veel in t nieuws te doen over sexueel misbruik in de kerk en bij priester opleidingen in t verleden. Nu heeft mijn vader enkele jaren op t seminarie gezeten (priesteropleiding) en is voortijdig gestopt. Niet omdat hij mijn moeder ontmoette, maar om een onduidelijke reden.
Mijn vader heeft altijd een karakter gehad waarbij opvliegendheid afwisselde met depressieve klachten. En nu ik bijna dagelijks op tv, radio en in de krant geconfronteerd wordt met de misstanden in de kerk en de priesteropleidingen, begint het me opeens te dagen dat ook hij best wel eens slachtoffer geweest zou kunnen zijn. Ik heb het nooit gevraagd en als ik eerlijk ben durf ik het ook niet te vragen. Bang om een heleboel akelige herinneringen op te rakelen. Wat zouden jullie doen?


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
Kaaskopje

Kaaskopje

19-12-2011 om 13:43

Wachten tot na 1 januari

en het dan toch maar vragen.

zonder naam

zonder naam

19-12-2011 om 13:57

Niet doen

Ik zou het niet vragen, uit angst dat de herinneringen weer naar boven komen met alle gevolgen van dien. Hier dezelfde situatie, ik vermoed hetzelfde. Toen dit enkele jaren geleden begon te spelen door een uitzending op TV,kreeg mijn vader na enkele dagen een hartinfarct.(Hij is er vrij goed van hersteld)
Soms is het beter om niet in verontreinigde modder te wroeten.

mijk

mijk

19-12-2011 om 15:28

Een opening bieden?

Gewoon vragen als je er bent. "wat vindt u daar nu van?" Dan biedt je een opening waardoor hij kan vertellen maar niet hoeft.

Mijk

Mari

Mari

19-12-2011 om 16:55

In perspectief zien

Vooropgesteld: als je vader dit heeft meegemaakt is het natuurlijk verschrikkelijk. Maar ik vind wel: de loep wordt nu gelegd op de seminaries, en het is terecht dat daar aandacht voor is. Maar waarschijnlijk had (en heb) je als meisje in een gewoon gezin meer kans om misbruikt te worden dan als jongen op het seminarie. Misbruik is niet exclusief voorbehouden aan priesters op het seminarie. Het gebeurde (gebeurt) door de hele maatschappij heen. Een op de vijf vrouwen is misbruikt door een bekende (vader oom opa buurman) en een op de twintig jongens.
De kans dat je moeder misbruikt is, is statistisch gezien groter.
Maar goed, de kans bestaat en als het zo is, is dat voor hem natuurlijk net zo naar als voor enig ander. De manier van Mijk lijkt me dan het beste. Maar... het is aan hem om er nog wat mee te doen. Mijn vader had veel meegemaakt in de oorlog en ook met zijn vader als kind. Maar hij heeft er nooit over willen praten. Ik vind dat jammer maar het was zijn manier van overleven.

Mari

Ely

Ely

20-12-2011 om 20:10

Ik zou...

Zijn zwijgen respecteren en idd hooguit het onderwerp in het algemeen ter sprake brengen maar als hij eroverheen praat ook laten. Zijn keuze wat hij met jullie deelt, wat hij ook heeft meegemaakt of niet.
Sterkte, ik kan me wel voorstellen dat het je bezighoudt...

@mari: ik moet eerlijk zeggen dat je posting mij een beetje verbaasd. Wat heeft to eraan om te weten dat statistisch de kans groter is dat haar moeder misbruikt is? Dat er veel aandacht is voor een groep die iets vreselijks is aangedaan doet toch niets af aan het vreselijks wat een andere groep is aangedaan? Dat vind ik niks te maken hebben met 'iets in perspectief zien'. Je komt op mij over alsof je het eigenlijk maar een beetje onzin vindt, de aandacht voor t misbruik binnen de kerk....

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Mari

Mari

20-12-2011 om 21:25

Eli (licht ot)

Ja daar was ik al bang voor, dat mensen zouden denken dat ik het niet vreselijk zou vinden wat er met die jongens is gebeurd. Dat vind ik wel, dat zeg ik ook twee keer. Maar ik vind het ook vreselijk voor al die andere slachtoffers die er ook zijn en waar niet op gelet wordt omdat zij in een gewoon gezin zaten en niet op een seminarie.

Julie

Julie

20-12-2011 om 23:19

Kaaskopje..1 januari? (ot)

Ha Kaaskopje, ik zit al een tijdje mijn hoofd te breken waarom te wachten tot na 1 januari?

Gewoon nieuwsgierig.

Kaaskopje

Kaaskopje

21-12-2011 om 01:37

Julie

Waarom zou je zo'n onderwerp vlak voor de feestdagen oprakelen? Zeker omdat je niet weet wat er loskomt. Daarom

Tineke

Tineke

21-12-2011 om 07:54

Misplaatst mari

De moeder van Lidewei vertoont geen gedrag waar ze zich zorgen over maakt, er is geen aanleiding voor haar om iets in de richting van misbruik te denken.
Haar vader echter vertoont wel moeilijk verklaarbaar gedrag, en zat in de hoogtijdagen van kindermisbruik op de broedplek daarvan. Zijn kans op misbruikt te zijn is bijna 100%, in elk geval heeft hij ermee te maken gehad omdat er velen om hem heen misbruikt zijn.
Wat een nonsens om dan in dit draadje de aandacht naar de vrouwen te willen hebben die veel zieliger zijn. Daar gaat het nu niet om. Het gaat om Lidewei en haar vader. Mari, je kunt beter een eigen draadje openen met als titel: waarom zo'n ophef over de misbruikte jongens terwijl er veel meer misbruikte meisjes zijn.

Mari

Mari

21-12-2011 om 08:07

Onzin kaatje

Ik heb het nergens over zieliger. Het gaat over perspectief
Nu ineens nu het in de pers komt wordt er gekeken op een bepaalde manier naar bepaalde groepen. Maar het gaat erom dat er veel meer mensen zo bekeken moeten worden.

Tineke

Tineke

21-12-2011 om 08:27

Ik herhaal

Eigen draadje, Mari!

Ely

Ely

21-12-2011 om 08:36

Perspectief

Perspectief : punt van waaruit je iets bekijkt.
Wat voegt het toe in deze om te benoemen dat er meer mensen misbruikt zijn dan alleen de genoemde groep? Met welk doel doe je dat?
Als je het misbruik onder meisjes en vrouwen onder de aandacht wilt brengen (wat inderdaad even zo verschrikkelijk is) dient het toch geen enkel doel dat juist in 1 adem te willen noemen met het misbruik in de rk kerk? Juist de exclusieve aandacht voor de verschillende verschrikkingen maakt ons bewust-lijkt mij- en geeft impact.
Op een of andere manier kom je op me over alsof je het misbruik in de rk kerk wil bagetaliseren tov de misbruikte meisjes en vrouwen. Dat is vast niet je intentie maar wel het effect van je woorden op mij.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Tineke

Tineke

21-12-2011 om 08:38

Aanvulling op ely

Wat heeft Lidewei eraan?

Lidewei

Wat moeilijk. Ik neig ernaar hooguit een opening te bieden, zoals iemand anders al suggereert: als het onderwerp te sprake komt, thuis of op televisie, zou je idd kunnen vragen hoe hij er nou tegenaan kijkt oid.
Slachtoffers van misbruik hebben helaas vaak, en soms zelfs hun leven lang, last van grote schaamte over wat hen is aangedaan. Ik kan me voorstellen dat zoiets intiems en kwetsbaars als seksueel misbruik, waarover je je ook nog vreselijk schaamt, heel moeilijk te bespreken is met je kinderen. Ik kan me ook voorstellen dat _als_- je vader het al met iemand wil bespreken, dat dan iemand anders zou zijn, bijv. je moeder, of vrienden.
Om die reden zou ik het alleen maar heel voorzichtig aankaarten, en zeker niet rechtstreeks of confronterend.
Moeilijk, sterkte!

Toch proberen te vragen

omdat je het graag wil weten en hij het dan kan delen. "is dat met jou ook gebeurd ?"

Tineke

Tineke

21-12-2011 om 11:07

Of proberen te vragen

aan je moeder.
Een omweg dus, makkelijker voor iedereen.

Serwe

Serwe

21-12-2011 om 22:30

Niet

Ik zou het niet vragen. Ik heb zelf ook wel eens iets meegemaakt op dit gebied en ik zou hier nooit met mijn kinderen over willen spreken. Sommige mensen zullen dat wel willen maar ik zou zijn keuze respecteren.

Overigens is de kans op misbruik ook niet zo heel hoog. Ja, er zijn veel jongens misbruikt maar er zijn nog meer jongens niet misbruikt dus de kans is groter dat hij geen misbruik heeft meegemaakt. Bovendien gaat het misbruik vaak om jonge jongens en niet om jonge mannen. Dus het kan ook heel best wat anders zijn. Ik zou het in elk geval niet zonder meer aannemen.

Maar voor het geval het wel zo is zou ik dan heel omzichtig mee om willen gaan. Ik zou ook niet graag geconfronteerd willen worden met vragen over mijn verleden.

Kaaskopje

Kaaskopje

22-12-2011 om 01:41

Vragen over je eigen verleden

Ik denk dat het voor kinderen best veel waarde kan hebben als ze wel over bepaalde zaken antwoorden krijgen van hun ouders. Stel dat het mijn ouders was overkomen, dan had ik dat graag geweten. Het lijkt mij best akelig om pas na de dood van je ouders te horen wat voor ergs ze hebben meegemaakt in hun leven. Alsof het over andere mensen gaat.

Kaaskopje

Ik snap wat je bedoelt, mijzelf helpt het bijv ook te weten hoe mijn vader gevormd is. Het helpt om zaken te kunnen plaatsen. Maar in dit geval (stel dat Liedeweis vermoeden klopt), is haar vader het slachtoffer, en dus (in mijn ogen) degene die bepaalt wie iets te weten komt over zijn verleden. Het belang van zijn kinderen vind ik daaraan ondergeschikt. Hij heeft toch recht op privacy, bescherming van dat wat hem heeft geschaad, en wellicht ook beschaamd?
Nee, ik zou er niet naar vragen.

Op ' t seminarie

Nou ik denk dat het zowiezo op het seminairie behoorlijk 'afzien' was, ook als je niét sexueel werd misbruikt. Ik ken een dame die ooit non wilde worden en die kan verhalen vertellen...........Dat wil je niet eens weten. Daarbij denk je eerder aan de Middeleeuwen dan aan 70 jaar geleden in Nederland....Keihard werken van smorgens vroeg tot 's avonds laat, lijfstraffen (een flinke klap voor je kop) en dagenlang negeren als straf was ook doodnormaal.
Ik heb ook een mevrouw gekend die half-wees was en opgroeide in een katholiek weeshuis. Hoewel haar eigen vader nog leefde (die zeeman was) moést ze de leiding in dat huis vader en moeder noemen.
Omdat ze daar in het begin moeite mee had, ze vergiste zich iedere keer en noemde de leiding 'meneer' of 'mevrouw' werd ze opgesloten totdat ze zich nooit meer zou vergissen. In een kaal kamertje en z.g. cel met alleen een strozak en paardedeken. In de winter, zonder kachel in d'r blootje en ze was toen 9 jaar oud. Ook dit is rond de 70 jaar geleden en in ned. gebeurd. Sterker nog, het was héél normaal, de andere kinderen in het tehuis waren niet eens onder de indruk.
Volgens mij moet bijna iedereen die jong in een katholieke instelling terecht is gekomen wel gedragsproblemen en trauma's hebben. Dat kán bijna niet anders als je zo moet opgroeien, zelfs al ben je niet misbruikt.
Misschien waren er enkele uitzonderingen, maar het gros was echt niet gezellig hoor.
groeten albana

Tineke

Tineke

22-12-2011 om 10:38

Aanvulling albana

Zo weet ik ook veel verhalen van oudooms/oudtantes. Ook van katholieke kinderhuizen. Oudtante moest als kleuter haar eigen kots van de gang likken tot het schoon was. Dat soort vreselijke toestanden. Ik denk dat het seksuele misbruik maar een onderdeel was van alle mishandeling.

Serwe

Serwe

22-12-2011 om 13:03

Kaaskopje

Ik heb dingen meegemaakt en gedaan in mijn leven die ik niet met mijn kinderen wil delen. Mijn verleden behoort mij toe en niet mijn kinderen. Bepaalde dingen deel ik sowieso niet met anderen. Ik ben niet als kind misbruikt maar heb wel te maken gehad met seksueel misbruik. Dat ligt al heel gevoelig maar als kind misbruikt worden ligt nog veel gevoeliger.Iedereen gaat anders met dat soort dingen om maar ik vind niet dat mijn kinderen recht hebben op dat verhaal. Het is mijn verhaal en ik deel het niet met anderen.

Juist bij seksueel misbruik is er al zoveel controle weggehaald bij jou als persoon (en dat lijkt me nog dubbel zoveel als je kind was) dat de controle over je verhaal gewoon heel belangrijk is. In elk geval is dat voor mij zo. Het voelt heel erg als mijn verhaal en ik wil dat sowieso eigenlijk niet met anderen delen. Ik heb er maar een paar mensen van verteld en hier blijft het ook bij tenzij ik ooit van gedachten veranderd. Maar op dit moment voelt het beter om het 'geheim' te houden. Ik heb het zelfs mijn ouders nooit verteld en ga dat ook nooit doen.

Magdalene sisters

Bij alle verhalen hier moet ik denken aan The Magdalene Sisters, de Engels-Ierse film uit 2002 geregisseerd door Peter Mullan. Mullan stopte veel eigen geld en energie in de film.

Film toont de terreur in de Ierse Magdalenakloosters, waarvan tot in 1996 meer dan 30.000 ontuchtige meisjes het slachtoffer werden. Decennialang kwamen Ierse meisjes die van enige vorm van liederlijkheid beschuldigd werden, terecht in deze vreugdeloze instellingen.

De film vertelt het op waarheid gebaseerde verhaal van vier meisjes, van wie er drie op dezelfde dag in 1964 in het Magdalene-klooster van Dublin worden opgesloten. Tegenspraak wordt niet geduld, medelijden is onbestaand. Ontsnappen heeft geen zin: de buitenwereld, inclusief hun ouders, beschouwt de meisjes evenzeer als zondaressen die bekeerd moeten worden.

De Osservatore Romano bestempelde de film als een anti-klerikaal pamflet. Het Vaticaan gaf officieel het advies de film niet te gaan bekijken. Een aantal vroegere bewoonsters van de Magdalenatehuizen stelde daar tegenover dat de film niet overeenstemde met de realiteit; de waarheid in de tehuizen zou nog veel erger zijn dan wat in de film te zien is.

Het was een andere tijd. We kunnen ons nu niet voorstellen dat ouders hun kinderen in een internaat laten plaatsen, uit vrije wil of omdat het gewoonte in een bepaald segment van de samenleving is.
We kunnen ons ook niet meer voorstellen dat volwassenen uit vrije keus (?) full time in zo'n instelling leven. Maar afschuwelijk is het wel. Mensonterend.

Kaaskopje

Kaaskopje

23-12-2011 om 00:44

Nee niet 'we'

We kunnen ons ook niet meer voorstellen dat volwassenen uit vrije keus (?) full time in zo'n instelling leven.===
Ik kan me niet voorstellen dat ík ooit in zo'n instelling zou kunnen leven, maar omdat er nog steeds mensen zijn die zo'n leven wél ambiëren kan ik mij wel voorstellen dat er behoefte is aan die manier van leven. Als een non of of monnik, zuster of broeder, het leven in het klooster accepteert en zich daar prettig bij voelt, zie ik niet wat daar mensonterend aan is. Dus ik denk niet dat je de slechte behandeling van kinderen die aan de zorg van kloosterlingen waren of zijn toevertrouwd moet verwarren met het welbevinden van de kloosterlingen zelf. Er zullen er vast zijn die als ze hun eigen weg waren gegaan niet voor het klooster hadden gekozen, maar juist nu denk ik dat de meesten er uit vrije wil naar toe gaan.

Kiezen voor een kloosterleven

snap ik wel (een beetje) maar de koppeling aan een internaar waar je als geestelijke 24/7 aanwezig bent - dát snap ik niet.

Anno nu heb je vaste arbeidstijden en voldoende vrije tijd zonder je leerlingen/bewoners whatever, maar die mensen in die instellingen waren er altijd door, als ik het goed begrepen heb. Dat is toch iets wat niet deugt.

Emmawee

Emmawee

23-12-2011 om 13:59

Kaatje

Wat een afschuwelijk verhaal van je oudtante.
Ik vind het ook zo naar dat het "gewone" machtsmisbruik en de mishandelingen niet zijn meegenomen in het onderzoek van Deetman. Al die misstanden zijn al veel langer bekend en worden nog steeds onder het kleed geveegd onder het mom van 'het was nu eenmaal een andere tijd'.
Groeten, Maw.

nepnick

nepnick

23-12-2011 om 14:13

Herkenning

Hoi Lidewei,

tsja, wat moet je doen?

jouw verhaal roept herkenning bij mij op. Toen ik volwassen werd, merkte ik steeds vaker dat mijn vader tekenen vertoonde van iemand die in zijn jeugd kapot gemaakt was.

Hij vertelde af en toe over de kostschool met paters waar hij geweest was. Dat noemde hij een concentratiekamp (terwijl mijn vader echt wel wist wat dat is). Ook waren er allerlei verhalen in de familie dat hij hele vakantie huilde en smeekte of hij niet meer naar die school hoefde. Hij beloofde dan 'altijd lief te zijn' en 'altijd te luisteren' als hij maar niet terug hoefde. Maar aan het eind van de vakantie werd hij er toch weer heengebracht. Uiteindelijk heeft zijn moeder ervoor gezorgd dat hij weer thuis kon wonen, omdat hij eraan kapot ging (men noemde het heimwee).

Toen al die verhalen over misbruik in de pers kwamen, viel bij mij ook hoorbaar een kwartje. Mijn vader is al twintig jaar overleden. Maar ik heb het aan mijn moeder gevraagd, en die vertelde huilend dat hij er inderdaad met haar over gesproken had. Dat was één dag voor zijn sterven, hij was toen al lange tijd heel erg ziek. Blijkbaar wilde hij het toch eens in zijn leven vertellen. Het was echt zwaar om dit te horen, ik kan nu ook wel weer huilen.

We hebben zijn geval gemeld bij de commissie Deetman, ook al vond het voor 1945 plaats, toch fijn om het te kunnen melden. Maar meer kunnen we natuurlijk niet doen.

Ik kan me voorstellen dat het je erg bezig houdt, zeker in deze dagen.

Zelf had ik het eigenlijk liever niet geweten, zo achteraf, want het is zo'n afschuwelijk idee. Ook dat die jongens geleerd werd dat dat heilige mannen waren, die paters, dus wat moest je als klein jongetje? Het is zulk weerzinwekkend (machts)misbruik.

Dus bedenk wel wat je (ook bij jezelf) overhoop kunt halen door het te bespreken.

Verder vind ik het heel moeilijk, jij kent je vader het beste natuurlijk, geen idee wat nou wijsheid is.
Ik weet niet hoe je band met je moeder is, misschien eens bij haar polsen of zij iets weet? En wat zij ervan vindt om het met je vader te bespreken?

sterkte,

nepnick

mijk

mijk

23-12-2011 om 14:31

En zelfs als het goed gaat is het nog ongelooflijk

Ik heb veel ouderen geïnterviewd en wat gebeurde er vroeger toch bizarre dingen. kinderen die geopereerd werden maar aan wie dat niet verteld werd. Kind word bij poort ziekenhuis afgeleverd. Zuster neemt kind mee. Zuster bind kind aan bed vast, kind wordt wakker met enorm veel pijn. Ouders komen na 3 dagen langs.

Ouders vertellen kind dat ze een dagje uitgaat. Ze komen bij een groot gebouw kind mag spelen. Kind wordt van plein gehaald door non die verteld dat dit haar nieuwe school is en dat kind daar nu woont.....

En zo kan ik er nog wel meer vertellen. Al die mensen die toen 7 a 8 waren zeggen nu ook dat ouders echt best liefdevol waren....
Ach, het was de tijd.. vervolgen ze dan. Toen werd er niet met kinderen gepraat. Maar al die mensen hadden er last van. Kortom zelfs als je dus best op een goede plek terecht kwam, vormt het je wel natuurlijk.

Mijk

Tirza G.

Tirza G.

23-12-2011 om 15:05

En niet alleen op dat soort internaten

Er werd gewoon anders met kinderen omgegaan. Ik heb vanaf mijn tweede jaar veel in het ziekenhuis gelegen, de minimale opnameduur was altijd drie weken, maar vaak genoeg waren het er zes, negen of twaalf. Mond dicht en luisteren, óók op de kinderafdeling. Mijn ouders kwamen twee keer per week een uurtje op bezoek, verder niks of niemand. Geen speelkamer, geen cliniclowns, niks. Pijnlijke onderzoeken (puncties) zonder verdoving, omdat bij kinderen 'de zenuwen toch nog niet helemaal volgroeid waren, dus ze voelen niks'. En wee je gebeente als je huilde, want daar had de dokter last van. Neuh, dat waren geen prettige tijden.

Tirza

mijk

mijk

23-12-2011 om 19:33

Och tirza

Ik heb de neiging om je door de computer even op schoot te trekken en over je bol te aaien. Is wel weer erg ongewenst intiem van een wildvreemde maar het is zo bizar..... Een van mijn ouderen was kinderverpleegkundige en die vertelde dat ze vaak stiekem kinderen knuffelde als ze bang waren. Dat mocht niet van de kinderarts want dan werden ze verwend...

Soms vind ik het ook een wonder dat er niet veel meer mensen volledig in de vernieling zitten.... Moest er ook aan denken toen bijsterveld over ouderbetrokkenheid dacht. Hoefde je vijftig jaar geleden niet over te beginnen...

Mijk

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.