Werk, Recht en Geld Werk, Recht en Geld

Werk, Recht en Geld

'eigenwaarde' door werk/geld?

Ik weet even niet zo goed ik welke rubriek ik mijn berichtje moet plaatsen en wist ook niet zo goed een pakkende titel te verzinnen...
Een aantal jaren geleden ben ik deels afgekeurd. Ik ben toen begonnen met een individueel re-integratietraject (IRO) omdat ik waarschijnlijk omgeschoold zou moeten worden voor ander werk. Tijdens het traject, wat een aantal keer tussendoor gestopt is vanwege persoonlijke omstandigheden, ben ik vooral bezig geweest met oriënteren door middel van tests, gesprekken met de coach en gesprekken met mensen met voor mij interessante functies.
Ik merk nu dat ik erg tegen werken op zie, en vooral ook een opleiding daarnaast, maar ook dat ik heel graag wil. Ik zit in een ontzettende tweestrijd. Wilde ik in het verleden graag werken voor het contact met anderen, geestelijke ontwikkeling en financieel onafhankelijk zijn, ik merk dat het nu vooral het laatste is.
Ik merk dat ik ontzettende moeite heb met financieel afhankelijk zijn. We hebben het goed, om het geld hoef ik niet te werken; het zal wel even passen en meten zijn op een bepaalde manier, maar dat gaan we wel redden. Mijn man heeft er helemaal geen problemen mee als ik geen betaalde baan zou hebben. Sterker nog, omdat ik niet werk kan hij werken zoals hij het nu doet. Hoeft hij geen vrij te nemen of te schuiven om met zoonlief naar bijv. zwemles te gaan. Daarbij verdient hij in een middag meer dan ik met een bijv. drie of vier dagdelen zou doen. Ook is hij bang dat ik werken en leren niet vol zal houden en daardoor misschien zieker zal worden.
Dat laatste is ook mijn angst en als ik aan moeten werken denk dan krijg ik het al benauwd, maar tegelijkertijd heb ik dagen dat ik me redelijk goed voel zo veel moeite met het idee dat ik mijn hand op zou moeten houden. En dat ik daar dus ook eigenwaarde aan ontleen. Geld. En werk ook. Ik vind het een schokkende en trieste constatering dat ik me bijna schaam als ik zeg dat ik op dit moment geen betaalde baan heb. Ik baal ervan dat ik dit niet los kan laten, want andersom, als iemand mij dat zou vertellen dan verbind ik daar geen waarde-oordeel aan. Maar van mezelf kan ik dat blijkbaar niet accepteren.
Op dit moment heb ik mijn handen vol aan ons mannetje, een paar uurtjes vrijwilligerswerk, probeer ik te schrijven, het huis en dan ben ik gevloerd... Daarbij kost het verdriet van het overlijden van ons andere mannetje ook nog veel energie.
Ik vind het lastig.

Mijn vraag aan jullie, en dan vooral voor degenen die geen betaalde baan hebben. Herkennen jullie deze gevoelens en zo ja, hoe laat je ze los? En hoe voelt het om die financiele onafhankelijkheid op te geven(hoewel mijn man de laatste jaren de kostwinner was, dus misschien moet ik zeggen dat ik toen minder financiel afhankelijk was dan nu en helemaal als ik niet zou werken)?

heli

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Ja maar

het is nu gewoon even niet anders, dat komt wel weer. Als je wil werken hoofdzakelijk om het gevoel van financiele zelfstandigheid te houden moet je ook werk vinden wat leuk genoeg is. Je hand ophouden lijkt mij ook niet fijn, maar ik heb niet het idee dat dat zo bij jullie toch gaat, je kan toch gewoon betalen wat je wil kopen, daar hoef je toch niet om te vragen ? Maar als jij voor het geld alleen wil werken dan zou je moeten uitrekenen hoeveel je per maand nodig hebt en in hoeveel uur je dat ongeveer wil verdienen, misschien is het dan wat makkelijker om een baan te kiezen en vinden, misschien ben je dan bijvoorbeeld tevreden met een baan onder je niveau en zit je niet in dat slepende traject van coaches etc. Als je je tzt wat beter voelt kan je weer hoger op.

Ik zelf zit nu met te weinig werk, ik merk dat ik minder prettig in mijn vel zit als ik minder produceer, dan hang ik maar wat en ga ik zitten piekeren, voel mij dan nutteloos, mislukt etc. Terwijl als ik een productieve dag heb gehad, veel mensen heb gesproken en dingen heb verzonnen/ontwikkeld dan voel ik mij veel beter. Het geld is van een andere gradatie, ik zou best allerlei dingen nu willen kopen (mooie lamp, gordijnen achter, onderkant trap stucen, trap bekleden, dakkapel, zolder verbouwen, terrassen laten bestraten etc etc maar die moeten dan wachten, niet leuk maar ook geen ramp. Ik ben zelf nu weer aan het schilderen en bij elke gelakte plint iets tevredener met mezelf.

Ellen Wouters

Ellen Wouters

19-05-2010 om 13:28

Werk

Ik kan niet oordelen over jouw situatie.

Maar neem ook mee dat werk niet alleen eigenwaarde en geld oplevert, maar ook in zichzelf erg goed is voor je geestelijke gezondheid. Precies wat Manda zegt: werk kwijtraken maakt dat mensen slechter in hun vel gaan zitten. Omgekeerd kan het hebben van werk je enorm helpen opknappen. Het leidt af van je sores, geeft ritme en structuur, je krijgt erkenning en waardering, en zo voort. Ik ben ooit een tijdje werkloos geweest en merkte dat het een drastisch verschil maakte.

Succes in elk geval, met je beslissing.

Bastet

Bastet

19-05-2010 om 15:47

Mja

Ik snap je overwegingen en ook die van bijv. Ellen,maar ik weet ook dat rouwen om een kind heel veel energie kost,en dat rust in je hoofd krijgen op zijn tijd heel belangrijk is.Ik zou zeker tijd en ruimte nemen hiervoor,en proberen niet al je ambities nu al te willen verwezelijken,voor alles is een tijd!
Bastet

Tineke

Tineke

19-05-2010 om 15:51

Mijn idee

Omdat wat ik doe me erg goed bevalt: begin eerst met vrijwilligerswerk. Je bent er dan toch ff uit, met alle voordelen, maar er hangt nog niks vanaf, en als het niet gaat, is het niet zo'n gedoe om weer af te zeggen. En je voelt je dan zeer gewaardeerd, een oppepper voor je eigenwaarde.

Reactie

Ik heb jaren niet gewerkt. Mijn man is de kostwinner en wij zien het zo: Of we allebei parttime werken of hij fulltime. Hij kan niet fulltime werken als ik niet me met het huishouden en gezinsleven bezighoud. Zou ik parttime gaan werken, moet hij meer doen wat dan ook weer meer belastend voor hem is, terwijl hij al zoveel werkt. Dan is het ook nog zo dat in zijn functie het heel lastig is om minder te werken of om soms de kinderen op te vangen. En dat hij net als bij jullie veel meer verdient dan ik. Tja, en financieel onafhankelijk, dat is maar een gedachte. Bij ons is 'zijn' geld 'ons' geld. Zou er wat tussen ons gebeuren zou ik altijd kunnen gaan werken en zo mijn eigen kost verdienen.
Nu werk ik zo'n 10 uur per week. Meer omdat ik er voor gevraagd ben en het zowat mijn hobby is. Ik zou gezien je posting eens flink wat tijd voor jezelf nemen als het kan. Het gaat je niet in de koude kleren zitten wat je allemaal mee gemaakt hebt en voor alles is een tijd.
groetjes Lied.

Kaaskopje

Kaaskopje

20-05-2010 om 01:50

Misschien wel

Ik heb jaren thuisgezeten. Eerst 14 jaar, in de wao. Daarna nog eens 6/7 jaar, aanvankelijk met ww, later zonder inkomen. Ik vond dat wel makkelijk en praktisch. Toen ik op een gegeven moment via reïntegratie naar een simulatiekantoor ging voor een opleiding fleurde ik helemaal op omdat ik in mijn element was tussen mijn opleidingscollega's. Op een gegeven moment, dus toen ik weer jaren thuis was geweest, moest ik werken door omstandigheden en dat vond ik doodeng. Mijn zelfvertrouwen zat op dit gebied weer op een nulpunt. Ik vond een baan, heb het in het begin best moeilijk gehad om mij bepaalde zaken eigen te maken, maar voelde mij als 'werkende' echt veel beter dan thuis. Het was goed voor mijn gevoel van eigenwaarde, ik heb me nooit eerder zo op mijn plaats gevoeld in een groep mensen als hier en niet onbelangrijk: ik heb hiermee een praktisch gelijkwaardig aandeel in het gezinsinkomen als mijn man en dat geeft toch een goed gevoel. Wat voor mij geldt hoeft niet voor jouw te gelden. Doe waar jij je goed bij voelt. Ook als dat niet handig is voor je man. Bedenk wel dat je nú de kans krijgt via de (of het) IRO. Dat kan op een dag zomaar anders liggen.
Bedenk ook dat afleiding heel prettig kan zijn als je de neiging hebt om over het een en ander te piekeren. Natuurlijk moet je het verlies van je zoontje verwerken en daar de tijd voor nemen, maar ik vraag me af of dat sneller gaat als je niet werkt. Het verdriet is er nu eenmaal, dat kost tijd. Hoe wil je die tijd doorbrengen? Eén voordeel van werken is dat je daardoor betaalde hulp kunt inhuren voor het huishouden!

Tineke

Tineke

20-05-2010 om 13:24

Egeltje

Kaaskopje: "Het verdriet is er nu eenmaal, dat kost tijd. Hoe wil je die tijd doorbrengen?"
Slapend.
Maar weet je, het schijnt dat er dan niks gebeurt. Rouwen is een werkwoord, rouwen is al keihard werken.

Kaaskopje

Kaaskopje

20-05-2010 om 14:04

Inderdaad

maar dat hoeft niet persé te betekenen dat je dat niet kunt combineren met een baan. De een zal daar meer moeite mee hebben dan de ander, dus is het belangrijk om van je eigen gevoelens uit te gaan. Een ander kan dat niet voor je bepalen.

Eigenwaarde niet maar

ik vond afscheid nemen van mijn gewone baan omdat mijn lijf niet meer wilde best heftig, ook een soort rouwproces (inmiddels ervaring met allerlei rouw processen, kwam ik achter nav een reclame over rouw, je werk verliezen, je gezondheid verliezen en een naaste verliezen.. :S )

Ik denk dat het niet mijn eigenwaarde is, die ik aan mijn baan hing, mijn grootste verdriet was gewoon de confrontatie dat ik het (on)gewoon niet meer KON..

Ik weet niet wat er bij jou allemaal meespeelt, maar heb je zelf het idee dat je ´minder waard bent´ als je niet meer kunt werken op het nivo wat je deed? of is het vooral al het verdriet bij elkaar?

Het zijn ook van die in elkaar overvloeiende dingen dat het ook nog eens energie vreet als je daarover aan de pieker slaat...

´k Zag ooit een docu over een man die zijn baan verloor door een ongeluk kon hij niet meer bij de brandweer werken en hij voelde het alsof zijn hele leven geen zin meer had..(triest!)

Ik keek er met verbazing naar, maar zie wel vaker dat het voor mannen meer zo lijkt te werken dan voor vrouwen (maar even grof generaliserend gesteld), ik heb het nooit zo gevoeld dat ik was die ik was vanwege het werk wat ik deed, ik ben ook niet wie ik ben vanwege het werk dat ik nu doe..(by the way

Momenteel komt ook het grootste deel van mijn inkomen uit de WAO, daar voel ik me niet schuldig of minder-waard door, ik heb altijd mijn premie betaald en nu krijg ik uitgekeerd waarvoor ik me verzekerd heb, zo zie ik het..

Heb al pech genoeg met een onwillig lijf, geen zin om me daarover schuldig te voelen, laat staan minderwaardig (al zijn er mensen bij de UWV die daar anders over denken :S)

Ik denk dat je goed na moet gaan wat voor jou haalbaar is, ook met je lichamelijke conditie en vooral niet overbelasten, dan ben je straks nog verder van huis...

Zover mijn moederlijke woorden, ik zou willen dat ik een stukje ´last´ mee kon dragen zodat je je (schaarse) energie wat beter kon verdelen..

Sterkte, rouwen alleen is al zoveel arbeid!

Bastet

Bastet

21-05-2010 om 12:05

Rouw en arbeid

Toen onze dochter overleed,ging mijn man na twee weken weer aan het werk.Achteraf gezien was dat te snel,de verleiding om je gevoelens te ontlopen en je te storten op je werk zijn gewoon aanwezig.Ik ben zelf na een half jaar weer parttime gaan werken,en dat vond ik al heel zwaar eigenlijk.Ik vind zelf dat de energie en kracht rouwen kost,vaak onderschat wordt,je moet niet in de valkuil lopen van je omgeving,die al vrij snel vinden dat het allemaal wel weer moet lukken.Als je niet oppast,ga je het nog geloven ook....neem alsjeblieft je tijd!

heli

heli

29-05-2010 om 21:54 Topicstarter

Brak

Dank allemaal voor het meedenken en antwoorden! Niet erg netjes van mij om helemaal niet meer te reageren, maar het gaat even niet zo lekker de laatste week.
Ik ga nu ook inhoudelijk even niet reageren; maar dat komt zeker nog wel!
Nogmaals dank en reacties volgen!

Carmen

Carmen

29-05-2010 om 23:21

Heli

Heel veel sterkte!

Carmen.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.