Werk, Recht en Geld Werk, Recht en Geld

Werk, Recht en Geld

winter

winter

09-09-2011 om 14:37

Carrièreman: verhuizen naar het buitenland?

hallo allemaal,

ik ben getrouwd met een carrièreman. het gaat heel erg goed met hem op zijn werk en hij werkt bij een internationaal bedrijf. nu heeft hij net gehoord dat hij een exteem goede beoordeling gaat krijgen binnenkort, en dat hij misschien over een half jaar tot een jaar een nieuwe functie aangeboden zal krijgen - wellicht in het buitenland (kan echt overal zijn: amerika tot china)

nu zitten we in de bekende spagaat als gezin en moeten we belang carrière afwegen tegen 'wat wil de rest van het gezin'.

ik ben er voor mezelf nog niet uit: op goede dagen waar ik me fit voel zou ik best een avontuur aan willen gaan. maar op dagen dat ik moe ben, de kindjes iets hebben, of man op reis is, dan denk ik ' laat mij maar hier'.

onze kindjes zijn nog basisschool leeftijd. dus vertrekken zou wel kunnen denk ik. de vraag daarna is dan: hoelang blijf je weg en hoeveel heb je zelf in de hand voor terugkomst? kan het bedrijf ons terughalen wanneer we maar willen of betekent het dan dat man een nieuwe werkgever moet zoeken als hij terug zou willen?

veel onzekerheden - vandaar ook het avontuurlijke idee achter het verhaal. maar ook dus risico's: als kids aan middelbare school gaan beginnen - verhuis je dan nog makkelijk? ik heb gehoord van niet namelijk dus we hebben wel een houdbaarheidstermijn vwb verhuizen.

verder: ik run mijn eigen bedrijf en dat gaat zo lekker! jammer om het op te geven of te verhuizen. het zou wel kunnen hoor maar niet 1-2-3 heel makkelijk ivm klanten in deze tijds-zone.

en ook een overweging: is het niet geweldig als iemand (in dit geval mijn man) het zo goed doet, het talent heeft, en het zo naar zijn zin heeft? wil ook niet zomaar dat in de weg staan. MAar andersom geldt hetzelfde natuurlijk. hij zou geen carriere willen maken ten koste van gezinsleden. alleen kun je dat van te voren niet weten.

lang verhaal he? zoveel dingen om te overwegen. anderen hier ervaring mee?

grt,
winter

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Geld maakt veel goed

Ik denk dat je ten eerste niet teveel op de zaken vooruit moet lopen. Het moet allemaal nog komen en dan is nog de vraag wat er komt. Het kan toch nog wel een paar jaar duren voordat dat duidelijk is.
Tegelijkertijd is jouw dilemma een overbekend dilemma bij expat gezinnen. Bedrijven die hun personeel uitzenden, pamperen dan ook tot en met. Huis, school voor de kinderen, huishoudelijk personeel, aansluiting met andere expats, je kunt het zo gek niet verzinnen of het is geregeld en betaald.
Zélfs als je dat helemaal wilt het aanhouden van je huis in Nederland en evt. de kosten van heen en weer gereis door jou om je eigen bedrijf staande te houden.
Maak je om je kinderen niet druk. Er is een goed netwerk van internationaal onderwijs dat ook in Nederland scholen heeft. Dus als je terug komt dan kunnen ze gewoon hier naar een aansluitende opleiding.
Ter voorbereiding van zo'n mogelijke stap, zou ik als ik jou was proberen of je je bedrijf zo kunt inrichten dat je er een stand in in kunt zetten.
Zoek voor al je overige vragen eens naar een expatforum. Je kunt het zo exotisch niet verzinnen, of die expats hokken bij elkaar op de compound en hebben het met elkaar net zo gezellig als in Nederland. Met pindakaas, drop en haring.
Je hoeft nog geen ja te zeggen. Het verzoek is er nog niet. Bereid je voor op gaan en zoek naar antwoord op al je vragen. Dan kun je tegen die tijd, als vaststaat waar de reis naar toe gaat, altijd nog specifieker bekijken of je wel naar dat land wilt of niet.
Groet,
Miriam Lavell

winter

winter

09-09-2011 om 15:16

Geld?

ik weet niet hoor, of geld veel goed maakt. het helpt wel als je je daar geen zorgen over hoeft te maken. maar ik heb toch ook wel graag mijn eigen inkomen bijvoorbeeld, maakt niet uit wat mijn man verdiend.

ik maar me meer zorgen over de verhouding binnen een huwelijk. hoe dat mogelijk verschuift. expats staan ook bekend om hoger aantal scheidingen. ik heb wel vertrouwen in ons huwelijk trouwens maar dat geeft nog geen garantie.

tjsa. expat forums, ik zal eens kijken wat ik kan vinden.

en een lijstje maken met mijn vragen, klinkt wel gestructureerd als aanpak, antwoord zoeken op mijn vragen. we hebben inderdaad nog de tijd. het speelt niet deze week ofzo. en de bestemming, daar zal ook een en ander vanaf hangen.

het is wel een mooie kans toch he? in principe.

Buitenkans

Buitenkans. Niet alleen voor je carriereman, maar ook voor je kinderen. Je moet zorgen dat je er zelf niet bij inschiet.
"ik maar me meer zorgen over de verhouding binnen een huwelijk. hoe dat mogelijk verschuift. "
Open over zijn en praktisch proberen op te lossen. Wat verandert er? Dat je thuis zit in een vreemd land terwijl hij werkt? Wat zou je willen doen met je tijd? Studeren? Liefdadigheid? Bijles geven aan andere expat kinderen? Iets met kunst?
Verzin je suf en zoek uit of het kan.
Groet,
Miriam Lavell

Ashara

Ashara

09-09-2011 om 17:17

Afwegen

Dit is beslissing waar jullie allebei achter moeten staan. De kinderen zullen het vast heel goed doen ongeacht waar ze wonen. Wij zijn meerdere keren van land gewisseld met onze kinderen en dat is altijd heel goed gegaan. Niet altijd vlekkeloos maar onze kinderen hebben hun weg daarin gevonden.

Elke keer stonden wij allebei achter de verhuizing. De laatste verhuizing was vooral door mijn man ingegeven. Ik ben meegegaan hoewel ik eigenlijk niet zo heel graag wilde. In het begin heeft dat echt wel wrijving gegeven want bij alles wat tegenzat gaf ik automatisch man de schuld van het feit dat we nu in de land zaten. Elk negatief puntje werd breed uitgemeten. Dat was heel vervelend. Ik had dat eigenlijk niet moeten doen maar aan de andere kant had hij ook wel iets beter met mijn tegenzin om kunnen gaan.

Het heeft ons allebei tijd gekost om onze draai te vinden hier. Inmiddels ben ik wel zo ver dat ik hier ook thuis ben maar daar is wel even over heen gegaan. Het voelde voor mij echt als een opoffering om mee te gaan. Ik liet geen eigen bedrijf of zo achter. Wel een leuke baan.

Achteraf zeg ik dat we niet hadden moeten gaan. Het is nu goed maar dit zijn geen beslissingen die je moet nemen om de ander een plezier te doen. Je moet er beiden 100% achter staan want anders is er een grote kans dat het toch veel wrijving gaat geven.

Ik had nooit akkoord moeten gaan met de verhuizing alleen om hem een plezier te doen. Het werkte ook niet. Ik vond dat ik een heel groot offer bracht voor hem en dat dit niet genoeg erkend werd. Hij vond dat ik me aanstelde en als een slachtoffer opstelde.

Goed het is allemaal goed gekomen en we staan er nu weer helemaal goed en positief in. We zijn nu aan het na denken of we permanenter hier willen blijven of toch misschien nog een keer verhuizen maar dit keer staan we er heel anders in. We nemen geen beslissingen waar we niet allebei 100% achterstaan.

Ashara

Ashara

09-09-2011 om 17:21

Soms speelden er dingen hier waar mijn man ook moeite mee had maar uiteraard kon hij bij mij geen luisterend oor vinden want hij wilde immers hier wonen. De sfeer werd er zo ook niet beter op.

Vandaar dat mijn advies zou zijn om heel goed na te denken en alleen gaan als je echt zelf zou willen. Dit zijn geen beslissingen die hij alleen kan nemen. Het gaat ook om jouw welzijn en ook om jouw bedrijf. Misschien verdien je veel minder met je bedrijf dan hij verdiend maar daarom is dit ook belangrijk. Bovendien als je er een paar jaar tussenuit gaat of de boel op een zacht pitje zet zal het veel moeilijker zijn om weer je voormalige positie te verwerven. Dat hoeft niet erg te zin mits je er zelf echt helemaal achter staat. Zie je dit als een avontuur/uitdaging waar je onwijs zin in hebt dan gewoon gaan. Je hebt echter geen enkele morele verplichting om ja te zeggen. Jouw nee is net zo belangrijk als zijn ja.

Ashara

Ashara

09-09-2011 om 17:27

Kinderen

Mijn ervaring met onze kinderen is dat ze vlug gewend waren. Alleen mijn oudste zoon heeft met de laaste verhuizing ook veel moeite gehad. Hij zou het er ook heel moeilijk mee hebben als we nu weer zouden gaan verhuizen en dat is iets wat we ook meenemen. Hij is een kind wat zich erg hecht aan de plaats, gewoonten en het huis. Het kost hem tijd voordat hij zich thuisvoelt. Heel anders dan zijn zusje die dol is op nieuwe avonturen en weliswaar afscheid nemen ook moeilijk vind maar die wel zo is gewend op de nieuwe plaats.

Ik heb in onze huidige omgeving meerdere nieuwe gezinnen zien komen de afgelopen jaren. In de meeste gevallen doen de kinderen het goed en zijn binnen een half jaar helemaal gewend. In een aantal gevallen duurt het beduidend langer. Ik ken een jongen van een jaar of 12 die hier nu 2,5 jaar zit en nog steeds enorm veel heimwee heeft. Hij is een uitzondering. De meeste kinderen wennen vlug. Jijzelf kent je eigen kinderen het beste dus weet ook het beste hoe makkelijk je inschat dat ze om zullen gaan met dit soort dingen.

guera

guera

09-09-2011 om 17:48

Nou

Ik vind dat makkelijk gesteld wordt dat kids hun weg wel vinden en het een avontuur voor ze is. Als het eenmalig is een jaar jaar a la al zal het van het land afhangen. Ik ken echter ook expat kinderen die van land naar land gingen en nu als volwassene nergens echt hechten en verbinden. Je doet het voor je eigen lol. Dus men moet niet net doen alsof het voor de kinderen zo geweldig is...sterkte ! ..

Tja

hier is de donkere wolk boven ons huis weer weg. We gaan niet verhuizen naar X, we blijven lekker hier. Ja jammer dat het niet door ging, want een prachtige functie, maar mijn man was (achteraf !) ook erg opgelucht dat we hier niet weg gingen.

Dus ik persoonlijk had helemaal geen zin in een avontuur, sta je weer op zo'n onbekend schoolplein, kind nog geen vriendinnetjes etc. En dat geld, tja dan hadden we in een groot af huis (zonder verbouwingen, ook saai... met meer geld/luxe gezeten, tja als ik er niet wil aarden dan aard ik er ook niet en dan maakt een paar honderd euro per maand netto erbij geen ruk uit. Dus nee, zo is beter, voor ons en vooral voor mij.

En toch

schrijf je dan na al die jaren buitenland ervaring nog expet ipv expat Verder ben ik het wel met je eens.

Ik heb het in mijn jeugd allemaal meegemaakt, en nu weer. Onze kinderen kijken met heel veel trots terug op hun buitenlandse ervaring. Ik kan voor mezelf zeggen dat als ik in mijn jeugd niet in het buitenlandse diepe was gegooid, ik een andere ontwikkeling zou hebben doorgemaakt. Het heeft me gevormd en me de ruimte gegeven beslissingen te durven nemen waar ik anders te onzeker voor zou zijn geweest.

Nu, als moeder en echtgenote kan ik zeggen dat de tijd die we in het buitenland hebben doorgebracht ons als gezin nader tot elkaar heeft gebracht. We hebben dit samen maar wel mooi tot een succes gemaakt. Mijn man en ik zijn als echtpaar nog sterker geworden.

Ik heb overigens ook mijn baan opgegeven om de carriere droom van mijn man achterna te gaan.

Succes

Doro

dc

dc

10-09-2011 om 08:55

Leuk juist!

Ik ben getrouwd met zo`n carrieretijger, en woon nu in Engeland. Dit was de eerste verhuizing met kinderen (toen 4 en 2) en ik vond het reuze meevallen. Persoonlijk vind ik het heel bevrijdend om uit alle vaste patronen te raken en ergens anders weer te beginnen.

De kinderen passen zich snel aan, en het is een geweldige mogelijkheid voor hen om een andere taal te leren.

Als het ergens ver weg is, vraag aan je man of hij vliegtickets retour nederland mee kan onderhandelen voor het hele gezin bijvoorbeeld 1 keer per jaar.

En sluit je gelijk aan bij een kerk of zoiets, dan krijg je vrij snel een netwerk waar je op terug kan vallen. Ik ben niet gelovig, maar dat vinden ze niet zo erg hoor

Ik zou het niet doen als.....

Ik zou er niet aan beginnen als ik het gevoel zou hebben dat mijn rol daar zich zou beperken tot 'de vrouw van'.
Daarom zou ik mij vooral richten op het onderzoeken van mijn eigen mogelijkheden: welk leven wil ik leven, welk leven kan ik daar leven?
Als je je dat op enig moment voor kunt stellen, dan is er niks aan de hand.
Over dat niet kunnen hechten: tja, dat is het punt juist. Ik kan overal wonen. Ik kan overal iets van maken. Ik vind dat helemaal geen negatieve kwaliteit. Het opent de wereld. Ik zou het spaans benauwd krijgen van de gedachte dat ik de rest van mijn leven gebonden zijn aan waar ik woon.
Blijft dat je je als 'de vrouw van' wel extra zult moeten inspannen om te onderzoeken hoe je van die rol iets meer voor jezelf maakt.
Ik zou niet durven beweren dat dat over de hele wereld kan. Maar ik kan ook niet zomaar opsommen waar dat echt niet kan.
Groet,
Miriam Lavell

jippa

jippa

10-09-2011 om 10:19

Kinderen

Ik weet niet of ik het zou doen, we denken er ook wel eens over. Ik hoorde laatst wel van iemand die bij buitenlandse zaken werkt dat dat verhaal van die kinderen die het allemaal altijd zo leuk en fijn vinden in zijn omgeving zeker niet opgaat. Er zijn zeker ook kinderen die er niet zo wel bij varen. Zelf ben ik ooit met mijn ouders naar het buitenland gegaan en wij vonden het wel allemal heel leuk. kortom: dat is afwachten denk ik. Ik merk zelf dat ik wel moeite zou hebben mijn dochter uit haar prettige omgeving te halen. Ook zou ik zeker willen weten dat er voor mij ook interessant werk zou zijn. Maar bovenal zou ik moeite hebben mijn ouder wordende ouders achter te laten. hmmmmm, voorlopig wordt het niks denk ik.

1,5 ton

in een paar jaar sparen. Nee sorry, dat trekt mij niet over de streep. Nou zit mijn man ook niet in een 'branche' waarbij je zoveel als jullie mannen verdienen, maar ik kan het denk ik wel invoelen.

nee, ik wil niet naar het buitenland. Ook niet naar Florence of elk ander mooi oord. Ik wil gewoon hier zijn.

winter

winter

10-09-2011 om 13:23

Niet zwart wit

Dank jullie voor alle reacties. Zoals wel duidelijk wordt, is het geen zwart wit verhaal. Daarom zitten we ook per week met een andere intentie. Ik zal mezelf wat tijd moeten gunnen om tot een keuze te komen en ook afwachten welk land her gaat worden. Mn werk zou ik meeverhuizen denk ik.
Heel interessant om jullie verschillende inzichten te lezen! Dat geeft toch goede input!

Hoe dan ook, zoiets blijft een hele ingreep voor gezin, voor de achterblijvende familie, voor alles. Dus met de beste intenties nog is het geen lichte keuze. Wel een luxe keuze, dat realizeer ik me ook.

Winter

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Tinus_p

Tinus_p

10-09-2011 om 14:42

Bestemming

winter:
"en de bestemming, daar zal ook een en ander vanaf hangen."
Daar hangt alles van af. Zeker zogenaamd mooie romantische tropische landen zijn niet altijd even prettig om als expat te wonen.

Hier niet

Ook getrouwd met een carrieretijger. Maar wij zullen nooit een expatleven willen hebben. Ik heb het veel gezien om mij heen en ik vind het niets. Nee, wij blijven in Nederland. Ik heb mijn eigen werk. Onze kinderen gaan hier naar school. Hebben hier hun vrienden en sportclubs. Mijn man reist regelmatig de hele wereld over maar na een week of zo komt hij weer thuis. Dan maar wat minder carriere. En trouwens tegenwoordig vlieg je overal zo naartoe en bellen/mailen kan altijd. En echt er is geen haar op mijn hoofd dat er ook maar aan denkt om in China, Angola of Bangladesh te gaan wonen. Dan leef je echt een expatleven ipv een normaal leven in een ander land.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Ashara

Ashara

10-09-2011 om 17:27

Sahara

Ook in de landen die je noemt hoef je niet perse een expat leven te lijden. Dat is iets wat ik ook nooit zou willen. Wij wonen nu in een westers land en bovendien is mijn man ook niet uitgezonden maar heeft hier gewoon een baan gevonden.

Echter we hebben ook in niet westerse landen gewoond en dan leefden we ook gewoon tussen de locale mensen. We hebben twee jaar in een van de golfstaten gezeten. Heel veel expats woonden daar op een compound. Dat zag ik helemaal niet zitten. Wij hebben dus gewoon een appartement in de stad gehuurd.Bijna iedereen raadde ons dat af (maar die iedereen woonde zelf allemaal op de compound dus dat was ook geen objectief advies).

Mij beviel het prima. Natuurlijk waren we buitenlanders en buitenstaanders en dat zouden we altijd blijven daar. Geen probleem verder maar ik wilde me niet opsluiten in een soort pretpark voor volwassenen. Leven in de stad was veel leuker en avontuurlijker. Ik heb ook een baan gezocht en gevonden. Zelfs in een van de minder geemancipeerder landen is dat echt mogelijk.

Dus ja het kan wel maar het vergt veel moeite. We hebben daar verder echt een leuke tijd gehad.

Misschien zijn er wel landen waar je inderdaad niet ten midden van de locals kan leven. Ik weet er zo geen een maar ik ben natuurlijk ook niet overal geweest. Echter in veel landen kan het wel al is het dan niet gebruikelijk.

Ik zou er zelf ook nooit voor kiezen om twee jaar of langer aan een zwembad sherry te gaan zitten drinken. Dat is voor mij geen leven.

Ashara

Ashara

10-09-2011 om 17:32

Lijden = leiden

Ik schrijf een expat leven lijden maar het is natuurlijk leiden. Hoewel het misschien ook wel eens lijden is zal het vast niet zo erg zijn

Wat de kinderen betreft is het wel zo dat heel vaak verhuizen ook op hun veel impact heeft. Toen ze klein waren was het geen probleem maar de laatste verhuizing was toch wel heftig. Als ze eenmaal op school zitten en vriendjes hebben dan is afscheid nemen toch moeilijk zeker als ze al aan het eind van de basisschool zitten. Zeker onze zoon vond de laatste verhuizing echt niet leuk en ik merk ook aan hem dat het toch best wel impact heeft gehad op hem. Hij heeft veel moeite met afscheid nemen, hecht erg aan gewoontes en ik heb het idee dat hij door verhuizen juist minder avontuurlijk is geworden. Zo anders dan onze oudste dochter die in alles een avontuur ziet.

Ashara

Ashara

10-09-2011 om 17:35

Aanraden/afraden

Ik wil je trouwens helemaal niks aanraden of afraden Winter. Dit zijn echt beslissingen waar je helemaal zelf achter moet staan. Als je geen zin hebt dan zou ik niet gaan. Het is ook heftig voor familie, voor jezelf en voor de kinderen. Na 20 jaar over de aarde gezworven te hebben kan ik wel zeggen dat hoe leuk een nomaden bestaan ook kan zijn het ook heel veel nadelen met zich meebrengt.

winter

winter

10-09-2011 om 20:57

Ashara en iedereen

Hallo Ashara, bedankt voor al je berichten. Ik weet je dat me niets wilt aanraden of afraden, het is fijn je berichten te lezen.
En ook de andere berichten natuurlijk.
Het is gewoon raar, ik ben er nog niet uit: op sommige dagen wil ik gaan, voel ik me klaar voor het avontuur. En op andere dagen, wil ik blijven, hier wortels schieten.

We wonen nu al een aantal jaren in het buitenland, europa. We gingen voor 2 jaar maar het werden er veel meer. Nu hebben we hier goed wortel geschoten, een locaal leven opgebouwd maar houden we ook wel contact met wat expats. Een leuk mix. Onze kinderen zijn tweetalig en dat gaat geweldig.

Dus ik weet wel een beetje waar ik over praat en daarom realiseer ik me ook zo goed de beide kanten van de medaille. Ik hoor ook veel verhalen - goede en slechte - en dat maakt mijn twijfel zo groot.

Ik zie mezelf wel als een avonturier. Misschien kunnen we nog 1x verhuizen, voor een korte periode van 2 of 3 jaar, en dan weer terugkomen. Hier of naar Nederland.

Ik zie mezelf niet als een hardcore expat, elke keer weer verhuizen maar 1 keer nog gaan & komen zou wel kunnen. Zou ik ook leuk vindne. Als ik daarna dan maar verder mag gaan wortel schieten hier of in Nederland.

Maar die garantie heb je niet. En ik vind mezelf ook wel onvoorspelbaar. Misschien ga ik het wel heel leuk vinden in een ander land en blijven we daar nog 10 jaar. Maar wat zijn we dan? geen expats? Geen nomads? Nergens écht voor altijd maar lang genoeg om wortel te schieten. Overal voor langere periodes.

Spannend wel. Het leven is wat je gebeurd terwijl je andere plannen maakt, hoor ik wel eens.

Winter

winter

winter

11-09-2011 om 19:28

Doro

Je schrijft dat het jullie als gezin en als echtpaar sterker heeft gemaakt,. Wat is volgens jou de sleutel tot succes wat dat betreft?

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

guera

guera

11-09-2011 om 20:06

Geromantiseerd

ik vind echt dat het expat leven erg geromantiseerd wordt beschreven. Maar goed. Ik heb zelf in mijn omgeving negatieve ervaringen gezien. Een man die ALTIJD werkte en doodleuk vrouw aan de kant zette op een dag terwijl zij alles had opgegeven voor ZIJN carriere. Het heeft haar jaren gekost weer terug te komen op niveau en om uberhaupt weer een baan te vinden in NL na een aantal jaren niet te kunnen werken.
Overigens is werken in het buitenland voor de vrouw niet altijd mogelijk. Zeker in de VS niet.
En over dat hechten: fijn als je overal kan wonen. Prima dat kan ik ook. Ik hecht me ook niet aan huizen of spullen. Maar zij kunnen niet echt verbinden met mensen. Te 'beschadigd' omdat ze altijd weer weg gingen. Hoe bouw je dan ECHT contact op? ECHTE liefde? Echt verbinding? Nou niet goed geleerd dus door een jeugd van om de 3 jaar verkassen. Dus in het volwassen leven geen liefdes relaties kunnen opbouwen. Misschien is het toeval. Ik denk het niet....
Dus inderdaad als je het gevoel hebt dat JIJ moet wijken voor de kansen van je man en niet zelf het gevoel hebt dat je ervoor wil gaan dan zal je huwelijk het wellicht niet overleven. Dan krijg je verwijten over en weer als je ongelukkig wordt daar....

Winter

Goede vraag.

We gingen niet als expats naar het buitenland. We hebben allebei onze baan opgezegd. Mijn man heeft altijd al hier (weer) willen werken en toen deze functie vrijkwam, heeft hij gesolliciteerd. We hebben daardoor geen hulp gehad bij het zoeken naar scholen, of naar een huis. We hebben echt alles van het begin samen gedaan. En dat is denk ik de sleutel, we hebben alles samen gedaan. We hebben onze kinderen tot op zekere hoogte betrokken bij het maken van beslissingen (ze zijn bijvoorbeeld mee op huizenjacht geweest)

Onze kinderen hebben het in het begin best lastig gehad, ze spraken de taal helemaal niet en gingen gewoon naar de school om de hoek. Ze hebben heel goed geleerd dat we als gezin altijd voor elkaar klaar staan, dat als het moeilijk is, ze op ons terug kunnen vallen. Maar bovenal hebben ze geleerd dat ze zelf heel sterk zijn en moeilijkheden kunnen overwinnen. Dingen die je in je veilige omgeving al snel voor lief aanneemt. Wij althans wel.

Ik heb het er pas met mijn man over gehad, wij hebben ( en we zijn al ruim 20 jaar samen) elkaar weer meer leren waarderen. Ik respecteer hem heel erg, in zijn werk, in zijn keuzes en zijn omgang met mensen hier. Hij heeft veel waardering voor de manier waarop ik het gezin heb begeleid dit jaar.

we hebben allemaal weer een andere kant van elkaar leren kennen, een mooie kant.

We hebben het ook best heel moeilijk gehad hoor, het is niet altijd makkelijk en soms zat ik er best doorheen. Maar het fijne is, man en ik hebben al deze tijd in het buitenland geen ruzie gehad. gelukkig hebben we onze kinderen nog, die maken ruzie voor 10....

we gaan binnenkort terug naar Nederland, maar naar een ander stad. Weer een nieuw avontuur en we hebben er heel veel zin in. We hadden dit jaar niet willen missen.

Succes met je beslissing!
Doro

Tinus_p

Tinus_p

11-09-2011 om 20:29

Polen

expet:
Mooie romantische tropische landen zijn vaak een stuk prettiger om te wonen , denk aan de grote van het huis, personeel, klimaat. Wij hadden de keus tussen Polen of de Ukraïne, of Maleisie. "
Grappig. Ik heb namelijk een exact omgekeerd verhaal gehoord; Polen was geweldig, terwijl Indonesië afgrijselijk was. Verschil was vooral de bewegingsvrijheid.

dc

dc

12-09-2011 om 22:13

Guera

"ik vind echt dat het expat leven erg geromantiseerd wordt beschreven. "

Ik vind niet echt dat ik een expat leven lijd. Mijn vrienden zijn gewoon engelsen, en ik leef in een gewoon huis. Maar ik vind dat jij het juist erg somber inziet.

Wat jij beschrijft over om de 3 jaar verhuizen, kan in nederland ook. Heb het persoonlijk meegemaakt, want mijn moeder wilde steeds weer ergens anders heen. En ik heb geleerd mij snel aan te passen. En nu, met internet en telefoon, is het juist heel makkelijk om contact te houden met speciale mensen. Wat er altijd maar bar weinig zijn trouwens. En dat filtereffect van weg gaan vind ik ook fijn. Ik heb geen vage kennissen waar ik geacht wordt op hun verjaardagen op te draven, want die verlies je na een paar jaar.

En dat is voor mij geweldig aan in het buitenland wonen, je kunt je leven net zo inrichten als je wilt, je bent helemaal vrij! Als mensen om je heen dingen vreemd vinden, accepteren ze het makkelijk omdat je een buitenlander bent. En alle druk uit je eigen cultuur valt van je schouders af.

Ik vind trouwens ook dat het je huwelijk juist sterker kan maken, want je bent enorm aan elkaar overgeleverd. In het begin moet je het echt met elkaar doen.

Verder is mijn carriere duidelijk geweken voor die van mijn man, maar dat kan ook omdat ik zo ambitieus ben als een veldmuis. Ik vind het ook wel een fijn excuus

En net als met alle andere keuzes die je als paar maakt, als je elkaar dingen gaat verwijten, dan werk je je huwelijk naar de knoppen. Als je ergens mee instemt, dan moet je inderdaad niet gaan lopen kniezen omdat het niet gaat zoals je had verwacht of zou willen. Je kunt ook in het buitenland niet zomaar alle verantwoordelijkheid voor jouw geluk op de schouders van je parnter schuiven.

winter

winter

12-09-2011 om 22:25

Guera

Hi guera,
Ik ben het met je eens!
Maar ik vind familie-relaties op afstand wel moeilijk hoor.
Wat is volgens jou de sleutel tot succes? Allebei instemmen natuurlijk, maar wat nog meer?
Die vrijheid ervaar ik ook trouwens en je word ook heel zelfstandig en daarmee sterk, maar op andere momenyen (zelf ziek, man op reis ,kids vrije dag) is het wel eens zwaar zonder familie in de buurt.
Dan vraag ik wel vriendinnen maar denk ik dan wel 5x langer over na.
En in europa zit je nog 'dichtbij - zelfde tijdzone etc)

Winter

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

winter

winter

12-09-2011 om 22:51

Ik bedoelde in m'n vorige post 'aan dc'
Sorry voor verwarring

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

dc

dc

14-09-2011 om 00:01

Succes

Met open blik naar je nieuwe wereld kijken. Niet gelijk alles afkeuren, maar je afvragen waarom mensen dingen op een bepaalde manier doen.

Na 3 maanden griekenland bijvoorbeeld, bedachten we dat we ons of heel snel aan moesten passen, of heel snel verkassen. We hebben ons aangepast (dus niet geergerd zijn als mensen 2 uur te laat voor een afspraak komen, of simpelweg niet op komen dagen en dat soort dingen) en ik heb echt heel erg veel over mezelf en mijn cultuur geleerd. En de tijd van m`n leven gehad!

Wat betreft opvangnetwerk, ja, da`s wel lastig. We woonden net een paar weken in engeland, en m`n man moest voor werk 3 dagen naar schotland, en toen kreeg ik een longontsteking. Met een kind van 4 en 2 (geen van beiden naar school). Ik weet nog dat ik bij de dokter zat, die twee als gekken heen en weer renden en ongein uithaalden, en ik niet de energie had om er wat van te zeggen. Verder omgekocht met flink wat nieuw speelgoed (de apotheek was in de supermarkt) en zo me er doorheen geslagen. Maar ja, dan voel je je wel eenzaam hoor.

En nu ben ik 5 maanden geleden bevallen, en hebben 2 vriendinnen om de beurt voor mijn oudste 2 gezorgd, en stonden er nog 3 klaar... Een sociaal netwerk kun je met een beetje goede wil best snel opbouwen, maar je moet daarvoor wel de deur uit natuurlijk.

Dus voor mij is de sleutel tot succes je positief opstellen en flexibel omgaan met je omgeving. En elkaar natuurlijk blijven steunen.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.